คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 4
ตอนที่ 4
“ให้มันเป็นเพลง บนทางเดินเคียง~~” เสียงอันไพเราะ ของซีวอนฮัมเพลงเบาๆขณะทำงาน
....ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างน๊า คิม ฮีชอล....
เพล้ง!!
เสียงวัตถุบางอย่างแตก ดังมาจากห้องข้างๆ ห้องของฮีชอล
ซีวอนวิ่งออกจากห้อง แล้วเปิดประตูห้องของฮีชอลอย่างรวดเร็ว ภายในห้องไม่มีอะไรผิดปกติ นอกจาก กระจกที่แตกละเอียด กับแจกันที่เคยใส่ดอกไม้อยู่บนโต๊ะ บัดนี้ อยู่ในสภาพที่ไม่ต่างจากกระจกเท่าไหร่นัก
“ฮึก! ฮือ..”เสียงสะอื้นดังมาจากข้างเตียง ซีวอนเดินเข้าไปดู ภาพที่เห็นคือ ฮีชอลนั่งร้องไห้ในสภาพที่เปลือยท่อนบน ทำให้เห็นบาดแผลที่ถูกทำร้ายอย่างชัดเจน
“ฮีชอล”ซีวอนเอ่ยเรียกร่างบางที่นั่งร้องไห้อยู่ ร่างบางเงยหน้า ก่อนจะโผกอดซีวอนอย่างรวดเร็ว
“ผมกลัว..แผลเต็มตัวไปหมดเลย น่าเกลียด น่ากลัวที่สุด”ฮีชอลสะอื้น ซีวอนเอามือลูบหัวคนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวก็หาย”ร่างสูงปลอบ มองผิวขาวเนียนที่เมไปด้วยบาดแผลของร่างบาง
....นายคงจะเจ็บมากสินะ ความเจ็บของนาย ฉันขอแบ่งเบามันบ้างได้มั้ย....
“ทายามั้ย จะได้หายไวๆ”ร่างสูงบอก ร่างบางพยักหน้า ก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลเอื่อเต็มแก้ม
ร่างสูงทายาอย่างเบามือที่สุด กลัว... กลัวคนตรงหน้าจะเจ็บ เขาไม่อยากให้ร่างบางเจ็บไปมากกว่านี้
“เอาล่ะ ที่นี้นายก็พักผ่อนจะซะนะ หลับให้สบาย ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะอยู่ข้างๆ นาย” ซีวอนบอก อุ้มร่างบาง วางบนเตียงนุ่ม ก่อนจะห่มผ้าห่มผืนใหญ่ให้ ร่างบางยิ้ม ก่อนจะหลับตาลง แล้วจมสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
“ตุ๊กตาตัวนี้น่ารักแฮะ แต่ว่า..ใสๆอย่างนี้น่ะ จะได้เรื่องแน่เร้ออ..”คังอินเอ่ยเมื่อเปิดประตูบานใหญ่เข้ามาในห้อง
“ซองมิน แสดงความสามารถของนายให้พี่คังอินดูหน่อยสิ แต่เอาเบสิกพอนะ”คยูฮยอนบอกอย่างอ่อนโยน ลูบหัวซองมินอย่างรักใคร่
ชั่วพริบตา มีดสั้นเล่มหนึ่งก็ลอยเฉียดหูของคังอินไปปักที่ประตูบานใหญ่ คังอินยืนนิ่งราวกับต้องมนต์ มองซองมินซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าอย่างประหลาดใจ ก่อนจะหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆ ดูถูกไม่ได้แฮะ เจ้านี่ฝีมือดี นายตาถึงนะเนี่ย คยูฮยอน”
