ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9--งานเลี้ยง(1)
ก้านหลิว =>>Talk
"ในที่สุด ก็เลิกเรียนแล้ว ฉลองเว้ย"เสียงไอ้คุณหัวหน้าห้องดังขึ้น ทุกคนในห้องต่างเฮกันใหญ่ ไม่รู้มันจะดีใจอะไรนักหนา
"ประกาศถึงนักเรียนทุกคน ทางโรงเรียนได้ลงมติให้นักเรียนได้หยุดพักผ่อนตั้งแต่วันที่2 มกรา ถึงวันที่4 มกราคม จึงมาแจ้งให้นักเรียนทุกคนทราบ"เสียงประชาสัมพันธ์ดังขึ้น เรียกเสียงเฮ จากนักเรียนได้ไม่น้อยเลยค่ะ
"วันนี้ได้ซ้อมละครป่ะเนี่ย"ฉันถามยัยไอฝน ที่กำลังเก็บของอยู่บนโต๊ะ
"ไม่อ่ะ เจ๊แกก็จะไปฉลองเหมือนกันนั่นแหละ"ยัยไอฝนตอบ "ป่ะออม ไปซื้อของกันดีกว่า ริน แก้ว ป่าน แป้ง ไปกันเถอะ"
"อ้าว แล้วฉันล่ะ"ฉันท้วง ไม่รวมฉันหรอเนี่ย มันน่าน้อยใจนัก
"แกก็พาพวกผู้ชายไปบ้านแกสิ ให้มันไปจัดของไง จะให้ปูเสื่อกินรึไง ไม่ใช่ส้มตำไก่ย่างร้านป้าติ๋มปากซอยนะ ปูเสื่อกินจะได้อร่อยน่ะ"ยัยไอฝนร่ายยาว รู้แล้วย่ะ แค่นนี้ทำเป็นร่าย
"เออหลิว นั่งรถไปกับไอ้ไทม์มันนะเดี๋ยวพวกเราไปเอาของก่อน"นายโต้งเดินมาหาฉัน นายไทม์ตองหน้างนายโต้งอย่างตกใจ
"ตลอด"ฉันพึมพำเบาๆ ขณะเดินตามหลังนายไทม์ไปยังที่รอดรถ รถเก๋งซิวิคสีดำ เอ๊ะ ตกลงบ้านนายเป็นเจ้าของโรงงานผลิตรถยนต์รายใหญ่รึไงเนี่ย มีหลายคันซะจริง
แล้วตลอดทางฉันกับนายไทม์ไม่ได้พูดอะไรกันเลยค่ะ มีเพียงเสียงเพลงที่นายไทม์เปิดไว้เท่านั้น
.....คงเป็นคำสาปฟ้าใช่มั้ย เจอคนที่ดีเมื่อไรก็เอา เอาไปจากฉัน.....
เสียงเพลงที่ฉันไม่เคยคุ้นผ่านเข้ามา เพลงนี้ฉันตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ เพราะมันเพราะซึ้งมากเลยค่ะ เลยอดไม่ไหวที่จะ
"นี่นายไทม์ เพลงนี้เพลวอะไรหรอ"ฉันหันไปสะกิดคนข้างๆ ที่นั่งใบ้มานาน
"ไม่รู้จักหรอเนี่ย ชนบทจริง"นายไทม์หันว่ากัดฉัน ท่าทางพูดนายนี่มันน่านัก แล้วทำไมล่ะยะ ฉันไม่เคยฟังนี่ เคยฟังแต่ของ อาราชิ ดงบัง ซูจู อะไรพวกนนี้ ผิดหรอ
"ไม่บอกก็ไม่ต้องมาว่ากัน นิสัย"ฉันว่า ชักเหลืออดกับนายแล้วจริงๆนะเนี่ย ไม่ติดว่าหน้าเหมือนยุนโฮนี่จะยันลงรถไปเลย O_o (แล้วใครจะขับล่ะทีนี้)
"หึหึ"นายไทม์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กๆ เดี๋ยวเหอะนาย คืนนี้ฉันจะใส่ไซยาไนส์ในแก้วนาย ชิส์ (อู้ยยย โหดร้ายอ่ะ)
"แล้วตกลงเพลงนี้มันเพลงอะไรเนี่ย"ฉันร้องถามนายไทม์เสียงดังด้วยความอยากรู้ นายไทม์เอามือลูบหูตัวเอง แล้วขมุบขมิบเหมือบบ่นอะไรก่อนจะตอบคำถามของฉัน
"เพลง คำสาป พอใจมั้ยครับ คุณเพื่อน"นายไทม์ตอบ คำพูดเหมือนประชดเลยนะเนี่ย
แต่พอได้ยินคำว่า "เพื่อน" จากปากนาย ทำไมมันถึงรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ที่ขั้วหัวใจไม่รู้นะ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย
ฉันนั่งก้มหน้านิ่ง เพราะอะไรไม่รู้ มันเหมอนรู้สึก เจ็บ เศร้า น้อยใจอย่างบอกไม่ถูก นี่ตกลงฉันเป็นอะไรไปเนี่ย หรือว่า ฉันจะชอบนาย ไม่จริ๊ง! เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นอันขาด
