สงครามแห่งเคได

ลำดับตอนที่ #3 : ข่าวใหญ่อีกครั้ง

                หญิงสาวผมสีทองสั้น ดวงตาสีน้ำตาลยืนคอยพิงรั้วสีขาวอยู่หน้าหอสมุดประวัติศาสตร์ที่ใหญ่ที่สุดประจำดาโกต้า  ชุดที่เธอใส่ดึงดูดสายตาคนเนื่องด้วยสีแสดสดใสบ่งบอกความเป็นตัวของตัวเอง  เธอยิ้มอย่างพอใจที่เห็นเพื่อนวิ่งมาแต่ไกล  แม้จะอยู่ในภาวะรีบร้อนแต่อันนะก็ยังน่าดูอยู่ดี  ผมสีน้ำตาลของเธอปลิวไสว วันนี้แม่เพื่อนรักของเธอหว่านเสน่ห์โดยไม่ได้ตั้งใจด้วยชุดวันพีซแขนยาวกระโปรงสั้นสีครีม  คนอื่นอาจไม่รู้ว่าภายในมีกางเกงกีฬาขาสั้นชวนให้หมดอารมณ์อยู่

“เฮ้!  ทางนี้  อันนะ   ทำไมถึงชอบวิ่งนักนะ  รถรับส่งก็มี”

“ฉันชอบวิ่งน่ะ”  อันนะพูดตอบโดยไม่มีอาการเหนื่อยหอบ  เพื่อนของเธอฟิตเสมอจนเธอแปลกใจที่พ่อของอันนะดูจะเป็นห่วงลูกสาวมากเกินไป

                พวกเธอพากันเดินเข้าไปข้างในอาคารขนาดใหญ่ ทาสีขาวทั้งหมด  ข้างหน้าของตัวตึกมีตัวอักษรขนาดใหญ่สลักฝังลึกลงไปเขียนว่า 

THE GREAT LIBURARY OF DAKOTA

ประตูทางเข้ามีเลเซอร์สแกนตั้งขวางอยู่  พร้อมด้วยหุ่นเจ้าหน้าที่  เป็นสิ่งแปลกใหม่ที่พวกเธอไม่เห็นตอนมาครั้งที่แล้ว 

“ห้องสมุดจะมีอะไรให้ขโมยกันนะ” อันนะพูด   ดีที่เธอไม่ลืมคอมฯพกพาซึ่งอยู่ในรูปแบบสายรัดข้อมือคล้ายนาฬิกา   แต่มีการทำงานที่เหนือกว่านาฬิกามาก คือเป็นทั้งบัตรประจำตัว  กระเป๋าตังค์ แผนที่   สารานุกรม  แถมโปรแกรมพยากรณ์อากาศ ฯลฯ    เจ้าหุ่นยนต์สั่งให้เธอแสดงบัตร  เธอก็แค่กำมือข้างที่ติดคอมฯจุ่มลงในของเหลวที่นำไฟฟ้าได้  เดปเปอร์ฟังแล้วก็ขมวดคิ้ว

“คนส่วนใหญ่ไม่ให้ความสำคัญกับประวัติศาสตร์เพราะพวกเขาไม่เห็นประโยชน์ของมัน  เขาคิดว่าอนาคตดีกว่าอดีตเป็นไหนๆ  หารู้ไม่ว่าอดีตคือเครื่องบ่งชี้แห่งอนาคตที่ดีที่สุด  อนาคตต่างหากที่ไม่แน่นอน  จับต้องไม่ได้ ถ้ามัวกังวลแต่อนาคตจะพลาดสิ่งล้ำค่าที่มีอยู่ไปนั่นก็คือบทเรียนของแต่ละยุคสมัย”

“โธ่! เดปเปอร์  ฉันฟังเธอพูดมาไม่รู้กี่ครั้งแล้วนะ  ถึงฉันจะขี้ลืมแค่ไหนก็เถอะ  อดีตดีก็จริงอยู่  หากถ้ามัวหลงในอดีต  ก็จะพลาดในสิ่งที่มีค่ามากกว่านั้นไป  นั่นก็คือ ปัจจุบัน   เพราะเป็นสิ่งเดียวที่เรามีอยู่จริงๆ”

“ฉันรู้แล้วย่ะ  ฉันสนใจข่าวสารจากปัจจุบันมากกว่าอดีตด้วยซ้ำ  นักประวัติศาสตร์ที่ดีน่ะ  ต้องบันทึกปัจจุบันไว้ให้ดีที่สุดเพื่อให้ชนรุ่นหลังได้รับรู้  ดูอย่างท่าน  ซาเวียน  เดอรมัว  นักประวัติศาสตร์แห่งยุค ผู้ได้รับการยกย่องอย่างสูง บราๆ..........”