“แน่นอนอยู่แล้ว ว่าแต่... อีทึกตอนนี้ ยังอยู่ดีใช่มั้ย” คยูฮยอนยิ้ม
“อืม.. ยังไม่สงสัยอะไร แต่ดูเหมือนว่า อยากจะหนีออกจากที่นี่เต็มทนแล้ว” คังอินพูด ทิ้งตัวลงบนโซฟา
“อย่าให้หนีไปได้ก็แล้วกัน ไม่งั้น จบเห่แน่” คยูฮยอนบอก ส่งน้ำชาให้คังอิน
“จะพยายามแล้วกัน ดูเหมือนว่า ไอ้ชินดงมันจะเริ่มจุ้นกับเรื่องนี้แล้วสิ”คังอินพูด จิบชาอึกใหญ่ “ฉันไปล่ะ อยากทำอะไรกันก็ตามใจ”
“อย่างที่รู้กัน ตอนี้ฮีชอลกับอีทึกหายตัวไป สายของเราได้รายงานว่า อีทึกอาจจะโดนพวกของคังอินจับตัวไว้ แต่ฮีชอลยังไม่มีรายงานความคืบหน้า” ทหารหนุ่มรายงาน
“ขอบใจ... งั้นก็คงจะตามตัวอีทึกง่ายหน่อย แต่ฮีชอล...” เสียงทุ้มของผู้เป็นราชาเอ่ยขึ้น ท่ามกลางการประชุมอันตึงเครียด
“จะเป็นไปได้มั้ย ที่ว่า ฮีชอลอาจจะผ่านประตูบานนั้นไปอยู่ที่โลกมนุษย์” เสียงทุ้มของแวมไพร์หนุ่ม ฮันคยองเอ่ยขึ้น คิบอมพยักหน้ารับ
“เป็นไปได้ เอาอย่างนี้ เยซอง ฮันคยอง คิบอม ข้าขอมอบหมายให้เจ้า ตามหาฮีชอลกับอีทึก” ราชาชินดงเอ่ย ฮันคยองกับคิบอมโค้งรับบัญชา
“แต่ รยอวุค…” เยซองเอ่ยแย้งขึ้นมา เมื่อคิดถึงเจ้าตัวยุ่งที่ถูกตามฆ่าอยู่ ราชาชินดงหัวเราะน้อยๆ
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หลานข้า ข้าไม่ยอมให้ใครทำร้ายได้หรอก” ราชาชินดงเอ่ยอย่างอารมณ์ดี เยซองโค้งรับบัญชาอย่างขัดใจ
“แล้วจะให้เราตามหาอีทึก...”คิบอมเอ่ยถามอย่างมีหวัง
“ไม่ๆ พวกเจ้าสองคนต้องไปตามหาฮีชอลที่โลกมนาย์ ส่วนเยซอง เจ้าไปนำตัวอีทึกกลับมา” ราชาชินดงเอ่ย คิบอมถอนหายใจอย่างขัดใจ ก่อนจะโค้งตัวเป็นการอำลา
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นน่า... ฉันรู้ว่านายอยากตามหาอีทึก”ฮันคยองเอ่ย ยิ้มให้กับท่าทีขัดใจของเพื่อนรัก
“ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นไงบ้าง”คิบอมเอ่ยเบาๆ แต่ฮันคยองก็ได้ยิน
“อยากรู้ก็ไปแลกกับเยซองสิ”ฮันคยองเสนอ แค่คิบอมส่ายหน้า
