ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่17--ไว้ใจVS พยานรัก..
ไทม์ ==>> Talk
"ใครมาคะแม่"เสียงหวานหยดย้อยของก้านหลิวถาม ขณะเดินลงบันไดมา เมื่อเธอหันมาเห็นผมนั่งอยู่บนโซฟา เธอก็เปลี่ยนสีหน้าทันที
"เพื่อนลูกมาน่ะ เดี๋ยวหลิวไปเอาขนมกับน้ำหวานมาให้เพื่อนนะ"แม่ของเธอบอก เธอเดินเชิดเข้าไปในครัวทันทีครับ
"ค่อยๆพูดกับหลิวดีๆนะลูก เค้าออกจะเอาแต่ใจหน่อยนะ ว่าแต่ เป็นลูกเต้าเหล่าใครกันล่ะเนี่ย"แม่ของเธอนั่งลงข้างๆผม
"อ๋อ ครับ เอ่อ ผมเป็นลูก คุณหญิง อธิพร มงคลรัศมีโชติ ครับ"ผมพูดอย่างสุภาพ พอได้ยินชื่อแม่เท่านั้นแหละครับ คุณป้าถึงกับหน้าเหวอไปเลย
"อ๋อ เป็นลูกหญิงพรเองหรอกหรอ"คุณป้าพยายามยิ้มครับ แต่สีหน้าเหมือนไม่ใช่ ผมชักหวาดหวั่นแล้วครับ
"เอ่อ...ครับ"ผมยิ้มสู้ เอาวะ..พ่อบอก ให้ใจดีสู้เสือ....พ่อคร้าบบ ช่วยลูกด้วย
"อ้อ งั้นเดี๋ยวแม่ออกไปธุระกับพ่อก่อนนะ อยู่กันดีๆล่ะ ถ้ามีอะไรก็เรียกไผ่ได้นะ เล่นเกมอยู่ข้างบนนู่นแหละ"คุณป้าพูด ก่อนจะเดินออกจากห้องนั่งเล่นอย่างเร็ว
"อ้าว แม่ไปไหนแล้วล่ะเนี่ย"ก้านหลิวที่เดินมาพร้อมถาดขนมและน้ำ ชะโงกหาผู้เป็นแม่
"ออกไปข้างนอกน่ะ เห็นบอกว่จะออกไปธุระ"ผมบอก เธอทำหน้าเหมือนเด็กโดนขัดใจ
"แล้วนายมาทำไม"เธอถามผม สายตาเหมือนคนไม่รู้จักกัน
"ก็มาอธิบาย..."ผมพูดยังไม่ทันจบ เธอก็มาขัดขึ้น
"ไม่จำเป็น ถ้าไม่มีอะไรอีกก็กลับได้แล้ว ฉันจะนอน" เธอบอกผม ก่อนจะหันแล้วแล้วเดินจากไป
"เดี๋ยวสิ"ผมคว้าแขนเธอไว้ เธอหันมามองผม
"ฉันเข้าใจ แต่ตอนนี้ฉันเหนื่อย ฉันรู้ว่านายรักฉัน สบายใจเถอะ ฉันไม่โกรธนายหรอก"เธอพูด แกะมือผมออก ก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไป
ผมล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไง ผมสับสนไปหมด ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ ตอนนี้ที่ผมคิดออกคือ กลับไปเคลียร์กับยัยอึนโซให้มันรู้เรื่องกันไปเลย
