ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    The vampire รักฉบับเวทย์มนต์ของฉันและนายแวมไพร์

    ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้

    • อัปเดตล่าสุด 17 มิ.ย. 50


    "ตาบ้านายจะเซอร์ไพร์อะไรฉันไม่สนหรอกนะแต่ถ้าฉันเดือดร้อนขึ้นมานายตายแน่ๆ"ฉันนึกในใจ ตอนนี้ก็ยังไม่มืดฉันว่าฉันจะออกไปเดินเล่นในวังหน่อยดีกว่า คิงคงไม่ว่าอะไรหรอก ฉันดีดนิ้วหายตัวในทีสุดฉันก็ออกมาจากห้องนอนได้ฉันเดินเข้าไปข้างในเรื่อยๆจนได้ยินเสียงคุยกัน

    "ปริ๊นคิง ข้าคิดว่ามันจะไม่เหมาะสม"เสียงของชายคนหนึ่งที่พูดออกมารู้สึกว่าจะเป็นทีปรึกษาของคิง


    "เฮ้อ!!!ข้าก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี ในเมื่อแม่มดในตำนานปรากฏตัวแล้ว อีกไม่นานคงเกิดสงครามล้างผลาญแวมไพร์อย่างพวกเรา ตามตำนานที่กล่าวไว้แน่นอน"คิงถอนหายใจ อะไรนะสงครามล้างผลาญแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่มดในตำนานด้วยเนี่ย แล้วอีกอย่างในตอนนั้นเขาเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรอว่าฉันเองเป็นแม่มดในตำนาน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ มันชักจะมีอะไรเงื่อนงำแล้วสินะ


    "ตราบใดที่เจ้าหญิงของท่านยังไม่ปรากฏตัว สงครามก็มิอาจจะจบลงได้"


    "ปาเซีย ข้าได้เจอเจ้าหญิงของข้าแล้ว และนางก็อยู่ในวังนะตอนนี้ด้วย"คิงพูดทำเอาใจของสั่นอย่างบอกไม่ถูก ฉันรู้สึกว่าฉันจะเป็นตัวซวยให้กับโลกของคิงซะแล้วสิ ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่ เดี๋ยวเจ้าหญิงของเขาก็จะมากำจัดฉันแล้ว งั้นฉันขอไปลาแม่ก่อนที่จะทำสงครามก็แล้วกันแล้วกัน ฉันจึงตัดสินใจจะก้าวเดินออกไป


    "ตึก!!!"แต่เสียงก้าวขาของฉันมันแข็งอย่างไรไม่รู้


    "ปาเซีย มีคนแอบฟังข้ากับเจ้าคุยกัน ข้าจะไปดูเองว่าใครบังอาจฟังกิจสำคัญต้องเสร็จด้วยเนื้อมือของค่ะ"คิงวิ่งใกล้เข้ามาแต่ว่าด้วยความที่ไม่อยากเห็นเขา ฉันเลยหายตัวออกไปก่อน


    "โธ่!!หนีไปได้งั้นหรอ"คิงพูดออกมา แต่เขาก็ไม่วายสงสัยว่าใครเป็นคนแอบฟัง เขาจึงเหลือบไปเห็นสร้อยเส้นหนึ่งซึ่งเป็นสร้อยของคนที่เขารู้จักดี นั่นคือ..ไวนท์


    "ไวนท์ไม่นะ"คิงรีบวิ่งไปที่ห้องของฉันแต่ไม่ปรากฏร่าง
    ของฉันแต่อย่างใด เขาสั่งให้องค์รักษ์ตามหาฉันให้ทั่ววังแต่ว่าก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอย


    "คิง ฉังขอโทษนายนะ แต่ต่อไปนี้ฉันจะไม่มาให้นายเห็นหน้าอีก"ฉันกล่าวอย่างอาลัย ในตอนนี้ฉันกำลังจะออกไปจากเมืองนายแล้ว นั้นไงทางออก


