The vampire รักฉบับเวทย์มนต์ของฉันและนายแวมไพร์

ลำดับตอนที่ #1 : Vampire School กับ ปริ๊นแห่งโลกแวมไพร์

   ณ เมืองแม่มด แห่งหนึ่งเป็นเมืองที่มีสภาพแวดล้อมดีโลก มีลมพัดเย็นสบายชวนให้หลับใหล ในบ้านหลังหนึ่ง มีหญิงสาวกำลังรีบเร่งไปโรงเรียนอย่ารีบร้อน

"แม่ ไวนท์ไปก่อนนะค่ะ"เสียงหญิงสาวตะโกนบอกผู้ที่เป็นมารดาอย่างเร่งรีบก่อนที่จะหยิบไม้กวาดคู่ใจขึ้นขี่

"กลับมาไว้ๆนะไวนท์"มารดาของหญิงสาวไม่วายตะโกนออกไปให้ผู้เป็นลูกได้ยิน

"ค่ะ"ฉันหันมาตอบผู้ที่เป็นมารดา

  ที่โรงเรียนสอนเวทมนตร์ แม่มดและพ่อมดจำนวนร้อยคนเดินเข้าโรงเรียน อย่างเป็นระเบียบ

"มาแล้วหรอไวนท์"ยัยพิ้งค์เพื่อนสนิทของฉันเดินมาทัก

"ไม่มามั้ง"ฉันประชดใส่ยังพิ้งค์ทันที

"รู้แล้วน่า"พิ้งค์เอามือมาตบบ่าฉันอย่างเบาๆ

"แกทำการบ้านเสร็จยัง"ฉันหันไปถามพิ้งค์

"ยังเลย"พิ้งค์ตอบ

"ทุกทีเลยนะ แกไม่คิดจะทำการบ้านบ้างหรือยังไงเอาแต่ลอกฉันอย่างเดียวเนี่ย"ฉันบ่นยังพิ้งค์อย่างไม่เต็มใจ

"แหมแก คิดดูนะโว้ย แกเป็นนักเรียนดีเด่นของชั้น แต่ฉันละนักเรียนลองบ๊วยของสายชั้นเกือบทุกปี ถ้าไม่ได้แกให้ฉันลอกการบ้าน คิดเอาแล้วกันว่าฉันจะต้องกินบ๊วยแน่ๆ"

"แล้วแล้วก็จำไว้ด้วยนะ ว่าต้องหัดทำการบ้านซะบ้าง "

"จ้าๆๆคุณไวนท์"

"ไวนท์แกรู้ยังว่าวันนี้จะมีนักเรียน2คนที่จะถูกย้ายไปเรียนกับพวกแวมไพร์นะ"พิ้งค์ถามฉันขึ้นมา

"รู้แล้ว เขาให้ไปปกป้องแวมไพร์จากนักล่าด้วย ใครได้ไปคงซวยเนอะ"ฉันอุทานขึ้นมา

"อืม ฉันว่าแกได้ไปแน่ๆเลย"

"อย่าปากหมาสิ"

"เรื่องจริงนะเห็นเขาว่าเขาจะเอานักเรียนดีเด่นไปนะ"

"คงไม่ใช่ฉันหรอก"

"ทำไมอ่ะ"พิ้งค์เกาหัวอย่างงง

"ก็มีคนเก่งกว่าฉันนะสิ"

"น่าจะเป็นไปได้"

"ไปเข้าแถวกันเถอะเขาเรียกแล้ว"หลังจากนั้นฉันกับพิ้งค์ก็เดินไปเข้าแถว

"สวัสดียามเช้านักเรียนทุกคน"เสียงท่านพ่อมดสูงอายุกล่าว

"สวัสดีค่ะ/ครับ"เสียงนักเรียนขานรับ

"วันนี้เป็นที่รู้กันว่า จะมีนักเรียน2คนของเราที่จะได้ไปเรียนที่โรงเรียนแวมไพร์ ณโลกมนุษย์ และวันนี้ฉันก็ได้คัดเลือกเด็ก2คนที่ฉันมั่นใจว่าจะปกป้องตัวเองและดูแลเหล่าแวมไพร์จากนักล่าได้คือ...."เสียงท่านพ่อมดหยุดไปชั่วขณะทำเอานักเรียนหยุดหายใจกันเป็นแถว

