ปิ๊งรักร้าย นายเย็นชา(Oh! My Boy.)

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2 -- ชมรมการแสดง+ฉันได้เป็นนางเอกT T

         ก้านหลิว==>> talk


        "พ่อ  หลิวอยากย้ายห้องอ่าาา"ฉันพยายามอ้อนพ่อ จนถึงที่สุดเพราะฉันรุว่ายังไงพ่อก้อไม่ยอยให้ย้ายหรอก  แต่ท่านว่าไว้  ความพยายามอยู่ที่ไหน  ความเจ็บอยู่ที่นั่น(เกี่ยวไรกับพี่กั๊กเนี่ย)
      
        "ทำไมล่ะลูก  อยู่ห้อง13ก้อดีแล้วนี่"พ่อพูด  มองหน้าฉันอย่าง งงๆ  ..แล้วพ่อจะงงทำไมคะเนี่ย..

        "โหย  พ่อ  ยังกะห้องนักเรียนอนุบาลแน่ะ"ฉันทำหน้างอ  เผื่อจะได้ผล  ทีเวลาไอ้ต้นไผ่อ้อนยังใช้ไม้นี้ได้  ฉันต้องใช้ได้สิ
 
        "พ่อก็ไม่เห็นว่ามันจะไม่มีอะไรไม่ดีนี่ลูก"พ่อฉันพูด  ไม่ดียังไงคะพ่อ  นั่งเรียนกับเด็กอนุบาลมันลำบากนะคะ

        "พ่อคะ  แต่ว่า.."ฉันพูดยังไม่ทันจบ  ไอ้ต้นไผ่ก้อแทรกขึ้นมา

        "โหยพี่หลิว  พี่หลิวจะเรื่องมากทำไมเนี่ย  พี่หลิวเองก็อนุบาลเหมือนกันไม่ใช่หรอ"

        "ไอ้ต้นไผ่  ใครใช้ให้แกเสือกมิทราบ"ฉันหันไปด่ามัน  ไอ้น้องเวร  ไม่ช่วยแล้วยังขวาง

        "โหย  พ่อ  ดูพี่หลิวว่าไผ่ดิ"นั่น  ตลอด  ไอ้นี่  ว่านิดว่าหน่อยหันไปฟ้องพ่อ  เดี๋ยวปั๊ด จับยัดลงชักโครกซะให้เข็ด

        "เอาน่า  หลิว  ทนๆเอาหน่อยเดี๋ยวก็ชอบเองแหละน่า  ไปโรงเรียนได้แล้วไปเดี๋ยวสาย"พ่อบอก  ฉันได้แต่นั่งหน้ามุ่ย  ก่อนจะคว้ากระเป๋านักเรียนแล้วเดินออกจากบ้าไป โยไม่รอไอ้น้องสุดที่รักเลย

        "พี่หลิว  รอไผ่ด้วยดิ"เสียงมันดังไล่หลังมา  อยากจะเตะสักป๊าบ  ให้หายแค้น  ไม่ได้ๆๆ เด๊ยวมันไปฟ้องพ่อเดี๋ยวจะซวย


        ที่โรงเรียน  ต้นคริสมาสต์ต้นใหญ่ ตั้งตระหง่านอยู่หน้าเสาธง  ของขวัญห่อเล็ก ห้อยอยู่ตามส่วนต่างๆของต้น  นี่ผ่านไปข้ามคืน บรรดาบุคลากรทั้งหลายเนรมิตโรงเรียนได้ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย  แล้วนี่ฉันเครียดจัดจนลืมไปเลยว่าวันนี้วันคริสมาสต์

        "นี่เธอ  คริสมาสต์นี้ เธอเตรียมของขวัญอะไรมาให้พี่ไทม์อ่ะ"เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากข้างๆค่ะ  ไทม์หรอ  หวังว่าคงไม่ใช่นายนั่นนะ   ฉันไม่คิดว่าจะมีคนกรี๊ดนายหรอกนะ  เป็นไปไม่ได้  ถึงนายจะหล่อก็เถอะ

        "แน่นอนสิ  มีของพี่โต้งกับของพี่กานต์ด้วยแหละ  แล้วของเธอล่ะ"เพื่อนของผู้หญิงคนนั้นบอก  สายตาหวานเยิ้ม

        "ฉันไม่ได้เอามาให้พี่ไทม์หรอกย่ะ  ฉันกะให้ปีใหม่เลย  แต่ฉันเอามาให้พี่อาร์ค  พี่กานต์  พี่กังฟู  พี่ยูโดแล้วก้อพี่ป้องย่ะ"ผู้หญิงคนนั้นพูด  ยักคิ้วให้เพื่อนสาว
        ...โห  เตรียมมาขนาดนี้  แกไม่ซื้อบ้านให้พวกมันอยู่ด้วยกันไปเลยวะ...

        "เออ ใช่ลืมพี่กังฟูกับพี่ยูโดไปซะสนิทเลย"เพื่อนของเด็กผู้หญิงคนนั้นพูด  แล้วก้อเดินจากไป  แล้วก้อมีเสียงแว่วๆถึงนายไทม์  นายป้อง  นายโต้ง  นายกังฟู  นายยูโด นายอาร์ค  นายกานต์  นายป้อง  เป็นทางเลยค่ะ  อยากรู้จังไอ้พวกนี้หน้าตาเป็นยังไง  สาวถึงได้กรี๊กกร๊าดกันขนาดนั้น  แล้วนายหน้าหล่อของฉันจะติดอยู่ในนี้บ้างรึป่าวน๊าา

        ฉันเดินขึ้นห้องเรียนด้วยความฝืนค่ะ  เมื่อมาถึงหน้าห้อง  ฉันสูดหายใจลึกๆ  เอาวะ  วันนี้ฉันต้องทนอยู่กับพวกเด็กอนุบาลนี่อีกวัน  สู้ตายเว้ย   แต่เมื่อฉันเดินเข้าห้องไป
       
