ปิ๊งรักร้าย นายเย็นชา(Oh! My Boy.)

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3--ช่วยด้วย ฉันโดนรุมTT^TT

      ก้านหลิว==>> talk

  
        "คือว่า..."นายไทม์ทำท่าจะเล่า  แต่ก็ไม่มีคำพูดอะไรออกจากปากสีแดงเหมือนเยลลี่(น่ากินจัง >///< อ๊ากก  ฉัคิดอะไรอีกเนี่ย  ยัยหลิว  กลับมา)แม้แต่คำเดียว

        "อะไรเล่า  รีบพูดสิ  ลีลาอยู่ได้"ฉันว่า  คนกำลังตั้งใจฟัง  อะโด่  เสียอารมร์จริงเลย - -

        "หึหึ   คือว่าอย่างนี้  เจ๊แกน่ะ  ได้ฉายา  เจ้าแม่บทพิศดาร   ไม่ว่างานไหน  ถ้าเจ๊ส้มแกได้เขียนบทนะ  พิสดารหลุดโลกไปเลย  ผลงานล่าสุด  ท็อปฮิตของเจ๊แกคือ  ผลงานเรื่อง  ขุนช้างขุนแผน  เจ๊แกแต่งได้พิสดารมาก  จนติดท็อปฮิตไปเลย"นายไทม์เล่า  ยิ่งกระตุ้นต่อมอยากรู้ของฉันยิ่งกว่าเดิม

        "เป็นยังไงเล่าให้ฟังหน่อยสิ"ฉันทำเสียงอ้อน  ที่จริงฉันอยากจะด่านายเลยนะเนี่ย  แต่กลัวนายจะไม่เล่า  ฉันเลยจำยอมย่ะ

        "ก็  ตอนแรกก็เปิดเรื่องธรรมดานี่แหละ  ฉันเองก็ไม่ได้อ่าน  เห็นไอ้โต้งมันเล่าให้ฟังว่าตอนจบ  ท่านขุนช้างค้นพบตนเอง  ว่าแอบชอบท่านขุนแผนอยู่  เลยตบกันแย่งกับนางวันทอง  สุดท้ายขุนช้างชนะ  นางวันทองเลยหนีเข้าป่าไป"นายไทม์เล่า  แนถึงกับสำลักน้ำ  ท่านขุนช้าง  โธ่  นี่ขนาดวรรณคดียังวิบัติขนาดนี้  แล้วบทที่ฉันต้องเล่นล่ะ TT-TT

        "แล้วบทนังซินจะออกมายังไงเนี่ย"ฉีนพูด ทำหน้าเหมือนอยากตาย  (ก็อยากจริงๆนั่นแหละค่ะ)

        "รออ่านเองก็แล้วกัน"นายไทม์บอก  ยิ้มมุมปากน้อยๆ เหมือนจะสะใจ  ฉันก็ได้แต่ภาวนาอย่าให้มันแย่ขนาดนั้นเลย

        "ไปเหอะ  เผื่อเจ๊ส้มแกรอ"นายไทม์บอก  ลุกเอาจานไปเก็บแล้ว เดินออกจากโรงอาหาร  ที่สำคัญ  ไม่รอฉันเลยT_T

        "นี่รอฉันก่อนสิ"ฉันตธดกน  พยายามวิ่งตาม  แต่รู้สึกเหมือนโดนแกล้งค่ะ  เพราะนายไทม์เดินเร็วมาก  ฉันวิ่งจนเหนื่อยเลย  นายนะนาย  อย่าให้ฉันได้เอาคืนนะ

        แล้วฉันก็เดินไปจนถึงโรงละคร ตอนเดินมานี่รู้สึกเหมือนโดนมองแปลกค่ะ  ไม่ใช่แค่ตอนเดินนะคะ  ตอนกินข้าวก็เหมือนกัน 

        "อ้าว  กินแล้วกันแล้วหรอ  พอดีเลย  พี่กำลังคิดเรื่องชุดอยู่"พี่มินท์ทักทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในโรงละคร

        "แล้วพี่จะเอาแบบไหนคะ"ฉันถาม  เรื่องเสื้อผ้าฉันไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่

        "เนี่ยพี่ออกแบบไว้แล้ว  จะให้พวกเธอดูว่าควรปรับยังไง"พี่มิท์บอก  ยกแบบเสื้อให้ดู เจ๊แกออกแบบสวยมาก

        "ผมว่าดีแล้วนะ"นายไทม์พูด  มองแบบเสื้ออย่างพิจารณา  ฉันเห็นด้วยกับนาย

        "งั้นเดี๋ยวพี่จะเอาส่งร้านเลยนะ"พี่มินท์พูด  แล้วกดโทรศัพท์  แล้วก็เดินจากไป

        ตลอดบ่ายนั้น  ฉันก็ได้แต่นั่งฟังพวกพี่ๆน้องๆประชุมกันเรื่องฉากหรืออุปกรณ์ต่างๆ  ตอนแรกก็สนุกดีอยู่หรอกค่ะ  แต่พอฟังไปนานๆเริ่มเบื่อ  สังเกตเห็นพี่ๆหลายคนนั่งหลับค่ะ  ไม่เว้นแม้แต่เจ๊ส้ม  แกนั่งเฝ้าพระอินทร์คนแรกเลย  แต่เวลาพี่มินท์ถามแก  แกก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาาตอบราวกับนั่งฟังอยู่  เทพจริงๆ

        "เอาล่ะ  ตกลงเอาตามนี้นะ"พี่มินท์สรุป  ทุกคนพยักหน้ารับ  ไอ้พวกที่หลับเริ่มงัวเงียตื่นขึ้นมา "งั้นปิดประชุม"

        ทุกคนเริ่มเก็บของแล้วทยอยออกจากโรงละครไป

        "โอ๊ย  เหนื่อยชะมัดเลย  สรุปว่าเจ๊ส้มแกเขียนบทใช่มั้ยเนี่ย"ยัยไอฝนร้อง เหมือนปลดปล่อย  เพราะมันทนนั่งฟังประชุมมาตั้งแต่ตอนเช้า

        "อือ  ทำไมไม่ให้เจ๊มินท์เขียนนะ"ยัยออมพูดบ้าง  สีหน้ามันดูดีขึ้นมามากเลยค่ะ  เพราะว่านายอาร์คนั่งสวีทกับมันตั้งแต่เริ่มประชุมตอนบ่ายจนปิดประชุม

        "เห็นเจ๊ส้มแกบอกว่าถ้าธรรมดาจะเสียชื่อชมรม"ฉันพูดบ้าง  ก็เจ๊แกบอกอย่างนั้นจริงๆ

        "ก็นะ  แต่ถ้าให้เจ๊แกเขียนนะ  เสียชื่อนิทานเรื่องนี้แน่"ยัยไอฝนพูด  ทำหน้าเหมือนโลกจะแตก  ยัยออมพยักหน้ารับ  พวกมันทำให้ฉันยิ่งเศร้า  เพราะฉันได้เป็นนางเอก

        แล้วฉันก็แยกทางกับยัยไอฝยและยัยออม  ฉันเดินมาอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย  คิดถึงไอ้ต้นไผ่ตงิดๆ  เพราะปกติฉันจะเดินกลับกับมันนี่นา    แล้วตาขวาของฉันมันก็กระตุก  รู้สึกเหมือนเป็นรางไม่ดีแฮะ

        "นี่เธอ  เธอคิดว่าเธอแน่นักหรอ  ที่ไปเดินข้างพี่ไทม์ของพวกเราน่ะ"พวกผู้หญิงกลุ่มหนึ่งมาดักหน้าฉันไว้  เอาแล้วไง  ว่าแล้ววันนี้โดนมองแปลก - -

        "เอ๋  พวกเธอพูดอะไรน่ะ"ฉันถาม  พยายามทำหน้างง  ทั้งที่รู้อยู่เต็มอก (อันแบนราบ - -)