    "พรึ่บ!!!!"เสียงฉันเร่งไม้กว่าออกไปอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็ถึงเมืองมนุษย์ ฉังตรงดิ่งไปที่ประตูเชื่อมระหว่างโลกแม่มด ฉันเลยส่งกระแสจิตบอกให้ยัยพิ้งค์กลับไปกับฉันโดยด่วน


    "มาแล้วจะไวนท์"พิ้งค์มาได้ไวกว่าที่คิด เราสองคนจึงเปิดประตูพร้อมกับไปทันที และในที่สุดฉันก็เจอประตูที่จะไปโผล่ที่ห้องพ่อมดใหญ่ ฉันจึงตัดสิ้นใจเปิดมันทันที


    "ปึง!!!"เสียงเปิดประตูของฉัน


    "มิสเรนเบลล์กับมิสเวโอล่า"ท่านพ่อมดใหญ่พูด


    "พวกหนูสองคนขอถอนตัวค่ะ หนูไม่อยากทำภาระกิจบ้าๆนี้อีกแล้ว"ฉันโผงออกไป


    "คงจะอยากนะ เพราะพวกเธอถูกผูกมัดไว้กับภาระกิจนี้แล้ว"


    "ถึงจะถูกผูกมัดหนูก็จะไม่กลับไปอีกเด็ดขาด หนูไปเรียนก่อนนะค่ะ ไปกันเถอะพิ้งค์"ฉันลากยัยพิงค์ไปเรียนทันทีโดยไม่สนใจว่าทางคิงจะว่าอย่างไง แต่ฉันก็รับรู้ถึงกระแสจิตทีส่งมา


    "ไวนท์เธออยู่ไหน...."เสียงของคิงดังขึ้นมาที่กระแสจิตแต่ฉันยังคงความเงียบไว้เหมือนเดิม


    "ไวนท์ฉันขอร้องได้โปรดตอบฉันที"


    "ออกไปจากกระแสจิตของฉันซะ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก ต่อไปนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว"

     

    "ไวนท์..เธอตอบฉันแล้ว"


    "คิง นายไม่ต้อง ต่อไปนี้ฉันจะไม่อยู่ให้นายเห็นหน้าอีกและจะออกไปจากชีวิตของนายตลอดการ"หลังจากนั้นฉันก็ตัดกระแสจิตทันที


    "เข้าเรียนกันเถอะ"ฉันเปิดประตูเข้าไปเรียน แต่ว่า....


    "ไวนท์"คิงเรียกฉัน เขาอยู่ในห้องเรียนของฉันจริงๆ


    "ไปพิ้งค์ รีบหนีเร็ว"ฉันกับพิ้งค์รีบเรียกไม้กวาดเพราะออกขี่ทันที แต่คิงก็ไม่วายตามฉันมาเขาไม่ได้มาแค่คนเดียวแต่ว่า แทคก็มาด้วย


    "อย่างตามฉันมานะ"


    "ไม่มีทาง"คิงตอบฉัน


    "งั้นฉันคงต้องใช้กำลังแล้วล่ะ จันทราพิฆาตมาร"


    "พรึ่บ!!"เสียงหลบพลังของฉัน


    "เล่นแรงมากเลยนะไวนท์"แทคพูดออกมา


    "ฉันสงสัยแล้วเชี่ยวว่าเธอเป็นใครกัน วันนี้ฉันรู้แล้ว"แทคหัวเราะออกว่า


    "เทพ10ทิศ พิชิตภูต"ฉันคงยังร่ายมนตร์ต่อไปอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุด


    "กระสุนอัคคี"


    "ปฐพีคำรน"คิงและแทคผลัดกันหลบพลังของฉันก็ไปเรื่อยๆ


    "เอาละถึงเขตศักดิ์สิทธิ์แล้ว พวกนายเตรียมตัวได้เลย"


    "วิหกสะกดมาร"ฉันทำหวงสะกดแวมไพร์ มนต์บทนี้ผู้ใช้จะต้องกะอักเลือดออกมา แต่ฉันก็ต้องยอมทำ ในที่สุดก็ทำสำเร็จพวกนั้นเหมือนคนไร้พลังแต่ยังคงบินอยู่ได้


