คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 10
ตอนที่ 10
“พี่ฮีชอล.. พี่ซีวอน มาเล่นน้ำด้วยกันสิ”เสียงสดใสของดงแฮเรียกทั้งสองคนที่นั่งเล่นอยู่ริมหาด
“ไม่อ่ะ.. นายเล่นเถอะ.. แดดมันร้อน เดี๋ยวผิวไหม้”ซีวอนตะโกนตอบ ดงแฮถึงกับทำหน้าเอือมก่อนจะวิ่งขึ้นจากน้ำมาลากฮีชอลไป
“งั้นพี่ฮีชอลมาเล่นเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”ดงแฮพูดพร้อมกับลากฮีชอลที่พยายามขัดขืนเต็มที่
“ไม่นะ..ดงแฮ..ไม่เอา..ไม่เล่น”ฮีชอลพูด พยายามขัดขืนเต็มที่ แขนข้างหนึ่งกอดต้นมะพร้าวเอาไว้
“ทำไมอ่ะ.. พี่ไม่เคยมาเที่ยวทะเลเลยไม่ใช่หรอ งั้นก็มาเล่นให้เต็มที่หน่อยสิ”ดงแฮพูด ออกแรงลากฮีชอลเต็มที่ แต่ไม่เป็นผล
“คือ..พี่.. เอ่อ.. ว่ายน้ำไม่เป็น”ฮีชอลพูดเสียงแผ่ว อย่างอายๆนิดๆ
“หา! พี่ว่ายน้ำไม่เป็น”ดงแฮตะโกนอย่างไม่เชื่อหู เผลอปล่อยมือที่ออกแรงลากฮีชอล ทำให้ฮีชอลเสียการทรงตัวไปกระแทกกับต้นมะพร้าวอย่างแรง
“โอ๊ย! ก็ใช่สิ..อู๊ย! เจ็บนะเนี่ย..ปล่อยมาได้”ฮีชอลค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้น โดยมีซีวอนที่รีบวิ่งเข้ามาประคองทันทีเป็นผู้ช่วย
“อ่าๆ..ขอโทษครับ แบบว่ามัน..ตกใจนิดหน่อย”ดงแฮพูดพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ
“พี่ว่ายน้ำไม่เป็นแล้วผิดตรงไหนเล่า” ฮีชอลพูด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ก็..เห็นโตแล้วไง”ดงแฮพูด พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้
“งั้นฉันหัดให้เอามั้ย” ซีวอนพูด ร่างบางทำตาโตก่อนจะพยักหน้า
“ครับ”ฮีชอลตอบเสียงใสด้วยความยินดี ความเจ็บเมื่อครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง
“เออ..กับน้องกับนุ่งล่ะไม่เคยจะสนใจ.. กะสุดที่รักล่ะ นิดๆหน่อย เดือดร้อนแทน ชิส์” ดงแฮบ่นอุบ ก่อนจะเชิดใส่ แล้วเดินจากไป
“ผมผิดหรอ”ฮีชอลหันไปถามซีวอน ใบหน้าสวยดูใสซื่อซะจนคนแถวนั้นอดยิ้มในความน่ารักไม่ได้
“ฉันก็ไม่รู้”ซีวอนตอบ มองตามดงแฮที่เดินดุ่มๆไปนั่งใต้ต้นมะพร้าว งงๆ
“ผมว่าคุณไปตามดงแฮดีกว่ามั้ย” ฮีชอลพูด แววตาดูใสซื่อ แต่ในใจกลับนึกขำดงแฮเล็กๆ
“ไม่เป็นไรหรอก รายนั้นปล่อยไปสักพักเดี๋ยวก็ดีเอง”ซีวอนบอก จับมือร่างบางไปที่ชายหาดก่อนจะผลักลงน้ำอย่างแรง
“คุณซีวอน..แค้กๆ..คุณแกล้งผมทำไม”ร่างบางตะโกนลั่น ร่างสูงหัวเราะอย่างพอใจ ก่อนจะเดินตามลงไป
“อันที่จริงนายก็ว่ายน้ำได้นี่นา”ร่างสูงพูดแกมหัวเราะ
“คุณแกล้งอ่ะ นี่แน่ะ”ร่างบางตะโกน พร้อมกับวิดน้ำใส่ร่างสูง
ดงแฮนั่งมองซีวอนและฮีชอลเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ก่อนจะหัวเราะออกมา แล้วก็เศร้าลงอีกครั้ง
...ถ้าฮยอกแจมาด้วยก็คงดี... นายจะเป็นยังไงบ้างนะ...