ก้านหลิว ==>>
"อ๊ากส์"ฉันแหกปากทันทีที่เข้าห้องมา จนไอ้ต้นไผ่ที่นั่งเล่นเกมอยู่ในห้องฉันสะดุ้ง
"พี่หลิวบ้าเปล่าเนี่ย ตกใจหมด"มันหันมาว่าฉันก่อนจะระดมคลิกเมาส์เสียงดังสนั่นห้อง(ถ้าเมาส์ฉันพัง แกตายแน่)
"ไผ่ แกมีแฟนป่ะ"ฉันพลั้งปากถามมันจนได้ มันหันมามองหน้าฉันด้วยความตกใจ
"พะ..พี่..หลิว..พู..พูดเรื่องอะไรอ่ะ"มันถึงกับติดอ่าง
"แกไม่ต้องมาปิดฉันหรอก ฉันรู้แล้ว"ฉันพูด มันทำหน้าเคืองน้อยๆ
"ผมไม่มีซะหน่อย ไอ้โรคจิตนั่นบอกพี่ใช่มั้ย"มันโวยใส่ฉัน นี่ฉันยังไม่ได้เอ่ยถึงพี่มิกกี้สักคำนะเนี่ย ร้อนตัวไปไอ้น้อง
"ฉันบอกรึยังว่าเป็นพี่มิกกี้ ร้อนตัวขนาดนี้ แสดงว่าใช่ ใช่มั้ย"ฉันแกล้งถามมันทั้งๆที่ฉันรู้อยู่เต็มอก มันถึงกับรนเลยค่ะ หุหุ
"โอ๊ย! เห็นว่าเป็นพี่นะเนี่ย จะบอกให้ก็ได้ มี พอใจป่ะ กับไอ้โรคจิตนั่นแหะ"มันพูด ปิดคอมโดยไม่ชัตดาวน์ อ้าวคอมช้านนน จะเป็นไรมั้ยเนี่ย ไอ้น้องเวร.... ทำไปได้ - -*
"ฉันรู้แล้ว แล้วพี่เค้าดีกับแกมากมั้ย แบบว่า ไม่เคยมีสาวๆมาตอแยพี่เค้าเลยใช่มั้ย"ฉันระดมถามเป็นชุด มันทำหน้าสงสัย
"ก็ดีนะ ถ้ามันไม่หื่น แล้วเรื่องสาวนี่ ก็ไม่เห็นมีเลย"มันพูด ท่าทางใช้ความคิด "ทำไม พี่ไทม์นอกใจหรอ" มันย้อนถาม เฮ้ย!
"ไผ่...แกรู้..."
"โห้ย พี่รู้ป่าว ผมน่ะ เป็นทายาทแก๊งค์ที่ไทม์เลยนะ เพราะงั้น มีข่าวคราวอะไร ผมรู้หมดแหละ ว่าแต่ มีอะไรกันรึเปล่าพี่ พี่สองคนทะเลาะกันหรอ"มันพูดอย่างภูมิใจก่อนจะย้อนถามฉัน
"เปล่าหรอก แต่วันนี้ดิ มีผู้หญิงมาหานายไทม์ถึงบ้านเลยนะ แถมบอกว่าเป็นคู่หมั้นด้วย"ฉันพูด ไอ้ต้นไผ่ทำตาโต
"โหย.. โผล่มาจากไหนวะนั่น"ไอ้ต้นไผ่พูด
"พี่ชักสงสัยแล้วนะ ว่าที่นายไทม์มันคบกับพี่เพื่ออะไรกันแน่"ฉันพูด ไอ้ไผ่มันมองหน้าฉันเหมือน พี่คิดอะไรอยู่เนี่ย...
