ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทเริ่มต้น
--1--
"ก้านหลิว ต้นไผ่ เดือนหน้าพ่อจะย้ายเราไปเรียนที่เมืองไทยนะลูก" เสียงพ่อของฉันลอดผ่านหนังสือพิมพ์ที่กำลังอ่านอยู่ออกมา ทำเอาเรา 2 พี่น้องมองหน้ากันด้วยความตกใจ
"อะไรนะพ่อ พ่อจะย้ายเราจริงๆน่ะหรอ"ฉันท้วง ไม่อยากจะเชื่อเลย
"ใช่พ่อ เราอยู่ที่นี่มา เกือบ 5 ปีแล้วนะ เมืองไทยเป็นยังไงเราก้อไม่เคยรู้จัก"ต้นไผ่ น้องชายของฉัน ร่วมด้วยอีกคน
"จริงน่ะสิ พ่อทำเรื่องย้ายโรงเรียน และหาที่พักเรียบร้อยแล้วนะ เดือนหน้าก้อเปิดเรียนเทอม 2 พอดี"พ่อพูดอย่างไม่สนใจ
"เราไม่อยากย้ายนี่พ่อ"ฉันกับน้องพูดพร้อมกัน
"แต่พ่อทำเรื่องไปเรียบร้อยแล้ว ยังไงก้อต้องไป"พ่อพูดเสียงเฉียบขาด เราสองคนก้อได้แต่ทำหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ //--โหดร้ายจริงๆ--//
และนั่นเป็นเหตุที่ทำให้ฉันต้องมาอยู่ที่นี่ มาอยู่เมืองบ้านเกิดที่ไม่ได้มานาน เกือบ 6 ปี นานจนจำทุกอย่างไม่ได้เลย ...โธ่เว้ย นังก้านหลิว แกจะอยู่ยังไงเนี่ย... ขอแนะนำตัวก่อนแล้วกัน ฉันชื่อ ก้านหลิว ค่ะ ส่วนน้องชายของฉันชื่อ ต้นไผ่ เราสองพี่น้องต้องมาอยู่ที่นี่เพราะ พ่อต้องย้ายมาทำงานที่นี่ค่ะ เราสองพี่น้องก้อเลยโดนหางว่าวไปด้วย
"แม่ หลิวไปโรงเรียนแล้วนะ"ฉันตะโกนบอกแม่ขณะที่กำลังใส่รองเท้า
"พี่ก้านหลิว รอต้นไผ่ด้วย"เสียงน้องชายสุดที่รักของฉันดังมาจากข้างบน
"เร็วๆสิ นับ1ถึง1ถ้าแกไม่รีบลงมา ฉันจะไปก่อนแกจริงๆด้วย"ฉันตะโกนบอกเสียงดัง
"โอเคๆ มาแล้วๆ ไม่รู้จะรีบไปไหน เพิ่ง8โมง 25เอง"ไอ้ต้นไผ่บ่น ขณะที่ฉันกำลังวิ่งอย่างสุดชีวิต
"เออ โรงเรียนเข้า 8โมงครึ่งนะยะ แกอยากไปสายตั้งวันแรกเลยเรอะ"ฉันแว้ดใส่ ก่อนที่จะหยุดวิ่งเพื่อหายใจ อีกนิดเดียว ใกล้ถึงแล้ว
"อีกตั้ง 5 นาที ให้พ่อมาส่งก้อได้นี่" แน่ะ ยังไม่เลิกเถียงอีก ช่างเป็นน้องที่น่ารักจริงจริ๊ง
"ช่างแกแล้วกัน ฉันไปแล้ว"พูดจบฉันก้อวิ่งหนีมันไปเฉยๆนี่แหละค่ะ ขี้เกียจฟังมันบ่น
