คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เดือนพฤศจิกายน
10 พฤศิายน 2550 23:00 เียอม เียราย
เสียปืนปลิีพสัหารปราผู้เป็นสามีในระยะเผาน
รอบรัว รันินา ถูบุโมีลาึในะที่ทุนหลับใหล
“ฮือ…..”ไลลาเม้มริมฝีปาแน่นไม่ให้เสียสะอื้นไ้สะท้อนออมาาเบื้อหลัอู้เ็บอัวให่ที่สอแม่ลูอำพลาร่าุ่อน สามีำับให้เธอและลูหนีไปหาแ่เธอลับไม่สามารถเลื่อนไหวร่าาย เธอไม่อารวบรวมสิไ้
ิลเหยียัวึ้นให้พ้นาอ้อมอมาราึ่พยายามปป้อเธอาภาพสุเเสนอำมหิและโหร้ายรหน้า เธอลอบมอผ่าน่อว่าเรียวเล็ ทอมอร่าไร้วิาอผู้เป็นบิาอย่าอาลัยรัยิ่ เธอพึมพำในใ ร้อไห้ ร่ำรว หาแ่ไม่มีแม้แ่เสียสะอื้น้วยพ่อปรา สอนเธอเสมอให้เ้มแ็
สาวน้อยเบิาว้า้อเมมอ ปีศาร้ายที่ปลิีพบิาอย่าเลือเย็น มันมีวาสอสีวาวประหลา ้านึสีน้ำาลเ้มอี้าลับมีสีฟ้าเือเทาที่ส่อสว่าวาวโรน์ …...มาร์ิน มาร์ิน ไอ้ปีศา เธอสัา่อท้อฟ้ามืำไร้วาวยามนี้ไม่ว่าอย่าไรเธอะ้อามสัหารให้เลือมันหลั่ล้าแ้นให้ไ้
เร็วเท่าวามิ….เธอไ้สูเสียสามีอันเป็นที่รัไปแล้ว บุรสาวือสิ่มี่าสิ่เียวอเธอในะนี้ เธออบุรสาวอันธานหลบลี้าระยะสุ่มเสี่ยเธออบุรสาวัวน้อยแนบแน่นล่อหนหายัวไป อึใเียวทัู้่็ปราัวที่ห้อหนึ่บนบ้าน้นไม้ทีุ่้ม้นมะามให่ เยื้อไปทา้านหลัห่าออไปไลาัวเรือนอบ้านเรือนไม้หลัให่ที่ในะนี้เริ่มมีเพลิไฟลุท่วม
มนุนย์ล่อหน รอบรัวอเธอือLinkersนัเินทามนุษย์ล่อหน มันือารเินทาแบบพิเศษ พวเราแ่าแยไ้สามำพว
Linkers มนุษย์ล่อหนำพวนี้สามารถเินทาล่อหนไ้อย่าอิสระโยใ้เส้นทาเื่อม่อเ้าทุรูหนอน(wormhole)ที่มีมามายในโลใบนี้ มนุษย์ล่อหนำพวนี้ึสามารถเินทาล่อหนไปยัที่ใ็ไ้ามในึ
Path มนุษย์ล่อหนที่มีวามสามารถเินทาล่อหนโยมีีำั พวเาใ้เพียรูหนอน(wormhole)อนเอเินทาล่อหนเพียเส้นทาเียว รูหนอนมีวามสั้นยาว่าันออไปและะมีทาเ้าออเพียสอทาเท่านั้น ยามห่าใล้าพิัรูหนอนอนพวเา็ไม่่าไปามนุษย์ธรรมาือไม่สามารถล่อหนไปยัที่ใไ้
Wiggle ือมนุษย์ล่อหนที่เปรียบเสมือนาฝาบน้นไม้ให่ มนุษย์ล่อหนทุำพวมีอิเลียลัวและนานนามว่ามันือหัวโมยัวร้าย พวมันล่อหนไปไ้ทุที่ามในึ มันสามารถยึเาะิาม แล้ว่อยๆๆแทรึม ทุ รูหนอน(wormhole)หรือ เส้นทาเื่อม่อ นในที่สุ ทั้Linkers, Pathหรือแม้ระทั้ Wiggle ้วยันเอ้อศูนย์เสียเส้นทาเื่อม่อหรือรูหนอนอน วามสามารถนี้พวมันใ้แลเิน ายีวิและวิาให้แ๊์่าๆๆที่มีอยู่มามายในโลอนัเินทาล่อหน
Cross ือมนุษย์ล่อหนลูรึ่ที่ผสม้ามสายพันธ์ุและำพว บารั้พวเาถูเรียว่าลายพันธุ์ พวเาเ็บัวและลึลับ บ้า็ว่าพวเาไม่มีัวนอยู่ริ ไม่มีใรรู้เรื่อราวอพวเามานั บ้า็ว่าไม่ใ่crossทุนที่ะมีพลัที่แ็แร่ ำนานเล่าานไว้มามายเี่ยวับพวเาแ่บ้า็ว่าเป็นนิทานหลอเ็เท่านั้น
พวเรามีัวนมาว่าหลายร้อยั่วอายุน มนุษย์ล่อหนททุนทุำพวแ็แร่เินว่ามนุษย์ทั่วไป อีทั้ยัว่อไวปราเปรียว ทุนมีวามสามารถหายัวโยใ้รูหนอนหรือเส้นทาเื่อม่อที่มีมามายยิ่ว่าวาวบนท้อฟ้า ไปยัเินทาล่อหนสถานที่่าๆๆในเสี้ยววินาที วามสามารถนี้เป็นอวัาพระเ้าในทาลับันมันือำสาป ำสาปที่นัเินทาทุน้อประสบ