"นักเรียน2คนนั้นเป็นแม่มดคลาสEทั้งคู่"

"เฮ้ยไวนท์คลาสเรานี่น่า"พิ้งค์พูดขึ้นมาแต่ฉันไม่ตอบ เพียงแต่ภาวนาขอไม่ให้ฉันกับยัยพิ้งค์ต้องโดนภาระกิจนี้ แต่ฉันก็มองสบตาท่านพ่อมดด้วย ท่านยิ้มและพยักหน้าให้ฉันนิดๆทำให้ฉันรู้แล้วว่าใครที่ต้องลงไป

"โห่......."เสียงร้องโห่ของพวกพ่อมดดังออกมาแสดงถึงความไม่พอใจ

"ฟังก่อน....คือ มีสเรนเบลล์กับมิสเวโอล่า"สิ้นเสียงอันเฉือดเฉือนใจนั้น ทำเอาฉันนิ่งเหมือนโดนสาปเป็นหินไปเลย

"ไวนท์ ไวนท์"เสียงเรียกฉันดังขึ้น

"หืออะไรหรอ"

"แกกับฉันไดลงไปเมืองมนุษย์ด้วยแหละ"พิ้งค์พูดด้วยนำเสียงที่ตื้นตันใจ

"รู้แล้ว"ฉันได้แต่ว่ามาดนิ่ง

"ไปหาท่านพ่อมดใหญ่เถอะ"

"ก็ดี"หลังจากนั้นฉันก็รีบหายตัวเข้าไปยังห้องพ่อมดใหญ่ทันที

"มากันแล้วหรอพวกเธอ2คน"เสียงทันพ่อมดใหญ่ทักขึ้นมา

"ท่านค่ะทำไมต้องเป็นหนูกับเพื่อนด้วย"

"......"ไม่มีเสียงตอบกลับจากท่านพ่อมด

"ท่านค่ะ"ฉันเน้นเสียงอีกครั้ง

"ฉันไม่รู้ ทางโรงเรียนแวมไพร์เป็นคนคัดเลือกเองไม่ใช่ฉัน"

"ค่ะ"ฉันไม่กล้าตอบโต้

"เอาละฉันจะให้พวกเธอลงไปที่โรงเรียนแวมไพร์ตอนนี้เลย"

"แต่ว่า...แม่หนูเขายังไม่รู้นะค่ะ"

"เรื่งนั้นแม่เธอเขารู้อยู่แล้ว"ไม่จริงเด็ดขาด ฉังลองนึกย้อนกลับไปดูเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น

"กลับมาไวๆนะลูกไวนท์"ฉันรู้แล้วล่ะนึกแล้วเฉียว

"ค่ะ"ฉันตอบรับ

"พ่อมดใหญ่ค่ะเราจะไปกันยังไงค่ะ"พิงค์ถาม

"ประตูนี้ไง"พ่อมดชี้ไปทางประตูบานหนึ่ง

"ค่ะ"

"เอาละฉันจะให้ชุดนักเรียนที่โรงเรียนแวมไพร์ให้พวกเธอและนกฮูกคอยส่งข่าวสาร อุปกรณ์เวทย์ต่างๆและสุดท้ายก็คือไม้กวาด ถ้าไม่จำเป็นจริงๆเธออย่าใช้เวทมนตร์นะ"

"ค่ะ แล้วถ้าเราโดนแวมไพร์ดูดเดือดล่ะค่ะ"พิงค์ถามขึ้นมาอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรหรอก เราก็ยังเป็นแม่มดเหมือนเดิม"

"จริงหรอค่ะ"
"ก็คือถ้าเกิดพวกเธอถูกดูดเลือดแล้วพลังหมดคือว่าเธอเป็นผู้หญิงของคนที่ดูดเลือด ถ้าดูดแล้วพลังยังมีแสดงว่าเขามาดูดเลือดเพราะว่าหิว"

