คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ข้อความที่2
้อวามที่2
ผมนั่โทรศัพท์ไปเรื่อยๆที่โ๊ะเรียนอผม
ผมว่ามือผมพัแหๆนั่อบ้อวามทุ้อวามแบบนี้...โอย ปวมือ
ท่ามลาอาาศอันเป็นมลพิษาวันรถ้านนอมีรถสามันออยู่ อะไรล่ะนั่นรถุ๊บันหรอ
ผมมออย่าพิารา็้อใหน้านิ่อผม...นิ่เหมือนเิม...แ่ใผมลับเ้นรัวผิปิ
รถนั่าว...
“ิะ...ิะ”
ผมหันลับมามอหน้าวันหวานที่ยืนอยู่้าๆ อ๊ะ เธอมาั้แ่เมื่อไหร่เนี่ย
เธอมอผม้วยสายาสสัยแล้วมอไปยัุที่ผมเยมอ
“นั่าวมาทำอะไรันนะ...”
เธอมอไปยัลุ่มนั่าวอย่าุน ผมส่ายหน้า
“ประุม่อ...?” ผมถาม
ทำไมผมรู้สึปาหนัทุรั้ที่พูนะ เฮ้อ...
“อ๋อ่ะ เริ่มุยัน่อเลย็ไ้่ะ
เพื่อนๆมาันรบแล้ว” เธอพู้วยน้ำเสียสใสระนื่นเ้น
“อืม” ผมอบรับเธอแล้วลุึ้นเินนำเธอไปหน้าห้อ
ผมมอทุนที่ำลัพูุยันอย่าสนุสนานแ่ทุนล้วน้มหน้า้มามอโทรศัพท์ในมือบานทำหน้าเพ้อฝันะ้วย...
ทำอะไรัน? ผมมอภาพรหน้าอย่าแปลใ
“ทุน เรามาุย่อาเมื่อี้ันนะ”
วันหวานพูึ้น
“นี่!หวานๆ
เราอยาไ้ีมแบบที่มันหรูๆอะ”
“เอาเรียบๆีว่านะ เราว่าน่าะออมาีอะ”
“เอาแนวที่ไม่เหมือนนอื่นิ”
“เอาแบบที่แ่ัวน่ารัๆอะ!”
“เอาแบบที่ไม่เหมือนใรันเถอะ”
ผมฟัวามิเห็นทั้หมแล้ว่อยๆิาม เรียบ หรู แปล อสูมน่าสนใ ไม่เหมือนใร...อือ..
ผมเินไปหยิบเอสารบนโ๊ะหน้าห้อ หวานหลบให้ผมหยิบเอสารมาอ่านไ้สะว
ผมรับรู้ไ้ว่าเธอำลัมอผมอยู่ผมึเยหน้ามอเธอประมาว่า มีอะไร
แ่เธอลับหลบาผมะั้น ผมึเลิสนใเธอแล้วลับมาสนใเอสารในมืออีรั้
อือ...ยัไม่มี...น่าะใ้ไ้อยู่นะ ผมหยิบปาามาร์เอร์มาแล้วหันหลัไปเียนระานไวท์บอร์้านหลัอผม
เอี๊ย...เอี๊ย..
ุเยเลียเสียปาาไวท์บอร์บ้าไหมรับ
ผมโรเลียเลย...เหม็น้วย ผมปิฝาปาาลเมื่อเียนเสร็
‘ภูินมหวาน’
ลายมือสวยริๆนั่นแหละ อืมๆ ผมมอลายมือัวเออย่าภาภูมิใ
แล้วหันไปมอเพื่อนๆอย่าถามวามิเห็น
“...” เียบไมว้า ไม่เอา็บอันีๆเ๊ะ
ผมหันลับไปมอระานแล้วถอนหายใ หยิบผ้าึ้นมาลบระานแล้วลับไปยืนเียบที่เิม
“เอ่อ...ิลบไมอะ”
หนุ่มร่าท้วมรู้สึะื่อ...บีน...มิสเอร์บีน! ผมมอหน้านถามที่เหมือนะลัวๆผม ลัวอะไร
ผมไม่เยไป่อยใรสัหน่อย..
