คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter III Friendship with My Friend On The Beach
Chapter III Friendship with My Friend On The Beach
"ลาวา ชั้นอยากเล่นน้ำแล้วจริงๆน๊า นายรีบๆกินเหอะ ถ้าชั้นตากแดดนานๆแล้วกระดองมุงหลังชั้นสีซีด นายต้องรับผิดชอบลงสีใหม่ให้ชั้นนะ" เพื่อนเต่าตีหน้าเศร้า ออดอ้อนให้สหายสนิทรีบๆซดแครอทปั่นให้หมดในคราวเดียว
"ชั้นจะกระเดือกลงไปหมดแบบนั้นได้ยังไง ชั้นไม่ใช่นายนะ"ลาวาตาขวางใส่เพื่อนสนิทที่เข้ามาขัดขวางการละเลียดจิบแครอทปั่นในช่วงเช้าของตนเอง ฟาเฟ่สีสวยที่หายวับไปตั้งแต่ 10 วินาทีแรกเป็นหลักฐานได้อย่างดีถึงความไวระดับพระกาฬในการกินของทาว
"ฮะ ฮ่า นายจะว่าชั้นเป็นเต่าต๊วมเตี๊ยม ชักช้า เหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วล่ะ เพราะตั้งแต่ชั้นแพ้นายครั้งนั้น ชั้นสาบานกับแม่ย่านางที่บ้านชั้นเลยว่า ชั้นจะไม่มีทางช้ากว่านายเป็นเด็ดขาดไม่ว่าเรื่องไหนก็ตาม" ทาวยืดอกกล่าวอย่างภูมิอกภูมิใจ ในฐานะเต่าในป่าเดอะไรเตอร์ที่เอาชนะกระต่ายได้ แต่นั่นก็ไม่สำคัญเพราะไม่มีเต่าตัวไหนในป่าเดอะไรเตอร์มาเสียเวลาแข่งขันกับกระต่ายทองไม่รู้ร้อนอย่างลาวา
"ไอ้แม่ย่านางของนายนี่มันอะไรว่ะทาว? ชั้นไม่เคยเห็นว่าบ้านนายจะมีแม่ย่านางสักองค์ จะหมายถึงย่าแก่ๆที่บ้านนายก็ไม่น่าจะใช่นะ เพราะย่านายเป็นยังไม่ได้แต่งงาน ยังใช้นางสาวอยู่เลยว่ะ 555555+" ปากดีของคิดส์สอดเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับลาวี่ที่เข้ามาสมทบเมื่อตัดดีไซน์ฤดูร้อนคลอเล็กชั่นเสร็จแล้ว
"เออว่ะ แม่ย่านางอะไรของมันว่ะ ดูท่าจะศักดิ์สิทธิ์มากเอาการ ถึงได้ทำให้ทาวมันเร็วกว่าลาวาได้" ลาวี่มองบอสที่พูดถึงความไวของลาวาอย่างงงๆ แม้แต่แมงสาปที่โดนเหยียบจนแบน แขน ขาขาดจนเหลือจำนวนไม่ถึงครึ่ง แถมปีกยังหักด้วย ก็เดินเร็วกว่าลาวา และต่อให้ทั้งโลกเหลือแค่แมงสาปตัวนั้นตัวเดียวก็เหอะ ยังไงลาวาก็ไม่มีทางเอาชนะมันได้แน่
"เฮ้ยๆ ไม่เชื่ออย่าหลบหลู่เชียว ท่านเพื่อนรักทั้งสอง ข้าน้อยภูมิใจเสนอ แม่อย่านางฉบับพกพา"ทาวกล่าวพร้อมกับล้วงวัตถุชิ้นหนึ่งออกมาจากคอเสื้อ