"แล้วจะไม่เจ็บหรอค่ะ"ฉันถามบ้าง

"มันก็แล้วแต่การดูด ถ้าหิวก็จะไม่เจ็บหรอก แต่ถ้าดูดแบบอีกอย่างก็จะรู้สึกเจ็บตามอารมณ์ของคนที่ดูดนะ"

"แต่ว่าเรายังเป็นแม่มดเหมือนเดิมใช่ไหมค่ะ"

"เป็นเหมือเดิมทุกประการ"

"ค่อยยังชั่วหน่อยค่ะไม่งั้นคงแย่"

"พวกเธอไปกับได้แล้วไปแล้วอีกอย่างก่อนไปเปลี่ยนเครื่องแบบนักเรียนด้วย"หลังจากนั้นพวกเราก็หยิบชุดขึ้นมาพร้อมกับดีดนิ้วหนึ่งครั้ง ตอนนี้ฉันมองดูตัวเองอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมฉันใส่แล้วเหมือนเจ้าหญิงแห่งเมืองผีดูดเลือดยังไงก็ไม่รู้ แต่ฉันหันไปดูยัยพิ้งค์ทำไมเครื่องแบบเราสองคนไม่เหมือนกันล่ะ

"ท่านค่ะทำไมเครื่องแบบไมเหมือนกันค่ะ"ฉันถาม

"ก็เธอต้องไปอยู่กับแวมไพร์เลือดบริสุทธิ์นะสิส่วนมิสเวโอล่าอยู่กับแวมไพร์เลือดครึ่งเข้าใจไหม"

"แล้วแบบไหนน่ากลัวกว่ากันค่ะ"

"เลือดบริสุทธิ์สิเลือดผสมแค่แวมไพร์ฝึกหัดแต่เลือดบริสุทธิ์คือแวมไพร์แท้"

"ค่ะงั้นพวกเราไปก่อนนะค่ะ"ฉันหันไปลาท่านพ่อมดใหญ่

"อืม"

"เดี๋ยวก่อนนะค่ะ เราสามารถกลับมาเมืองแม่มดได้ไหม"

"ได้เสมอถ้าเธออยากกลับแต่ว่าเธอจะว่างกลับมาหรือเปล่าอันนี้ฉันก็ไม่แน่ใจนะ"

"ค่ะ"หลังจากนั้นฉันกลับพิ้งค์ก็เปิดประดูพร้อมกลับเดินเข้าไปอย่างตื่นเต้น ฉันเดินได้สักพักหนึ่งก็เจอประตูอีกบานฉันเลยเปิดออก สิ่งที่ฉันเห็นต่อหน้าตอนนี้ก็คือนักเรียนโรงเรียนแวมไพร์ที่กำลังจ้องฉันกับยัยพิ้งค์อย่างไม่กระพริบตา

"ขอโทษนะค่ะช่วยหลีกทางให้ฉันได้ไหม"

"อ่อ...ได้ได้"หลังจากนั้นนักเรียนพวกนั้นก็พากันหลีกทางให้ฉันกับยัยพิ้งค์กันยกใหญ่เลย

"ไวนท์ว่าไหมมันแปลกๆนะทำไมมันมีแต่ผู้ชายล่ะ"พิ้งค์เดินเกาะฉันแน่นเชียว

"มีกี่คนที่ผู้หญิงเป็นแวมไพร์นะ แล้วที่นี่เขาห้ามผู้หญิงเข้าด้วยเธอเห็นป้ายไหม"ฉันชี้ไปที่ป้ายป้ายหนึ่ง

"จริงด้วย"พิ้งค์พูดเสียงสั่น

"เอาละเราต้องแยกกันแล้วนะเพื่อนแล้วเจอกันตอนเย็น"ฉันเดินไปทางห้องเรียนของพวกเลือดบริสุทธิ์ และก็ยัยพิงค์เดินไปทางพวกฝึกหัด ฉันเลยเดินไปเรื่อยๆจนสะดุดตากับป้ายไปหนึ่งเป็นอักษรแปลกๆที่พวกชาวดูดเลือดชอบเขียนกันฉันเลยถือโอกาสอ่านข้อความซะเลย'ยินดีต้อนรับมิสเรนเบลล์'ฉันจึงเปิดประตูที่อยู่ต่อหน้าฉันทันที

 แอ็ดดดดด!!!!!!!!!!!!!