    "ไวนท์ เธอใช้คาถาต้องห้ามนะ เดี๋ยวจะ....."ยังพิ้งค์พูดไม่ทันจบก็


    "พรวดๆ"เสียงฉันกะอักเลือด ตอนนี้ฉันคงใกล้จะหมดพลังเต็มที่แล้วสินะ


    "ไวนท์ เธอทำอย่างนี้ทำไม"พิ้งค์พาฉันกลับลงมาสู่พื้นดิน


    "ไม่นะไวนท์ เธอจะไม่เป็นไรฉันจะช่วยเธอเอง"พิ้งค์เดินไปแก้มนต์สะกดให้คงกับแทคที่แข็งอยู่


    "แสงแห่งเทพ จงช่วยคลายมนต์สะกดทีเถิด"ยัยพิ้งค์ฉันสะกดพวกนั้นไว้นะ ฉันหนีเขามา เธอยังช่วยพวกเขาอีกเหรอ


    "ไม่....ไม่นะ....นะพิ้งค์..ไม่ อย่า..อย่านะ...."ฉันยิ่งพูดเลือดออกยิ่งไหลถลักออกมาอย่างไม่ขาดสาย


    "พอเถอะไวนท์ อย่าพยายามไปมากกว่านี้เลย"พิ้งค์มองฉันด้วยสายตาที่เจ็บปวด


    "เธอเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากนะ ถ้าเกิดเธอเป็นอะไรต่อหน้าต่อตาฉัน ฉันคงทนไม่ไหวแน่ๆ"ยัยพิ้งค์ร้องไห้ ทันทีที่ฉันเห็นยัยพิ้งค์ร้องไห้ ฉันยิ่งรู้สึกผิด เมื่อฉันหันไปมองคิงกับแทคที่กำลังวิ่งมาหาฉัน


    "ไวนท์เธอทำอย่างนี้ทำไม"คิงมองฉันด้วยแววตาเศร้า เขาทรุดตัวลงทันที


    "พอ...เถอะ อย่ายุ่งกับฉัน..ฉันต่อไปนายจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าเมือง..เมืองของนายจะล่ม ยังไงฉันก็จะตายอยู่แล้ว ลาก่อนนะทุกคน"ในทุกสุดร่างกายของฉันที่กำลังจะสลายก็ถูกคิงคว้าเข้าไปกอด


    "ไม่นะไวนท์ ไม่นะ"คิงน้ำตาหยดลงมาที่หน้าของฉัน แต่เขาก็ยังส่งกระแสจิตมา


    "ไวนท์ ฉันขอโทษ"


    "นายไม่ต้องมาขอโทษฉัน ฉันเองทีผิด นายไปซะเจ้าหญิงของนายคงรออยู่ อย่ามายุ่งกับมารอย่างฉันอีกเลย"


    "ไม่!!ฉันจะไม่ไปไหนเด็ดขาด เพราะว่าเจ้าหญิงของฉันคือเธอ ได้ยินไหมว่าเจ้าหญิงของฉันคือเธอ"คิงไม่นะ มันไม่จริงใช่ไหม


    "นายหยุดพล่ามเถอะนายคิดว่าฉันจะเป็นอะไรงั้นหรอ"ฉันเดินหัวเราะออกมาเบาๆ


    "ไวนท์"ทั้งพิ้งค์ คิง แทคมองฉันสลับกับร่างโคลนนิ่งอยู่


    "ไวนท์นั่นมัน"


    "ใช่ พอดีเปิดเจอวิธีโคลนนิ่งนะเลยลองใช้ดู ไม่คิดว่าจะได้ผล"ฉันยิ้มอย่างพอใจ


    "งั้นคนที่ไปโลกมนุษย์ก็เป็นร่างโคลนนิ่งเธอสิ"


    "ใช่ตัวของฉันอยู่ที่เมืองแม่มดตลอดเวลา"