        "สุขสันต์วันคริสมาสต์นักเรียนใหม่"เด็กผู้ชายสองคนดักฉันไว้ หน้าเหมือนกันราวกับแกะ  เป็นฝาแฝดกันแหงๆ  (หล่อลากเลยค่ะ หุหุ >o<)  สองคนนี้ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน  เมื่อวานก้อไม่เห็น  เด็กใหม่รึเปล่านะ

        "อื้อ  เช่นกัน  แล้วพวกนายเป็นใครอ่ะ" ฉันเผลอถามออกไป  ว่าจะไม่ถามแล้วเชียว  ปากน้อปาก

        "ฉันชื่อกังฟู  นี่น้องชายฝาแฝดฉันชื่อยูโด  เธอชื่อก้านหลิวใช่มั้ย  นี่ของขวัญคริสมาสต์"คนที่ชื่อกังฟูยิ้มแล้วยื่นกล่องอะไรบางอย่างให้ฉัน  ฉันรับมันไว้  แล้วยิ้มให้บ้าง
        ...อ๋อ  นายสองคนนี่เองที่พวกสาวๆกรี๊ด  หล่อมากเลยนะนายสมแล้วที่พวกนั้นกรี๊ดกัน  ฉันขอกรี๊ดด้วยคนได้ป่ะ  อยู่ใกล้คนหล่อแล้วจะละลาย >///<...

        "เฮ้ยกังฟู  แมร่งดักสาวแต่เช้าเลยนะเว้ย"เสียงเพื่อนของนายกังฟูดังมาจากข้างหลัง  ฉันหันไปด้วยควาามอยากรู้  

        กรี๊ด นายหน้าหล่อของช้านนน  เดินมาพร้อมของขวัญเต็มหอบ   ผมสีแดงเป็นประกาย หล่อมากกก ^ ^  ละลายหมดเลยใจ..

        "ทำไมวะ  ไอ้ป้อง  มีปัญหาอะไร"นายยูโดเอ่ยขึ้นมา  หยิบของขวัญของนายหน้าหล่อมากล่องนึง  แล้วแกะทันทีโดยไม่บอก

        นายเองหรอ  นายหน้าหล่อ  ชื่อป้องหรอ  ว้าว  รู้สึกห้องฉันนี่จะมีสาวกรี๊ดหลายคนนะเนี่ย  หล่อลากกันเกือบทุกคนเลยหนิเนาะ  อิอิ

        "ไอ้นี่  แกะไม่บอก"นายป้องว่า  เท้าลอยไปหานายยูโดอย่างรวดเร็ว  แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เมื่อนายยูโดหลบได้

        "นี่ฉันช่วยถือป่ะ"ฉันหันไปถาม  แสดงความมีน้ำใจ  เผื่อนายจะมองฉันแล้ว ปิ๊งๆๆ  - -"

        "เอ่อ  ขอบใจ"นายป้องยิ้มให้  ยิ้มทีจะละลาย  อ๊ากกก   กรี๊ดสลบ  ยิ้มบาดใจมาก  จบข่าวค่ะ  สรุปคือ  ฉันช่วยเอาของขวัญทั้งหลายไปวางไว้บนโต๊ะของนายป้องสุดหล่อ

        "อ้าวหลิว  มาเช้าจัง"เสียงยัยไอฝนดังมาแต่ไกล  จากการคาดการณ์ น่าจะเป็นหน้าห้องค่ะ  ฉันหันไปยิ้มให้เห็นยัยนั่นเดินมากับใครบางคน  หน้าตาน่ารักมาก(ผู้หญิงนะคะ)
 
        "อื้อ  พอดีตื่นเช้าน่ะ"ฉันบอก  ยิ้มให้ผู้หญิงที่มากับยัยไอฝนอย่างเป็นกันเอง  ทั้งๆที่ฉันไม่รู้จักเธอเลย

        "อ้าว  ออม  ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ"นายป้องสุดหล่อของฉันหันมาทักผู้หญิงที่มากับยัยไอฝน

        "ทำไมล่ะป้อง  ออมมาไม่ได้หรอ  นี่ห้องออมนะ"ผู้หญิงคนนั้นพูด  แล้วเดินไปหานายป้องแล้วยืนคุยกันอย่างสนุกสนาน(อ่าวเฮ่ย  คนนั้นฉันจองแล้วนะ>o<)

        "นี่ๆ ไอฝน  คนที่มากับแกใครเป็นใครอ่ะ"ฉันรีบถามยัยไอฝนทันทีด้วยความอยากรู้ 

        "อ๋อ  นั่นน่ะ  ยัยออม  เพื่อนเก่าฉัน  มันจะย้ายมาเรียนห้องเรา  ตามแฟนมันน่ะ"ยัยไอฝนบอก  แกะห่อของขวัญที่ถือมาทีละกล่อง

        "แฟนหรอ  ใครอ่ะ  หรือว่าคนที่เธอกำลังคุยด้วย"ฉันถาม  ภาวนาในใจว่าอย่าใช่เลย  ไม่งั้นฉันคงเศร้า

        "ไม่ใช่  แฟนไอ้ออม  ชื่อ อาร์ค  เดี๋ยวฉันชี้หน้าให้ดูเลย"ยัยไอฝนบอก  หยิบของขวัญออกมาจากกล่อง  ฉันได้แต่ยิ้มอย่างโล่งใจ  อิอิ  อย่างน้อยก้อไม่ใช่นายป้องล่ะน๊าาา

        "นั่นไง  เดินมานู่นแล้ว  โอ๊ย  ทำไมต้องมาพร้อมกันด้วยวะ"ยัยไอฝนพูด  ทำหน้าเบื่อๆ 

        "คนไหนอ่ะ"ฉันพยายามมองหา  แต่ฉันไม่รู้จักนี่  ฉันเลยหาไม่เจอสักที - -

        "คนนั้นน่ะ"ยัยไอฝนชี้ไปทางผู้ชายหน้าตาดี 3 คนที่เดินตรงมาทางนี้   ฉันมองเห็นผู้ชายคนนึงท่าทางคุ้นมากๆ  จนเดินมาใกล้มากขึ้นเรื่อย  ใกล้เข้าไปอีกจนแจน่ใจว่า  3 คนนี้คือไอ้พวกที่เข้าห้องช้าเมื่อวาน และ1ในนั้นคือ  นายไทม์  ที่เดินหอบของขวัญพะรุงพะรังมา

