คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 3 - - ตุ๊กตา+ปาฏิหาริย์
/>
“อยู่ไหนนะ”เสียงนุ่มดังขึ้น เมื่อเดินไปตามซอยเล็กๆของหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
“คุณคยูฮยอน ทางนี้ครับ”เสียงสดใสดังขึ้น เจ้าของชื่อฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินไปหาคนที่เรียกเขา
“ไง ซองมิน สบายดีหรอ”คยูฮยอนเอ่ยทัก ซองมินยิ้มกว้างแทนคำตอบ ร่างสูงลูบหัวคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า “ทำไมมอมแมมแบบนี้”
“พอดี วันนี้งานหนักไปหน่อยน่ะครับ” ซองมินตอบ “แล้วคุณคยูฮยอนมีอะไรให้ผมรับใช้ล่ะครับ ถึงเรียกผมมากลางดึกแบบนี้”
“.....” ไม่มีคำตอบ ร่างสูงยืนนิ่ง ซองมินเอียงหน้างมองด้วยความสงสัย
“คุณคยู...”ยังไม่ทันได้เอ่ยจนจบ ริมฝีปากของร่างสูงก็ปิดที่ปากของคนตัวเล็กเรียบร้อย “อื้อ...”
ซองมินเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ อยากจะขัดขืน แต่เรี่ยวแรงกลับหายไปจนหมด ริมฝีปากเผยให้คนตรงหน้าได้สอดแทรกลิ้นอุ่นเข้าไปในโพรงปาก
“อือ..อื้อ...”ซองมินผลักร่างสูงออก ก่อนจะหอบหายใจถี่
“ซองมิน นายรักฉันมั้ย” คยูฮยอนถาม ดึงร่างเล็กมาอยู่ในอ้อมกอด
“อื้ม...”ร่างเล็กพยักหน้า ก่อนจะซบใบหน้าลงบนไหล่กว้าง
“งั้นชีวิตของนาย ฉันขอนะ”คยูฮยอนบอก ดวงตาสีนิลเปลี่ยนเป็นสีเขียวมรกต ซองมินมองดวงตาคู่นั้น ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนจะยืนนิ่งราวกับว่า กลายเป็นหินไปแล้ว
ดวงตาที่เบิกกว้างค่อยๆ หรี่ลงจนเป็นปกติ หากแต่แววตานั้นไร้ความรู้สึก แขนทั้งสองแนบอยู่ข้างลำตัว คยูฮยอนยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะหย่อนขวดแก้วใบจิ๋วลงในกระเป๋าเสื้อ
“กลับบ้านกันนะ ตุ๊กตาตัวน้อยของฉัน”คยูฮยอนกระซิบบอก มองร่างเล็กที่ยืนนิ่ง ก่อนที่ร่างทั้งสองจะหายไปพร้อมกับสายลมที่โหมกระหน่ำ
ซีวอนมองร่างของฮีชอลนอนนิ่งอยู่บนเตียง เสียงชีพจรดังเป็นระยะ สายอะไรต่อมิอะไรมากมาย ถูกเชื่อมต่อกับร่างของคนที่หลับใหล
“ฮีชอล ฟื้นสักทีสิ”ซีวอนพึมพำเบาๆ กุมมือเล็กที่ขาวซีดเอาไว้
ซีวอนเบิกตากว้าง ความรู้สึกดีใจล้นหลั่งออกมา นิ้วเรียวของคนที่นอนอยู่ตรงหน้ากระดิกเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา
“หมอครับ หมอ เขาฟื้นแล้ว”ซีวอนตะโกนเรียกหมอ หมอหนุ่มรีบวิ่งเข้ามาในห้องพร้อมกับพยาบาลสาวอีก สองคน
“หมอขอเช็คร่างกายของคนไข้ก่อนนะครับ” หมอหนุ่มบอก ลงมือตรวจร่างกายของคนที่นอนอยู่บนเตียงซึ่งมองการกระทำของคนรอบข้างด้วยความงง งวย
“บาดแผลเริ่มดีขึ้นแล้วครับ ชัพจร คงที่ ไม่มีอะไรน่าห่วงครับ พรุ่งนี้คงจะย้ายออกจากห้อง ICU ได้”หมอบอก ซีวอนยิ้มให้หมออย่างดีใจ
....ขอบคุณพระเจ้า ที่ให้ลูกได้เห็นเขามีชีวิตอีกครั้ง....
