ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 18 -- คุย VS คนนี้แฟนผมคร้าบบ
ก้านหลิว ==>> Talk
"แม่หลิวไปโรงเรียนแล้วนะคะ"ฉันบอกแม่เสียงเอื่อย วันนี้ฉันรู้สึกไม่อยากไปโรงเรียนยังไงชอบกล ฉันยังไม่อยากเจอหน้าใครตอนนี้
"ไผ่ไปแล้วคร้าบบ"ไอ้ต้นไผ่พูดเสียงใส ก่อนจะลากฉันออกจากบ้าน "พี่หลิวเป็นไรเนี่ย ยิ้มหน่อยดิ ยังคิดมากเรื่องนั้นอยู่หรอพี่"
"ลองแกมาเป็นฉัน แกคงจะยิ้มไม่ออกเหมือนกันล่ะ"ฉันพูด ทำหน้าตาเบื่อโลก มันมองหน้าฉันแล้วส่ายหน้าเหมือนรำคาญ (แกกล้ารำคาญฉันเรอะ)
"ใจร่มๆน่า"มันพูดอย่างไม่ใส่ใจ อิจฉามันจริงๆ ที่มีความรักที่รารื่น ถึงมันจะเป็นความรักที่ดูยังไงๆอยู่ก็เถอะ _ _
ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าโรงเรียน พี่มิกกี้มาดักรอไอ้ไผ่ที่หน้าโรงเรียน ฉันเลยต้องแยกตัวออกมา ไม่อยากเป็นก้างใครค่ะ ^ ^
"คุณก้านหลิว ใช่มั้ยค่ะ"เสียงน่ารักๆของผู้หญิงคนนึงทักขึ้นจากด้านหลัง ฉันหันกลับไป เห็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนนึง อายุพอๆกับฉันเลยค่ะ หน้าตาคุ้นๆแฮะ
"ค่ะ คุณคือ..."ฉันตอบ ทำหน้าสงสัย
"ฉัน ชา อึนโซ ไงคะ จำไม่ได้แล้วหรอเนี่ย เพิ่งเจอกันเมื่อวาน" อ๋อ เธอเองหรอ มีความพยายามมาก ตามฉันมาถึงนี่..
"มีธุระอะไรหรอคะ"ฉันพยายามพูดให้ดีที่สุดค่ะ ไม่งั้นมีหลุดปากแน่ๆ
"อย่าเรียกว่าธุระเลยค่ะ เรียกว่า มีเรื่องคุยดีกว่า"ยัยอึนโซพูด ใบหน้ายิ้มแย้ม แหม มีเรื่องเฉยๆได้มั้ย กำลังคันไม้คันมือ O_o
"งั้นก็พูดมาเลยสิคะ"ฉันยิ้มสู้ค่ะ ยิ้มสยามงามไม่แพ้ใคร ฮ่าๆ เอาสิ ใครจะแน่กว่ากัน...
"คือ.. คุณคงจะรู้ว่าฉันกับไทม์ เรากำลังจะหมั้นกัน"ยัยอึนโซเปิดประเด็นค่ะ " ฉันอยากให้คุณเข้าใจ แล้วก็ยอมหลีกทาง..."
"อ๋อ แน่นอนค่ะ ฉันรู้...แต่ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่ได้ขวางทางใคร"ฉันพูดเสียงเรียบ ยิ้มอย่างเยียบเย็นค่ะ ข่มขวัญคู่ต่อสู้
"ฉันไม่แน่ใจว่าคุณรู้รึเปล่า... เรื่องที่ไทม์คบกับคุณ เพียงเพราะ..."ยัยอึนโซพูดยังไม่ทันจบ เสียงของนายไทม์ก็ดังขึ้น
"คุณมาที่นี่ได้ไง"นายไทม์พูด เดินมาดึงแขนฉันให้ไปยืนข้างหลัง แล้วเพื่อนๆของนายไทม์ก็เดินมา รวมทั้งยัยไอฝน กับยัยออมด้วย
"แหม ไทม์คะ ทำไมคุณชอบทำหน้าเย็นชาใส่ฉันนักล่ะ เรากำลังจะหมั้นกันนะคะ"
"ผมคิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ จะให้ผมพูดกี่ครั้ง ผมก็ยังยืนยันคำเดิม ว่าผมไม่หมั้น"นายไทม์พูด ระหว่างที่พูด นายไทม์กุมมือฉันแน่น เหมือนจะสร้างความมั่นใจให้ฉันค่ะ แต่ขอโทษ ฉันเจ็บ T_T
"แล้วคุณจะเสียใจค่ะ ที่พูดแบบนี้ออกมา"ยัยอึนโซพูด ก่อนจะเดินจากไป