        "นี่ อยู่ดีๆมาชี้หน้าเพื่อนฉัน จะหาเรื่องกันรึไง"นายคนนึงพูดกับยัยไอฝน  ทำหน้าทะเล้นใส่  ยัยไอฝนถึงกับมองหน้าด้วยสายตาเพชรฆาตทันที
 
        "นี่โต้ง  ถ้านายไม่พูดนี่ก็ไม่มีใครว่านายเป็นใบ้หรอกนะ"ยัยไอฝนว่า 

        "ทำไมล่ะ  ก็กลัวเธอไม่รู้ไง ว่าฉันไม่ได้เป็นใบ้"นายโต้งพูด  ยิ้มกวนๆให้ยัยไอฝน  ทำเอายัยนี่ลมออกหู

        "อึ๋ย  ไอ้บ้าา  ไอ้ปากไม่ดี  ไปไกลๆเลยไป"ยัยไอฝนตะโกน  ฝ่ามือเล็ก ฟาดแขนนายโต้งดังตุ๊บ  เห็นแล้วเจ็บแทน  แต่ฉันไม่ขอเจ็บแทนหรอกนะ

        "อย่าไปถือสา 2คนนี้เลย  อย่างนี้ทุกวัน"ผู้ชายคนที่เดินมากับนายโต้งบอกฉัน  มองไปทางยัยไอฝนกับนายโต้งแล้วยิ้ม  ก่อนจะหัวเราะออกมาดังๆ"ฉันชื่อ อาร์คนะ  แล้วเธอชื่ออะไร"

        "ฉันชื่อก้านหลิว"ฉันตอบ  ยิ้มให้หน่อยๆ

        "อ๋อ  เด็กใหม่ที่ย้ายมาเมื่อวานใช่มั้ย  แล้วนี่เพื่อนฉัน ชื่อ  ไทม์ผู้ชายที่สาวทั้งโรงเรียนโหวตให้เป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็คที่สุดในโรงเรียน"นายอาร์คบอก  ชี้ไปที่อีตาใบ้คนนั้น  //--หา! นายเองหรอ  โธ่  เด็กโรงเรียนนี้สายตาสั้นกันทุกคน  แล้วยังไม่ยอมตัดแว่นใส่อีก --//

        "แหมไอ้อาร์ค  หลีสาวกลางห้องเลยนะเมิง"เสียงผู้ชายคนนึงเดินตรงมาตบหัวนายอาร์คอย่างแรง  ส่วนไอ้คนที่ยืนหัวข้างก้อหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  (สะใจมากเลยล่ะสิ)

        "โหยไอ้กานต์  เมื่อวานหัวโนยังไม่เข็ดใช่มั้ย  เมิงจะเอาอีกรอยมั้ย"นายอาร์คหันไปด่าเพื่อน  ก่อนจะยกเท้า ตั้งท่าจะถีบคนที่ชื่อกานต์  ทันทีที่เท้าลอยไป  นายกานต์กระโดดหลบ  แต่ทิศทางของเท้าพลาดไปโดนคนที่พึ่งเดินเข้ามา

        "โอ๊ย  ไอ้ชิอา  ถีบกรูทำไม"นายคนนั้นร้องเสียงดัง  ก็โดนถีบเต็มๆเลยนี่นา  ฉันได้แต่ยืนมอง  อ้าปากค้าง  สงสัยจะเจ็บน่าดู

        "เฮ้ยๆ  ไอ้โต้งขอโทษ  พลาดว่ะ"นายอาร์ครีบขอโทษเพื่อน  ตอนนั้นเองฉันรู้สึกถึงรังสีอันตรายที่มาจากทางด้านหลัง แผ่มาอย่างรุนแรงมาก

        "อาร์ค  มาแล้วทำไมไม่ไปทักออมเลยล่ะ"เสียงยัยออมดังขึ้น นายอาร์คถึงกับสะดุ้งเฮือก

        "อ้าว ออม  มาอยู่นี่ได้ไง"นายอาร์คพยายามปั้นหน้า  ฉันเห็นนะ  ตอนนี้นายหน้าซีดไปเลย

        "ทำไมล่ะ  นี่ก็ห้องออมเหมือนกันนะ  ออมย้ายมาเรียนห้องนี้แล้ว"ยัยออมบอก  ยิ้มน้อยๆหวังจะให้นายอาร์คดีใจ แต่นายนั่นดันตกใจซะได้  ทำยัยออมเสียหน้าไปเลย

        ฉันจึงเดินออกจากห้องเพื่อให้ 2 คนนั้นเขาคุยกัน  แบบว่าไม่อยากเป็น  กขค ใครอ่ะค่ะ  หุหุ

        แล้วทันทีที่ฉันออกมาหน้าห้อง  ก็เจอ

        "นี่ไอฝน  ทานอะไรรึยังครับ"เสียงนายยูโดดังขึ้น  ยัยไอฝนส่ายหน้าสายตาอ้อนจัด  ไอ้ 2 คนนี้

        "เฮ้ยไอ้ยูโดแม่ง  พี่เมิงหิวไส้แทบขาดไม่ยักกะสนใจอ่ะโด่"เสียงนายกังฟูตามมา  ฉันหัวเราะน้อยๆ  ก่อนจะเดินไปนั่งไกลๆ จากพวกนี้
        แล้วฉันก็รู้สึกได้ว่ามีคนมานั่งข้างๆ   แถมกลิ่นน้ำหอมนี่ตามาเลยค่ะ  รู้สึกเหมือนจะเป็นกลิ่ม เอ็กซิท มั้ง  กลิ่นนี้ฉันชอบค่ะ  หอมดี  หุหุ