"รอด้วยดิ"เสียงมันดังไล่หลังมา ฉันวิ่งหนีมันมาจนถึงโรงเรียน //--แฮ่กๆๆ เหนื่อยมากเลยค่ะ--//
"นี่ อาคารของแกไปทางนี้นะ จากนั้นแกก้อไปหาห้องเอาเอง เข้าใจป่ะ"ฉันบอกน้องชายก่อนจะเดินจากมันมา ไม่รอมันเดินจากไปค่ะ
แล้วความซวยก้อเกิดขึ้น เนื่องจากว่าฉันเป็นเด็กใหม่ ไม่รู้ว่าอาคารไหนเป็นของนักเรียน ม.ไหน รู้แต่ว่า ห้องเรียนของฉันอยู่ที่ห้อง 532 อยู่ไหนล่ะทีนี้ โรงเรียนนี้ก้อกว้างอลังการมากค่ะ เนื่องจากเป็นโรงเรียนเอกชน ค่าเทอมแพงบรรลัย ไม่รวยจริงเรียนไม่ได้ค่ะ แต่พ่อช้านรวย เหอๆ จบข่าวค่ะ
เอาเป็นว่าฉันยังหาห้องเรียนไม่เจอ ไม่รู้จะทำยังไง เลยไปถามครูที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์
"พี่คะ ห้อง 532 ไปทางไหนคะ" ฉันถามอาจารย์ที่อยู่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ ที่เรียกว่าพี่เพราะตอนนั้นอาจารย์ท่านหันหลังค่ะ นึกว่าเป็นนักศึกษาฝึกงาน ที่ไหนได้ รุ่นป้าเลยค่ะ //--หนูเปล่านินทาอาจารย์นะคะ แค่เล่าให้ผผู้อ่านฟังเฉยๆ--//
"อ๋อ น้องเดินไปทางนี้ แล้วก้อเลี้ยวนี่ ๆๆๆ"แล้วอาจารย์ท่านก้อบอกทางให้ฉันไป ยังจะมาเรียกมาน้องอีกนะคะอาจารย์ - -"
แล้วฉันก้อเดินไปตามทางที่อาจารย์บอกค่ะ ขอบอกว่าเหมือนเดินอยู่ในป่าค่ะ กว้างมากก ต้นไม้เยอะด้วย เหมือนป่าจริงๆ เดินจนขาลากในที่สุดก้อมาถึงอาคารสำหรับนักเรียน ม.5
//--แล้วห้องไหนล่ะทีนี้--// ปัญหาอีกอย่างตามมาแล้วค่ะ T Tคือฉันไม่รู้ว่าห้องเรียนอยู่ตรงไหน แล้วฉันจะไปถูกมั้ยล่ะเนี่ย ฉันก้อเลยเริ่มเดินหา ตั้งแต่ชั้น 1 ไปจนถึงชั้น3 (มี 8 ชั้นค่ะ แต่ขี้เกียจเดินขึ้นไปเลยหยุดแค่ชั้น 3 พอ) แต่ก้อไม่เจอ
คิดอะไรไม่ออกค่ะ เลยตัดสินใจว่าจะถามใครสักคน แล้วสายตาฉันก้อเหลือบไปเห็นผู้ชายคนหนึ่ง นั่งอ่านหนังสือยู่ที่ระเบียง หน้าห้องเรียน เลยตัดสินใจเข้าไปถาม ระหว่างทางเดินที่ไปนั้น ฉันแอบมองเข้าไปในห้องเรียนค่ะ ปรากฏว่า สุดๆ ห้องเรียนเด็กม.ปลายหรือห้องเรียนเด็กอนุบาลกันแน่เนี่ย ทำไมมันถึงวุ่นวายขนาดนี้ เสียงหยอกล้อดังสนั่นห้องจนเพดานสะเทือน(เกินจริง) ฉันถึงเข้าใจว่าทำไมคนๆนี้ถึงออกมาอ่านหนังสือข้างนอก