“ฮีชอล ยินดีด้วยนะ”ซีวอนกระซิบบอก ร่างบางมองเขาอย่างสงสัย ก่อนจะค่อยๆหลับตาลง “ฝันดีนะครับ”
“กะ..แกเป็นใคร”ดงแฮถาม น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความหวาดกลัว
“คิม คิบอม เป็น แวมไพร์..”คนตรงหน้าตอบ ทำเอาดงแฮฉุนกึก ทันที
“แวมไพร์บ้าบอนั่นมันมีที่ไหน”ดงแฮตะโกนใส่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า “บ้ารึเปล่า หา! รึเป็นไข้ ฉันเข้าใจว่าช่วงนี้เศรษฐกิจมันไม่ดี ทำให้นายอาจมีปัญหา จนเบลอหรือไม่ก็เสียสติ ฉันแนะนำให้นายไปหาหมอซะ เข้าใจที่ฉันพูดนะ ..... อารมณ์เสียโว้ย...” ดงแฮตะโกนลั่น คิบอมมองหน้าเขาด้วยความแปลกใจ ปนสงสัย
....มันไม่กลัวเราเลย แถมยังโดนด่าเป็นชุดอีก... คิบอมคิด มองตามหลังคนที่ด่าเขาเมื่อครู่ ก่อนจะเผยรอยยิ้มอันน่ากลัวออกมา
“แล้วฉันจะให้นายได้รู้ถึงความน่ากลัวของแวมไพร์เอง”
“ฮ่าๆ อะไรกันคิบอม โดนเด็กน้อยตัวกะเปี๊ยกนั่นด่าจนเอ๋อไปเลยหรอ” เสียงหัวเราะที่คุ้นเคยดังขึ้น คิบอมหันไปยิ้ม
“นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮันคยอง”คิบอมถาม ร่างของใครอีกคนก็ปรากฏขึ้น
“ตั้งแต่ที่เจ้านั่นด่านายเป็นชุดนั่นแหละ เด็กนั่นน่ะ น่าสนนะ ว่ามั้ย”ฮันคยองพูด ดวงตาสีน้ำเงินน่ากลัวสะท้อนแสงจันทร์ท่ามกลางความมืด
“นายคิดจะทำอะไร” คิบอมถาม มองเพื่อนรักด้วยความสงสัย
“ฉันได้กลิ่นของเจ้านั่นมาจากตัวของเด็กคนนั้น ไม่คิดว่าจะบังเอิญอย่างนี้” ฮันคยองพูด น้ำเสียงเย็นยะเยือก จนคิบอมยังหวาดๆ
“คนที่ฆ่าพ่อกับแม่ของนาย??”
“ใช่.. ได้เวลาที่ฉันจะแก้แค้นแล้วสิ..”
ดวงตาคู่โตค่อยปรือตาขึ้น เพดานสีขาวสะท้อนกับแสงแดดทำให้ต้องหรี่ตาลง
“อื้อ...”ฮีชอลคราง ซีวอนที่นอนเฝ้าอยู่สะดุ้งตื่นทันที
“ตื่นแล้วหรอ น้ำมั้ย??”ซีวอนถาม ฮีชอลมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย
“คุณเป็นใคร..”ร่างบางถาม ซีวอนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ฉันชื่อ ชเว ซีวอน คนที่พานายมาที่นี่ไง” ซีวอนบอก ยิ้มให้กับคนที่นั่งทำหน้าใสซื่ออยู่บนเตียง
“ที่นี่ที่ไหน”ร่าบางถามต่อ
“ที่นี่โรงพยาบาล”ซีวอนตอบ ร่างบางพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ
“แล้ว.....ผมเป็นใคร” -*- คำถามที่ทำให้คนตอบลำบากใจ ถูกถามออกมา ซีวอนมองคนตรงหน้าด้วยความแปลกใจ
....โอ้พระเจ้า...เขาฟื้นขึ้นมา... พร้อมกับความทรงจำที่ว่างเปล่า....
“เอ่อ.. นายจำตัวเองไม่ได้หรอ”ซีวอนถามกลับ ร่างบางส่ายหน้า
“เอางี้ งั้น..เออ.. นายชื่อ ... คิม ฮีชอลไปก่อนก็แล้วกัน”ซีวอนพูด เอามือกุมขมับ
“คิม ฮีชอล” ร่างบางทวนชื่อ ก่อนจะยิ้มออกมา พร้อมกับตบมือเบาอย่างดีใจ “เพราะดี”
ซีวอนบอกคนที่นั่งยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะยิ้มให้ ใจนึงก็ดีใจที่ฮีชอลหาย อีกใจก็อดหวั่นไม่ได้ ถ้าฮีชอลความจำเสื่อม แล้วฮีชอลจะไปอยู่ที่ไหน (อยู่กับแกไง ^ ^)
“อ้าว คนไข้ฟื้นแล้วหรอครับ”หมอหนุ่มเดินเข้ามาทัก ยิ้มให้ฮีชอล ฮีชอลยิ้มให้หมออย่างเป็นกันเอง
“ผลตรวจร่างกาย ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับ มีแต่บาดแผล ที่ดีขึ้นมากแล้ว แล้วก็ สมองที่ถูกกระทบกระทบจนทำให้คนไข้สูญเสียความทรงจำไป คงต้องให้คนไข้ตามความทรงจำกลับมานะครับ แล้วถ้าคนไข้อยากกลับบ้าน ก็ให้กลับได้เลยนะครับ”
“อยากกลับบ้านๆๆๆ”ฮีชอลพูดอย่างร่าเริง ปรบมืออย่างดีใจ จนหมอหนุ่มอดยิ้มให้กลับความน่ารักของคนไข้ไม่ได้
“ครับหมอ ขอบคุณครับ” ซีวอนพูด ยิ้มให้หมอที่เดินออกจากห้องไป
“อยากกลับบ้านแล้วหรอ”ซีวอนถาม ร่างบางพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น
...เวรกรรม นอกจากจะความจำเสื่อมแล้ว สงสัยจะปัญญาอ่อนด้วยมั้งนั่น -*-...
