ปิ๊งรักร้าย นายเย็นชา(Oh! My Boy.)

ลำดับตอนที่ #2 : บทเริ่มต้น(ไดอารี่ของไทม์--1--)

- -1- -

      "ไทม์ลูก  เมื่อไหร่จะตื่นฮะ" เสียงแม่ของผมเคาะประตูแต่เช้าา  ผมงัวเงียลุกขึ้นมาดูนาฬิกา  เพิ่งจะ 6โมง
      "ต่ออีกนิดน่า  แม่"ผมบอก  ตาจะปิดลงอีกรอบ

      "ไม่ได้นะลูก  วันนี้วันจันทร์นะ  ต้องไปเรียน"เสียงแว้ดของแม่ผมดังมาจากหน้าห้อง  นี่ขนาดเข้ามาไม่ได้ยังขนาดนี้นะครับ - -

      "โธ่แม่  โรงเรียนเข้าตั้ง8โมงครึ่ง"ผมบอกแม่เสียงอ่อย  คนจะหลับจะนอนน่าแม่

      "ไม่ต้องพุดเลย  ตื่นได้แล้ว"สิ้นเสียงแว้ด ก้อตามด้วยเสียงลงบันไดครับ  ลงเสียงดังมากก

      ผมจึงจำใจลุกจากที่นอนสีขาวสะอาดของผม ไปยังห้องน้ำที่อยู่ฝั่งตรงข้าม 

      "อ้าววันนี้ตื่นเร็วจังลูก"พ่อผมทักขณะที่ผมนั่งลงประจำที่บนโต๊ะอาหาร

      "แหะๆ นาฬิกาปลุกดังน่ะฮะ"ผมตอบเบาๆ เพราะกลัวแม่จะได้ยิน  พ่อหัวเราะยกใหญ่

      "เอาน่าวันนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ"พ่อพูด ยังหัวเราะค้างอยู่เลยนะพ่อ

      "ครับ  แต่ก้อตั้ง8โมงครึ่งนู่น"ผมตอบ  เช็ดแว่นตาที่ตอนนี้เริ่มมัว

      "งั้นเดี๋ยวพ่อไปส่ง"

      "ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองก้อได้  พ่อจะได้ไม่ต้องอ้อม เปลืองน้ำมันครับ"ผมบอกพ่อ  เกรงใจพ่อสุดๆครับ  อันที่จริงบ้านผมกลับโรงเรียนก้อไม่ห่างกันมาก  เดินแค่ 15 นาทีก้อถึง

      "งั้นก้อตามใจ"พ่อว่า  ยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม ก่อนจะกางหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน

      "งั้นผมไปแล้วนะฮะ" ผมพุด ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป


     
      ระหว่างทางที่เดินไป  ทุกอย่างยังคงวุ่นวายครับ  ดีที่โรงเรียนผมอยู่ในซอย  ห่างไกลความ
วุ่นวาย  แต่ไม่เปลี่ยวนะครับ  ผมเดินเข้าซอยมาเรื่อยๆ  บรยากาศช่วงเช้าทำให้ผมสดชื่น  ต้นไม้ใหญ่2ฟากฝั่งถนนทำให้เช้าวันนี้ของผมดูดีขึ้นมาเป็นกอง

      "กรี๊ด  นั่นๆ พี่ไทม์มาแล้ว"เสียงกรี๊ดกร๊าดจากเป็นบรรดาสาวๆ ขณะที่ผมเดินเข้าโรงเรียนมา  ผมส่ายหน้าอย่างเบื่อๆ ก่อนจะรีบสาวเท้าไปยังห้องเรียนของผม

      "พี่ไทม์ทานอะไรมารึงยังคะ"เสียงรุ่นน้องคนหนึ่ง ที่ผมเริ่มจำหน้าได้ทักขึ้น ระหว่างทางไปอาคารเรียน

