ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 10 --งานเลี้ยง(2) ++ เหตุเกิดจากความเมา - -
ไทม์ ==>> Talk
5........4.............3.............2..............1
ตู้ม! เสียงพลุดังกระหึ่มมาจากใจกลางกรุง พวกผมเฮลั่น ในที่สุดงานเลี้ยงก็ใกล้ถึงจุดสิ้นสุด
ผมเดินไปหาไอ้โต้งในงานครับ มันหันมาถามผมด้วยสายตา
ผมพยักหน้า มันยิ้มกว้างอย่างดีใจ จากนั้นมะนก็ไปกระซิบให้ไอ้ป้องกับไอ้กังฟูฟัง แล้วสองคนนั้นก็เผยแพร่ไปให้ไอ้กานต์กับไอ้ยูโดต่อทันที แล้วพวกมันก็หัวเราะกันใหญ่
ไอ้โต้งฉลองชัยชนะก้าวที่สองด้วยการ เฮ้ย! กรอกวอดก้าขวดนึง แบบม้วนเดียวจบครับ มันถึงกับมึนไปเลย มันสบัดหัวแรงๆสองสามที ก่อนจะหัวเราะต่อ ด้วยความเมาครับ - -
"เฮ้ยๆ ได้เวลาลงทัณฑ์คนที่เข้างานคนสุดท้ายแล้วเว้ย"ไอ้ปาร์คประกาศลั่น ทุกคนในงานส่งเสียงร้อง และปรบมืออย่างดีใจ
"คนที่มาคนสุดท้ายคือ คุณไอฝนคร้าบ"ไอ้โต้งพูดเสียงยาน เพราะฤทธิ์เหล้า ก็ล่อเข้าไปทั้งขวด ไม่น็อคก็นับว่าเก่งแล้วครับ
"ไอ้บ้าโต้ง แต่พี่มิกกี้มาทีหลังฉันอีกนะ" ยัยไอฝนแว้ดขึ้นทันที ตอนนี้เริ่มมีปัญหาคือ ระหว่างคนในห้องที่มาเกือบสุดท้าย กับคนที่อยู่ต่างห้องแต่มาคนสุดท้าย ใครจะโดนลงโทษ
"งั้นก็ สรุปว่า วันนี้พี่มิกกี้โดนลงทัณฑ์ ด้วยการกินเค้กทั้งก้อนไปเลย"ไอ้ปาร์คประกาศ สาวๆกรี๊ดลั่นสวน ส่วนพวกหนุ่มๆ ก็เฮลั่นไม่แพ้กันครับ
"เฮ้ยไอ้คุณปาร์ค เค้กหมดว่ะ"ไอ้กังฟูวิ่งหน้าตั้งมา
"แล้วเหลืออะไรบ้างวะ"ไอ้ปาร์คถาม อ้าว แล้วจะลงทัณฑ์ไงล่ะครับ ของสังหารก็ไม่เหลือแล้ว คงต้องให้ปั่นจิ้งหรีดล่ะมั้ง
"เหลือวอดก้าขวดนึงว่ะ"ไอ้ยูโดตะโกนมาจากที่เก็บเสบียง ผมเห็นพี่มิกกี้ทำตาโต
"เออๆ นั่นแหละ เอามา"ไอ้ปาร์คตะโกนบอก ไอ้ยูโดมาพร้อมกับวอดก้าขวดสุดท้าย "สำหรับการลงทัณฑ์พี่มิกกี้วันนี้คือ กรอกยกขวด รวดเดียวจบ"
สิ้นเสียง เสียงเฮก็ดังลั่นเหมือนเดิม ต่างกับเจ้าตัวที่ทำหน้าเหมือน ให้กรูปั่นจิ้งหรีดยังดีซะกว่า
"เอาจริงเหรอ"พี่มิกกี้ถาม กลืนน้ำลายอึกใหญ่ มองขวดวอดก้าที่อยู่ในมือไอ้ยูโด
"กรอกเลยๆๆๆ"ทุกคนในงานส่งเสียงเชียร์รวมทั้งผมด้วย พี่มิกกี้สูดหายใจลึกๆ ก่อนจะคว้าขวดที่อยู่ในมือไอ้ยูโดมา
"ถ้าเกิดอะไรขึ้น พวกแกต้องรับผิดชอบชีวิตพี่ด้วยนะ"พี่มิกกี้พูดเหมือนสั่งเสีย ก่อนจะกรอกวอดก้าแบบม้วนเดียวจบ
"อ้าวแม่งซวย"ไอ้กานต์แหกปากเสียงดังทันทีที่เห็นพี่มิกกี้กรอกวอดก้าจนหยดสุดท้าย ขณะนั้นเอง เสียงเฮได้เงียบลง ทุกคนต่างมองมาที่ไอ้กานต์