    "เธอแสบมากเลยนะไวนท์"ยัยพิ้งค์ดูท่าทางจะงอนแก้มป่องเลยล่ะ


    "บอกแล้วยัยพิ้งค์ เธอกับฉันมันคนละชั้นกันเลย ตอนแรกกะว่าจะให้พวกเธอดูร่างโคลนนิ่งสลาย แต่เป็นคนเห็นน้ำตาใครไม่ได้นะ เลยเผยตัวจริงออกมา"


    "อ๋อ สวัสดีนะค่ะ คุณปริ๊นคิง ฉันไวนท์ค่ะ ฉากเมื่อกี้ทำเอาฉันซึ้งไปเลยละค่ะ"ฉันยื่นมือไปทักทายคิง


    "เช่นกันครับ คุณเก่งมากขนาดผมนึกไม่ถึงเลย"คิงยื่นมือมาจับฉันตอบ


    "เลือดโคลนนิ่งเป็นไงบ้างค่ะ อร่อยดีไหม"


    "คงอร่อยมั้ง"คิงยิ้มแห้งๆ


    "ตอนต่อสู้กับพวกนั้น ฉันรู้สึกได้ถึงพลังของคุณนะค่ะ แต่ยังขาดความยังคิด ยังไงช่วยฝึกเพิ่มด้วยอีกอย่างฉันคลายผลึกมนตราของคุณกับร่างโคลนนิ่งแล้วนะค่ะ ส่วนตัวคุณก็จะไม่มีพันธใดๆกับเวทย์ของฉันอีก"


    "แล้วอีกอย่าง ฉันรู้เรื่องที่ฉันเป็นแม่มดในตำนานนานแล้ว ส่วนเรื่องที่ฉันเป็นเนื้อคู่ของคุณก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละ"ฉันยิ้มอย่างพอใจแต่ก็สร้างความเขินให้กับคิงเป็นอย่างมาก


    "เอางี้วันนี้ฉันยังมีเรียนต่อพวกนายไปรอฉันที่สวนสาธารณะแล้วกันนะ ไปก่อนละ"หลังจากนั้นฉันก็หายตัวไป


    "คุณพิ้งค์ เพื่อนของคุณเก่งมากขนาดสร้างร่างโคลนนิ่งได้เลยหรอ"คิงถามยัยพิ้งค์


    "อันนี้ก็ไม่แน่ค่ะ เพราะว่าไวนท์เป็นคนที่แปลกเขาสามารถทำอะไรได้หลายๆอย่างได้โดยไม่ปรึกษาใคร"


    "ผมชักประมาทเพื่อนของคุณไม่ได้แล้วสินะครับ"


    "ก็คงงั้นค่ะ"


    "แต่ว่าฉันดูๆแล้วคุณก็น่าจะเก่งไม่แพ้ไวนท์นะค่ะ"พิ้งค์หันไปมองคิง


    "ไม่หรอกครับเธอเก่งกว่าผมเยอะ เธอเป็นถึงแม่มดในตำนานส่วนผมเป็นปริ๊นกระจอกๆ เธอคงไม่สนผมหรอกครับ"


    "อันนี้ก็ไม่แน่ค่ะ เพราะว่าฉันไม่เคยเห็นไวนท์สนิทกับผู้ชายคนไหนมากเท่าคุณเลย"


    "งั้นผมลองดูดีไหม"


    "มันก็เรื่องของคุณค่ะ"


    "กลับมาแล้วจ้า"ฉันกลับมาหลังจากไปเรียนเวทมนต์เพิ่มเติมจากท่านผู้เฒ่า


    "ไว้จังเลยนะไวนท์"


    "อืม พอดีเรียนแค่สร้างโลกจำลองนะ มันง่ายมากเลย"


    "ง่ายของเธอมันขนาดโครตยากฉันเลยล่ะ"


    "จ้าๆๆๆเอาเป็นว่าฉันมีนัดต่ออ่ะ ฉันสร้างร่างจำลองก่อนดีไหม"