"หือ!! มันคืออะไรว่ะ ดูไม่เหมือนแม่ย่านางเลยสักนิด" คิดส์ที่คอยาวพอจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้วัตถุที่ว่าเร็วกว่าเพื่อนบอก
"แม่ย่านางที่มันเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์บนเรือไม่ใช่หรอ แล้วมีย่านางของนายมันมันดูกลมๆแบนๆนะ"
"นั่นดิ"บอสพูดสนับสนุนลาวา "มันดูค่อนข้างกลมๆแบนๆ แล้วที่สำคัญมันมีลายแปลกๆด้วยว่ะ แม่ย่านางเท่าที่ชั้นรู้เป็นเทพีประจำเรือ เค้ามักออกเป็นสาวงามแล้วติดไว้บนหัวเรือนิ แบบของนายดูไม่เหมือนสาวงามเลยสักนิด ชั้นว่ามันเป็นลายอะไรสักอย่างและตัวอักษรมากกว่านะ"
"ไหนๆ ขอชั้นดูสิ"ผู้เชี่ยวชาญด้านของศักดิ์สิทธิ์อย่างเฮสถึงกับอดใจไม่ได้กับบทสนทนาที่ลอยไปกระทบเข้าหูเธอที่โต๊ะข้างๆ ความจริงเฮสเทียก็ไม่ได้สนใจวัตถุศักดิ์สิทธิ์เท่าไหร่นัก แต่ด้วยประสบการณ์ในการเขี่ยอย่างโชกโชนของเธอ ทำให้เจอวัตถุแปลกๆมากมายที่นักท่องเที่ยว หรือผู้ที่สัญจรไปมาระหว่างป่าเดอะไรเตอร์กับโลกภายนอกทำหล่นเอาไว้ เฮสเทียนอกจะเก่งด้านการออกแบบและตัดเย็บแล้วจึงมีความรู้ในด้านวัตถุมงคลและไม่มงคลต่างๆเป็นอย่างดี แล้ววัตถุมงคลที่ทาวเรียกว่าแม่ย่านางก็ถูกยื้อแย่งโดยเหล่าเพื่อนๆของทาวเอง คิดส์ที่สนใจวัตถุนั้นอย่างที่สุดกำลังออกแรงทุบกล่องใสรูปร่างกลมที่เก็บวัตถุนั้นไว้ภายใน เฮสมาทีหลังแต่ไม่ได้แปลว่ามีส่วนร่วมในการเอาวัตถุนั้นออกมาจากกล่องน้อยกว่าคิดส์จัดการงัดแงะกล่องด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมด
"เอาค้อนมั้ย?"ลาวาที่มองดูเพื่อนๆงัดกล่องแล้วอดสงสารไม่ได้ จึงแนะนำให้เพื่อนๆใช้ค้อน 1 เมกะตันที่ตนเองพกมาจากบ้าน จัดการกับกล่องดังกล่าว จะได้หมดทุกข์ หมดโศก ลาวาพำพัมอย่างหวังดีกับกล่อง
"ชั้วว่าชะแลงเหมาะกว่านะลาวา"บอสมองเฮสที่ใช้จงอยแงะกล่องอย่างลำบากลำบน จนอดสมเพช(กล่อง)ไม่ได้ ช่วยออกความเห็น "เอ๊ะ!! นั่นเฮสหรอลาวา" บอสอยู่ๆก็เกิดอาการความจำเสื่อมอย่างไม่น่าให้อภัย จำเพื่อนสาวร่วมห้องไม่ได้ซะแล้ว
"อ่าว ก็ใช่หน่ะสิ หงอนสีแดง ขนสีชมพู มือซ้ายถือถาดอาหาร ก็เฮสไง"ลาวามองดูเฮส พร้อมกับอธิบายสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเฮสเทียให้บอสฟัง