"ซวยอะไรของแก"ผมหันไปถาม มันมองพี่มิกกี้เหมือนโลกกำลังจะแตก
"พวกมึงจำที่พี่มิ้นท์บอกไม่ได้หรอ ว่าถ้าพี่มิกกี้เมาจะเกิดอะไรขึ้น"ไอ้กานต์พูด เสียงเครียดทันทีครับ ผมเริ่มรำลึกชาติ ย้อนกลับไปตอนม.4 แล้ว
"เฮ้ย"ทุกคนในงานร้องขึ้นมาพร้อมกัน แต่ละคนส่ายหน้าเหมือนว่า ไม่น่ายุให้พี่แกกินเลย
คืออย่างนี้ครับ เวลาพี่มิกกี้เมาน่ะ พี่แกจะหื่นกามขึ้นมาทันทีครับ ชนิดแบบ เหมือนได้กินยาปลุกอารมณ์ชั้นดีเข้าไปเลย แบบว่าชายหญิงไม่สน บรึ๋ย ชักสยองแล้วสิ
"ต้องพาพี่แกกลับบ้าด่วนเลย"ไอ้บอสเสนอขึ้นมาครับ ทุกคนพยักหน้าเหมือนเห็นด้วย
"แล้วใครจะไปส่งล่ะ"ในที่สุดปัญหาที่สองก็ตามมาติดๆครับ ทุกคนมองหน้ากัน ไม่มใครอยากไปส่งคนที่บ้ากามตอนนี้หรอกครับ
"เอาไว้บ้านหลิวนี่แหละ ไว้ข้างล่างก็ได้"ยัยไอฝนเอ่ย อ้าว ปัดความรับผิกชอบให้เพื่อนซะงั้น
"อ้าว ไหงเป็นงั้น"ยัยก้านหลิวโวยขึ้นมาทันทีครับ เธอมองหน้าทุกคนเหมือนจะบอกว่า ไม่เอานะ แต่ทุกคน พยักหน้า เห็นด้วยกับยัยไอฝน
"งั้นตกลงตามนี้"ไอ้คุณปาร์ครีบสรุปครับ เป็นอันว่างานเลี้ยงวันนี้สิ้นสุดลง พี่มิกกี้ยืนอยู่ด้วยความเมาครับ อีกไม่นานฤทธิ์เหล้าจะแสดงออก เพราะงั้น ต้องรีบครับ
พวกผม จับพี่มิกกี้พร้อมกับมัดข้อมือเอาไว้หลวมๆครับ เพื่อป้องกันไม่ให้พี่แกคว้าอะไรได้ ก่อนจะพาพี่แกไปนอนที่โซฟานุ่มๆ ในบ้านยัยหลิว
"เฮ้ยงั้นพวกเรากลับบ้านก่อนน๊า" เพื่อนๆในห้องหลายคนโบกมืออำลาก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้านครับ
ก้านหลิว =>>Talk
ฉันยืนมองพี่มิกกี้ที่นอนหลับอยู่บนโซฟา นายไทม์นั่งลงหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย เพราะต้องแบกพี่มิกกี้เข้ามาหนิคะ หุหุ สม - -
"เฮ้ หลิว มีห้องว่างป่ะ ไอ้บ้านี่เมาใหญ่แล้ว มันคงกลับบ้านไม่ได้แน่"ยัยไอฝนถาม พยุงร่างของนายโต้งที่เมาไม่รู้เรื่องอยู่
"อยู่ชั้นบน ว่างหลายห้องอยู่ อยากนอนห้องไหนเลือกเลย"ฉันบอก กะว่าจะพาขึ้นไป
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันไปเอง"ยัยไอฝนพูด ฉันพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในครัว คว้าน้ำอะไรก็ไม่รู้ออกมาดื่มค่ะ
อึก! วูบ สติของฉันหายไปแล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกมันหัวมากๆ ยืนแทบไม่อยู่ แต่ฉันต้องขึ้นไปนอนข้างบน เพราะฉะนั้น ฉันต้องปายห้ายถึง~~~~
ฉันเดินมาถึงงหน้าบันได นายไทม์ยังนั่งอยู่ที่โซฟา ฉันเริ่มก้าวแรกโดยการ
ฟุบ!