        "พรุ่งนี้สอบชีว"เสียงผู้ชายคนนั้นเอ่ยขึ้น ฉันหันไปมอง  แล้วฉันก้อตกใจ  แทบไม่อยากจะเชื่อ  นายไทม์ค่ะ 

        "นายพูดกับฉันหรอ"ฉันถาม หน้าฉันเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม  เครื่องหมายนี้ลามไปจนถึงผม  ผมฉันหยักหมดเลยเนี่ย  (ผมเธอหยักศกเองจ้ะ คุณลูกจ๋า)

        "ป่าว ฉันพูดคนเดียว" นายไทม์ตอบ  แฮ่ๆ  อ๋อหรอ  ถ้าฉันเผลอตบนายก็ต้องขอโทษด้วยนะ นายไทม์  จับโยนลงชั้น 3 เลยดีมั้ยเนี่ย

        "อ๋อหรอ  นอกจากจะใบ้ แล้วยังบ้าอีกนะนายเนี่ย"ฉันพูด พยายามสะกัดอารมณ์อยากตบ ให้อยู่ค่ะ  พุทโธๆๆๆๆ

        "ขอบใจ"นายไทม์ตอบสั้นๆ  ตาก็ยังจ้องอยู่ที่หนังสือ  ตอบได้กวนเบื้องล่างมาก  คอยดูเถอะ  ฉันจะเอาคืนนายแน่

        "ชิ  คอยดู  ชีวพรุ่งนี้ฉันไม่แพ้นายแน่"ฉันพูด  ลุกขึ้น  ตามองไปที่หนังสือของนายไทม์  ช็อกค่ะ   หน้าปกเป็นหนังสือเรียน  แต่ข้างใน  คุ้นๆค่ะ   มีพระเอกชื่อ เอ็ดเวิร์ด  เอริค  ฮ้าช่ายเลย  การ์ตูนนี่  นี่นายอ่านการ์ตุฯตลอดเวลาเลยหรอ  งั้นพรุ่งนี้ก้อง่าย  หุหุ

        "จะรอ"นายนั่นตอบ  นายนี่มันน่านัก  ฉันสะบัดหน้าหนีก่อนจะเดินหนีเข้าไปอยู่ในห้อง

        "หลิว"เสียงสั่นของยัยออมดังมาจากข้างๆ  ฉันหันใบหน้าอันบูดบึ้งไปหามัน  ก่อนจะตกใจ เพราะมันกำลังจะร้องไห้

        "ออม  เป็นไร"ฉันถาม  จับมือเพื่อนสาวของฉันไว้

        "ทำไมอาร์ค  ไม่เห็นสนใจออมเลยล่ะ"ยัยนั่นพูดทั้งน้ำตา  เสียงสะอื้นดังต่อกันเป็นทอดๆ

        "ใจเย็นน่า  เล่าให้หลิวฟังซิ  ว่าเกิดอะไรขึ้น"ฉันพูด  พยายามทำตัวเป็นเพื่อนที่ดี  (ที่จริงอยากรู้เรื่องชาวบ้านค่ะ หุหุ  ไม่ใช่)

        แล้วยัยออมก็เล่าตั้งแต่ต้นจนจบ  ฉันก้อพอจะจับใจความได้ว่า  ยัยออมกับนายอาร์คคบกัน  แต่นายอาร์คเป็นคาสโนว่า(เจ้าชู้มากๆ) มีกิ๊กเพียบ  ยัยออมเลยเศร้าจัด  เลยย้ายห้องมาคุมถึงที่  แต่นายอาร์คก็ไม่ได้สนใจเลย  น่าสงสารจริงเลยเพื่อนฉัน

        "ไม่เป็นไรน่า  เค้าอาจจะไม่แสดงออกก็ได้ ว่าเค้าดีใจ"ฉันพยายามปอบ เอ๊ย ปลอบ  ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ ยัยออมรับไปเช็ดน้ำตา

        "เอ่อ  อย่าสะ..." ปึ๊ดด เสียงสั่งน้ำมูกของยัยออมดังขึ้น อ๊าก  ยัยออม  ทำไมไม่ฟังฉันก่อน  ฉันกำลังจะบอกเธอว่าอย่าสั่งน้ำมูกนะ  T-T ผ้าเช็ดหน้าผืนโปรดของฉัน

        "เอ่อ  เอาไปเลยนะ  ไม่ต้องคืน"ฉันบอก  ยิ้มแห้งให้  แง้  แม่จ๋าา  ลูกฌสร้า  (แค่ผ้าเช็ดหน้าเนี่ยนะ - -)

        "ขอให้นักเรียนทุกชมรม  เข้าประชุมที่ห้องประจำชมรม  ทุกคน ในเวลานี้ด้วยค่ะ" เสียงประชาสัมพันธ์  ประกาศ   เข้าชมรมหรอ  เย้ๆๆ  ดีใจจัง
        ...เห  แล้วฉันอยู่ชมรมอะไรล่ะเนี่ย  ฉันไม่มีสังกัดนี่นา _ _!!

        "นี่หลิว  ฮึก.. มาอยู่ชมรม  ฮึก.. การแสดงกับออมมั้ย"ยัยออมชวนฉัน  กว่าจะพูดจบ  ไม่รอให้ฉันใจขาดตายไปเลยล่ะยะ  ฮึ่ยย...