"ถึงแล้ว"นายไทม์บอก ฉันสะดุ้งทันที แล้วรีบลงไปเปิดประตูหน้าบ้านให้นายไทม์เอารถเข้าไปจอด
ทันทีที่นายไทม์ดับเครื่อง รถซีอาร์วีสีขาวก็ขับตามเข้าติดๆ นายโต้ง นายกานต์ นายป้อง นายกังฟูกับนายยูโด แล้วไอ้ปาร์ค หัวหน้าห้องของฉันลงมาจากรถทันที
"อ้าว มากันแล้วหรอจ๊ะ เร็วกว่าที่คิดอีกแฮะ"เสียงแม่ของฉันดังขึ้น ฉันวิ่งเข้าไปกอดแม่ทันที
"แม่ นี่เพื่อนๆของหลิว ไม่อยากแนะนำอ่ะ เยอะเกิน เหนื่อย"ฉันบอก แม่ยิ้มให้อย่างเอือมๆ
"สวัสดีครับ"พวกผู้ชายทำความเคารพแม่ของฉัน หุหุ มารยาทดีเหมือนกันนะพวกนาย
"สวัสดีครับ ผมชื่อ ยูโดนะครับ นี่พี่ผมชื่อกังฟูฮะ"นายยูโดแนะนำ นายกังฟูยิ้มกว้างให้แม่ฉัน
"ผมชื่อ โต้งครับ ไอ้นี่ ชื่อกานต์ ส่วนไอ้นี่ชื่อป้องครับ ไอ้นี่หัวหน้าห้องชื่อปาร์ค แล้วนี่ชื่อ ไทม์ครับ ว่าทีลูกเขยของคุณแม่ครับครับ"นายโต้งแนะนำ หุหุ แนะนำได้ดีจริงๆ จะบ้าเรอะ จู่ๆมาบอกว่านายไทม์เป็นลูกเขยแม่ฉัน ไอ้ต้นไผ่มันไม่นิยมผู้ชายหรอกนะจะบอกให้
"ลูกเขย เอ แต่งกับพี่หรือน้องเนี่ย"แม่ฉันพูด ยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร
"ลูกสาวคร้าบ"นายกังฟูเสริม พวกนายนี่น๊า คอยดูเหอะ คืนนี้จะวางยาถ่ายซะให้เข็ดเลย
"หรอ งั้นคืนนี้ขอคุยเรื่องสินสอดล่วงนะเลยนะลูกเขยสุดหล่อของแม่"แม่ฉันพูด ยิ้มให้นายไทม์ นายไทม์ยิ้มกลับค่ะ อ๊ากส์ เป็นบ้ากันไปหมดแล้ว
"ไอ้คุณปาร์ค มาดูที่เร็วๆ"ฉันเรียกไอ้คุณหัวหน้าห้อง เพื่อไปดูที่จัดงาน มันเดินตามฉันอย่าง งงๆ แล้วมันก็ยิ้มเหมือนมีเลศนัย
"ดูสิ ลูกสาวแม่เขินจนหน้าแดง เดินหนีไปนู่นแล้ว"เสียงแม่ฉันไล่หลังมา แม่อ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้
"เออ หลิว ที่ตรงนี้แหละ เหมาะที่สุด ทางซ้ายเป็นสวนหย่อม ทางขวาหันไปก็จะเห็นพลุพอดี จะได้ไม่ต้องเปลืองมากกว่านี้ แค่นี้ก็หมดเกือบหมื่นแล้ว"ไอ้คุณหัวหน้าห้องบอก ออ อืมๆดีๆ จะได้ไม่เปลือง เอ๊ะ แต่หมดเกือบหมื่นO_o
"หา! เกือบหมื่น ไอ้คุณปาร์คคะ แกเอาไปซื้ออะไร"ฉันว้ากใส่ค่ะ อยากจะแว้ดเหมือนยัยไอฝนค่ะ แต่เสียงไม่สูงพอ
"ก็เครื่องดื่มนั่นแหละ ของกินอะไรพวกนี้"ไอ้คุณปาร์คตอบเสียงอ่อย
"แกสั่งนำเข้ามาจากอเมริกาเรอะ ถึงได้หมดเกือบหมื่นน่ะ"ฉันพูด ทึ่งกับไอ้พวกนี้ค่ะ โห ฉันชักอยากจะเห็นของกินพวกมันแล้วสิ
ไม่นาน เสียงก็ดังมาจากหน้าบ้าน แล้วพวกที่เหลือก็ทยอยมา จนกระทั่งมาครบกันทุกคนแล้ว พวกเราก็เริ่มจัดของค่ะ ผ่านไปเกือบชั่วโมง ทุกอย่างก็เรียบร้อย
ฉันไม่แปลกใจเลยค่ะ ที่หมดงบไปเหือบหมื่น ดูของแต่ละอย่างที่ซื้อมา มีตั้งแต่ เค้ก ผลไม้นำเข้า คุกกี้ น้ำผลไม้แท้ๆ รายการสำคัญคือ เหล้าค่ะ นำเข้าจากต่างประเทศซะด้วย พวกแกกล้าเอาของแบบนี้มากินในบ้านฉันหรอเนี่ย - -*
"เออ กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าว่ะ เหม็นเหงื่อจะแย่แล้ว"นายป้องพูด เช็ดเหงื่อที่เกาะอยู่บนหน้าผาก กรี๊ด! เท่ห์มากๆเลยค่ะ >o<
"เออๆ ไปด้วยๆ"ไอ้พวกที่เหลือก็ตามไป
สรุปคือ รอให้คุณท่านทั้งหลาย (ฉันด้วยแหละค่ะ ^ ^ กลับไปแต่งองค์ทรงเครื่องกันเสร็จก่อน แล้วมาเจอกันตอน 3ทุ่มค่ะ เพราะตอนนี้ก็ จะสองทุ่มแล้ว