ไทม์ ==>> Talk
ผมเหลือบไปเห็นร่างบางกำลังล้มที่หน้าบันไดครับ ไวเท่าไปนีออนกระพริบ ตอนนี้ผมคว้าตัวเธอไว้ได้ เอเงยหน้ามองผม
"ขอบจาย"เธอพูด เสียงยานๆเหมือนคนเมาครับ ผมมองเธอด้วยความตกใจ ยัยนี่กินเหล้ามาหรอเนี่ย O_o
ผมตัดสินใจพาเธอไปที่ห้องของเธอ ทันทีที่ผมเปิดประตู ผมก็ต้องตกใจ ของทุกอย่างในห้องเป็นน้ำตาลอ่อนๆ ตั้งแต่ผ้าม่าน ยันกรอบรูปครับ
ผมค่อยๆวางเธอลงบนที่นอน ตาคู่สวยหลับพริ้ม แก้มใสตอนนี้เป็นสีแดง ริมฝีปากสีชมพูพึมพำอะไรบางอย่าง
ผมส่ายหน้าไล่ความคิดพวกนี้ออกไปครับ ตอนนี้ผมได้พาเธอมาที่ห้องแล้ว ผมควรจะกลับบ้าน
ผมหันหลังกำลังจะเดินไป แต่
หมับ!
มือเล็กฉุดมือของผมไว้ ผมหันหลังกลับไป เธอยังหลับอยู่
"นี่นาย คิดจะชิ่งหนีฉันรึไง"ริมฝีปากสีสดพูของร่างบางพึมพำ ผมมองเธอ คิ้วของผมตอนนี้ผูกเป็นโบว์ไปเรียบร้อยแล้ว
"เธอว่าอะไรนะ"ผมถาม พยายามแกะข้อมือเล็กออก
"อย่าไปนะ อย่าไปจากฉัน"ร่างบางพึมพำ น้ำใสๆไหลออกจากตาคู่สวย ตอนนี้ผม งง อย่างแรงครับ
ผมนั่งลงที่ขอบเตียง เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย
"ฉันทำผิดอะไร ทำไมนายต้องทิ้งฉัน"ร่างบางยังคงพึมพำต่อไป ผมลูบหัวของเธออย่างเบามือ กลัวว่า เธอจะตื่น
แล้วแรงมหาศาลก็ฉุดร่างของผมให้นอนลงข้างๆเธอ เธอกอดผมแน่น ราวกับว่า ผมจะหนีเธอไป แล้วไม่กลับมาอีกเลย
"อากิระ นายอย่าไปจากฉันนะ อย่าไป"เธอพึมพำชื่อใครบางคนที่ผมไม่รู้จัก ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่า เธอกับผม คงจะมีความทรงจำที่เลวร้ายไม่ต่างกันเลย
ตอนนี้ ร่างบางกอดผมแน่นขึ้น ผมใกล้กับเธอมากขึ้น ผมได้กลิ่มหอมของเส้นผมหยักศกสีน้ำตาลเข้ม รวมทั้งกลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากตัวของเธอ
"ฉันรักนายนะ"ร่างบางพึมพำอีกครั้ง ก่อนจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ
ตาคู่สวยของเธอ ริมฝีปากสีชมพูหวาน ตอนนี้ผมเริ่มอดใจไม่ไหว ผมหลับตาแน่น เพื่อไม่ให้ตัวเองทำอะไรเกินเลยออกไป ก่อนจะลืมตาอีกครั้ง คราวนี้ เธออยู่ใกล้กว่าเดิมครับ
