คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้
"ตาบ้านายจะเซอร์ไพร์อะไรฉันไม่สนหรอกนะแต่ถ้าฉันเดือดร้อนขึ้นมานายตายแน่ๆ"ฉันนึกในใจ ตอนนี้ก็ยังไม่มืดฉันว่าฉันจะออกไปเดินเล่นในวังหน่อยดีกว่า คิงคงไม่ว่าอะไรหรอก ฉันดีดนิ้วหายตัวในทีสุดฉันก็ออกมาจากห้องนอนได้ฉันเดินเข้าไปข้างในเรื่อยๆจนได้ยินเสียงคุยกัน
"ปริ๊นคิง ข้าคิดว่ามันจะไม่เหมาะสม"เสียงของชายคนหนึ่งที่พูดออกมารู้สึกว่าจะเป็นทีปรึกษาของคิง
"เฮ้อ!!!ข้าก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี ในเมื่อแม่มดในตำนานปรากฏตัวแล้ว อีกไม่นานคงเกิดสงครามล้างผลาญแวมไพร์อย่างพวกเรา ตามตำนานที่กล่าวไว้แน่นอน"คิงถอนหายใจ อะไรนะสงครามล้างผลาญแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่มดในตำนานด้วยเนี่ย แล้วอีกอย่างในตอนนั้นเขาเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรอว่าฉันเองเป็นแม่มดในตำนาน นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ มันชักจะมีอะไรเงื่อนงำแล้วสินะ
"ตราบใดที่เจ้าหญิงของท่านยังไม่ปรากฏตัว สงครามก็มิอาจจะจบลงได้"
"ปาเซีย ข้าได้เจอเจ้าหญิงของข้าแล้ว และนางก็อยู่ในวังนะตอนนี้ด้วย"คิงพูดทำเอาใจของสั่นอย่างบอกไม่ถูก ฉันรู้สึกว่าฉันจะเป็นตัวซวยให้กับโลกของคิงซะแล้วสิ ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่ เดี๋ยวเจ้าหญิงของเขาก็จะมากำจัดฉันแล้ว งั้นฉันขอไปลาแม่ก่อนที่จะทำสงครามก็แล้วกันแล้วกัน ฉันจึงตัดสินใจจะก้าวเดินออกไป
"ตึก!!!"แต่เสียงก้าวขาของฉันมันแข็งอย่างไรไม่รู้
"ปาเซีย มีคนแอบฟังข้ากับเจ้าคุยกัน ข้าจะไปดูเองว่าใครบังอาจฟังกิจสำคัญต้องเสร็จด้วยเนื้อมือของค่ะ"คิงวิ่งใกล้เข้ามาแต่ว่าด้วยความที่ไม่อยากเห็นเขา ฉันเลยหายตัวออกไปก่อน
"โธ่!!หนีไปได้งั้นหรอ"คิงพูดออกมา แต่เขาก็ไม่วายสงสัยว่าใครเป็นคนแอบฟัง เขาจึงเหลือบไปเห็นสร้อยเส้นหนึ่งซึ่งเป็นสร้อยของคนที่เขารู้จักดี นั่นคือ..ไวนท์
"ไวนท์ไม่นะ"คิงรีบวิ่งไปที่ห้องของฉันแต่ไม่ปรากฏร่าง
ของฉันแต่อย่างใด เขาสั่งให้องค์รักษ์ตามหาฉันให้ทั่ววังแต่ว่าก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอย
"คิง ฉังขอโทษนายนะ แต่ต่อไปนี้ฉันจะไม่มาให้นายเห็นหน้าอีก"ฉันกล่าวอย่างอาลัย ในตอนนี้ฉันกำลังจะออกไปจากเมืองนายแล้ว นั้นไงทางออก
"พรึ่บ!!!!"เสียงฉันเร่งไม้กว่าออกไปอย่างรวดเร็ว และในที่สุดก็ถึงเมืองมนุษย์ ฉังตรงดิ่งไปที่ประตูเชื่อมระหว่างโลกแม่มด ฉันเลยส่งกระแสจิตบอกให้ยัยพิ้งค์กลับไปกับฉันโดยด่วน
"มาแล้วจะไวนท์"พิ้งค์มาได้ไวกว่าที่คิด เราสองคนจึงเปิดประตูพร้อมกับไปทันที และในที่สุดฉันก็เจอประตูที่จะไปโผล่ที่ห้องพ่อมดใหญ่ ฉันจึงตัดสิ้นใจเปิดมันทันที
"ปึง!!!"เสียงเปิดประตูของฉัน
"มิสเรนเบลล์กับมิสเวโอล่า"ท่านพ่อมดใหญ่พูด
"พวกหนูสองคนขอถอนตัวค่ะ หนูไม่อยากทำภาระกิจบ้าๆนี้อีกแล้ว"ฉันโผงออกไป
"คงจะอยากนะ เพราะพวกเธอถูกผูกมัดไว้กับภาระกิจนี้แล้ว"
"ถึงจะถูกผูกมัดหนูก็จะไม่กลับไปอีกเด็ดขาด หนูไปเรียนก่อนนะค่ะ ไปกันเถอะพิ้งค์"ฉันลากยัยพิงค์ไปเรียนทันทีโดยไม่สนใจว่าทางคิงจะว่าอย่างไง แต่ฉันก็รับรู้ถึงกระแสจิตทีส่งมา
"ไวนท์เธออยู่ไหน...."เสียงของคิงดังขึ้นมาที่กระแสจิตแต่ฉันยังคงความเงียบไว้เหมือนเดิม
"ไวนท์ฉันขอร้องได้โปรดตอบฉันที"
"ออกไปจากกระแสจิตของฉันซะ แล้วไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีก ต่อไปนี้เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว"
"ไวนท์..เธอตอบฉันแล้ว"
"คิง นายไม่ต้อง ต่อไปนี้ฉันจะไม่อยู่ให้นายเห็นหน้าอีกและจะออกไปจากชีวิตของนายตลอดการ"หลังจากนั้นฉันก็ตัดกระแสจิตทันที
"เข้าเรียนกันเถอะ"ฉันเปิดประตูเข้าไปเรียน แต่ว่า....
"ไวนท์"คิงเรียกฉัน เขาอยู่ในห้องเรียนของฉันจริงๆ
"ไปพิ้งค์ รีบหนีเร็ว"ฉันกับพิ้งค์รีบเรียกไม้กวาดเพราะออกขี่ทันที แต่คิงก็ไม่วายตามฉันมาเขาไม่ได้มาแค่คนเดียวแต่ว่า แทคก็มาด้วย
"อย่างตามฉันมานะ"
"ไม่มีทาง"คิงตอบฉัน
"งั้นฉันคงต้องใช้กำลังแล้วล่ะ จันทราพิฆาตมาร"
"พรึ่บ!!"เสียงหลบพลังของฉัน
"เล่นแรงมากเลยนะไวนท์"แทคพูดออกมา
"ฉันสงสัยแล้วเชี่ยวว่าเธอเป็นใครกัน วันนี้ฉันรู้แล้ว"แทคหัวเราะออกว่า
