คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 5
/>
“ว้าว.. เนี่ยหรอ งานฉลอง น่ารักจัง” ฮีชอลพูด พลางกระโดดไปรอบๆโต๊ะอาหาร ซีวอนยิ้มอย่างเอ็นดู ...ฮีชอล นาย
“นี่ ฉันซื้อเค้กช้อกโกแล็ตมาให้ด้วย...”ซีวอนบอก ฮีชอลมองเคกก้อนนั้นอย่างสงสัย
“กินได้มั้ยอ่ะ” ฮีชอลถาม มองเค้กก้อนนั้นอย่างไม่ไว้ใจ
“”ด้สิ นี่ ฉันกินให้ดู”ซีวอนพูด ตักเค้กเข้าปากคำโต “อร่อยน๊า กินสิ”
“ลองดูๆๆๆ” ฮีชอลพูดอย่างกระตือรือร้น ก่อนจะตักเค้กเข้าปาก “อร่อยจัง...^ ^ ”
ว่าแล้วร่างบางก็จัดการเค้กก้อนนั้นซะเกลี้ยงจนซีวอนกินแทบไม่ทัน ...ตอนแรกใครเป็นคนถาม ว่ากินได้มั้ย กันเนี่ย....
“อิ่มจัง ^ ^” ฮีชอลพูดหลังจากวางช้อนลงบนจาน เค้กช็อกโกแล็ตขนาด
“ไม่อิ่มให้มันรู้ไปสิ ตัวเล็กๆ บางๆเนี่ย ทำไมกินเยอะจัง ฮึ..”ซีวอนพูด ขยี้หัวฮีชอลที่กำลังลูบท้องตัวเองอยู่ ก่อนจะหยิบทิชชู่ มาเช็ดปากให้ “กินเลอะเหมือนเด็กเลยนะ นายเนี่ย”
“ฮ้าว~~~ ผมง่วงแล้วแหละ ทำไมดงแฮยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ”ฮีชอลถาม ตาเขาแทบจะปิดอยู่แล้ว
“สงสัย คงจะค้างบ้านเพื่อนแหละ ป่ะ ไปนอนเถอะ สภาพนาย ท่าทางจะไม่ไหวแล้ว” ซีวอนบอก ฮีชอลพยักหน้า ก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนไป
“ฝันดีนะ เจ้าตัวยุ่ง” ร่างส฿งพึมพำเบาๆ ก่อนจะเข้าห้องของตนเองไป
“ฝันดีนะครับ เจ้าชายของผม”ร่างบางพึมพำ ก่อนจะหลับไปในที่สุด
“โอ๊ยย!” อีทึกร้องออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะถอนหายใจตบท้ายอีกเฮือกใหญ่
“นายจะร้องทำไมเนี่ย เสียงดังชะมัดเลย”คังอินเปิดประตู ผมเผ้าดูยุ่งเหยิง สีหน้าราวกับคนเพิ่งตื่น
“ใครจะไปสุขสบายเหมือนนายล่ะ ลันล๊าซะเหลือเกิน อยากไปไหนก็ได้ไป” อีทึกว่า ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มๆ อย่างอารมณ์เสีย
“เป็นอะไรของนายเนี่ย” คังอินถาม เกาหัวอย่างหงุดหงิด
“เบื่อ!” อีทึกตอบ
“ฉันก็อยากจะพานายออกไปข้างนอกอยู่หรอกนะ แต่ว่า..มันเสี่ยงเกินไป เอาเป็นว่า ฉันจะพานายไปห้องเก็บของของเจ้าคยูฮยอนก็แล้วกัน” คังอินบอก อีทึกคิ้วขมวดเข้าหากัน
“ทำไม ในห้องนั้นมีอะไรพิเศษรึไง” อีทึกถาม ห้องเก็บของ?? นายเพี้ยนไปแล้ว คังอิน...
“ก็ไม่เชิงหรอก นายอาจจะชอบก็ได้”คังอินบอก “มาสิ”
ในห้องที่ถูกตกแต่งสไตล์ยุโรป มีตุ๊กตานับร้อยตัว วางอยู่บนชั้น ตั้งแต่ขนาดเล็กเท่าบาร์บี้ จนถึงขนาดใหญ่เท่าคน อีทึกถึงกับตะลึงทันที
“โห... ของน้องชายนายหมดเลยหรอเนี่ย” อีทึกถาม ก่อนจะพิจารณาตุ๊กตาคนตัวหนึ่ง
“ใช่ เจ้าเนี่ยมันชอบสะสมตุ๊กตา จนฉันแทบจะสร้างบ้านตุ๊กตาให้มันได้แล้ว” คังอินบอก กวาดสายตามองไปรอบห้อง “แปลกแฮะ ไม่เห็นตุ๊กตัวใหม่ของมันเลย”
“ใช่ตัวที่อยู่ในห้องนั่นมั้ย นั่งอยู่โซฟานั่นน่ะ”อีทึกถาม ชี้ไปที่ห้องข้างๆ ที่มีเพียงกระจกใสคั่นไว้
“ใช่.. ตัวนั้นแหละ ท่าทางมันจะรักมากเลยสิเนี่ย ไม่เอามารวมกับตัวอื่นๆเลย” คังอินพูด หัวเราะเบาๆ “นายก็อยู่ที่นี่ก่อนก็แล้วกันนะ เดี๋ยวฉันมา”
ว่าแล้วคังอินก็เดินจากไป อีทึกยังคงมองตุ๊กตาตัวนั้นอยู่
...เหมือนนายจัง พ่อหนุ่มนักฆ่า....