้วยเหุที่ว่าเราปะปนอยู่ับมนุษย์วามสามารถนี้ึ้อถูเ็บเป็นวามลับ ารหายัวหรือปราัวในสถานที่่าๆๆโยไร้ที่มาที่ไป ย้อนาลเวลาไปในอี พวเราไปไ้เ่นัน ทำให้บ่อยรั้เราถูเ้าใว่าพวเราือภูิผี ปีศา แม่ม าาน หมอผี มน์ำ อะไรทำนอนั้น
ในยุปัุบัน ที่มีเทโนโลยีและวิวันาาร พวเราเริ่มใ้ีวิ่ายึ้นหาเปรียบเทียบับในอีที่ผ่านมามนุษย์ล่อหนที่ไม่สามารถเ็บำวามลับไ้อาถูวามมายโ่เลาอมนุษย์เ้ามาัสิน พวเราว่อไว หลบหนีไ้รวเร็วเสียเป็นส่วนให่ แ่หาเราเพี่ยพล้ำในอีามธรรมเนียนล้าหลัึำบรรพ์ เราะถูเผา้วยเปลวไฟโิ่ว แ่ในปัุบันมนุษย์เลือที่ะรีร้อลนลานหนีให้พ้นาเรา
ไลลาบรรอบุรสาวัวน้อยแนบแน่น ท่ามลาเสียอืออึเ็แ่รายล้อมรอบัว เธอพยายามสะ่มลั้นหลายหลาอารม์ที่ในะนี้โลแล่นเ้ามาประเประัเอาไว้ภายใ้สีหน้านิ่เย หาแ่แววาเือหยาน้ำา เธอโน้มัวมือเรียวประอวอสาวน้อย เพ่พิศ เธอ่าถอแบบบิาอเธอมาอย่าไม่มีผิเพี้ยน วหน้ารูปหัวใ ทั้วาโเรียวเิสีน้ำาเ้มรับับแพนาหนา มูเรียวเล็ิ้มลิ้มปลายรั้นเิ ริมฝีปาอิ่มไ้รูปแระรื่น มีเพียผิวาวละเอียอมมพู ลัยิ้มสวย ับผมลวนลื่นสวยสีน้ำาลเท่านั้นที่เธอไ้รับมาามาราสายเลือไวิ้.
“เราะพบันอีแม่ับพ่อรัิลมานะลู” เสียนั้นยั้ออยู่ในหัวใอสาวน้อยวัยสิบวบ เธอ้มหน้าุในมุมมื ยอุ้มือเล็ึ้นป่ายป้อปิั้นเสียอึทึ หวาลัวั่ลูวาน้อยที่ผลัหลไม่อายับเยื้อนร่าไปไหนไ้้วยยัรออยมารา หวัว่าอีอึใเียวแม่ะลับมา
หลัประูห้อที่ปิล แม่อเธอป่านนี้ะเป็นเ่นไร….
ไลลา่มลั้นวามรู้สึเ็ปบปวแสบทรมาน ใเธอแสลายย่อยยับเป็นเสี่ยละเอีย ไม่เห็นหนทาในอาหมายะ่อสู้แ้แ้น เธอไม่อยาให้บุรสาว้อมอยู่ในวัวนรุ่นแ้นนี้ เธอัสินใะบเมส์อำมหินี้เอ เธอปราถนาให้เ็น้อยเิบให่และเลือทาเินอนามที่ใฝัน วัวนแห่วามแ้นไม่วรยึรึรั้ิลให้ระทมทุ์
เธอฝืนใผละาลูสาวัวน้อย เธอมุ่หน้าไปยัเปลวไฟโิในเรือนไม้หลัให่ที่รั้นึรอบรัวสุสรร์อเธอเยอาศัยอย่าเป็นสุสบ
มือเรียวสวยอเธอ ผลัผละ ู้เีย สิ่อระเะระะบนเรือนให้เิเสีย
เธอแสยะยิ้มเมือเห็น Wiggle าฝาัวร้ายหลายนปราัวอย่ารวเร็ว รวมทั้ไอ้ปีศามาร์ิน พวมันื่นอบ เมส์หมาหมู่ล่าเหยื่อ
พวมันยืนล้อมเธออยู่อย่านั้น รอำสั่อผู้เป็นนาย
ยัไม่ทันไ้สั่าร ไลลา ปลนวนระเบิในมือที่เธอำไว้แน่นมาลอทา
“ู้ม”
เสียัสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว ทุสรรพสิ่หยุเลื่อนไหว เวลานี้ไลลารู้สึถึวามอุ่นร้อนและเย็นเียบแวป นึที่เหมือนะเนินนานและแสนสั้นในที เ้ารายล้อมรอบัวเธอ นี่เป็นระยะสุท้ายอวิ…..
เธอเป็นสุยิ่ที่ไ้สัหารศัรูหลายสิบวิในราเียว
เธอปราถนาให้ลูสาวนเียวอเธออยู่รอและเป็นสุ
“เราะพบัน่ะปรา”เธอแย้มยิ้มเสมอเหมือนับสามีอันเป็นที่รัโอบอเธออยู่รหน้า
หลัประูห้อที่ปิล
ิลสะุ้ัวโยน
เสียระเบิัสนั่นหวั่นไหว
แม่ไลลาอเธอไม่อาลับมาอีแล้ว
น้ำาเ็น้อยไหลริน สุะลั้น
10 พฤิายน 2550 23:00 เ็สาว้อับ่วเวลานี้อย่าแสนทรมาน
ความคิดเห็น