"ให้ตายสิ ยัยนี่แรงกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก เห็นหน้าตาใสๆซื่อๆ"ยัยไอฝนพูด ทำหน้าเสียดายที่ไม่ได้ด่ายัยนั่น เพราะนายโต้งยื่นขนมมายัดปากทุกทีที่ยัยไอฝนจะอ้าปาก
"ยัยนั่นน่ะ ถึงจะร้าย ก็ร้ายแบบซื่อๆ ร้ายแบบจริงใจ" นายไทม์พูด ก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉัน เหมือนจะถามว่า เป็นอะไรมั้ย
"รู้สึกเหมือนนายจะรู้จักยัยนั่นดีจังเลยนะ"ฉันพูด ยิ่มเย็นๆให้ ไม่ได้ตั้งใจยิ้มแบบนั้นหรอกค่ะ พอดีมันเปลี่ยนโหมดไม่ทัน _ _
"ตอนฉันเด็กๆ พ่อฉันกับพ่อของอึนโซทำธุรกิจร่วมกัน ฉันกับเค้าเลยเล่นด้วยกันบ่อย"นายไทม์พูด แววตามเป็นกังวล
"ฉันว่าเราเข้าห้องเหอะ นี่ก็ได้เวลาเรียนแล้ว เดี๋ยวเฮียเบิ้มแกจะโกรธเอา"ฉันพูด เดินนำหน้าทุกคนไป
ไทม์ ==>> Talk
"เฮ้ยไทม์ ฉันว่ายัยหลิวโกรธแกอย่างแรงเลยว่ะ"ไอ้โต้งกระซิบทันทีที่อาจารย์หันหลังเข้ากระดาน
"ฉันก็ว่างั้นแหละว่ะ เป็นฉัน ฉันก็โกรธเว้ย"ไอ้ป้องหันหลังมาเสริม
"ฉันจะทำยังไงดีวะ รู้สึกใจไม่ดีแล้วสิ"ผมกระซิบอย่างเบาที่สุด เพราะกลัวเธอจะได้ยิน เธอนั่งข้างๆ ผมเองครับ โต๊ะของผมกับโต๊ะของเธออยู่ห่างกันแค่ แขนเดียว
"เฮ้อ! ฉันว่าแกต้องสร้างความมั่นใจให้หลิวแล้วว่ะ"ไอ้อาร์คหันมาพูดด้วย
"ทำไงล่ะ"ผมย้อนถาม ตอนนี้ผมจนปัญญาจริงๆครับ ไอ้อาร์คมองหน้ากันกับไอ้กานต์ก่อนจะยักไหล่
"ก็พาไปให้แม่แกดูตัวเลยดิ"ไอ้กังฟูเสนอ ก่อนจะถูกน้องชายฝาแฝดตบหัว
"จะบ้าเหรอ เอาสมองส่วนไหนคิด มีหวัง แม่ไอ้ไทม์ได้เอาระเบิดขว้างใส่ดิ"ไอ้ยูโดพูด
ไม่ทันได้เรื่องครับ แปรงลบกระดานก็ลอยมาจากหน้าห้อง แล้วกระทบที่หางคิ้วของไอ้กานต์อย่างดัง สองรอบแล้วครับเทอมนี้ ผมคิดว่าปิดเทอมจะพามันไปรดน้ำมนต์ล้างซวยซะหน่อยแล้ว
พอหมดเวลาคาบแรก ไอ้ปาร์ค หัวหน้าห้องก็ประกาศว่า อาจารย์ที่สอบคาบสองกับคาบสาม ติดประชุม ไม่ได้เข้าสอน แต่ทิ้งรายงานกองเบ้อเร่อไว้ให้ครับ โห! ผมคิดว่า เรียนจบแล้ว ผมน่าจะเปิดร้านขายเศษกระดาษนะเนี่ย คงจะรวยไปเลย (นี่ยังรวยไม่พออีกหรอเนี่ย - -)
"โหย! แม่งขว้างทีไรโดนหัวกรูตลอด"ไอ้กานต์บ่นทันทีที่อาจารย์เดินออกไป คิ้เป็นสีแดงเลยครับ
"ฮ่าๆ แล้วเมิงก็ไม่รู้จักหลบ"ไอ้โต้งพูด ไอ้ป้องตบหัวมันเสียงดังทีนึง
"ไอ้นี่ก็ว่าเพื่อน ถ้ามันหลบทันมันก็หลบไปแล้ว ใช่มั้ยกานต์"ไอ้ป้องพูด ก่อนจะหันไปถามไอ้กานต์ที่พยักหน้าหงึกๆ "เจ็บมากป่ะเนี่ย"
"เฮ้ย! ไอ้ป้อง กรูถามเมิงจริงๆเหอะ แม่งเมิงสองคนเป็นอะไรกันวะ ช่วงนี้เห็นอี๋อ๋อกันจริง"ไอ้กังฟูถาม มองสองคนนั้นอย่างสงสัย
"อ้าว เมิงไม่รู้หรอกหรอ ว่ามันสองคนน่ะ เป็นผัวเมียกัน ฮ่าๆ"ไอ้โต้งพูดติดตลก ไอ้กานต์เลยตบหัวมันอีกที ส่วนไอ้ป้อง ผมองหน้าหน้ามันแล้วแปลกใจครับ แทนที่มันจะโกรธหรือหันไปด่า มันกลับหน้าแดงซะงั้น....
