ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่ 12 -- ฉันชอบเธอ
ไทม์ ==>> Talk
"เฮ้ยไทม์ แม่งบูดมาเลยวะ"ไอ้โต้งที่กำลังนั่งจู๋จี๋กับยัยไอฝน ทักผมอย่างอารมณ์ดี
"ก็กรูไม่ได้จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งเหมือนเมิงนี่หว่า"ผมพูดนั่งลงตรงที่นั่งตัวสำรอง ยัยไอฝนทำตาโตทันที
"อยู่กันมาตั้งนาน เพิ่งจะเคยเห็นไทม์พูดไม่เพราะนะเนี่ย"ยัยไอฝนพูด มันใช่เวลานี้มั้ย
"แล้วจะเอายังไงต่อไปวะ"ไอ้ป้องเดินมาสมทบตามด้วยไอ้กานต์
"ที่รัก ที่รักช่วยไทม์มันหน่อยสิ มันจะชักตายอยู่แล้วนะเนี่ย"ไอ้โต้งหันไปพูดกับยัยไปฝนครับ ผมไม่รู้หรอกว่าเมื่อคืนมันพูดหรือทำอะไรกัน แต่ว่าวันนี้พวกมันเอาผมเลี่ยนเลย จาอ้วกกกก
"แล้วจะให้เค้าช่วยอะไรหรอ"ยัยไอฝนถาม ทำหน้าตาบ๊องแบ๊ว เห็นแล้วหมั่นไส้
"เรื่องแผนที่รักไม่ต้องเป็นห่วงนะ สุดที่รักคนนี้จัดการแล้ว ขอแค่ ที่รักไปเกลี้ยกล่อมยัยออมให้ร่วมแผนพอ นะๆๆ"ไอ้โต้งพูด ถ้าไม่ติดว่าต้องใช้มันนี่ ผมกระโดดถีบขาคู่ไปโน่นแล้วครับ เลี่ยนเหลือเกิน ทีเมื่อก่อนนะ ตีกันโรงเรียนแทบพังแน่ะ
"เฮ้ยไอ้โต้ง เมิงช่วยไปเลี่ยนไกลๆ ตรีนกรูหน่อยดิ๊ กรูจะอ้วก" ไอ้กังฟูช่วยชีวิตครับ ผมเห็นด้วยกับมันมาก
"ใช่ แล้วเกี่ยวอะไรกับออมวะ"ไอ้อาร์คที่เพิ่งมาถึงเปิดบททันที แล้วมันรู้ได้ไงวะ
"พวกเมิงไม่รู้อะไรอย่าเพิ่งแทรกน่า"ไอ้โต้งพูด ทำหน้าตายียวนใส่เพื่อน ผมเริ่มเซ็งกับพวกมันแล้วนะครับ
"อ้าว เมิงว่าพวกกรูเสือกหรอ"ไอ้ยูโดพูด ทำหน้าหาเรื่อง
"เฮ้ย ตอนนี้กรูซีเรียส พวกเมิงจะตีกัน ก็ยกยอดไปตีวันหลัง วันนี้กรูเครียด เข้าใจ๊"ผมแหกปากขึ้นมา พวกมันเงียบเป็นเป่าครกไปเลยครับ ฮ่าๆ มุขตอนกำลังซีครับ แต่ละคนทำหน้าจ๋อยไปเลย
"ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะไปพูดกับยัยออมให้ ว่าแต่อยากรู้จังว่าคนๆนั้นน่ะ เป็นใคร"ยัยไอฝนพูด ทำท่าคิด ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ อย่างน้อย ผมก็โล่งใจที่มีคนช่วยล่ะครับ
"ก็ยัยหลิวเพื่อนเธอนั่นแหละ ที่ทำให้ไทม์สติแตกอย่างเนี้ย"ไอ้กานต์พูด เอามือวางบนบ่าของผมเหมือนให้กำลังใจ แสดงได้เนียนจริงๆ ไอ้พวกนี้
"หา! นี่ไทม์ชอบหลิวหรอ"ยัยไอฝนทำตาโต ผมได้แต่นั่งก้มหน้า ไม่อยากเงยครับ กลัวไม่เนียนเท่าไอ้พวกนี้เท่าไหร่
"จริงที่สุดครับที่รัก ไอ้ไทม์มันคลั่งเพราะรักหลิวมากๆเลย"ไอ้โต้งพูด แหม สมจริงกันจัง
"จริงป่ะเนี่ย"ยัยไอฝนถาม ผมเงยหน้าขึ้นมอง เห็นยัยนี่ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
"....."ผมไม่ตอบครับ ได้แต่ทำสีหน้าจริงจัง หน้าแบบนี้ทำง่ายครับ เพราะผมทำบ่อย ฮ่าๆ - -
ไม่นาน การแข่งขันบาสในระดับม.5ก็เริ่มต้นครับ ห้องผมได้รอรอบ 2เลย ไม่ใช่เพราะเก่งนะครับ เพราะเป็นเศษเกินต่างหาก T T ห้องผมต้องเจอกับห้อง 11 เพราะห้อง 12 แพ้ราบคาบ 51 ต่อ 107ครับ
แล้ววันนั้น ผมต้องอยู่แข่งทั้งวัน ผมพยายามจะพูดกับยัยหลิว แต่เธอไม่ยอมพูดกับผมเลย เราได้คุยกันแค่ตอนประชุมหรือขอเวลานอกเกมเท่านั้น เศร้าใจที่สุดครับ (แลวผมจะเศร้าไปทำไมล่ะเนี่ย ผมไม่ได้คิดอะไรกับยัยนี่ไม่ใช่หรอ เอ๊ะ หรือคิดหว่า ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิ)
