ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที16-- ชา อึนโซ
ไทม์ ==>> Talk
"ไทม์ จะนอนเอาโล่รึไงฮึ ตื่นได้แล้วลูก เช้าแล้วนะ"เสียงแม่ผมเคาะประตู ผมลืมตาขึ้น มองนาฬิกาสีชมพูที่แขวนอยู่บนผนัง เฮ้ย! มาได้ไง ผมจำได้ว่าผมซื้อสีขาวนะครับ ไหงมิวเทชั่นกลายเป็นสีชมพูได้
"คร้าบแม่"ผมตอบแม่เสียงยานกว่าผิวของยายแถวบ้านซะอีกครับ หุหุ นี่เพิ่งจะ 6โมงเช้า แล้วแม่จะรีบปลุกผมไปไหนเนี่ย วันนี้วันอาทิตย์ ผมไม่มีเรียนสักหน่อย
ผมมองไปที่ระเบียง ดวงอาทิตย์เพิ่งจะเผยโฉมออกจากหมู่เมฆ ลมเย็นพัดเข้ามาทางหน้าต่าง ให้ตายสิ หนาวเป็นบ้าเลยครับ
ผมรีบลุกไปอาบน้ำ แต่งตัว ก่อนที่เสียงปลุกจะมาอีกรอบ เพราะถ้ามีรอบสองล่ะก็ แม่คงได้ลากผมลงเตียงแน่นอนครับ เวลาแม่โมโหน่ากลัวที่ซู๊ดดดด
"แหมๆ ตื่นแต่เช้าเลยนะไอ้น้องรัก"เสียงพี่ทรอยดังขึ้นขณะที่ผมเดินลงบันได
"แล้วเมื่อคืนผีอะไรเข้าสิงพี่ล่ะ ถึงได้ตื่นแต่เช้า"ผมทักบ้างครับ หุหุ พี่แกทำเชิดใส่ผม คิดว่าผมจะง้อหรอ ไม่มีทางอ่ะพี่ รอให้ไดโนเสาร์ครองโลกอีกรอบก่อนเหอะ ผมถึงจะง้อ
"ไม่มีย่ะ มีแต่นาฬิกาปลุกชั้นดีประจำบ้านนั่นแหละ"พี่ทรอยพูด ผมหัวเราะหน่อยๆครับ แหม แม่ผมนี่สุดยอดจริงๆ ปลุกคนทั้งบ้านเลยหรอเนี่ย
"แล้ววันนี้พี่ไม่ออกไปซิ่งแถวไหนหรอ"ผมถาม เพราะปกติ ตื่นมาแล้วจะไม่เห็นหน้าพี่แกหรอกครับ พี่แกจะออกไปซิ่งจนลืมโลก แล้วก็กลับตอนเที่ยงคืน อะไรทำนองนั้น
"ไม่อ่ะ เบื่อ เออ... แล้ววันนี้แกห้ามไปไหนนะ"พี่ทรอยบอก
"อืมๆ ได้"ผมพยักหน้า ไม่อยากถามเหตุผลหรอกครับ เพราะยังไงพี่แกก็ไม่บอกอยู่ดี มีแต่จะต่อความยาวสาวความยืดไปเปล่าๆ - -
สายวันนั้นเอง ขณะที่ผมกำลังนั่งเล่นเกมอย่างเมามันส์ เสียงเบรกของรถพี่ทรอยก็ดังสนั่นบ้าน ผมมส่ายหน้าอย่างหัวเสีย แน่ล่ะครับ ผมตกใจ จนบังคับเกมไม่ได้ เลยพลาด ตายไปเลย ซะงั้น
"ไทม์ ดูซิ ใครมา"เสียงพี่ทรอยเรียกผม กดปิดเครื่องก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง คอยดูเหอะ ถ้าไม่มีอะไรสำคัญล่ะก็ ผมยึดรถพี่จริงๆด้วย
"เฮ้ย! นี่เธอมาได้ไงเนี่ย"ผมร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างพี่ทรอย โอ้ นี่เธอมาหาฉันถึงบ้านเลยหรอเนี่ย