"หลิว คิดถึงจังเลย"เสียงแว้ดดังสนั่นห้อง ไม่บอกก็รู้ว่าเสียงใครค่ะ เสียงยัยไอฝนเพื่อร๊ากก ของฉันเอง
"กำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่หรอ หน้าตาเครียดเชียว"ยัยอมถาม นั่งลงบนเตียงของฉัน (นี่พวกแกเข้ามาได้ไงยะเนี่ย)
"ก็วันนี้ดิ มียัยบ้าที่ไหนไม่รู้ ไปที่บ้านพี่ไทม์ แถมบอกว่าเป็นคู่หมั้นพี่ไทม์ด้วยครับ"ไอ้ต้นไผ่ตอบแทนฉันทุกคำ ขอบใจมากไอ้น้องเวร... ใครให้แกพูดห๊า! เดี๋ยวบอกพี่มิกกี้จัดการซะเลย
"จริงหรอ ได้ไงเนี่ย"เสียงยัยไอฝนปรี๊ดขึ้นมา "เอ้า เมื่อกี๊ถึงไหน พูดต่อดิ"
"เห็นเป็นน้องกับเพื่อนนะเนี่ย จะบอกให้"ฉันพูด
"ต่อเลยเร็ว"ไอ้ๆผ่เร่ง ตกลงมันห่วงฉันหรือมันอยากรู้เรื่องชาวบ้านกันแน่เนี่ย
"ฉันก็พอจะเดาได้อ่ะนะ ว่าที่ไทม์คบกับฉันเพราะไม่อยากแต่งกับยัยชา อึนโซ"ฉันพูด ยัยออมทำตาโต ใสซื่อ ส่วนยัยไอฝนทำหน้าตาเหมือนไม่เชื่อ "จริงๆนะ ฉันไม่ได้โง่จนดูไม่ออกหรอก เป็นพวกแกจะคิดยังไง ถ้าสมมติมีคนมาขอเราเป็นแฟน แล้วต่อมามีคนมาบอกว่าเป็นคู่หมั้นของแฟนเราน่ะ"
"ไทม์เค้าคงไม่ทำแบบนั้นหรอกมั้ง"ยัยออมพูด
"นั่นสิ แต่เห็นพวกไอ้อาร์ค ไอ้ป้องมันบอก ว่าไทม์มันจริงจังกับแกนะเว้ย"ยัยออมพูด ทำหน้าจริงจัง
"ใช่พี่ พี่กานต์ กับพี่ๆแฝดนรกบอกว่า ตั้งแต่ที่พี่ไทม์เลิกกับแฟนเก่าอ่ะ พี่เค้าก็ไม่เคยมองใครเลย แถมไม่เคยยิ้มให้ผู้หญิงคนไหน ไม่เคยพูดดีด้วยเลย แต่ก็มีพี่นี่แหละ"ไอ้ไผ่พูด สร้างความเชื่อมั่นให้กับประชาชน
"ฉันรู้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ไว้ใจนะ ฉันแค่กลัว ฉันไม่อยากโดนหลอก..อีก"ฉันพูด น้ำตาคลอเบ้า ฉันไม่อยากคิดถึงวันนั้นอีก ฉันไม่อยากให้มันซ้ำรอยเดิม....
"ฉันไม่รู้หรอกนะ ว่าอดีตแกมันเลวร้ายแค่ไหน แล้วฉันก็จะไม่ขอให้แกเล่า เพราะถ้าแกพร้อม แกจะพูดเอง แต่ฉันแค่อยากให้แกมั่นใจในตัวไทม์มันหน่อยน่ะ"ยัยไอฝนพูด วางมือบนบ่าของฉัน อย่างให้กำลังใจ
"ฉันรู้.. ฉันจะรอให้ไทม์บอกฉํนเอง ว่าทำเพราะอะไร"ฉันพูด ยัยไอฝนกับไอ้ไผ่มองหน้าฉันเหมือน..แกยังไม่เลิกคิดอีกหรอ
"หลิว..ออมว่า..."