อันนะปล่อยให้เสียงของเพื่อนผ่านหูไปเหมือนลม   พวกเธอผ่านซุ้มประตูหน้ามาได้  ข้างในของตัวตึกทาสีขาวทั้งหมดเช่นกัน  ตกแต่งอย่างโอ่อ่าด้วยเทคโนโลยีสมัยใหม่  แต่ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่

               เธอมองไปตามผนังของห้องสมุดตามทางเดินที่จะนำไปสู่ห้องแสดงข่าวเป้าหมายของพวกเธอในวันนี้  โดยจะมีบรรยายถึงเหตุการณ์ข่าวสำคัญๆประจำสัปดาห์  ผนังทั้งสองด้านมีรูปบุคคลสำคัญหรือสถานที่ที่มีชื่อเสียง  ข้างใต้เป็นกล่องสี่เเหลี่ยมหลากสี  ซึ่งหากต้องการทราบข้อมูลเกี่ยวกับรูปเพิ่มเติมให้วางมือที่หน้ากล่อง  อักษรที่สร้างด้วยแสงก็จะถูกปล่อยออกมาด้านบนของกล่อง   เมื่อรู้สึกว่าเพื่อนซี้ยังพูดเรื่องเดิมไม่เลิก (เหมือนเดินอยู่ในที่ๆมีการขุดถนน)  เธอจึงพยายามเปลี่ยนเรื่อง

“เดปเปอร์คนดีจ๋า  เมื่อเช้ามีข่าวอะไรสำคัญบ้างจ๊ะ  ฉันติดตารางเรียนเช้ายังไม่ได้ฟังข่าวเลย”

เดปเปอร์หยุดพูดทันที  ตาของเธอเป็นประกายเมื่อมีคนขอให้เธอเล่าอะไรให้ฟัง   อันนะรู้สึกว่าแม้เธอจะขี้ลืม  แต่เพื่อนของเธอสามารถเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วยิ่งกว่าเสียอีก 

“เมื่อเช้ามีข่าวดีๆหลายข่าว  แต่ข่าวใหญ่ที่สุดในรอบ 3 เดือนเลยทีเดียวก็คือ  ระบบความปลอดภัยของดาโกต้าถูกแทรกแซงโดยกลุ่มผู้ก่อการร้ายอีกครั้ง!”

“หมายความว่าไง”

เดปเปอร์มองตรงไปข้างหน้า  ไม่สบตาเธอ สีหน้าเคร่งขรึมลงฉับพลัน   ซึ่งอันนะคิดว่าเธอกำลังจินตนาการให้ตนเองอยู่ในศูนย์ประกาศข่าวประจำรัฐ มีกล้องจับจ้องพร้อมแพร่ภาพไปยัง  65,000 ครัวเรือนทั่วดาโกต้า