ก่อนที่สมองจะสั่งการ ร่างกายของผมมันไปเลย ผมสำผัสได้ถึงริมทฝีปากอุ่นๆของเธอ ลิ้นของผมได้รสของสับปะรดจากปากของเธอ เธอคงจะเมาน้ำสับปะรดแน่ๆ
และตอนนี้ ผมได้ทำสิ่งที่เกินเลยไปแล้วจริงๆ เมื่อ ผม เผลอ จูบเธอไปแล้ว
"อื้อ ...."ร่างบางครางเบาๆ มือเล็กลูบไล้แผ้นหลังของผมจนทั่ว
ผมค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก ร่างบางค่อยลืมๆตา แต่สักพัก ก็หลับไปอีกเหมือนเดิม
ผมหลับตาลง ชักง่วงแล้วครับ อีกอย่างนึงคือ ผมยอมรับรับว่าผมเมาด้วยครับ ไม่นาน ความรู้สึกของผมเริ่มเลือนลาง จนหลับไปในที่สุด
ต้นไผ่ ==>>Talk
สวัสดีท่านผู้อ่านทุกท่าน ผมชื่อไผ่ นักเรียนชั้นม.4 งงล่ะสิครับ ตอนผมมาเรียนที่นี่ใหม่ๆผมอยู่ ม.3 แต่ผมอายุ แต่ผมใช้เส้นให้เป็นประโยชน์โดยการข้ามขั้น เมื่อไม่นานมานี้เอง เพราะฉะนั่น ผมจึงเป็นนักเรียนม.4ที่อายุน้อยที่สุดในโรงเรียนครับ ด้วยวัยเพียง 15 ปี หุหุ
คืนนี้ผมกลับมาจากงานเลี้ยงปีใหม่ ที่บ้านของหัวหน้าห้องครับ(นามว่า คิม)เวลานี้ก็จวนเจียนจะตีสองอยู่แล้ว เหนื่อยมากๆเลยครับ ผมไปคนแรก ดันโดนลงทัณฑ์ซะงั้น ผมชักไม่แน่ใจว่าเด็กโรงเรียนนี้มันเต็มกันทุกคนรึป่าว
ผมมาถึงบ้าน ชั้นบนปิดไฟหมดแล้ว นี่ทุกคนคงจะนอนแล้วสินะ แล้วเพื่อนพี่หลิวมีใครมาพักบ้างล่ะเนี่ย - -
ผมเปิดประตูบ้าน ความมืดเข้าปกคลุมทำให้ผมมองไม่ค่อยเห็น ผมนั่งลงที่โซฟาครับ ผมรู้สึกเหมือนนั่งทับอะไรนุ่มๆ
"เฮ้ย! ผมกระเด้งตัวออกด้วยความตกใจ ก่อนจะเดินไปเปิดไฟ หน้าขาวๆ โครงหน้าเหมือนยูชอน โอ้ ใช่เลย ไอ้พี่มิกกี้ครับ มันมานอนตรงนี้ได้ไงเนี่ย - -*
ผมสำรวจมันตั้งแต่หัวจรดเท้า พบว่า มันถูกมัดมือครับ ผมตกใจ หวังว่าโจรไม่ได้ปล้นบ้านผมหรอกนะ ผมมองไปรอบๆ ไม่มีอะไรหายครับ ฮ้า ค่อยโล่งใจหน่อย
ด้วยความเป็นคนที่ซ่อนอยู่ลึกข้างใจก้นบึ้งของหัวใจ (ซ่อนลึกจนหาไม่เจอครับ) ผมตัดสินใจ พามันขึ้นไปนอนที่ห้องรับรองชั้นบน ผมแก้มัดที่มัดอย่างหลวมๆ แล้วลากมันขึ้นไปครับ ขอย้ำว่าลากครับ เพราะแบกไม่ไหว มันตัวใหญ่เกิน อีกอย่างผมตัวเล็กด้วยแหละครับ หุหุ