“ไม่มีใรอบ..นี่” ผมอบนิ่ๆามปิ
“แล้วมีใรบอไม่เอายัอะ”
ผมมอไปยัหนุ่มผมเินที่นั่อยู่บนัอเ็ผมเินอีนหนึ่ที่หน้าาเหมือนันทุระเบียนิ้ว
โอ้ แฝนรล่ะ
“...” ผมเียบมอนที่พูนิ่ๆ
ไม่ไ้อะไรหรอผมำลัเพ่สมาธิไปที่ารนับเรื่อประับวิบวับมามายที่หู้า้ายอเา
“นี่ วามินายีนะ”
นที่ถูทับอยู่โผล่หน้าออมาอบ นนี้ไม่เาะหูแหะ
ูเรียบร้อยแ่็ไม่เรียบร้อย...เ้าใไหม ผมรู้พวุเ่พวุ้อเ้าใ
“ั้นหรอ” ผมมอไปยัพวเาทั้สอนิ่ๆ
“แล้วทุนว่าไอะ ไทม์ว่ามัน็น่าสนใีนะ
น่าสนุี้วย” ไอ้หูวิบวับ...หมายถึไทม์น่ะนะ พูถามวามเห็น่อนะยิ้มนออมา
“็น่าสนุีนั่นล่ะ”
“อื้อ แปลี”
“น่าสนนะ” ทีผมถามไม่อบ ระิๆ ิเสียใ
“ั้นมีใรเสนออย่าอื่นไหม” หวานถาม
ทุนมอันไปมอันมา่อนะส่ายหน้าปิเสธ
“ั้น็เป็นีมนี้นะ” วันหวานลในสมุบันทึ้วยใบหน้ายิ้มแย้มวาเป็นประายอย่านึสนุ
“แบ่หน้าที่ันเลยไหม!” ไทม์ถามวาเป็นประาย
นี่แ่ทำาวิบวับันหรอ...
“ิิรรม่อน...”ผมอบ ไทม์พยัหน้า
“ผมอยาให้ลู้าเป็น---”
ใน่วที่ไท์ำลัะพูนั้น็ถูัึ้น
‘นาย รัิภั์ ภิทัษษ์ุลวศ์ มาพบอาารย์ นนท์นที ที่ห้อปรอในเวลานี้้วย’
ห้ะ ผมเนี่ยนะ ผมฟัเสียประาศแล้วมวิ้ว
“ุยันไปเลย”
ผมหันไปบอหวาน่อนเินออไปโยที่ไม่รู้ว่าอะไระเิึ้นับัวเอ
+วันหวาน+
“ุยันไปเลย”
ิพูับัน้วยน้ำเสียนิ่ๆามปิ แล้วเินออไป ถึมันะฟัูนิ่ๆแ่ันลับรับรู้ไ้ถึวามัวลปนวามสับสนอเาในน้ำเสีย
ันมอไปยัที่ๆเาเินออไปอย่ารุ่นิ
“หวานนนนนนนนนนนนนนนนน”
ันสะุ้โหยทันทีที่มีเสียัมาๆอยู่้าหู
“วาะโนใส่หวานทำไมเนี่ย” ันหันไปุปานวา
หูับเลย...ุ้ย
“เรียั้นานแล้วไม่หันเอนี่”
วาพูแล้วแลบลิ้นปลิ้นาใส่ัน ันเมินปานวาไปแล้วทำหน้าที่่อ
“ั้นุยัน่อเลยเนอะ” ันพู
“เฮ้อ ออไปสัที หายอึอัเลย”
“เฮ้อ” และอีมามาย
ทุนมีท่าทีผ่อนลายทันทีเมื่อิออไปาห้อ ันมอทุนในห้อ
ถ้าิรู้้อเสียใมาแน่ๆเลย
“เมื่อี้ไท์ะพูว่าอะไรหรอ”
ันเบี่ยวามสนใทุนให้ลับมาที่เรื่อสำั
“อ๋อ หึหึ...ือี้นะ ันิว่า...”
ไท์เสนอวามิเห็นยิ่ฟัยิ่เหื่อและิรรมสุท้ายทำเอาันาโอ้าปา้าเลยทีเียว
“อะ...เอาริหรอ” ันถามพลาปาเหื่อบนใบหน้า
“+1!”
“บว้วย!”
“ัน้วยๆ!”