      ผมไม่ตอบหรอกครับ  ผมแค่ยิ้มให้  ผมขี้เกียจเป็นเรื่องเมาส์ให้พวกสาวๆพวกนี้  ขืนผมตอบไปนะ  มีหวังพวกคุณเธอเอาไปคุยกัน3วันก้อไม่จบ

      "นี่ พี่เขายิ้มให้ฉันด้วยแหละ"เสียงน้องคนนั้นดังไล่หลังผมมา  นี่ผมแค่ยิ้มให้นะครับเนี่ย

      ผมจึงรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องเรียน วางกระเป๋าลงบนโต๊ะที่ผมนั่งเรียนประจำ  นี่ผมมาคนแรกอีกแล้วหรอเนี่ย  ด้วยความเซ็ง  ผมจึงเดินไปเปิดหน้าต่างเพื่อรับอากาศที่แสนจะบริสุทธิ์  ต้นไม้ในโรงเรียนเยอะยังกะป่าครับ    ตอนแรกผมนึกว่าสวนสัตว์ซะอีก  ต้นไม้เยอะจริงๆ

      "เฮ้ย แมร่งมันมาก่อนกรูอีกแล้ว"เสียงที่ผมคุ้นเคยดีดังมาจากหน้าห้องตามด้วยเสียงวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ

      "ใครใช้ให้เมิงตื่นสายกว่ากรูวะ  ไอ้ป้อง"ผมตอบกลับไปหันหน้าไปหามันที่กระโดดขึ้นนั่งบนขอบหน้าต่าง  เดี๋บว ปั๊ด สอยตกลงไปเลยหนิ

      "โหย ใครจะตื่นเช้าได้เท่าเมิง  ไอ้คุณชาย นาฬิกาปลุกชั้นยอดเลยดิ"ไอ้ป้องพูด หัวเราะเอิ้กอ้าก  เพราะมันรู้ว่าแม่ปลุกผมทุกเช้า

      "เออดิ  ลองไม่ตื่นดูดิ  แมร่งมีระบบลากด้วย"ผมตอบ  หัวเราะกับมันเสียงดัง

      "เสียงดังจริงพวกเมิง"เสียงไอ้กานต์ดังมาอีก  พวกนี้มันตั้งใจทำลายสถิติมาเช้าของผม  แต่ก้อไม่ประสบผลสำเร็จ

      "โหยไอ้ชิอา(พูดเร็วๆมากๆ) ไทม์ ตลอดเมิง  มาเช้าจังวะ"ไอ้อาร์คแกก้อเอากะเขาด้วยหรอวะ

      "เออ  นั่นดิ ได้ไงวะทั้งๆที่เมื่อคืนมันอยู่คุยซะดึก"ไอ้โต้งพูดแทรกขึ้นมา เอากระเป๋าวางบนโต๊ะ ด้วยสีหน้าเซ็งจัด

      มิน่า  เมื่อคืนมันชวนคุยเอ็มซะดึกถึงตี2 เพราะมันรู้ว่าผมต้องไปอ่านหนังสือต่อ  เมื่อคืนผมเลยได้นอน ตี4  แหมไอ้พวกนี้แผนสูง

      "ก้อกรูบอกแล้ว  ว่าไอ้เนี่ย  มีนาฬิกาดี ฮ่าๆ"ไอ้ป้องพูด กระโดดลงจากขอบหน้าต่างแล้วเดินไปกอดคอไอ้กานต์ "เฮ้ยป่ะกินข้าว  แมร่งหิวชิป"

      "เออๆ ป่ะ  ไทม์ไปป่าว"ไอ้โต้งหันมาถามผม  ที่ยืนอยู่ที่หน้าต่างคนเดียว

      "ไม่อ่ะ  กินแล้ว  ขืนกินอีกมีหวังแมร่งอ้วกแตกตาย"ผมบอก  ยิ้มให้พวกมันอย่างกวนๆ  แล้วพวกมันก้อเดินออกไป

