ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11-- เรื่องคืนนี้
ก้านหลิว =>>Talk
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา รู้สึกอุ่นๆอย่างบอกไม่ถูก ฉันลืมตาขึ้น เห็นหน้านายไทม์ หลับตาพริ้มอยู่ อ๋อ นายไทม์ ห๊าาาาา!!!!!!!!! นี่นายมานอนตรงนี้ได้ไง
ฉันหลับตาลงอีกครั้ง ไม่ๆ ฉันฝันไปหรอเนี่ย ฝันตอนเช้าซะด้วย . . .
ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง นายไทม์ยังนอนอยู่ที่สำคัญกอดฉันด้วย อ๊ากส์ พระแม่มารีย์นี่ลูกฝันไปจริงๆหรอเนี่ย ฉันหยิกแก้มตัวเองอย่างแรงค่ะ โอ๊ย! เจ็บ นี่ฉันไม่ได้ฝัน แสดงว่านี่เรื่องจริง
"อ๊ากกกกกกส์" ฉันแหกปากเสียงดังด้วยความตกใจ นายไทม์ลืมตาขึ้นมา
ตุ๊บ . . . พลั่ก . . .
"โอ๊ยยย"นายไทม์ร้อง เมื่อโดนฉันถีบตกเตียงค่ะ คนมันตกใจให้ทำยังไง
"นายนอนที่นี่ได้ไง"ฉันถาม ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้ ของใครใครก็รักค่ะ
"แล้วเธอถีบฉันทำไมเนี่ย"ไอ้บ้าไทม์พูด ลุกขึ้น สีหน้าเจ็บปวด (แน่ล่ะ เสียงลงดัง ตุ๊บ ซะขนาดนั้น)
"แล้วนายกอดฉันทำไมเล่า"ฉันตะโกนลั่น
"แล้วทำไมล่ะ"อีตาบ้านี่ ยังจะมายิ้มอีก อ๊ากกกส์ นายไทม์เวอร์ชั่นหื่นค่ะ >///<
"แล้วเมื่อคืนนายทำอะไรฉัน"ฉันถาม นึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน จำได้ลางๆ ว่าโดน จุ๊บ ด้วยนี่นา อ๊าาาาาาาาาาาาาา จูบแรกของฉัน
"เมื่อคืน...."นายไทม์ทวนคำ แล้วทำหน้า งง ก่อนจะทำตาโต "ฉัน ... จูบ... เธอ..หรอ"
ฉันทำตาโดบ้างค่ะO_o นายจูบช้านน จริงๆหรอเนี่ย
เพี๊ยะ..
ฝ่ามืออันสวยงามของฉัน ประทับเข้าที่หน้าของอีตาบ้าไทม์ ลามกโรคจิตอย่างแรงค่ะ
"นายมันคนฉวยโอกาส"ฉันว่า ไม่รู้ทำไมค่ะแต่รู้สึกเหมือนจะร้องไห้ น้ำตาคลออยู่ที่เบ้าตา ฉันวิ่งออกจากห้องไป
"เฮ้ นี่หลิว เธอฟังฉันก่อนสิ" นายไทม์วิ่งตามฉันออกมา
ฉันวิ่งค่ะ กำลังจะลงไปชั้นล่าง...
"อ๊ากกกส์ ไอ้โรคจิต"เสียงงว้ากของไอ้ต้นไผ่น้องรักดังขึ้น ฉันชะงักทันทีค่ะ ไอ้ไผ่ แกเป็นอะไร....
