คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ศัตรูพวกแรกที่มาพร้อมกับความมืด50%
"แล้วนี่จะไปทำอะไร"คิงถามฉัน
"ไปท่องเมืองแม่มดไง นายอย่าไปไม่ใช่หรอ"
"จริงดิ"คิงทวนคำ
"ไม่จริงมั้ง นี่นายทำไมชอบไม่ไว้ใจกันอยู่เรื่อยเลยเนี่ย บอกมาทีสิว่าทำไม"
"เอ่อ....."คิงถึงกับอึ้งไปชั่วขณะเลย
"ตอบไม่ได้ละสิ นายกลัวว่าฉันจะหลอกนายไปฆ่างั้นหรอ ไม่จำเป็นเลยสักนิดนึง"
"ไวนท์ผมขอโทษ"
"ไม่เป็นไรฉันไม่ถือ งั้นเราจะไปกันได้รึยัง"
"อืม"หลังจากนั้นเราทั้ง2คนก็พากันเที่ยวเมืองแม่มดอย่างสนุกสนาน
"นายลองขนมนี่ดูสิอร่อยนะ"ฉันยื่นขนมให้กับคิง คิงรับอย่างไม่ค่อยไว้ใจ
"ไม่ไว้ใจหรอ ฉันกินเองก็ได้"ฉันเลยกินขนมเองซะเลย นายนี่ของโปรดฉันก็ไม่ยอมกิน
"งอนหรอ"
"ไม่รู้"
"งอนแน่ๆๆ"
"รู้แล้วยังมาถามอีก"ฉันเดินหนีทันที
"ไม่คิดจะรอเลยหรือไง"คิงรีบวิ่งตามฉันมา
"ไม่คิด"ฉันอมยิ้มนิดหน่อยพอควร ก่อนที่จะหยุดรอคิง
"ขอบใจที่รอนะ"
"อืมไม่เป็นไรหรอก"หลังจากนั้นฉันกับคิงก็พากันเดินชมเมืองไปเรื่อยๆ ฉันพาเขาไปหลายที่มากเลย ฉันก็ไม่รู้ทำไมเวลาใกล้เขาแล้วรู้สึกอบอุ่นแปลกๆฉันคงคิดไปเองมั้ง
"คิง ฉันว่าพอก่อนเถอะเหนื่อยแล้ว"ขณะนี่เราสองคนเดินมาถึงสวนสาธารณะกลางน้ำ
"แล้วแต่เธอ เป็นคนชวนเที่ยวแท้ๆแต่กลับเหนื่อยเอง"คิงแซวฉัน แต่ทำไมฉันต้องเขินด้วยล่ะ
"พรึ่บ!!"เสียงนกฮูกนี่ เจ้าวีโล่แน่ๆ แล้วฉันก็เดาถูกด้วย มันบินมาหาฉันพร้อมกับส่งจดหมายก่อนที่จะบินกลับไป
"อะไรหรอ"คิงถามฉันด้วยความส่งสัย
"ไปรษณียนกฮูกของแม่มดนะ"ฉันแกะซองจดหมายออกพร้อมกับอ่านจดหมายข้างในอย่างงง
‘คนในความมืดเริ่มเคลื่อนไหว ของจงให้ควรระวัง อีกสิบทางพ่ายแพ้ มีทางเดียวที่รอดวิกฤต’
"คำใบ้"ฉันอุทานเบาๆ แสดงว่าพวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้วจริงๆไม่ใช่สิมันมาแล้วมาแล้วจริงๆ
"คิงหลบไป"ฉันผลักคิงจนทำให้เขาล้มลงไปพร้อมกับร่ายคาถาออกไปอย่างรวดเร็ว
"บาเรียสายฟ้า"ปึง!!เสียงกระทบของพลัง แต่ค่อยยังชั่วที่ฉันไหวตัวทันไม่งั้นตายแน่ๆ
"หัวไวดีนิ แต่ยังอ่อนหัดอยู่"เสียงผู้ชายที่ฉันก็รู้ว่าใคร นาย’ฮาโล’ลูกไอ้พ่อมดจอมขี้โกงนี่เอง
"คนอย่างนายทำได้ไม่ถึงครึ่งของฉันหรอก"ฉันแสยะยิ้ม หน้าอย่างแกนะทำได้แต่รอบกับคนเขาทีหลังล่ะน้า
"ปากดีนะ แต่คงอีกไม่นาน ฝากบอกปริ๊นสุดที่รักของเธอด้วยแล้วกันระวังตัวไว้ให้ดี พ่อฉันไม่ปล่อยมันไว้แน่"
"เหอะ แล้วฉันจะค่อยดูว่าหน้าอย่างพ่อนายจะมีปัญญาทำได้สักกี่น้ำ"ฉันเห็นสีหน้าของฮาโลแล้วนึกสะใจจริงๆ
"ฉันจะค่อยดูว่าเธอกับสุดที่รักจะไปได้รอดรึเปล่า"ฮาโลทิ้งท้ายไว้เท่านี้แล้วก็หายไปพร้อมกับความมืด
"โธ่โว้ย"ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสีย แล้วก็มองไปที่คิงอย่างสงสัย
"นายเป็นใครกันแน่ ทำไมคนถึงจ้องจะเล่นงานนายไม่เว้นแต่ละวัน"
"เอ่อ...ฉันก็เป็นปริ๊นนะอย่างที่เธอรู้ แต่ว่าตอนนี่เมืองของฉันกำลังขาดคนปกครอง คนเลยชิงกันจะเป็นเจ้าแห่งแวมไพร์นะ แต่ว่าฉันดันมาเป็นปริ๊นนะสิ กฎมีอยู่ว่า ถ้าเกิดเจ้าตายปริ๊นจะได้เป็นเจ้าคนต่อไปทีนี้เข้าใจหรือยังล่ะ"
"ตลกดีเนอะแย่งกันอยู่ได้ นายก็ใช่ว่าจะไม่เก่งฝีมือก็ใช้ได้แต่ทำไมดูเหมือนไม่มีแรงเลยล่ะ"
"ก็เอ่อ..."