"เฮ้ย! แค่นี้ทำไมต้องหน้าแดงวะ"ไอ้ยูโดล้อขึ้นมา
"อากาศมันร้อน"ไอ้ป้องแก้ตัว ฟังไม่ขึ้นเลยเพื่อน..
"ร้อนบ้านพ่อเมิงสิ หนาวจนปอดกรูแข็งหมดแล้วเนี่ย"ไอ้โต้งพูด ก่อนจะหัวเราะกันยกใหญ่
ผมส่ายหน้าน้อยๆ เพราะพวกมันนี่แหละที่ทำให้ผมหายเหงา ผมโชคดีจริงๆที่มีเพื่อนอย่างพวกมัน ผมเหลือบไปมองก้านหลิว ที่กำลังอ่านการ์ตูนอย่างสนุกสนาน
ผมตัดสินใจแล้วครับ วันเสาร์นี้ผมจะพาพ่อกับแม่ไปที่บ้านของเธอ ให้มันได้รู้ดำรู้แดงกันไปเลย จะได้ไม่ต้องค้างคา สบายใจกันทั้งสองฝ่าย(มั้ง)??
ไผ่ ==>> Talk
ผมนั่งเรียนเคมีด้วยอาการที่เบื่อหน่ายเต็มที่ ไอ้เอ็มกับไอ้นิวมันก็ไม่ได้ช่วยให้ผมอารมณ์ดีขึ้นเท่าไหร่ มันทำให้ผมอารมณ์เสียกว่าเดิม ด้วยการล้อผมเรื่องไอ้พี่มิกกี้ ช่างเป็นเพื่อนที่ดีเลิศประเสริฐศรีซะเหลือเกิน ผมเลยมองออกนอกหน้าต่าง (ผมนั่งติดหน้าต่างฮะ) คิดอะไรเล่นๆ
"เฮ้ย ไผ่ จะเหม่อไปถึงกาแล็กซีแอนโดเมดราเลยรึไง ไปกินข้าวเหอะ"ไอ้นิวเรียกผม ผมสะดุ้งทันที แล้วรีบเก็บของ
"คิดถึงพี่มิกกี้อ่ะดิ"ไอ้ไหมล้อขึ้นมา ไอ้ไหมมันเป็นผู้หญิงครับ แต่มันห้าว เหมือนทอม ชอบไปไหนกับพวกผม เลยเข้ามาเป็นสมาชิกแก๊งค์ของผมด้วย พวกผมเลยปฏิบัติ เสมือนมันเป็นผู้ชายครับ โดยการ...
เพี๊ยะ!!
ผมตบหัวมันเสียงดัง มันหน้าคมำไปเลยครับ ฮ่าๆ
"กรูคิดว่าพวกเมิงจะจบแล้วนะเนี่ย"ผมพูด ไอ้เอ็มกับไอ้ไหมหัวเราะคิกคักกัน ส่วนไอ้นิวมันกอดคอผม
"ไม่จบหรอก นู่น พูดถึงก็มาเลย"ไอ้นิวบอก มือชี้ไปข้างหน้า ผมหันไปดูตามที่นิ้วมันชี้
จริงๆด้วยครับ มาเป็นแก๊งค์เลย โอ้! เหมือนกองทัพเอเลี่ยนกำลังบุกโลกยังไงยังงั้นเลยครับ
"เป็นไงน้องๆทุกคน วันนี้พวกพี่ขอไปกินข้าวด้วยได้มั้ย"ไอ้โรคจิตพูด โอ้ ไม่นะ ผมคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องดีเลย ผมอยู่ในวัยเจริญเติบโต มันทำให้การเจริญเติบโตของผมสิ้นสุดลง พร้อมกับการกินอาหารกลางวันที่ไม่อร่อย
ไอ้ไหมมันทำหน้าไม่ต่างไปจากผมเท่าไหร่ ดีไม่ดี แย่ยิ่งกว่าผมซะอีก หุหุ เป็นไง ล้อแต่เขา โดนเองซะงั้น ที่มันทำหน้าอย่างงั้น เพราะ เพื่อนของไอ้โรคจิตเนี่ยแหละครับชื่อ พี่อ๊อฟ มาจีบมัน แถมตื๊อยิ่งกว่าไอ้โรคจิตนี่อีก
นั่น ทำให้เที่ยงนี้ พวกผมต้องไปกินข้าวกับพวกของไอ้พี่มิกกี้โรคจิต ดูเหมือนไอ้เอ็มกับไอ้นิวมันจะมีความสุขซะเหลือเกิน ที่เห็นผมทำสีหน้าอยากตาย
"เอาน่า เพื่อน เราแค่อยากให้เพื่อน อยู่ใกล้ชิดกับแฟนให้มากที่สุดแค่นั้นเอง"ไอ้นิวกระซิบบอกผม ก่อนจะหัวเราะยกใหญ่