        "หรอ  อื้มๆ เอาสิ  แล้วยัยไอฝนอยู่ชมรมอะไรอ่ะ"ฉันพยักหน้ารับ

        "อยู่ชมรมเดียวกันนี่แหละ"เสียงยัยไอฝนดังมาจากข้างหลัง  แหมเสียงมาก่อนตัวอีกนะ

        "งั้นไปเข้าชมรมเหอะป่ะ"ฉันชวน  ดึงยัยออมให้ลุกจากเก้าอี้  แล้วก็เดินลงมาข้างล่าง  เพื่อไปยังโรงละคร(มีด้วยเรอะ)

        ข้างล่าง ค่อนข้างจะวุ่นวาย เพราะนักเรียนต่างก้อพากันไปยังชมรมของตนเอง  ฉันก้อต้องเดินเบียดเสียดกับชาวบ้านอยู่นาน  กว่าจะพบทางไปยังโรงละครที่ตั่งอยู่ไม่ไกล

        "นี่แหละ โรงละครของเรา"ยัยไอฝนบอก  ฉันมองเข้าไปข้างใน  สวยมากค่ะ  สวยจริงๆ  เหมือนโรงละครดังๆของเมืองไทยค่ะ  แต่นี่มันของโรงเรียน  อลังการมาก

        "นี่จะอึ้งอีกนานมั้ยยะ"ยัยไอฝน สะกิดฉัน  ก่อนจะลากฉันเข้าไปข้างใน

        "เอาล่ะ  ถ้าพร้อมแล้ว  พี่จะเริ่มประชุมกันเลยนะ"เสียงรุ่นพี่ ดังขึ้นมา  ทุกคนในชมรมเงียบกริบ

        "เนื่องด้วยใกล้จะปิดเทอมแล้ว  อีกแค่ 2 เดือน  ทางอาจารย์เลยอยากให้มีนิทรรศการส่งท้าย ให้กับนักเรียน ม.6 เหมือนทุกปี  ชมรมเราเลยจะให้มีการแสดงชุดใหญ่ชุดนึง"รุ่นพี่คนนั้นพูด 

        "แสดงละครหรอ"เสียงนายโต้งดังมาจากมุมนึงของห้อง มุมไหนก้อไม่ทราบ  เหอ  นายอยู่ชมรมเดียวกับฉันหรอ  หวังว่านายคนเดียวนะ  อย่าพาตาใบ้นั่นมาด้วยเลย

        "ชมรมการแสดงคงจะเล่นปิงปองกันแหละมั้ง"ยัยไอฝนแขวะใส่  ตอบได้ดีเพื่อนรัก

        "งั้นฉันขอลงเป็นตัวสำรองนะ"นายโต้งต่อ  ยังกล้าเล่นต่อเนาะ

        "นี่นาย.."ยัยไอฝนกำลังจะแว้ด  แต่ก็โดนรุ่นพี่คนเมื่อกี๊ขัดขึ้นมาก่อน

        "พอเลย 2 คนนี้ ตลอด  เงียบไปเลย"รุ่นพี่คนเมื่อกี๊พูด  ส่ายหน้าอย่างอารมเสีย "เอาเป็นว่าเราจะแสดงละคร  แล้วเราจะเล่นเรื่องอะไรกันดี"

        "ตลอดกาลเจ๊  สโนวไวท์"ใครบางคนเสนอขึ้นมา  สโนว์ไวท์หรอ  หุหุ  ก้อดีนะ  ไม่ได้ดูมานานแล้ว

        "ไม่เอาเว้ย ขี้เกียจทำหิมะปลอม"รุ่นพี่อีกคนพูด

        "งั้นตลอดกาลกว่าก้อ  ซินเดอเรล่า"อีกคนเสนอ  จะพาฉันย้อนยุคไปเป็นเด็กอีกรอบรึไงเนี่ย  (แล้วทำไมไม่เสนอเองล่ะจ๊ะ)

        "เออ  ก็ดีนะ  ตลอดกาลดี  งั้นเดี๋ยวฉันเขียนบทเอง"พี่มินท์พูด  (แอบถามชื่อจากยัยไอฝนเมื่อกี๊ )

        "แล้วใครจะเล่นเป็นตัวเอกล่ะ"ยัยไอฝนเอ่ยขึ้นมาบ้าง  หลังจากที่เงียบมานาน

        "ถ้าให้เสนอคงไม่มีใครเสนอแน่  งั้นต้อง..จับฉลาก  ใครได้บทไหนเล่นบทนั้น  ไม่มีการเปลี่ยนหรือโวยทั้งสิ้น  เข้าใจ๊"พี่มินท์พูดเสียงเด็ดขาดมาก 

        "เอารายชื่อมา"รุ่นพี่อีกคนพูด  (แอบถามยัยไอฝนอีกรอบ ว่าชื่อ  พี่ส้ม)  แล้วพนักงาน - -  ก็ยกโหลที่บรรจุชื่อสมาชิกในชมรมมาตั้งตรงหน้า

        "เดี๋ยวพี่ส้ม  เพื่อนฝนพึ่งย้ายมาอ่ะ  เอาชื่อมันเข้าก่อน"ยัยไอฝนพูด 

        "เอาชื่อมาดิ"พี่มินท์บอก  แล้วยัยไอฝนก้อเขียนอะไรขยุกขยิกลงบนกระดาษ (ลายมือหรือไส้เดือนวะเนี่ย  ยึกยือๆ)

        แล้วพี่ส้มก็จัดการเขย่าโหล  เสร็จปุ๊บ  พี่มินท์ก็สอดมือเข้าไปในปากขวด  แล้วหยิบรายชื่อนึงออกมา

        "นี่คือ คนที่จะเล่นเป็นทหาร  2  คน  ก้อคือ   ว้าว..  โชคดี  น้องกังฟูกับน้องยูโด"พี่มินท์ประกาศชื่อ  คนในโรงละครถึงกับปรบมือกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่

        "สำหรับตำแหน่ง  ลูกเลี้ยง 3 คนได้แก่ .....  น้องออม  อ่าวเฮ้ย  น้องป้อง  น้องกานต์" สิ้นเสียง  ทุกคนถึงกับฮา  ไม่ฮาได้ไงคะ  ก้อลูกเลี้ยงเป็นผู้หญิงนี่  แล้ว 2 คนนี้จะไปรอดมั้ยเนี่ย

