คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไม่เปนไร...ฉันหายดีแล้ว
บทที่ 2
“ปังๆๆๆๆๆ” อะไรดังที่หน้าห้องฉันแต่เช้าเนี่ย ฉันยังงังเงีย ใบหน้าที่หลับไม่เต็มตื่น เพราะอะไรหนะหรอไม่น่าจะถามเพราะว่าเมื่อคืนฉันนอนร้องไห้ยังไงหละ ฉันลุกขึ้นจากเตีงไปเปิดประตูออกไปดู
“มีอะไรทำอะไรตึงตังกันแต่เช้า”
“ป่าวแค่พยายามปลุกแกอะ” ปลุกฉันหรอ ปลุกทำไม ฉันตื่นเองได้ฉันไม่ได้ใกล้ตายขนาดต้องเป็นภาระใคร
“เออ คือแม่เคาะตั้งนานแล้วเตยไม่ยอมมาเปิดแม่ไม่รู้จะทำยังไงก็เลย...”
“ก็เลยให้ยัยสองคนนี้เอาระเบิดมาวางหน้าประตูห้องนอเตยใช่มั๊ยคะ”
“โทษทีจะ รีบไปแต่งตัวเถอะนี่จะ 7 โมงแล้วนะเตย”
“คะแม่ แม่คะเตยไม่เป็นอะไรหรอกคะ แค่ผู้ชายคนเดียวลูกแม่หาได้เป็นโหลๆ”
ในที่สุดแม่ก็ยิ้ม ฉันรู้ว่าแม่รู้ว่าที่ฉันเศร้าๆอยู่ฉันเป็นอะไร ท่านรู้จากพวกยัยหวานกับบุ้ง ที่บอกว่าไม่เป็นอะไรฉันอยากเป็นให้ได้อย่างที่พูดจริงๆ นี่แม่ต้องบินกลับมาเลยหรอ แล้วก็คงต้องกลับไปอีกซินะ ฉันมันไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ แม่ต้องเหนื่อยกับเรื่องไม่เป็นเรื่องของฉันจนได้
“เสร็จรึยังยัยเตย อาร์ตคีแล้วก็เคนเอารถมารอรับอยู่หน้าบ้านหนะ”
“เดี๋ยวซิยัยหวานฉันกำลังจะเสร็จ”
ที่จริงฉันเสร็จตั้งนานแล้วแต่น้ำตามันไหลฉันกำลังห้ามไม่ให้มันไหล พอมันหยุดฉันก็อรีบทาแป้งทับบางๆไม่ให้เห็นคลาบน้ำตาอีก
หลังจากนั้นฉันก็เดินลงบันไดมาเพื่อไปที่โต๊ะอาหารวันนี้แม่ทำข้าวต้มกุ้ง ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงกินซัก 2 ชามแต่วันนี้แค่ยกช้อนอ้าปากยังยากเลย พวกอาร์ตก็มานั่งกินกับพวกเราด้วยนายคีมองหน้าฉันตลอดไม่รู้ว่ามองหาอะไร
“อิ่มแล้วคะ”
“ทำไมลูกกินน้อยจังหละ ไหนบอกว่าหายแล้วไงไหนบอกแม่ว่า...”