"ก็พี่คนเนี้ย เค้าพาฉันมา ฉันจะวิ่งหนีนะ ก็ลากฉันขึ้นรถมาซะงั้น"คนที่โดนลากมาพูด ไม่ต้องสงสัยว่าใครครั ยัยก้านหลิวเอง
"เอาน่าๆ ไทม์ พาเพื่อนไปเดินเล่นในสวนไป เดี๋ยวพี่เอาขนมไปให้ ไปสิ" พี่ทรอยผลักไสไล่ส่งให้ผมออกไปเดินเล่นในสวนครับ ผมพาเธอเดินออกมา ดูเหมือนเธอจะชอบมากเลยครับ
"นี่ สวนบ้านนายสวยจัง"เธอเอ่ยขึ้นมา สายตาของเธอมากไปรอบๆอย่างตื่นเต้น เหมือนเด็กเลยครับ ผมอแบขำหน่อยๆ
"แล้วที่บ้านเธอไม่สวยหรอ" ผมย้อนถาม เธอส่ายหน้า
"เด็กๆ ขนมได้แล้วจ้า"เสียงพี่ทรอยดังขึ้น
"นั่น พี่สาวนายหรอ"เธอถามผม
"ใช่ พี่ทรอยน่ะออกจะบ้าๆหน่อย แต่ก็ใจดี"ผมบอก เธอหัวเราะ ก่อนจะตีผม
"ฉันว่าพี่นายน่ารักดีออก แต่ก็นะ เหมือจะบ้าจริงๆแหละ" เธอพูด
"เธอน่ารักกว่าเยอะเลย"ผมพูด เะอก้มหน้างุดเลยครับ หูเธอเป็นสีแดงด้วย หุหุ เขินอ่ะดิ
"ไปกินขนมไป"เธอพูด แก้มยังเป็นสีชมพูระเรื่อ อยากหอมให้มันรู้แล้วรุ้รอดไป เฮ้ย! ไม่ใช่
"นี่ ฉันถามจริงๆนะ เธอชอบฉันบ้างรึเปล่า"
"......"
"นี่ ทำไม ไม่ตอบเล่า"
"......."
"นี่ ถ้าไม่ตอบฉันจะจูบเธออีกรอบนะ"
"เออๆ ตอบก็ได้" เธอรีบพูดทันที ผมต้องกลั้นหัวเราะครับ เดี๋ยวเสียบรรยากาศ นี่เธอกลัวฉันจูบขนาดนั้นเลยหรอเนี่ย
"แล้วเธอชอบฉันมั้ย"
"ชอบ.......มั้ง"เธอตอบผม แก้มเป็นสีแดงยังกะมะเขือเทศสุกเลยครับ
"แล้วทำไมต้องมั้งด้วยเล่า"ผมโวย แต่ก็ยังยิ้มกว้าง
"ไม่รู้ อย่าถาม"เธอรีบพูดปัดๆไป หุหุ แค่นี้แหละครับ ที่ผมอยากรู้ เฮ้อ... ผมรู้สึกโล่งใจจัง
ผมแทบจะจำไม่ได้ว่าเคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน ตอนนี้ความรู้สึกมันกลับมาอีกครั้งแล้วครับ ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่า ผม ชอบเธอจริงๆ อาจจะไม่ได้แค่ชอบ แต่ ผม อาจจะ ' รัก ' เธอแล้วก็เป็นได้ครับ
"Hi ไทม์ สบายดีมั้ยคะ"เสียงสยองดังขึ้นครับ เมื่ออยู่ดีๆมีบุคคลที่สามวิ่งพรวดพราดมากอดผม
ก้านหลิว ==>> Talk
ฉันไม่รู้ว่าพูดออกไปได้ยังไง ฉันรู้แต่ว่าตอนนี้ ฉันเขินมากค่ะ อ๊ากส์ ไอ้บ้า อยู่ดีๆก็มาถามอะไรอย่างนี้ ไอ้ปากนี่ก็ไม่ได้ปรึกษาสมองเลย