      เมื่อเพื่อนๆออกไปหมดก้อเหลือผมอยู่แค่คนเดียว  ผมจึงเดินไปหยิบหนังสือเล่มโปรดของผม  ออกไปอ่านที่ระเบียงหน้าห้องเรียน  เป็นที่ๆสงบที่สุดเท่าที่จะมีในช่วงเช้าๆอย่างนี้แล้วครับ



      เมื่อเริ่มสายนักเรียนทุกคนก้อทยอยมากันเรื่อย  ทุกคนทักผมที่นั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าห้อง  แต่ผมก้อไม่ได้ตอบกลับหรือยิ้มให้แต่อย่างใด  เพราะผมกำลังอ่านหนังสืออยู่  พวกนั้นเองก้อรู้ดีว่า ผมเป็นคนยังไง  จึงไม่ได้อะไรกับผมมากมาย

      จนกระทั่ง ช่วงสายมเอออดเริ่มเรียนคาบแรกดังขึ้น

        "เอ่อ ขอโทษค่ะ คือว่า  ห้อง532 อยู่ตรงไหนของอาคารหรอคะ"เสียงน่ารักๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งถามผม  แต่ผมไม่ได้ตอบอะไรเธอ  เพราะผมคิดว่าเธอคงจะมองเห็นป้ายที่อยู่หน้าห้องเรียน ซึ่งผมคิดว่ามันใหญ่พอ

        "..."
        "ขอโทษนะคะ ห้อง532 อยู่ที่ไหนคะ"เธอถามผมอีกครั้ง  ผมก้อไม่ได้ตอบอะไร  ได้แต่ภาวนาให้เธอหันไปเจอป้ายห้อง  ตาผมกอยังไม่ละจากหนังสือหรอกครับ

        "..."
        "นี่นาย ไม่ได้ยินที่ฉันถามรึไงห๊า  หูหนวกรึไง หรือว่าเป็นใบ้"เธอแว้ดใส่ผม  นี่มันอะไรกันเนี่ย  อยู่ดีๆก้อมาแว้ดใส่  นี่ผมผิดมากหรอ  แค่ไม่ตอบเนี่ย

        "..."ผมไม่ตอบครับ  แค่เงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเธอคนนั้น  หน้าตาก้อน่ารักครับ  แต่ทำไมปากดีจัง

        //--นี่เธอว่าฉันใบ้หรอ  แล้วตอนเดินมาทำไมไม่ดูป้ายห้องก่อนเล่า  ยัยบ้า--// ผมคิดในใจไม่อยากพุดครับ

        "แล้วเธอตาบอดรึไง ถึงไม่ดูว่าห้อง 532อยู่ข้างหลังเธอน่ะ"

        ผมตอบเสียงเรียบ  ตายังคงจ้องหนังสือ  แต่ก้อเหลือบมองเธออยู่บ้าง  ผมเห็นเธออหันไปดู  ก่อนจะทำสีหน้าตกใจ  ทำหน้าเหมือนไม่อยากเข้าไปเรียน

        "นายว่าฉันไม่ได้นะ  ฉันเป็นเด็กใหม่นี่"เธอหันไปแขวะใส่ผม  ...เด็กใหม่มันเป็นงี้ทุกคนป่าววะ...