"ง่ะ ชั้นไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นลาวา ชั้นหมายถึงเฮสมาอยู่ที่นี่ไดยังไง แล้วเทรนล่ะ"บอสถามถึงเทรนแมวน้อย ที่แต่งโลลิตาฟูฟ่อง ขลิบระบายรอบๆด้วยริบบิ้นลูกไม้สีชมพู ทั้งที่เทรนเป็นตัวผู้ =[]=!! แต่ก็ไม่น่าแปลกใจ เพราะเทรนเป็นแมวที่ดูน่าจะจับมาแต่งตัวที่สุด หน้าตาน่ารัก แก้มเป็นพวงสีชมพู ปากเป็นกระจับเล็ก เรียวได้รูป หากเทรนนั่งนิ่งๆ เฉยๆ ก็คงคิดว่าเป็นรูปปั้นวีนัสเทพีแห่งความงาม เทพีที่ถูกจับให้ลองคลอเล็กชั่นฤดูร้อนซีรี่ส์ใหม่ของเฮส แล้วกำลังเดินเปิดตัวไวน์กลิ่นใหม่ของร้านSalt Seashore หรือหาดเกลือร้านที่ดังที่สุดในย่านนี้ แต่ตอนนี้กลับไม่ได้อยู่กับเฮสเทียอย่างที่เข้าใจกันในตอนแรก บอสเริ่มนั่งไม่ติด เทรนในวันนี้ดูสวยกว่าปกติมาก ทั้งที่ปกติก็สวยจนจะลากไส้คนเห็นได้อยู่แล้ว โดยเฉพาะกับคนที่ชมว่าเทรนสวยนั่นเอง
"นี่ก็แปลว่า...... คงไม่ได้หมายความอย่างที่ชั้นเข้าใจใช่มั้ยลาวา" บอสทำหน้าอย่างไม่น่าเชื่อกับคำตอบตัวเองที่ประมวลผลได้สดๆร้อนๆ
"คงไม่ไกลจากที่นายคิดหรอกบอส" คำตอบของลาวาไม่ได้ช่วยให้บอสรู้สึกดีขึ้นมาเลย บอสจึงเหลือตัวการสุดท้าย บุคคลที่เป็นคำตอบแน่นอนที่สุด เฮสเทีย ไม่รอให้เสียเวลาแม้สักวินาที บอสเข้าจู่โจมเฮสเทียด้วยความไวยิ่งกว่าปฏิบัติจู่โจมการของหน่วยสวาท
"เฮ้ยยยยย!! หยุดนะ นั้นของรักของหวงของชั้นนะ พวกนายทำแบบนั้นไม่ด้ายยยยยยยยย~" ทาวที่ตะลึงอยู่พักใหญ่ พึ่งได้สติจึงโดดเข้าใส่คิดส์กับเฮสที่รุมสะกัมวัตถุของรักของทาว โดยหมายจะแย่งของรักของตนคืน
"พวกนายอย่าทะเลาะกันนะ เป็นเพื่อนกันต้องสามัคคีกันสิ"ลาวี่ทนดูเหตุการณ์ยื้อแย่งไม่ไหวเข้าไปห้ามด้วยอีกคน เหตุการณ์ชลมุนวุ่นวายในช่วงเช้าบนโต๊ะอาหารนี้ได้ก่อความรำคาญกับลาวาเพียงแค่ ลาวายกแก้วหลบร่างทาวที่โดดเข้าใส่คิดส์กับเฮสเทียเพราะเกรงว่าแก้วแครอทปั่นจะหกแค่นั้นเอง
ในขณะที่ลาวาละเลียดจิบแครอทปั่นผสมกับลุ้นว่าวัตถุศักดิ์สิทธ์จะตกเป็นของใคร ระว่างคิดส์ที่มือกำลังทุบกล่องใส่วัตถุที่ว่าแต่เท้ายันเฮสให้ห่างจากวัตถุนั้นอีกที กับเฮสที่ฮึดสู้สุดๆ ปากก็จิกหัวคิดส์ เท้าข้างก็ยึดวัตถุไว้แน่น อีกข้างนึงก็ยันคิดส์เช่นกัน และดูว่าเฮสจะตกที่นั่งลำบาก เมื่อบอสกระโจนเข้ามาจับปีกเอสไว้ และพยายามดึงเฮสออกมา เมื่อตระโกนถามเฮสไม่สำเร็จว่าเทรนอยู่ที่ไหน แต่ถ้าดูรูปการแล้ว คิดส์ก็คงไม่ได้ดูดีไปกว่าเฮสเทียเท่าไหร่เมื่อลาวี่เข้ามาดึงแขนอีกข้างให้ออกไปด้วย บุคคลที่น่าจะได้ครอบครองมากที่สุดน่าจะเป็นทาว เจ้าของกรรมสิทธิ์วัตถุศักดิ์สิทธิ์ ซึ่งตามสายตาลาวาตอนนี้น่าจะเป็นวัตถุน่าสงสารมากกว่า