“ัน็อยาเห็น! บว!” ทุนเอ่ยเห็น้วยอย่านึสนุ
บานยิ้ม...เลวอย่าไม่ปิบั
“หวานเียนรายานเร็ว แบ่หน้าที่ัน ่วน!” ปานวา พูอย่าึั
ิะ...หวานทำอะไรไม่ไ้ริๆ่ะ แ่หวาน็อยาเห็นนะะ
เพราะั้น...ิว่าทำเพื่อห้อนะะ ันั้หน้าั้าเียนรายานแล้วให้ ไท์ ับ
ไทม์ ุมารแบ่หน้าที่ในาน
ไม่วายสอแฝ็ิหาวิธีแล้เพื่อนร่วมห้ออนอย่าสนุสนาน ิะ
หวานอโทษ...หวานไม่ไ้ั้ใให้มันเิึ้น...แ่หวานเ็มใให้ทุอย่าเิึ้น่ะ!
+ิ+
ผมรู้สึถึลาร้ายแหะ อนนี้ผมเินมาถึห้อปรอแล้ว
มีรอเท้าหลายู่ถออย่าเป็นระเบียบอยู่้านหน้า เป็นรอเท้าายะส่วนให่
มีรอเท้าผู้หิอยู่สอสามู่...แ่ทุู่ล้วนเป็นรอเท้าหนัมันเาวับอนวัยทำาน
“ออนุารับ” ผมถอรอเท้าแล้วหยุอยู่หน้าห้อ
“เ้ามา” ผมเปิประูเาไปในห้อ วาหลายู่มอมาที่ผม
ผม้มหัวทำวามเารพแล้วหันไปปิประูอย่าเบามือ ร่าท้วมอรูนิ่...อะแฮ่ม
รูนนท์หันไปมอบุลแปลหน้าที่มีอุปร์อัเสีย ระาษ ล้อรบมือู็รู้ว่าเป็นนั่าว
ามวัลับมามอที่ผมทันทีที่ผมนั่ลบนพื้นระหว่าลุ่มนิอาวุธับนส่วนน้อยที่มีร่าอ้วนท้วมใบหน้าุร้ายละม้ายล้ายหมี...นี่ไม่ใ่เวลาเล่นสินะ
ผมสบมอวามที่มอมา้วยท่าทีที่สบนิ่
“เรียผม...มีอะไรรับ”
ผมถาม้วยน้ำเสียสุภาพและเารพ
“พวเามาหาเธอ...เามาทำ่าวเี่ยวับ---” รูนนท์มวิ้วอย่าไม่พอใที่โนัารสนทนาอย่าไร้มารยาท
“เธอือ ัสิส ใ่หรือเปล่า”
ผู้หินหนึ่เอ่ยถามผมแล้วพรวพราวิ่เ้ามามอผม้วยสายาที่้อารำอบ
“อะแฮ่ม...”
รูนนท์ระแอ่มไอเรียสินที่พุ่มายิระสุนำถามแสหน้าผมให้รู้ว่าที่นี่ือสถานศึษาวรอยู่ภายใ้ระเบียบและใ้ริยามารยาทอย่าเหมาะสม
“...” ผมมอพวเานิ่ๆเ่นเย
“ใ่ไหมะ?”
เธอถามย้ำเมื่อเห็นผมไม่อบำถามอเธอแ่รั้นี้เธอนั่สบเสี่ยมอยู่บนเ้าอี้นวมอย่าเรใ
ผมส่ายหน้าไปมาเล็น้อย่อน้อไปยัพวเาทีละน
“ไม่้ออายหรอ่ะ มี่ายเพล และ ่ายหนัมาเสนอานให้เธอเยอะแยะเลยนะ” เธอยัพยายามหา้ออ้าให้ผมยอมรับ ผมส่ายหน้าแล้ว้อหน้าเธอนิ่ๆโยไม่หลบสายา เธอมอผมอย่ามุ่มั่น เฮ้ๆ ะไม่ยอมริัเลยใ่ไหมเนี่ย นั่าวเป็นสิ่มีีวิที่น่าลัวที่สุแล้ว...เื่อผมสิ
--------------------
talk
อาทิย์หน้าผมสอบล่ะ ระิๆ ะปิเทอมแล้ว ็ะมาอัพบ่อยๆ...มั้นะ ฮะๆ
-ยัไม่ไ้แ้ำผิหรือรวทานนะรับ-
comment
-อบุที่ิามนะรับ!
-LoaJAbinSS-
ความคิดเห็น