"เฮ้อ..ในที่สุดก็ชนะซะที พรุ่งนี้เจอ ม.ไหนวะ"ไอ้อาร์คพูด ก่อนจะเดินไปหยิบแก้วน้ำไปให้ยัยออม
"ม.1 เซ็งชิบ เพราะไอ้เช--รี่ย กานต์นี่แหละ แม่งทำลำบากใจชิป"ไอ้โต้งพูด คว้าผ้าขนหนูมาเช็ดเหงื่อ
"พูดมากจังวะ ไอ้โต้ง อะไรก็เกิดขึ้นได้น่า"ไอ้ป้องพูด ก่อนจะกรอกน้ำเข้าไปอึกใหญ่
"แหมๆ ออกรับแทนกันจัง เมิงเป็นเมียมันรึไง ไอ้ป้อง"ไอ้โต้งพูด ทำหน้าตายียวนใส่
"จินตนาการเมิงบรรเจิดมาก"ไอ้กานต์กัดฟันพูด ก่อนจะตบหัวไอ้โต้งทีนึง ผมฝากอีกทีได้มั้ยเนี่ย
"เฮ้ยไทม์ ยัยฝนพายัยออมไปข้างนอกแล้วว่ะ" ไอ้กังฟูสะกิดผม ไอ้โต้งรีบตามไปทันที แหมเรื่องของชาวบ้านนี่มันเร็วเสมอครับ
"ฝนมีอะไรจะพูดกับออมหรอ"ยัยออมถาม เมื่อยัยไอฝนมายัยออมไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนหลังอาคารเรียน ส่วนพวกผมน่ะหรอ แอบฟังอยู่ที่พุ่มไม้แถวนั้นล่ะครับ ทุกคนเลยด้วย ฮ่าๆ เห็นถึงความเป็นห่วงเพื่อนของพวกมันรึยัง (ผมประชดครับ)
"คืองี้ อยากให้ออมช่วยร่วมแผนการอะไรสักอย่างหน่อยน่ะ"ยัยไอฝนเริ่มเปิดประเด็น ยัยออมมองหน้าเพื่อนอย่าง งงๆครับ
"แผนอะไรอ่ะ"ยัยออมถาม
"ช่วยไทม์ให้บอกรักยัยหลิว"ยัยไอฝนบอก โห! บอกหมดเลยเรอะ ไม่แถมชื่อแม่ฉันไปด้วยเลยล่ะ บอกซะขนาดนั้น
"หรอ พูดจริงรึเปล่าเนี่ย" ยัยออมถาม ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ ตามสเตป ไอ้พวกนี้เชื่อยากจังวะ
"เฮ้ย มันจะได้แน่หรอวะ ออมน่ะ เห็นหน้าใสซื่อ แต่เชื่อคนยากชิบ"ไอ้อาร์คพูด นั่นสิครับ
"เชื่อมือที่รักกรูเหอะน่า"ไอ้โต้งพูดอย่างมั่นใจ
"จริงสิ ก็ไทม์เป็นคนขอร้องฝนเองนะ อีกอย่าง ถ้าช่วยให้หลิวกับไทม์เป็นแฟนกันได้ เราก็จะได้รวมแกงค์ ออมก็จะได้อยู่ใกล้ชิดกับอาร์คไง"ยัยไอฝนพูด เสนอสินค้าให้ลูกค้าไปแล้ว
"เอากรูมาล่อซะงั้น"ไอ้อาร์คพูด
"ตกลง ออมจะช่วย"ยัยออมพูด ผมถอนหายใจโล่งอก ก้าวมาไดอีกขั้นแล้วครับ แผนของพวกผมใกล้บรรลุแล้ว
"กรูควรจะปลื้มใจกับความรักที่อมมีให้กรูดีดีมั้ยอ่ะ"ไอ้อาร์คหันมาถามผม ผมยิ้มให้มันแบบ เมิงทำใจซะเถอะ
ก้านหลิว ==>>Talk
"หลิว ขอโทษที่ให้รอนาน เดี๋ยวออมไปส่งนะ"ยัยออมวิ่งเข้ามาหาฉัน แกไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ ฉันยืนรอแกจนขาแข็งเป็นหินแล้ว (คิดค่ะคิด ^ ^ )
"ไม่เป็นไรหรอก หลิวรอได้ ^ ^"สตอเบอรี่สุดๆค่ะ (ถ้าแกช้ากว่านี้อกนิดเดียวนะ ฉันกลับก่อนแกจริงๆด้วย) - -
" ^ ^ ป่ะ เดี๋ยวออมไปส่ง"ยัยออมยิ้ม ก่อนจะจูงมือฉันไปที่ลานจอดรถของโรงเรียน ฉันเหลือบไปเห็นรถสปอร์ตสีดำ ที่จอดอยู่ ฉันเดินไปหามัน
"ฝากบอกเจ้าของแกด้วยนะ ว่า เจ้าของแกน่ะ มันบ้าที่สุด ชอบลักหลับคนอื่น ไอ้คนสองบุคลิก"
"หลิวไปกันเถอะ เดี๋ยวค่ำ"ยัยออมเรียกฉัน ฉันรีบวิ่งไปหามัน
"อ้าวไผ่ ทำไมมานั่งทำหน้าเหมือนอึไม่ออกอยู่ตรงนี้ล่ะ"ฉันถามไอ้ไผ่น้องชายสุดที่ร้ากของฉัน
"ไม่ใช่มันไม่ออกนะ มันไม่อยากอึ"มันตอบ อ้าว ยังจะเล่นต่อ