        "สำหรับตำแหน่งแม่เลี้ยงคือ  น้องไอฝน"สิ้นเสียง  เสียงหนุ่มๆปรบมือกันใญ่  แหมมีเพื่อนสวย น่ายินดีมั่กๆ

        "ตำแหน่งน้องซิน  คือ  แต่น แตน  แต๊นน   น้องก้านหลิว   ว้าวๆๆ ประเดิมเด็กใหม่เลยหรอเนี่ย ฮ่าๆ"พี่มินท์หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง  มันน่าดีใจตรงไหนเจ๊  ปัดโถ่  งานเข้าซะแล้วว

        "สำหรับเจ้าชายของเรา  ก้อคือ  อะฮ้าาา  น้องไทม์"แล้วสาวๆก้อกรี๊ดตามสเตป  เอ๊ะ  ไทม์  ชื่อนี้มัน  หรือว่าจะเป็นนาย   ไม่น๊าาาา    แม่จ๋าา  ลูกอยากตาย T T

        "งั้นพี่ขอเชิญ  พระ นางมาทางนี้  แล้วตัวแสดงอื่นๆ อยู่กับพี่ปอนะ  ส่วนที่เหลืออยู่ประชุมกับพี่มินท์ก่อน"พี่ส้มบอก  ฉันจึงต้องลุกไปกับนายไทม์  ฮือๆๆ  นี่มันเวรกรรมฉันทำไว้แต่ชาติไหนเนี่ยย

        "พี่ชื่อส้มนะน้อง  น้องก้านหลิวใช่มั้ย"พี่ส้มถาม ฉันพยักหน้าช้า  อย่างไร้วิญญาณ

        "ทำหน้าให้มันเหมือนคนซิ"นายไทม์บอกฉัน ฉันหันขวับไปอย่างรวดเณ้ว  นี่กะว่าจะไม่เริ่มแล้วนะ  นายเริ่มก่อน

        "ใครถามความเห็นนายมิทราบ"ฉันหันไปแขวะ  เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกับฉัน  ฮ่าๆๆ

        "อยากเสนอ"นายไทม์พูด  ใบหน้าเรียบเฉย(แต่หล่อ  เหมือนพี่ยุนโฮเลย >o<)เห็นแล้วมันหมั่นไส้

        "ไม่ต้องการ"ฉันพูด  เชิดใส่ด้วย ฮ่าๆ  สะใจเล็กๆ

        "อ้าวๆ  หยุดๆๆ  พอกันกับน้องฝนเลยนะเนี่ย"พี่ส้มห้าม  แหมเจ๊  กำลังมันส์เลย "พี่เรียกมาพุดเรื่องซ้อม  พี่จะถามว่าพวกน้องว่างวันไหน"

        "ทำไมอ่ะพี่  แค่เล่นละครไม่เห็นต้องเตรียมกันขนาดนี้เลย"ฉันถาม  จะเตรียมอะไรนักหนาเจ๊  อีกตั้ง 2 เดือน

        "ใครบอกแค่เล่นละคร  มันมีมากกว่านั้น  แต่ต้องขอพวกพี่ประชุมกันก่อน"พี่ส้มบอก 

        "แล้วต้องทำอะไรบ้างครับ"นายไทม์ถาม  เป็นครั้งแรกในรอบวันที่เห็นนายพูดนะเนี่ย  นอกจากที่นายว่าฉันเมื่อกี๊

        "ก็ไม่แน่ใจนะ  แต่ไม่ธรรมดาแน่นอน  ไม่งั้นเสียชื่อชมรมเราหมดพอดี"พี่ส้มบอก  ยิ้มอย่างมีเลศนัย์  ฉันชักใจไม่ดีแล้วสิ  ถอนตัวก็ไม่ได้  ถอนใจแทนได้ป่ะ - -*

        "พี่ส้ม  เอาให้คนธรรมดาเล่นได้นะ"ฉันบอก  ดูจากหน้าเจ๊แกแล้ว  มันไม่น่าจะออกมาให้คนทั่วไปเล่นได้เลย

        "เอาน่าน้อง  รับรอง  งานนี้มันส์"เจ๊แกบอก  "งั้นเดี๋ยวพี่ไปประชุมทางโน้นก่อน  เดี๋ยวมา  รอพี่อยู่นี่นะ"  ว่าแล้วเจ๊แกก้อลุกไป  ทิ้งฉันไว้กับนายนี่  2 คน 

        "นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันนะ"ฉันพึมพำเบาๆอย่างหัวเสีย  โอ๊ย! อยากกรี๊ดเป็นภาษาอินเดีย - -

        "ฉันไม่เวรกรรมกว่าเธอรึไง"นายไทม์เอ่ยขึ้นมา  แหม  ฉันอุตส่าห์ไม่พูดแล้วนะ  นายยังจะมา...  เตะตกเก้าอี้เลยได้มั้ยเนี่ย O_o

        "เงียบไปเลย"ฉันพูด  นั่งเท้าคางอย่างอารมณ์เสีย

        "ไม่"นายไทม์พูด  ไม่ หรอ   นายนี่มันน่าเตะตกเก้าอี้จริงๆๆ   ไม่ได้ๆ  เสียมาดนางเอกหมด   ใจเย็นๆไว้ก้านหลิว   ขันติๆ

        "..."ฉันไม่พูดค่ะ  เพราะฉันรู้ว่าถ้าฉันพูด  ต้องมียาวแน่ ตัดปัญหาเลยดีกว่า

        ฉันแอบชำเลืองไปมองหน้านายไทม์ค่ะ  มันนั่งยิ้มอย่างผู้มีชัย  แต่เวลานายยิ้มก็น่ารักดีนะ  ทำไมนายถึงไม่ค่อยชอบยิ้มเท่าไหร่นะ   แต่ถึงจะน่ารัก  แต่นายก็ยังน่าเตะอยู่ดีนั่นแหล - -