"อ้าวเบบี๋ ทำอะไรกันหรอจ๊ะ สภาพดูไม่ต่างจากลูกนกกระจิบเกิดใหม่แย่งหนอนกันเลยนะจ๊ะ"เสียงสยองเอ่ยถามขึ้น เมื่อรองเท้าส้นสูงสีแดงแปร็ดมาจอดเทียบโต๊ะของพวกเขา เหล่าแกงค์ป่วนแห่งป่าเดอะไรเตอร์ ลาวาที่พอจะรู้ถึงการมาของสาวสยองคนดังกล่าวรีบสะกิดเหล่าเพื่อนให้สงบลง แค่ดูท่าจะไม่ได้ผลสักเท่าไรนัก
"ชั้นถามว่า พวกนายๆกำลังทำอะไร!!"ระดับเสียงขึ้นอีกทั้งที่ตอนแรกฟังดูสบายๆ ทั้งเส้นเลือดบนขมับของมีสเกลือก็ตระตุกอย่างเห็นได้ชัด สัญญาณอันตรายที่สุด ลาวาพึมพำและค่อยๆถอยให้ห่างจากมิสเกลือให้มากที่สุด แต่ดูเหมือนเหล่าเพื่อนพ้องของลาวาจะยังไม่รู้ตัว
"คิดส์ถ้านายยังไม่หยุดชั้นจะหักค่าแรงนาย เฮสถ้าเธอยังไม่เอาเทรนกลับมาจากโต๊ะ 10 ชั้นก็จะลงโทษเธอ แล้วพวกนายทั้งสองบอส ทาว กลับที่นั่งได้ซะ ก่อนชั้นจะห้ามพวกเธอไม่ให้มากินข้าวที่นี่อีก~"มีสเกลือตะเบ็งเสียง เมื่อเริ่มทนไม่ไหวเมื่อไม่มีใครฟังหล่อนเลย กลุ่มชลมุนหยุดชะงักกันอย่างพร้อมเพียง คิดส์ตีหน้าเหยเมื่อคิดถึงค่าแรงที่ตอนนี้ก็ติดลบอยู่แล้ว เฮสเทียพึ่งนึกขึ้นได้ว่าทิ้งเทรนไว้กับกลุ่มเสือสมิงที่ชอบกินเด็กหนุ่มเป็นที่สุด จึงรีบแจ้นไปหาเทรน บอสที่ทราบที่อยู่เทรนแล้วก็ตามเฮสเทียไปติดๆ โดยหวังว่าตนเองจะเป็นคนแรกที่เข้าไปช่วยเทรนที่กำลังตกอยู่ในอันตราย ส่วนทาวรีบตระครุบแม่ย่านาง(ตามความคิดของทาว)เก็บใส่กระเป๋าแล้วกลับมานั่งที่
"เฮ้อ~ พวกนายนี่ก่อเรื่องได้ไม่เว้นแต่ละวันจริงๆ แล้วนั่น...ทาวชั้นเห็นนะ ไม่ต้องเก็บเลยเอามาให้ชั้นเด๋วนี้"มิสเกลือที่ตาไวอยู่แล้ว ย่อมรู้แน่นอนถึงสาเหตุของการทะเลาะกันของพวกเด็กๆ และแท้จริงหล่อนหมายตาวัตถุชิ้นนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว ของมีค่าไม่เคยรอดพ้นเงื้อมือของมิสเกลือไปได้หรอก "อ้อ คิดส์ความเสียหายวันนี้ชั้นจะหักจากค่าแรงนายนะ"มิสเกลือบอก เมื่อคิดส์ทำท่าจะย่องออกจากบริเวณนั้น คิดส์ที่คิดว่าตัวเองจะรอดพ้นจากการหักค่าแรงแล้วเดินคอตกจากไป และเข้าใจว่าถ้าเขาไม่ไปทำงานต่อค่าแรงของเขาต้องติดลบไปถึงเดือนหน้าแน่ๆ