“นี่.. นายจะนั่งมองหน้าฉันอีกนานมั้ย หา! ฉันจะอาบน้ำ” เสียงคนตัวเล็กกว่าตะโกนว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ริมระเบียง
“นายจะอาบก็ไปอาบสิ.. บอกฉันทำไม” ชายหนุ่มพูด รอยยิ้มแสนกวนปรากฏขึ้นบนใบหน้าอันหล่อเหล่า
“ฮันคยอง!!”ฮยอกแจตะโกน ก่อนจะกระแทกเท้าเข้าไปในห้องน้ำ
...ตะโกนใส่ฉันให้พอนะ ลี ฮยอกแจ ก่อนที่นายจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้กับฉันอีก ...
รอยยิ้มชั่วร้ายผุดขึ้นมาแทนที่รอยยิ้มกวน แต่แปลก หัวใจของเขากับเต้นแปลกๆ เหมือนมันกำลังต่อต้านความคิดของเขาอยู่
...ไม่อยากทำร้ายคนๆนี้...
...พ่อครับ.. ผมควรจะทำยังไงดี...
“เหม่อมากๆ ตกระเบียงตายซะ”เสียงฮยอกแจดังขึ้น ทำเอาฮันคยองสะดุ้งตื่นจากความคิด
“ฉันยังตายไม่ได้หรอก เพราะฉันจะรอให้นายตายก่อน” ฮันคยองตอบ ทำเอา ฮยอกแจคลั่ง
“ถ้านายจะมากวนส้น...ฉัน ฉันขอแนะนำให้นายไปไกลๆเลยไป ฉันไม่มีอารมณ์”ฮยอกแจพูด กระแทกขวดน้ำหอมลงอย่างแรง
“อย่าพูดทำร้ายน้ำใจฉันแบบนี้สิ ฉันบอกแล้วไง ว่าวันนี้ฉันจะนอนนี่” ฮันคยองพูด ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มตลอดเวลา หากแต่เป็นรอยยิ้มที่คนมองแล้วไม่สุนทรีเอาเสียเลย
“แวมไพร์บ้านนายสินอนตอนกลางคืน จะไปหากินที่ไหนก็ไปไป๊”ฮยอกพูดอย่างหมดความอดทน เดินไปปิดประตูที่ระเบียง แต่ถูกมืออันเย็นเฉียบจับข้อมือไว้ก่อน
“อย่าพยายามหนีเลยน่า นายหนีฉันไม่พ้นอยู่แล้ว” ฮนคยองบอก ฮยอกแจสะบัดข้อมือออก ก่อนจะถอนหายใจอย่างหัวเสีย
“เข้ามาสิ ลีลาอยู่ได้ รำคาญ”ฮยอกแจตะคอกใส่ ฮันคยองเดินมาเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ต่อไปนี้ฉันจะมานอนที่นี่ทุกคืน เพราะฉะนั้น อย่าปิดประตูระเบียงก่อนล่ะ ไม่งั้นล่ะก็...” ฮันคยองพูดให้คิด ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มๆของฮยอกแจ “อ้อ.. แล้วนายต้องมานอนข้างๆฉันด้วย...”
“เออ...”ฮยอกแจรับ ก่อนจะทำหน้าเหมือนกินดินเข้าไปก้อนโต
“พี่เยซองนะพี่เยซอง อะไรก็ไม่รู้ จู้จี้วุ่นวายจริงๆเลย... ออกมาเดินเล่นนิดหน่อยก็ไม่ได้ หนีเที่ยวซะเลย ฮ่าๆ”เสียงเล็กของรยอวุคหัวเราะร่า ขณะที่ย่องออกมาจากปราสาท ก่อนจะตรงไปที่สวนท้ายปราสาทซึ่งมีลำธารเล็กๆไหลผ่าน
“อากาศดีจัง”รยอวุคพูดพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ
สวบ!