        ผ่านไปนานพอดูค่ะ  เจ๊ส้มแกยังไม่ยักกะโผล่ศรีษะของแกมา  ฉันเลยฆ่าเวลาโดยการฟังเพลงค่ะ  ประเดิมด้วยเพลงโปรดของฉันคือเพลง  Begin  ของ TVXQ  หุหุ  เพลงโปรดตลอดกาล ถึงจะเก่าไปแล้วก็เหอะ   แบบว่าพี่ยุนโฮแกฝากไว้ในอ้อมออกอ้อมใจ  ฮ่าๆๆ  (บ้ากันไปใหญ่แล้ว - -)

        "ฉัน  ไม่มีวันที่จะรับสายเธออีก.."เสียงนายไทม์ฮัมเพลงไม่เบาเลยค่ะ  เรียกได้ว่าร้องเลยก็ว่าได้   ฉันหันไปมองด้วยสายตาที่บอกว่า  ใครเหยียบหางนายมิทราบ  แต่ก็นะ  เสียงนายก็ดีอ่านะ  แต่กรุณาร้องให้ถูกที่ ถูกเวลาหน่อย

        "ขอโทษ  ช่วยฮัมเพลงเบาๆหน่อยได้มั้ย  ฉันฟังเพลงอยู่"ฉันพูด  ปรับระดับเสียงเพลงให้ดังขึ้น 

        "ขอโทษ  ตั้งใจ"นายไทม์เอ่ย  ทำหน้าเหมือนสำนึกผิด  แต่รอยยิ้มของนายนั่นมัน  น่าเตะให้ตกเก้าอี้ซะจริงๆ  คำพูดของนายก็ด้วยนะ

        "นี่นาย  นายเคยคิดมั้ยว่าการตายเป็นการพักผ่อนชั่วคราว"ฉันถาม  มองหน้านายไทม์อย่างหาเรื่อง  ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ

        "ก็  ไม่นะ  แต่ฉันคิดว่า  เป็นการพักผ่อนที่โรแมนติกมากเลย"นายไทม์ตอบ  แหม  มันตอบได้ดีค่ะ  ถ้าฉันจะยกหน้าแข้งของฉันเป็นรางวัลนี่  คงจะไม่มีใครว่าอะไรนะคะ

        "งั้นก็เชิญนายพกผ่อนอย่างโรแมนติกตามสบายนะ"ฉันบอก  เริ่มหมดความอดทน  เลยต้องถอนหายใจยาวๆแทน  ที่พูดเมื่อกี๊ไม่ได้ไล่ให้ไปตายนะนายไทม์

        "ฉันรอให้เธอไปเป็นเพื่อนฉันน่ะ"  รอให้ฉันไปเป็นเพื่อน  ขอโทษ  ฉันบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าฉันคบนายเป็นเพื่อนน่ะ

        "งั้นหรอ  ฉันไม่ชอบอะไรที่มันโรแมนติกอ่ะนะโทษที"ฉันพูดกระแทกกระทั้น  ก่อนจะเชิดหน้าหนีไปอีกทาง

        "งั้นก็แย่หน่อยนะ  ฉันคงจะอยู่ร่วมโลกกับเธอไปอีกนาน"นายไทม์พูด น้ำเสียงยียวน  หน็อย!  นี่นาย  ฉันทนไม่ไหวแล้วน๊าาา   ชาติที่แล้วฉันไปทำกรรมอะไรให้นาย  หา! นายถึงได้ตามรังควานฉันในชาตินี้


        ไทม์  Talk
 
        "งั้นก็แย่หน่อยนะ  ฉันคงจะอยู่ร่วมโลกกับเธอไปอีกนาน"ผมพูด  ยิ้มยียวนให้เธอ  จะว่าไปก็สงสารหน่อยๆน่ะครับ  เธอทำหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่  แต่ผมน่ะออกจะสะใจมากกว่า  ฮ่าๆๆ  นี่สำหรับที่เธอว่าฉันใบ้นะ  ก้านหลิว

        "..."เธอไม่ตอบผมครับ  สงสัยจะเถียงไม่สู้ล่ะสิ  หึหึ  ฉันเอาคืนเธอได้แล้วนะ

        "..."ผมกำลังจะกัดยัยนั่นอีกรอบ  แต่เห็นหน้าแล้วกัดไม่ลงครับ  ตอนนี้ยัยนั่นทำหน้างอใส่ผม  ผมเลยตัดสินใจ  เงียบไว้ดีกว่า

        ผมมองหน้ายัยนั่น  ไม่รู้จะมองทำไม  แต่ยิ่งมองก็ยิ่งเหมือน  เหมือนผู้หญิงที่เป็นรักแรกของผม  ตอนแรกผมคิดว่ายัยนี่อาจจะเป็นเธอคนนั้น  แต่ว่า  เป็นไปไม่ได้ครับ  เพราะเธอคนนั้นเป็นรุ่นพี่ของผม

        "นี่  มองอะไร  ไม่เคยเห็นคนรึไง"ยัยนั่นตะคอกใส่ผม  ทำผมสะดุ้งทันที

        "นี่คนหรอ"ผมถาม  ทำหน้างงใส่  ฮ่าๆ  เอาคืนได้อีกดอกแล้ว

        "ชิ"เธอแลบลิ้นใส่ผม  แล้วเชิดหน้าหนีไปอีกทาง  น่ารักจริงๆ   เหมือนรุ่นพี่คนนั้นเปี๊ยบเลย  นิสัยก็เหมือน  หน้าตาก็เหมือน

        "อ่า  โทดทีที่ให้รอนะจ๊ะ"เสียงเจ๊ส้มแกขัดขึ้นครับ  แหม  ผมกำลังระลึกชาติตอนที่อยู่กับรุ่นพี่คนนั้นอยู่เลย  เสียอารมณ์จริงๆ - -