        "ไม่ต้องมาทำไม่รู้เรื่อง  วันนี้เธอเดินไปกับพี่ไทม์"เด็กผู้หญิงคนนึงพูด  แหมพึ่งอยู่ ม.ต้น  แรงตั้งแต่ยังเล็กจริงๆ

        "ก็ใช่  แต่เพื่อนกันเดินด้วยกันไม่ผิดนี่"ฉันพูด พยายามอธิบายเพราะไม่อยากมีเรื่อง  (แต่เหมือนเถียงมากกว่า )

        "แต่เธอน่ะดูสนิทสนมกับพี่ไทม์จังนะ  แม่เด็กใหม่"ผู้หญิงอีกคนพูด  ท่างทางดูจะเป็นน้องฉัน 1 ปี

        "ก็ฉันบอกแล้วไงว่าเป็นเพื่อนกัน  จะให้ฉันยืนเป็นหุ่นให้นายนั่นหอบใส่กระเป๋าไปรึไง"ฉันพูด  ตอนแรกกะจะพูดดีๆค่ะ  แต่ปากเจ้ากรรมดันไปซะก่อนที่สมองจะสั่งการ

        "ปากดี"ยัยผู้หญิงคนเมื่อกี๊พูด  ตบหน้าฉันดังเพี๊ยะ!  โห  นี่เธอกล้าตบหน้าฉันหรอ  ขนาดแม่ฉันยังไม่เคยตบหน้าฉันเลยนะเนี่ย (ไม้เรียวฟาดอย่างเดียว T T)

        "อ้าวเฮ้ย   ตบกันเลยเรอะ"ฉันตะคอก  เริ่มโมโห  เพราะอยู่ดีๆก็โดนตบ 

        "แล้วทำไม หรือเธอจะสู้"ยัยคนเมื่อกี๊พูด  วางท่าใหญ่ใส่ฉัน  แกคิดว่าฉันกลัวแกรึไง  ฉันน่ะเทควันโดสายดำนะเว้ย  ศิษย์พี่วิวไม่กลัวใครอยู่แล้ว(เจ๊วิวมาได้ไงวะ - -)

        "ถ้าฉันสู้จะทำไม"ฉันตอบ  แล้วพวกนั้นก็เริ่มมาล้อมฉันไว้  โหยเยอะกว่าที่คิดนะเนี่ย  แล้วฉันจะรอดมั้ยเนี่ย TT^TT

        "พวกเธอคิดจะทำอะไร"เสียงทุ้มๆของนายไทม์ดังมาจากที่ไหนสักที่  ฉันมองผ่านหัวของพวกที่ล้อมฉัน(เพราะฉันศุงกว่าค่ะ หุหุ  ภูมิใจๆ ==>>ผิดกับไรท์เตอร์นัก T T)

        "พี่ไทม์"พวกนั้นร้องอย่างตกใจ  ก่อนพวกนั้นจะสลายตัวไปรวมกันเป็นกระจุกเดียว  ฉันยืนอยู่อย่าง งงๆ

        "คิดจะทำอะไร"นายไทม์ถามเสียงเย็นๆ  ฉันขนลุกซุ่  ถึงตอนนี้หน้าตานายจะเรียบเฉย  แต่สายตานายน่ากลัวกว่าเพชรฆาตอีกนะเนี่ย

        "คือว่า.. เอ่อ.."ยัยคนที่มันตบหน้าฉันอ้ำอึ้ง  แหมทีอย่างนี้ล่ะทำเป็น  โถ่ ทีตอนตบหน้าฉันล่ะแหม  กระโดดถีบขาคู่เลยดีมั้ย

        "ฉันถาม  ทำไมไม่ตอบ"นายไทม์พูด เสียงดังกว่าเดินเล็กน้อย  ผู้หญิงพวกนั้นสะดุ้งเฮือก  ยัยคนเมื่อกี๊เริ่มร้องไห้ "จะไปไหนก็ไป  แล้วอย่าทำเพื่อนฉันแบบนี้อีกนะ ถ้าฉันรู้ล่ะก็.."