"เอ่อ ขอโทษค่ะ คือว่า ห้อง532 อยู่ตรงไหนของอาคารหรอคะ"ฉันพยายามปั้นเสียงให้น่ารัก และปั้นหน้าให้น่าสงสาร เผื่อว่าคนคนนั้นจะใจดีพาฉันไป
"..."เงียบค่ะ ไม่มีเสียงตอบ นายคนนั้นยังคงอ่านหนังสือต่อไปโดยไม่สนใจฉันเลย
"ขอโทษนะคะ ห้อง532 อยู่ที่ไหนคะ"ฉันถามอีกครั้ง เผื่อนายจะหูไม่ดีนะเนี่ย
"..."ครั้งที่ 2ที่ไม่มีเสียงตอบค่ะ มีเพียงเสียงลมพัดผ่าน ฉันเริ่มหมดความอดทนค่ะ เพราะนอกจากจะไม่ตอบแล้ว ยังไม่เงยหน้ามองฉันอีก
"นี่นาย ไม่ได้ยินที่ฉันถามรึไงห๊า หูหนวกรึไง หรือว่าเป็นใบ้"ฉันแว้ดใส่ หมดความอดทนค่ะ เกิดมาไม่เคยเจอมาก่อนเลย
"..."ไม่ตอบค่ะ ไม่ตอบ - - นายนั่นแค่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉัน ผมทรงรากไทรสีทองปลกหน้าปลกตาจน ดูว่าไม่ออกว่าหน้าตาเป็นยังไง แล้วก้อก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ
//--ว้ากก นี่มันจะมากไปแล้วนะ--//
อ้อ ลืมบอกค่ะ ว่านี่เป็นโรงเรียนเอกชน ที่นักเรียนมีสิทธิ์ที่จะทำผมทรงไหนก้อได้ สีไหนก้อได้ แค่ใส่เครื่องแบบนักเรียนของทางโรงเรียน มาเรียนก็พอค่ะ
ฉันกำลังจะอ้าปากด่าค่ะ แบบว่าโมโหสุดๆ แต่เสียงทุ้มของนายนั่นก้อดังขัดขึ้นมาซะก่อน
"แล้วเธอตาบอดรึไง ถึงไม่ดูว่าห้อง 532อยู่ข้างหลังเธอน่ะ"
ฉันก้อหันไปดูค่ะ จริงๆด้วย ห้องเด็กอนุบาลที่ฉันเพิ่งว่ามาเมื่อกี๊นี้นี่เอง หา!! ห้องนี้น่ะหรอ นี่มันห้องเด็กอนุบาลชัดๆ
"นายว่าฉันไม่ได้นะ ฉันเป็นเด็กใหม่นี่"ฉันหันไปแขวะใส่ เพื่อเป็นการล้างความอาย เมื่อกี๊ด่าเขาซะเยอะ
"เฮ้ย! ไทม์ คุยกะสาวที่ไหนอยู่วะ"เสียงหล่อของใครซักคน ดังขึ้นมา //--นายชื่อไทม์เองหรอกหรอ --// ฉันหันขวับไป มากันเป็นแก๊งค์เลย เพื่อนนายเรอะ
"เออ เธอหน้าไม่คุ้นเลยอ่ะ เด็กใหม่รึเปล่า"หนุ่มหน้าหล่อคนหนึ่งถามฉัน หล่อมากๆค่ะ ขอบอก >o<
"ใช่"ฉันพยักหน้า