        "เฮ้ย! ไทม์ คุยกะสาวที่ไหนอยู่วะ"เสียงไอ้ป้อง ขัดขึ้น  ถ้ามันไม่มาผมว่า มียาวแน่นอนครับ

        "เออ เธอหน้าไม่คุ้นเลยอ่ะ  เด็กใหม่รึเปล่า"ไอ้ป้อง ถาม ยัยนั่น  ที่กำลังจะเปิดศึกกับผมเมื่อนาทีที่แล้ว

        "ใช่"ยัยนั่นตอบ พยักหน้า

        "อ๋อ งั้นก้อยินดีที่ได้รู้จักนะ  หวังว่าเราคงจะได้อยู่ห้องเดียวกัน"ไอ้ป้องพูด ถามกรูซิ ว่ากรูอยากอยู่ห้องเดียวกับยัยนี่มั้ย  ไอ้เพื่อนเวร  ก่อนที่มันจะหันมาหาผม"เฮ้ย ไทม์  มานี่ก่อน  วันนี้มีของดีมานำเสนอ"

        ...ของดีหรอ  ไอ้พวกนี้ หามาได้ทุกวัน...ผมเงยหน้าขึ้นอย่างสนใจ  เพราะของดีของมันที่นำเสนอผมแต่ละครั้งนั้น นับว่าเยี่ยมทีเดียวครับ  วันนี้มันจะเอาอะไรมาให้ผมอีกก้อไม่ทราบ

        ผมปิดหนังสือ ก่อนจะเดินตามหลังพวกนั้นไป  ลงบันไดไปยังอาคารเด็ก ม.ต้น

        "นี่ไงของดีที่ว่า"ไอ้โต้งเอ่ย  ผมมองไปยังโต๊ะหินอ่อน เห็นเด็กผู้ชายคนนึงนั่งอยู่  ท่าทางกลัวๆพวกผม  หน้าตาไม่คุ้นครับ  ผมเดาว่าเป็นเด็กใหม่

        "เด็กใหม่หรอ"ผมถาม เด็กคนนั้นพยักหน้าเป็นคำตอบ

        "เฮ้ยน้อง  ตอบพวกพี่มีเสียงด้วยครับ  ไม่งั้นพี่คิดว่าน้องเป็นใบ้นะ"ไอ้  กานต์บอกเด็กคนนั้น ซึ่งตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้  นิสัยเมิงช่างต่างจากหน้าตาเหลือเกินไอ้กานต์  คือแบบว่า หน้าตามันติ๋มเหมือนคุณชายครับ แต่นิสัยมันยังกับเพชรฆาต

        "คระ .. ครับ"เด็กคนนั้นตอบ  ก้มหน้านิ่ง

        "ชื่ออะไรครับ"ผมถาม  เด็กคนนั้นเงยหน้ามองหน้าผม ก่อนจะก้มหน้าอีกรอบ

        "ชื่อ ต้นไผ่ครับ"เด็กคนนั้นตอบ เสียงสั่นๆ

        "อยู่ม.ไหน  เด็กใหม่ใช่มั้ยเรา"ผมถาม  เริ่มกลัวว่ามันจะร้องไห้จริงๆ

        "ม.3 ครับ  ผมพึ่งย้ายมากับพี่สาว"เด็กคนนั้นตอบ  พี่สาวหรอ  อย่าให้เป็นยัยนั่นเลย

        "พี่สาว อยู่ ม.ไหน"ไอ้อาร์คถาม แววตาเป็นประกาย  โหยไอ้นี่  เอาเรื่องยัยออมแฟนเอ็งให้รอดก่อนเหอะ

        "ม.5ครับ" ฮ่าๆ ชัดเลย   ยัยนั่นชัวร์

        "เฮ้ยหรือว่าเป็นผู้หญิงคนที่แกคุยด้วยเมื่อกี๊วะ"ไอ้ป้องหันมาถามผม  ผมมองหน้ามันเพื่อจะบอกว่า  กรูก้อคิดอยากเมิงนั่นแหละ

        "งั้น ไปเรียนเหอะน้อง  ไม่ต้องกลัวพวกพี่นะ  มีอะไรปรึกษาพวกพี่ได้  เพราะโรงเรียนนี้มันมีพวกชอบจัดการเด็กใหม่"ไอ้การต์บอกเด็กที่ชื่อต้นไผ่  แหมเมื่อกี๊เมิงทำอย่างกับจะกัดคอมัน