“พี่ครับ พี่จะไปจริงๆน่ะหรอ”เสียงเล็กเอ่ยถาม ใบหน้าหวานดูเศร้าไปถนัดตา
“มันเป็นหน้าที่ รยอวุค พี่จำเป็นต้องไป” เยซองบอก ขณะกำลังเตรียมอาวุธคู่กาย
“ผมไปด้วยไม่ได้หรอ”รยอวุคถาม ดึงชายเสื้อเยซองเหมือนเด็กอยากได้ของเล่น
“ไม่ได้ มันอันตรายมากนะรู้มั้ย พวกมันอาจฆ่านายได้นะ” เยซองบอก กุมมือร่างเล็กเอาไว้
“พี่ไม่อย่แล้วใครจะดูแลผมเล่า ไหนพี่บอกว่าจะเป็นคนคอยดูแลผมไง”รยอวุค พูดเหมือนน้อยใจ เยซองยิ้มกับความน่ารักของร่างเล็ก
“น่า พี่ไปไม่นานหรอก” เยซองบอก ก่อนจะดึงสร้อยออกจากคอตนเอง แล้วสวมใส่คอรยอวุค “นี่เป็นตัวแทนพี่นะ มันจะปกป้องนายแทนพี่ ตอนพี่ไม่อยู่”
“พี่ต้องรีบกลับมาหาผมนะ ผมจะภาวนาให้พี่ปลอดภัยทุกเวลาเลย”ร่างเล็กเอ่ยทั้งน้ำตา
“หยุดร้องไห้เลยนะ เจ้าขี้แย”เยซองพูด เช็ดน้ำตาให้รยอวุค ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“พี่เยซอง โชคดีนะ!”ร่างเล็กตะโกนตามหลัง มือเล็กปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มไม่หยุด ก่อนจะกำสร้อยที่ห้อยคออยู่
“วิ่งหน้าตั้งมาเชียว มีอะไรหรอ”ฮยอกแจถามทันทีที่เห็นดงแฮ
“ไว้ถึงบ้านนายก่อน แล้วจะเล่าให้ฟัง” ดงแฮพูด หอบหายใจเพราะวิ่ง
“อืมๆ ป่ะ”ฮยอกแจพยักหน้า ก่อนจะเดินนำดงแฮดวยสีหน้าลำบากใจ ก็ใช่น่ะสิ ลำบากสุดๆเลย เพราะอุปกรณืการไล่ล่าแวมไพร์ของเขายังวางเกลื่อนห้องอยู่เลยน่ะสิ
“เอ่อ.. เดี๋ยวฉันเก็บของแป๊บนะ”ฮยอกแจบอก ก่อนจะปิดประตูดักดงแฮเอาไว้ข้างนอก แล้วรีบลงมือ ยัดอาวุธและอุปกรณ์อื่นๆเข้าไปในตู้ลับอย่างลวกๆ
“เสร็จแล้วล่ะ”ฮยอกแจเปิดประตู ยิ้มเจื่อนๆให้ดงแฮ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ห้องฉันก็รกเหมือนกันแหละ อีกอย่างให้ฉันช่วยเก็บก็ได้” ดงแฮบอก เดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะนั่งบนเตียงนุ่ม
“ไม่ได้เป็นอันขาด”ฮยอกแจเผลอหลุดออกมา ดงแฮมองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ “คือ... ฉันอายน่ะ... มันสุดๆจริงๆ” ฮยอกแจแก้ตัว ดงแฮหวเราะออกมา
“ไม่เห็นต้องอายเลย เพื่อนกัน อายทำไม”ดงแฮบอก ฮยอกแจถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างโล่งอก เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ ฮยอกแจ
“ว่าแต่นายวิ่งหนีอะไรมา วิ่งหน้าตั้งมาเชียว” ฮยอกแจถาม ดงแฮถึงกับหน้าซีดลงทันที
“นายจำเรื่องที่ฉันเล่าให้นายฟังตอนวันสอบประวัติศาสตร์ได้มั้ย” ดงแฮถาม ฮยอกแจทำสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะร้องอ๋อ
“นั่นแหละ วันนี้ ฉันเจออีกแล้ว”ดงแฮกระซิบ ราวกับว่ากลัวคนๆนั้นจะได้ยิน
ดงแฮเล่าทุกอย่างตั้งแต่ต้นจนจบให้ฮยอกแจฟัง ฮยอกแจฟังด้วยความตั้งใจ แม่ภายนอกจะดูกังวลกับเรื่องที่ดงแฮเล่า แต่ภายใน ใจกลับเต้นแรงด้วยความปิติ เพราะเงินก้อนโตเข้าใกล้มาทุกทีแล้ว
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันจะมีจริงๆ”ดงแฮพูด
“ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน..”ฮยอกแจเสริม ทำสีหน้ากังวลใจ ก่อนจะมองหน้าดงแฮเหมือนคิดอะไรออก
“บาทหลวง” ฮยอกแจเอ่ยขึ้นมา ดงแฮคิ้วขมวดติดกันทันที
“นายตกใจจนเพี้ยนไปแล้วรึไง ฉันไม่ใช่บาทหลวง ฉันดงแฮเพื่อนนายไง” ดงแฮพูด มองหน้าเพื่อนรักอย่างประหลาดใจ
“ไม่ใช่ ฉันหมายถึง เอ่อ.. เราควรไปขอคำแนะนำจากบาทหลวงน่าจะดีกว่านะ”ฮยอกแจบอก
“จริงสิ งั้นพรุ่งนี้ไปกันนะ” ดงแฮพูด ฮยอกแจพยักหน้า พยายามปกปิดรอยยิ้มแห่งความยินดีเอาไว้
...แล้วเจอกัน ไอ้แวมไพร์ตัวแสบ...
แสงแดดตอนเช้าส่องผ่านกระจกบานใส เผยให้เห็นร่างบางนอนนิ่งอยู่บนเตียง ร่างสูงยืนมองร่างบางอย่างพิจารณา ใบหน้าสวยขนาดผู้หญิงยังอาย สะกดให้ร่างสูงจ้องมองใบหน้านั้นอยู่นาน
“อื้อ.. คุณซีวอน ตื่นนานแล้วหรอครับ” ร่างบางงัวเงียตื่นขึ้นมา ร่างสูงรีบเบนสายตาไปทางอื่นทันที
“ก็ไม่นานหรอก ว่าจะปลุกนายไปเดินเล่นในสวน อากาศกำลังดีเลย ไปมั้ย” ซีวอนพูด
“ไปครับ แต่ขอผมอาบน้ำก่อนนะ”ร่างบางบอก ก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ
“ให้ตายสิ ฉันเป็นอะไรเนี่ย ฮีชอลเป็นผู้ชายนะ”ร่างสูงพูดเบาๆกับตัวเอง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ดอกไม้แต่ละชนิดเบ่งบานต้อนรับแสงแดดยามเช้า ร่างบางกระโดดโลดเต้น วิ่งเล่นไปรอบๆสวนอย่างมีความสุข พลอยให้คนที่มองอยู่มีความสุขไปด้วย
“ระวังหน่อยนะ เดี๋ยวสะดุด”ซีวอนตะโกนบอก ฮีชอลหันมายิ้มให้ก่อนจะวิ่งต่อ
“กลับมาแล้วครับ”เสียงดงแฮดังขึ้น ฮีชอลรีบวิ่งไปหาทันที
“นายไปไหนมา รู้มั้ยฉันเป็นห่วง”ฮีชอลถามทันทีที่เจอดงแฮ ดงแฮได้แต่ยิ้มอย่างเหนื่อยๆ “สีหน้านายไม่ค่อยดีนะ ไม่ได้นอนหรอ”
“พอดีผมนอนไม่หลับน่ะ”ดงแฮบอก ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน
“แล้วนายจะไปซื้อของด้วยกันมั้ย ฉันว่าจะพาฮีชอลไปซื้อของใช้ส่วนตัวพอดี”ซีวอนถาม ดงแฮพยักหน้า
“ไปครับ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะ”
ไม่นานทุกคนก็พร้อมไปซื้อของ รถยนต์สีดำดูมีสไตล์แล่นฉิวไปตามถนน
“ไปๆมาๆ ผมว่าพี่ซีวอนกับพี่ฮีชอลเนี่ย เหมือนแฟนกันเลยอ่ะ”ดงแฮเอ่ยขึ้นมา
“หา.. = [] =” สีหน้าของซีวอน
“*-*...”สีหน้าของฮีชอล “แฟนคืออะไรหรอ” ฮีชอลถามอย่างสงสัย
“_ _!! เอิ่ม...”สีหน้าของดงแฮ
“แฟน.. คือ คำที่ใช้เรียกคนรักไง เช่น ถ้าพี่กับพี่ซีวอนรักกัน ก็เรียกว่า เป็นแฟรกัน อะไรทำนองเนี้ย” ดงแฮอธิบาย ฮีชอลพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“อ๋อ..ถ้างั้น ฮีชอลกับดงแฮก็เป็นแฟนกันใช่ป่ะ เพราะฮีชอลรักดงแฮ แล้วดงแฮก็รักฮีชอลใช่มั้ย”ฮีชอลพูด ก่อนจะตบมืออย่างดีใจ
“เอ่อ..คือ มัน ไม่..”ดงแฮกำลังจะแก้ แต่ซีวอนขัดขึ้นซะก่อน
“เอาล่ะ ถึงแล้ว ลงจากรถได้แล้วครับ”ซีวอนขัดขึ้น ดงแฮได้แต่ส่ายหน้า ตายล่ะสิ จะบ้าไปกันใหญ่แล้ว
การซื้อของเป็นไปอย่างราบรื่น จนกระทั่ง...
