คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ภาคพิเศษ น้ำหวาน-/-อาร์ต
บทที่ 4
สวัสดีคะ นี่น้ำหวานนะคะ มารับหน้าที่แทนยัยเตยหนะคะ ยัยนั้นไปแอบหวานกับคีอยู่เลยไม่อยากขัด เอิ๊กๆๆ มารู้จักหวานกันดีวกว่า ขอแบบทางการนิสนึ่งเน้อ สวัสดีคะ ดิฉันนางสาว กัญญาวีย์ วิสุกรนันท์ ตอนนี้อยู่ ม.5 คะ อายุหรอ 18 ปีพอดี๊พอดี ตัวหวานเองเป็นสาวเปรี้ยวนิดๆ เป็นลูกสาวคนเดียวคะ นิสัยฉันหรอ ออกจะน่ารักแสนดีเป็นแม่พระดีๆนี่เอง หุหุ อันที่จริงฉันรักเพื่อนแล้วก็ไม่ยอมใคร ฉันออกจะแสนซนแล้วก็ดื้อไปหน่อย แต่ที่จริงแล้วไม่มีอะไรหรอก ก็ตามภาษาลูกคนเดียวไง พอละฉันแฉตัวเองมากไปละ เฮอ!!! เห็นหนามเตยอารมณ์ดีแบบนี้แถมยังมีนายคีคอยดูแลอีก ดูซินั้นๆ อุ้มกันไปไหนแล้วนั้น โหย อิจฉาอะ จะว่าไปฉันก็เปียกเหมือนกันนะเนี่ย หนาวจังเลย บรื๋อๆ ว่าแล้วไปเปลี่ยนชุดดีกว่า แล้วจะเอาที่ไหนเปลี่ยนหละฉันก็มีอยู่ 2 ชุดเนี่ย ก็ชุดชั้นในกับชุดชั้นนอกไง มันเปียกทั้ง 2 ชุดนั้นแหละ ชิ!! จะไปขอยืมใครได้หละเนี่ยตอนนี้บนตึกก็ไม่เห็นจะมีใครเลย ยัยบุ้งก็หายไปไหนไม่รู้ สงสัยไปกับเคนคุงแน่เลย อีก 5 นาทีก็เลิกเรียนแล้ว ช่างเหอะ ไปเก็บกระเป๋าดีกว่า
“ อ้าว อาร์ตยังอยู่หรอกหรอ” ฉันเดินเข้าไปในห้องก็เห็นอาร์ตนั่งอยู่พอดี
“อื้มน้ำหวานไปไหนมาฉันมารอเธอนะเนี่ย” รอฉันหรอ นายนี่ตลกจัง นายจะมารอฉันทำไมฮะ
“รอหรอ อะนี่ไง ฉันก็มาแล้วไง มีอะไรหรอ”
“อะเออ ป่าว แค่อยากชวนไปเที่ยวหนะ พรุ่งนี้หวานว่างมั๊ย”
“อื้ม วางซิไปไหนหรอ”
“สวนสนุกหนะ อยากไปรึป่าว”
“ไปสิ ฉันชอบเล่นอะไรที่เสียวๆอยู่แล้วหละ หุหุ”
“งั้นก็ดีเลย แล้วเจอกันนะ”
“อะ...อื้ม” เขาชวนฉันไปเที่ยวทำไมนะ แต่เขาจะรู้รึป่าวว่าฉันรู้สึกยังไง ฉันอบอุ่นทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา ใจเต้นแรงทุกครั้งที่เจอหน้า ฉันไม่กล้าที่จะบอกให้เขารู้เพราะกลัวว่าเขาจะไม่ได้คิดอย่างฉัน
ตอนนี้อาร์ตเดินออกไปแล้ว คงจะไปไกลแล้วด้วย ฉันได้แต่ยิ้มให้ตัวเองแล้วก็เก็บของที่โต๊ะต่อไป แล้วอยู่ หมับ!!