“ราชาชินดงได้หักคอฉันตายสิ.. เฮ้อ ไม่รู้ว่าฮีชอลมาทำอะไรที่นี่น๊า”คิบอมถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เจ้านั่นน่ะ ไปได้ทุกที่ที่อยากไปนั่นแหละ” ฮันคยองเอ่ย คิ้วขมวดติดกันเป็นปม “แล้วเราจะไปตามหาเจ้านั่นได้ที่ไหนล่ะเนี่ย นี่ก็ดึกแล้วชักหิวแล้วสิ”
“หาอะไรกินกันก่อนมั้ย”คิบอมเอ่ย รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นมาพร้อมกับเขี้ยวอันแหลมคม
“ก็ดี” ฮันคยองพูด ปีกสีดำกางออก ก่อนจะมาร่างของเจ้าของลอยขึ้นบนท้องฟ้า
“วันนี้กลับค่ำอีกจนได้ พี่ซีวอนจะดุฉันมั้ยเนี่ย”ฮยอกแจพูด ขณะรีบเก็บหนังสือใส่กระเป๋า
“พี่เค้าจะดุนายทำไมล่ะ ดุฉันสิถึงจะถูก”ดงแฮแย้งขึ้นมา
“ดุที่ฉันพานายกลับค่ำน่ะสิ ให้ฉันไปส่งมั้ย ช่วงนี้นายเจอพวกโรคจิตไม่ใช่หรอ”ฮยอกแจถาม พลางสะพายกระเป๋าขึ้นหลัง
“ไม่ต้องหรอก ฉันว่าจะกลับแท็กซี่น่ะ ขอบใจนะ พรุ่งนี้เจอกัน บายๆ” ดงแฮบอกลา ก่อนจะเรียกแท็กซี่
“กลับบ้านหรอครับคุณหนู”ลุงคนขับถามมาถาม ดงแฮยิ้มรับ
“ครับผม”ดงแฮตอบ รถคันนี้ดงแฮนั่งจนสนิทกับคนขับ ลุงคนนี้ก็จำบ้านของดงแฮได้จนขนาดหลับตายังขับไปถูก
ดงแฮนั่งมองออกไปนอกกระจก ..ทำไมท้องวันนี้กับวันนั้นมันเหมือนกันจังนะ.. ดงแฮคิด
เอี๊ยด!
เสียงเบรกดังจนดงแฮสะดุ้ง
“เกิดอะไรขึ้นครับ” ดงแฮหันมาถาม คนขับรถเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ
ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนกระโปรงรถ ดวงตาสีแดงส่องประกายท่ามกลางความมืด รอยยิ้มชั่วร้ายเผยกว้างจนเห็นเขี้ยวที่แหลมคม ก่อนจะ..
เพล้ง!
เสียงกระจกแตกเป็นเสียง ดงแฮยกแขนป้องใบหน้าเอาไว้ อยากจะวิ่งหนี แต่ทำไมร่างกายไม่ขยับ
ร่างของชายวัยกลางคนถูกกระชากออกไป ตามช่องกระจกที่แตก ก่อนจะถูกเขี้ยวอันแหลมคมกัดเข้าที่ลำคอจนเลือดพุ่งออกมา ดงแฮเบิกตากว้างมองภาพตรงหน้าด้วยความตกใจ และยิ่งตกใจเมื่อคนๆนั้นคือ คิม คิบอม คนที่อ้างตัวว่าเป็นแวมไพร์ เมื่อครั้งเจอกันก่อนหน้านี้....
ดงแฮตัดสินใจเปิดประตูรถ ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างไร้จุดหมาย สิ่งเดียวที่เขาคิดตอนี้คือ หนี... ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นตัวอะไรก็ตาม ตอนนี้ เขาคิดแค่ว่า หนีไปให้ไกลจากตรงนั้น และคนๆนั้น คิม คิบอม ต้องตามหาเขาไม่เจอด้วย...
