คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 14
“วิธีที่จะเอาสร้อยเส้นนั้นออกมาน่ะ...” เยซองตั้งใจเว้นเพื่อให้เกิดความตื่นเต้น
“จะเว้นให้มันได้โล่อะไรหา! ไอ้ซาลาเปานี่” ฮีชอลว่าอย่างหมั่นไส้
“แหะๆ ก็นะ...” เยซองอึกอัก หน้าเริ่มซีดลงอีกครั้ง ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“เฮ้อ... เอาเป็นว่าพวกนายไม่ต้องรู้หรอก... นายเองคงไม่อยากบอกหรอกใช่มั้ย เยซอง”คิบอมพูดขัดขึ้นมา เยซองพยักหน้ายอมรับ
“แสดงว่ามันอันตรายมากใช่มั้ย” อีทึกถาม ดวงตาคู่สวยจ้องหน้าเยซองอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ไม่ใช่ๆ มันไม่ได้อันตรายอะไรหรอก ถ้านายรู้วิธีน่ะ แล้วก็มีสิ่งนั้นอยู่ด้วย”เยซองบอก
“เออ.. อ่าๆ ไม่อยากรู้ก็ได้ งั้นเอาเป็นว่า... ไอ้ราชาคนนั้นน่ะ มันเป็นใคร” ฮีชอลถาม เยซองยักไหล่
“นั่นสิ ฉันก็อยากรู้” ฮันกยองพูด ฮีชอลมองหน้าฮันคยองอย่างงงๆ
“อะไรกัน นี่นายอ่านใจคนได้ไม่ใช่หรอ แล้วทำไมนายไม่แอบอ่านใจคิบอมเอาเองเล่า” ฮีชอลหันไปแขวะ
“ก็เวลามันคิดเรื่องนี้ทีไร มันก็ใช้วิชาสกัดใจทุกที ฉันเลยไม่ได้รู้เรื่องอะไรกับมันเลยน่ะสิ” ฮันกยองพูด น้ำเสียงน้อยใจเล็กๆ
“งั้นนายก็รีบบอกมาซะคิบอม”ฮีชอลพูดแกมบังคับ คิบอมส่ายหน้าเพื่อเป็นการปฏิเสธ
“เรื่องนั้นน่ะ นายก็ไม่ต้องรู้อีกนั่นแหละ”คิบอมบอก ฮีชอลมีท่าทีขัดใจเล็กๆ
“อะไรก็รู้ไม่ได้ แล้วฉันจะรู้อะไรได้บ้างเนี่ย”ฮีชอลโวย ทำท่าเหมือนเด็กโดนขัดใจ
“รู้แค่ว่า นายน่ะระวังตัวเองกับรยอวุคให้อยู่รอดปลอดภัยก็พอ เพราะถ้าพวกนายตาย ทุกอย่างก็จบเห่”คิบอมพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“งั้น.. ข้าหวังว่า เรื่องพาตัวราชาองค์นั้นกลับมาจะเสร็จภายในเดือนนี้นะ” ราชาชินดงเอ่ย เยซองกับคิบอมพยักหน้ารับ
“เออนี่คิบอม... ฉันถามนายจริงๆเถอะ ทำไมนายถึงปิดเรื่องนี้กับฉัน” ฮันกยองถาม เมื่อแยกตัวออกมาพร้อมกับคิบอม
“ฉันไม่ได้ปิดนาย แต่นายไม่สนใจถาม ฉันเลยไม่อยากบอก”คิบอมพูด ทำเอาฮันกยองเอ๋อไปชั่วขณะ
“เออๆ งั้นฉันขอสนใจ ว่าคนๆนั้น่ะเป็นใคร” ฮันกยองถาม คิบอมยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะหันไปกระซิบกับฮันกยองอย่างแผ่วเบา
“คนๆนั้นน่ะ คือ...”คิบอมกระซิบ เมื่อฮันกยองได้ยินชื่อ ก็ถึงกับตาค้างด้วยความตกใจทันที
“เหอะๆ ที่แท้ก็คือคนที่ไม่ค่อยจะใกล้ตัวเท่าไหร่เลยสินะ” ฮันกยองพูด หลังจากที่ตั้งสติได้
