คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter I Beging นำพา 70%
Chapter I Beging นำพา
“อย่านะ”เสียงแผ่วๆเล็ดลอดจากลำคอ
“อึ๊ก.....อ๊า” สองมือที่ผลักไสเริ่มอ่อนแรงลง นิ้วมือเรียวจิกแผ่นหลังของอีกร่างที่โถมเข้ามาทับ
“ยะ..หยุดนะ อะ ยะ หยุดดด”เสียงกระเส่าสั่น ครางจับไม่ได้ศัพท์เรียกรอยยิ้มบางจากคนมอง ร่างขาวเนียนกระจ่างแก่แสงจันทร์ในเวลานี้ ต่อให้ร้องขอยังไงเขาก็ปล่อยไปไม่ได้ คลาร์กยิ้มเย็นให้กับร่างที่บิดเร่าด้วยความทรมาน แล้วหันไปหยิบขวดที่บรรจุไปด้วยของเหลวสีอำพันเหนียวหนืด
น้ำผึ้ง!!
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!”
แฮ่กๆๆ~! สะดุ้งขึ้นตื่นขึ้นมากลางดึกอีกแล้ว นี่เป็นคืนที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น...ความฝันก็ซ้ำๆซากๆเรื่องเดิม แล้วที่น่าโมโหที่สุด ทำไมต้องเป็นชั้นกับนายด้วย “คลาร์ก โมนารอค”
แสงรุ่งอรุณในตอนเช้าตรู่ช่วยขับไล่ความมืดมิดของยามค่ำคืน แต่ก็ไม่ได้ไล่ฝันร้ายให้จากไปได้ ดวงตาสีครามเหม่อลอย ครุ่นคิดถึงเรื่องราวในความฝัน มันคุ้นราวกลับว่าเคยเกิดขึ้นจริง มันก็จริงอยู่ที่เขาเคยรู้จักกับชายผู้นั้น แต่ความสัมพันธุ์ที่ลึกซึ้งนั่น เขาไม่มีวันยอมรับแน่ว่ามันเป็นความจริง ชายผู้ได้ชื่อว่าเป็นเสือผู้หญิงอันดับหนึ่ง ถูกผู้ชายยำยี รู้ไปถึงไหน อายไปถึงนั่น ผมสีทองระยับสะบัดปลิวไปตามแรงสั่นของเจ้าของเพื่อไล่ความครุ่นคิดในใจไปให้หมด ใบหน้ากระจ่าง เรียวสวย ได้รูปต้องแสงแดดยามเช้า ดวงตาสีน้ำทะเลส่องประกายทอดมองผืนน้ำสีเดียวกัน ดีโน่จึงเป็นรองกัปตันเรือที่ใครๆต่างก็ต้องมนต์สะกดได้ง่ายๆ
“ตึ๊กๆๆ” เสียงรองเท้าบุ๊ทดังตรงรี่เข้ามาหาอย่างเร่งด่วน ลูกเรือในสังกัดเรือโจรสลัดพรายกระซิบนั่นเอง
“ท่านเสนา ข้ามีข่าวไม่ดีเท่าไหร่”
“มีอะไร? ว่ามาสิ”สีหน้าเป็นกังวลของลูกเรือทำให้ดีโน่แปลกใจ เกิดอะไรขึ้น??