        "เออ งั้น กรูว่าเราไปเรียนเหอะว่ะ"ไอ้อาร์คพูด  พวกผมจึงเดินแยกจากไอ้ต้นไผ่  ที่นั่น  แล้วเดินเไปยังห้องเรียน  เมือมาถึง  พวกผมได้อยู่ที่หน้าห้องเท่านั้น

        "@$%^^%)%**&*%%*^&#^%#%^&" เสียงอาจารย์บ่นพวกผมครับ  แล้วยังบอกให้พวกผม ทำโจทย์ที่แกพึ่งจะเขียนเสร็จ ฮ่าๆๆ  แม่เหล็กไฟฟ้า เรื่องนี้ผมยังงงอยู่เลยจากเมื่อคืนเอาไงทีนี้

        "ณัฐกานต์ หาคำตอบ"เสียงอาจารย์เรียกชื่อผม ให้ผมหาคำตอบหรอครับ  ไอ้พวกนั้นเจอของง่ายครับ ผมต้องใช้สูตรหาคำตอบ  ผมมองกระดาน สักพัก  ผมคิดให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้  แต่รู้สึกเหมือนมันาน  อาจเป็นเพราะเรื่องนี้ผมไม่ค่อยเข้าใจ

        ในที่สุดผมก้อตัดสินใจเขียนคำตอบลงบนกระดาน  อาจารย์มองหน้าผมอย่างชื่นชม  ทั้งที่ผมน่าจะตอบได้เร็วกว่านี้อีก
     
         ผมเดินมายังที่นั่ง สายตาก้อไปสะดุดกับโต๊ะข้างๆเข้า  ยัยนี่  มานั่งข้างผมงั้นหรอ  ผมมองหน้าเธอ  เธอมองหน้าผม  เรามองหน้ากัน  ด้วยสายตาที่บอกได้เลยว่า  อยากไปเกิดแล้วตายใหม่ครับ  ซวยชะมัด

        "เฮ้ย ไทม์ แมร่ง 4วิว่ะ  ช้ากว่าเดิมนะเมิง"ไอ้โต้งกระซิบบิกผม ขณะที่ผมนั่งลง  ผมใช้เวลาคิดเลขข้อนี้ 4 วิ  ถือว่าเป็นสถิติที่ช้าที่สุดที่ผมทำ

        "อือ"ผมตอบในลำคอ ก่อนจะมองกระดาน สลับกับ หน้ายัยเด็กใหม่  ทำไมผมต้องมองยัยนั่นด้วย  นั่นสิครับ  อาจเพราะว่ายัยนั่นหน้าเหมือนรักแรกของผม  เหมือนจริงๆแฮะ



        ตอนเที่ยง
        "พี่ๆครับ  ผมขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ"ไอ้ต้นไผ่เดินมาหาพวกผม ที่กำลังนั่งทานข้าวเที่ยงกันอยู่

        "นั่งเลยน้อง"ไอ้ป้องบอก  ไอ้ต้นไผ่จึงนั่งลงข้างไอโต้ง เพราะที่มันว่างครับ

        "โถ่  ออม อาร์คบอกออมแล้วไง  ว่าไม่มีอะไร  น้องเขาแค่เข้ามาคุย อาร์คก้อเลยคุยกับน้องเขา"ไอ้อาร์คที่กำลังโทรง้อแฟนพุดขึ้น เสียงมันดังจนได้ยินทั้งโต๊ะ ผมส่ายหน้าอย่างเอือมๆ  ไอ้ต้นไผ่ยิ้ม