"ยังจะมีหน้ามาเล่นต่ออีก ไปๆ ขึ้นห้องไปอ่านหนังสือไป"ฉันบอกมัน มันมองหน้าฉันเหมือนคนทุกข์ใจนิดๆ "มีอะไรไปคุยกันข้างบนไป"
ฉันเดินนำมันขึ้นมา วันนี้เป็นวันแรกในรอบปีที่ฉันยอมให้มันเข้ามาเหยียบห้องของฉัน หุหุ เพราะครั้งล่าสุดมันทำแจกันสุดรักของฉันแตกค่ะ ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ไม่ให้มันเข้ามาในห้องอีกเลย
"มีอะไรว่ามา"ฉันพูด นั่งลงบนโซฟาสีฟ้าอ่อนที่อยู่ในห้อง
"พี่หลิว ไผ่อยากย้ายโรงเรียนหนีอ่ะ ขอพ่อให้หน่อยดิ"ไอ้ต้นไผ่พูด ทำหน้าตาซีเรียสสุด
"อ้าว ไม่ขอเองอ่ะ พ่ออกจะตามใจแก"ฉันพูด น้อยใจนิดๆ หุหุ
"โหยพี่ ช่วยไผ่หน่อยนะ ช่วยพูดกับพ่อให้หน่อยดิ ไผ่ไม่อยากเรียนอยู่นี่แล้วอ่ะ"มันทำหน้าตาออดอ้อน เสียใจ ฉันไม่หวั่นไหวกับแกหรอกย่ะ
"ทำไมอ่ะ" ฉันถามมัน มันถอนหายใจยาว
"ก็เพราะไอ้โรคจิตนั่นแหละ วันนี้นะ มันตามไผ่ตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนเที่ยงก็ตา พอแข่งเสร็จนะ ตามมาเคลียร์กับไผ่ถึงบ้านเลยอ่ะ ไผ่ล่ะอายแม่จะแย่แล้ว"มันบอกค่ะ โห พี่มิกกี้ลงทุนขนาดนี้เลยหรอเนี่ย O_o
"แล้วพี่มิกกี้ว่าไง"ฉันถาม ไม่ได้เป็นห่วงอะไรนะคะ แค่อยากรู้ หุหุ ^ ^
"มันพูดอะไรของมันก็ไม่รู้ มันบอกมันจะรับผิดชอบ แถมขอไผ่เป็นแฟนด้วย มันบอกว่า จะให้เวลาไผ่ปรับตัว"ไอ้ไผ่พูด ทำหน้าตาสยดสยองสุดๆ เหมือนดูหนังผีมาสักแสนเรื่อง
"ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ พี่เค้าทำแกเสียหายนะเว้ย"ฉันพูด พยายามให้มันเห็นด้วยค่ะ
"ดีกะผีอะไรล่ะ ไผ่ไม่ใช่เกย์หรือY อะไรนั่นนะ จะได้ชอบผู้ชาย แล้วอีกอย่างนะ แค่คิดว่าได้เป็นแฟนกับไอ้โรคจิตนั่นน่ะ ก็แทบอ้วกแล้ว"มันสาธยายยืดยาวค่ะ ไม่ต้องพูดขนาดนั้นหรอก แค่ฉันดูหน้าแกก็รู้แล้วว
"แกแน่ใจนะว่าไม่ได้คิดอะไรกับพี่มิกกี้"ฉันย้อนถามมัน มันมองหน้าฉันเหมือน เมิงถามเช-รี่ยอะไรแบบนี้วะ
"ชัวร์พี่ อินฟินิตี้เปอร์เซนต์"มันพูด ท่าทางจริงจังมาก
"เออๆ ก็ให้เวลาตัวเองปรับตัวหน่อยก็แล้วกัน อยู่ๆกันไปก่อนไป"ฉันพูดหยอกมัน
"พี่หลิวอ่ะ ไม่พูดด้วยแล้ว งอนแล้ว" มันทำแก้มป่อง ฉันมองแล้วหมั่นไส้มันหน่อยๆค่ะ
"เออ ดี ตังค์ก็ไม่ต้องมายืมนะ"ฉันตะโกนไล่หลังมัน คุคุ มีตังค์ใช้เหลือเฟือแล้วค่ะ ทีนี้
"ไม่งอนแล้วก็ได้"มันยังจะกลับมาตอบค่ะ น่าเตะลงชั้นล่างจริงจริ๊ง O_o
ไทม์ ==>>Talk
แล้ววันที่ผมรอใจจดใจจ่อก็มาถึงครับ วันนี้ผมจะพิชิตใจยัยนั่นให้ได้ เพื่อ... ผมจะได้ไม่ต้องแต่งงานกับยัยอึนโซ นั่นไงล่ะครับ (ผมเห็นแก่ตัวไปมั้ยเนี่ย)
"เฮ้ยไทม์ เย็นนี้นะเว้ย ตามแผน"ไอ้โต้งกระซิบบอกผม วันนี้ผมต้องมาแข่งบาสครับ ห้องผมได้เป็นตัวแทนสายชั้นมาแข่งเพื่อชิงความเป็นหนึ่งในโรงเรียน แล้วตอนนี้ พวกผมก็มาถึงรอบสุดท้ายแล้วครับ รอแค่ว่า ม.6 กับม.4 ใครจะชนะ
"เออ"ผมตอบมัน ผมนั่งดูรอบสุดท้ายด้วยความสงสารครับ สงสารไอ้ไผ่มัน ดูเหมือนพี่มิกกี้จะคอยตามประกบมันซะจริง
ปี๊ดดดดดดดดดดด
เสียงกรรมการเป่าหมดเวลาการแข่งขัน สรุป ม.6 ชนะด้วยสกอร์ 98 ต่อ 97 ฮ่าๆ สูสีครับ