ไทม์ ==>> Talk
ผมอาบน้ำอย่างรวดเร็วครับ เลือกสสรเสื้อผ้าที่ดูเรียบๆ ก่อนจะรีบสตาร์ทรถสปอร์ตสีดำแดงคันโปรดของผมออกไปอย่างเร็ว เพราะอีก 10 นาทีก็จะสามทุ่มแล้ว
ที่บ้านของยัยก้านหลิว
หลายคนได้มารออยู่ก่อนแล้ว เมื่อผมไปถึง งานเลี้ยงใกล้จะเริ่ม ผมดีใจที่ไม่ใช่คนสุดท้ายที่มาถึง
"เฮ้ย ไทม์ กว่าจะมาได้ นึกว่าตีตั๋วมาจากแม่ฮ่องสอนซะอีก"ไอ้โต้งทักผม แล้วไอ้พวกที่เหลือก็เดินมาหา ก่อนจะยื่นแก้วเหล้าที่ถือมาเผื่อ ให้ผม
ผมรับมา ก่อนจะจิบเล็กน้อย ยี่ห้อนี้ผมไม่เคยดื่มครับ แรงใช่ย่อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมมึนหรอกครับ ไม่ได้แอ้มผมหรอก หุหุ
"แกคิดว่าใครจะมาเป็นคนสุดท้ายวะ"ไอ้กานต์เอ่ยขึ้นมา นั่นสิครับ ทุกปีห้องผมจะจัดการคนที่มาสุดท้ายโดยการเอาเค้กป้ายหน้าจนไม่เหลือบ้าง กินคุกกี้ทั้งถาดบ้าง หรือซดวอดก้าทั้งขวดไปเลยครับ หุหุ แรงไปหน่อยแต่ก็มันส์ไม่หยอก
ในขณะที่พวกผมนั่งรอคนสุดท้ายที่มาในงาน ตอนนี้เหลือแค่คนเดียว คนนั้นคือ ยัยไอฝนครับ ฮ่าๆ คืนนี้พวกผมเลยบอกไว้ว่า ห้ามกินเค้ก เพราะจะมีคนกินทั้งหมด คือ ยัยไอฝน แต่เมื่อยัยไอฝนเดินเข้ามา ผมก็พบว่า ยัยไอฝนไม่ได้มาเป็นคนสุดท้าย เพราะคนสุดท้ายที่มาคือ
พี่มิกกี้!!
ผมอึ้งเล็กน้อย พี่เขามาได้ไง ก็ในเมื่อนี่เป็นงานเลี้ยงห้อง พวกไอ้โต้ง ไอ้กานต์กระซิบกระซาบกันใหญ่
"อ้าวพี่มิกกี้มาได้ไงคะเนี่ย"เสียงสาวๆแฟนคลับของพี่เขาทักขึ้น พี่มิกกี้หันไปยิ้มให้
"คือน้องหลิวชวนพี่มาด้วยน่ะครับ"พี่มิกกี้ตอบ อะไรนะ ยัยหลิวชวนพี่มาหรอ อ้าว ซะงั้นเลยครับ ผมเริ่มเซงกับคำตอบที่พี่เขาตอบ เลยจัดการเหล้าในแก้วรวดเดียวหมดครับ
"เฮ้ย ชวนกันมางานห้องอย่างนี้ ไม่ธรรมดาแล้วเว้ย แกต้องรีบแล้วว่ะไทม์"ไอ้อาร์คกระซิบบอกผม ผมเดินไปเทเหล้าที่โต๊ะเครื่องดื่ม ก่อนจะกรอกแบบม้วนเดียวจบ
"นี่นายก็ดื่มเป็นกับเขาด้วยหรอเนี่ย"เสียงยัยหลิวดังขึ้น ขณะที่ผมเทอีกแก้วครับ
"แค่นี้น่ะ มันธรรมดา"ผมตอบ ใส่น้ำแข็งลงไปสองก้อน แล้วกรอกแบบม้วนเดียวจบตามสเตป ยัยหลิวมองแบบรังเกียจครับ "ทำไม ไม่ชอบแอลกอฮอล์รึไง"
"แน่นอนย่ะ"ยัยหลิวตอบ คว้าแก้วน้ำบลูเบอรี่แล้วเดินจากผมไป ไปหาพี่มิกกี้ซะด้วย นั่นแหละครับที่ทำให้ผมคับแค้นใจ แผนของผมคงจะพังไม่เหลือแน่ถ้าพี่มิกกี้ยังตีสนิทกับยัยหลิวแบบนี้
ผมดูสองคนนั้นคุยกันอย่างสนิทสนม ผมรีบเดินไปหาเพื่อนๆของผม ก่อนจะทนไม่ไหว ไม่รู้ทำไมครับ ผมเห็นยัยนั่นคุยกับพี่มิกกี้ทีไร มันเหมือนมีเข็มมาทิ่มแทงหัวใจของผมทุกที
"ไทม์ ฉันว่านะเว้ย งานนี้เริ่มยากขึ้นแล้วว่ะ"ไอ้กังฟูพูด เมื่อผมนั่งลงข้างมัน
"นั่นดิ ยิ่งเป็นพี่มิกกี้แล้ว ยิ่งแล้วใหญ่ รุ่นพี่ที่พวกเรานับถือซะด้วย"ไอ้ยูโดเสริม พวกแกจะพูดทำไมเนี่ย ตอกย้ำจริงโว้ย
"รุกเลยเพื่อน เชื่อฉัน"ไอ้กานต์บอก
"ใช่ๆ เคยได้ยินสุภาษิตนี้ป่ะ ช้าๆ หมาคาบไปกินน่ะ"ไอ้อาร์คสนับสนุน
"เฮ้ย เขามีแต่ช้าๆได้พร้าเล่มงามไม่ใช่หรอ"ไอ้ป้องท้วง นั่นสิครับ ไอ้ที่ไอ้อาร์คว่าน่ะ มันอยู่ในพจนานุกรมฉบับไหนไม่ทราบ