มีคนเข้ามากอดฉันจากทางด้านหลัง ตอนแรกฉันก็พยายามดิ้นแต่พอได้ยินเสียงเขา ฉันก็ดิ้นไม่ออก
“ฉันรู้ว่าเธอคงหนาว ฉันอาจทำให้รู้สึกอุ่นขึ้น ขอโทษนะ ฉันไปหละ” อาร์ตพูด
อาร์ตกอดฉัน ฉันยืนนิ่งไปหลายนาที หน้าร้อนผ่าว มือไม้ไม่มีเรี่ยวแรง หัวใจเต้นแรงแทบจะกระเด็นออกมาเต้นข้างนอกอยู่แล้ว ฉันกำลังยิ้ม ยิ้มให้กับอ้อมกอดเมื่อกี๊ ฉันเริ่มมีความหวังแล้วหละ พรุ่งนี้ฉันจะบอกเขาว่าฉันรักเขา ไม่ว่าเขาจะรักฉันรึป่าวก็ตาม
“กลับมาแล้วคะ” ฉันตะโกนบอกทั้งบ้านว่ามาถึงแล้ว ฉันทำอย่างนี้ประจำ
“ค่า คุณหนู อ้าวทำไมเปียกมาอย่างนี้หละคะ”
“อ๋อหวานตากฝนนิดหน่อยคะป้านิว แล้วคุณพ่อคุณแม่หละคะ”
“คุณท่าน ขึ้นไปอาบน้ำหนะคะ ส่วนคุณผู้หญิงทำขนมอยู่ในครัวคะ คุณหนูรีบไปอาบน้ำเถอะคะเดี๋ยวไม่สบาย”
“คะป้านิว”
ฉันรับคำป้านิว ป้าที่เลี้ยงฉันตั้งแต่เด็กๆ ถึงป้าเขาจะเป็นแม่บ้านของบ้านเราแต่ฉันก็รักป้าเหมือนคนในครอบครัวคนนึ่ง เพราะป้ารักฉันเหมือนที่คุณพ่อคุณแม่รัก ตอนนี้ฉันรีบขึ้นบันไดเพื่อไปอาบน้ำ
“ซู่ ซ่า!!! ลั้น ลั้นลั้น ลันลา อาบน้ำกันอาบน้ำกัน ลั้น ลัน ลั้นลันลา อาบน้ำกันอาบน้ำกัน”
หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็รีบวิ่งไปหาคุณแม่ที่ห้องครัว
“คุณแม่ขา น้ำหวานมาแล้วคะ มีอะไรให้หวานทำมั่งคะ”
“มาแล้วหรอจ๊ะลูกหวาน คุณแม่ทำพายแอปเปิ้ลไว้ให้ลูก เค้กสตอเบอร์ไว้ให้หนูเตยด้วยลูก แล้วก็มีทาดผลไม้ไว้ให้หนูบุ้งด้วยไหนว่าจะมาหาแม่กันไงจ๊ะ” คุณแม่ถามขึ้น อุ๊ยฉันลืมไปเลยเดียวต้องไปโทรตามยัย2คนนั้นสักหน่อย กล้าผิดนักขนมหวานกับคุณแม่ฉันหรอยะ
“ว่าไงจ๊ะ”
“อ๋อ เดี๋ยวก็มาคะไปเปลี่ยนชุดกันมั้งคะ”
“หรอจ๊ะงั้นลูกก็ไปรอรับเพื่อนก่อนเถอะจะ ทางนี้เดี๋ยวแม่จัดการเองลูก”
ฉันรีบวิ่งไปบนห้องเพื่อโทรศัพท์
“ยัยเตยแกอยู่ไหนหันฮะ”
(เออ กำลังจะไปบ้านแกแต่พวกนายคีขอไปด้วยนะพวกนี้บอกว่าหิวกัน)
“อะ อืมได้สิ”
(งั้นแค่นี้นะ อีกสิบนาทีถึง คลิก)
พวกนายคีตา อาร์ตก็ต้องมาด้วยสินะแล้วฉันจะทำหน้ายังไงละ ว้ายเขินนนนนน ฉันควรจะทำหน้าตาท่าทางไม่พอใจเขาที่เขากอดฉันหรือว่ายิ้มร่าเริงเหมือนที่ใจอยากทำ โอ๊ยฉันจะทำยังไงเนี่ย สุดสวยเริ่มเครียด
“แกเป็นอะไรหนะยัยหวาน” หงะ ฉันหันไปตามเสียงที่เรียกฉัน ยัยเตยกับพวกที่เหลือ หือๆๆ ทำหน้าไม่ถูกคะคุณขา
“เป็นอะไรหนะหวาน หน้าแกซีดมากเลยนะ” ยัยบุ้งถามฉัน เออ ซีดหรอ
“อ๋อ เออ แบบว่าตากฝนไงตากฝนๆ” ฉันรีบชี้ออกไปนอกบ้านเพื่อบอกว่าฝนตก
“เป็นอะไรรึป่าวครับหวาน” เคนคุงถามอย่างสุภาพมากๆ
“เออช่ายยยยยยหวานเป็นไรรึป่าวววววววว” นายคีถามซะยายคาง แต่อาร์ตไม่ได้พูดอะไรเลย เขาเอาแต่ทำหน้าบึ้งมากๆ
“ป่าวจ๊ะ ไปกินเค้กกันเถอะแม่ทำไว้เยอะเลย”
“อ่าหรอ แล้วทำไมไม่บอกไวๆหละยะหิวจะแย่อยู่แล้ว”
“อ้าว มากันแล้วหรอเด็กๆที่น่ารักของน้า อุ๊ยนั้นหนุ่มน้อยที่ไหนกันหละ”
“อ๋อ เพื่อนที่ห้องหนะคะคุณแม่ พวกเราสนิทกันคะ”
“หรอจะลูกหวาน ป่ะงั้นเราไปกินขนมที่น้าทำกันดีกว่ารับรองว่าอร่อยเหมือนเดิมเลยจะ”
“ ค่า/ครับ”จากนั้นเราก็ไปนั่งกินขนมกันในห้องที่ฉันเอาไว้ทำงานเล่นเกมส์ดูหนังและฟังเพลงส่วนตัว สรุปเป็นห้องส่วนตัวของฉัน จบ!!!
