คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เมืองแห่งแวมไพร์
"สวยงั้นหรอ"คิงถามฉัน
"อือ ฉันว่าสวยนะ แต่ดูแล้วจะเป็นเมืองแห่งสงคราม"
"เธอพูดถูกมาก นี่คือเหตุผลที่ฉันต้องไปเรียนที่เมืองมนุษย์ไง"คิงบอกฉันถึงความหลังต่างๆ
"โห!!เมืองนายน่ากลัวจังมีแต่สงคราม นายต้องทำสงครามกับพวกตัวเองและนักล่าคงเหนื่อยน่าดู"
"ฉันไม่อยากทำสงครามเลยนะ แต่ว่าก็ต้องทำนะ"คิงถอนหายใจเบาๆ
"ฉันเข้าใจนายนะ งั้นกลับกันเถอะ"ฉันเตรียมจะเลี้ยวไม่กวาดแต่ว่า
พรึ่ม!!!!
"โอ๊ย!!!"คิดร้องลั่น
"นายเป็นอะไรน่ะ"ฉันถามคิงด้วยความเป็นห่วง
"ฉันไม่เป็นไรหรอ เรารีบหนีกันเถอะ"คิงพูดในขณะที่ฉันเห็นเขาเลือดออกที่ต้นแขนเหมือโดนอะไรบางอย่าง
"ไวนท์เธอรีบหนีก่อนที่จะโดนนักล่าแวมไพร์ฆ่าเอา"คิงพูดขึ้นมาทำเอาฉันเข้าใจแจ่มแจ้งเลย
"คิงนายอย่าลืมว่านายอยู่กับใครนายอยู่กับแม่มดชั้นEเชียวนะฉันจะไม่ยอมให้นายเป็นอะไรเด็ดขาด"พอพูดจบฉับก็รีบดิ่งไม่กวาดลงอย่างรวดเร็ว
"คิงลงไปตั้งหลักก่อน"ฉันบอกคิงให้ลงตั้งหลัก
"ไวนท์เธอจะทำอะไรนะ"คิงถามอย่างไม่เข้าใจ
"ผลึกมนตราของเรา2คนเข้าหากัน"
"นายรีบท่องคาถาคู่เร็วสิ มันใกล้เข้ามาแล้วนะ"คิงก็เริ่มท่องคาถา ส่วนฉันก็หยิบไม้คฑาขึ้นมาเตรียมสู้
"เสร็จแล้วไงต่อล่ะไวนท์"คิงหันมาถามอีกครั้ง
"นายช่างเป็นแวมไพร์ที่ไม่เอาไหนเลยจริงๆ"ฉันยิ้ม
"เข้าใจแล้ว"หลังจากนั้นคิงก็ดึงฉันมาจูบอย่างรวดเร็ว
"อุ๊บ!!!!"