"Hi ไทม์ สบายดีมั้ยคะ" แล้วเสียงใครบางคนก็ดังขึ้น เจ้าของเสียงวิ่งเข้ามาโผกอดนายไทม์จากด้านหลัง นายไทม์ถึงกับช็อกไปเลยค่ะ ส่วนฉันน่ะหรอ เหวอไปเหมือนกัน ยัยนี่มาจากไหนเนี่ย
"เอ่อ นี่ คุณ ปล่อยผมก่อนได้มั้ย" นายไทม์หันไปบอกยัยคนเมื่อกี๊ค่ะ ยัยนั่นถึงยอมปล่อย นายไทม์จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินมาหาฉัน
"เอ่อ อึนโซ นี่ก้านหลิว"นายไทม์แนะนำ อึนโซยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรค่ะ
"หลิว นี่ ชา อึนโซ"ฉันยิ้มให้บ้าง น้องสาวนายหรอ ไม่เห็นเหมือนนายเลยแฮะ
"ฉันเป็นคู่หมั้นไทม์ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก คุณเป็นเพื่อนไทม์หรอคะ" อ๋อ นึกว่าน้องสาว เป็นคู่หมั้นนี่เอง คู่หมั้น?? นี่มันอะไรกันเนี่ย
"คือ.. หลิว เป็น แฟนผมเอง"นายไทม์บอก กุมมือฉันแน่น ยัยอึนโซตาโตขึ้นเลยค่ะ
"แฟน ไทม์มีแฟนด้วยหรอคะ ทำไมคุณป้าไม่เห็นบอกอึนโซเลยล่ะ"ยัยอึนโซพูด ทำหน้าตาใสซื่อ
"เดี๋ยว นี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันงง เอาเป้นว่า นายเคลียร์กับอึนโซให้รู้เรื่องนะ ฉันกลับแล้ว"ฉันบอก วิ่งแจ้นออกไป ได้ยินเสียงนายไทม์ไล่หลังมา
"อ้าว มีอะไรกันหรอหลิวจะรีบไปไหน"พี่ทรอยถาม เมื่อเห็นฉันวิ่งออกมา
"พี่ทรอย หลิวอยากกลับบ้าน ไปส่งหลิวที"ฉันบอกพี่ทรอย พี่ทรอยพยักหน้าหงึกๆเหมือน งงๆ แต่ก็ไปส่งโดยดี
"ทะเลาะกันหรอ" พี่ทรอยถาม
"เปล่าค่ะ"
"มีอะไรกันรึเปล่า"
"พี่ทรอยรู้จัก คนที่ชื่อ ชา อึนโซ มั้ย"ฉันถาม พี่ทรอยหันมามองหน้าฉัน
"อ๋อ รู้จักสิ ทำไมหรอ อย่าบอกนะว่า ยัยนั่นมาที่บ้านพี่"พี่ทรอยถามทำหน้าตกใจ ยิ่งตกใจหนักเมื่อฉันพยักหน้า
"งานเข้าไอ้ไทม์แล้วไง" พี่ทรอยพูดเบาๆ
ไทม์ ==>> Talk
"ไทม์ นี่มันอะไรกันคะ อึนโซ ไม่เข้าใจ"เธอดึงแขนผมไว้ ขณะที่ผมพยายามสลัดออกเพื่อจะไปหายัยหลิว
"ก็อย่างที่ผมบอกไง ผมมีแฟนแล้ว คุณไม่เข้าใจอะไรอีก"ผมบอก เธอยังทำหน้าตาไม่เข้าใจอยู่ดี
"แต่คุณป้าไม่เห็นบอกว่าไทม์มีแฟน แล้วถ้าอย่างนั้น คุณป้าจะให้อึนโซหมั้นกับคุณทำไม"อึนโซพูด ผมถอนหายใจอย่างรำคาญ ตอนนี้พี่ทรอยคงจะพาก้านหลิวไปถึงบ้านแล้วมั้งเนี่ย
"ผมไม่ได้บอกแม่ เพราะมันยังไม่ถึงเวลา"ผมตอบ อึนโซมองหน้าผมเหมือนไม่เชื่อ