        แล้วพวกนั้นก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว  เหนือความเร็วเสียงค่ะ  แบบว่าเร็วมาก

        "ไม่เป็นไรนะ"นายไทม์ถาม ฉันสะดุ้ง

        "อ๋อ  เปล่าหนิ  แค่เกือบ"ฉันตอบ  ทำหน้าให้ปกติที่สุด  ทั้งๆที่แก้มข้างที่โดนตบน่ะ  มันแสบ มาก!

        "เธอโดนตบ"ฉันถามพูด  แต่ทำเสียงเหมือนถามมากกว่านะ  มือจับคางฉัน  เอียงหน้าข้างที่โดนตบมาดู

        "ทำอะไรอ่ะ"ฉันสบัดหน้าออกจากมือนุ่มๆ

        "เพราะฉันอีกแล้ว"นายไทม์พูด  เอามือล้วงกระเป๋ากางเกง ทำหน้าเหมือนรู้สึกผิด "เดี๋ยวฉันไปส่ง"

        แล้วนายไทม์ก็เดินนำหน้าฉันไป  ทำเหมือนรู้ทางแฮะ

        "รอฉันอยู่นี่นะ  เดี๋ยวฉันมา"นายไทม์บอก เมื่อมาถึงหน้าร้านขายยา  แล้วนายไทม์ก็วิ่งหายไปเลยค่ะ  ไม่นานก็กลับมาพร้อมยา 1 ถุง

        "ซื้ออะไรมาเยอะแยะน่ะนาย"ฉันถาม  มองถุงยาที่นายไทม์ถืออกมา

        "ก้อยาไง  แต่ฉันไม่รู้จะซื้ออะไรมั่งก็เลย.."นายไทม์พูด  เอามือขยี้หัวตัวเองจนฟู  แล้วยื่นถุงยามาให้ฉัน

        ฉันเปิดดู  ในถุงมายาล้างแผลทุกอย่างค่ะ  ตั้งแต่แอลกอฮอล์ ยันทิงเจอร์  พลาสเตอร์ ทุกสีทุกลาย  ทุกยี่ห้อ  ผ้าพันผ้า  สำลี  โหย นี่นายกะซื้อไปขายรึไงเนี่ย - -  ฉันแค่แผลถลอกนะ  ไม่ได้ไปผ่าตัดจะได้มีอะไรขนาดนี้

        "นายเลยซื้อมาหมดเลยเนี่ยนะ"ฉันถาม  มองนายไทม์อย่างทึ่งๆ  ถึงนายไม่รู้  แต่ก็ไม่น่าจะซื้อมาเยอะขนาดนี้

        "อือ"นายไทม์ตอบ  พยักหน้าหลึกๆ  ทำหน้าเหรอหรา  ฉันมองแล้วก็อดขำไม่ได้  เลยปล่อยก๊าก ออกมา

        "หัวเราะอะไร"นายไทม์ถาม  ทำหน้างงๆ

        "เปล่าๆ"ฉันพูด  พยายามกันหัวเราะ  แล้วเราก็เดินทางกลับบ้านกัน

        "เธอยังเจ็บแผลอยู่รึเปล่า"นายไทม์ถาม ฉันหยุดเดิน  มองหน้านายนั่นแว้บหนึ่ง  เห็นสีหน้าจริงจังค่ะ

        "ทำไม เป็นห่วงหรอ"ฉันถาม  อมยิ้มหน่อยๆ  หวังจะได้คำตอบที่ดี  แต่....