"ไม่ต้องผู้หรอก ฉันรู้แล้ว"ฉันยิ้มนิดๆ
"นายไม่ได้ดูดเลือดใช่ไหมล่ะ ของง่ายๆอย่างนี้ฉันรู้นะ"
"เฮ้อ..เบื่อคนรู้ทันจังเลย"คิงเอามือเกาหัวแกเขิน
"แต่ว่าจะมีสาวใจดีให้ดูดไหมหนอแถวนี้นะ"คิงเปรยขึ้นมา
"......"ไม่มีเสียงตอบ
"ท่าทางสาวๆแถวนี้เขาคงไม่อยากให้นายดูมั้ง ดูดิเงียบเลย"
"จะมีได้ไงล่ะก็ตอนนี้เราอยู่กัน2คนนะ"
"นี่นายคงไม่ได้หมายความว่าจะดูดเลือดฉันหรอกใช่ไหม"
"เก่งนี่ มามะมาให้ดูเลือดซะดีๆ"ว่าแล้วคิงก็เดินเข้ามา
"เหอะๆๆฝันไปเหอะ"แล้วฉันก็วิ่งหนี ตอนนี้คิงกำลังวิ่งไล่ฉันอยู่ เราสองคนวิ่งไล่กันอย่างกับเด็กๆ
"อยากได้ก็วิ่งตามมาให้ทันดิ"ฉันตะโกนออกไป
"ได้เลย ตุ๊บ!!!"ไม่ทันสิ้นเสียงคำพูดของคิงฉันก็วิ่งไปชนเขาเข้าอย่างจัง จนเราสองคนล้มลงไป ตอนนี้คิงกำลังคร่อมทับฉันอยู่ หน้าของเราสองคนห่างกันไม่ถึงสองนิ้ว
"จับได้แล้ว"หลังจากนั้นคิงก็ค่อยๆโน้มหน้าต่ำลงมาเรื่อยๆฉันสังเกตเห็นตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน ทำให้หัวใจของฉันเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ เราสองคนสบตากันคิงยิ้มให้ฉันก่อนที่จะโน้มคอของฉันเข้าไปหาเขี้ยวของเขาที่รอจะดูดเลือดฉันอยู่ ตอนนี้ฉันกำลังโดนคิงดูดเลือดอยู่สินะ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนหมดเรียวแรงอย่างนี้ล่ะ แล้วทำไมฉันก็รู้สึกถึงความเร่าร้อนไปด้วยพร้อมๆกัน
"อ่าฮ้า"คิงถอนเขี้ยวออกมาจากคอของฉัน แต่เราสองคนยังอยู่ในท่าล้มทับกันอยู่
"คิง นายอย่าบอกนะว่า.."
"ต่อไปนี้เธอจะเป็นของฉันเพียงผู้เดียว"คิงพูดทำเอาฉันแทบจะหยุดหายใจไปเลยทีเดียว
"....."อึ้งจนพูดไม่ออก
"ไวนท์"เสียงคิงเรียกฉันเบาๆ
"เอ่อ..หืม"
"เธอไม่ต้องกลัวนะ ต่อไปนี้เธอจะมีฉันอยู่ข้างๆ ฉันจะคอยดูแลเธอต่อจากนี้เอง"คิงก็โน้มหน้าลงมาอีก แล้วริมฝีปากของเขาก็ประทับลงมาทันที
"อ้า..อืม"เสียงฉันร้องออกมา นี่ฉันกำลังเผลอตัวไปกับอารมณ์ของเขาหรอนี่
"คะ..คิงงง ฉันว่ามัน.."
"เธอไม่ต้องพูดหรอก ฉันจัดการเอง"ส้นเสียงของคิง เหมือนมีประตูมิติโผล่มา คิงอุ้มฉันเข้าไปในนั้นทันที ฉันจำได้ว่าเคยมาทีแห่งนี้แล้วครั้งหนึ่ง อ๋อ ใช่แล้วมันคือปราสาทของเขานั่นเอง
"คิงนี่ นายปล่อยฉันลงได้แล้วนะ"ฉันพูดด้วยเสียงอู้อี้เพราะตอนนี้หน้าของฉันกำลังซุกอยู่ที่แผ่นออกของเขา
"ไม่เอา"
"ก็ได้งั้นฉันไปเอง"
-------------------------------------------------------------------
ไวนท์กับคิงหวานกันซะจนคนแต่งอิจฉาเลยค่ะ ลงให้แล้วนะค่ะครึ่งตอนแนะเดี๋ยวว่างๆๆมาลงให้ใหม่ค่ะ
ความคิดเห็น