"อ๋อ งั้นก้อยินดีที่ได้รู้จักนะ หวังว่าเราคงจะได้อยู่ห้องเดียวกัน"สุดหล่อคนนั้นพูด ก่อนจะหันไปพูดกับเพื่อน "เฮ้ย ไทม์ มานี่ก่อน วันนี้มีของดีมานำเสนอ"
เหมือนคำว่าของดีนี่จะโดนใจลูกค้ามากๆ เพราะนายไทม์นั่นเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพยักหน้าแล้วลุกตามเพื่อนๆไป
"อย่างนายมีเพื่อนกับเค้าด้วยเหรอเนี่ย"ฉันพึมพำเบาๆค่ะ กลัวว่านายนั่นจะได้ยิน ทั้งๆที่เขาเดินไปไกลเป็นโยชน์
ฉันจำใจเดินเข้าห้องเรียน โถ่เอ๊ย นี่มันเวรกรรมอะไรเนี่ย ย้ายออกจากโรงเรียนที่ดีที่สุดของญี่ปุ่น เพื่อมาเรียน ห้องที่สุดแสนจะป่นปี้ เหมือนห้องเรียนเด็กอนุบาลเนี่ยนะ พ่อนะพ่อ ไม่น่าเลย
ฉันวางกระเป๋าลงบนโต๊ะที่ว่างอยู่ ก่อนจะนั่ง แล้วเอาหน้าซบกระเป๋า เริ่มง่วงค่ะ แบบว่าเมื่อคืน ดึกไปหน่อย หุหุ ^W^ อ่านหนังสือค่ะ คิดอะไรกันอยู่เนี่ย - -(--แกพูดให้คิดเองนะ ยัยต้นหลิว--) ฉันก็เลยงีบสักหน่อย แต่เมื่อหลับตาลงได้ไม่นาน เสียงหวานๆของใครสักคนก้อดังมาจากข้างๆ
"นี่ๆ เธอเป็นเด็กใหม่หรอ" ฉันก้อได้แต่งัวเงียเงยหน้าขึ้นมา (หลับเร็วจังวะ) เห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งส่งยิ้มมาให้
"อ่าา ใช่"ฉันตอบอย่างงัวเงีย ยัยนี่นิ คนจะนอน ไม่รู้เรื่องเลย O_o
"อืมๆๆ เออ เราชื่อ ไอฝน นะ เรียกว่า ไอ เฉยๆก้อได้ แล้วเธอชื่ออะไรหรอ"อ๋อ ชื่อ ไอฝน ชื่อเธอนี่ไม่น่าเข้าใกล้เลย กลัวเป็นหวัด - -
"เราชื่อ ก้านหลิวหรือ เรียกสั้นๆว่าหลิวก้อได้จ้ะ"ฉันบอกชื่อไปค่ะ เผื่อจะได้เพื่อนใหม่
"อืมๆๆ จ้าๆ เออ นี่ แรกๆก้องี้แหละ อาจจะเบื่อห้องสักหน่อย แต่นานๆไปเดี๋ยวก้อชอบเองแหละ"ไอฝนบอก แล้วยิ้มให้ก่อน ทันใดนั้นลูกบาสก้อลอยมาทางหัวของเธอ ฉันร้องเสียงดัง เพราะกลัวมาลูกบาสจะชนหัวเธอหลุด แต่เปล่าเลย เธอหลบได้อย่างสวยงาม ก่อนจะหันไปยังต้นตอ
"นี่ ทำไมไม่ขว้างชนหัวฉันให้แบะเลยล่ะ" ยัยไอฝนหันไปแว้ดใส่ พวกผู้ชายที่เล่นกันอยู่หน้าห้อง
"เอาน่า คราวหน้าจะทำตามที่บอกก็แล้วกัน"เหอะๆ ไอ้พวกบ้า นี่เขาประชดพวกแกนะเว้ย ฉลาดน้อยอยู่แล้วหรือว่าแกล้งกันแน่ฟระ..