    "นัดกับใครหรอ"พิ้งค์ถามขึ้นมา


    "ก็....เอ่อ"ฉันพูดตะกุกตะกัก


    "ใครน้า"


    "ใครหรอครับไวนท์"คิงส่งกระแสจิตมาหา


    "บอกก็ได้ฉันว่าจะชวนนายไปเที่ยวนะ นายจะไปไหม"


    "ดีใจจังที่คุณช่วยผมไปเที่ยว"


    "แต่ว่าฉันก็ต้องปกป้องคุณเพราะแม่มดบางคนไม่ชอบให้ใครมาโชว์เขี้ยวหรอก"


    "ครับ"


    "อ่อฉันมีนัดกับคิงนะ ใช่ไหม"


    "ครับ"คิงพยักหน้า


    "งั้นไปก่อนล่ะ"ฉันกับคิงออกเดินออกมาจากสวน


    "คุณแน่ใจว่าเนี่ยร่างจริง"คิงถามฉันอย่างไม่ไว้ใจ


    "แน่นอนจ้า รับประกัน ถ้าร่างโคลนนิ่งจะไม่มีรูปดาวที่ต้นแขนหรอก"


    "เอ้านี่สร้อยของคุณ"คิงยื่นสร้อยให้ฉัน


    "ขอบใจนะ"


    "ไม่อยากได้คำขอบใจอ่ะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหม"


    "จะเอาอะไรล่ะ"พอฉันพูดจบ คิงก็โน้มตัวลงมาจูบฉันทันที


    "ทำอะไรนะ"ฉันถามเขาแต่ไม่ได้มองหน้า เพราะกลัวเขาจะเห็นฉันหน้าแดง


    "เธอนี่น่ารักจริงๆ สมแล้วที่ฉันเลือกเธอ"


    "ใครบอกว่าฉันจะตอบตกลงย่ะ นายต้องพิสูจน์ตัวเองให้ฉันเห็นก่อน"


    "เรื่องมากจริงๆเลยเดี๋ยวระวังจะขึ้นคานนะ"


    "ปากเสีย ยังไงก็ต้องมีคนมาอ้อนวอนขอความรักจากฉัน สักคนหนึ่งและนะ"


    "เธอรู้ไหมร่างจริงของเธอสวยกว่าร่างโคลนนิ่งตั้งเยอะนะ ฉันเห็นแล้วแทบคลั่งนะ"


    "จริงหรอ"


    "อืม ตอนนั้นที่ฉันเห็นร่างปลอมของเธอกำลังจะหายไปฉันแถบจะหมดลมหายใจเลยรู้ไหม"


    "รู้"


    "ฉันพิสูจน์ให้เธอเห็นแล้วนะว่าฉันรักเธอขนาดไหน"


    "อืม"


    "แล้วเธอล่ะ"


    "ไม่รู้สิ นี่มันแค่เริ่มต้น นายเตรียมตัวรับสงครามได้เลย เพราะว่า พวกศัตรูของนายเริ่มรวบรวมกำลังกันแล้ว"


    "ยังไงฉันก็ไม่กลัวหรอก"


    "ทำไมอ่ะ"


    "ตราบใดที่มีเธอร่วมรบข้างกายฉัน ฉันก็จะมีพลังสู้เพื่อเธอ"


    "เน่ามากเลยนะคิง"


    "ฉันให้เธอเก็บเอาไว้"คิงยื่นการ์ดเวทย์ของเขาให้ฉัน


    "จะบ้าหรอนายจะมาเป็นคู่หูให้ฉันเนี่ยนะ ตลกหรือเปล่า"


    "ไม่ ฉันจะมอบร่างกายและดวงใจไว้ให้เธอคนเดียว"


    "งั้นฉันจะให้การ์ดของฉันไว้ให้นายแล้วกันเพื่อมีอะไรจะได้เรียกฉันได้"ฉันยื่นเมจิกการ์ดให้กับเขา


    "อืมขอบคุณนะ"คิงรับมาด้วยความยินดี


    "ไม่เป็นไรจ้า"ฉันหันมายิ้มให้กับเขา

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×