"เซง ชิปหายเลยโว้ยยยยย"เสียงไอ้ไผ่แหกปากมาจากหน้าประตูทางออกครับ แล้วตอนนี้ พวกผมก็ทำการวอร์มร่างกาย เพื่อสู้สึกในอีกชั่วโมงข้างหน้า
"ไทม์ ตอนนี้แหละ ไปนัดยัยหลิวเลย"ไอ้อาร์คโผล่พรวดพราดมา ก่อนจะถีบผมเข้าไปหายัยหลิว ที่กำลังนั่งฟังเพลงอยู่คนเดียว
ผมนั่งลงข้างๆเธอ ขอบอกเลยว่า ผมไม่กล้ามองหน้าเธอเลยครับ เธออยู่ในชุดนักบาส สีขาว เผยให้เห็นผิวขาวอมชมพูของเธอได้ชัดขึ้น อ๊ากกส์ ผมคิดอะไรของผมอยู่เนี่ย
"มีรัย"เธอถาม เธอยังคงฟังเพลงต่อไป
"คือว่า แข่งเสร็จช่วยมาเจอฉันหน่อยได้มั้ย ที่หลังโรงยิม"ผมพยายามเรียงคำพูด ทั้งๆที่ผมท่องได้จนขึ้นใจ แต่เจอหน้าเธอทีไร มันลืมทุกที
"เพื่อ..?"เธอย้อนถามผม
"ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"
"แต่ฉันไม่มี"
"ยังไงก็ช่าง ฉันจะรอเธอ รอ เธอจะมาหรือไม่มา ฉันก็จะรอ" ผมพูด แล้วรีลุกจากไป เพื่อความสมจริงครับ หุหุ ผมแสดงเก่งใช่มั้ยล่ะ แต่ไม่รู้สิครับ มันเหมือนว่าผมพูดออกมาจากใจเลย แต่ผมเป็นนักแสดง มันต้องออกมาจากใจอยู่แล้ว
แล้วการแข่งขันรอบชิง ก็สิ้นสุดลง ผมทั้งเหนื่อย ทั้งหิวครับ แต่ยังไงก็เถอะ พวกผมก็ชนะล่ะ ผมชนะรุ่นพี่ ม.6 ได้ ผมชนะพี่มิกกี้ ผมดีใจที่สุด
ทันทีที่ประธานกล่าวปิดการแข่งขัน ทุกคนถ่ารูป ผมรอจนทุกคนเก็บของกลับบ้าน ผมจึงรีบเก็บของ แล้วไปรอเธอที่หลังโรงยิม ผมนั่งรอย่างใจจดใจจ่อ แต่ยัยนั่นก็ไม่เห็นมาสักที
เวลาผ่านไปเกือบ 1 ชั่วโมง ที่ผมยังนั่งรอยัยนั่น ตอนนี้เป็นเวลา 5 โมงเย็น ท้องฟ้า เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ผมนั่งอยู่คนเดียว มีเพียงสายลมอ่อนๆเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนผม ผมไม่แน่ใจว่าไอ้พวกนั้นกลับบ้านรึยัง มันจะรอดูผลมั้ย นั่นน่ะ ผมไม่สนใจหรอก ผมสนใจแค่ว่า ยัยนั่นจะมารึเปล่า
เวลาผ่านไปอีกแล้วครับ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 6โมงเย็น ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แต่ไม่มีแม้แต่เงาของยัยนั่นเลย หรือว่าจะไม่มาจริงๆ ผมตัดสินใจ เก็บของ เตรียมตัวจะกลับบ้าน เอาไว้หาโอกาสเหมาะ แล้วค่อยบอกก็แล้วกัน
"มีอะไรว่ามา"เสียงเล็กที่คุ้นหูผมดังขึ้น ในที่สุดเธอก็มา
"ว่าไงนะ"ผมย้อนถาม ทำเป็นไม่ได้ยิน พร้อมแสดงรอยยิ้มยียวนให้
"มีอะไรจะพูดก็รีบพูด ไม่พูดฉันกลับ"เธอบอก ทำท่าหันหลัง ผมรีบคว้าข้อมือเล็กไว้อย่างรวดเร็ว
"คือ เรื่องคืนนั้น....."ผมพยายามเข้าเรื่องครับ แต่ผมไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหน
"ฉันคิดว่าฉันจะไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้อีก ฉันขอให้มันจบไปซะ ถ้านายจะเรียกฉันมาเพื่อพูดเรื่องนี้ล่ะก็ ฉันกลับล่ะ" เธอพูดเสียงเย็นใส่ผม ท่าทางเธอจะโกรธผมจริงๆซะด้วยสิ รู้สึกแย่จัง
"เดี๋ยวสิ ฉันยังพูด ไม่จบ"ผมพยายามรั้งเธอไว้ จะพูดไงดีหว่า จะเริ่มยังไงดี คิดไม่ออกคร้าบบ พี่น้องง
"มีอะไรก็รีบๆพูดมาสิ ถ้านายไม่พูด ฉันกลับ" เธอหันหลังแล้วเดินจากไป
"ฉันชอบเธอ"
เงียบครับ
เธอหยุด หยุดอยู่กับที่ ไม่ติงไหว
.
.
.
.
.