"เป็นอย่างทุกวันเลยหรอ"ฉันถาม แทบไม่อยากจะเชื่อ
"อื้ม เป็นเรื่องธรรมดาล่ะ"ไอฝนตอบ ยิ้มเหมือนว่าเป็นเรื่องธรรมดาจริงๆ
//--เฮ้อ.. นี่มันอะไรกันเนี่ย แล้วฉันจะทนอยู่ห้องแบบนี้ได้นานสักกี่วันกันล่ะ ฉันจะเป็นบ้าไปก่อนมั้ยเนี่ยToT --//
"เอาล่ะ นั่งที่กันได้แล้ว"เสียงสวรรค์ดังขึ้น เสียงอาจารย์สอนวิชาแรกมาแล้วค่ะ ดีใจสุดๆ ห้องจะได้เงียบสักที
แล้วนักเรียนทุกคนก้อกลับมานั่งที่ตัวเอง บนสีหน้ามีความรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เล่นต่อ //--สมน้ำหน้า 55++--// อาจารย์กวาดสายตาเพื่อมองนักเรียนในห้องก่อนสายตาอาจารย์จะหยุด ณ บริเวณโต๊ะที่ว่างเปล่า 4-5 ตัว
"โกเมนทร์ ณัฐกานต์ อัษฎากรณ์ ปกป้อง ยังไม่มาอีกตามเคย"อาจารย์ว่าเหมือนว่ามันเป็นเรื่องที่ปกติ แล้วอาจารย์ก้อเริ่มสอนโดยไม่รอ ไอ้พวก 4 คนที่ยังไม่มา //--จะรอมันทำไม--//
ผ่านไป 10 นาที ขณะที่อาจารย์นันทพร (เพิ่งกระซิบถาม ยัยไอฝนเมื่อกี๊ค่ะ)กำลังให้นักเรียนตอบคำถามโจทย์ฟิสิกส์ เรื่อง แม่เหล็กไฟฟ้า (ม.5หลักสูตรไหนวะ)ซึ่งเป็นโจทย์ที่ยากพอสมควร
"ขออนุญาตเข้าห้องครับ " เสียงประสานของนักเรียนกลุ่มหนึ่งดังมาจากหน้าห้อง ทำให้นักเรียนทั้งชั้นที่กำลังจิตจดจ่ออยู่กับการทำโจทย์ ถึงกับสติแตกเมื่อพวกมันเข้ามา
ฉันมองหน้าพวกนั้นทีละคน เห็นหนุ่มหน้าหล่อที่ถามฉันตอนที่ฉันกำลังจะฆ่า นายไทม์ ว้าว~~~ นี่ฉันอยู่ห้องเดียวกับนายด้วยหรอ นายหน้าหล่อ หัวแดงด้วย เท่ห์ที่สุด >o< จบข่าวค่ะ ฉันมองไปทีละคน แต่ต้องมาสะดุดที่คนสุดท้าย
ผมสีทอง ใส่แว่นสีดำแดง ในมือมีหนังสือเล่มหนึ่ง สายตาจับจ้องที่หนังสือ โอ้ พระแม่มารีย์ นั่นไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นนายไทม์นั่นเอง อ๊ากกกก... นี่ฉันกับนายอยู่ห้องเดียวกันหรอเนี่ย
"ได้ แต่ก่อนที่พวกเธอจะเข้าห้อง ต้องตอบคำถามบนกระดานให้ได้ก่อน"อาจารย์นันทพรพูด มองนักเรียนทั้ง 4 "ปกป้อง ไปเขียนสิ่งที่โจทย์ให้มา"
"ครับ" นายหัวแดง หน้าหล่อ ของช้านน ^W^ ชื่อปกป้องค่ะ ชื่อเท่ห์จัด หุหุ ออกไปเขียนตามที่อาจารย์บอก ก่อนจะเข้ามานั่งที่ของตัวเอง
"โกเมนทร์ เขียนสิ่งที่โจทย์ให้หา" อาจารย์บอก คนอยู่อยู่ถัดมา คนนี้หน้าตาออกสวยค่ะ เหมือนผู้หญิงมากกว่า แถมยังไว้ผมยาว(แต่รวบผม)เหมือนผู้หญิงอีก
