คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : สาวน้อยนักเดินทาง
พิั Stavanger Norway 14 ราม 2555
“นิลสัน่ะ”ูานะโนเสียพร่า สีหน้าื่นระหนำระาษ้อวามแน่นในมือ
นิลสันปราายึ้นเบื้อหน้าภรรยาอย่ารวเร็ว เาโน้มาย สอมือให่ประอเธออย่าอ่อนโยน
“เิอะไรึ้น”
เธอน้ำานอหน้าร่ำไห้สะอึสะอื้นอย่าไร้สิ หัวิ้วเธอมวแน่น พยายามหายใลึ มือเรียวยื่นระาษ้อวามแผ่นน้อย
“ิล….ิลาไปเสียแล้ว่ะ” โลอนัเินทาล่อหนอันโหร้ายเบื้อหน้ามันอันรายเินไปสำหรับเ็สาวอายุเพีย15ปี พูแล้วเธอ็ปล่อยโฮ
นิลสัน้อ้อวามทุัวอัษร อย่าปวร้าวระนห่วหาและัวล
หลานสาวาไปแล้ว
ภายใ้สีหน้ายิ้มแย้ม สใส ร่าเริ ที่ิลไ้แสออให้เาและูานไ้เห็นอย่าแนบเนียน ล้ายับว่าเธอะไม่อาำอีอันแสนเ็บปวนั้นไ้และำลัะเริ่ม้นใหม่หลุพ้นาวัวนสีเลือ เาไม่อาไ้รับรู้ถึวไฟอันุรุ่นแรอาาแ้นในหัวใอเธอ…...เป้าหมายอเธอือ มาร์ิน โวินส์สี้
“โธ่….ิล”นิลสันพึมพำ ระับอูานแน่น“ิลาไปอย่าไร้ร่อรอยให้สืบหา ผมไม่สามารถามแไ้ทัน แ้อารให้มันเป็นไปเ่นนี้”
เา้อมอ้อวาม
“ิลรัุลุับุป้า่ะ”
ในใส่วนลึเาเื่อเหลือเินว่าหลานสาวะปลอภัย เธอแร่ เลียวลา และว่อไว อ์วามรู้ใๆๆทุนิ เธอไ้รับารฝึฝนถ่ายทอาเานหมสิ้น เธอั้ใปิบัิและทำทุสิ่ไ้อย่าีเยี่ยม
นี่ถึเวลาอเธอแล้ว….
Linkersทุน….สามารถเินทาผ่านรูหนอนหรือเส้นทาเื่อม่อไ้อย่าอิสระ ว่าันว่ารูหนอนบนโลใบนี้นั้นมีมาว่าวาวบนท้อฟ้า
ประสบาร์ท่อโลอนัเินทาล่อหนอย่าเียวายว่าสามปี ิลบันี้เิบให่เป็นสาวสะพรั่ เธอไปมาเเล้วทุที่ในโลใบนี้ รายล้อมผู้นมามาย สีหน้าที่ยิ้มแย้มอเธอเ็บอารม์แ้นภายในรอวันำระ รายล้อมผู้นมามายเธอลับรู้สึเหา ปล่อยรั้ที่เธอัาวามว้าวุ่นรอบาย เธอเลือที่ะปลีัวหายไปในหิมะหนารึ้มาวโพลนที่อลาส้า เหม่อมอหายแหนูลำแสเหนือที่ทำให้นึถึพ่อับแม่ ลอเสียโห่หอนับล่อมอหมาป่านัล่าผู้หิวระหายเธอ็ร้อโห่รับไปับมัน เสียนั้นเสียที่เธอเ้าใ…...