“เอ่อ...กัปตันเรือหายตัวไปแล้ว”
“ห๊า!! ” โกหกน่า คิ้วเรียวม้วนขมวดเป็นปม “อะไรว่ะ!! ยิ่งกว่าโลกจะแตกอีก นี่จะทำยังไงต่อไปดี เมื่ออยู่ๆก็ถูกลอยแพแบบไม่ทันตั้งตัวแบบนี้ - -+ ”
“แต่....กัปตันทิ้งเด็กนี่ไว้แทน” ร่างสูงบางของเด็กหนุ่มแต่งกายมอมแมม ส่งรอยยิ้มและประกายแววตาสีเทาหม่นตรึงสายตาให้กับเขา “คลาร์ก” ชื่อที่เด็กหนุ่มคนนั้นบอก แววตาใสซื่อบริสุทธิ์ทำให้เขาหลงใหลในความใสซื่อ ในช่วงรักษาการแทนกัปตัน เขาต้องดูแลเด็กนี่ไปจนกว่าลูคัสจะกลับมา นี่เป็นความทรงจำครั้งแรกที่เขาจำได้ ในครั้งแรกที่ได้พบกับชายผู้นั้น น่าจะเรียกว่า......เด็กชายคนนั้นซะมากกว่า
“ผมชื่อคลาร์กฮะ” เด็กชายบอกซ้ำเมื่อเสนาซ้ายจ้องเขาอยู่นาน เหมือนไม่เข้าในภาษาที่เขาพึ่งพูดแนะนำตัวออกไป
“ฉันรู้แล้วน่า ไม่ได้หูหนวก” ดีโน่ชักเริ่มหงุดหงิดกับท่าทางอวดดีของเด็กน้อยคนนี้ สายตาที่มองตอบเขากลับมา เหมือนกับมองเขาได้ทะลุปรุโปร่ง รู้ทันยังไงแบบนั้น
“ผมทราบฮะ แต่เห็นคุณจ้องผมอยู่นาน มีอะไรติดที่หน้าหรอครับ”มือน้อยๆเริ่มป่ายปะ สำรวจตามใบหน้าของตัวเอง เผื่อจะค้นพบสาเหตุที่ดีโน่จ้องเขา
“น่ารักดีเหมือนกันนี่” เสนาซ้ายมองยิ้มๆ บางทีเขาอาจจะคิดมากไปเอง
“ฉันจะหาที่อยู่ให้นายนะ คงไม่เป็นไรนะ ถ้านายจะต้องนอนห้องเดียวกับฉัน บังเอิญมันว่างแค่ห้องเดียวเท่านั้น เจ้าของห้องเดิมเขาเป็นเพื่อนกับฉันเองล่ะ แต่เขาก็หายตัวไป แล้วกับตันเรือของฉันก็หายตัวไปอีกที ไม่รู้ว่าว่างกันนึกรึไงนะ หรือข้างนอกมีอะไรดี หายตัวกันไปบ่อย นี่ฉันต้องดูแลเรือต่อคนเดียว พวกมันจะรู้มั้ยว่าฉันต้องยุ่งแค่ไหน....etc.” ดีโน่พล่ามยาวให้กับผู้มาใหม่ฟังพร้อมกับลากมือเข้าห้องด้วยความยินดีอย่างปิดไม่อยู่กับรูมเมทคนใหม่ ความจริงตั้งแต่เมลวิซเสนาขวาประจำเรือหายตัวไป เขาก็เบื่อที่ต้องนอนคนเดียวทุกคืน
“ผมยินดีฮะ ถ้าต้องได้อยุ่กับคุณดีโน่”เสียงใสใสตอบกลับข้อความยาวพล่ามของเขา เล่นเอาแทบสะอึกน้ำลาย ไอ้หนูนี่...หมายความว่าไงว่ะ? ร่างสูงหันกลับมามองร่างที่เดินตามเขามาต้อยๆอย่างสงสัย แต่เมื่อสบกับสายตาที่ใสซื่อ กลมโตเหมือนลูกกวางน้อย ทำให้เขาไม่อยากคิดอะไรต่ออีกกับคำตอบกำกวมชวนคิดลึกนั่น
“นั่น เตียงนั่นของนาย แล้วก็หีบเก็บของตรงนั้น ห้องน้ำซ้ายมือ เตียงฉันตรงนี้”ดีโน่บอก พร้อมกับชี้แนะนำสถานที่ภายในเคบินของเสนาเรือโจรสลัดพรายกระซิบ
ภายในระยะเวลาสองสัปดาห์ที่เขาได้อยู่ร่วมกับคลาร์ก ดีโน่รู้สึกถึงความผูกพันกับเด็กชายคนนี้ เหมือนกับเป็นน้องชายคนนึง เขาได้คอยฝึกสอนกลยุทธ์การเดินเรือ และฝีมือดาบให้กับคลาร์ก และตัวเด็กชายเองก็เป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย เรียนรู้เร็วจึงเป็นที่ถูกใจของชายหนุ่มเป็นอย่างมาก