“ป่าวคะแม่ เตยอยากกินน้ำส้มมากกว่าคะ” ฉันหันไปหยิบเหยือกมารินน้ำส้มใส่แก้วที่วางอยู่
“อ๋อ อ่าจะลูก กินเยอะๆนะ พวกเราด้วยกินกันเยอะๆ เลย แม่มีอีกเพียบเลย”
“ครับ/คะ”
หลังจากพวกเรากินข้าวเสร็จพวกเราก็รีบไปขึ้นรถ รถคันนี้เป็นของนายคีตา บ้านนายนี่รวยมากนะเนี่ย ช่างเหอะๆ
“รีบไปเถอะ”
ฉันพูดก่อนรีบเดินขึ้นรถแต่พวกเพื่อนๆกลับแย้งกันเข้าไปนั่งข้างในก่อนสุดท้ายฉันเลยต้องมานั้งข้างๆนาย
ที่จอดรถโรงเรียนมัธยมเค
ทุกคนขอลงตรงหน้าโรงอาหารหมดแล้วแต่บอกว่าให้ฉันไปเป็นเพื่อนนายคีบ้าบออะไรนี่ ไม่เป็นไรฉันไม่อยากลงจากรถสักเท่าไหร ฉันยังไม่อยากได้ยินคำพูดเสียดสีตอกย้ำความเจ็บปวดจากปากของเพื่อนร่วมห้อง ร่วมโรงเรียน หรือร่วมโลก ฉันไม่อยากได้ยินว่าฉันเป็นคนแพ้ เป็นยัยบ้าที่ถูกกอนกับยัยเอมี่หลอกมานาน
แล้วอยู่ๆน้ำตาก็ไหลอีกแล้วฉันพยายามปาดน้ำตาและหลบหน้าหนีสายตาของ คี นายนั้นลงจากรถไปแล้วเขาเดินอ้อมมาทางที่นั่งของฉันและเปิดประตูฉันสะดุ้งเล็กน้อย เพราะฉันไม่อยากให้เขาให้ฉันร้องไห้
“เฮ! เธอร้องไห้อีกแล้ว”
“คราวนี้จะว่าอะไรฉันอีกหละ”
“ไม่เอาหน้าเธออย่าทำตัวขี้แยเหมือนตอนเด็กๆซิ”
“ฉันไม่ใช่เด็ก ฉันไม่อยากมาโรงเรียนเลย พาฉันกลับบ้านนะ คีตานายพาฉันกลับบ้านนะ”
“ใครบอกไม่เหมือนเด็ก นี่ไงงองแงจะกลับบ้าน อย่ายอมแพ้ซิ เธอไม่ใช่คนขี้แพ้ซักหน่อย”
“ฉันมันคนขี้แพ้ ทั้งโง่ทั้งบ้า ฮึก....ฮือๆๆ”
“ไม่เอาๆหยุดๆ ฉันไม่ชอบเลย หนามเตยคนที่ฉันรู้จกหายไปไหน”
“อย่ามาพูดเหมือนรู้จักฉันดีจะได้มั๊ย คี”
“ป่าวๆ ไม่ใช่อย่างนั้น ไปเถอะไปขึ้นห้องกัน”
“ อื้ม” ฉันรีบปาดน้ำตาให้หมดแล้วลุกเดินตามเขาไป
เขาใจดีกว่าที่คิด ฉันนึกว่าเขาจะเป็นคนกวนๆซะอีก
“กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“นายเอาออกไปนะ อีตาบ้าฉันเกลียดกิ้งกือ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เอาออกไปห่างๆเซ่”
“555+ เธอนี่ตลกดีจริงๆ เมื่อกี๊ยังร้องไห้อยู่เลยแล้วนี้อะไรมากรี๊ดๆซะแล้ว 555+”
ขอถอนคำพูด ฉันถอนคำพูดที่ว่าอีตานี่ใจดีฉันจะฆ่ามัน
“ตายซะ”
ฉันใช้ 2 นิ้วเสียบไปที่ตานายคีก่อนหมอนั้นจะรู้ตัวด้วยซ้ำ ท่าไม้ตายของฉันเอง
“โอ๊ย!! ยัยโหดฉันจะจัดการกับเธอ คอยดู”
หลังจากนั้นพวกเราก็วิ่งไล่กันจนไปถึงหน้าตึกเรียน
“หยุด หยุดก่อนดิฉันเหนื่อยแล้วพอๆ”
“คิดว่าเหนื่อยเป็นคนเดียวรึยังไง ฮะยัยโหด พอๆเลิกเล่นฉันก็เหนื่อยแล้ว”
“แต่นายต้องยอมแพ้ฉันก่อนะ ไม่งั้นฉันไม่หยุดจริงๆด้วย เชอะ”
“เออๆ โอเคๆ เธอชนะ พอใจรึยัง”
55555+ ^^ ได้แกล้งอีตานี่ก็สนุกดีเหมือนกัน เอ๊ะ! ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย หัวเราะหรอ ไม่จริงฉันต้องร้องไห้อยู่ซิถึงจะถูก ฉันพึ่งโดนบอกเลิกมานะ พึ่งเห็นแฟน(เก่า)ตัวเองจูบกับเพื่อนร่วมห้องตัวดีมานะ แล้วทำไมฉันไม่ร้องไห้หละ หรือว่าฉันไม่ได้รัก กอน ไม่หรอกมั้งฉันคงทำใจได้แล้ว แต่เอ๊ะมันจะเร็วไปมั๊ยที่ว่าทำใจได้แล้ว หรือว่าฉันไม่ได้รัก กอนจริงๆ เอ๊ะ มันยังไง ฉันงง