"เฮ้ยไทม์ แม่งบูดมาเลยวะ"ไอ้โต้งที่กำลังนั่งจู๋จี๋กับยัยไอฝน ทักผมอย่างอารมณ์ดี
"ก็กรูไม่ได้จบแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งเหมือนเมิงนี่หว่า"ผมพูดนั่งลงตรงที่นั่งตัวสำรอง ยัยไอฝนทำตาโตทันที
"อยู่กันมาตั้งนาน เพิ่งจะเคยเห็นไทม์พูดไม่เพราะนะเนี่ย"ยัยไอฝนพูด มันใช่เวลานี้มั้ย
"แล้วจะเอายังไงต่อไปวะ"ไอ้ป้องเดินมาสมทบตามด้วยไอ้กานต์
"ที่รัก ที่รักช่วยไทม์มันหน่อยสิ มันจะชักตายอยู่แล้วนะเนี่ย"ไอ้โต้งหันไปพูดกับยัยไปฝนครับ ผมไม่รู้หรอกว่าเมื่อคืนมันพูดหรือทำอะไรกัน แต่ว่าวันนี้พวกมันเอาผมเลี่ยนเลย จาอ้วกกกก
"แล้วจะให้เค้าช่วยอะไรหรอ"ยัยไอฝนถาม ทำหน้าตาบ๊องแบ๊ว เห็นแล้วหมั่นไส้
"เรื่องแผนที่รักไม่ต้องเป็นห่วงนะ สุดที่รักคนนี้จัดการแล้ว ขอแค่ ที่รักไปเกลี้ยกล่อมยัยออมให้ร่วมแผนพอ นะๆๆ"ไอ้โต้งพูด ถ้าไม่ติดว่าต้องใช้มันนี่ ผมกระโดดถีบขาคู่ไปโน่นแล้วครับ เลี่ยนเหลือเกิน ทีเมื่อก่อนนะ ตีกันโรงเรียนแทบพังแน่ะ
"เฮ้ยไอ้โต้ง เมิงช่วยไปเลี่ยนไกลๆ ตรีนกรูหน่อยดิ๊ กรูจะอ้วก" ไอ้กังฟูช่วยชีวิตครับ ผมเห็นด้วยกับมันมาก
"ใช่ แล้วเกี่ยวอะไรกับออมวะ"ไอ้อาร์คที่เพิ่งมาถึงเปิดบททันที แล้วมันรู้ได้ไงวะ
"พวกเมิงไม่รู้อะไรอย่าเพิ่งแทรกน่า"ไอ้โต้งพูด ทำหน้าตายียวนใส่เพื่อน ผมเริ่มเซ็งกับพวกมันแล้วนะครับ
"อ้าว เมิงว่าพวกกรูเสือกหรอ"ไอ้ยูโดพูด ทำหน้าหาเรื่อง
"เฮ้ย ตอนนี้กรูซีเรียส พวกเมิงจะตีกัน ก็ยกยอดไปตีวันหลัง วันนี้กรูเครียด เข้าใจ๊"ผมแหกปากขึ้นมา พวกมันเงียบเป็นเป่าครกไปเลยครับ ฮ่าๆ มุขตอนกำลังซีครับ แต่ละคนทำหน้าจ๋อยไปเลย
"ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะไปพูดกับยัยออมให้ ว่าแต่อยากรู้จังว่าคนๆนั้นน่ะ เป็นใคร"ยัยไอฝนพูด ทำท่าคิด ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ อย่างน้อย ผมก็โล่งใจที่มีคนช่วยล่ะครับ
"ก็ยัยหลิวเพื่อนเธอนั่นแหละ ที่ทำให้ไทม์สติแตกอย่างเนี้ย"ไอ้กานต์พูด เอามือวางบนบ่าของผมเหมือนให้กำลังใจ แสดงได้เนียนจริงๆ ไอ้พวกนี้
"หา! นี่ไทม์ชอบหลิวหรอ"ยัยไอฝนทำตาโต ผมได้แต่นั่งก้มหน้า ไม่อยากเงยครับ กลัวไม่เนียนเท่าไอ้พวกนี้เท่าไหร่
"จริงที่สุดครับที่รัก ไอ้ไทม์มันคลั่งเพราะรักหลิวมากๆเลย"ไอ้โต้งพูด แหม สมจริงกันจัง
"จริงป่ะเนี่ย"ยัยไอฝนถาม ผมเงยหน้าขึ้นมอง เห็นยัยนี่ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ
"....."ผมไม่ตอบครับ ได้แต่ทำสีหน้าจริงจัง หน้าแบบนี้ทำง่ายครับ เพราะผมทำบ่อย ฮ่าๆ - -
ไม่นาน การแข่งขันบาสในระดับม.5ก็เริ่มต้นครับ ห้องผมได้รอรอบ 2เลย ไม่ใช่เพราะเก่งนะครับ เพราะเป็นเศษเกินต่างหาก T T ห้องผมต้องเจอกับห้อง 11 เพราะห้อง 12 แพ้ราบคาบ 51 ต่อ 107ครับ
แล้ววันนั้น ผมต้องอยู่แข่งทั้งวัน ผมพยายามจะพูดกับยัยหลิว แต่เธอไม่ยอมพูดกับผมเลย เราได้คุยกันแค่ตอนประชุมหรือขอเวลานอกเกมเท่านั้น เศร้าใจที่สุดครับ (แลวผมจะเศร้าไปทำไมล่ะเนี่ย ผมไม่ได้คิดอะไรกับยัยนี่ไม่ใช่หรอ เอ๊ะ หรือคิดหว่า ผมชักไม่แน่ใจแล้วสิ)