"ฉันเชื่อใจในตัวของเค้า ฉันถึงรอให้เค้าพูดเองไง เพราะงั้น เชื่อฉันเถอะ ถึงเค้าไม่พูด ฉันก็จะคิดว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกิดขึ้น"
"ฉันดีใจหลิว ที่แกคิดแบบนี้"ยัยไอฝนบอก "ลงไปกินขนมเหอะป่ะ ฉันซื้อมาฝากเยอะแยะเลยนะ"
"แล้วพวกแกเข้ามาได้ไงยะเนี่ย"ฉันถาม เพิ่งคิดได้ค่ะ
"ปีนรั้วย่ะ"
ต้นไผ่ ==>>Talk
ผมเดินตามพวกพี่ๆลงไปข้างล่าง แล้วสิ่งที่ผมไม่อยากเจอก็ปรากฎตัวอยู่ข้างหน้าผม
"อ้าวพี่มิกกี้ เข้ามาได้ไงคะเนี่ย"พี่ฝนถาม ผมล่ะอยากจะวิ่งขึ้นชั้นบน แล้วปิดประตูลงกลอนห้องนอน ล็อกหน้าต่างด้วยกุญแจโซโลจริงๆเลยครับ
"ปีนรั้วน่ะ"ไอ้โรคจิตนั่นตอบ ยิ้มกว้างให้พี่ๆทุกคน ก่อนจะหันมามองหน้าผม ซึ่งตอนนี้ผมถอยหลังไปแล้วก้าวนึง
"เออนี่ ฉันว่าเราออกไปกินที่สวนดีกว่านะ ในนี้มันร้อน"ไอ้พี่สาวของผมเสนอความคิด แหมพี่หลิว ทำไมรักน้องขนาดนี้ครับเนี่ย.....
ผมได้แต่ยืนมองพี่หลิวกับเพื่อนๆของพี่เค้าเดินจากไป ตอนนี้ก็เหลือผมกับ..ไอ้โรคจิตนี่สองคน อ๊ากส์ ตายแน่ครับ งานนี้
"มะ..มีอะไร"ผมถาม ถอยหลังไปอีกหนึ่งก้าว ผมไม่ได้กลัวมันหรอกนะ แต่อยู่ใกล้มันแล้วไม่ค่อยจะปลอดภัยต่อชีวิตและทรัพย์สินเท่าไหร่
"ไม่มีอะไร แค่คิดถึง" ดูมันตอบครั ยังจะมายิ้มทำหน้าทะเล้นใส่ ผมล่ะอยากจะวิ่ง..ออกจากตรงนี้จริงๆเลย TT^TT
"หรอ หายยัง ถ้าหายก็กลับได้แล้วนะ"ผมบอก บรรยากาศชักไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ขืนมันอยู่นาน เดี๋ยวจะซวย
"งั้นวันนี้พี่คงจะกลับบ้านไม่ได้หรอก ถ้างั้น เพราะพี่คิดถึงเราทุกวินาที" โอ้ คารมเป็นต่อ แหวะ ผมล่ะจะอ้วก พูดมาได้ ไม่อายฟ้าดิน.. ไม่กลัวฟ้าผ่าเลย
"แล้วแขกมาบ้านทั้งที ไม่คิดจะหาน้ำท่ามาให้เลยหรอ" ดูมันเรียกร้อง ทำไมไม่รู้จักกินมาก่อนออกจากบ้านเล่า
"งั้นเดี๋ยวแป๊บ"ผมพูด รู้สึกดีที่ได้อยู่ห่างจากมันครับ เพราะบรรยากาศตรงนั้น มันสยิวกิ้วมาก - -
ขณะที่ผมเปิดตู้เย็น และกำลังรินน้ำใส่แก้วอยู่นั้น สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อ ไอ้พี่มิกกี้โรคจิต มันเดินมากอดผมจากทางด้านหลัง ก่อนจะ
อ๊ากส์... มันแอบหอมแก้มผมครับพี่น้อง ผมต้องใช้โฟมยี่ห้อไหนถึงจะล้างออกครับเนี่ย Y_Y
"เฮ้ย! นี่แกไอ้โรคจิต ปล่อยเดี๋ยวนี้นะเว้ย.."ผมตะโกนลั่น อ๊า..พระแม่มารีย์ ชาติที่แล้วลูกเคยล่สงเกินใครไว้หนอ ชาตินี้ถึงได้เจอไอ้บ้านี่เข้า TT TT
"แหม ไม่ได้กอดนานแล้ว ขอกอดให้หายคิดถึงหน่อยนะ"มันพูด ทำเสียงออดอ้อน นอกจากจะไม่น่ารักแล้ว ยังน่าถีบอีกต่างหากครับ กรูเป็นผู้ชายนะเว้ย
"ไอ้บ้า.. ไม่กลัวฟ้าผ่ารึไงห๊า! ฉันเป็นผู้ชายนะเว้ย"ผมตะโกน มันยังไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยผมเลยคร้าบบ ..... ช่วยผมด้วย.....