“งั้น ไปอยู่ที่บ้านฉันก่อน จนกว่านายจะจำอะไรได้ก็แล้วกัน”ซีวอนบอก ฮีชอลยิ้มกว้างอย่างใสซื่อ
“ครับ คุณซีวอน”ฮีชอลพูด ซีวอนยิ้มออกมากับท่าทางเหมือนเด็กของคนตรงหน้า
“อ้าวพี่ซีวอนกลับมาแล้วหรอ แล้วนั่น...”ดงแฮทักพี่ชายทันทีที่พี่ชายเปิดประตูบ้านเข้ามา สายตาเหลือบมองคนที่เดินตามหลังมาด้วย
“นี่ คิม ฮีชอล คนที่เราพาส่งโรงพยาบาลไง”ซีวอนบอก ดงแฮพยักหน้า ก่อนจะยิมให้ฮีชอล
“ผม ลี ดงแฮครับ”
“คิม ฮีชอลครับ” ว่าแล้วก็ยิ้มใสชื่อเหมือนเคย จนดงแฮอดยิ้มไม่ได้
“น่ารักจังเลยอ่ะพี่ซีวอน ฮีชอลเขาจะอยู่ที่นี่กับเราหรอ” ดงแฮถาม
“ใช่ แต่เราต้องดูแลฮีชอลดีๆหน่อย เพราะเขา เอ่อ...ความจำเสื่อมน่ะ”ซีวอนบอก ทำหน้าตาเคร่งเครียด
“ใครความจำเสื่อมหรอ”เสียงใสของฮีชอลแทรกขึ้นมา ทำเอาซีวอนถึงกับเครียด ตรงข้าม ดงแฮกับยิ้มให้ความน่ารักของฮีชอล
“เปล่าหรอก คือพูดถึงละครที่ดูเมื่อคืนน่ะ” ดงแฮพูดกลบเกลื่อน ฮีชอลพยักหน้า
“เออ..ฮีชอล เดี๋ยวฉันจะพานายไปดูห้องนอนนะ”ซีวอนบอก ร่างบางถึงกับกระโดดโลดเต้นทันที
“เย้ๆ ผมง่วงจะแย่อยู่แล้ว”ฮีชอลวิ่งตามหลังซีวอนไปอย่างรวดเร็ว
“นี่ห้องนาย”ซีวอนบอก เมื่อเปิดประตูห้อง “นี่ก็มีอะไรครบหมดนั่นแหละ ทั้งห้องน้ำ โต๊ะทำงาน กระจกตรงนั้นด้วย เอาไว้ส่องดูตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย”
“ครับ”ร่างบางบอกเสียงใส ก่อนจะกระโดดขึ้นบนเตียงอย่างรวดเร็ว
“อ้อ ฉันอยู่ห้องข้างๆนี่ มีอะไรก็เรียกฉันแล้วกัน”ซีวอนบอก “ อืม..นายพักผ่อนได้แล้ว แล้วก็... ฝันดีนะ”
แล้วร่างสูงก็ออกจากห้องไป ฮีชอลซุกตัวลงบนผ้าห่มผืนใหญ่ ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา
“อย่านะ! ไม่!!!!!”เสียงเล็กตะโกนลั่น เหงื่อเม็ดใสเกาะพราวเต็มใบหน้า
“รยอวุค นายฝันร้ายอีกแล้วหรอ”เสยงทุ้มดังขึ้น ร่างเล็กโผเข้ากอดเจ้าของเสียงทันที
“พี่เยซอง มันตามหลอกหลอนผมตลอดเลย ทำไม! มันต้องตามฆ่าผม”ร่างเล็กพูด น้ำตาใสไหลอาบแก้มเนียนเป็นสาย
“ไม่เป็นไรนะ อย่าร้องไห้สิ ไม่สมกับเป็นนายเลยนะเนี่ย”เยซองปลอบ ลูบหัวร่างเล็กเป็นการปลอบใจ กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“ผมกลัว... เหมือนพวกมันอยู่ใกล้ๆ รอคอยเวลาที่จะเข้ามาฆ่าผม”
“ไม่ต้องกลัว พี่จะไม่ปล่อยให้ใครหน้าไหนทำร้ายนายได้เป็นอันขาด” เยซองบอก ยิ้มอย่างอบอุ่นให้ร่างเล็ก “นอนซะนะ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น พี่จะอยู่เคียงข้างนาย...ไม่ว่าเมื่อใดก็ตาม”