"โหยไอ้ป้อง ไอ้โตแต่ตัว สมัยนี้ช้าน่ะ มันไม่ได้แล้ว ช้าๆน่ะ หมามันคาบไปกินก่อนทุกที"ไอ้โต้งหันไปว่า ไอ้ป้องทำแก้มป่องเหมือนงอนครับ เพื่อนๆในกลุ่มหัวเราะ ก่อนจะผลักหัวมัน งี้แหละครับ การเกิดเป็นน้องเล็กของกลุ่ม
"งั้นไปและ"ผมบอก ลุกจากที่นั่ง รอคอยเวลาครับ ผมหยิบขนมมากินชิ้นนึง ก่อนจะเปลี่ยนจากเหล้าเป็นน้ำแดง
แล้วเหมือนโชคจะเข้าข้างผมเมื่อพ่มิกกี้ถูกพวกสาวๆรุมล้อม จนยัยหลิวหลุดออกมาจากวงโคจรครับ ผมเลยถือโอกาสนี้ เข้าไปหายัยนั่นซะเลย
"แย่หน่อยนะ ดันสนิทกับคนดังนี่"ผมเดินไปหาเธอ เธอมองหน้าผมเหมือนกับว่าผมมาเยาะเย้ยเธออะไรทำนองนั้น
"ชิส์"เธอเบ้ปากใส่ผม ก่อนจะเดินหนีไปนั่งปลีกวิเวกอยู่คนเดียวครับ ผมเดินตามไป นั่งลงข้างๆ
"คืนนี้ดาวสวยจัง"ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า คืนนี้มีดาวเต็มไปหมด ดาวซิริอุสยังส่องสว่างบนท้องฟ้า
"นั่นสิเนาะ สวยจัง"เธอเงยหน้ามองบนท้องฟ้าเช่นเดียวกัน คำพูดที่เธอพูดเมื่อกี๊ทำให้ผมนึกถึงใครคนนึง ที่เคยนั่งดูดาวกับผม เธอคนนั้น คนที่จากผมไป ทิ้งผมอย่างไม่ใยดี
"นี่ไทม์ จบแล้วนายอยากเรียนอะไรต่อหรอ"เธอถามผม ผมทำท่าคิดครับ
"ไม่รู้สิ วิทยาศาสตร์มั้ง"ผมตอบ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าอยากเรียนอะไรกันแน่
"หรอ นายชอบดูดาวสินะ"เธอถามผมอีกรอบ เธอถามคำถามเดียวกันกับที่คนๆนั้นเคยถามผม ภาพวันเก่าย้อนกลับมาอีกครั้ง ทั้งๆที่ผมอยากจะลืม แต่ผมก็ทำไม่ได้
"คงงั้น"ผมตอบ ตอนนี้ผมรู้สึกสับสนครับ ภาพคืนวันเก่าๆที่ผมกับคนๆนั้นเคียงข้างกัน ภาพวันนั้นที่เขาบอกลาผมเพื่อไปเรียนต่อ ภาพที่เขากับจูบกับชายอื่น วกกลับเข้ามาในหัวของผม
"นี่ แล้วดาวดวงนั้นนายรู้รึเปล่าว่ามันชื่ออะไร"เธอถาม ชี้ไปที่ดาวดวงนึง ซึ่งผมไม่รู้หรอกครับว่าดวงไหน
"ดวงไหน"ผมถามเธอ พยายามเพ่งมองหาดาวที่เธอถามผมอยู่
"นี่ไง"เธอจับมือของผมชูขึ้นแล้วชี้ไปยังดาวดวงนั้น ผมยิ้ม ก็ดาวดวงนั้นน่ะเป็นดาวศุกร์นี่ครับ
"นั่นน่ะ ดาวศุกร์" ผมตอบ หันไปมองเธอ แต่นั่นมันทำให้หัวใจผมเต้นแรงผิดปกติ เมื่อพบว่า หน้าของผม อยู่ห่างจากแก้มใสๆของเธอไม่ถึงคืบ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากตัวเธอลอยมาแตะจมูกของผม
"หรอ ลืมได้ไงเนี่ย"เธอหันมา ดวงตาคู่โตจ้องมองใบหน้าของผม หน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ
เธอรีบถอยห่างผมทันที เธอก้มหน้านิ่ง ผมรู้สึกขำนิดๆครับ เธอเขินจนหน้าแดง
"นี่ก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วนะ ฉันว่าเราไปกันเถอะ"เธอพูดเร็วและรัวจนผมฟังแทบไม่ทันครับ
ผมพยักหน้า เธอเดินนำผมออกไป ขณะนั้นภายในงานเลี้ยงทุกคนดูสนุกสนานจนไม่ทันสังเกตว่าผมกับเธอหายไป แต่นั่นก็ดีแล้วครับ เพราะถ้าไอ้ปาร์คมันสังเกตล่ะก็ หน้า 1 แน่คราวนี้
เมื่อผมเดินมาในงาน เสียงเคาท์ดาวน์ก็เริ่มขึ้น
5........4.............3.............2..............1
ตู้ม! เสียงพลุดังกระหึ่มมาจากใจกลางกรุง พวกผมเฮลั่น ในที่สุดงานเลี้ยงก็ใกล้ถึงจุดสิ้นสุด
.
.
.
.