"เทพ10ทิศ พิชิตภูต"ฉันคงยังร่ายมนตร์ต่อไปอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
"กระสุนอัคคี"
"ปฐพีคำรน"คิงและแทคผลัดกันหลบพลังของฉันก็ไปเรื่อยๆ
"เอาละถึงเขตศักดิ์สิทธิ์แล้ว พวกนายเตรียมตัวได้เลย"
"วิหกสะกดมาร"ฉันทำหวงสะกดแวมไพร์ มนต์บทนี้ผู้ใช้จะต้องกะอักเลือดออกมา แต่ฉันก็ต้องยอมทำ ในที่สุดก็ทำสำเร็จพวกนั้นเหมือนคนไร้พลังแต่ยังคงบินอยู่ได้
"ไวนท์ เธอใช้คาถาต้องห้ามนะ เดี๋ยวจะ....."ยังพิ้งค์พูดไม่ทันจบก็
"พรวดๆ"เสียงฉันกะอักเลือด ตอนนี้ฉันคงใกล้จะหมดพลังเต็มที่แล้วสินะ
"ไวนท์ เธอทำอย่างนี้ทำไม"พิ้งค์พาฉันกลับลงมาสู่พื้นดิน
"ไม่นะไวนท์ เธอจะไม่เป็นไรฉันจะช่วยเธอเอง"พิ้งค์เดินไปแก้มนต์สะกดให้คงกับแทคที่แข็งอยู่
"แสงแห่งเทพ จงช่วยคลายมนต์สะกดทีเถิด"ยัยพิ้งค์ฉันสะกดพวกนั้นไว้นะ ฉันหนีเขามา เธอยังช่วยพวกเขาอีกเหรอ
"ไม่....ไม่นะ....นะพิ้งค์..ไม่ อย่า..อย่านะ...."ฉันยิ่งพูดเลือดออกยิ่งไหลถลักออกมาอย่างไม่ขาดสาย
"พอเถอะไวนท์ อย่าพยายามไปมากกว่านี้เลย"พิ้งค์มองฉันด้วยสายตาที่เจ็บปวด
"เธอเป็นเพื่อนที่ฉันรักมากนะ ถ้าเกิดเธอเป็นอะไรต่อหน้าต่อตาฉัน ฉันคงทนไม่ไหวแน่ๆ"ยัยพิ้งค์ร้องไห้ ทันทีที่ฉันเห็นยัยพิ้งค์ร้องไห้ ฉันยิ่งรู้สึกผิด เมื่อฉันหันไปมองคิงกับแทคที่กำลังวิ่งมาหาฉัน
"ไวนท์เธอทำอย่างนี้ทำไม"คิงมองฉันด้วยแววตาเศร้า เขาทรุดตัวลงทันที
"พอ...เถอะ อย่ายุ่งกับฉัน..ฉันต่อไปนายจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงว่าเมือง..เมืองของนายจะล่ม ยังไงฉันก็จะตายอยู่แล้ว ลาก่อนนะทุกคน"ในทุกสุดร่างกายของฉันที่กำลังจะสลายก็ถูกคิงคว้าเข้าไปกอด
"ไม่นะไวนท์ ไม่นะ"คิงน้ำตาหยดลงมาที่หน้าของฉัน แต่เขาก็ยังส่งกระแสจิตมา
"ไวนท์ ฉันขอโทษ"
"นายไม่ต้องมาขอโทษฉัน ฉันเองทีผิด นายไปซะเจ้าหญิงของนายคงรออยู่ อย่ามายุ่งกับมารอย่างฉันอีกเลย"
"ไม่!!ฉันจะไม่ไปไหนเด็ดขาด เพราะว่าเจ้าหญิงของฉันคือเธอ ได้ยินไหมว่าเจ้าหญิงของฉันคือเธอ"คิงไม่นะ มันไม่จริงใช่ไหม
"นายหยุดพล่ามเถอะนายคิดว่าฉันจะเป็นอะไรงั้นหรอ"ฉันเดินหัวเราะออกมาเบาๆ
"ไวนท์"ทั้งพิ้งค์ คิง แทคมองฉันสลับกับร่างโคลนนิ่งอยู่