"ตาบ้า แวมไพร์ที่ไหนเขาทำอย่างนี้กัน"ฉันบ่น
"เธอนะแหละไม่รู้วิธีอย่างนี้แหละที่พวกปริ๊นเขาทำกัน"คิงหันมายิ้ม ทำเอาฉันเขินหน้าแดงเลย
"มาแล้วสินะ"ฉันนึกในใจ
"ฮ่าฮ่า ในที่สุดปริ๊นคิงของเราก็โผล่หัวออกมาจากกระดองซะที"เสียงหัวเราะอันเยือกเย็นดังขึ้นมา
"แกมันก็แค่ไอ้คนลอบกัด เป็นแค่นักล่าที่บังอาจจะมาต่อกรกับปริ๊นที่น่าเกรงขาม"ฉันเห็นตาของคิงเปลี่ยนเป็นสีเทา ทำเอาฉันกลัวจับใจไปเลย แต่ว่าฉันก็ท่องคาถารักษาบาดแผลให้เขาอยู่ด้วยตอนนี้
"ขอบใจมากนะ"คิงส่งกระแสจิตมาหาฉัน
"ไม่เป็นไร แต่เวลาอย่างนี้ใครเขาให้ส่งกระแสจิตมากันย่ะ"
"ช่างมันเถอะ ระวังตัวด้วยแล้วกัน"คิงหันกลับมายิ้มให้ฉันแต่ดวงตาเขายังคงสีเทาไว้ดังเดิม
"ท่านคิง เดี๋ยวนี้สู้คนเดียวไม่ไหวเลยต้องคว้ามนุษย์มาช่วยสู้เลยหรอ"ผู้ชายอีกคนเดินออกมาในมุมมืด
"นี่พวกแกร่วมมือกันแล้วหรอ"คิงถามด้วยเสียงเฉียบขาด
"หยุดพูดเถอะ พวกแกต้องการอะไรจากปริ๊น"ฉันหันไปถามอย่างโมโห ตอนนี้ตาของฉันเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง
"สาวน้อยเธอจะไปรู้อะไรถอยไปดีกว่าก่อนที่จะโดนลูกหลง"
"ไม่มีทาง"ฉันตอบกลับไปโดยไม่ต้องคิด
"งั้นเตรียมตัวตายได้เลย"สิ้นเสียงนั้นเราทั้งสี่คนก็พุ่งเข้าหากัน
"วายุถลายเพลิง"ฉันปล่อยมนต์บทแรกออกไป
"รับอีกท่าหนึ่งไปเลย ทะเลเพลิงพิฆาตมาร"
"ไวนท์เธอจะรุกใช่ไหม"คิงหันมาถาม
"แน่นอนมีแม่มดที่ไหนเขาปล่อยให้ศัตรูรุกบ้างล่ะ"หลังจากนั้นคิงก็เริ่มปล่อยพลังไปบาง
"สายธารเยือกแข็ง"
"ปัง!!!"เสียงเหมือนโดนอะไรบางอย่าง
"คิง นายแน่มาก ต่อไปฉันจะเอาคืน"
"ภูษาปลิดชีพ"เสียงทางศัตรูปล่อยออกมา ฉันเห็นว่ามันไม่ค่อยดีจึงร่ายเวทย์ป้องกัน
"วิหกสายฟ้า"พลังของฉันกับนักล่าปะทะกัน
"ไหวไหม"เสียงของคิงที่ส่งกระแสจิตออกมา
"ไหวสิ"ฉันเดินไปหาคิงอย่างไม่กลัวพลังที่อยู่ต่อหน้า
"เธอทำได้ยังไงนะ"
"ฉันยังทำได้มากกว่านี้เยอะ"
"คลื่นแห่งรติกาล"เสียงพลังอีกอย่างหนึ่งทีปล่อยจากแวมไพร์
"คิงหลบไปฉันจัดการได้"
"ปฐพีสะท้านโลกา"ฉันสกัดพลังจากทั้งสองฝ่าย
"ไวนท์"คิงรีบเดินมาหาฉัน
"มีไรหรอคิง"
"ฉันช่วยไหม"
"แล้วแต่นายนะ แต่ฉันว่านายไม่ไหวหรอก"
"เธอดูถูกฝีมือปริ๊นมากเกินไปแล้วนะ"คิงหันมายิ้มให้ฉันอีกแล้วและดวงตาสีน้ำเงินที่วาวโรจน์จองฉันอย่างไม่ลดละ
"สายฟ้าจงแปรปรวน สายลมจงหวนคืนสู่ปฐพี"สิ้นเสียงของคิงพลังอำนาจมาหาศาลจึงเปิดออกเป็นมิติกว้างเหมือนจะรอรับอะไรบ้างอย่างเข้าไปและจะไม่มีวันหวนคืนกลับมาได้
"ปริ๊นคิงแกตายซะ"เสียงอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
"มือพิฆาตมาร"คาถาชั้นสูงถูกปลดปล่อยออกมาจากที่ไหนสักแห่งหนึ่ง
"กงจักสลายมาร"ทันทีที่ฉันสั่งมนตร์อีกบทออกไป ฉันก็กำลังจะสลายมนตร์ของสองคนนั้นแต่ว่าพลังของทั้งสองฝ่ายที่ถูกฉันผนึกไว้ก็รวมกันเป็นหนึ่งเดียว อย่างไม่น่าเชื่อ
"เธอเก่งมากเลยนะสาวน้อยแต่คราวนี้ขอฉันได้แก้นแค้นเถอะ"
"อัคคีสีเพลิง"ปึง!!!!!!