"คนหรือ ควายวะเนี่ย หนักจริ๊ง"ผมบ่นอุบไปตลอดทาง ก็มันจริงๆนี่ครับ เด็กอายุ 15 สูง 175 หนัก58 อย่าผมต้องมาแบกคนที่สูง 187 หนัก 67 น่ะ มันออกจะเกินความสามารถไปหน่อยครับ
ทันทีที่ถึงห้อง ใจของผมก็โลดเต้นขึ้นมาทันที หลังจากแบก+ลากมันขึ้นมา เหนื่อยกว่าเดิมอีกครับ พอถึงเตียงผมตัดสินใจเหวี่ยงมันลง แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นครับ
หมับ!
มันกดผมลงบนเตียงครับ อ๊ากกกส์ พระเจ้า มันคิดอะไรอยู่เนี่ยย T T
"น้องสาว ทำไมเกิดมาสวยจังครับ"มันพูด เสียงยานคงเหมือนคนเมาครับ กลิ่นเหล้าเหม็นหึ่งเลย โอ้ มันเมาหรอเนี่ย
"น้องสาวบ้านเตี่ยแกดิ ฉันเป็นผู้ชายเว้ย ไอ้บ้า แหกตาดูซะงั่งสิ ว่านี่ใคร" ผมตะโกนใส่ เผื่มันจะได้สติครับ แต่ไม่เลย เหมือนมันจะไม่ได้ยินผม ทั้งๆที่ผมตะโกนคอจะแตกอยู่แล้ว
ไวเท่าความเร็วแสงครับ (เกินไปลูก) มันประกบริมฝีปากของมันเข้ากับปากของผม อ๊ากส์ ไอ้นี่เป็นเอามากจริงๆด้วย T T ดีว่าผมไหวตัวทัน ผมเลยปิดปากแน่น TT TT เกือบไปครับ นี่แหละครับข้อดีของการอ่านนิยายหื่นๆ
มันกดปากแรงขึ้นครับ จนผมเจ็บ แต่ผมก็ไม่ยอมเปิดปากให้มันหรอกน่า ผมฉลาดมั้ย หุหุ มันใช่เวลามั้ยเนี่ย แล้วมือมันก็เริ่มไปครับ มันเริ่มควานเข้ามาในเสื้อผม จะควานหาอะไรเล่า ผมจั๊กจี้ครับ ทนไม่ไหวแล้ว มันถือโอกานี้ใช้มืออีกข้างบีบแก้มผมอย่างแรงจนปากผมเปิด แล้วก็
ขอเซ็นเซอร์ครับ คุณคงจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ที่แน่ๆคือ ผมรู้สึกถึงรสชาติของเหล้า จนผมมึนไปเลยครับ แต่นั่นไม่สำคัญที่สำคัญคือ ผมหายใจไม่ออก TT TT แม่คร้าบ ช่วยไผ่ด้วย....
แล้วมันก็ค่อยๆถอมริมฝีปากของมันออกไป สติผมเริ่มเลือนลาง เพราะผมเมาไปกับมันครับ ผมรู้สึกที่บริเวณลำคอ ผมณุ้สึกว่าผมร้องไห้ ผมรู้สึกเจ็บตอนที่มันเม้มริมฝีปากจนคอผมเป็นรอยแดง แล้วจากนั้น ผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย.....
.
.
.
.
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น