“นายไม่คิดอยากอยู่บนเรือลำนี้ตลอดไปหรอ คลาร์ก”ดีโน่ถามขึ้นหลังจากฝึกซ้อมดาบกันเสร็จในยามเย็นวันหนึ่ง
“ถ้าเป็นไปได้ ผมก็อยากอยู่แบบนี้ตลอดไป แต่ผมมีธุระต้องทำให้เสร็จฮะ”แววตาสีเทาหม่นใสประกายซื่อเช่นเดิมตอบเขากลับมา
“ห๊า? อะไรหรอ?? บอกฉันมาสิ ฉันจะได้ช่วยนายอีกแรง ”
“เห!?! ไม่เป็นไรฮะ แค่นี้ผมก็รบกวนคุณดีโน่มามากแล้ว” คลาร์กโบกไม้โบกมือปฏิเสธอย่างเกรงใจเมื่อดีโน่ขออาสาที่จะช่วย
“ไม่เป็นไรนา มีอะไรก็บอกมา ฉันช่วยนายได้แน่นา” ดีโน่กอดคอคลาร์กอย่างสนิทใจ ยังไงสำหรับดีโน่คลาร์กก็เหมือนน้องชายที่เขารักมากคนนึง การจะช่วยเหลือน้องชายที่ลำบากย่อมไม่ใช่เรื่องเดือดร้อนสำหรับเขาแน่ แม้ว่าเรื่องนั้นมันจะยากมากแค่ไหนก็ตาม
“ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป ผมก็อยากให้.....”ดวงตากลมบ็อกใสซื่อเงยมองหน้าเขาอย่างอ้อนวอน “แต่.....ถ้าหากรบกวนเกินไปละก้อ ก็ไม่เป็นไรนะฮะ” ใบหน้าน้อยๆก้มลงอย่างมารยา ตีหน้าเศร้าได้อย่างสนิทใจ จริตเกรียนแรกถูกงัดขึ้นมาใช้เมื่อกลัวว่าดีโน่จะเปลี่ยนใจในคำขอของเขา
“ห๊า!?! อะไรเล่า มีอะไรนายก็บอกฉันมาสิ ฉันช่วยนายได้ทุกอย่างน่า”ดีโน่รับปากอย่างทันทีเมื่อเห็นสหายตัวน้อยทำท่าทางเศร้าเหลือเกิน
“จริงนะฮะ คุณดีโน่รับปากแล้วนะฮะ”มือน้อยๆของคลาร์กเขย่าแขนดีโน่อย่างดีใจที่เขารับปาก
“สัญญาก่อนได้มั้ยฮะ..” นิ้วก้อยน้อยๆชูขึ้นรอรับคำสัญญา ดีโน่เกี้ยวก้อยรับสัญญาอย่างไม่ลังเล โดยหารู้ตัวไม่ว่าหายนะมาเยือนแล้ว รอยยิ้มเจ้าเหล่ผุดขึ้นที่ริมฝีปากของคนเจ้าแผนการแต่ไม่วายจะไร้สิ้นซึ่งมารยา สีหน้าเว้าวอน อ้อนขอยังปรากฏบนใบหน้ากลม ดวงตาใสซื่อเงยสบกับดวงตาสีครามอบอุ่นของดีโน่ ริมฝีปากชมพูน้อยๆเอื้อนเอ่ยประโยคที่อยู่ภายในใจ
“ผมแค่อยากให้คุณดีโน่..............สอนว่ายน้ำฮะ” ใบหน้ากลมดิกยิ้มให้เขาทั้งตาและปากเมื่อเอ่ยคำขอจบ หน้าตาหวอของดีโน่ปรากฏประดับแก่สายตาตามความคาดหมายของคนเจ้าวางแผน มีรึที่อยู่ด้วยกันมา2 อาทิตย์เขาจะไม่รู้ว่า.....ดีโน่ว่ายน้ำไม่เป็น!!!
“นะฮะ ก็แค่สอนว่ายน้ำ”โดยไม่รอให้ดีโน่ปฏิเสธหรือตอบรับ สองมือน้อยๆก็ลากดีโน่ลงทะเลทันทีด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล แววตาที่เคยใสซื่อ ก็เปลี่ยนเป็นประกายแวววาว ปากฉีกยิ้มกว้างด้วยความถูกใจเป็นที่สุด
ซ่าสส~!!!
อ่อกส์~!! บุ๊งๆๆ
ท่าทางทุลักทุเลของอาจารย์ดีโน่จมปริ่มๆ ผลุบๆโผล่ๆบนผิวน้ำ ทั้งยังถูกกระแสน้ำพัดไปซ้ายที – ขวาที ทำให้ลูกศิษย์เจ้ามารยาต้องเปิดคอร์สจำเป็นกลางทะเล!!