ร่างบางทรุดตัวนั่งลงในตู้โทรศัพท์สาธารณะแห่งหนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดเบอร์ฮยอกแจอย่างรวดเร็ว
‘ว่าไงดงแฮ’
“ฮยอกแจ นายอยู่ไหน”ดงแฮกระซิบถาม กลัว... กลัวว่าคิบอมจะได้ยินเสียง
‘อยู่ร้านกาแฟ ทำไมหรอ’ ฮยอกแจถามอย่างสงสัย วันนี้เสียงดงแฮแปลกจัง เหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง
“นายมาหาฉันหน่อยสิ เจอกันที่ร้านเดิมนะ เดี๋ยวนี้เลย”ดงแฮบอก ก่อนจะวิ่งออกจากตู้โทรศัพท์อย่างรวดเร็ว โดยไม่สนใจว่าจะมีใครตามมาหรือไม่
“นายทำเจ้าเด็กนั่นสติแตกไปเลยนะ คิบอม”ฮันคยองพูด ขณะมองดงแฮที่วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
“ก็นะ ฉันบอกแล้วไง จะให้เจ้านั่นได้รู้ถึงความน่ากลัวของแวมไพร์ อีกอย่างนี่มันแค่เริ่มต้น...” คิบอมบอก ยิ้มอย่างร่าเริง “อ้อ..อีกอย่าง ฉันได้กลิ่นของฮีชอลมาจากเจ้าเด็กนี่ด้วยนะ”
“เยี่ยม..ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว...”ฮันคยองพูดอย่างร่าเริง
“ไม่หรอก สามต่างหาก” คิบอมพูด ฮันคยองมองด้วยความสงสัย
“อื้อ...”ร่างบางครางออกมา ขณะบิดขี้เกียจ ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“ตื่นแล้วหรอ น้ำมั้ย”ซีวอนถาม เมื่อเห็นฮีอชลลืมตาขึ้น ร่างบางส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ “งั้นนายไปอาบน้ำนะ เดี๋ยวฉันเตรียมยาให้”
ร่างบางลุกจากเตียง ก่อนจะถอดเสื้อออก ร่างบางค่อยๆลืมตามองตัวเองในกระจก กลัวจะเห็นบาดแผลที่น่ากลัว แต่ถึงยังไงก็ต้องเห็นอยู่ดี สู้ว่าเห็นให้มันชินไปเลยไม่ดีกว่าหรือ...
“คุณซีวอน!”ร่างบางตะโกนเรียกเสียงดัง ซีวอนรีบวางยาลงบนโต๊ะ ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาร่างบางในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
“มีอะไรหรอฮีชอล เจ็บแผลหรอ” ซีวอนถามด้วยความเป็นห่วง
“คุณดูนี่สิ ไม่มีแล้ว หายหมดเลย”ฮีชอลเปิดเสื้อให้ดู ผิวอันขาวเนียนที่เคยมีบาดแผลมากมาย คอนนี้กลับเกลี้ยงเกลา ราวกับไม่เคยมีบาดแผลมาก่อน ไม่มีแม้แต่รอยแผลเป็น ซีวอนมองด้วยความสงสัย และงง งวยเป็นอย่างยิ่ง
“มหัศจรรย์”ซีวอนเอ่ย มองร่างบางที่กระโดดโลดเต้นอย่างไม่เชื่อ เป็นไปไม่ได้ที่บาดแผลจะหายภาในไม่กี่ชั่วโมง โดยที่ไม่มีแม้แต่รอยแผลเป็น
แต่ความสงสัย ถูกกลบด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของฮีชอล นายน่ะ ยิ้มน่ารักกว่านะ ฮีชอล
“ฉลองกันหน่อยมั้ย อาบน้ำก่อนสิ”ซีวอนบอก ฮีชอลทำหน้าสงสัย
“ฉลอง..??”ฮีชอลทวนคำ ซีวอนเอามือตบหน้าผาก
“เอ่อ เอาเป็นว่า นายอาบน้ำก่อนดีกว่านะ แล้วลงไปข้างล่าง เข้าใจมั้ย”ซีวอนพูด ฮีชอลพยักหน้า ก่อนจะผลักซีวอนออกจากห้องน้ำ
....ให้ตายสิ ไม่รู้จักแม้แต่คำว่าฉลองหรอเนี่ย-*- กรรมแท้ๆ....
.
.
.
ไรต์เตอร์ กลับมาแล้วว วู้ๆๆ(ดีใจกะเราหน่อย^ ^
ไม่ได้มาอัพซะนาน อย่าเพิ่งเลิกอ่านไปก่อนนะ
สัญญาว่าจะ(พยายาม)มาอัพบ่อยๆจ้าา
ฝากคอมเม้น+โหวตด้วยน๊าา.
.
.
ความคิดเห็น