“อื้ม..”คิบอมยิ้ม
“เออ... ฉันลืมไปซะสนิท ฮยอกแจมันบอกว่าดงแฮอยากเจอนายแน่ะ” ฮันกยองบอก คิบอมหุบยิ้มทันที
“อยากเจอฉันหรอ??” คิบอมทวน คิ้วเข้มขมวดติดกันเพราะความสงสัย
“เออ.. เห็นเจ้านั่นบอกว่างั้นน่ะ”ฮันกยองพูด
“แล้วนายญาติดีกับเจ้านั่นแล้วหรอ ถึงได้คุยกันรู้เรื่อง”คิบอมแซว ฮันกยองส่ายหน้าเล็กน้อย
“เปล่าเลย... ฉันแค่รอเวลาแก้แค้นน่ะ” ฮันกยองตอบ รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นมาบนใบหน้าอันหล่อเหลา
“ทำไมทำหน้ากลุ้มแบบนั้นล่ะ” เสียงทุ้มของคังอินดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของช่วงดึก
“คังอิน... ฉันตกใจหมด มาไม่ให้สุ้มให้เสี้ยง”อีทึกว่า พร้อมกับหายใจเข้าลึกๆ
“ฉันขอโทษนะ ว่าแต่... บอกได้มั้ยว่ากลุ้มใจเรื่องอะไรอยู่” คังอินถาม ยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับคนตาสวย
“เรื่องนั้น... เอ่อ... ไม่มีอะไรหรอก” อีทึกปฏิเสธ พยายามยิ้มเพื่อกลบเกลื่อน
“เรื่องน้องนายใช่มั้ย” คังอินถาม อีทึกทำตาโต
“นายรู้...”อีทึกพูดเสียงแผ่ว รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก
“แน่นอน.. อย่ากังวลไปเลยน่า น้องนายน่ะต้องไม่เป็นไร” คังอินปลอบ อยยิ้มที่อ่อนโยนทำให้อีทึกรู้สึกอบอุ่น
...น้องนายน่ะไม่เป็นไร แค่ตายก็เท่านั้นเองอีทึก... คังอินคิด เก็บรอยยิ้มที่ชั่วร้ายไว้ในใจ
“อื้อ...”อีทึกพยักหน้า พร้อมกับรอยยิ้ม
“นี่สำหรับนาย”คังอินบอก พร้อมกับยื่นดอกกุหลาบสีขาวให้ “ดอกไม้แสนสวย สำหรับคนสวย แล้วเจอกันนะ”
หยอดคำหวานใส่แล้วจากไปเสียดื้อๆแบบนี้ตลอด ทิ้งให้อีทึกยืนอึ้งกับคำพูดนั้นเพียงลำพัง
“ดงแฮ... นายโกรธพี่หรอ”เสียงซีวอนดังมาจากนอกห้องพร้อมๆกับเสียงเคาะประตู
“เปล่าซักหน่อย ใครจะโกรธพี่กันเล่า”ดงแฮตอบกลับไป ถึงปากจะบอกไม่โกรธ แต่ใบหน้าหวานง้ำงอลงอย่างเห็นได้ชัดนั้นเป็นตัวฟ้องอย่างดี
“อย่าโกหกพี่เลยน่า... นายโกรธพี่ใช่มั้ย” ซีวอนพยายามง้อน้องชายสุดที่รักของตัวเอง อย่างสุดความสามารถ
“ผมไม่ได้โกรธพี่นะ” ดงแฮพูด เปิดประตูออกมาเจอหน้าพี่ชาย
“ฮั่นแน่... งอนล่ะสิ เจ้าหนูดงแฮผู้น่ารักของพี่” ซีวอนพูด ยิ้มหวานให้ดงแฮ
“ใครจะไปโกรธพี่ตัวเองได้ลงเล่า” ดงแฮยิ้มอย่างอดไม่ได้ ...ทำไมกันนะ อยากจะโกรธให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่พอเห็นรอยยิ้มนี่ทีไร โกรธไม่ลงทุกที...