“อร่อยมั๊ย” ฉันถามเพื่อนๆที่กินกันอย่างไม่พูดไม่จา ส่วนอาร์ตเขากินอย่างไม่พูดไม่จาแต่มองหน้าฉันอย่างกับหน้าฉันเป็นเค้กสตอเบอร์รี่ที่อยู่ในมืออย่างงั้นแหล ส่วนฉันทำอะไรไม่ถูกเพราะความเขิน ฉันได้แต่ยิมแหย่ไปให้เขาที่ทำหน้าเรียบเฉยเอามากๆ
“เดี๋ยวออกไปให้ป้านิวเอาน้ำหวานมาให้นะ”
ฉันบอกเพื่อนๆที่กำลังมีความสุขกับการกิน และเห็นได้ชัดว่าพวกมันไม่สนใจเสียงบอกกล่าวของฉันเลย ชิ!!!
“เออ ฉันจะไปห้องน้ำ” อาร์ตบอกแล้วลุกตามฉันออกมาจากห้อง เพื่อนๆก็ยังไม่สนใจอะไรนอกจากการกินๆๆๆ
ฉันรีบเดินออกไปจากทางเดินที่ไม่มีคนเพื่อไม่ให้เกิดความรู้สึกกลัวว่าอาร์ตจะทำให้ฉันใจเต้นแรงอีก แต่ว่า
“เดี๋ยวสิ หวาน” หงะ อาร์ตบ้านายจะตามฉันมาทำไมนะ
“ว่าไงหรออาร์ต” ฉันหันไปถาม บอกได้เลยว่าฉันเหมือนไม่สบาย หน้าฉันร้อนๆ รู้สึกเหมือนยืนไม่ติดพื้น
“เออ คือว่าเธอโกรธฉันรึป่าว”เขาถามและพยายามหลบตาฉัน
“เออ โกรธ โกรธเรื่องอะไรหรอ”
“เออก็เรื่องที่ฉัน เออ...”
“เออ เออ เออ เหอะๆ ที่นายกอดฉันหนะหรอ” ฉันถามพลางพยายามช้อนสายตามองไปทางเขา
“คือว่า ใช่” เขาตอบออกมาในที่สุด
“ไม่โกรธหรอก แต่นายเอาเปรียบฉัน” ฉันบอกก่อนปั้นหน้าให้เหมือนฉันกำลังโกรธ แต่ที่จริงฉันกลังจะ...