"ไม่ใช่ว่าคุณใช้ยัยนั่นให้มาเป็นแฟนคุณเพราะไม่อยากหมั้นกับอึนโซหรอคะ" อึนโซพูดอย่างรู้ทัน
"แน่นอน ผมไม่อยากหมั้นกับคุณ เพราะ ผมมีแฟนแล้ว โปรดเข้าใจซะ ผมขอตัว"ผมพูด แกะมือของเธอที่ดึงแขนผมอยู่ ก่อนจะวิ่งไปที่โรงรถ
"ไทม์คุณอย่าคิดว่าฉันจะยอมแพ้นะ"อึนโซตะโกนไล่หลังผม ผมส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
"ผมก็ไม่เคยคิดอ่ะนะ"ผมพึมพำเบาๆ ก่อนจะสตาร์ทรถ แล้วเหยียบคันเร่งจนมิด เพื่อไปหาก้านหลิว
ระหว่างทาง ผมสวนทางกับพี่ทรอยครับ แสดงว่าพี่แกคงจะไปส่งยัยหลิวถึงบ้านแล้วแหละ
ติ๊ง ต่อง~~~~
ผมกดกริ่งที่หน้าบ้านก้านหลิว จนแม่ของเธอมาเปิดประตูให้ผม
"มาหาไผ่หรอลูก"แม่ของเธอถาม หน้าตายิ้มแย้มดูเป็นมิตร
"เอ่อ..ผมมาหา หลิวครับ"ผมพูด คุณป้ามองหน้าผมอย่าง งงๆ
"อ๋อ งั้น เข้ามานั่งรอข้างในเลยจ้ะ เมื่อกี๊เพื่อนหลิวเพิ่งมาส่งที่บ้าน ตอนนี้คงจะอยู่บนห้องน่ะ"แม่ของเธอบอก เดินนำผมเข้าไปในบ้าน
บ้านของเธอจัดเป็นระเบียบสวยงาม แม้จะหลังเล็ก(มั้ง เล็กกว่าบ้านผมแล้วกันครับ หุหุ) แต่ก็จัดได้น่าอยู่ กว่าบ้านผมอีก
"หนู ชื่อ ไทม์ ใช่มั้ย"แม่ของหลิวถามผม ผมมองหน้าท่านด้วยสายตาที่ งง ไม่แพ้กันครับ
"ครับ คุณป้ารู้จักผมด้วยหรอ"
"แหม แม่ไม่ได้ความจำเสื่อมนะ เราเป็นคนที่เพื่อนบอกว่าเป็นลูกเขยแม่ใช่มั้ย"แม่ของหลิวพูด ยิ้มหวานให้ผม เรียกตัวเองว่าแม่ด้วยครับ โอ้ว เข้าทางเลย
"ครับ" ผมตอบหัวเราะน้อยๆพอเป็นพิธี
"เป็นแฟนหลิวหรอ" อ้าวคุณแม่ ถามกันตรงๆงี้ ผมก็ตกใจแย่สิครับ
"เอ่อ.. คือ.. ผม..ปะ..เป็น เอ่อ.."ผมพยายามคิดคำแก้ต่าง แต่ไม่รู้จะบอกว่ายังไง ถ้าจะบอกว่าเป็นเพื่อน ผมก็กลัวยัยนั่นจะลงมาได้ยิน แล้วพาลงอนผมอีก
"แหมๆ ลูกสาวแม่นี่ มาเรียนที่นี่แป๊บเดียว มีแฟนซะแล้ว"คุณป้าก็พูดเหมือนภูมิใจซะเหลือเกิน "นั่งรอตรงนี้นะ เดี๋ยวแม่ไปตามหลิวมาให้"
.
.
.
.
ย๊า ฮุ้ๆๆ มาอัพอีกตอนแว้ววว
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะ
ก็ไม่ขออะไรมากมาย ขอแค่คอมเม้นเป็นกำลังจาย พอแล้วล่ะ (อ้อ โหวตห้ายด้วยก็ดีจ้าาา)^ ^
ขอบคูรล่วงหน้านะจ๊าาา
.
.
.
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น