ฉันเอามือเขกหัวตัวเอง 2-3 ทีก่อนจะมีทีที่ 4-5-6 จากมือนายคีตา
“นายมาเขกหัวฉันทำไมเนี่ยฮะ!” ฉันหันไปว่านายคี
“อ้าวก็เห็นเธอเขกหัวตัวเองอยู่ก็เลยช่วยไง ฉันผิดอีกแล้ว เฮ้อ ทำคุณบูชาโทษจริงๆ คีตา”
“มาเป็นชุดเลย เออ ขอบใจนายมาที่มาช่วยเขกหัวฉันแต่วันหลังไม่ต้องนะยะ”
จากนั้นพวกเราก็ขึ้นลิฟต์เพื่อไปที่ห้องประจำบนชั้น 3 ของตึก E
พอขึ้นไปถึงก็เจอพวกเพื่อนๆของฉันนั่งกันเป็นคู่ๆ หงะ โต๊ะมันจัดเปนแถวคู่งั้น...ฉันก็ต้องนั่งกับนายนี่อะดิ!!!!!!!!!!! ไม่อาววววววววววววววววววววว ฉันไม่อยากเป็นฆาตกรนะ
“จะไม่นั่งใช่มั๊ยยัยโหด ไม่นั่งฉันจะได้นอนยาวๆ บนเก้าอี้เธอด้วย ว่าไง”
“นั่งซิ นายบ้าเมื่อคืนไม่ได้นอนรึไงฮะ แล้วอีกอย่างนะฉันไม่ใช่ยัยโหดเฟ้ย”
เขายักไหลอย่างไม่สนใจก่อนฟุบลงไปกับโต๊ะ แล้วสักพักเขาก็หลับ ฉันไม่รู้หรอกว่าหลับจริงรึป่าวแต่เขาเงียบไปแถมนิ่งไปอีกต่างหาก ไม่หลับก็คงตายไปแล้วหละ แล้วนี่ฉันมาสนใจอะไรอีตานี่หละนี่ ไม่เอาละตั้งใจเรียนดีกว่า
แต่พอนึกถึงชื่อวิชาฉันก็อยากหลับไปกับนายคีจริงๆ อะไรหนะหรอ ก็ คณิตศาสตร์ไง ฉันเกลียดวิชานี้ และห่วยมากด้วย แล้วนรกก็มาเยือน
“สุภาพัฒน์ ออกมาทำโจทย์ข้อนี้ซิ”
ให้ตายเถอะฉันทำไม่ได้หรอก ยากจะตายตัวช่วยก็นั่งห่างจากฉันไปมาก ยัยหวานนะยัยหวานย้ายที่นั่งทำไมไม่รู้แล้วอยู่ๆ ก็มีโพยแผ่นเล็กๆส่งมาให้ฉัน นายคีคิดเลขให้ฉันงั้นหรอ โอ้! นายน่ารักที่สุดเลย
ฉันออกไปขีดๆเขียนตัวเลขบนกระดานดำหน้าห้องจนจบ
“เก่งหนิคุณสุภาพัฒน์ รอบหน้าครูจะให้ออกมาทำอีก”
“หงะ! ไม่รบกวนดีกว่าคะอาจารย์”
ฉันรีบก้มงุดๆเดินมานั่งที่โต๊ะก่อนจะสะกิดบุคคลข้างๆเธอให้ลุกขึ้นมาจากการฟุบลงที่โต๊ะ
“ขอบคุณนะที่ช่วย”
“ไม่เป็นไร...ยัยโหดเซ่อ”
ฉันขอถอนคำพูดนายไม่คู่ควรกับคำชมใดๆทั้งสิ้นฉันไม่หน้าหลงชมนายเป็นครั้งที่ 2 เลย ฮุ๊ย หงุดหงิด
พูดจบนายนั้นก็ฟุบลงไปกับโต๊ะตามเดิม อาจารย์สอนต่อไม่ถึง 15 นาทีก็ปล่อยพักเที่ยงพอดี ฉันรีบเก็บกระเป๋าและไม่ลืมที่จะเก็บให้คนข้างๆด้วย ท่าทางเมื่อคืนคงนอนน้อย ทำไมหละ ทำไมเขาถึงได้นอนน้อย แล้วนี่ฉันจะสนทำไมฟะ เริ่มโมโหตัวเอง
“นี่ๆ ลุกเที่ยงแล้วไม่ไปกินข้าวรึไงยะ”
ทำไมเขาไม่ลุก ฉันยื่นมือไปเขย่าตัวเขาเบาๆ แต่ก็ต้องสะดุ้ง ตัวเขาร้อน ร้อนมาก เขาไปทำอะไรมาทำไมถึงไม่สบาย
“คีๆ ลุกขึ้นเร็ว นายไม่สบายนะ เดี๋ยวไปกินข้าวกันแล้วค่อยไปห้องพยาบาล”
เขาลุกขึ้นอย่างว่าง่ายก่อนหันไปหยิบกระเป๋านักเรียนของตัวเอง ตอนนี้เพื่อนๆไปกันหมดแล้วเพราะกลัวไม่มีโต๊ะนั่งเลยรีบไปจองกันก่อน แล้วอยู่ๆ
“โครม!!!!” เสียงของหนักๆกระแทกลงกับพื้น ของพวกนั้นคือโต๊ะเรียนกับ....