“หมับ” ฉันกอดเขา ดูหน้าเขาจะตกใจเอามากๆ แต่สุดท้ายเขาก็ยิ้มอย่างโล่งใจ ฉันเองก็รู้สึกโล่งมากเหมือนกัน
“เราเท่าเทียมกันแล้วนะ หุหุ” ฉันบอกก่อนรีบเดินออกจากตรงทางเดินเพื่อไปจากห้องครัว
“มาแล้วจร้า น้ำแดงนะวันนี้ อะ” ฉันพูดพรากยกแก้วน้ำส่งให้เพื่อนๆ บรรยากาศในห้องนี้มีความสุขขึ้นมากกว่าก่อนที่ฉันจะออกไป อาจเป็นเพราะฉันกับอาร์ตเราต่างไม่ได้รู้สึกอึดอัดเพราะทำตัวไม่ถูกอีกแล้ว
“นี่แหนะ 5555+”
หงะ ยัยเตยเอาขนมเค้กมาป้ายหน้าฉันอะ ไม่ยอมหรอกต้องเอาคืนๆ
“หน่อย มานี่เลยยัยตัวดี เพื่อนบ้า”ฉันเริ่มวิ่งไปรอบห้องคนอื่นๆก็เริ่มทำให้หน้าของคนใกล้ๆเลอะไปด้วยเค้ก พวกเราเล่นกันได้สักพักแล้วก็มานั่งหอบ แฮ็กๆ กันอย่างเนี่ย
“เลิกเล่นเหอะ เหนื่อยแล้วอะ”ฉันว่า
“ ช่ายยยยยยยยยยชานนนนนนนนนก็เหนื่อยยยยยยยยยแล้วววววววววววว”ยัยบุ้งว่าก่อนจะเอาหัวเอนไปซบกับไหลของเคนคุง คู่นี้น่ารักดีนะเ
“หยุดนะนายคี ฉันจะฆ่านาย กล้าดียังไงเอาเค้กมาป้ายหัวฉันฮะ” คู่นี้ก็มีลุ้นแต่มันไม่เหนื่อยกันรึไงเนี่ย ยังไม่เลิกวิ่งเลย
“หยุดเล่นได้แล้วๆ”ฉันพูดก่อนจะลุกขึ้นเพื่อไปล้างหน้าล้างตา แล้วอาร์ตก็ลุกตามมาด้วย
สักพักพวกที่เหลือก็ตามาล้างหน้ากัน ฉันยังไม่ได้ล้างเพราะยัยพวกนั้นมันเล่นน้ำกันต่อ คือว่ามันวักน้ำมาสาดกันหนะสิ ฉันเลยไม่อยากขัดเดินออกไปล้างที่ห้องก็ได้ เดินไปอีก2-3บล็อกก็เจอห้องฉันแล้ว แต่ที่สำคัญนายอาร์ตตามมาด้วยหนะสิ
“เออ นายจะเดินตามมาทำไมหละเนี่ย”
“ก็แค่อยากไปเยี่ยมห้องเจ้าสาวในอนาคตไม่ได้รึไง” โอ้ คำพูดของเขาทำเอาฉันหน้าแดงขึ้นมาทันที
“นายบ้า ฉันจะไปล้างหน้าจะไปมั๊ยยะ” ฉันทุบเขาไป 2- 3ทีก่อนเดินนำเข้าไปในห้องนอของตัวเอง ฉันไม่ได้อ่อยเขานะยะ แค่มาล้างมือ
“ปิดประตูรึป่าว” อาร์ตถามฉัน ปิดไม่ปิด เอ๋ปิดหรือไม่ปิดดี
“ปิดไปเถอะ ไม่เห็นเป็นอะไรเลย”ฉันบอกยิ้มๆก่อนเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ
“เธอไม่กลัวฉันจะปล้ำเธอรึไง หวาน” โอ้ ไม่กลัวหรอกหยะ นายซิต้องกลัวฉัน อิอิ
“ไม่กลัวหรอกน้า นายหรอจะทำอะไรฉันได้ แต่นายระวังตัวไว้นะ ฉันอาจจะอดใจไม่ไหวก็ได้” ฉันพูดก่อนจะส่งสายตที่คิดว่าหื่นสุดไปหาเขา อาร์ตสะดุ้งเล็กหน่อยก่อนจะมีสีหน้าเหวอนิดก่อนจะอมยิ้มแล้วเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ ส่วนตัวฉันก็มานั่งเช็ดหน้าอยู่บนเตียงของตัวเอง
“เช็ดให้ฉันด้วยเซ่หวาน” เขาพูดก่อนยื่นหน้ามาให้ฉันก็เลยเช็ดให้เขา หุหุ เขินเองนะเนี่ย
“เสร็จแล้วหยะ ออกไปข้างนอกเถอะ”
“อืม ได้ ไปกันเถอะ” เขาจูงมือฉันออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรต่อ จากนั้นพวกเพื่อนก็พากันกลับบ้าน