เสียงอะไรบางอย่างขยับอยู่ในพุ่มไม้ทางด้านหลัง รยอวุคหันกลับไปมองด้วยความตกใจ
“อะไรอ่ะ” รยอวุคพึมพำ ยืนจ้องตรงพุ่มไม้สักพัก พอเห็นว่าไม่มีอะไร จึงถอนหายใจอย่างโล่งอก “คงจะเป็นกระต่ายหรืออะไรซักอย่างแหละมั้ง” รยอวุคปลอบตัวเอง ก่อนจะเอนตัวลงบนพื้นหญ้าตรงนั้น
“รยอวุค” เสียงใครบางคนเรียก รยอวุคหันไปยังต้นเสียง
“ซองมิน.. นายใช่มั้ย”รยอวุคกระเด้งตัวลุกขึ้น พร้อมกับกระโดดกอดคอเพื่อนรักด้วยความคิดถึง
“ใช่ ฉันเอง ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”ซองมินพูด ใบหน้ายิ้มแย้ม หากแต่แววตากลับดูเศร้าหมอง
“นั่นสิ ฉันคิดถึงนายมากเลยนะ... แล้วนายสบายดีมั้ย ดูนายไม่ค่อยดีเลย” รยอวุคถาม เมื่อสบตากับซองมินก็สัมผัสถึงความเศร้า
“รยอวุค”
“หือ”
“ฉันขอโทษนะ..”
“รยอวุค!”เยซองตะโกนสุดเสียง เพื่อเรียกเจ้าคนตัวเล็กจอมซน ที่ตอนนี้หายไปไหนก็ไม่รู้
“บ้าจริง แอบหนีไปเที่ยวเล่นอีกแน่เลย... เจอตัวนะ จะดุให้ลืมชื่อตัวเองเลยคอยดู รู้ทั้งรู้ว่าอันตรายอยู่รอบตัวยังจะดื้ออีก” เยซองบ่น ด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับวิ่งออกจากปราสาท “ อยู่ไหนนะ”
“ไม่นะ... อย่า” เสียงเล็กของรยอวุคดังขึ้น จากสวนด้านหลังปราสาท เยซองรีบวิ่งไปหาต้นเสียงทันที
...พระเจ้า ช่วยคุ้มครองเจ้าเด็กดื้อคนนี้ด้วยเถอะ...
...รอก่อนนะ รยอวุค พี่จะรีบไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละ...
“ซองมิน...อย่านะ นายเป็นบ้าอะไร นายจำฉันไม่ได้รึไง ฉันรยอวุคไง”รยอวุคพูดทั้งน้ำตา เมื่อเพื่อนรักเดินถือมีดเข้ามาหา หมายจะปลิดชีวิตตัวเอง
“ฉันจำนายได้รยอวุค.. ฉันไม่เคยลืม ว่าเราเป็นเพื่อนกัน... แต่ฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้ ฉันขอโทษนะ” ซองมินพูด พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา ก่อนจะตวัดมีดสั้น หมายจะให้ถูกเส้นเลือดใหญ่ที่คอ แต่รยอวุคหลบได้จึงถูกที่ต้นแขนแทน
“โอ๊ย! ซองมิน.. ทำไม.. ใครจ้างนาย.. นายเห็นเงินดีกว่าเพื่อนแล้วหรอ เพราะอะไร ทำไมนายต้องฆ่าฉัน” รยอวุคพูด มือกุมบาดแผลที่ต้นแขนเอาไว้ เลือดสีแดงสดไหลอาบทั่วแขน
“เพราะถ้านายตาย เรื่องมันก็ง่ายขึ้นน่ะสิ...” เสียงทุ้มของแขกไม่ได้รับเชิญดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของคยูฮยอน “ รีบจัดการซะซองมิน... จะได้รีบกลับ ฉันขี้เกียจมีเรื่องกับราชาชินดง”
“แกเป็นใคร..” รยอวุคถาม ก้าวถอยหลังไปช้าๆด้วยความหวาดกลัว
“รู้จักฉันก่อนตายก็ได้.. ฉันชื่อ โจว คยูฮยอน ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วก็... ลาก่อน” คยูฮยอนพูด ใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร แต่แววตาแฝงไปด้วยความร้ายกาจ
“ซองมิน.. อย่า!” รยอวุคตะโกนห้ามเพื่อรักที่เดินดุ่มๆเข้ามา มือของซองมินกระชับมีดแน่น น้ำตาไหลเป็นสาย เป็นเครื่องบ่งบอกว่าเขาไม่ได้อยากที่จะทำแบบนี้
“ขอโทษนะ.. รยอวุค.. เราจะเป็นเพื่อนกันอยู่.. ใช่มั้ย” ซองมินเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะยกมีดขึ้นระดับไหล่ พร้อมกับหลับตา แล้วทิ่มไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
...ยังไง นายก็เป็นเพื่อนฉันเสมอ ซองมิน... รยอวุคหลับตาแน่น เตรียมพร้อมรับความตายที่จะตามมา แต่แปลก... นี่หรอความตาย ทำไมไม่เห็นเจ็บหรือปวดอะไรเลย การตายมันดีอย่างนี้นี่เองหรอ...