**********
ิลเหม่อมอไปนอรอบบานหน้า่า ท้อฟ้ายามนี้่ามืมิ
อาห์….มัน่าย้อนแย้
หาแุ่ลุนิลสันพร่ำสอนเธอเสมอ
“สิ่ที่มอไม่อาเห็น ็ใ่ว่าะไม่มีอยู่ริ”
วาวส่อแสอยู่เสมอ หาแ่อำพราใ้เาันทร์หรือถูเาเมรึ้มบบัเท่านั้น
นัเินทาล่อหนอย่าพวเรา็เ่นัน เราพวมีัวน ปะปน เินทาอยู่บนโลใบนี้ับมนุษย์อย่าเเนบเนียนมาว่าหลายร้อยั่วอายุน
เธอแ้มประูเบาๆๆ
เบื้อหน้าอเธอือ Path เ้าบ้าน สรีสูวัยยิ้มแย้มเหยียายึ้นาโฟาัวนุ่มหน้าเาผิ
“สวัสีสาวน้อย ันมาร์ธา ยินีที่ไ้รู้ั”
“หนูื่อิล่ะ อวามรุา พัที่นี่สัืนนะะ” เธอยิ้มพิมพ์ใโว์ลัยิ้มสวย
“้วยวามยินีหนูิล”มาร์ธาโอบอเธอ้วยวามเอ็นู
ในอ้อมอวามโอิลรามออย่าระแวระวั ้วยประสบาร์ารเินทา3ปี เ้าบ้านบาที่็เ็มไป้วยอันราย ิลมัะระวััวเสมอ
หลัารับประทานอาหารมื้อ่ำ สอสาว่าวัยยัิบาและสนทนาันอย่าออรส โ๊ะไม้เบื้อหน้าะนี้เ็มไป้วยอว่าหวานหอม
“เาือPathนแรที่ันเอ เราพบันใ้แสันทร์ในืนพระันทร์เ็มว”
มาร์ธาล่าววาสีฟ้ายามนี้เป็นประายทอแสวูบวาบ เมื่อล่าวถึุานิู่รัอนยามนี้เาไ้าไปแล้ว
อาห์….วามรั มาร์ธาพูถึวามรั รัแรพบ ิลพึมพำ วามรัือสิ่ใเธอไม่เยรู้ั ีวิเธอมีแ่ำว่าล้าแ้น
“ันเื่อเสมอ ว่าเาไม่ไ้าไปไหน หาแ่ยัเฝ้ามอันอยู่เสมอาอีฟานึอวันทร์”
มาร์ธาไม่มีท่าทาโศเศร้า เธอแย้มยิ้มยามล่าวถึนรัที่าไป
เธอสูเสียพลัพรา านรั เธอยิ้มไ้อย่าไร หรือเธอฟั่นเฟือนไปแล้ว ิลบิในใ
ิลยมือเรียวุมมืออมาร์ธาแน่น ไม่รู้ะแสอออย่าไรให้เพียพอ….. เธอเ้าใมันเป็นอย่านี้ับารพลัพราสูเสีย
วามอิล สื่อสารไ้ีว่าำพู
้วยผ่านร้อนผ่าหนาวมานาน เห็นหนุ่มสาวนัเินทาล่อหนมา็เยอะ มาร์ธาสัมผัสไ้ถึวามเศร้าโศ เหน็บหนาวในหัวใอสาวน้อยรหน้า วาแสนเศร้าหาเือไฟแ้นลุโินน่าใหาย ้วยวามที่ยัไม่ประสา แรับเลื่อนรุนแรนี้ะแผเผาทุสิ่แม้ระทั่สาวน้อยเอในที่สุ
“ไม่ว่าเป้าหมายอเธอืออะไรสาวน้อย หยุเสียเถอะ วามแ้น ารแ้แ้น ไม่วรอยู่ในโลอเธอ ลืมมันเสีย อยู่ับปัุบัน อยู่ับันที่นี่”มาร์ธาน้ำาลอ
วาอิลเบิโพล ผละมือเรียวอออย่าสั่นเทา เธอเม้มริมฝีปาอิ่มไ้รูปเเน่น น้ำาไม่อาไหลรินออมา มันถูสะัั้นอยู่ภายใน
“อบุสำหรับอาหารมื้อ่ำ่ะ” ิลรีบผละออามาร์ธา มุ่หน้าไปยัห้อนอน เล็ที่ถูัเรียมไว้
“โธ่…..ิล” มาธาร์อุทาน มอามร่าอสาวน้อยวัย18 ที่ยามนี้เธอวิ่เ้าสู่วามมืมิ
ความคิดเห็น