“ บ๊ายบาย เจอกันที่โรงเรียนนะเฟ้ยยัยหวาน” เตยแกไม่คิดจะชวนฉันไปเที่ยวเลยหรอยะ
“บายจะทุกคนแล้วเจอกัน” ฉันพูดอย่างยิ้มๆ
“เดี๋ยวหวาน...เออ พรุ่งนี้ฉันจะมารับนะ”อาร์ตวิ่งกลับมาอีกครั้งเพื่อบอกว่าเขาจะมารับ หุหุ นายทำอะไรตลกดีจัง
“อื้ม ไม่ลืมหรอก กลับบ้านอย่าลืมกินยานะ” ฉันพูดยิ้มๆก่อนวิ่งเข้าบ้าน
ผมได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักของเธอก่อนรีบไปขึ้นรถที่พวกเพื่อนๆรอกันอยู่ ผมรู้สึกว่าเธอก็คงมีใจให้ผมไม่น้อย ผมจะต้องบอกรักเธอให้ได้พรุ่งนี้ วันนี้คงต้องเตรียมอะไรอีกนิดหน่อย
“ฮันแน่ๆ พรุ่งนี้ไปไหนกันหรอ” ทุกคนในรถต่างตั้งคำถามว่าพรุ่งนี้ผมจะไปไหนกับหวานแล้วพวกนี้รู้ได้ยังไง ผมเองก็ยังสงสัยถามใครก็ไม่มีใครบอก แต่ทุกคนกับพยายามทำให้ผมบอก
“ป่าว ไม่ได้ไปไหนซักหน่อย” ผมตอบก่อนบอกลาเพื่อนๆเพื่อลงจากรถ
ตอนนี้ผมอยู่หน้าคอนโดของผมแล้วแต่ว่าคงยังไม่ขึ้นไป ผมรีบเดินไปที่ดรงจอดรถเพื่อที่จะไปเอารถออกไปซื้อดอกไม้ให้น้ำหวาน มอเตอร์ไซคันที่ผมรักที่สุด ผมต้องกลับมาล้างมันสักหน่อยพรุ่งนี้มันจะได้ดูใหม่
“กรุ๊ง กริ๊ง”
ตอนน้ผมเดินเข้ามาในร้านดอกไม่ที่คุ้นตาที่สุด ร้านแม่ผมเอง ที่นี่เป็นสาขาใหญ่ที่แม่เป็นคนดูแลเอง ผมเดินเข้าไปหาแม่ที่โซนหลังฉาก
“แม่ครับ”ผมกอดแม่ก่อนเรียกท่านเบาๆ
“โอ้ มาแล้วหรอพ่อหนุ่มน้อยว่าไงจ๊ะอาร์ต วันนี้ลูกมีอะไรถึงมาหาแม่”แม่ถามผมอย่างรู้ทันเพราะนานๆผมจะมาหาท่านสักที
“คือว่าผมกำลังจะขอสาวเป็นแฟนครับแม่” ผมตอบอย่าอายๆแม่ทำหน้าตาตกใจแต่ก็อมยิ้มและพยายามถามถึงหวานแต่ผมก็ไม่ได้บอกอะไรมากแค่บอกท่านไปว่าถ้าขอได้สำเร็จจะพาหวานมาหาท่านเอง
“แล้วลูกอยากได้ดอกอะไรจัดยังไงแล้วจะเอาไปให้เมื่อไหรแล้ว...”
“เออแม่ครับ ดูแม่จะตื่นเต้นกว่าผมอีกนะเนี่ย” ผมแกล้งพูดเพราะเห็นแม่รัวคำถามไม่ยอมหยุด แล้วผมจะตอบยังไงหละ
“โทษทีจะลูกรักแม่แค่ตื่นเต้น ลูกไม่เคยคบกับใครจริงจังถึงขนาดมาให้แม่จัดดอกไม้ให้เลยหนิ”
“คนนี้แม่ของลูกผมนะครับ” ผมตอบขำๆทำเอาแม่อมยิ้มไปด้วย
“แล้วลูกจะเอาดอกอะไรหละ” เตยเคยบอกว่าหวานชอบดอกลินลี่สีขาว
“เธอชอบลินลี่สีขาวครับแม่” ผมบอก แม่พยายามใช้ความคิดกับการจัดช่อ
“อื้ม แม่รู้แล้วว่าจะจัดการยังไง แล้วลูกจะเอาเมื่อไหรหละจ๊ะ”
“เออ ผมว่าพรุ่งนี้ประมาน 8 โมงครึ่งครับแม่”
“สบายมากจะ มารับได้เลยแม่จะจัดให้เองเลย” แม่ยิ้มก่อนจัดแจงเลือกดอกลินลี่ในถัง
“ผมต้องไปแล้วนะแม่ พรุ่งนี้ผมมาเอาดอกไม้ครับ”ผมบอกลาท่านก่อนเดินออกมาข้างนอกแม่เดินมาส่งผมที่รถแล้วก็กลับเข้าไปจัดดอกไม้ต่อ ผมหวังว่าพรุ่งนี้ดอกไม้ของแม่จะทำให้เธอประทับใจนะครับ