“เกือบไม่ทันแฮะ” เสียงทุ้มของเยซองดังขึ้น รยอวุคค่อยๆลืมตา ภาพตรงหน้า ภาพที่เยซองยืนบังเขาไว้ มือข้างหนึ่งจับข้อมือของซองมินไว้ได้ทัน ก่อนที่มีดจะปักลงที่หน้าอกของเขา
“พี่เยซอง”รยอวุคร้องอย่างดีใจปนรู้สึกผิด
“นายไม่เป็นไรนะ..” เยซองเอ่ยถาม รยอวุคพยักหน้า
“โผล่มาอีกแล้ว ซองมิน จัดการเจ้านี่ก่อน แล้วค่อยจัดการรยอวุคทีหลัง”คยูฮยอนออกคำสั่ง ซองมินพยักหน้ารับ พร้อมกับตวัดมีดสั้นไปมาหลายครั้งด้วยความชำนาญและรวดเร็ว จนเยซองหลบแทบไม่ทัน
...บ้าชิบ ซองมินฝีมือมันร้ายกาจจริงๆ ทำได้แค่หลบกับป้องกันอย่างเดียวหรอเนี่ยเรา แค่นี้ยังโดนไปหลายแผลเลย...
พลั่ก!
เยซองถูกซองมินถีบเข้าที่ท้อง ก่อนจะหงายกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง ซองกระโดดขึ้นคร่อมพร้อมกับปักมีดลงบนหน้าอกของเยซองทันที
“อ๊ากส์” เยซองร้องด้วยความเจ็บปวด เลือดสีสดไหลออกจากบาดแผลเป็นสาย เขาใช้แรงครั้งสุดท้ายดึงมีดออกจากอก ก่อนจะตวัดบาดต้นแขนและแผ่นอกของซองมินเป็นแผลยาวเช่นกัน
“บ้าเอ๊ย!”คยูฮยอนสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะคว้าตัวซองมินเข้ามาอยู่ในอ้อมอก แล้วหายตัวไป
รยอวุคยืนช็อกอยู่สักพัก ก่อนจะวิ่งไปประคองร่างที่ไร้สติของเยซองให้ลุกขึ้น ก่อนจะพยุงเข้าไปในปราสาท
...พี่เยซอง อย่าเป็นอะไรนะ ตื่นขึ้นมาด่าผมก่อน....