"เอ้!! นี่จตุคารามเทพนิ ทาวเธอเอามาจากไหนกัน" มิสเกลือบอกเมื่อพิจารณาวัตถุต้องสงสัยนั้นอย่างถนัดตา
"อ่าว งั้นก็ไม่ใช่แม่ย่านางสิครับ" ลาวามุดออกมาจากใต้โต๊ะเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์สงบลงดีแล้วเอ่ยถามขึ้น
"ก็ไม่ใช่สิจ๊ะ จตุคามรามเทพเป็นวัตถุมงคลที่มีค่ามากและก็ศักดิ์สิทธิ์มากจ๊ะ เด๋วนี้บางองค์สูงถึง 5 ล้านบาทเชียวนะ"มิสเกลือไขข้อข้องใจให้ลาวา ตาก็จ้องพิจารณาจตุคามรามเทพด้วยสายตาแวววาว
"ห้าล้านบาทเชียว!!" ทาวรีบคว้าจตุคามของตนคืนเมื่อได้ทราบมูลค่าของมัน ถึงแม้ตอนแรกเขาจะเข้าใจว่าเป็นแม่ย่านางแบบพกพาก็ตาม
"อ่าวๆๆ รีบดึงไปเชียวนะ"มีสเกลือสงสัยไม่พอใจเมื่อคว้าจตุคามไว้ไม่ทันขณะที่ทาวดึงออกไป "เชอะ ชั้นไม่สนก็ได้จ๊ะ แต่อย่าให้ชั้นเห็นคราวหน้าเชียวจะตัดให้หลุดออกมาทั้งคอ อ้อ!! ที่สำคัญกินแล้วอย่าลืมจ่ายด้วยล่ะ ของทาว 49 ลาวา 25 งดเชื่อเบื่อทวงนะจ๊ะ"มิสเกลือประกาศสงครามครอบครองจตุคามของทาวแบบไม่เกรงใจ ทั้งยังขู่จะเอาชีวิตของทาวอีก แบมือกระดิกนิ้วเรียกเอาตังค์ค่าเครื่องดื่มจากพวกเขาทั้งสอง
เมื่อจ่ายค่าเครื่องดื่มเสร็จทั้งสองก็เดินลงหาด เดินลัดเลาะเรียบไปตามชายฝั่งของหาดเดอะไรเตอร์ หาดเดอะไรเตอร์เป็นที่สวยงาม มีธรรมชาติทางทะเลครบถ้วนสมบูรณ์ ถึงแม้จะเป็นทะเลที่ถูกสร้างขึ้นก็ตาม ตามแนวหาดทางด้านนี้เต็มไปด้วยเกาะแก่งและโขดหิน เป็นที่อยู่ของสัตว์น้อยนานาพันธ์ เพราะเป็นแหล่งป้องกันภัยจากสัตว์ร้ายได้อย่างดี
"ในตอนแรกชั้นไม่คิดว่ามันจะเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีค่ามากขนาดนั้นนะลาวา"ทาวเอ่ยขึ้น เมื่อทั้งสองเดินมาถึงโขดหินแห่งหนึ่งลับตาคน
"อืมม นั่นสิ ชั้นมองยังไงมันก็ไม่น่าจะมีค่าถึง 5 ล้านบาทหรอก"ลาวาตอบขณะพยายามแงะเพรียงตัวหนึ่งให้หลุดออกจากโขดหินตรงหน้า เพรียงไม่สามรถหนีพ้นจากสัตว์ร้ายอย่างลาวาได้
"ลาวา นายว่าชั้นควรทำยังไงดี ในเมื่อมันมีค่ามากขนาดนั้น ชั้นต้องเป็นอันตรายแน่ๆเลย"ทาวเริ่มซึม น้ำตาเอ่อปริ่มขอบตาเมื่อคาดการณ์เหตุร้ายที่จะเกิดกับตนข้างหน้า แม้แต่มิสเกลือยังขู่จะเอาชีวิตของเขา