ตอนนี้ผมอยู่หน้าสวนสนุกเพื่อจะดูเวลาเปิดปิดที่แน่นอนและวสอบถามอะไรนิดหน่อยเกี่ยวกับสถานที่เงียบๆ
ที่เหมาะสำหรับคนขี้อายอย่างผมจะบอกรักผู้หญิงซ่าๆอย่างน้ำหวาน
“เออ ขอโทษครับ พรุ่งนี้ผมจะมาที่นี่กับเพื่อนหนะครับ มีที่ไหนแนะนำบางครับ คือผมมีอะไรที่สำคัญต้องทำหนะครับ”
“อ๋อ คุณน้องจะมาสารภาพรักหรอคะ” คำพูดของพนักงานทำเอาผมหน้าร้องผ่าวขึ้นมาทันที
“ประมาณนั้นครับ แล้วมีที่ไหนจะแนะนำมั่งครับ”
“ก็มีนะคะ ไม่ทราบว่าอยากจะได้บรรยากาศแบบไหนหละคะ”
“เออ ขอเงียบๆหน่อยหนะครับ คนน้อยๆได้ยิ่งดี”
“งั้นลานน้ำแข็งมั๊ยคะ น้องจองได้ 4- 6ชม. ประมาน 2500หนะคะ สนใจรึป่าว เราจะปิดให้เลยคะ”
“ได้หรอครับ ตกลงผมเอาที่นี่แหละครับ” ผมตอบอย่างร่าเริงเพราะผมได้ที่ๆเหมาะสำหรับผมแล้ว ผมเลือกช่วงเวลาและจ่ายเงินเพื่อจองสถานที่ไป
ตอนนี้ฉันกำลังอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปรออาร์ตที่หน้าบ้าน ตอนนี้ก็ 9 โมงครึ่งแล้วเดี๋ยวเขาคงมาแล้วหละ ฉันอยู่ในชุดลำลอง เสื้อกล้ามสีขาวกับเชิ้ต แขนยาวสีขาวเพื่อคลุมทับ แล้วก็ยีนสี่ส่วนสีเข้มกับผ้าใบสีขาว
“ปรี๊นๆๆ” เสียงแตรถอีตาอาร์ตหนิ ฉันรีบเดินออกมาดู ใช่เขาจริงๆด้วย
“หวัดดีหวาน ไปกันรึยัง”
“ไปซิ เออให้ฉันหรอ” เขายื่นช่อลินลี่ให้ฉัน มันสวยมากเลยทีเดียวฉันยอมรับตรงนี้เลยว่าเขินมากๆ
“อื้ม แม่ผมเป็นคนจัดเองเลยนะ” เขายิ้มอย่างภาคภูมิ
“อื้ม” ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วก็ขึ้นรถไป เรากำลังจะไปสวนสนุกกัน
ตลอดทางเราคุยกันเรื่องโน้นเรื่องนี้ เขาทำให้ฉันรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าวอยู่ตลอดเวลา แถมหัวใจก็เต้นแรงเอามากๆ มันจะหลุดออกมาเต้นข้างนอกมั๊ยเนี่ย
“เย้ๆ ถึงแล้ว”
“ดูเธอจะชอบสวนสนุกจังนะ” เขาว่า ใช่หยะฉันชอบมีอะไรมั๊ย
“หุหุ ทำไมหละ ฉันยังเด็กอยู่นะเล่นสวนสนุกก็เป็นเรื่องปกติหนิ” ฉันตอบค้อนๆ หุหุ อันที่จริงฉันชอบทุกอย่างที่สนุก
“งันไปกันเลย”เขาจับมือฉันแล้วเราก็วิ่งไปเล่นเครื่องเล่นกันอย่างเมามัน
เรา 2 คนพึ่งลงมาจากแร็พเตอร์ อยากจะบอกว่ามันมาก
“หุหุ สนุกมั๊ย” อาร์ตหน้าซีดเลยสงสัยคงกลัว
“หนุกดี ถ้าเธอไม่เอาแต่เกาะแล้วกรีดใส่หูฉัน” (อ่าวกลายเป็นว่าหวานกลัวหรอกเราะ ไม่น่าโกหกกันเลยนะยะยัยหวาน : -!Mara!-)
“แหะๆๆ ไปเล่นนั้นกัน” ฉันชี้ไปทางไวกิ้ง เขาไม่ได้ตอบแต่พยักหน้าเบาๆเรา 2 คนไปนั้งฉันเด็กม.ปลาย กัน