ในที่สุดเราก็มาอัพตอนใหม่ซ้าที
ไม่ค่อยมีอะไรสำคัญ คนอ่านอย่าเพิ่งเบื่อน๊าา
ไม่ขออะไรมากมาย
แค่ขอคอมเม้นเป็นกำลังใจ ก็พอจ้าาา
"ในที่สุด ก็เลิกเรียนแล้ว ฉลองเว้ย"เสียงไอ้คุณหัวหน้าห้องดังขึ้น ทุกคนในห้องต่างเฮกันใหญ่ ไม่รู้มันจะดีใจอะไรนักหนา
"ประกาศถึงนักเรียนทุกคน ทางโรงเรียนได้ลงมติให้นักเรียนได้หยุดพักผ่อนตั้งแต่วันที่2 มกรา ถึงวันที่4 มกราคม จึงมาแจ้งให้นักเรียนทุกคนทราบ"เสียงประชาสัมพันธ์ดังขึ้น เรียกเสียงเฮ จากนักเรียนได้ไม่น้อยเลยค่ะ
"วันนี้ได้ซ้อมละครป่ะเนี่ย"ฉันถามยัยไอฝน ที่กำลังเก็บของอยู่บนโต๊ะ
"ไม่อ่ะ เจ๊แกก็จะไปฉลองเหมือนกันนั่นแหละ"ยัยไอฝนตอบ "ป่ะออม ไปซื้อของกันดีกว่า ริน แก้ว ป่าน แป้ง ไปกันเถอะ"
"อ้าว แล้วฉันล่ะ"ฉันท้วง ไม่รวมฉันหรอเนี่ย มันน่าน้อยใจนัก
"แกก็พาพวกผู้ชายไปบ้านแกสิ ให้มันไปจัดของไง จะให้ปูเสื่อกินรึไง ไม่ใช่ส้มตำไก่ย่างร้านป้าติ๋มปากซอยนะ ปูเสื่อกินจะได้อร่อยน่ะ"ยัยไอฝนร่ายยาว รู้แล้วย่ะ แค่นนี้ทำเป็นร่าย
"เออหลิว นั่งรถไปกับไอ้ไทม์มันนะเดี๋ยวพวกเราไปเอาของก่อน"นายโต้งเดินมาหาฉัน นายไทม์ตองหน้างนายโต้งอย่างตกใจ
"ตลอด"ฉันพึมพำเบาๆ ขณะเดินตามหลังนายไทม์ไปยังที่รอดรถ รถเก๋งซิวิคสีดำ เอ๊ะ ตกลงบ้านนายเป็นเจ้าของโรงงานผลิตรถยนต์รายใหญ่รึไงเนี่ย มีหลายคันซะจริง
แล้วตลอดทางฉันกับนายไทม์ไม่ได้พูดอะไรกันเลยค่ะ มีเพียงเสียงเพลงที่นายไทม์เปิดไว้เท่านั้น
.....คงเป็นคำสาปฟ้าใช่มั้ย เจอคนที่ดีเมื่อไรก็เอา เอาไปจากฉัน.....
เสียงเพลงที่ฉันไม่เคยคุ้นผ่านเข้ามา เพลงนี้ฉันตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ เพราะมันเพราะซึ้งมากเลยค่ะ เลยอดไม่ไหวที่จะ
"นี่นายไทม์ เพลงนี้เพลวอะไรหรอ"ฉันหันไปสะกิดคนข้างๆ ที่นั่งใบ้มานาน
"ไม่รู้จักหรอเนี่ย ชนบทจริง"นายไทม์หันว่ากัดฉัน ท่าทางพูดนายนี่มันน่านัก แล้วทำไมล่ะยะ ฉันไม่เคยฟังนี่ เคยฟังแต่ของ อาราชิ ดงบัง ซูจู อะไรพวกนนี้ ผิดหรอ
"ไม่บอกก็ไม่ต้องมาว่ากัน นิสัย"ฉันว่า ชักเหลืออดกับนายแล้วจริงๆนะเนี่ย ไม่ติดว่าหน้าเหมือนยุนโฮนี่จะยันลงรถไปเลย O_o (แล้วใครจะขับล่ะทีนี้)
"หึหึ"นายไทม์หัวเราะในลำคอ ก่อนจะยิ้มมุมปากเล็กๆ เดี๋ยวเหอะนาย คืนนี้ฉันจะใส่ไซยาไนส์ในแก้วนาย ชิส์ (อู้ยยย โหดร้ายอ่ะ)
"แล้วตกลงเพลงนี้มันเพลงอะไรเนี่ย"ฉันร้องถามนายไทม์เสียงดังด้วยความอยากรู้ นายไทม์เอามือลูบหูตัวเอง แล้วขมุบขมิบเหมือบบ่นอะไรก่อนจะตอบคำถามของฉัน
"เพลง คำสาป พอใจมั้ยครับ คุณเพื่อน"นายไทม์ตอบ คำพูดเหมือนประชดเลยนะเนี่ย
แต่พอได้ยินคำว่า "เพื่อน" จากปากนาย ทำไมมันถึงรู้สึกเจ็บแปล๊บๆ ที่ขั้วหัวใจไม่รู้นะ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย
ฉันนั่งก้มหน้านิ่ง เพราะอะไรไม่รู้ มันเหมอนรู้สึก เจ็บ เศร้า น้อยใจอย่างบอกไม่ถูก นี่ตกลงฉันเป็นอะไรไปเนี่ย หรือว่า ฉันจะชอบนาย ไม่จริ๊ง! เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นอันขาด
"ถึงแล้ว"นายไทม์บอก ฉันสะดุ้งทันที แล้วรีบลงไปเปิดประตูหน้าบ้านให้นายไทม์เอารถเข้าไปจอด