"อัษฎากรณ์ เขียนสูตรที่ต้องใช้คำนวณ" อาจารย์ชี้บอกคนที่อยู่ถัดมาอีก คนนี้หน้าตาดูติ๋มค่ะ ดูเป็นผู้ชายเรียบร้อย เหมือนคุณชายออกมาจากวัง
"เอาล่ะ ณัฐกานต์ เธอคำนวณหาคำตอบ"อาจารย์บอกนายไทม์ที่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าห้องคนเดียว
นายนั่นเงยหน้ามองกระดาน เพื่ออ่านโจทย์ 3 วิ แค่ 3วิค่ะ ก่อนจะเงียบไปอีก 4 วิ แล้วเดินไปเขียนคำตอบบนกระดาน
อาจารย์มองคำตอบ ก่อนจะหันไปพยักหน้าให้ลูกศิษย์อย่างชื่นชม นายนั่นจึงเดินมานั่งที่ของตัวเอง ซึ่ง...ซึ่ง...ว้ากกกกก... ที่นั่งของนาย อยู่ข้างช้านนนนนน
ก่อนนั่ง นายไทม์มองหน้าฉันค่ะ มองเหมือนกับว่า ฉันไม่น่าซวยมาอยู่ห้องเดียวกับเธอเลย แล้วมันก้อนั่งลง
//--ฉันต่างหากที่ควรคิดแบบนี้--//
แล้วฉันก้อต้องนั่งเรียนอย่างทุกข์ทรมานใจ เพราะมีคนใบ้นั่งข้างๆค่ะ T-T ดีนะคะ ที่ยัยไอฝนนั่งข้างๆทางฝั่งซ้าย ไม่งั้นฉันคงสติแตกตายตั้งแต่คาบแรก จนแล้วจนเล่า กว่าจะผ่านวันนี้ไปได้ก้อช่างแสนนาน เมื่อไหร่จะได้กลับบ้านซะทีเนี่ยยย
และแล้ว เวลากลับบ้านของฉันก้อมาถึง //--เย้ๆ--//
"พี่หลิว กลับบ้านเหอะ"เสียงน้องชายของฉันดังมาจากหน้าประตูห้องเรียน เพื่อนๆที่อยู่ในนั้นหันไปมองเป็นตาเดียว
"แกมาได้ไง เนี่ยย.."ฉันถาม เมื่อนน้องชายฉันเดินเข้ามาหา ถึงในห้อง มันจะกล้ามากไปแล้ว
"ไผ่มาตามทางที่รุ่นพี่บอกอ่ะ"มันตอบอย่างใสซื่อ ทำหน้าตาบ๊องแบ๊วอีก น่าถีบเป็นบ้าเลย ไอ้น้องคนนี้
"หลิว นี่น้องชายหลิวหรอ น่ารักจังเลย"ยัยไอฝนเดินเข้ามาบิดแก้มไอ้ต้นไผ่น้องชายฉันอย่างเอ็นดู ส่วนไอ้ต้นไผ่น่ะ มองเพื่อนฉันซะหื่นขึ้นเลยค่ะ
"อ่า ใช่ น้องหลิวเอง"ฉันตอบ ดึงน้องชายออกมา เพราะกลัวว่ามันจะหื่นจนทำอะไรเพื่อนที่แสนจะบอบบางของฉัน "กลับบ้านกันเถอะ"
"เดี๋ยวค่อยกลับไม่ได้หรอ"น้องชายฉันทำเสียงโอดครวญ อยากอยู่กับเพื่อนฉันก้อบอกมาเหอะ ไอ้น้อง
"ไม่ได้"ฉันพูด แล้วลากแขนมันออกไป นั่นเป็นเหตุทำให้มันโวยวายตลอดทาง จนถึงบ้าน
/////////////////////////////////////------------------------------//////////////////////////////////////////////
====>>>>>
นี่ มาแว้วว เปิดตัวนิยายเรื่องใหม่ๆๆ
ยังไงก้ออย่าลืมมาอ่าน
มาเม้น + โหวต ด้วยนะๆๆๆ
===>>> OJ--D.N.ANGEL <<<===
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น