“นาย
ไม่มีทีท่าว่าเขาจะขยับตัวฉันรีบพาเขาไปที่ห้องพยาบาล รู้สึกร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก เขาต้องไม่เป็นไร ฉันได้ภาวนาอย่างนั้นตลอดทาง
ฉันพาเขาไปส่งที่ห้องพยาบาลและฝากให้อาจารย์พยาบาลดูแลเขาก่อน ส่วนตัวฉันจะรีบไปตามเพื่อนๆมาที่นี่ ฉันต้องถามเคนไม่ก็อาร์ตว่าเกิดอะไรขึ้น
“อาร์ต เคน หวาน บุ้ง แฮกๆๆ...”
“ใจเย็นๆเตย เกิดอะไรขึ้นทำไมวิ่งมาอย่างนี้แล้วคีหละ นายนั้นแกล้งเธอหรอ หรือว่าเกิดอะไรขึ้น”
“หยุดถามก่อน นายคีอยู่ห้องพยาบาล นายนั้นอยู่ๆก็...”
หงะ!!! ทำไมทีนี้ไม่ยอมฟังให้จบฟระ จะรีบวิ่งไปไหนกัน แฮกๆๆ ฉันพึ่งวิ่งมาเมื่อกี๊นะ ฉันค่อยๆเดินไปที่ช็อปของโรงเรียนเพื่อซื้อเกลือแร่กับน้ำป่าวมากแล้วก็เดินไปสั่งข้าวต้มกุ้งไปส่งที่ห้องพยาบาล1 ชาม เพื่อนายนั้นตื่นมาจะได้กิน แล้วฉันจะห่วงนาย
ห้องพยาบาล
“คียังไม่ฟื้นอีกหรอ”
ฉันถามหลังจากที่วิ่งมาถึงห้องพยาบาล
“ยัง!!!”
พวกนี้เป็นอะไรกันไปหมด ทำไมถึงตอบเสียงเข้มขนาดนั้น โกรธฉันหรอที่ไม่รีบไปตาม เอ๊ะแล้วพวกนายกล้าดียังไงมาลงที่ฉันกันเนี่ย หงุดหงิด
“พวกเขา 2 คนเป็นอะไรกันหรอ ทำไม…” ฉันสะกิดถามหวานกับบุ้งเบาๆ
“ไม่มีอะไรหรอก คีแค่ตากฝน พวกนั้นคงโมโหหิวหนะเพราะยังไม่ได้กินข้าวเลย ใช่มั๊ยอาร์ต”
.....................เงียบ........................