        "ไม่เป็นไรค่ะเจ๊  แล้วตกลงเรื่องบทเอาไงคะ"ยัยนั่นถาม  ถอดหูฟังออกจากหู

        "อ๋อ  ก็ถือว่าโชคเข้าข้างพวกเธอนะ  ปีนี้จะแสดงแบบละครธรรมดา  แต่ว่าบทอาจจะพิสดารไปหน่อยน่ะ"เจ๊ส้มแกพูด  ยิ้มอย่างภูมิใจ

        "เจ๊เขียนบทหรอ"ผมถาม  ภาวนาว่าอย่าให้เจ๊แกเขียนเลย  ไม่นะๆ  พระเจ้าา  ได้โปรด  ประทานพรให้แก่ลูก
 
        "แน่นอนจ้ะ"เจ๊แกตอบยิ้มแบบภูมิใจสุด   โอ้  ไม่  พระเจ้าก็มิอาจช่วยลูกได้หรอเนี่ย - -  ผมเอาหน้าซบลงกับโต๊ะ  ไม่อยากคิดเรื่องบทเลยครับ

        "จริงหรอเจ๊  อยากอ่านบทฝีมือเจ๊จัง"ยัยนั่นพูดอย่างตื่นเต้น  ผมส่ายหน้าอย่างระอา  โธ่  ยัยก้านหลิว  เธอนี่ช่างไม่รู้อะไรเลยจริงๆ

        "ได้อ่านแน่นอนน้อง  พรุ่งนี้เลย  เดี๋ยวคืนนี้เจ๊ไปเขียนมาให้  ฮ่าๆๆ   เอาล่ะ   ไปกินข้าวกันก่อนไป  เดี๋ยวจะต้องมีอะไรอีกเยอะแยะวันนี้"เจ๊แกบอก  ผมลุกอย่างรวดเร็ว  เก็บกระเป๋า  แล้วเดินออกไปโดยไม่รอใครทั้งสิ้น

        "นี่นาย   รอฉันด้วยสิ"ยัยนั่นตะโกนไล่หลังผม  ผมได้ยินเสียงวิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ  จนเธอมาเดินข้างผม

        "มีอะไร"ผมถาม  พยายามเดินห่างยัยนั่นให้มากที่สุด  เพราะคนที่นั่งอยู่เริ่มมองแล้วซุบซิบกันใหญ่  ผมกลัวว่ายัยนี่จะเจอดีเข้า

        "ฉันจำทางไปโรงอาหารไม่ได้   แล้วจะเดินห่างฉันทำไมเนี่ย"ยัยนั่นบอก  ดึงผมมาเดินข้างๆ  งานเข้าแล้ว  ยัยก้านหลิว

        แล้วผมก็เดินไปโดยไม่พูดกับยัยนั่นสักคำ   ไม่ได้หยิ่งนะ  แต่ไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า  เพราะเราพึ่งจะรู้จักกันมั้ง

        "นี่  ทำไมนายถึงทำหน้าเหมือนจะตายตอนที่รู้ว่าเจ๊ส้มแกคิดบทละครล่ะ"ยัยนั่นถาม  แหมเป็นคำถามที่ดีครับ  นึกว่าจะไม่ถามซะแล้ว

        "ข้าวผัดจานนึงครับ"ผมสั่งป้าที่ขายข้าว ร้านประจำของผม"เอาไว้กินข้าวแล้วจะเล่าให้ฟัง"ผมหันไปบอกยัยก้านหลิว

        "ข้าวผัดเหมือนกันค่ะ"ยัยก้านหลิวสั่ง  เลียนแบบจั๊ง - -  "ก้อได้"ยัยนั่นพูด  ทำหน้างอเหมือนเด็กๆ  ผมยิ้ม  ส่ายหน้าน้อยๆ  น่ารักจริงๆ   เฮ้ๆ  นี่ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย กลับๆๆ

        "ข้าวผัด 2 จานได้แล้วจ้ะ"ป้าบอก  วางข้าวผัดตรงหน้าผม  ผมจ่ายตังค์ค่าข้าว 2 จานครับ  วันนี้ใจดี  เลี้ยงเพื่อนสักหน่อย

        "นี่นายเลี้ยงฉันหรอ"ยัยนั่นถาม  ดึงแขนเสื้อผมไว้  อะไรนักหนาเนี่ย  แขนเสื้อยับหมด

        "เบาๆ  เดี๋ยวเสื้อยับ"ผมบอก  หยิบจานข้าวแล้วเดินนำไปที่โต๊ะ  ยัยนั่นนั่งตรงข้ามผม

        "จะกินน้ำอะไร"ผมถาม  กะจะเลี้ยงน้ำแถมสักแก้ว

        "อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่สับปะรด"ยัยนั่นบอก  ผมเดินไปซื้อน้ำ  อย่างเร็วครับ  แล้วกลับมาพร้อมกับ  โกโก้ 2 แก้ว

        "ขอบใจ  ทีหลังไม่ต้อง"ยัยก้านหลิวพูด  ก่อนจะกินข้าวอย่างอารมณ์ดี  แหม  ไอ้เราก็อุตส่าห์ใจดี  ดูพูดสิ  เอาข้าวคืนได้มั้นเนี่ย - -"

        ผ่านไปไม่นานครับ  ผมก็ทานข้าวเสร็จ  ยัยนั่นทานเสร็จหลังผมนิดเดียว  กินเร็วจังวะ

        "นี่ๆ ตกลงจะเล่าได้ยังเนี่ย"ยัยนั่นถาม  ทำหน้าตาอยากรู้

        "โอเคๆ  คือ  เรื่องมันเป็นอย่างนี้..." ผมเริ่มเล่า  ยัยนั่นทำท่าตั่งใจฟังเต็มที่
  
        "คือว่า...


===>>>  ไรท์เตอร์ทอร์ค

         ฮ้า  ตอนที่ 3 แว้วววว   อ่านแล้วเม้นให้กันมั่งจิ  ไรท์เตอร์เศร้าใจ

         ไม่มีใครเม้นให้ 

         อ่านแล้วเม้น+โหวต  จะรักโครตๆ  จนวันตายจ้าาา ^ ^