"กรูจะพยายามคิดว่ามันเป็นความหวังดี"ผมกัดฟันบอกมัน ไอ้ไหมเองก็ไม่ต่างจากผมหรอก
"น้องไหมครับ วันนี้อยากกินอะไรเอ่ย เจ้านั้นก็อร่อยน๊า...."พี่อ๊อฟพูด ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุข ไอ้ไหมมันได้แต่ทำหน้ารำคาญ
ทันทีที่เข้ามาในโรงอาหาร สาวๆหลายคนหันส่งยิ้มให้ไอ้พี่มิกกี้โรคจิต มันฏ้ส่งยิ้มหวานกลับ ไม่รู้ทำไม ผมถึงได้รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา ผมล่ะอยากจะกลับไปกินข้าวเที่ยงอยู่บ้านจัง
"ไผ่ กินอะไรอ่ะ ทำไมทำหน้าอย่างนั้น ไม่หิวหรอครับ"ไอ้พี่มิกกี้มันหันมาถามผม ณ เวลานั้นเอง ไอ้เอ็มกับไอ้นิวก็สลายตัวทันที
"หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว"ผมพูด ผมรู้สึกว่าหน้าผมงอผิดปกติ
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ เป็นอะไรหรอ"
"....." ผมไม่ตอบครับ ไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี
"ไผ่ เป็นอะไร"มันถามผมซ้ำ แล้วตอนนั้นเอง ก็มีผู้หญิงคนนึง เดินมาขอถ่ายรูปคู่กับมัน นั่นทำให้ผมหน้างอกว่าเดิมอีก ไม่รู้ว่าทำไมสิ แต่ผมไม่ชอบเลยที่เห็นแบบนี้
มันหันมามองผมแว้บนึง มันยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"พี่รู้แล้ว ทำไมถึงทำหน้าอย่างนี้...."มันพูด ยิ้มเจ้าเล่ห์อีก "หึงพี่ด่ะดิ"
"ไอ้บ้า ใครหึงแก มั่วนิ่มแล้ว รีบเดินเลย หิวข้าวไส้จะขาดอยู่แล้ว"ผมพูด เร่งมันให้เดินเร็วๆ ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นทันที
"ฮั่นแน่ ใช่แน่ๆเลย น่ารักจริงๆเลย แฟนผม"มันพูด คนแถวนั้นหันมามอง ผมก้มหน้าลงเพราะความอาย ก่อนจะตีแขนมันอย่างแรง
"ไอ้บ้า จะเสียงดังทำไมเล่า"
แทนที่มันจะสำนึก มันกลับเดินไปสะกิดรุ่นน้องคนนึงที่นั่งกินข้าวอยู่ แล้วดึงแขนผมไปด้วย
"น้องครับ คนนี้ แฟนพี่นะน้อง"มันพูด น้องคนนั้นยิ้มให้ ใบหน้าฉายความงงออกมาเต็มที่
มันทำอย่างนี้ไปตลอดทาง ตั้งแต่เดินไปซื้อข้าว จนถึงตอนกินข้าวเสร็จ มันเดินจูงแขนผมออกมาพร้อมกับสะกิดคนไปทั่ว แล้วบอกว่า ' ผมเป็นแฟนมัน ' ผมล่ะเศร้าใจจริงๆ ทำไมมันไม่ไปบอกผู้อำนวยการ ประกาศผ่านประชาสัมพันธ์ไปเลยล่ะ ถ้าทำขนาดนั้น
ผมเดาได้ว่า คงจะรู้กันทั้งโรงอาหารแล้วมั้งครับ ให้ตายสิ _ _!! .
.
.
.
มาอัพอีกตอนแว้ววว
ตอนที่ 19 หุหุ ยังไง ก็ขอเม้น+โหวต ด้วยน๊าาาา
ไม่มากไปช่ายป่ะ แต๊ง ล่วงหน้าเลยละกานจ้าาา
.
.
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น