"เฮ้อ..ในที่สุดก็ชนะซะที พรุ่งนี้เจอ ม.ไหนวะ"ไอ้อาร์คพูด ก่อนจะเดินไปหยิบแก้วน้ำไปให้ยัยออม
"ม.1 เซ็งชิบ เพราะไอ้เช--รี่ย กานต์นี่แหละ แม่งทำลำบากใจชิป"ไอ้โต้งพูด คว้าผ้าขนหนูมาเช็ดเหงื่อ
"พูดมากจังวะ ไอ้โต้ง อะไรก็เกิดขึ้นได้น่า"ไอ้ป้องพูด ก่อนจะกรอกน้ำเข้าไปอึกใหญ่
"แหมๆ ออกรับแทนกันจัง เมิงเป็นเมียมันรึไง ไอ้ป้อง"ไอ้โต้งพูด ทำหน้าตายียวนใส่
"จินตนาการเมิงบรรเจิดมาก"ไอ้กานต์กัดฟันพูด ก่อนจะตบหัวไอ้โต้งทีนึง ผมฝากอีกทีได้มั้ยเนี่ย
"เฮ้ยไทม์ ยัยฝนพายัยออมไปข้างนอกแล้วว่ะ" ไอ้กังฟูสะกิดผม ไอ้โต้งรีบตามไปทันที แหมเรื่องของชาวบ้านนี่มันเร็วเสมอครับ
"ฝนมีอะไรจะพูดกับออมหรอ"ยัยออมถาม เมื่อยัยไอฝนมายัยออมไปนั่งที่โต๊ะหินอ่อนหลังอาคารเรียน ส่วนพวกผมน่ะหรอ แอบฟังอยู่ที่พุ่มไม้แถวนั้นล่ะครับ ทุกคนเลยด้วย ฮ่าๆ เห็นถึงความเป็นห่วงเพื่อนของพวกมันรึยัง (ผมประชดครับ)
"คืองี้ อยากให้ออมช่วยร่วมแผนการอะไรสักอย่างหน่อยน่ะ"ยัยไอฝนเริ่มเปิดประเด็น ยัยออมมองหน้าเพื่อนอย่าง งงๆครับ
"แผนอะไรอ่ะ"ยัยออมถาม
"ช่วยไทม์ให้บอกรักยัยหลิว"ยัยไอฝนบอก โห! บอกหมดเลยเรอะ ไม่แถมชื่อแม่ฉันไปด้วยเลยล่ะ บอกซะขนาดนั้น
"หรอ พูดจริงรึเปล่าเนี่ย" ยัยออมถาม ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ ตามสเตป ไอ้พวกนี้เชื่อยากจังวะ
"เฮ้ย มันจะได้แน่หรอวะ ออมน่ะ เห็นหน้าใสซื่อ แต่เชื่อคนยากชิบ"ไอ้อาร์คพูด นั่นสิครับ
"เชื่อมือที่รักกรูเหอะน่า"ไอ้โต้งพูดอย่างมั่นใจ
"จริงสิ ก็ไทม์เป็นคนขอร้องฝนเองนะ อีกอย่าง ถ้าช่วยให้หลิวกับไทม์เป็นแฟนกันได้ เราก็จะได้รวมแกงค์ ออมก็จะได้อยู่ใกล้ชิดกับอาร์คไง"ยัยไอฝนพูด เสนอสินค้าให้ลูกค้าไปแล้ว
"เอากรูมาล่อซะงั้น"ไอ้อาร์คพูด
"ตกลง ออมจะช่วย"ยัยออมพูด ผมถอนหายใจโล่งอก ก้าวมาไดอีกขั้นแล้วครับ แผนของพวกผมใกล้บรรลุแล้ว
"กรูควรจะปลื้มใจกับความรักที่อมมีให้กรูดีดีมั้ยอ่ะ"ไอ้อาร์คหันมาถามผม ผมยิ้มให้มันแบบ เมิงทำใจซะเถอะ
ก้านหลิว ==>>Talk
"หลิว ขอโทษที่ให้รอนาน เดี๋ยวออมไปส่งนะ"ยัยออมวิ่งเข้ามาหาฉัน แกไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ ฉันยืนรอแกจนขาแข็งเป็นหินแล้ว (คิดค่ะคิด ^ ^ )
"ไม่เป็นไรหรอก หลิวรอได้ ^ ^"สตอเบอรี่สุดๆค่ะ (ถ้าแกช้ากว่านี้อกนิดเดียวนะ ฉันกลับก่อนแกจริงๆด้วย) - -
" ^ ^ ป่ะ เดี๋ยวออมไปส่ง"ยัยออมยิ้ม ก่อนจะจูงมือฉันไปที่ลานจอดรถของโรงเรียน ฉันเหลือบไปเห็นรถสปอร์ตสีดำ ที่จอดอยู่ ฉันเดินไปหามัน
"ฝากบอกเจ้าของแกด้วยนะ ว่า เจ้าของแกน่ะ มันบ้าที่สุด ชอบลักหลับคนอื่น ไอ้คนสองบุคลิก"
"หลิวไปกันเถอะ เดี๋ยวค่ำ"ยัยออมเรียกฉัน ฉันรีบวิ่งไปหามัน
"อ้าวไผ่ ทำไมมานั่งทำหน้าเหมือนอึไม่ออกอยู่ตรงนี้ล่ะ"ฉันถามไอ้ไผ่น้องชายสุดที่ร้ากของฉัน
"ไม่ใช่มันไม่ออกนะ มันไม่อยากอึ"มันตอบ อ้าว ยังจะเล่นต่อ
"ยังจะมีหน้ามาเล่นต่ออีก ไปๆ ขึ้นห้องไปอ่านหนังสือไป"ฉันบอกมัน มันมองหน้าฉันเหมือนคนทุกข์ใจนิดๆ "มีอะไรไปคุยกันข้างบนไป"