        แล้วไอ้โต้ง  ไอ้กานต์  ไอ้ป้อง ก้อชวนไอ้ต้นไผ่เปิดประเด็นคุยเรื่องต่างๆ โดยมีผมเป็นผู้ฟังที่ดี
        จากการฟัง ผมสามารถสรุปได้ว่า  ไอต้นไผ่  พ่อมันเป็นเจ้าของธุรกิจต่างๆ ทั้งอยู่เมืองไทยและญี่ปุ่น   การเรียนมันก้อไม่เป็นรองใคร ขนาดข้อสอบที่ผมซื้อมา เป็นข้อสอบเข้า ม.ต้น ของนักเรียนญี่ปุ่น ข้อที่ผมคิดไม่ออกมันกลับตอบได้อย่างสบาย  แต่ข้อง่ายๆนี่สิ  ทำไมมันทำไม่ได้  แล้วผมก้อได้รู้อีกว่า ยัยเด็กใหม่ที่ด่าผมวันนี้  เป็นพี่สาวของไอ้ต้นไผ่  ชื่อก้านหลิว
 

        "พี่คับ  ใกล้ได้เวลาเรียนแล้ว  ผมไปก่อนนะครับ"ไอ้ต้นไผ่บอก  แล้วลุกเอาจานไปเก็บ

        "เฮ้อ" ผมถอนหายใจเบาๆ  ลุกขึ้นเอาจานไปเก็บบ้าง  ระหว่างทางผมขอบอกว่า ผมรำคาญสายตาพวกผู้หญิงที่มองผมด้วยสายตาหยาดเยิ้ม พร้อมกับเสียงพึมพำ

        "พี่ไทม์เท่ห์จัง  หล่อด้วย เรียนก้อเก่ง"

        "นี่แหละ  ว่าที่สามีช้านในอนาคต" - - พูดมาได้ไอ้น้อง  พี่ไม่เอาแกทำภรรยาหรอก ขอบอก


       

         หลังจากนั้นการเรียนคาบบ่ายก้อเริ่มต้นขึ้น  น่าเบื่อชะมัดเลย  ผมชักคิดถึงแร็กนาร็อกอยู่บ้านแล้วสิ

        "เฮ้ยไทม์  เหม่อหาสาวที่ไหนอยู่วะ"ไอ้อาร์คที่นั่งข้างหลังสะกิดผม

        "ป่าวว่ะ  คิดถึงแร็กนาร็อก"ผมตอบ  แล้วมันก้อตบหัวผม 1 ที

        "ไอ้ห่า  แค่นี้นั่งเหม่อ เดี๋ยวเหอะเมิง  เฮียเบิ้มจะจับแกทุ่มออกนอกหน้าต่าง"ไอ้โต้งกระซิบว่า  เฮียเบิ้มที่ว่านี่คืออาจารย์ที่สอนวิชาเคมีของพวกผมครับ  เพราะหุ่นอาจารย์แกถึกมาก  พวกผมก้อเรียกอาจารย์ซะใหม่

        "แถบนู้นคุยอะไรกัน"แล้วเสียงเฮียเบิ้มก็กังมาพร้อมกับแปรงลบกระดานครับ เฉียดหัวไอ้ป้องไปหน่อยเดียว แต่ไอ้กานต์นั่งข้างหลังมันสิครับ ดังโป้กเลย  มันสองคนหันมาทางพวกผมก่อนจะแยกเขี้ยวให้หน่อยๆ

        "ผมป่าวคุยนะครับ สงสัยอาจารย์สอนดังจนได้ยินเสียงลมเป็นเสียงคุยล่ะมั้งครับ"ไอ้อาร์คเอ่ยขึ้นมา  แหมไม่กลัวตายเลยจริงๆเพื่อนผม

        "ทีหลังอย่าให้ได้ยินนะ"อาจารย์ว่า  หันไปสอนต่อ  ไอ้โต้งถอนหายใจอย่างโล่งอก 


        ผ่านไปนานพอดูครับ  แล้วการเรียนก้อจบลง 

        "ไอ้ห่า  พวกเมิงคุยไรกันวะ  แมร่งเอ๊ย เฉียดหัวกรูไปเซ็นเดียว"ไอ้ป้องหันมาว่าพวกผม  เมื่ออาจารย์สอนคาบสุดท้ายเดินออกจากห้องไป