“ใช่มั๊ยอาร์ต เคน”
“เออๆ ... ใช่ๆ พวกฉันหิวหนะ”
“อ๋อ อืมจะไปกินกันเลยก็ได้นะฉันดูนายนี่ให้ฉันไม่หิวหละ เดี๋ยวพอคาบว่างคาบต่อไปฉันค่อยไปกินก็ได้”
ฉันยิ้มให้กับเพื่อนๆที่ดูสีหน้าหงุดหงิดจัดเอามากๆ พวกนั้นพยักหน้ารับแล้วพากันเดินออกไป
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ฉันกำลังจ้องมองใบหน้าเนียนๆของ คีตา ผู้ชายที่กวนโมโหที่สุด แต่ทุกครั้งที่ฉันได้อยู่กับเขา เขาทำให้ฉันหัวเราะเขาทำให้ฉันไม่อยากกลับไปอ่อนแออีก ที่สำคัญฉันไม่รู้สึกว่าโหยหาหรือต้องการกอนอีก ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ฉันสะบัดหัว 2-3 ที เป็นจังหวะเดียวกับที่ข้าวต้มกุ้งมาส่งตรงเคาเตอร์พยาบาล อาจารย์สายแก้วหันมองไปทั่วฉันจึงรีบเดินออกไปที่หน้าเคาเตอร์
“อ.สายแก้วค่ะ ของหนูเองคะ”
“สั่งมาให้คีตาหรอจ๊ะ” อ.สายแก้วยิ้มให้ก่อนยกถาดอาหารส่งมาให้ฉัน ฉันไม่ได้ตอบอะไรก็แค่พยักหน้ารับเบาๆเท่านั้นเอง
พอฉันเปิดเข้าไปในห้องพยาบาลที่เป็นห้องพักย่อยที่แบ่งเป็นสัดส่วน นายคีตาก็ตื่นแล้วพอดี ฉันรีบเดินเอาถาดข้าวไปวางที่โต๊ะอาหารคนไข้ ที่นี่มีทุกอย่างเกือบจะเหมือนโรงพยาบาลขนาดย่อมๆเลยก็ว่าได้
“เตยเพื่อนไปไหนหมด”
“เออ...ไปกินข้าวกลางวันกันหนะ นายจะเอาอะไรรึป่าว”
“ขอน้ำหน่อยได้มั๊ย”
ฉันพยักหน้าก่อนรินน้ำในเหยือกใส่แก้วส่งไปให้เขา เขารับไปดื่มอย่างหิวกระหาย ฉันยื่นมือไปแตะหน้าผากเขา เขาสะดุ้งเล็กน้อยเพราะคงตกใจ
“ตัวนายไม่ร้อนแล้วคงหายแล้วหละ”
“คนอย่างฉันไม่ตายง่ายๆหรอกนะยัยโหด เออ อันที่จริงฉันอยากได้น้ำเกลือแร่มากกว่านะ”
ก่อนส่งแก้วน้ำคืนให้ฉัน หายป่วยแล้วก็ปากดีเลยนะด้วยความหมั่นไส้ฉันเลยโยนขวดน้ำเกลือแร่ที่อยู่ในตู้เย็นไปให้เขาแต่พอดีมัน...OOแม่นไปหน่อย
“โอ๊ย!!! หัวฉัน ยัยโหดเธอทำอะไรเนี่ย”
“อ้าว ก็นายอยากได้น้ำเกลือแร่ไม่ใช่หรอจ๊ะ”
ฉันทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ส่งสายตาปิ๊งๆไปให้นายคีที่ทำหน้าเหมือนเห็นผี
“กินข้าวต้มมั๊ยฉันสั่งมาให้”
“อื้มก็ดี...เออขอบคุณนะ”
“ไม่เป็นไรแต่คาบต่อไปนายต้องไปกินข้าวที่โรงอาหารเป็นเพื่อนฉันเป็นค่าตอบแทนแล้วที่สำคัญต้องเลี้ยงด้วย!!!!” นายคีทำหน้าเบร่อย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
หลังจากกัดกับนายคีเสร็จฉันก็ไปจัดแจงเรื่องใบยืนยันการนอนห้องพยาบาลให้นาย
“อิ่มแล้วไปกันได้รึยังหละยัยโหด”
“อื้มๆ” ฉันหลุดออกจากภวังค์ ของความคิดทันทีที่เสียงของนายนี่ดังขึ้น สุดท้ายก็ยังไม่ได้คำตอบสักทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวฉัน ทำไมฉันต้องรู้สึกดีทุกทีที่อยู่กับนายคีตา
“ส่งมาซิฉันถือให้”ฉันไม่ได้พูดอะไรแค่ยื่นกระเป๋าไปให้เขาถือ
ดูๆไปก็เหมือนคู่รักเลย พอคิดอย่างนี้หน้าฉันก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที
“คิดอะไรอยู่ฮะ ยัยโหดหน้าแดงเลย”
“บ้าแดงที่ไหน สงสัยอากาศมันร้อนหละมั้ง”