ฉันรีบวิ่งดูทุกห้อง โชคดีที่เมื่อคืนก่อนงานเลี้ยงฉันเล่นพิเรนทร์ทำเหมือนเรื่อง Death Note โดยเอาไส้ดินสอสอดที่ช่องประตู ถ้าหน้าห้องไหนมีไส้ แสดงว่าห้องนั้นมีคนเข้าแล้วค่ะ
และตอนนี้ฉันเจอแล้ว
ฉันเปิดประตู แล้วภาพที่เห็นทำให้ฉันช็อก
" ไอ้ไผ่.... เกิดอะไรขึ้น โอ้ พระเจ้า" ฉันอุทานออกมา เมื่อเห็นภาพตรงหน้า
ภาพที่เห็นคือ พี่มิกกี้ กับไอ้ต้นไผ่น้องชายที่รักของฉัน นั่งอยู่บนเตียง ไอ้ไผ่มีสีหน้าตกใจมาก ส่วนพี่มิกกี้งงเป็นไก่ตาแตก ที่สำคัญ ทั้งสองคน เปลือบกายกันด้วยค่ะ กรี๊ดดดดดดด >/////////////<
ต้นไผ่ ==>>Talk
"อ๊ากส์ ไอ้โรคจิต" ผมแหกปากลั่นครับ เมื่อผมตื่นขึ้นมาพบว่า ไอ้บ้ามิกกี้นอนเปลือยอยู่ข้างๆ โดยที่ตัวเองก็มีสภาพไม่ต่างกัน หรือว่าผมคืน ผมจะ........ อ๊ากส์ นี่ผม โดน...........แล้วหรอเนี่ย แม่คร้าบ ไผ่อยากตาย TToTT.....
"ไอ้ไผ่เกิดอะไรขึ้น โอ้พระเจ้า"ไอ้พี่หลิวเปิดประตูเข้ามาแบบไม่เคาะครับ มันทำตาโต แล้วยังจะทำหน้าเหมือนช็อกอีก คนที่ช็อกควรเป็นฉัน ไม่ใช่แก
"เอ่อ ฉันว่า ฉันไปอาบน้ำดีกว่า วันนี้มีแข่งบาส"ไอ้พี่บ้า เวลาแบบนี้แกกล้าทิ้งน้องเรอะ แง๊ๆๆๆ คอยดู ผมจาฟ้องแม่ YoY
"มีอะไรกันหรอ เฮ้ย! อ๊าา ไม่จริงน่า"พี่ไทม์โผล่พรวดพราดเข้ามา มองผมกับไอ้โรคจิตนี่อย่างอึ้งๆ ก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่ม "เอ่อ เรื่องนี้คงไม่ต้องการตัวช่วยน้อออ"
ว่าแล้วไอ้พี่ไทม์ก็ปิดประตูแล้วจากไป
"อ๊ากกส์ ไอ้พี่บ้า มันไม่ใช่อย่างที่พวกแกคิด กลับมาก๊อน"ผมร้องเรียกมันเสียงดัง จะวิ่งตามก็ไม่กล้าลุก ก็ร่างกายของผมเปลือยเปล่า มีแต่ผมห่มคลุมร่างไว้นี่ครับ ใครจะกล้าวิ่ง
แล้วเสียงรถแม่ก็มาพอดีครับ งานเข้าแล้วไง ขืนแม่มาเห็นผมกับมันอยู่ในสภาพอย่างนี้ล่ะก็ สึนามิได้ถล่มกรุงเทพแน่
"นี่เมื่อคืนฉัน...."ไอ้โรคจิตมิกกี้พูด มันทำหน้างงครับ เหนแล้วอยากจับฆ่าหมกส้วมเจงๆๆ
"แกรีบใส่เสื้อผ้า แล้วรีบออกไปเลย"ผมบอกมัน ตอนนี้ผมแค้นมากครับ ทั้งเจ็บทั้งอาย อยากฆ่ามันจริงๆ
"ว่าไงนะ"มันยังทำหน้า งง ไม่หาย อ่าว ไอ่นี่ แกอยากตายจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย
"ฉันบอกให้ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไป แกอยากให้แม่ฉันมาเห็นเราในสภาพแบบนี้รึไง"ผมพูดเสียงเย็นครับ อันที่จริงผมอยากจะฆ่ามันซะด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดที่ว่ามันเป็นประธานชมรมบาสที่ผมอยู่ล่ะก็ ฆ่ามันไปแล้ว (เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย)