"นายอย่าคิดมากไปสิทาว"ลาวาหันมาตบไหล่เพื่อนปลอบใจเมื่อแซะเพรียงออกจากโขดหินด้านหน้าได้สำเร็จ เพรียงตัวน้อยไม่รอดพ้นเงื้อมือของลาวาจนได้"นายยังมีชั้นอยู่ทั้งคนนะทาว ยังไงซะ ถ้านายตกอยู่ในอันตราย ชั้นก็ต้องช่วยนายแน่" ทาวมองลาวาด้วยความซาบซึ้งใจ เพื่อนคนนี้คงไม่ทิ้งเขาแน่ หากเขาเกิดอันตรายขึ้น ทาวรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาดเมื่อลาวากุมมือทาวไว้แล้วบีบแน่นๆ แล้วทาวยังรู้สึกเจ็บเพราะกระดองเพรียงน้อยเจ้ากรรมทิ่มมือเขา
ครืนนนนนนนนนนนนนนนน!!! เสียงคลื่นลูกใหญ่สาดเข้าช่องว่างของโขดหิน กระเซ็นเข้ามาถูกทั้งสองจนถลาล้มกลิ้งไป
"เกิดอะไรขึ้นหน่ะลาวา"ทาวที่ล้มกลิ้งเป็นคนแรก เพราะน้ำหนักตัวของทาวไม่สามารถทานกับกระแสน้ำที่แรงขนาดนั้นได้
"ชั้นกำลังถูกทับหน่ะสิทาว!!"ลาวาตระโกนบอกทาว "และนายก็ลงไปจากตัวชั้นซะที" ลาวาเริ่มอารมณ์เสียนี่เป็นครั้งที่สองของวันที่เขาถูกสหายตัวน้อยของเขาทับ เขาไม่ได้รังเกียจเพื่อนตัวน้อยของเขาเลย แต่การที่เขาถูกทาวทับ มันทำให้การเคลื่อนไหวของเขาเป็นไปอย่างยากลำบาก ถ้าจะพูดให้ถูกเขาขยับตัวไม่ได้เลยต่างหาก น้ำหนักตัวทาวไม่ใช่น้อยๆเลยเมื่อบวกกับกระดองอันเป้งบนหลังทาว
"รู้สึกว่าเราจะถูกน้ำพัดเข้ามาในที่ไหนสักแห่งแล้วล่ะทาว"ลาวาบอกทาวเมื่อลุกขึ้นได้ และพิจารณาไปรอบๆบริเวณ
"หมายความว่ายังไงลาวา เราจะออกไปไม่ได้หรอ"ทาวเริ่มขวัญเสียเพราะบริเวณนั้นมีแค่แสงสว่างบางๆที่ลอดจากซอกหินเข้ามาเท่านั้น ทั้งยังมีกลิ่นเกลือโชยอบอวลไปทั่ว
"ไม่หรอกน่า ต้องออกไปได้สิ เราลองช่วยกันหาทางออกกันดีกว่าน่า"ลาวาปลอบใจสหายรัก เขาเข้าใจดี ทาวเป็นคนที่กลัวความมืด แม้แต่ในกระดองของเขาเอง เขาก็ไม่เคยเข้าไป เพราะด้วยเหตุผลว่า มันมืด ทั้งๆที่เต่าทั่วไปก็ไม่มีสักตัวที่กลัวการเข้าไปหลบในกระดอง
"นี่มันเที่ยงแล้วนะ น่าแปลกใจที่พวกนั้นยังไม่มากินข้าวกัน"บอสเอ่ยถามขึ้นเมื่อเหล่าแกงค์เดอะไรเตอร์ไม่ครบทีมในช่วงเที่ยง
"คงไปเล่นน้ำละมั้ง พวกนั้นไปเล่นน้ำกันนิ"คิดส์บอกขณะที่ยัดไก่ย่างเข้าปาก เคี้ยวตุ้ยๆ วี่เหลือบดูด้วยสายตาไม่ไว้วางใจ กระดูกนั่น ก็คงไม่เหลือด้วยกระมัง วี่คิดอย่างสยดสยอง