“ร้อนบ้าอะไรฝนพึ่งจะตกไป เธอนี่นอกจากโหดแล้วยังเซ่อได้ใจอีกด้วยนะเนี่ย”เขากลั้วหัวเราะ
ฉันหันไปตีเขาทีหนึ่งก่อนจะพบว่ามีสายตานับร้อยคู่ที่ไม่ใช่สายตาที่น่ามองนักกำลังจ้องมาที่ฉัน นายคีก็คงสังเกตเห็นแล้วเหมือนกันเลยบอกให้ฉันรีบเดินไปโรงอาหารดีกว่า
“ว้าไม่มีโต๊ะนั่งเลย” ฉันบ่นพึมพำเพราะไม่มีที่นั่ง ตอนนี้เป็นเวลาพักของเด็กๆม.ต้น
นายคีดึงข้อมือฉันเบาๆพลางชี้มือไปทางโต๊ะที่ว่างอยู่ริมโซน A ฉันพยักหน้ารับก่อนเดินตามเขาไป หลังจากวางกระเป๋าเสร็จฉันก็รีบเดินไปซื้อสปาเก็ตตี้จานโปรดมา
“อร่อยมั๊ยฉันขอชิมหน่อยดิยัยโหด” ฉันม้วนๆเส้นสปาเก็ตตี้ก่อนยัดมันเขาไปในปากนายคี เขาเคี้ยวไปพยักหน้าไป เป็นอันว่ารู้กันว่ามันอร่อย
“ฉันขอจานนี้นะ เธอไปซื้อใหม่ได้ป่ะ ฉันไม่สบายนะ เธอสงสารฉันหน่อยนะๆๆๆๆๆ นะเตยนะ” เจอลุกอ้อนบังคับเข้าไปฉันถึงกลับถอดใจ ลุกจากโต๊ะเพื่อไปซื้อจานใหม่มารอบนี้เดินผ่านร้านน้ำด้วยก็เลยซ้อน้ำส้มกับน้แดงมาด้วย พอฉันเดินมาถึงแถวตรงที่ฉันนั่งสายตาฉันก็หันไปเจอยัยเอมี่เดินควงกอนแล้วเดินตรงมาทางฉันแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรแต่แล้ว
“ว้าย!!!”
“เธอแกล้งฉันหรอเตย ฉันไปทำอะไรให้เธอดูสิเสื้อฉันเลอะหมดเลย”
“ฉันไม่ได้ทำอะไรนะ เธอเดินมาชนฉันเองอย่ามาหาเรื่องกันหน่อยเลย”
นายคีตาที่เห็นทาไม่ดีจึงลุกเดินมาหาฉัน พอเขาหันไปเห็นนายกอนท่าทางไม่พอใจเขาก็พูดขึ้นว่า
“อย่ามาหงุดหงิดแทนแฟนนายไปหน่อยเลย” กอนถึงกับหน้าถอดสีเมื่อเห็นว่าคนที่พุดคือนายคีตา คำพูดแค่นี้ไม่หน้าจะทำให้หน้ากอนซีดได้มากขนาดนี้ เขาไม่ได้พูดอะไรต่อแต่นิ่งเงียบไปเลย แต่ยัยเอมี่กลับไม่ยอมหยุด
“คีขาทำไมคีไม่ว่านังนี่หละคะ มันทำชุดมี่เลอะหมดเลยเห็นมั๊ยคะเนี่ย”
“อย่ามาทำตัวทุเรศหน่อยเลย แฟนเธออยู่โน้น ต่อหน้าแฟนยังขนาดนี้ไม่อยากจะคิดว่าลับหลังจะขนาดไหน”
“นัง...นังหนามเตย แกอย่ามาหาเรื่องฉันหน่อยเลย ใครๆก็เห็นว่าแกแกล้งฉัน”
“แต่หนูเห็นพี่เอมี่เดินเข้าไปชนพี่เตบนะคะ”เสียงเด็กขึ้นนึ่งดังขึ้นจากทางขวามือของฉัน
“ใช่ๆ!!!!”เสียงเห็นด้วยดังระงมไปทั่ว ฉันยิ้มอย่างผู้ชนะอีกครั้ง
“นังเด็กบ้า ระวังตัวไว้ฉันจะมาจัดการกับแกทีหลัง” เอมี่แทบกรีด หล่อนชี้หน้าเด้กผู้หญิงที่ช่วยฉันคนนั้นก่อนกล่าวข้อความหมายหัวเอาไว้ ดูท่าทางน้องเขาจะกลัวเอามากๆด้วย หลังจากที่ยัยเอมี่เดินสะบัดก้นงอนๆของหล่อนออกไป ฉันก็รีบเข้าไปหาน้องเคราะห์ร้ายคนนั้นทันที
“น้องคะไม่ต้องกลัวนะ อะนี่เบอร์พี่มีอะไรโทรมาเลยนะคะ” น้องคนนั้งพยักหน้ารับก่อนยิ้มให้
“เออ...น้องชื่ออะไรคะพี่ชื่อพี่เตยน้องคงรู้แล้วซินะคะ”
“ชื่อ แอมเม่ คะ”
“พี่ขอบคุณมากนะคะ พี่ไปก่อนนะคะเดี๋ยวยัยป้านั้นกลับมาเดี๋ยวแย่กันหมด”
“คะ”
จากนั้นฉันก็ลากนายคีออกมานอกโรงอาหาร หง่าฉันหิวจังเลย ก็ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลยอะ แย่จัง
“ยัยโหดเธอเจอไอกอนแล้วเธอไม่...เออ...”