“ดงแฮ วันนี้สอบวิชาประวัติศาสตร์ นายอ่านมาใช่มั้ย”ฮยอกแจถามเพื่อนรัก ขณะเดินไปที่อาคารเรียน
“ก็นะ งั้นมั้ง”ดงแฮตอบ ความจริง พอกลับถึงบ้านเขาไม่ได้แตะเลยต่างหาก เพราะเขาอารมณ์ที่เจอเรื่องบ้าๆเข้า เลยทำให้ไม่มีสมาธิอ่าน
“เฮ้อ... นายเนี่ยนะ”ฮยอกแจส่ายหน้าอย่างจนปัญญา
ในห้องเรียน นักเรียนทุกคนนั่งประจำที่เรียบร้อย กระดาษข้องสอบวางอยู่บนโต๊ะของแต่คน ดงแฮอ่านข้อสอบแต่ละ ก่อนจะลงมือเขียน(มั่วๆ) ยิ่งทำยิ่งอารมณ์เสีย
‘คิม คิบอม เป็น แวมไพร์’ เสียงคำพูดของคนที่เจอเมื่อคืนวานก้องสะท้อนอยู่ในหัว จนดงแฮไม่เป็นอันจะทำข้อสอบ
ปึ้ก!
ดงแฮวางปากกาลง ก่อนจะเดินไปส่งข้อสอบที่เพิ่งมั่วไปสดๆร้อนๆ
“มั่วอีกตามเคยสินะ”ฮยอกแจส่ายหน้า ก่อนจะลงมือทำข้อสอบต่อ
“ดงแฮนายเป็นอะไรไป”ฮยอกแจถามทันทีที่ออกมาจากห้อง
“แค่มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ”ดงแฮตอบ หน้าตาไม่สบอารมณ์
“เรื่องอะไร เล่าให้ฟังหน่อยสิ”ฮยอกแจพูด ทำหน้าตาออดอ้อน
“ก็ เมื่อวานหลังจากที่แยกจากนาย ฉันก็เดินกลับบ้าน ก็เจอใครก็ไม่รู้ บอกว่าตัวเองเป็น แวมไพร์ ให้ตายสิ ฉันล่ะเซ็งชะมัดเลย” ดงแฮบอก ทำหน้านิ่ว จนไม่ทันสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของฮยอกแจ
“เออนี่ วันนี้ฉันกลับบ้านเลยนะ พอดีจะกลับไปดูการ์ตูนที่เพิ่งฉายใหม่เมื่อวานน่ะ บาย” ว่าแล้วฮยอกแจก็วิ่งจากไป ทิ้งให้ดงแฮยืนงงอยู่เพียงลำพัง
ภายในห้องที่ดูเหมือนไม่มีอะไรมากมาย ฮยอกแจเปิดลิ้นชักลับที่ทำขึ้นในตู้เสื้อผ้า ก่อนจะหยิบกระเป๋าใบหนึ่งขึ้นมา ภายในมีอุปกรณ์ครบครัน
“ฮัลโหล ลี ฮยอกแจพูด”ฮยอกแจกดโทรศัพท์ไปที่เบอร์โทรที่ไม่ได้โทรมาเกือบปี
“อ้อ รู้งานดีนี่ จัดการให้ได้ล่ะ แล้วฉันจะโอนเงินไปให้” เสียงทุ้มลอดออกมา ก่อนจะวางสายไป
“แวมไพร์..หึหึ คราวนี้จะเป็นแบบไหนนะ” ฮยอกแจยิ้ม ก่อนจะหยิบปืน และมีดเงินขึ้นมาทำความสะอาด
ดวงตาที่น้ำเงินเป็นประกายสะท้อนกับแสงจันท์ท่ามกลางความมืดข้างนอก แต่ดูเหมือนว่าคนที่ถูกจับตามองจะไม่รู้ตัว
“แบบฉันนี่ไง ลี ฮยอกแจ.. ฉันจะทำให้นายได้รับรู้ความรู้สึก
.
.
.
มาอัพแล้วน๊าา
ไม่ได้เข้ามาตั้งนาน คอมเม้นไม่กระเตื้องเลยอ่ะ T T
อ่านแล้วเม้น + โหวตให้กันมั่งน๊าาาา
.
.
.
ความคิดเห็น