"น่าแปลกจริงๆ หวังว่าคงไม่เกิดอะไรขึ้นกับพวกนั้นนะ"เฮสเริ่มเอะใจกับความผิดปกติของกลุ่มเพื่อน แต่ก็ไม่ได้ทำให้สมาธิของหล่อนละไปจากการเติมลูกไม้ตรงนี้นิด ตรงนั้นหน่อยบนเสื้อชุดกระโปรงของเทรน
"แล้วตรงนี้น่าจะมีระบายสีชมพูเพิ่มมั้ยบอส"เฮสเทียกับบอสกลายเป็นคู่ชี้กันไปแล้ว จากการช่วยเหลือเทรนจากโต๊ะ 10 เรามีอะไรคล้ายกันหลายอย่าง บอสบอกกับเฮสก่อนที่ทั้งคู่จะตกลงทำสนธิสัญญาแบ่งเทพีเทรนกัน คนละชั่วโมง โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลยสักนิด
"อื้อ ดีสิ แต่ขอบนอกของชายผ้ากันเปื้อนชั้นจองนะ"บอสซึ่งเริ่มสนใจกับคู่มือการตกแต่งผ้ากันเปื้อนอย่างง่ายเริ่มจับจองพื้นที่มั่ง"สองคนนี้นิ ไม่ยอมหยุดแต่งตัวเทรนตั้งแต่เช้าแล้วนะ"ลาวี่เริ่มจะมีน้ำโหมั่ง ก็ตั้งแต่เช้าของวันนี้ยังไม่ถึงคิวของเธอที่จะแต่งชุดให้เทรนเลย เธอเองก็มีคลอเล็กชั่นใหม่ที่จะลองให้เทรนเหมือนกัน
"ผมว่าลองออกไปตามดีหามั้ยฮะ"เทรนที่อยากขยับเนื้อ ขยับตัวให้ห่างจากเฮสเทียและบอสออกความเห็น
"อืมมก็ดีนะ ชั้นเองก็ว่างตอนบ่าย"คิดส์ที่ยัดไก่ย่างทั้งตัวเข้าปากหมดเกลี้ยงแล้วเริ่มหาลู่ทางอู้งาน ตอนบ่ายคิดส์ไม่ได้ว่างหรอก แต่มิสเกลือไม่อยู่ก็แปลได้ว่าเขาว่างได้เช่นกัน
กลุ่มสมาชิกเดอะไรเตอร์จึงได้เคลื่อนขบวนตามหาผู้สูญหาย ในที่นี้คือทาวและลาวา ไปตามส่วนต่างๆของหาดที่พอจะเดินตามหาได้
"ไม่มีวี่แววเลย รอยเท้าก็ถูกคลื่นซัดไปหมดแล้ว"คิดส์บอกเมื่อใกล้ถึงเวลามีสเกลือจะกลับ
"อืมม นั่นสิ พวกนั้นคงกลับบ้านไปแล้วมั้ง อาจจะไปทานข้าวที่บ้านก็ได้"วี่ช่วยออกความเห็น ทั้งที่มันเป็นไปไม่ได้ที่ทั้งสองจะไม่มาทานข้าวกับเพื่อน และเป็นไปไม่ได้ที่ลาวาและทาวจะขาดการติดต่อนานขนาดนี้ อย่างน้อยทั้งสองคนน่าจะมาเอาการบ้านของบอสไปลอกก่อนที่จะขาดการติดต่อไป แต่ในรูปการณ์นี้ มันผิดปกติแน่
"เอ่อ ผมว่าไปตามที่บ้านดีมั้ยฮะ"เทรนช่วยออกความเห็นเมื่อเห็นว่าตามหาทั่วหาดจนหมดแล้วก็ยังไม่พบทั้งสองคน
"อื้อๆชั้นเห็นด้วย"เฮสเทียและบอสเออ ออตามอย่างเห็นด้วยเป็นที่สุด อย่างน้อยเขาก็จะได้กลับไปอ่านเคล็ดลับการตกแต่งริบบิ้นและลูกไม้อย่างมืออาชีพเล่มนั้น ก่อนที่จะถึงคิวแต่งตัวให้เทรนอีกรอบ
----------------
ความคิดเห็น