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ” ฉันกรี๊ดจนไม่รู้จะเอาเสียงที่ไหนมากรี๊ดอีก โอ๊ยเสียวๆๆ
“ไม่เป็นไรนะหวาน” นายถามฉันอย่างนี้หมายความว่าไง ถามไม่ถามป่าวยังเอามือมาจับมือฉันอีก ชิชะบังอาจ
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเสียวๆๆๆ” ฉันกรี๊ดจนรู้สึกว่าเสียงมันไม่ดังเลยเพราะหูฉันมันอ็อไปหมด
“เฮอ หมดรอบสักที ขาฉันไม่มีแรงเดินแล้วอะ นายแบกฉันไปเล่นแกรนแคนย่อนหน่ออยดิ” ฉันแกล้งว่าเล่นๆ
แต่เขาทำจริงๆๆ นาย
“เป็นไง เธอนี่ตัวเบาจังเลย”
“อีตาบ้าฉันพูดเล่นหรอกมาอุ้มฉันทำไมฮะ” ฉันเขินรีบก้มหน้างุดๆ
“อ้าวฉันไม่เล่นกับเธอหรอก หึหึ ฉันทำจริง”
ฉันได้แต่ส่งสายตาค้อนไปให้เขาแต่เขาไม่เห็นจะสนใจสายตาหาเรื่องของฉันเลย ที่สำคัญไม่สนใจสายตาคนอื่นที่มองพวกเราด้วย ว้ายยยยยยยยยยยย น้ำหวานเขิน >////<
“อะถึงแล้วเจ้าหญิงลงได้แล้วหละ” เขาบอก ตอนนี้เรายืนอยู่หน้าทางเข้าแกรน
“เล่นกันเลยนะ”ฉันลากข้อมือเขาให้เดินตามาเพื่อไปเล่นแกรน
“ว้าย เย็นๆๆๆ นายไม่เปียกเลยอะ”
หลังจากเล่นเสร็จฉันก็บ่นๆๆๆๆ เพราะนายอาร์ตไม่เปียกเลยแต่ฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าเปียกหมด แถมได้กินน้ำจาปากแพะอีก งุงิ หงุดหงิดเว้ย ฉันจะเอาให้นายเปียกให้ดู
“ไปเล่นซุปเปอร์สแปส กัน” ฉันพูดก่อนลากเขาออกวิ่ง ดูถ้าเขาจะไม่อยากเปียกเท่าไหรถึงได้ทิ้งน้ำหนักถ่วงเอาไว้
“นายไม่ไปกับฉันฉันไปคนเดียวก็ได้ ชิ!” ฉันพูดก่อนปล่อยข้อมือเขา งอนนะเนี่ยรู้รึป่าวยะ
“โอ๋ๆๆๆ เล่นซิๆ ไปกันเลยป่ะ” เขาว่าก่อนจูงมือฉันไปที่ทางเข้า
ตอนนี้เราอยู่นบซุปเปอร์สแปสแลวนะคะทุกคน แล้วมักก็กำลังจะ....
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ลงไปแล้ว “ตูม!!”ลงน้ำไปแล้ว แล้วก็ “ซู่”
เปียกครับท่านเปียกหมดเลย นายอาร์ตก็เปียก 555+ สมใจฉันแล้ว
“เป็นไงสมใจรึยังหละ ฉันเปียกแล้วนี่” เขาพูดอย่างรู้ทัน ฉันหัวเราะออกมานิดหนึ่ง หลังจากนั้นเราก็ไปเล่นโน้นเล่นนี่ตั้งแต่ร ถไฟเหาะยันบ้านผีสิง สนุกมาแล้วตอนนี้ตัวฉันกับนายอาร์ตก็แห้งสนิทเลยที่เดียว
“กลับกันรึยังนี่ก็ 4 โมงกว่าแล้ว” ฉันถามก่อนรับน้ำจากอาร์ตมาดูดจ๊วบๆๆ
“อื้ม แต่ก่อนกลับฉันจะพาเธอไปที่ที่นึ่งก่อน ไปมั๊ย” เขาถามฉัน เอ๋ไปไหนหรอ อยากรู้คงต้องไปซินะ
“ไปก็ได้”ฉันบอก เขาจูงมือฉันไปในที่ๆเขาอยากให้ฉันไป แล้วยังบอกให้ฉันหลับตาอีกนายจะพาฉันไปฆ่ารึไงเนี่ย อุ๊ย ความเย็นจากไหนไม่รู้ปะทะตัวฉัน หน้าฉันทุกส่วนในร่างกายก็ว่าได้ ที่นี่ที่ไหนนะ
“อะลืมตาได้แล้ว”
“ลานน้ำแข็ง นายพาฉันมาที่นี่ทำไมหรอ พามาเล่นสเกตหรอ” ฉันถามอย่างงงๆ
“ป่าว คือฉันพาเธอมาเพื่อ...”