"ไวนท์นั่นมัน"
"ใช่ พอดีเปิดเจอวิธีโคลนนิ่งนะเลยลองใช้ดู ไม่คิดว่าจะได้ผล"ฉันยิ้มอย่างพอใจ
"งั้นคนที่ไปโลกมนุษย์ก็เป็นร่างโคลนนิ่งเธอสิ"
"ใช่ตัวของฉันอยู่ที่เมืองแม่มดตลอดเวลา"
"เธอแสบมากเลยนะไวนท์"ยัยพิ้งค์ดูท่าทางจะงอนแก้มป่องเลยล่ะ
"บอกแล้วยัยพิ้งค์ เธอกับฉันมันคนละชั้นกันเลย ตอนแรกกะว่าจะให้พวกเธอดูร่างโคลนนิ่งสลาย แต่เป็นคนเห็นน้ำตาใครไม่ได้นะ เลยเผยตัวจริงออกมา"
"อ๋อ สวัสดีนะค่ะ คุณปริ๊นคิง ฉันไวนท์ค่ะ ฉากเมื่อกี้ทำเอาฉันซึ้งไปเลยละค่ะ"ฉันยื่นมือไปทักทายคิง
"เช่นกันครับ คุณเก่งมากขนาดผมนึกไม่ถึงเลย"คิงยื่นมือมาจับฉันตอบ
"เลือดโคลนนิ่งเป็นไงบ้างค่ะ อร่อยดีไหม"
"คงอร่อยมั้ง"คิงยิ้มแห้งๆ
"ตอนต่อสู้กับพวกนั้น ฉันรู้สึกได้ถึงพลังของคุณนะค่ะ แต่ยังขาดความยังคิด ยังไงช่วยฝึกเพิ่มด้วยอีกอย่างฉันคลายผลึกมนตราของคุณกับร่างโคลนนิ่งแล้วนะค่ะ ส่วนตัวคุณก็จะไม่มีพันธใดๆกับเวทย์ของฉันอีก"
"แล้วอีกอย่าง ฉันรู้เรื่องที่ฉันเป็นแม่มดในตำนานนานแล้ว ส่วนเรื่องที่ฉันเป็นเนื้อคู่ของคุณก็เพิ่งรู้เนี่ยแหละ"ฉันยิ้มอย่างพอใจแต่ก็สร้างความเขินให้กับคิงเป็นอย่างมาก
"เอางี้วันนี้ฉันยังมีเรียนต่อพวกนายไปรอฉันที่สวนสาธารณะแล้วกันนะ ไปก่อนละ"หลังจากนั้นฉันก็หายตัวไป
"คุณพิ้งค์ เพื่อนของคุณเก่งมากขนาดสร้างร่างโคลนนิ่งได้เลยหรอ"คิงถามยัยพิ้งค์
"อันนี้ก็ไม่แน่ค่ะ เพราะว่าไวนท์เป็นคนที่แปลกเขาสามารถทำอะไรได้หลายๆอย่างได้โดยไม่ปรึกษาใคร"
"ผมชักประมาทเพื่อนของคุณไม่ได้แล้วสินะครับ"
"ก็คงงั้นค่ะ"
"แต่ว่าฉันดูๆแล้วคุณก็น่าจะเก่งไม่แพ้ไวนท์นะค่ะ"พิ้งค์หันไปมองคิง
"ไม่หรอกครับเธอเก่งกว่าผมเยอะ เธอเป็นถึงแม่มดในตำนานส่วนผมเป็นปริ๊นกระจอกๆ เธอคงไม่สนผมหรอกครับ"
"อันนี้ก็ไม่แน่ค่ะ เพราะว่าฉันไม่เคยเห็นไวนท์สนิทกับผู้ชายคนไหนมากเท่าคุณเลย"
"งั้นผมลองดูดีไหม"
"มันก็เรื่องของคุณค่ะ"
"กลับมาแล้วจ้า"ฉันกลับมาหลังจากไปเรียนเวทมนต์เพิ่มเติมจากท่านผู้เฒ่า
"ไว้จังเลยนะไวนท์"
"อืม พอดีเรียนแค่สร้างโลกจำลองนะ มันง่ายมากเลย"
"ง่ายของเธอมันขนาดโครตยากฉันเลยล่ะ"