"โอ๊ย!!!"เสียงร้องของฉันที่โดนพลังเข้าอย่างเลี่ยงไม่ได้
"ไวนท์ เธอเป็นอะไรไหม"คิงวิ่งเข้ามากอดฉันทันทีที่เห็นร่างของฉันที่กำลังทรุดลงไปนั่งที่พื้น
"คิง ฉันไม่เป็นไร นายหนีไปเถอะ"ฉันมองคิงด้วยแววตาเป็นห่วง
"ไม่!!!ฉันจะไม่ไปไหน ฉันจะปกป้องเธอเอง"หลังจากนั้นฉันก็เห็นคิงเปลี่ยนดวงตาเป็นสีเทาที่ดูน่ากลัว ตัวของเขาเริ่มมีปีกสีดำกางออกมาจากลำตัว เขี้ยวเริ่มงอกออกมา มันยิ่งทำให้คิงดูเท่ห์ขึ้นเป็นกองเลย
"คิง ไม่อย่านะ"ฉันตะโกนร้องออกไป
"ไวนท์ ฉันจะเป็น"คิงพูดออกมา ซึ่งเป็นเสียงแห่งความโกรธแค้น
"งั้นนายเอาฉันไปสู้ด้วยสิ เราทำการผลึกเวทย์แล้วนะ"
"ไม่!!!!"
"คิง....ฉันขอร้อง"
"ได้ ฟ้าจงเป็นพยานว่าต่อไปนี้ ข้าปริ๊นคิง ขอแต่งตั้งให้ไวนท์เป็นคู่หูของข้าตลอดไป"ทันทีที่คิงพูดจบ ร่างกายของฉันก็เริ่มเปลี่ยนไป ฉันสามารถสัมผัสถึงพลังอันน่าสะพรึงกลัวได้ ตอนนี้ตัวของฉันมีหนังสือเวทย์เล่มหนึ่ง พร้อมกับดาบพิชิตมารอยู่ทางด้านหลัง สงสัยว่าจะเป็นของวิเศษที่ติดมากับพลังที่คิงมอบให้
"แม่มดในตำนาน"เสียงของคิงพูดออกมา
"อะไรนะ แม่มดในตำนานหรอ"ฉันทวนคำพูดของคิงอีกครั้ง
"ใช่นะสิ เธอไม่รู้ตัวเองหรอว่าเธอเป็นแม่มดในตำนานนะ"
"ไม่นิ"
"คิดไว้ไม่ผิดจริงๆ"
"ฉันจะเป็นอะไรก็ช่าง ตอนนี้มันอยากจะสู้แล้วสิ นายว่าอย่างงั้นไหมคิง"
"ใช่ วั้นนี้ถึงวันตายแกแล้วโรคัน ปิโร่ และ เมนโด่ เตรียมตัวได้เลย"
"พายุเพลิงพิฆาต"คิงปล่อยพลังออกแล้วก็ตามด้วยของฉัน
"น้ำแข็งทะลุวารี"
"แค่นี้จะทำอะไรได้"เสียงโรคันพูดออกมา
"งั้นเอาดาบสังเวยจันทราไปหน่อยแล้วกัน"
"ระวังนะไวนท์"คิงหันมาพูดกับฉัน
"ห่วงตัวเองเถอะ"ฉันยิ้ม
"พรึ่บ!!!"เสียงดาบที่ลอยผ่านหน้าของฉันไปอย่างรวดเร็ว
"เล่นที่เผลอเลยนะ ถึงตาฉันบ้างแล้ว"
"ดาบสายฟ้ามหาวิปโยค"ฉันจับดาบขึ้นมาพร้อมเดินไปสู้กับโรคันโดยไม่เกรงกลัว
"ช่างกล้านะสาวน้อย เอาละฉันจะสนองความต้องการให้"หลังจากนั้นฉันกับโรคันก็ประชันดาบกันอย่างไม่ลดละ
"เช้งๆๆๆๆ"เสียงประดาบของฉันกับโรคันดังไปเรื่อยๆ
"สาวน้อยเธอก็เก่งเหมือนกันนิ"
"นายก็ใช่ย่อยนะ แต่ว่ายังอ่อนหัดไปหน่อย"พอฉันพูดจบก็