“นี่ คุณดีโน่ฮะ ผมสอนให้คุณว่ายท่าฟรีสไตล์ ไม่ใช่หมาตกน้ำ ต้องยกแขนขึ้นแบบนี้ วาดมือสลับไปมาแบบนี้นะฮะ ไม่ใช่แบบนั้น!!”เสียงตระโกนของอาจารย์จำเป็นแข่งกับเสียงคลื่นดุลูกศิษย์สถาณการณ์พาไป
“ทำไมมันยากแบบนี้ฟ่ะ ยกแขนเรอะ เอ๊า~! อึ๊บบ!! เฮ้ยย!! อั่ก~!!”ดีโน่บ่นพึมพำพร้อมกับยกไม้ยกมือตามท่าที่คลาร์กทำให้ดูเป็นตัวอย่าง แต่กระแสน้ำเจ้ากรรมก็พัดมาอีกระลอกหอบเอาเขาไปไกลจากจุดเดิมหลายเมตร
“ตั้งใจหน่อยสิฮะ ผมบอกคุฯหลายรอบแล้วนะ ว่าต้องทำแบบนี้..... แบบนี้.....”อาจารย์น้อยตามประกบพร้อมทั้งออกท่าทางให้ดูอีกรอบ
“ก็ทำแล้วไง แบบนี้..... แบบนี้.....ใช่มั้ย? เฮ้ยย~!! อ่อกส์~!”แล้วคลื่นก็ซัดดีโน่อีกระลอก
จาก 30 นาที เป็น1ชั่วโมง เป็น2ชั่วโมง และ..อีกนานพอควร จนทั้งไม่สังเกตว่าพระอาทิตย์ได้ถูกแทนที่ด้วยพระจันทร์วันเพ็ญ ท้องฟ้าสีส้มยามเย็นก็แปรสภาพเป็นผืนฟ้ายามราตรีที่มืดมิด ไร้ซึ่งแสงดารา คงไว้เพียงแต่แสงจันทร์นวลส่องสว่างพอให้เห็นชัดในความมืด
“นี่มืดขนาดนี้แล้วหรอฮะ”คนที่พึ่งรู้ตัวเงยหน้ามองท้องฟ้า แล้วหันมามองคนที่นานขนาดนี้แล้วยังทำได้แค่ลอยตัวในน้ำ
“.............”ไร้เสียงตอบกลับจากคนข้างๆ ดีโน่เงยหน้ามองท้องฟ้าตามคลาร์กแล้วเดินดุ่ม น่าจะเรียกว่าลอยดุ่มมากกว่า กลับขึ้นฝั่งอย่างทุลักทุเล เนื่องจากกระแสน้ำยามดึกนั้นเป็นลมทะเล ที่พัดลงทะเล ต้านแรงการกลับขึ้นฝั่งของเขา การขึ้นฝั่งด้วยเรี่ยวแรงของเขาตอนนี้จึงเป็นไปได้อย่างยากเย็น
“เอ๊? จะกลับแล้วหรอฮะ ผมยังว่ายไม่เก่งเลย..” ไม่พูดเปล่า ลูกศิษย์ตัวดียังกระโดดขึ้นหลัง ทุ่มน้ำหนักตัวลงไปอย่างเต็มที่
เฮ้ยย~!! ตูมมม!!!!
“นี่นายจะฆ่าฉันรึไงห๊า~!!” ดีโน่หันกลับมาแว๊ดๆใส่คลาร์ก เมื่อสลัดเจ้าตัวดีลงจากหลังได้
“ผมแค่อยากขี่หลังคุณกลับนี่ฮะ ไม่คิดว่าจะทำให้คุณโกรธ”แววตากลมโตนั่นเริ่มจะมีน้ำใสใสคลอเบ้า เอาล่ะสิจริตเล่มเกวียนที่ 108 เริ่มงัดออกมาใช้อีกรอบแล้ว มีหรือดีโน่จะไม่ติดกับมารยาเจ้าเล่ห์ของสหายตัวน้อยของเขาได้
“เออๆ ก็ได้ขึ้นมาสิ”
เด็กหนุ่มตัวน้อยขึ้นเกาะหลังดีโน่ นอนซบกับแผ่นหลังกว้าง เกาะหนึบแน่นราวกับกลัวว่าดีโน่จะปล่อยเขาหลุดตกลงมาระหว่างทาง
ท่ามกลางแสงจันทร์ในคืนมืดมิดนี้ ตลอดทางเดินกลับขึ้นเรือมีเพียงเสียงสาดคลื่นกระทบฝั่ง รอยเท้าคู่ใหญ่ของดีโน่ที่เดินเรียบชายหาดไปเป็นสาย เสียงลมหายใจเข้า-ออกเป็นจังหวะของคนบนหลังบอกให้รู้ว่าหลับสบายแค่ไหน
ดองกันอีกครา =w=
ความคิดเห็น