มันทำตามอย่างว่าง่ายครับ พอมันออกไป ผมจึงไปเข้าห้องน้ำ ผมมองไปตามร่างกาย เห็นรอยแดงๆ กระจายไปทั่วตัว ผมกำหมัดแน่น ผมรีบอาบน้ำ อารมณ์ผมจึงผ่อนคลายลง นั่นเลยทำให้ ผมรู้สึกเจ็บช่องด้านหลังแปลกๆครับ
...... ไอ้บ้าเอ๊ย เมิงจาให้กรู้ ขี้ไงวะ ...... ผมคิด เริ่มฉุนอีกรอบ ผมรีบเช็ดตัว ก่อนจะเลือกเสื้อผ้าใส่ ผมเลือกเสื้อเชิ๊ตสีขาว เพราะมันจะได้ปิดรอยที่คอครับ ทั้งๆที่ผมไม่ชอบเสื้อเชิ๊ตเลย
ผมเดินลงไปข้างล่าง แม่มองผมอย่าง งงๆ
"ผมเท่ห์มั้ยฮะ" ผมถามกลบเกลื่อน ยิ้มแบบเนียน ไม่ให้ดูเป็นพิรุจ
"แน่นอน แล้วคิดไงใส่เสื้อเชิ๊ตล่ะ" แม่ถาม ยิ้มให้ผม
"เปลี่ยนลุคไงฮะ เพื่อนบอกว่าผมใส่แล้วหล่อ" ผมยิ้ม เดินไปที่โต๊ะอาหาร ทุกคนนั่งพร้อมกันแล้ว ผมหมายถึง พี่หลิว พี่ไทม์ พี่ฝน พี่โต้ง และแน่นอน ไอ้โรคจิตนั่นด้วย
ไทม์ ==>> Talk
"เอ่อ กินเลยดีกว่ามั้ย"ผมพูด ท่ามกลางความเงียบบนโต๊ะอาหาร ไม่มีใครพูดอไรกันทั้งสิ้น ขนาดยัยไอฝนกับไอ้โต้งมันยังไม่กัดกันเลย
"ทานแล้วคร้าบ"ไอ้ไผ่พูด แล้วลงมือกินข้าวต้มอย่างเร็วครับ "อิ่มแล้วครับ" มันว่า แล้วลุกไป
"งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะหลิว"ยัยไอฝนบอก ลุกจากไปอีกคน ไอ้โต้งลุกตามไปติดๆครับ เหลือแค่ ผม ต้นหลิว กับ พี่มิกกี้(อยู่เป็นก้างทำไมวะ)
"เอ่อ คือ.. เรื่องที่พวกแกเห็นเมื่อเช้า.."พี่มิกกี้พูด
"พี่มิกกี้ ทำกับไอ้ไผ่อย่างนี้ได้ไง"ยัยหลิวพูดแทรกขึ้นมา อ้าว เขาพูดไม่ทันจบเลย - -
"หลิว คือ พี่...."พี่มิกกี้พยายามพูดครับ
"พี่คิดบ้างมั้ยว่ามันจะรู้สึกยังไง ที่พี่ทำไปอ่ะ มันเป็นผู้ชายนะพี่ ถึงมันจะสวยก็เถอะ"ยัยหลิวพูดเร็วและรัวครับ พี่มิกกี้ถึงกับหน้าซีดไปเลย
"คือ...พี่..."พี่มิกกี้พยายามจะพูดอีกครั้งครับ
"พี่ไม่ต้องอธิบายอะไรทั้งนั้น"ยัยหลิวแทรกขึ้นมาอีก
"โอ๊ย นี่เธอจะให้พี่เขาพูดก่อนไม่ได้รึไง"ผมร้องขึ้นมา สงสารพี่มิกกี้ครับ จะพูดก้อไม่ได้พูด
"นายก้ออีกคน ไอ้พวกฉวยโอกาสไม่ต้องมาพูดเลย" อ้าว หันมาว่าผมต่อซะงั้น ไม่น่าเลยเรา
"เฮ้ย ไทม์ แกทำอะไรน้องหลิว"พี่มิกกี้หันมาหาผม อ้าว ซวยสองต่อ งานเข้าแล้วคร้าบบ