ฉันเดินนำมันขึ้นมา วันนี้เป็นวันแรกในรอบปีที่ฉันยอมให้มันเข้ามาเหยียบห้องของฉัน หุหุ เพราะครั้งล่าสุดมันทำแจกันสุดรักของฉันแตกค่ะ ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็ไม่ให้มันเข้ามาในห้องอีกเลย
"มีอะไรว่ามา"ฉันพูด นั่งลงบนโซฟาสีฟ้าอ่อนที่อยู่ในห้อง
"พี่หลิว ไผ่อยากย้ายโรงเรียนหนีอ่ะ ขอพ่อให้หน่อยดิ"ไอ้ต้นไผ่พูด ทำหน้าตาซีเรียสสุด
"อ้าว ไม่ขอเองอ่ะ พ่ออกจะตามใจแก"ฉันพูด น้อยใจนิดๆ หุหุ
"โหยพี่ ช่วยไผ่หน่อยนะ ช่วยพูดกับพ่อให้หน่อยดิ ไผ่ไม่อยากเรียนอยู่นี่แล้วอ่ะ"มันทำหน้าตาออดอ้อน เสียใจ ฉันไม่หวั่นไหวกับแกหรอกย่ะ
"ทำไมอ่ะ" ฉันถามมัน มันถอนหายใจยาว
"ก็เพราะไอ้โรคจิตนั่นแหละ วันนี้นะ มันตามไผ่ตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนเที่ยงก็ตา พอแข่งเสร็จนะ ตามมาเคลียร์กับไผ่ถึงบ้านเลยอ่ะ ไผ่ล่ะอายแม่จะแย่แล้ว"มันบอกค่ะ โห พี่มิกกี้ลงทุนขนาดนี้เลยหรอเนี่ย O_o
"แล้วพี่มิกกี้ว่าไง"ฉันถาม ไม่ได้เป็นห่วงอะไรนะคะ แค่อยากรู้ หุหุ ^ ^
"มันพูดอะไรของมันก็ไม่รู้ มันบอกมันจะรับผิดชอบ แถมขอไผ่เป็นแฟนด้วย มันบอกว่า จะให้เวลาไผ่ปรับตัว"ไอ้ไผ่พูด ทำหน้าตาสยดสยองสุดๆ เหมือนดูหนังผีมาสักแสนเรื่อง
"ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ พี่เค้าทำแกเสียหายนะเว้ย"ฉันพูด พยายามให้มันเห็นด้วยค่ะ
"ดีกะผีอะไรล่ะ ไผ่ไม่ใช่เกย์หรือY อะไรนั่นนะ จะได้ชอบผู้ชาย แล้วอีกอย่างนะ แค่คิดว่าได้เป็นแฟนกับไอ้โรคจิตนั่นน่ะ ก็แทบอ้วกแล้ว"มันสาธยายยืดยาวค่ะ ไม่ต้องพูดขนาดนั้นหรอก แค่ฉันดูหน้าแกก็รู้แล้วว
"แกแน่ใจนะว่าไม่ได้คิดอะไรกับพี่มิกกี้"ฉันย้อนถามมัน มันมองหน้าฉันเหมือน เมิงถามเช-รี่ยอะไรแบบนี้วะ
"ชัวร์พี่ อินฟินิตี้เปอร์เซนต์"มันพูด ท่าทางจริงจังมาก
"เออๆ ก็ให้เวลาตัวเองปรับตัวหน่อยก็แล้วกัน อยู่ๆกันไปก่อนไป"ฉันพูดหยอกมัน
"พี่หลิวอ่ะ ไม่พูดด้วยแล้ว งอนแล้ว" มันทำแก้มป่อง ฉันมองแล้วหมั่นไส้มันหน่อยๆค่ะ
"เออ ดี ตังค์ก็ไม่ต้องมายืมนะ"ฉันตะโกนไล่หลังมัน คุคุ มีตังค์ใช้เหลือเฟือแล้วค่ะ ทีนี้
"ไม่งอนแล้วก็ได้"มันยังจะกลับมาตอบค่ะ น่าเตะลงชั้นล่างจริงจริ๊ง O_o
ไทม์ ==>>Talk
แล้ววันที่ผมรอใจจดใจจ่อก็มาถึงครับ วันนี้ผมจะพิชิตใจยัยนั่นให้ได้ เพื่อ... ผมจะได้ไม่ต้องแต่งงานกับยัยอึนโซ นั่นไงล่ะครับ (ผมเห็นแก่ตัวไปมั้ยเนี่ย)
"เฮ้ยไทม์ เย็นนี้นะเว้ย ตามแผน"ไอ้โต้งกระซิบบอกผม วันนี้ผมต้องมาแข่งบาสครับ ห้องผมได้เป็นตัวแทนสายชั้นมาแข่งเพื่อชิงความเป็นหนึ่งในโรงเรียน แล้วตอนนี้ พวกผมก็มาถึงรอบสุดท้ายแล้วครับ รอแค่ว่า ม.6 กับม.4 ใครจะชนะ
"เออ"ผมตอบมัน ผมนั่งดูรอบสุดท้ายด้วยความสงสารครับ สงสารไอ้ไผ่มัน ดูเหมือนพี่มิกกี้จะคอยตามประกบมันซะจริง
ปี๊ดดดดดดดดดดด
เสียงกรรมการเป่าหมดเวลาการแข่งขัน สรุป ม.6 ชนะด้วยสกอร์ 98 ต่อ 97 ฮ่าๆ สูสีครับ
"เซง ชิปหายเลยโว้ยยยยย"เสียงไอ้ไผ่แหกปากมาจากหน้าประตูทางออกครับ แล้วตอนนี้ พวกผมก็ทำการวอร์มร่างกาย เพื่อสู้สึกในอีกชั่วโมงข้างหน้า