ทันทีที่นายไทม์ดับเครื่อง รถซีอาร์วีสีขาวก็ขับตามเข้าติดๆ นายโต้ง นายกานต์ นายป้อง นายกังฟูกับนายยูโด แล้วไอ้ปาร์ค หัวหน้าห้องของฉันลงมาจากรถทันที
"อ้าว มากันแล้วหรอจ๊ะ เร็วกว่าที่คิดอีกแฮะ"เสียงแม่ของฉันดังขึ้น ฉันวิ่งเข้าไปกอดแม่ทันที
"แม่ นี่เพื่อนๆของหลิว ไม่อยากแนะนำอ่ะ เยอะเกิน เหนื่อย"ฉันบอก แม่ยิ้มให้อย่างเอือมๆ
"สวัสดีครับ"พวกผู้ชายทำความเคารพแม่ของฉัน หุหุ มารยาทดีเหมือนกันนะพวกนาย
"สวัสดีครับ ผมชื่อ ยูโดนะครับ นี่พี่ผมชื่อกังฟูฮะ"นายยูโดแนะนำ นายกังฟูยิ้มกว้างให้แม่ฉัน
"ผมชื่อ โต้งครับ ไอ้นี่ ชื่อกานต์ ส่วนไอ้นี่ชื่อป้องครับ ไอ้นี่หัวหน้าห้องชื่อปาร์ค แล้วนี่ชื่อ ไทม์ครับ ว่าทีลูกเขยของคุณแม่ครับครับ"นายโต้งแนะนำ หุหุ แนะนำได้ดีจริงๆ จะบ้าเรอะ จู่ๆมาบอกว่านายไทม์เป็นลูกเขยแม่ฉัน ไอ้ต้นไผ่มันไม่นิยมผู้ชายหรอกนะจะบอกให้
"ลูกเขย เอ แต่งกับพี่หรือน้องเนี่ย"แม่ฉันพูด ยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตร
"ลูกสาวคร้าบ"นายกังฟูเสริม พวกนายนี่น๊า คอยดูเหอะ คืนนี้จะวางยาถ่ายซะให้เข็ดเลย
"หรอ งั้นคืนนี้ขอคุยเรื่องสินสอดล่วงนะเลยนะลูกเขยสุดหล่อของแม่"แม่ฉันพูด ยิ้มให้นายไทม์ นายไทม์ยิ้มกลับค่ะ อ๊ากส์ เป็นบ้ากันไปหมดแล้ว
"ไอ้คุณปาร์ค มาดูที่เร็วๆ"ฉันเรียกไอ้คุณหัวหน้าห้อง เพื่อไปดูที่จัดงาน มันเดินตามฉันอย่าง งงๆ แล้วมันก็ยิ้มเหมือนมีเลศนัย
"ดูสิ ลูกสาวแม่เขินจนหน้าแดง เดินหนีไปนู่นแล้ว"เสียงแม่ฉันไล่หลังมา แม่อ่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้
"เออ หลิว ที่ตรงนี้แหละ เหมาะที่สุด ทางซ้ายเป็นสวนหย่อม ทางขวาหันไปก็จะเห็นพลุพอดี จะได้ไม่ต้องเปลืองมากกว่านี้ แค่นี้ก็หมดเกือบหมื่นแล้ว"ไอ้คุณหัวหน้าห้องบอก ออ อืมๆดีๆ จะได้ไม่เปลือง เอ๊ะ แต่หมดเกือบหมื่นO_o
"หา! เกือบหมื่น ไอ้คุณปาร์คคะ แกเอาไปซื้ออะไร"ฉันว้ากใส่ค่ะ อยากจะแว้ดเหมือนยัยไอฝนค่ะ แต่เสียงไม่สูงพอ
"ก็เครื่องดื่มนั่นแหละ ของกินอะไรพวกนี้"ไอ้คุณปาร์คตอบเสียงอ่อย
"แกสั่งนำเข้ามาจากอเมริกาเรอะ ถึงได้หมดเกือบหมื่นน่ะ"ฉันพูด ทึ่งกับไอ้พวกนี้ค่ะ โห ฉันชักอยากจะเห็นของกินพวกมันแล้วสิ
ไม่นาน เสียงก็ดังมาจากหน้าบ้าน แล้วพวกที่เหลือก็ทยอยมา จนกระทั่งมาครบกันทุกคนแล้ว พวกเราก็เริ่มจัดของค่ะ ผ่านไปเกือบชั่วโมง ทุกอย่างก็เรียบร้อย
ฉันไม่แปลกใจเลยค่ะ ที่หมดงบไปเหือบหมื่น ดูของแต่ละอย่างที่ซื้อมา มีตั้งแต่ เค้ก ผลไม้นำเข้า คุกกี้ น้ำผลไม้แท้ๆ รายการสำคัญคือ เหล้าค่ะ นำเข้าจากต่างประเทศซะด้วย พวกแกกล้าเอาของแบบนี้มากินในบ้านฉันหรอเนี่ย - -*
"เออ กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่าว่ะ เหม็นเหงื่อจะแย่แล้ว"นายป้องพูด เช็ดเหงื่อที่เกาะอยู่บนหน้าผาก กรี๊ด! เท่ห์มากๆเลยค่ะ >o<
"เออๆ ไปด้วยๆ"ไอ้พวกที่เหลือก็ตามไป
สรุปคือ รอให้คุณท่านทั้งหลาย (ฉันด้วยแหละค่ะ ^ ^ กลับไปแต่งองค์ทรงเครื่องกันเสร็จก่อน แล้วมาเจอกันตอน 3ทุ่มค่ะ เพราะตอนนี้ก็ จะสองทุ่มแล้ว
ไทม์ ==>> Talk
ผมอาบน้ำอย่างรวดเร็วครับ เลือกสสรเสื้อผ้าที่ดูเรียบๆ ก่อนจะรีบสตาร์ทรถสปอร์ตสีดำแดงคันโปรดของผมออกไปอย่างเร็ว เพราะอีก 10 นาทีก็จะสามทุ่มแล้ว