        "ไอ้ป้องเมิงเฉียดเซ็นเดียวเมิงทำโมโหไป  กรูนี่  โดนเต็มๆ  แมร่งกรูยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ" ไอ้กานต์บ่น เอามือลูบหัวป้อยๆ ผมนึกขำในใจครับ แต่ก้ออดสงสารมันไม่ได้

        "พวกกรูแค่กระซิบกันเว้ย เบาๆเอง  อาจารย์แมร่งหูดีชิป"ไอ้อาร์คพูด ขณะที่ไอ้โต้งดูหัวที่โนเท่าลูกปิงปองของไอ้กานต์

        "แต่แมร่งอาจารย์แกแรงดีจริงว่ะ  ดูดิ  ลูกปิงปองยังเล็กกว่าเลย"ไอ้โต้งหันมาบอก  ลูบหัวไอ้กานต์เบาๆ ก่อนจะตบซ้ำรอย  ทำเอาไอ้กานต์ร้องจ๊ากเสียงดัง ผมยิ้มมุมปาก  นึกสะใจหน่อยๆ

        "เออ แล้ววันนี้ไอ้แฝดนรก 2 ตัวนั่นหายไปไหนวะ"ไอ้อาร์ดเอ่ยขึ้นมา  ไอ้พวกนั้นก้อเออออตาม  มองหากันใหญ่

        "พวกมันคงไม่มามั้ง"ผมพูด  ไอ้พวกนี้ก้อหันมามองหน้าผม  จะมองทำไมเล่าผมรู้ว่าหน้าผมเหมือนยุนโฮ  จริงๆนะ  ผมพูดจริง เหมือนมากๆเลย

        "ช่างมันเหอะ  เดี๋ยวพรุ่งนี้มันก้อคงมาแหละ  กลับบ้านเหอะเพื่อน"ไอ้ป้องพูด  กอดคอไอ้โต้งแล้วเดินออกจากห้องไป ก่อนไปไอ้โต้งหันมาลาพวกผมก่อน  เพื่อนที่ดีจริงๆครับ

        และขณะที่ผมกำลังเก็บของอยู่นั้น

        "พี่หลิวกลับบ้านเหอะ"เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งดังมาจากหน้าห้อง  ผมเงยหน้าขึ้นไปดู  ไอ้ต้นไผ่ เด็กที่ไอ้ป้องจับได้เมื่อเช้า  แหมมันใจกล้าไม่เบา(หรือมันไม่รู้กันนะ)ที่ขึ้นมาอาคารของ ม.5

        "แกมาได้ไงเนี่ย.."ยัยนั่นถามเด็กคนนั้น  อ๋อ จริงสิ  สองคนนั้นเป็นพี่น้องกันนี่นา  ยัยนั่นชื่ออะไรน๊าา ผมจำไม่ได้  อ๋อ  ก้านหลิว 

        "ไผ่ก้อมาตามทางที่รุ่นพี่บอกอ่ะ"ไอ้ต้นไผ่พูด ทำหน้าตาแอ๊บแบ๊ว  ฮ่าๆ ผมเห็นแล้วผมก้อขำครับ หน้ามันก้อใสซื่ออยู่หรอก แต่มันขัดยังไงไม่รู้ 

        แต่เดี๋ยวเมื่อกี๊มันบอกว่ารุ่นพี่บอก  แสดงว่าทันไปเจอไอ้ป้องกับไอ้โต้งอีกแน่เลย

        "หลิว นี่น้องชายหลิวหรอ  น่ารักจังเลย"เสียงยัยไอฝน  หวานใจ สุดที่รักของไอ้โต้งมันนี่นา  แหมๆยัยนี่เดี๋ยวผมจะบอกไอ้โต้งทุกคำเลย  ไม่ได้สิ  เดี๋ยวไอ้เด็กนี่มันจะตายซะก่อน