"ไทม์ ตอนนี้แหละ ไปนัดยัยหลิวเลย"ไอ้อาร์คโผล่พรวดพราดมา ก่อนจะถีบผมเข้าไปหายัยหลิว ที่กำลังนั่งฟังเพลงอยู่คนเดียว
ผมนั่งลงข้างๆเธอ ขอบอกเลยว่า ผมไม่กล้ามองหน้าเธอเลยครับ เธออยู่ในชุดนักบาส สีขาว เผยให้เห็นผิวขาวอมชมพูของเธอได้ชัดขึ้น อ๊ากกส์ ผมคิดอะไรของผมอยู่เนี่ย
"มีรัย"เธอถาม เธอยังคงฟังเพลงต่อไป
"คือว่า แข่งเสร็จช่วยมาเจอฉันหน่อยได้มั้ย ที่หลังโรงยิม"ผมพยายามเรียงคำพูด ทั้งๆที่ผมท่องได้จนขึ้นใจ แต่เจอหน้าเธอทีไร มันลืมทุกที
"เพื่อ..?"เธอย้อนถามผม
"ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ"
"แต่ฉันไม่มี"
"ยังไงก็ช่าง ฉันจะรอเธอ รอ เธอจะมาหรือไม่มา ฉันก็จะรอ" ผมพูด แล้วรีลุกจากไป เพื่อความสมจริงครับ หุหุ ผมแสดงเก่งใช่มั้ยล่ะ แต่ไม่รู้สิครับ มันเหมือนว่าผมพูดออกมาจากใจเลย แต่ผมเป็นนักแสดง มันต้องออกมาจากใจอยู่แล้ว
แล้วการแข่งขันรอบชิง ก็สิ้นสุดลง ผมทั้งเหนื่อย ทั้งหิวครับ แต่ยังไงก็เถอะ พวกผมก็ชนะล่ะ ผมชนะรุ่นพี่ ม.6 ได้ ผมชนะพี่มิกกี้ ผมดีใจที่สุด
ทันทีที่ประธานกล่าวปิดการแข่งขัน ทุกคนถ่ารูป ผมรอจนทุกคนเก็บของกลับบ้าน ผมจึงรีบเก็บของ แล้วไปรอเธอที่หลังโรงยิม ผมนั่งรอย่างใจจดใจจ่อ แต่ยัยนั่นก็ไม่เห็นมาสักที
เวลาผ่านไปเกือบ 1 ชั่วโมง ที่ผมยังนั่งรอยัยนั่น ตอนนี้เป็นเวลา 5 โมงเย็น ท้องฟ้า เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ผมนั่งอยู่คนเดียว มีเพียงสายลมอ่อนๆเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนผม ผมไม่แน่ใจว่าไอ้พวกนั้นกลับบ้านรึยัง มันจะรอดูผลมั้ย นั่นน่ะ ผมไม่สนใจหรอก ผมสนใจแค่ว่า ยัยนั่นจะมารึเปล่า
เวลาผ่านไปอีกแล้วครับ ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ 6โมงเย็น ผมยังคงนั่งอยู่ที่เดิม แต่ไม่มีแม้แต่เงาของยัยนั่นเลย หรือว่าจะไม่มาจริงๆ ผมตัดสินใจ เก็บของ เตรียมตัวจะกลับบ้าน เอาไว้หาโอกาสเหมาะ แล้วค่อยบอกก็แล้วกัน
"มีอะไรว่ามา"เสียงเล็กที่คุ้นหูผมดังขึ้น ในที่สุดเธอก็มา
"ว่าไงนะ"ผมย้อนถาม ทำเป็นไม่ได้ยิน พร้อมแสดงรอยยิ้มยียวนให้
"มีอะไรจะพูดก็รีบพูด ไม่พูดฉันกลับ"เธอบอก ทำท่าหันหลัง ผมรีบคว้าข้อมือเล็กไว้อย่างรวดเร็ว
"คือ เรื่องคืนนั้น....."ผมพยายามเข้าเรื่องครับ แต่ผมไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหน
"ฉันคิดว่าฉันจะไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้อีก ฉันขอให้มันจบไปซะ ถ้านายจะเรียกฉันมาเพื่อพูดเรื่องนี้ล่ะก็ ฉันกลับล่ะ" เธอพูดเสียงเย็นใส่ผม ท่าทางเธอจะโกรธผมจริงๆซะด้วยสิ รู้สึกแย่จัง
"เดี๋ยวสิ ฉันยังพูด ไม่จบ"ผมพยายามรั้งเธอไว้ จะพูดไงดีหว่า จะเริ่มยังไงดี คิดไม่ออกคร้าบบ พี่น้องง
"มีอะไรก็รีบๆพูดมาสิ ถ้านายไม่พูด ฉันกลับ" เธอหันหลังแล้วเดินจากไป
"ฉันชอบเธอ"
เงียบครับ
เธอหยุด หยุดอยู่กับที่ ไม่ติงไหว
.
.
.
.
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น