ที่บ้านของยัยก้านหลิว
หลายคนได้มารออยู่ก่อนแล้ว เมื่อผมไปถึง งานเลี้ยงใกล้จะเริ่ม ผมดีใจที่ไม่ใช่คนสุดท้ายที่มาถึง
"เฮ้ย ไทม์ กว่าจะมาได้ นึกว่าตีตั๋วมาจากแม่ฮ่องสอนซะอีก"ไอ้โต้งทักผม แล้วไอ้พวกที่เหลือก็เดินมาหา ก่อนจะยื่นแก้วเหล้าที่ถือมาเผื่อ ให้ผม
ผมรับมา ก่อนจะจิบเล็กน้อย ยี่ห้อนี้ผมไม่เคยดื่มครับ แรงใช่ย่อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมมึนหรอกครับ ไม่ได้แอ้มผมหรอก หุหุ
"แกคิดว่าใครจะมาเป็นคนสุดท้ายวะ"ไอ้กานต์เอ่ยขึ้นมา นั่นสิครับ ทุกปีห้องผมจะจัดการคนที่มาสุดท้ายโดยการเอาเค้กป้ายหน้าจนไม่เหลือบ้าง กินคุกกี้ทั้งถาดบ้าง หรือซดวอดก้าทั้งขวดไปเลยครับ หุหุ แรงไปหน่อยแต่ก็มันส์ไม่หยอก
ในขณะที่พวกผมนั่งรอคนสุดท้ายที่มาในงาน ตอนนี้เหลือแค่คนเดียว คนนั้นคือ ยัยไอฝนครับ ฮ่าๆ คืนนี้พวกผมเลยบอกไว้ว่า ห้ามกินเค้ก เพราะจะมีคนกินทั้งหมด คือ ยัยไอฝน แต่เมื่อยัยไอฝนเดินเข้ามา ผมก็พบว่า ยัยไอฝนไม่ได้มาเป็นคนสุดท้าย เพราะคนสุดท้ายที่มาคือ
พี่มิกกี้!!
ผมอึ้งเล็กน้อย พี่เขามาได้ไง ก็ในเมื่อนี่เป็นงานเลี้ยงห้อง พวกไอ้โต้ง ไอ้กานต์กระซิบกระซาบกันใหญ่
"อ้าวพี่มิกกี้มาได้ไงคะเนี่ย"เสียงสาวๆแฟนคลับของพี่เขาทักขึ้น พี่มิกกี้หันไปยิ้มให้
"คือน้องหลิวชวนพี่มาด้วยน่ะครับ"พี่มิกกี้ตอบ อะไรนะ ยัยหลิวชวนพี่มาหรอ อ้าว ซะงั้นเลยครับ ผมเริ่มเซงกับคำตอบที่พี่เขาตอบ เลยจัดการเหล้าในแก้วรวดเดียวหมดครับ
"เฮ้ย ชวนกันมางานห้องอย่างนี้ ไม่ธรรมดาแล้วเว้ย แกต้องรีบแล้วว่ะไทม์"ไอ้อาร์คกระซิบบอกผม ผมเดินไปเทเหล้าที่โต๊ะเครื่องดื่ม ก่อนจะกรอกแบบม้วนเดียวจบ
"นี่นายก็ดื่มเป็นกับเขาด้วยหรอเนี่ย"เสียงยัยหลิวดังขึ้น ขณะที่ผมเทอีกแก้วครับ
"แค่นี้น่ะ มันธรรมดา"ผมตอบ ใส่น้ำแข็งลงไปสองก้อน แล้วกรอกแบบม้วนเดียวจบตามสเตป ยัยหลิวมองแบบรังเกียจครับ "ทำไม ไม่ชอบแอลกอฮอล์รึไง"
"แน่นอนย่ะ"ยัยหลิวตอบ คว้าแก้วน้ำบลูเบอรี่แล้วเดินจากผมไป ไปหาพี่มิกกี้ซะด้วย นั่นแหละครับที่ทำให้ผมคับแค้นใจ แผนของผมคงจะพังไม่เหลือแน่ถ้าพี่มิกกี้ยังตีสนิทกับยัยหลิวแบบนี้
ผมดูสองคนนั้นคุยกันอย่างสนิทสนม ผมรีบเดินไปหาเพื่อนๆของผม ก่อนจะทนไม่ไหว ไม่รู้ทำไมครับ ผมเห็นยัยนั่นคุยกับพี่มิกกี้ทีไร มันเหมือนมีเข็มมาทิ่มแทงหัวใจของผมทุกที
"ไทม์ ฉันว่านะเว้ย งานนี้เริ่มยากขึ้นแล้วว่ะ"ไอ้กังฟูพูด เมื่อผมนั่งลงข้างมัน
"นั่นดิ ยิ่งเป็นพี่มิกกี้แล้ว ยิ่งแล้วใหญ่ รุ่นพี่ที่พวกเรานับถือซะด้วย"ไอ้ยูโดเสริม พวกแกจะพูดทำไมเนี่ย ตอกย้ำจริงโว้ย
"รุกเลยเพื่อน เชื่อฉัน"ไอ้กานต์บอก
"ใช่ๆ เคยได้ยินสุภาษิตนี้ป่ะ ช้าๆ หมาคาบไปกินน่ะ"ไอ้อาร์คสนับสนุน
"เฮ้ย เขามีแต่ช้าๆได้พร้าเล่มงามไม่ใช่หรอ"ไอ้ป้องท้วง นั่นสิครับ ไอ้ที่ไอ้อาร์คว่าน่ะ มันอยู่ในพจนานุกรมฉบับไหนไม่ทราบ
"โหยไอ้ป้อง ไอ้โตแต่ตัว สมัยนี้ช้าน่ะ มันไม่ได้แล้ว ช้าๆน่ะ หมามันคาบไปกินก่อนทุกที"ไอ้โต้งหันไปว่า ไอ้ป้องทำแก้มป่องเหมือนงอนครับ เพื่อนๆในกลุ่มหัวเราะ ก่อนจะผลักหัวมัน งี้แหละครับ การเกิดเป็นน้องเล็กของกลุ่ม