        "อ่า ใช่  น้องหลิวเอง"เสียงยัยก้านหลิวพูด 

        "แล้วยัยนั่นก้อพาน้องกลับบ้า  แหมไม่ได้ดูหน้าน้องเลยครับ ว่าอยากไปรึเปล่า  ดูเหมือนว่าไอ้ต้นไผ่จะติดใจยัยไอฝนซะแล้วสิ  เฮ้อ  เด็กน้อเด็ก

        "อ้าว  ไม่มีใครอยู่หรอเนี่ย"ผมมองเข้าไปในบ้าน  ที่มืดสนิทไร้แสงไฟ  พ่อกับแม่ไปไหนน๊า   ผมจึงเข้าไปในบ้านครับ(ก้อบ้านผมนี่ ผมมีสิทธิ์  ไรท์เตอร์: แล้วใครเถียงแกกันฟระ)

        ผมเปิดไปทุกดวงครับ  เพราะมันมืด นี่ก้อ 6 โมงกว่าๆแล้ว  ผมเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรกิน  ผมจะไม่คุยครับมาเรื่องการทำอาหารนั้น ผมแน่แค่ไหน  ฮ่าๆ แบบว่า แม่ผมบังคับขู่เข็ญ - -*ให้ทำตั้งแต่เด็กครับ  ผมก้อเหลือบไปเห็นโน๊ตที่ติดอยู่

        'ไทม์  วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่นะลูก (คร้าบบ  ถ้าอยู่ผมก้อคงเห็นแม่แล้วแหละ)  ยังไงก้อทำอาหารกินเองแล้วกันนะ  แล้วดึกๆแม่กับพ่อถึงจะกลับ  ฝันดีล่วงหน้านะครับ  เด็กดีของแม่'

        "อีกแล้วสิน๊า"ผมบ่นเบาๆ  ช่วงนี้พ่อกับแม่ของผมเหมือนยุ่งตลอดเวลา อาทิตย์นึงจะมีเวลากินข้าวเย็นด้วยกันแค่ 3 ครั้ง  ผมชักน้อยใจแล้วนะเนี่ย


       
        เปรี้ยง  ปังๆๆๆๆ  เสียงเกมส์ครับ  ผมเล่นเกมอยู่  กำลังเมามันเลยครับ  แล้วผมก้อเหลือบไปดูนาฬิกาเรียนใหญ่ที่ติดอยู่เหนือโต๊ะคอม  เข็มนาฬิกาชี้บอกเวลา ว่าอีก5 นาทีจะ5ทุ่ม  ผมจึงตัดสินใจยุติการเล่นเกม  แล้วไปที่โต๊ะทำงาน  เพื่ออ่านหนังสือคณิตศาสตร์ เรื่อง เมทริกซ์  ซึ่งห้องพวกผมจะได้สอบในอาทิตย์หน้า(ซึ่งต่างจากอิไรท์เตอร์ซะเหลือเกิน  สอบก้อไม่เคยจะอ่าน)
       
        "เฮ้อ  ตี 2 แล้วหรอเนี่ย  พ่อกับแม่ยังไม่กลับเลย  ฮ้าวว"ผมทั้งพูดทั้งหาว เมื่อมองนาฬิกา  แม่บอกว่าดึกๆไม่ใช่หรอ  นี่มันก้อจะเช้าแล้วนะ  ยังไม่กลับกันอีก   ผมเองก้อชักง่วงเต็มที 
       
        ยังไงซะ  ผมก้อหยุดการเขียนไดอารี่ของวันนี้  แค่นี้ก่อนแล้วกันครับ  นี่ก้อตีสองยี่สิบนาทีแล้ว  ผมเองก้อง่วง
        ฝันดีคร้าบทุกคน
.
.
.