        "เปล่า ฉันไม่อยากให้ใครตายเพราะฉัน  ขี้เกียจไปงานศพ"นายไทม์ตอบ  มองไปทางอื่น  แล้วทำหน้าเหมือนไม่สนใจ 

        ฉันหุบยิ้ม แล้วเดินต่อ โยไม่สนใจ

        "งั้นก็ส่งฉันแค่นี้แหละ"ฉันพูด  เดินเร็วขึ้นยิ่งกว่าเดิม  รู้สึกน้อยใจเล็กๆ

        เมื่อเดินมาไกลพอสมควร  ฉันหันกลับไปดูเพื่อดูว่านายไทม์เดินตามาารึเปล่า  แต่  ไมมีแม้เงา  ฉันก้มหน้าเดินต่ออย่างเศร้าๆ  ..แล้วฉันจะเศร้าทำไมเนี่ย  ไม่เข้าใจ- -...

        "ก้านหลิว  ไปโดนอะไรมาลูก"แม่ฉันถาม ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในเขตบ้าน

        "นั่นสิหลิว  มีอะไร  เกิดอะไรขึ้น  บอกพ่อซิ"พ่อฉันพูด 

        หุหุ  อย่างน้อย ก็มีพ่อกับแม่ฉันนี่แหละ  ที่สนใจฉัน  อิอิ  เป็นปลื้มค่ะ

        "ไม่มีอะไรหรอกแม่  แค่เรื่องเข้าใจผิดน่ะ"ฉันพูด  พยามทำสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

        "เข้าใจผิดอะไร  ทำไมต้องรุนแรงขนาดนี้"แม่ถาม  มองตามเนื้อตามตัวอย่างฉัน  ส่ายหน้าอย่างไม่พอใจ

        "น่าแม่  หลิวไม่เป็นไร  จริงๆนะ"ฉันพูด ทำหน้าตาให้น่าเชื่อถือที่สุด

        "พี่หลิว  ถุงยาของพี่หลิวป่ะ"ไอ้ต้นไผ่ยื่นถุงยาที่นายไทม์ซื้อให้มาให้ฉัน  ฉันมอง  เห  ทำหลุดมือตั้งแต่เมื่อไหร่หว่า

        "อื้อ  ช่าย  ไปเอามาจากไหนอ่ะ  ใครเอามาให้"ฉันถาม  เผื่อจะได้คำตอบที่สวยงาม

        "อ๋อ ไผ่เก็บได้ตรงทางเข้าบ้านอ่ะพี่"ไอ้ต้นไผ่ตอบ  ฉันทำหน้าเศร้าเล็กๆ

        "เออ  ขอบใจ"ฉันพูด  "แม่  งั้นเดี๋ยวหลิวไปอาบน้ำ อ่านหนังสือก่อนนะ"

        แล้วฉันก็อาบน้ำอย่างทรมาน  เพราะแผลที่โดนทำ มันแสบมากๆ  ฉันฝืนใจอาบจนเสร็จ  แล้วล้างแผล 

        "หวา"ฉันร้องเบาๆ  เมื่อสำลีชุบแอลกอฮอล์วางบนแผล  ซี๊ดส์  แสบอย่าบอกใครเลยค่ะ

        เมื่อทำแผลเสร็จ  ฉันก็เปิดหนังสือชีววิทยา วิชาโปรดของฉันขึ้นมา  แล้วอ่านอย่างตั้งใจ  ฉันต้องชนะนายให้ได้  นายไทม์  ..

                                        -------------------------------------------------------------------------------------------


===>>> ไรท์เตอร์  ทอร์ค

         เย้ๆ ในที่สุดตอนที่ 4 ก้อเป็นผล   

        แต่แง้ๆๆ  ไม่มีใครเม้นให้เลยง่าา   อ่านแล้วเม้นให้หน่อยจิ  งี้ไรท์เตอร์น้อยใจ  ไม่อัพจริงๆด้วย

        อ่านแล้วเม้น+โหวต  จะรักโครตๆจนวันตาย

        ใครอ่านแล้วเม้น+โหวต  ขอให้สวยวันสวยคืน หล่อวันหล่อคืนน๊า

         ถ้าใครไม่เม้นล่ะก็  ขอให้ขี้เหร่ลงๆๆๆๆ  55++(ล้อเล่น  แต่คิดจริง หุหุ  จะบ้าหรอ  ไรท์ไม่ใจดำขนาดนั้น)
.
.
.
.
.
.