“วันนี้เวลา  6.45 น. ตามมาตรฐานของรัฐ  ระบบควมคุมความปลอดภัยของดาโกต้าถูกแทรกแซง  เช่นเดียวกับเมื่อ 3 เดือนก่อน  ทางการสันนิษฐานว่าเหตุการณ์ทั้งสองกระทำโดยผู้ก่อการคนละกลุ่ม  เนื่องจากวิธีการที่แตกต่างกัน  รัฐสามารถกู้ระบบให้กลับมาทำงานได้ตามเดิมในเวลา  7.15 น.และไม่พบการเปลี่ยนแปลงของข้อมูลหลักจากการตรวจสอบขั้นต้น  อย่างไรก็ตามจำเป็นต้องสืบหาความผิดปรกติที่อาจถูกทำให้เกิดขึ้นอย่างละเอียดต่อไป  คาดว่าจะใช้เวลาทั้งสิ้น 24 ชม.  ระหว่างนี้จะมีมาตรการรักษาความปลอดภัยที่เพิ่มเข้ามาจากเดิม  และระบบการสื่อสารอาจขัดข้องในบางพื้นที่   ขอให้ประชาชนทั่วไปเข้าใจและให้ความร่วมมือด้วย    ข้อมูลเพิ่มเติมจากผู้พิทักษ์ประจำรัฐกล่าวว่า  สิ่งสำคัญที่สุดคือจำเป็นต้องแน่ใจว่าสาเหตุของเหตุการณ์ครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากกลุ่มผู้ก่อการร้าย  NH-2200 แม้ไม่มีหลักฐานยืนยันชัดเจนแต่คาดว่าไม่ใช่ฝีมือของกลุ่มดังกล่าวเนื่องจากดาโกต้าไม่มีเรื่องขัดแย้ง  และมิได้เป็นเป้าหมายของกลุ่มดังกล่าวมาก่อน  แต่เราก็จะสืบสวนต่อไป  ยังมีความเป็นไปได้อื่นๆอีก เช่น เกิดจากความขัดข้องของระบบจากเชื้อไวรัสคอมฯ, พนักงานของรัฐกระทำการทุจริต......”

                  อันนะขัดขึ้นก่อนด้วยเห็นว่าเพื่อนหล่อนดูท่าจะไม่หยุดเอาง่ายๆ 

“การรักษาความปลอดภัยของดาโกต้านี่หละหลวมสิ้นดีเลยแฮะ  เกิดเรื่องติดต่อกันอีกแล้ว”

                  เดปเปอร์กลับมาจากห้องส่งข่าวของเธอ  
“ตั้งแต่ชั้นจำความได้ ที่นี่ไม่เคยมีปัญญาแบบนี้มาก่อน  อย่างที่ตาหนวดผู้พิทักษ์บอก  ไม่ใช่เพราะระบบความปลอดภัยที่นี่ดีที่สุด  เพียงแต่ดาโกต้าถือเป็นรัฐที่รักสงบ  ผ่อนปรนต่อผู้ก่อการร้าย ไม่มีอำนาจที่จะกำหนดนโยบายใดๆเนื่องจากว่าเป็นรัฐขนาดเล็ก ไม่มีจุดศูนย์กลางของสาธารณรัฐที่จะเป็นเป้าหมายให้ผู้ก่อการร้ายโจมตี  มันน่าแปลกที่จะมีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้น  แล้วก็มีอีกครั้ง”

อันนะรู้สึกว่าแปลกดีที่เพื่อนของเธอดูจะทราบข้อมูลข่าวสารมากมายของเมือง  ในขณะที่เธอไม่รู้อะไรเลย  ไม่ใช่ว่าไม่รู้เพราะหลงลืมหรือไม่สนใจ  แต่เหมือนไม่เคยทราบมาก่อน! พ่อของเธอเคยพูดเหมือนกับว่า  อาการของเธอเป็นผลแทรกซ้อนจากอุบัติเหตุเมื่อประมาณ 5 เดือนก่อน ไม่ใช่ว่าเธอเป็นพวกชอบอยู่กับตัวเองไม่สนใจข่าวสารเหมือนกบในกะลาอย่างที่เดปเปอร์เคยล้อ 

พวกเธอเดินไปใกล้กับหอประชุม ขณะที่กำลังเลี้ยวโค้งสุดท้าย  อันนะสังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ใกล้ตู้ขายน้ำอัตโนมัติ  ฉับพลันนั้น ราวกับร่างกายจะแปรปรวนขึ้นมาด้วยพลังความรู้สึก สมองหยุดทำงานทันที  หัวใจเต้นกระตุกผิดจังหวะ อารมณ์บางอย่างพร่างพรูออกมาราวกับจะสัมผัสได้ และมันบีบคั้นให้เธอหายใจไม่ออก  มันช่างรุนแรงจนเธอต้องทรุดลงกับพื้นตรงนั้นเอง