"สายฟ้าพิฆาต"ทันทีที่พูดจบฟ้าก็ผ่าลงที่ตัวของโรคันเข้าอย่างรวดเร็ว
"ปัง!!!โอ๊ย"เสียงที่ดังครั้งแรกคือเสียงพลังแล้วเสียงที่สองคือเสียงร้องของโรคันที่ดังตามมา
"นายยังเป็นนักเวทย์ที่อ่อนหัดอยู่นะ ยังไงไปฝึกมาให้เก่งกว่านี้แล้วค่อยมาแข่งกันใหม่"ฉันพูดจบร่างของโรคันก็นอนนิ่งเลยทีเดียว ฉันเลยถือโอกาสเดินไปหาคิงที่กำลังปล่อยพลังอยู่
"น้ำแข็งแห่งพิภพ"ปัง!!!!!เสียงดังของพลังที่กระทบกันดังอย่างไม่ขาดสาย
"เอาละฉันจะทำให้มันจบเอง"คิงร่ายมนต์
"ฟ้าจงปิดแผ่นดินจงเปิด จองจำคนชั่งให้หมดด้วยเทิด"สิ้นเสียงแผ่นดินเปิดออกกว่าและก็เปิดรับสองคนนั้นลงไปอยู่ใต้พิภพ
"เก่งจริงๆ"ฉันชมคิง
"เธอก็เหมือนกัน ฉันชักจะประมาทไม่ได้แล้วสิ"
"อืม"
"เหนื่อยไหม"
"ก็นิดหน่อย"
"งั้นฉันจะพาเธอไปวังของฉันเอง"
"จะดีหรอ ไม่ดีกว่า"
"ไปเถอะน่า ในฐานะเธอจะเป็นว่าที่เจ้าหญิงของฉันไง"
"บ้าพูดอะไรก็ไม่รู้"ตอนนี้ฉันเขินหน้าแดงมากมาก
"ก็ฉันทำพิธีขอเธอแล้วนะ"
"ตอนไหน"ฉันถามคิงอย่างงง
"ตอนที่ผนึกพลังไง"จริงหรอไม่จริงนะ ไม่เชื่อเป็นไปไม่ได้
"มั่วแล้ว"
"จริงๆๆ"
"ไม่เชื่อ....อุ๊บ!!"คิงไม่รอให้ฉันพูดจบ เขาประทับริมฝีปากของเขาลงมาที่ริมฝีปากของฉันอีกแล้ว
"ขอบคุณนะ"คิงพูดหลังจากที่เขาถอนปากออกไปแล้ว
"ตาบ้า"
"เธอเขินด้วยหรอ"หน้าแดงขนาดนี้ไม่เขินมั้ง
"พอเถอะ ฉันเหนื่อยแล้วจะไปไหนก็ไป ง่วงแล้วอ่ะ"ฉันรีบพูดตัดบทก่อนที่จะโดนคิงทำอะไรไปมากกว่านี้
"ไป"คิงกางปีกออกพร้อมที่จะบิน ส่วนฉันก็ดีดนิ้วเรียกไม้กวาดออกมาขึ้นขี่
"หยุดเลย เมืองของฉัน เขาไม่ชอบเห็นของแปลกลอยได้นะ เพราะฉะนั้นเก็บไม้กวาดไปเลย"เออจริงด้วยลืมไปว่าที่เมืองแวมไพร์ไม่คุ้นกับการเห็นแม่มดขี่ไม้กวาด
"ค่ะ ไม่ทราบว่าปริ๊นจะให้ดิฉันทำเช่นไรค่ะ"ฉันย้อนกลับไป
"มานี่แล้วกัน"คิงอุ้มฉันแล้วก็ออกบินทันที
"ว้าย!!ทำอะไรนะคิง"ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างแรง ที่เขาเข้ามาอุ้มอย่างนี้
"อย่าขยับนะไม่งั้นฉันปล่อยเธอร่วงแน่"คิงขู่ฉัน
"คิดว่ากลัวหรอ นี่แน่ะ"ฉันดิ้นอย่างแรงและพยายามที่จะกวนประสาทเขา แต่ว่า.....