“ดีมาก.. งั้นก็นอนซะ เดี๋ยวนอนไม่พอ ตื่นขึ้นมาเป็นหมีแพนด้าไม่รู้ด้วยนะ” ซีวอนบอก ดงแฮยิ้ม ก่อนจะกล่าวราตรีสวัสดิ์แล้วปิดประตู
“เฮ้ย! เข้ามาได้ไง” ดงแฮตะโกนลั่น เมื่อมองไปที่เตียงที่เคยว่างเปล่า บัดนี้ มีบุรุษชุดขาว นาม คิม คิบอม นั่งแทนที่ความว่างเปล่าแล้วเรียบร้อย
“เห็นนายบ่นคิดถึงฉัน ฉันเลยมาหาตามคำเรียกร้อง” คิบอมพูด ใบหน้าหล่อเหลายิ้มในลักษณะที่เรียกว่า ยิ้มละลายใจ
“ฉันแค่บอกว่าอยากเจอนาย...” ดงแฮพูด ขณะนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงาน
“นั่นแหละที่เค้าเรียกว่าคิดถึง” คิบอมพูด มองใบหน้าหวานของดงแฮที่สะท้อนกับแสงไฟ ผิวขาวเนียน ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิง ตัวผอมบางเกินชาย
“ฉันไม่ได้คิดถึงนาย” ดงแฮพุดเสียงแข็ง จ้องหน้าคิบอมอย่างเอาเรื่อง
“หึหึ แล้วนายอยากเจอฉันทำไม” คิบอมถาม เอนตัวลงนอนบนเตียงสีขาวของดงแฮอย่างสบายอารมณ์
“พี่ฮีชอลอยู่ที่ไหน” ดงแฮเปิดประเด็น คิบอมหุบยิ้มก่อนจะทำสีหน้าเรียบเฉย
“ฮีชอลไม่อยู่... แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน” คิบอมพูด มองหน้าดงแฮ ทำทีเป็นไม่เข้าใจ
“นายเป็นคนเดียวที่รู้จักพี่ฮีชอลตลอดเวลาที่เค้าอยู่ที่นี่ ตอนนี้พี่เค้าหายตัวไป จะให้คิดว่ายองแซงวง SS501 เอาตัวพี่เค้าไปรึไง” ดงแฮพูด พยายามเข้า ลี ดงแฮ นายต้องทำเพื่อพี่ชายของนาย...
“แล้วนายคิดว่าฉันจะพาฮีชอลไปอยู่ที่ไหนล่ะ” คิบอมย้อนถามอีกครั้ง ดงแฮดูอารมณ์เสียไม่น้อยเลยทีเดียว
“ฉันจะไปรู้กับนายมั้ย แต่ฉันรู้แล้วกัน ว่านายพาพี่ฮีชอลไปจากที่นี่” ดงแฮพูด คิบอมยิ้มอย่างพอใจ
“ฉลาดดีนี่ สมองนายน่าจะเป็นประโยชน์กับทางนู้นนะ”คิบอมพูด ดงแฮทั้งโกรธทั้ง งง เมื่อได้ยินเช่นนั้น
“หุบปากของนายซะ แล้วบอกมาว่าพี่ฮีชอลอยู่ไหน”ดงแฮพุ่งเข้าไปคร่อมร่างของคิบอมแล้วกระชากคอเสื้อตามอารมณ์โกรธ โดยหารู้ไม่ว่า ท่านี้ เสี่ยงต่อชีวิตของพรหมจารีอย่างมาก -*-
“ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยไม่มีการสูญเสีย ข้อนี้นายรู้ดี” คิบอมตอบ มองหน้าหวานดังน้ำตาลปี๊บของคนที่คร่อมอยู่ด้านบนด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“อย่ามาโยกโย้ใส่ฉัน... บอกฉันมาว่าพี่ฮีชอลอยู่ที่ไหน” ดงแฮตะคอก คิบอมยิ้มมุมปากน้อยๆ ก่อนจะจับดงแฮพลิกมาอยู่ข้างล่างแทน (*-*)
“ฉันบอกนายก็ได้ แต่ว่า... ต้องมีอะไรแลกเปลี่ยนนะ... ตามกฎการแลกเปลี่ยนไงล่ะ” คิบอมพูดเสียงนุ่ม ดงแฮเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อจากที่เคยถือไพ่เหนือกว่า ตอนนี้กลายเป็นอยู่ใต้บัญชาของแวมไพร์หนุ่ม
“ก็บอกมาสิ... ชักช้าอยู่ได้”ดงแฮตวาด ถึงแม้จะเพลี่ยงพล้ำ แต่คนอย่าง ลี ดงแฮน่ะ ไม่ยอมแพ้ใครอยู่แล้ว
“อยู่ที่อาราเนีย อีกมิติหนึ่งที่ถูกปิดกั้นจากโลกนี้โดยสิ้นเชิง” คิบอมตอบ ดงแฮถอนหายใจอย่างรำคาญ ใจหนึ่งอยากจะกระโดดถีบคนข้างบนให้กระเด็นออกนอกระเบียงไป เพราะเขาไม่อยากเชื่อ แต่อีกใจก็เชื่อในสิ่งที่คิบอมพูด ขนาดแวมไพร์ยังมีตัวเป็นๆให้เจอ แล้วสิ่งอื่นมันจะไม่มีเลยหรือ??