"ขออนุญาตค่ะ"ฉันพูดเป็นภาษาแวมไพร์

"เธอพูดภาษาเราได้ด้วยหรอ"ชายคนหนึ่งในห้องพูดขึ้นมา

"ได้ค่ะ ดิฉันเรียนมาตั้งแต่เด็กแล้ว"

"พวกมนุษย์เรียนภาษาเราได้ด้วยหรอ"

"ฉันไม่ใช่มนุษย์ค่ะ"

"แต่ว่าหน้าตาเธอเหมือนมากๆเลยนะ"

"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ"

"พวกหนุ่มหนุ่มทั้งหลายเงียบก่อน นี่คือมิสเรนเบลล์ที่จะมาเรียนกับเรา เธอเป็นคนที่ทางโรงเรียนเราขอตัวมาเรียนที่นี่"

"สวัสดีค่ะทุกคน"ฉันทักทายเพื่อนร่วมชั้น

"เรนเบลล์เธอลำบากหรือเปล่าที่ต้องพูดภาษาของพวกเรานะ"

"ยังไงก็ได้ค่ะ"

"ฉันว่าเธอพูดภาษาแม่มดดีกว่านะ พวกเราทุกคนฟังออก"

"คุณแน่ใจนะค่ะ"

"ก็เหมือนเธอที่ผู้ภาษาของเราได้ เราก็พูดภาษาของเธอได้"

"ค่ะแต่ว่าฉันไม่ลำบากของเป็นภาษาของคุณดีกว่าค่ะ เพราะว่าฉันมาอยู่ในโรงเรียนของคุณนะค่ะ"

"แลวแต่เธอนะ งั้นฉันไปก่อนนะโชคดีกับการเรียนวันแรก"หลังจากนั้นอาจารย์ใหญ่ของที่นี่ก็เดินออกไป

"เธอมีชื่อเล่นไหม"เสียงถามฉันดังขึ้นมา

"มีค่ะฉันชื่อไวนท์"

"ผมแทคนะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักคุณนะค่ะ"

"คุณพูดภาษาเราได้คล่องมากเลย"

"ขอบคุณค่ะ"

"คุณเป็นใครหรอ"

"พูดยากนะค่ะ เอาเป็นว่าฉันไม่ใช่แวมไพร์หรือมนุษย์"

"ครับ"

"ฉันนั่งข้างๆคุณได้ไหม"ฉันถามแทค

"ได้ครับ"หลังจากนั้นฉันก็เดินไปนั่งที่ข้างๆแทค

"แทคถ้านายคิดจะดูดเลือดฉันนะนายเลือกคิดไปเลย"ฉันกระซิบบอกแทคที่ข้างหู เพราะว่าฉันลองใช้วิชาอ่านใจ ไม่คิดเลยว่าจะได้ผล

"คุณรู้ คุณอ่านใจผมออก"แทคสะดุ้งทันที

"มันเป็นของตายอยู่แล้วค่ะ"หลังจากนั้นฉันก็หยิบสมุดขึ้นมาพร้อมกับเขียนจดหมายถึงผู้เป็นแม่

   'แม่ค่ะไวท์มาถึงแล้วนะค่ะแม่ไม่ต้องเป็นห่อวงไวท์สบายดีค่ะแม่ ไว้ว่างๆไวนท์จะเขียวมาหาอีกนะค่ะ'
                                                   จาก......ไวนท์
"เขียนอะไรหรอทำไมมองไม่เห็นล่ะ"แทคถามอย่างแปลกใจ