“ไม่เป็นไรแล้วหละ ฉันคิดว่าที่ผ่านมาฉันคงแค่หลงเขา ฉันไม่รู้สึกเสียใจมากมายขนาดนั้นแล้วหละ”
ฉันหันไปยิ้มให้เขาอย่างจริงใจเขาเองก็ยิ้มตอบเช่นกัน พวกเราเดินมาซักพักเพื่อไปหาพวกหวานที่ห้องสมุดกลางพอเจอกันฉันกับนายคีก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พวกนั้นฟังแล้วอยู่ๆโทรศัพท์ในกระเป๋ากระโปรงก็สั่นขึ้น เบอร์ใครนะไม่เห็นคุ้นเลย ฉันกดรับอย่างไม่คิดอะไร
“หวัดดีคะ”
(ปล่อยแอมเม่นะพี่เอมี่ แอมเม่เจ็บ)
“แอมเม่!!!!!” ฉันสะดุ้งกับเสียงจากปลายสาย
(โอ๊ยแอมเม่เจ็บนะคะ เจ็บหรอ นังเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมหาเรื่องนัก) เสียงยัยเอมี่ลอดออกมาด้วย ยัยพวกนั้นทำลายน้องแอมเม่ ฉันต้องไปช่วยน้อง น้องแอมเม่ต้องไม่เป็นอะไรไปเพราะฉัน
“คี น้องแอมเม่แย่แล้ว”
“แอมเม่ไหน ฉันไม่มีกิ๊กชื่อแอมเม่”
“โป๊ก” “โอ๊ย เธอเขกหัวฉันทำไมเนี่ย”
“น้องคนที่ช่วยฉันจากยัยสิบแปดหลอดเอมี่ ตอนนี้ถูกพวกยัยนั้นลุมอยู่หนะซิ”
“หา!!!!” นับเอาว่ากี่เสียง พวกเราวิ่งไปในที่ๆคิดว่าหน้าจะเป็นไปได้มากที่สุด ฉันวิ่งไปทั่วตอนนี้มาหยุดอยู่หน้าโรงยิมเล็กหลังโรงเรียน
“ เปิดประตูนะ”
ฉันพยายามเคาะประตูโรงยิม แล้วอยู่ๆมันก็เปิด ยัยกี ยัยนั้นเป็นคนเปิดประตูแสดงว่า.....
“พี่เตยช่วยแอมเม่ด้วย แอมเม่เจ็บ หือๆๆ”
“แอมไม่ต้องกลัวนะพี่มาช่วยแล้ว”
“มาแล้วหรอนังตัวดี”
“เธอทำอะไรฮะ สู้ฉันไม่ได้เลยไประลานคนอื่นรึไง”
“ใครว่าฉันกลัวแก ฉันแค่ลากนังเด็กนี่มาสั่งสอน”
“มาแล้วก็ดี แต่เธอนี่โง่จริงๆกล้ามาหาฉันคนเดียว กีจับยัยนี่ไว้ฉันจะตบมัน”
“เพี๊ยะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียงฝ่ามือกระทบหน้าฉันดังไม่หยุด ผสมกับเสียงร้องห้ามจากแอมเม่ที่ตัวเองก็ลุกไม่ขึ้น ฉันสู้ไม่ได้เพราะไม่มีแรง ฉันวิ่งหาน้องเขาแทบจะรอบโรงเรียนแล้วยังมาโดนล็อกอย่างนี้อีกฉันคงไม่รอดแน่ๆ ใครก็ได้ช่วยฉันที ตาฉันที่พยายามมองหน้ายัยเอมี่ตอนนี้กลับลืมไม่ขึ้นมันหนักไปหมด ตอนนี้ฉันต้องการคนช่วย ใครก็ได้ช่วยฉันที ฉันไม่อยากตายกลายเป็นผีเฝ้าโรงยิมโดยที่ยังไม่ได้แต่งงานนะ ช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ ปังๆๆๆ” เสียงเคาะประตูโรงยิมดังขึ้น ฉันได้ยินมันเบามากๆตอนนี้หูฉันอื้อไปหมด
“ปล่อยเธอนะเอมี่ นี่เธอทำอะไรฮะ”
เสียงคีหนิ นายคีตานายมาช่วยฉันหรอ ทำไมนายมาช้าจัง สมองฉันคิดข้อความนี้วนไปวนมา
“คะ.....คี คีขามาอยู่นี่ได้ไงคะ แล้วคีขามาช่วยมันทำไม”
“ปล่อยเตยเดี๋ยวนี้!!!!”