“โครตรู้พิกัดที่แน่นอนเลย” ดงแฮพูด กัดริมฝีปากแน่น
“เอาล่ะ ฉันบอกนายไปหมดแล้ว แล้วนายจะให้อะไรฉันเป็นของแลกเปลี่ยนล่ะ” คิบอมพูด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหลา
“ให้นี่ไงเล่า” ดงแฮพูด พร้อมกับถีบเข้าที่ท้องของคิบอมสุดแรงเกิด จนคิบอม กระเด็นตกจากเตียง ดงแฮได้โอกาสรีบวิ่งหนีออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
“ร้ายนักนะนาย... ไม่ได้เจอเหยือแบบนี้มานานแล้ว” คิบอมยิ้ม ก่อนจะเดินตามดงแฮออกไปอย่างใจเย็น
...รอยที่ข้อมือนั่น คงจะเป็นสิ่งนั้นสินะ...
ปังๆๆๆๆ
“พี่ซีวอน เปิดประตูให้ผมหน่อย พี่ครับ!” ดงแฮเคาะประตูเสียงดัง(มาก) พร้อมกับตะโกนเสียงดังยิ่งกว่า
“มีอะไรดงแฮ เสียงดังเชียว” ซีวอนเปิดประตูพร้อมกับใบหน้าที่งุนงง
“ผมขอหลบที่นี่แป๊บนึงนะพี่”ดงแฮพูด พร้อมกับหอบเป็นระยะๆ ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในห้องของซีวอน
“อยู่กันพร้อมหน้าเลยหรอ”เสียงของคิบอมดังมาจากทางระเบียง ดงแฮเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“นาย คนที่คุยกับดงแฮเมื่อตอนนั้น” ซีวอนทักด้วยความแปลกใจ อยู่ดีๆแขกที่มาในยามวิกาลก็มาโผล่ที่ระเบียงห้องเขาเสียดื้อๆ
“ใช่ ฉันเอง...” คิบอมยิ้มทักทาย พร้อมกับโค้งตัวทำความเคารพ
“นายมีอะไรรึเปล่าทำไมมาดึกๆดื่นๆแบบนี้” ซีวอนถาม คิ้วขมวดติดกันด้วยความสงสัย ยิ่งดงแฮเกาะแขนเขาแน่นพร้อมกับหลบอยู่ข้างหลังเขาราวกับว่ากลัวคนๆนั้น ยิ่งทำให้เขาสงสัยยิ่งกว่าเดิม
“ฉันมีธุระจะคุยกับดงแฮนิดหน่อยน่ะ” คิบอมพูด พร้อมกับถือวิสาสะเดินเข้ามาในห้องของซีวอน
“นายต้องการอะไร” ซีวอนถาม พยายามกันดงแฮจากคนที่บุกรุกเข้ามาในห้อง
“ดงแฮรู้ความลับอะไรบางอย่างของฉันแล้ว ฉันแค่ต้องการสิ่งตอบแทนให้คุ้มกับค่าเสี่ยงภัยสิ” คิบอมพูด ดงตาเปลี่ยนเป็นสีแดง เขี้ยวสีขาวคมปรากฏขึ้น ทำเอาซีวอนช็อคเบาๆ
“ฉันแค่รู้ว่าพี่ฮีชอลอยู่ที่ไหน มันจะเสี่ยงตายขนาดนั้นเลยรึไง” ดงแฮตะโกนมาจากข้างหลังซีวอน มือเล็กเกาะแขนเสื้อซีวอนแน่นยิ่งกว่าเดิม
“นายว่าไงนะ นายรู้ว่าฮีชอลอยู่ที่ไหนงั้นหรอ” ซีวอนถามด้วยความอยากรู้ ความกลัวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่หายไป ตอนนี้ไม่มีอะไรที่ทำให้เขากลัวได้ หากมันต้องแลกกับการได้พบฮีชอลอีกครั้ง
“รู้สึกว่าน้องนายจะปากพล่อยนะ เอาเป็นว่า เพื่อไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้อีก ฉันขอตัวเด้กคนนี้ไปเป็นตัวประกันก่อนก็แล้วกัน...”คิบอมพูด ดวงตาสีแดงสะกดให้ซีวอนยืนนิ่งราวกับก้อนหิน ก่อนจะกระชากดงแฮออกมาอย่างรุนแรง
“พี่ซีวอนช่วยผมด้วย”ดงแฮร้อง ใบหน้าหวานดูตื่นกลัว น้ำตาใสไหลอาบแก้มอันขาวเนียนเป็นทาง
...ดงแฮ บ้าชิบ ขยับไม่ได้เลย...