"แหมๆ หน้าตาอย่างนี้ เทวดาเห็นยังนึกว่าเป็นผู้หญิงเลย"มันพูด เสียงมันใกล้หูผมมากเลยครับ จมูกมันก็เริ่มอยู่ไม่สุข เริ่มซุกนั่นซุกนี่แล้ว ไอ้บ้า.... มีดเสียบมันตายเลยดีมั้ยเนี่ย....
"น้องไผ่ พี่ขอ...น้ามม....ดะ....แดง....ฉาว..เลย....มั้ย..ล่ะนั่น"เสียงพี่ฝนดังขึ้น ผมหันไปพี่ฝนยืนอึ้งกิมกี่อยู่หน้าห้องครัว โอ้..สวรรค์ทรงโปรดสิครับ จะๆเลยมั้ยล่ะพี่.... T T งานเข้าแล้วครับ
"ฝน..ได้..ยะ..ยัง... เอ่อ ....คง จะ...ได้..กัน..แล้ว...มะ...มั้ง....เนาะ"พี่ออมเดินมาสมทบ โอ้..มีพยานพร้อมขนาดนี้ ซวยแน่ผม TT TT
ไอ้บ้านั่นรีบผละออกจากผมทันที แน่ล่ะ ลองไม่ออกดูสิ..ผมเอามีดเสียบมันตายจริงๆด้วย แถมพี่ออมกับพี่ฝนยังยืนอึ้งกันที่หน้าห้องครัวอีก โอ๊ย... ผมไม่รู้ว่าหน้าผมแดงขนาดไหน.. แต่ที่แน่ๆ ผมอายมาก..แทบแทรกแผ่นดินหนีเลยครับ
"เอ่อ..ออม ฉันว่าเราไปเหอะเนาะ ...คือว่า เราคงจะมาถูกที่..แต่ผิดเวลาเนาะ"พี่ฝนพูดทันทีที่ตั้งสติได้
"อะ..อื้อ"พี่ออมพยายามพูด เหมือนพี่แกจะยังช็อกไม่หาย แน่ล่ะครับ ถ้าเป็นผมคงจะเป็นลมไปเลยแหละ
"ดูเหมือนเราจะมีพยานรักแล้วเนาะ"มันหันมายิ้ม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมชักอยากฆ่ามันทุกทีๆแล้วสิครับเนี่ย
"ไอ้บ้า.. ไอ้โรคจิต..ไอ้..."ผมพยายามสรรหาคำมาด่ามันครับ แต่ผมไม่รู้จะด่าว่าอะไรดี ดูเหมือนคำว่าโรคจิตยังน้อยไปสำหรับมันด้วยซ้ำ
"อ๊ะๆ...อย่านะ....ด่าอีกคำ พี่จะจูบนายตรงนี้แหละ"มันพูด ทำหน้าตาหื่นใส่ผม ผมรีบรูดซิบปากทันที มันยิ้มเหมือนได้ถ้วย NBA เลย
"อ่ะ..น้ำ"ผมยัดแก้วน้ำใส่มือมัน ก่อนจะชิ่งหนีออกมาข้างนอก ขืนอยู่ต่อผมเสร็จมันแน่ๆ
ทำไมวันนี้มันมีแต่เรื่องกันนะเนี่ย รู้สึกผมต้องเข้าโบสถ์ขอน้ำมนต์จากบาทหลวงมารดซะแล้วครับ....
.
.
.
.
เย้ๆ มาอัพแล้วๆๆ ในที่สุดเราก็มาอัพ หลังจากที่ดองไว้55++
ยังไง ถ้าหลงเข้ามา ก็ช่วยคอมเม้นติชมกันได้น๊าา
.
.
.
.
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น