"งั้นไปและ"ผมบอก ลุกจากที่นั่ง รอคอยเวลาครับ ผมหยิบขนมมากินชิ้นนึง ก่อนจะเปลี่ยนจากเหล้าเป็นน้ำแดง
แล้วเหมือนโชคจะเข้าข้างผมเมื่อพ่มิกกี้ถูกพวกสาวๆรุมล้อม จนยัยหลิวหลุดออกมาจากวงโคจรครับ ผมเลยถือโอกาสนี้ เข้าไปหายัยนั่นซะเลย
"แย่หน่อยนะ ดันสนิทกับคนดังนี่"ผมเดินไปหาเธอ เธอมองหน้าผมเหมือนกับว่าผมมาเยาะเย้ยเธออะไรทำนองนั้น
"ชิส์"เธอเบ้ปากใส่ผม ก่อนจะเดินหนีไปนั่งปลีกวิเวกอยู่คนเดียวครับ ผมเดินตามไป นั่งลงข้างๆ
"คืนนี้ดาวสวยจัง"ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า คืนนี้มีดาวเต็มไปหมด ดาวซิริอุสยังส่องสว่างบนท้องฟ้า
"นั่นสิเนาะ สวยจัง"เธอเงยหน้ามองบนท้องฟ้าเช่นเดียวกัน คำพูดที่เธอพูดเมื่อกี๊ทำให้ผมนึกถึงใครคนนึง ที่เคยนั่งดูดาวกับผม เธอคนนั้น คนที่จากผมไป ทิ้งผมอย่างไม่ใยดี
"นี่ไทม์ จบแล้วนายอยากเรียนอะไรต่อหรอ"เธอถามผม ผมทำท่าคิดครับ
"ไม่รู้สิ วิทยาศาสตร์มั้ง"ผมตอบ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าอยากเรียนอะไรกันแน่
"หรอ นายชอบดูดาวสินะ"เธอถามผมอีกรอบ เธอถามคำถามเดียวกันกับที่คนๆนั้นเคยถามผม ภาพวันเก่าย้อนกลับมาอีกครั้ง ทั้งๆที่ผมอยากจะลืม แต่ผมก็ทำไม่ได้
"คงงั้น"ผมตอบ ตอนนี้ผมรู้สึกสับสนครับ ภาพคืนวันเก่าๆที่ผมกับคนๆนั้นเคียงข้างกัน ภาพวันนั้นที่เขาบอกลาผมเพื่อไปเรียนต่อ ภาพที่เขากับจูบกับชายอื่น วกกลับเข้ามาในหัวของผม
"นี่ แล้วดาวดวงนั้นนายรู้รึเปล่าว่ามันชื่ออะไร"เธอถาม ชี้ไปที่ดาวดวงนึง ซึ่งผมไม่รู้หรอกครับว่าดวงไหน
"ดวงไหน"ผมถามเธอ พยายามเพ่งมองหาดาวที่เธอถามผมอยู่
"นี่ไง"เธอจับมือของผมชูขึ้นแล้วชี้ไปยังดาวดวงนั้น ผมยิ้ม ก็ดาวดวงนั้นน่ะเป็นดาวศุกร์นี่ครับ
"นั่นน่ะ ดาวศุกร์" ผมตอบ หันไปมองเธอ แต่นั่นมันทำให้หัวใจผมเต้นแรงผิดปกติ เมื่อพบว่า หน้าของผม อยู่ห่างจากแก้มใสๆของเธอไม่ถึงคืบ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากตัวเธอลอยมาแตะจมูกของผม
"หรอ ลืมได้ไงเนี่ย"เธอหันมา ดวงตาคู่โตจ้องมองใบหน้าของผม หน้าของเราอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ ใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ
เธอรีบถอยห่างผมทันที เธอก้มหน้านิ่ง ผมรู้สึกขำนิดๆครับ เธอเขินจนหน้าแดง
"นี่ก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วนะ ฉันว่าเราไปกันเถอะ"เธอพูดเร็วและรัวจนผมฟังแทบไม่ทันครับ
ผมพยักหน้า เธอเดินนำผมออกไป ขณะนั้นภายในงานเลี้ยงทุกคนดูสนุกสนานจนไม่ทันสังเกตว่าผมกับเธอหายไป แต่นั่นก็ดีแล้วครับ เพราะถ้าไอ้ปาร์คมันสังเกตล่ะก็ หน้า 1 แน่คราวนี้
เมื่อผมเดินมาในงาน เสียงเคาท์ดาวน์ก็เริ่มขึ้น
5........4.............3.............2..............1
ตู้ม! เสียงพลุดังกระหึ่มมาจากใจกลางกรุง พวกผมเฮลั่น ในที่สุดงานเลี้ยงก็ใกล้ถึงจุดสิ้นสุด
.
.
.
.
ในที่สุดเราก็มาอัพตอนใหม่ซ้าที
ไม่ค่อยมีอะไรสำคัญ คนอ่านอย่าเพิ่งเบื่อน๊าา
ไม่ขออะไรมากมาย
แค่ขอคอมเม้นเป็นกำลังใจ ก็พอจ้าาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น