“เรื่องนี้มันต้องปลอดภัยไว้ก่อน... เอาไว้เจอกันใหม่นะ ชเว ซีวอน”คิบอมพูด พร้อมกับกางปีกสีดำออก ก่อนจะบินขึ้นบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่ขยับได้ ซีวอนรีบวิ่งไปที่ระเบียง มองน้องชายของตัวเองที่พึ่งจะถูกชิงไปต่อหน้าต่อตาโดยที่เขาไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย มองคนที่สวมเสื้อผ้าสีขาวตัดกับปีกสีดำและดวงตาสีแดง ที่บินห่างออกไปเรื่อยๆ ก่อนจะหายลับไปกับความมืด
...นายเป็นตัวอะไรกันแน่ แกเป็นใคร...
...ดงแฮ พี่ไม่สามารถช่วยอะไรนายได้เลย...
...ไม่สามารถปกป้องนาย ให้นายอยู่ที่นี่กับพี่ได้...
...เหมือนกับที่พี่ ไม่สามารถดูแลอีชอลไว้ได้ จนฮีชอลหายไป....
...พระเจ้า ผมต้องเสียคนที่ผมรักไปถึงสองคน...
...พระเจ้า อย่าแกล้งผมแบบนี้สิ...
“ดงแฮ!!!” ซีวอนตะโกนสุดเสียง น้ำตาคลอเต็มเบ้า ก่อนจะค่อยไหลลงมา น้ำตาของลูกผู้ชายที่ไม่เคยปล่อยให้ไหล บัดนี้ ไม่สามารถที่จะกลั้นมันไว้ได้อีกแล้ว...
“โอ๊ย!”ฮยอกแจร้อง ก่อนจะค่อยๆยันตัวลุกขึ้นจากเตียง ไปยังโต๊ะทำงานที่มีขวดยาแก้ปวดวางอยู่
...มีรางสังหรณ์แปลกๆแฮะ...
“ทำอะไรของนายน่ะ”เสียงทุ้มของฮันคยองทักขึ้น ขณะที่ฮยอกแจกำลังดื่มน้ำ
“ไม่เกี่ยวกับนาย” ฮยอกแจตอบ พยายามหายใจเข้าลึกเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวด
“ถ้าปวดนักก็ไปนอนพักซะสิ ยืนนิ่งเป็นตอไม้แบบนั้นมันจะหายมั้ย” ฮันคยองพูด อุ้มฮยอกแจพาดบ่า ก่อนจะทิ้งลงที่เตียง แล้วดึงผ้าห่มมาคลุมตัวฮยอกแจ
“นี่นาย ทำบ้าอะไรเนี่ย ฉันเจ็บนะ” ฮยอกแจร้อง ดึงผ้าห่มออกจากหัว จ้องตาฮันคยองเขม็ง ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“นอนไปเหอะน่า พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่รึไงเล่า” ฮันคยองบอก พร้อมกับทิ้งตัวลงนอนข้างๆฮยอกแจ
“รู้แล้วน่า..” ฮยอกแจพูด พลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้อีกฝ่าย พร้อมกับทำหน้าบึ้งตึง
“ทำไมยังไม่หลับอีก” ฮันคยองเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดของตอนกลางคืน
“เรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง!”ฮยอกแจบอกเสียงเขียว ตอนนี้เขากำลังรู้สึกแปลกๆยังไงพิกล รู้สึกใจหายอย่าบอกไม่ถูก
“จะไม่ให้ฉันยุ่งได้ไง.. ถ้านายไม่หลับ ฉันก็นอนไม่หลับด้วย”ฮันกยองพูดเสียงนุ่ม ฮยอกแจพลิกตัวหันไปมองหน้าฮันกยองด้วยความแปลกใจ
...มันจะมาไม้ไหนอีกวะ... ฮยอกแจคิดในใจ ฮันกยองยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวฮยอกแจอย่างแผ่วเบา แววตาอ่อนโยนที่ฮยอกแจไม่เคยเห็นมาก่อนปรากฏบนดวงตาคม
“เพราะนายถอนหายใจเสียงดังมาก ฉันเลยนอนไม่หลับน่ะสิ...”ฮันคยองบอก รอยยิ้มกวนๆ เฉิดฉายบนใบหน้า
.
.
.
.
ไรต์เตอร์กลับมาอัพแล้วจ้าา
ขอบคุณทุกท่านที่ยังคงติดตาม
และขอบคุณทุกคอมเม้นน๊าา
ตอนนี้เป็นยังไงบ้างเอ่ย
เม้นบอกกันด้วยน๊าา
รักทุกคนจ้า จุ๊บๆ
.
.
.
ความคิดเห็น