"พี่มิกกี้ไม่ต้องไปว่าคนอื่น พี่มิกกี้นั่นแหละ ผิดเต็มๆ ไม่รู้ล่ะ พี่ต้อง รับผิดชอบไอ้ไผ่ด้วย"ยัยหลิวพูด แค่รับผิดชอบ เอ๋ รับผิดชอบ ต้องถึงขั้นแต่งงานเลยป่ะเนี่ย
"หา รับผิดชอบ"พี่มิกกี้ทวนคำ ทำหน้างงครับ ผมก็งง
"ใช่ พี่ต้องคบกับมัน แบบแฟน เข้าใจมั้ย ไม่งั้นหลิวโกรธพี่จริงๆด้วย"ยัยหลิวพูดจบ พี่มิกกี้ทำตาโต ทันทีครับ
"น้องหลิว"พี่มิกกี้พูดเสียงอ่อนเพลีย โอ้ ขอบคุณวอดก้า ที่ช่วยกำจัดพี่มิกกี้ออกจากทางของผม ยะฮู้ๆๆๆๆๆๆ
"งั้นหลิวไปแล้ว วันนี้มีแข่งบาส"ยัยหลิวพูด แล้วลุกไป
"พี่คงต้องขอเวลาทำใจก่อนแล้วว่ะ"พี่มิกกี้พูด ทำหน้าเหมือนอยากตาย ฮ่าๆๆ ถึงจพดีใจแต่ผมก็สงสารพี่นะ พี่เชื่อผมป่ะ
"หลิว เดี๋ยว"ผมวิ่งตามเธอจากลานจอดรถจนถึงหน้าโรงยิม ผมคว้าแขนเล็กเอาไว้ทันพอดีครับ
"มีอะไร"เธอถามผม ไม่มองหน้าผมเลยแม้แต่แว้บเดียว
"คือฉันขอโทษนะ ฉันทำเพราะ..."ผมพยายามจะพูดครับ ผมเตรียมใจไว้แล้ว ถ้าผมไม่พูด ผมคงไม่ได้คบกับยัยนี่ตามแผนแน่
เพี๊ยะ!!!
ฝ่ามือเล็กปะทะกลางแก้มผมเลยครับ โอ้ มือนุ่มๆ แต่ตบทีนี่ ชาไปเลยขอรับ
"เพราะอะไร"เธอตะคอกถามผม ไม่บอกก็รู้ครับ ว่าเธอโกรธผม
"เพราะ... เอ่อ...."ผมพยายามจะพูดครับ แต่มันพูดไม่ออก ไม่รู้เพราะอะไร ตอนนี้ใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลยครับ นี่ผมกำลังหวั่นไหวกับยัยนี่หรอเนี่ย
"ฮึ่ย"เธอสะบัดแขนอย่างแรงครับ ในที่สุดแขนเธอก็หลุดออกจากมือของผม เธอวิ่งขึ้นไปบนโรงยิม อย่างรวดเร็ว
"โธ่โว้ย"ผมตะโกนเสียงดัง พร้อมเตะขวดน้ำที่อยู่ตรงนั้นเพื่อระบายครับ ทำไมผมไม่พูดไปเลยนะ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับยัยนั่นซะหน่อย ทำไมผมต้องตื่นเต้นด้วยล่ะ
ก้านหลิว==>>Talk
"คนบ้า.. นายมันบ้าที่สุด"ฉันทรุดตัวลงนั่งกับพื้นที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่รู้เพราะอะไร อยู่ดีๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง ซะงั้น - -
"หลิวเป็นอะไร"ยัยออมเดินมาพยุงฉันลุกขึ้น ฉันโผเข้ากอดยัยออมทันที
"หลิว ใครทำอะไรหลิว บอกออมมา เดี๋ยวออมจัดการเอง"ยัยออมพูดเสียงหนักแน่น ฉันคลายอ้อมกอด องหน้ายัยออมแล้วส่ายหน้า
"ไม่เป็นไรหรอก เรื่องมันผ่านมาแล้ว อย่าไปจำมันเลย"ฉันพูด เช็ดน้ำตาใสๆ ก่อนจะฝืนยิ้มให้ยัยออม
"แน่นะ แต่อย่าให้รู้นะ ว่าใครทำหลิว"ยัยออมพูด หน้านิ่วขึ้นมาทันที ฉันรู้สึกรักเพื่อนคนนนี้จัง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น