"พรึ่บ"คิงเขาไม่สนใจปล่อยฉันลงทันที
"กรี๊ด"ฉันร้องกรี๊ดเมื่อเขาปล่อยฉันจริงๆแต่ว่าฉันมีสติพอเลยดีดนิ้วเรียกไม่กวาดขึ้นมาขี่ได้ทันเวลา
"คนบ้า คิดจะปล่อยก็ปล่อยหรอใจร้ายชะมัดเลย"ฉันต่อว่าคิง แต่เขาก็หัวเราะออกมาเบาๆ
"ขำอะไรย่ะ"
"ขำเธอนะสิ ฉันอุ้มดีๆไม่ชอบ ชอบให้แกล้งอยู่เรื่อยเลย"
"โห่ อยากให้นายแกล้งนักแหละ"
"ได้ๆๆถึงแล้ว"ในที่สุดก็ถึงวังของนายคิงซะที ฉันมองไปรอบๆก็สวยดีนะ แต่ว่าบรรยายการโหลงเหลงมากเลยอะ
"เข้าไปกันเถอะ"คิงเดินมาจับมือฉันแต่ว่าฉันก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด พอเข้าไปข้างในก็ถึงกับตะลึงเพราะว่าข้างในสวยมากๆ
"สวยไหม"
"ก็โอเค พอใช้ได้"
"นี่ห้องของฉันเอง"คิงชี้ไปที่ห้องที่ดูดีที่สุด เขาจะพาฉันเข้าไปในห้องของเขาแต่ว่าฉัน
"จะดีหรอ มันไม่เหมาะนะ"
"ไม่เป็นไรหรอ"คิงเดินมาจูงมือฉันเข้าไปจนได้
"เธอเห็นประตูตรงนั้นไหม"เขาชี้ไปทางประตูอีกประตูหนึ่งที่อยู่ข้างในห้องของเขา
"ทำไหมหรอ"ฉันถามด้วยความอยากรู้
"ห้องนอนของเธอไง"ใจนายจะคิดไม่ให้ฉันได้ออกเที่ยวบ้างเลยไง
"ตลกน่า"
"เรื่องจริง"
"ไม่เชื่อ"
"ตามใจ"
"งั้นฉันกลับ"
"เชิญถ้าคิดว่ากลับถูกและถ้าเธออยากโดนดูดเลือดก็ตามใจ"อึ๋ย!!น่ากลัวอ่ะไม่กลับแล้วดีกว่า
"ก็ได้อยู่ก็ได้"
"ดีมาก ฉันจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"
"อืม"
"เธอรอคืนนี้นะ เดี๋ยวฉันจะมีเซอร์ไพร์ให้เธอต้องตื่นเต้นอย่างแน่นอน"คิงยิ้มอย่างมีเลศนัยให้กับฉันดวงตาของเขาเป็นสีน้ำเงินดั่งเช่นมหาสมุทรก็ที่จะเดินออกไปจากห้องนอน
----------------------------------------------------------ตอนที่3หวังว่าคงถูกใจนะค่ะ
ความคิดเห็น