“เป็นอะไรไป” ร่างสูงถามเมื่ออยู่ดีๆ ฮีชอลก็ยืนนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด
“ไม่รู้สิฮะ.. อยู่ดีๆก็รู้สึกแปลก เหมือนมีใครเป็นอะไรเลย”ฮีชอลพูดเสียงแผ่ว สูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อขจัดความกังวลออกไป
“คิดมากน่า.. ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไร นายเองก็ไม่เป็นอะไร ดงแฮก็นั่งอยู่ตรงนั้น ไม่มีใครเป็นอะไรหรอก เล่นน้ำกันดีกว่า” ซีวอนพูดปลอบ ก่อนจะกดหัวฮีชอลลงน้ำทะเล
“เฮ้! ขี้โกงนี่ ย้ากกกก”ฮีชอลตะโกนลั่น พร้อมกับกระโจนเข้าหาซีวอน หมายตะครุบให้จมลงไปในน้ำ แต่ซีวอนหลบได้ จึงกลายเป็นว่าร่างบางเองที่ลงไปอยู่ใต้น้ำ
“นายกระโดดลงน้ำทำไมอ่ะฮีชอล” ซีวอนถามพร้อมกับหัวเราะร่าอย่างสะใจ ร่างบางโผล่ขึ้นมาจากน้ำ พร้อมกับมีท่าทางงอนๆ ก่อนจะเดินเชิดหนีไป
“ขี้โกงอ่ะ ไม่เล่นด้วยแล้ว.. ไปเล่นกับดงแฮดีกว่า ชิส์” ร่างบางเดินสะบัดหน้าหนีไปหาดงแฮที่นั่งหงอยอยู่ใต้ต้นมะพร้าว
“ไม่เล่นกันต่ออ่ะ” ดงแฮถาม ทำหน้าน้อยใจ
“ไม่อ่ะ พี่ไม่อยากเล่นกับคุณซีวอนแล้ว พี่อยากเล่นกับดงแฮมากกว่า เล่นกับดงแฮสนุกกว่าเยอะเลย”ฮีชอลพูด ทำแก้มป่องๆ เหมือนเพิ่งโกรธใครมา
“ฮั่นแน่.. โกรธพี่ซีวอนอ่ะดิ ใช่แน่ๆเลย พี่ซีวอนตามมาง้อแล้วน่ะ” ดงแฮยิ้ม สายตาจับผิด ฮีชอลมองไปที่ซีวอนที่วิ่งใกล้เข้ามา ใบหน้าสวยง้ำลงยิ่งกว่าเดิม
“นี่ ฉันแค่แกล้งนายเล่นเฉยๆ ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วยเล่า” ซีวอนพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ
“ไม่รู้..”ฮีชอลพูด หมุนตัวหนีไปอีกทาง ดงแฮที่นั่งมองอยู่อดยิ้มไม่ได้ นับวันสองคนนี้ยิ่งสนิทกัน ยิ่งเหมือนแฟนกันทุกวัน แต่ถ้าเป็นแฟนกันจริงๆก็คงดี ติดอย่างที่เป็นผู้ชายทั้งคู่นี่สิ... (ไรท์เตอร์ : ไม่เห็นแปลกลูก)
“นี่หายโกรธนะๆ” ซีวอนเขยิบเข้ามานั่งใกล้ๆ
“ไม่”ฮีชอลพูด สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
“จะหายมั้ย ฮึ”ซีวอนพูดพร้อมกับหอมแก้มใสๆของฮีชอลฟอดใหญ่ ดงแฮทำตาโต ขณะที่ฮีชอลหน้าแดงเป็นลูกตำลึง
“มะ...ไม่” ฮีชอลพูดเสียงแข็ง ซีวอนยิ้มกริ่ม จะยื่นหน้าเข้าใกล้ๆอีกครั้ง
“ไม่หายใช่มั้ย..”ซีวอนพูด พร้อมจะหอมแก้มฮีชอลอีกที แต่ถูดมือสวยดันหน้าไว้ก่อน
“หายก็ได้.. ทำอะไรไม่อายน้อง อายชาวบ้านชาวช่องเค้าเลย ถ้าไม่อายคนอื่น ก็อายตัวเองหน่อยสิครับ” ฮีชอลพูด ผลักหน้าของซีวอนออก
“ไม่เห็นต้องอายเลย จริงมั้ยดงแฮ”ซีวอนหันไปหาดงแฮ ที่นั่งทำตาปริบๆ อยู่
“ไม๊..ไม่ๆๆๆ ไม่ต้องอายเล๊ย”ดงแฮทำเสียงสูง ฮีชอลก้มหน้าปกปิดความเขินอาย
...ไม่ต้องคิดเลยว่าพี่ฮีชอลเขินขนาดไหน เป็นกรู กรูก็เขิน อายด้วย -*-....
.
.
.
55++ กลับมาอัพอีกตอนแล้วจ้าา
หลังจากหายไปนานมากๆ
ต้องขอโทษจริงๆจ้าา งานเยอะมากจริงๆ
ไม่มีเวลาเลยอ่ะ เพิ่งเคลียร์เสร็จ เมื่อวานนี้เอง
ให้อภัยเค้านะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นที่คอยติดตามเสมอนะ
ตอนนี้เป็นไงก็เม้นบอกกันด้วยนะจ๊ะ.
.
.
.
.
ความคิดเห็น