"จ้าๆๆๆเอาเป็นว่าฉันมีนัดต่ออ่ะ ฉันสร้างร่างจำลองก่อนดีไหม"
"นัดกับใครหรอ"พิ้งค์ถามขึ้นมา
"ก็....เอ่อ"ฉันพูดตะกุกตะกัก
"ใครน้า"
"ใครหรอครับไวนท์"คิงส่งกระแสจิตมาหา
"บอกก็ได้ฉันว่าจะชวนนายไปเที่ยวนะ นายจะไปไหม"
"ดีใจจังที่คุณช่วยผมไปเที่ยว"
"แต่ว่าฉันก็ต้องปกป้องคุณเพราะแม่มดบางคนไม่ชอบให้ใครมาโชว์เขี้ยวหรอก"
"ครับ"
"อ่อฉันมีนัดกับคิงนะ ใช่ไหม"
"ครับ"คิงพยักหน้า
"งั้นไปก่อนล่ะ"ฉันกับคิงออกเดินออกมาจากสวน
"คุณแน่ใจว่าเนี่ยร่างจริง"คิงถามฉันอย่างไม่ไว้ใจ
"แน่นอนจ้า รับประกัน ถ้าร่างโคลนนิ่งจะไม่มีรูปดาวที่ต้นแขนหรอก"
"เอ้านี่สร้อยของคุณ"คิงยื่นสร้อยให้ฉัน
"ขอบใจนะ"
"ไม่อยากได้คำขอบใจอ่ะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้ไหม"
"จะเอาอะไรล่ะ"พอฉันพูดจบ คิงก็โน้มตัวลงมาจูบฉันทันที
"ทำอะไรนะ"ฉันถามเขาแต่ไม่ได้มองหน้า เพราะกลัวเขาจะเห็นฉันหน้าแดง
"เธอนี่น่ารักจริงๆ สมแล้วที่ฉันเลือกเธอ"
"ใครบอกว่าฉันจะตอบตกลงย่ะ นายต้องพิสูจน์ตัวเองให้ฉันเห็นก่อน"
"เรื่องมากจริงๆเลยเดี๋ยวระวังจะขึ้นคานนะ"
"ปากเสีย ยังไงก็ต้องมีคนมาอ้อนวอนขอความรักจากฉัน สักคนหนึ่งและนะ"
"เธอรู้ไหมร่างจริงของเธอสวยกว่าร่างโคลนนิ่งตั้งเยอะนะ ฉันเห็นแล้วแทบคลั่งนะ"
"จริงหรอ"
"อืม ตอนนั้นที่ฉันเห็นร่างปลอมของเธอกำลังจะหายไปฉันแถบจะหมดลมหายใจเลยรู้ไหม"
"รู้"
"ฉันพิสูจน์ให้เธอเห็นแล้วนะว่าฉันรักเธอขนาดไหน"
"อืม"
"แล้วเธอล่ะ"
"ไม่รู้สิ นี่มันแค่เริ่มต้น นายเตรียมตัวรับสงครามได้เลย เพราะว่า พวกศัตรูของนายเริ่มรวบรวมกำลังกันแล้ว"
"ยังไงฉันก็ไม่กลัวหรอก"
"ทำไมอ่ะ"
"ตราบใดที่มีเธอร่วมรบข้างกายฉัน ฉันก็จะมีพลังสู้เพื่อเธอ"
"เน่ามากเลยนะคิง"
"ฉันให้เธอเก็บเอาไว้"คิงยื่นการ์ดเวทย์ของเขาให้ฉัน
"จะบ้าหรอนายจะมาเป็นคู่หูให้ฉันเนี่ยนะ ตลกหรือเปล่า"
"ไม่ ฉันจะมอบร่างกายและดวงใจไว้ให้เธอคนเดียว"
"งั้นฉันจะให้การ์ดของฉันไว้ให้นายแล้วกันเพื่อมีอะไรจะได้เรียกฉันได้"ฉันยื่นเมจิกการ์ดให้กับเขา
"อืมขอบคุณนะ"คิงรับมาด้วยความยินดี
"ไม่เป็นไรจ้า"ฉันหันมายิ้มให้กับเขา
ความคิดเห็น