ร่างฉันลงไปกองอยู่กับพื้น มีคนมารับฉันไว้พอดีฉันคิดว่าหน้าจะเป็นน้ำหวาน
“คีช่วยมันทำไม คีไม่เห็นหรอคะว่ามันแกล้งมี่ที่โรงอาหาร”
“ฉันโตเกินกว่าจะเชื่อเธอแล้วนะ ฉันเห็นในสิ่งที่เธอทำ”
หน้าของยัยเอมี่ถอดสีทันทีหล่อนกรีดๆๆๆ และต่อว่านายคีอยู่หลายประโยคแล้วก็วิ่งออกจากโรงยิมไป ตอนนี้ภาพที่เลือนรางอยู่แล้ว ตอนนี้มันกลับวูบไปทันทีมืดไปหมด ทุกอย่างทั้งมืดทั้งหนักฉันไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
แล้วตอนนี้ฉันอยู่ไหนหละเนี่ยอุ๊ยอากาศเย็นจังสงสัยคนสวยอย่างฉันได้ขึ้นสวรรค์แหงๆๆ ว้ายยยยยยยย!!!! ไม่เอาๆถ้าขึ้นสวรรค์ก็แปลว่าฉันฉัน ถ้าฉันตายแสดงว่าขึ้นสวรรค์ หงะ ไม่เอาๆ ที่อื่นๆ อ๋อๆๆๆ นึกออกแล้ว น้องพยาบาลแหงมๆ ฉันค่อยๆพยายามลืมตาขึ้นแต่ว่า....
“เมื่อวานที่นายหายไป นายไปไหนมาคี”
“ฉันไป เออ ไปหาแคนมา”
“แคน นายไปหาแคนทำไม”
“เมื่อวานครบรอบวันที่เธอตาย ฉันเอาดองไม้ไปให้เธอ”
“เออ ขอโทษหวะคีฉันลืมไป”
อ๋อนี่หละมั้งที่ทำให้นายนั้นไม่สบาย ก็เมื่อคืนฝนตกหนักจะตาย ไม่ให้หนักได้ไงก็พายุมันเข้า ฉันหละเกลียดหน้าฝนจริงๆเล๊ย
“เออ คี เล่าให้พวกฉันฟังหน่อยได้มั๊ย”
“อื้ม ก็ได้ แต่...อย่าบอกเตยเรื่องนี่นะ”
“ทำไมหละ เออ...จ๊ะๆไม่บอกๆ”
ฉันแอบฟังอยู่หยะ ไม่ต้องบอกก็ได้ยิน ชิ!!!
“แคนเป็นน้องสาวคนเดียวของฉัน และเป็นน้องสาวที่ฉันรักมาก เธอ...”นายคีเงียบไปพักนึ่งก่อนพูดต่อว่า
“เธอฆ่าตัวตาย…” “เพราะเธอท้องกับไอสารเลวกอน แล้วมันไม่ยอมรับผิดชอบ ฉันช่วยน้องไม่ทัน แต่ฉันไม่ยอมให้ไอกอนทำอะไรแบบนี้ได้อีกแน่ โดยเฉพาะกับหนามเตย..”
“ขอโทษที่ถามนะ แล้วทำไมต้องโดยเฉพาะเตยด้วยหละ คิดอะไรอยู่คีตา”
“ป่าว ไม่มีอะไร”
น้องสาวนายคีตายเพราะกอน โธ่ไอผู้ชายสารเลวฉันโชคดีนะเนี่ยที่ไม่โง่ไปยอมให้มันทำอะไรๆๆๆๆ
“อย่าลืมหละหวาน อย่าบอกเตยเรื่องนี้”
“ขอโทษนะ คี ฉันได้ยินหมดแล้วหละ”
“เตย!!!!!” ทุกคนเรียกชื่อฉันอย่างตกใจ สีหน้าของคีตาดูหมองลงไปทันที ทำไมฉันถึงรู้เรื่องนี้ไม่ได้นะ - -“
ความคิดเห็น