"จดหมายไร้หมึกนะ"เสียงคมเข้มและเย็นชา ที่ทำให้ผู้ฟังกลัวอย่างหน้าประหลาดใจ ฉันจึงหันไปดูต้นเสียงปรากฎเป็นชายคนหนึ่ง สูง ขาว ผมสีดำยาวระต้นคอ ดวงตาคมกรีบเหมือนเยี่ยวสีบานเย็น จมูกโด่ง ริมฝีปากบางอย่างน่าประหลาดในขณะที่เขากำลังจ้องฉันอย่างแปลกๆ

"วีโล่"ฉันเรียนนกฮูกอย่างเบาๆและในที่สุดนกฮูกของฉันก็บินมารับจดหมายไป

"ขอโทษนะค่ะฉันไม่รู้ว่าคุณคือใคร แต่มีไม่กี่คนที่รู้ว่าการเขียนอย่างเมื่อกี้คืออะไร มีแต่พวกเราที่รู้เท่านั้นค่ะ แต่ฉันสามารถเดาได้ว่าคุณอ่านข้อความในจดหมายออกใช่ไหมค่ะ"ฉันถามเขากลับ

"ครับผมอ่านออก"เขาพยักหน้า

"เอาเป็นว่าเก็บเป็นความลับด้วยนะค่ะ เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว"

"ไวนท์ อย่างโกรธคิงมันเลยนะ มันเป็นคนที่เก่งที่สุดในโรงเรียนนี้ที่สุดเลย และอีกอย่างมันก็เป็นอุ๊บ......"แทคพูดยังไม่ทันจบก็โดนนายคิงปิดปาก

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันไวนท์"ฉันยื่นมือไปทักทาย

"คิงครับ"คิงยื่นมือมาจับมือฉันตอบ ฉันเห็นแทคกระซิบอะไรกับคิงก็ไม่รู้แต่ฉันมั่นใจว่ามันต้องเกี่ยวกับฉันแน่นอน

"จริงหรอครับที่คุณอ่านใจคนได้"คิงถาม

"ค่ะ มันเป็นวิชาหนึ่งที่โรงเรียนฉันสอนนะ"

"ครับ สงสัยว่าผมจะต้องขอให้คุณสอนวิชาอ่านใจซะแล้วมั้ง"คิงยิ้มให้ฉัน ยิ้มครั้งนี้มันเหมือนยิ้มที่ฉันคุ้นเคยมาก

"คงได้นะค่ะ ต้องคนเก่งๆเท่านั้นถึงจะเข้าใจศาสตร์นี้ได้"

"น่าจะได้นะครับ เพราะว่าผมก็สามารถอ่านใจคนได้แต่ยกเว้นคุณ"

"ลืมบอกไปค่ะว่าฉันใช้วิชาป้องกันการอ่านใจอยู่ด้วย"

"ถึงว่า แต่ผมอยากเรียนศาสตร์จำพวกนี่นะคลับผมไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้เท่าไหร่"

"งั้นฉันจะให้ยืมตำรานะคะ"ฉันหยิบหนังสือที่อยู่ใบเป้ส่งให้กลับคง

"คุณแน่ใจนะว่าให้ผมยืมจริงๆๆ"คิงก้มลงมากระซิบฉันที่ข้างหู

"ค่ะ"ฉันตอบ

"คุณไม่กลัวหรอว่าความลับโลกของคุณจะแตก"

"ไม่นี่ค่ะ"

"ผมรู้ว่าคุณคือใคร"

"ฉันก็รู้ค่ะ รู้ตั้งแต่เห็นหน้าคุณแล้ว"

"จริงหรอ"

"ค่ะ คุณคือ ปริ๊นคิง เจ้าชายรัชทายาทโลกของแวมไพร์"

"สมแล้วที่ผมเลือกคุณ"คิงหัวเราะออกมาเบาๆ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
เป็นไงบ้างค่ะสนุกกันบ้างไหมเอ่ย คนแต่งอ่านเองยังสนุกเลยค่ะ เอาเป็นว่ารอชมตอนที่2แล้วกันค่ะว่าจะสนุกกันขนาดให้