“เลือกชุดไหนดีคะ” เสียงพนักงานสาวเอ่ยถาม เมื่อเห็นฮีชอลเดินเลือกเสื้อผ้าอยู่นาน
“เอ่อ.. ช่วยเลือกเสื้อผ้าผู้ชาย ให้กับเค้าสัก 4-5ชุดทีครับ”ซีวอนเดินมาบอกพนักงาน
“ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ” แล้วพนักงานสาวก็หายไปในห้อง ไม่นาน ก็ปรากฏตัวพร้อมกับเสื้อผ้า หลากสี
“เป็นไงคะชอบมั้ย”พนักงานสาวถาม เมื่อยื่นเสื้อผ้าให้ฮีชอล ร่างบางพยักหน้า
“งั้นผมเอาหมดนี่แหละครับ เท่าไหร่ครับ” ซีวอนบอก ก่อนจะเดินไปที่เคาท์เตอร์ เพื่อจ่ายเงิน โดยมีฮีชอลตามไปติดๆ
“พาแฟนมาซื้อเสื้อผ้าหรอคะ” พนักงานอีกคนถามฮีชอล ร่างบางยิ้มกว้าง
“ครับ/ ไม่ใช่ครับ”ฮีชอลกับซีวอนพูดพร้อมกัน ฮีชอลมองหน้าซีวอนอย่างไม่พอใจ
“ทั้งหมด 5หมื่น 3 พันวอนค่ะ”พนักงานพูด ซีวอนรีบจ่ายเงิน แล้วรีบเดินตามฮีชอลที่หน้างอออกมาจากร้าน
“อ้าวพี่ฮีชอล เป็นอะไรหรอ”ดงแฮถามทันทีที่เห็นฮีชอลเดินหน้าบูดมา ร่างบางกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆดงแฮ ก่อนจะร้องไห้ออกมา
“คุณซีวอนไม่รักพี่แล้ว ฮือ.. คุณซีวอน ฮึก..”ฮีชอลร้องไห้ออกมา ทำเอาดงแฮงงไปใหญ่
“เอ่อ..ผมว่าพี่ใจเย็นๆก่อนนะ เลิกร้องไห้ก่อน ดูสิ คนมองเยอะเลย นะๆ เงียบนะ” ดงแฮบอก ยื่นทิชชู่ให้ฮีชอลเช็ดน้ำตา
“คุณซีวอน..ฮึก..ไม่รัก..พี่..”ฮีชอลพูดทั้งน้ำตา ซีวอนที่เพิ่งจะวิ่งตามมา มองหน้าดงแฮด้วยความสงสัย
...พระเจ้า ผมผิดหรอ ที่บอกว่าผมกับเขาไม่ใช่แฟนกัน ก็มันจริงนี่...ผมผิดหรอ...
...ใครก็ได้บอกผมที...
.
.
.
ฮ่าๆๆ กลับมาอัพอีกตอนแล้วจ้าา
เป็นไงมั่งอ่าา
แบบว่า พอดี ไรต์เตอร์คิดชื่อตอนไม่ออก
ก็เลยอยากให้คนอ่าน คิดเอาเองไปก่อนนะจ๊ะ หุหุ
อ่านแล้ว ก็ขอ คอมเม้นให้กันมั่งน๊าาา
รู้สึกเรื่องนี้จะเงียบเหงาซะเหลือเกินTT ^ TT เศร้าจิต
ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจคนอ่านด้วยน๊าาา
.
.
.
ความคิดเห็น