“เพื่อ...เพื่ออะไรหรอตาบ้า พูดซิ” ฉันบอกก่อนเดินเขาไปใกล้เขาอีก
“คบกับฉันนะ” ฮะ ฉันอึ้งไปหลายนาที เขาบอกว่าอะไรนะ คบกับเขาหรอ ฉันจะเป็นลม ฉันกำลังจะบอกว่าฉันรักเขาแต่อย่างนี้ฉันต้องแกล้งสักหน่อย ฉันเรียนสติกลับมาก่อนที่จะ....
“ทำไมฉันต้องคบกับนายด้วยหละฮะ” ฉันถามพยายามเก็บอาการดีใจสุดขีดให้อยู่
“เออ ก็เพราะฉันรักเธอไง”เขาตอบออกมาอย่างยากรำบาก
“ว่าไงนะ”ฉันแกล้งถามเขาอีก
“ฉันรักเธอ”
“ว่าไงนะ”
“อาร์ตรักหวานมากๆเลยรักมาตั้งนานแล้ว หวานคบกับอาร์ตได้มั๊ย” คราวนี้เขาทำฉันอึ้งไปเลยเขาตะโกนจนเสียงก้องไปทั่วบริเวณ ฉันเขินนะเนี่ย >///<
“ฉันก็รักนาย” ฉันบอกเขาก่อนที่เขาจะรวบตัวฉันเขาไปกอด
เรากอดกันนายเท่าไรไม่รู้แต่อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จัง อยากให้มีแต่เราอย่างนี้นานๆ ฉันกอดเขาแน่นมากเขาเองก็เช่นกัน จากที่รู้สึกหนาวตอนนี้กลับอุ่นเหลือเกิน แล้วอยู่ๆ....
“ฮิว!!!!” ฉันกับอาร์ตหันไปมองทางเสียงโห่ พวกเพื่อนๆหนิ โอ๊ยมาทำไมเนี่ย แล้วมันมาได้ยังไง
“พวกแกมากันยังไงเนี่ย ตามมาทำไม” อาร์ตว่าก่อนจะเดินเข้าไปหาพวกนั้นโดยไม่ลืมที่จะดึงฉันไปด้วย
“ก็พวกเรามาเที่ยวสวนสนุกกันไง ใช่มั๊ย”
“ช่ายยย” ประสานเสียงกันเชียวนะ
“หรอ งั้นตามมาที่นี่ทำไม”
“ก็ ไม่ตามมาก็ไม่ได้เห็นอะไรดีๆสิ” เคนคุงตอบก่อนจะสงสายตาอย่างผู้ชนะไปให้ พวกเราเฮอากันใหญ่แล้วก็เล่นกันอยู่ในนั้นจนดึกเลยทีเดียว
วันนี้เป็นวันที่ฉันมีความสุขมากวันนึ่งเลย เป็นวันที่ความฝันของฉันเป็นจริงอาร์ตรักฉัน ฉันก็รักเขา เรารักกันทุกอย่าลงเอยด้วยดี ฉันไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ทั้งที่ก็ไม่เคยกลัวอะไรเลย อิอิ ลั้นลา สิ่งที่ดีที่สุด คือการได้พบเธอ ได้ดูแลเธอ ได้รักเธอหมดใจ อยากบอกเธอซักหน่อย บอกให้เธอรู้ใจ ว่าโชคดีแค่ไหน ได้พบคนอย่างเธอ
ลั้นลา มีความสุขจังแต่ว่าวันนี้คงต้องเก็บเรื่องราวพวกนี้ไว้ก่อน ได้เวลานอนหลับฝันถึงเรื่องวันนี้แล้ว ฝันดีนะคะทุกคน ฉันรักนายจังเลยอาร์ต รักทุกคนด้วย จุ๊ฟๆ
ความคิดเห็น