โรงเรียนเพี้ยน ครูยากูซ่า นักเรียนติ๊งต๊อง

ลำดับตอนที่ #3 : [ ทำไมฉันต้องเรียนโรงเรียนเดียวกับมัน ]

 “หมิว...วันหลังห้ามว่าน้องอย่างนี้อีกนะลูก” ห้ามยังไงหนูก็จะทำค่ะ ก็อาม๊ายังไม่รู้ธาตุแท้มันนี่ค่ะ

 

“เออ..ใช่ อาม๊าลืมบอกไป พวกหมิวจะอยู่โรงเรียนเดียวกับมาร์คนะลูก” ห๊าาาา!!!!~ โอ้ลูซิเฟอร์ ทำไมท่านชั่งโหดร้ายกับข้าอย่างนี้

 

“เออ...อาม๊า หนูไม่อยู่โรงเรียนนี้ได้ไหมอ่ะ” พรีสสสส!!! ได้โปรดหนูไม่อยากอยู่โรงเรียนเดียวกับไอ้เด็กเวรนี่อ่ะ

 

“ไม่ได้ลูก แม่ส่งชื่อลูกเข้าไปแล้ว” งั้นก็เอาออกได้นี่ค่ะ นะ นะ พรีสส!!!

 

“แต่...”…

 

“พี่ไม่ดีใจเหรอครับที่จะได้อยู่โรงเรียนเดียวกับผม” ไม่....ไม่เลยแม้แต่น้อย

 

“เห็นไหมลูก ว่ามาร์คเขาอยากอยู่โรงเรียนเดียวกับลูกจะตาย” โห่! อาม๊าค่ะ อาม๊ามาเป็นหนูไหมค่ะ อาม๊าจะได้รู้ว่าหนูเศร้าใจขนาดไหนที่ต้องอยู่โรงเรียนเดียวกับไอ้เด็กนรกอย่างงี้

 

“แต่อาม๊าค่ะ” ถือว่าหนูขอร้องได้ไหมค่ะเนี่ย

 

“ไม่มีแต่ค่ะคุณลูกขา!!!” เออ... อาม๊าค่ะ บอกหนูดีๆก็ได้ค่ะ ไม่ต้องทำเสียงอย่างงั้นก็ได้ค่ะ คือ..มันสยองอ่ะค่ะ

 

“ตกลงตามนี้ใช่ไหมครับ” ไอ้มาร์คแกหุบปากไปเลยได้ไหม ผู้ใหญ่เขาจะคุยกัน ไอ้เด็กเวรนี่

 

“จ๊ะ” เออ....อาม๊าจะคุยกับไอ้มาร์คใช่ไหมค่ะ หนูจะได้ขึ้นห้อง

 

“พี่ครับ” อย่ามาเรียกฉันด้วยน้ำเสียงอันน่ารักอย่างนี้ได้ไหม คือ...ฉันสยองว่ะ

 

“อะไร” ถ้ามันเป็นเรื่องไร้สาระล่ะน่าดู

 

“ขึ้นห้องกันเถอะ” ห๊าาาา!!!!~ ไอ้มาร์คเมื้อกี้แกพูดว่าอะไรนะ เออ...คือ...รู้สึกว่าจะได้ยินกันถ้วนหน้าเลยนะ ทั้งเพื่อนฉันแล้วก็อาม๊านี่เป็นก้อนหินไปแล้ว เออ...ไอ้มาร์คแกไปหัดเรียนภาษาไทยมาใหม่นะ นี่แกเป็นคนไทยจริงรึเปล่าเนี่ย พูดซะคิดเลย...

 

“มะ...มาร์ค ลองพูดประโยคเมื่อกี้ใหม่ซิลูก” นั่นดิ ขออีกรอบ หูฉันเพี้ยนรึเปล่าเนี่ย

 

“อ๋อ ก็...ขึ้นห้องกันเถอะไงครับ” ให้ตายเถอะสโรบิ้น คือนี่มันน้องฉันแน่เหรอว่ะ (ถึงไม่ค่อยอยากจะยอมรับเท่าไหร่ก็เถอะ)

 

“เออ...อาม๊าคิดว่า...อาม๊าน่าจะให้มาร์คไปเรียนพิเศษภาษาไทยเพิ่มนะ” อือ หนูก็คิดว่ายังงั้นแหละ

 

“ทำไมอ่ะครับ” นั่น ดูมัน...โง่ซะเต็มประดา ฉันไม่น่ามีน้องอย่างแกเลยจริงๆ

 

“ก็แกใช้ภาษาไม่ถูกไงไอ้ฟรายยย!!! นี่แกเป็นคนไทยจริงรึเปล่าเนี่ย พูดภาษาไทยยังไม่ถูกเลย นี่ขนาดฉันไปอยู่ฝรั่งเศสมาตั้ง 5 ปี นานๆจะกลับมาไทยซักที ฉันยังใช้ภาษาไทยได้ดีกว่าแกซะอีก นี่ฉันมีน้องโง่ได้ใจถึงขนาดนี่เลยเหรอเนี่ยให้ตายซิ” โว้ยยย!!! ไปดีกว่า ยิ่งอยู่ที่นี่ สงสัยจะประสาทกินแน่นอน ฮึ่มมม!!!~

 

“อะ...เออ” เสียงอาม๊ารู้สึกว่าจะท้วงอะไรซักอย่างนี่แหละ แต่ฉันไม่ได้ยินแล้ว เพราะฉันวิ่งขึ้นมาข้างบนแล้วนี่ เรื่องอะไรจะอยู่ให้อาม๊าเทศล่ะ ด่าไอ้มาร์คไปตั้งเยอะขนาดนั้นนี่ ส่วนเพื่อนฉันน่ะเหรอมันหนีกลับไปตั้งแต่ฉันด่าไอ้มาร์คแล้ว โว้ยยย!!!~ ยิ่งนึกถึงยิ่งอารมณ์เสีย

 

เออ...ข้ามไปตอนวันก่อนเปิดเรียน 1 วันเลยแล้วกันนะจะได้ไม่เสียเวลา 555+

 
ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

“คุณหนูค่ะ คุณเอิง คุณแตมป์แล้วก็คุณฟาร์มาค่ะ” อือ~ กี่โมงแล้วว่ะ 11.45 โห่!~ มันมาทำอะไรกันแต่เช้าว่ะ (แน่ใจนะว่าเช้า)

 

“เดี๋ยนหนูลงไปค่ะ” พวกแกนี่มันเป็นมารกันจริงๆเลย เออ...ยกเว้นไอ้ฟาร์นะ เพราะมันเป็นนางฟ้า (แต่บางครั้งก็ซาตานอ่ะนะ)

 
1 ชั่วโมงผ่านไป

 

“โห่!!! ไอ้หมิวนี่แกตายคาห้องน้ำจนศพอืดแล้วค่อยลงมาเหรอว่ะ” ไอ้บ้าาา!!! ฉันยังไม่ตายโว้ยยยย!!~ แหม~ นี่แกเจอหน้าฉันปุป แกก็ด่าฉันเลยหรอ ไอ้เพื่อนเวร

 

“นี่! คุณนายเอิงขา!~ ถ้าฉันตายจนศพอืดนะ ฉันคงไม่สวยถึงปานนี้หรอก” โฮะๆ

 

“ง่ะ...ไอ้แตมป์ ไอ้ฟาร์ กลับ” กรรม

 

“ไอ้บ้า พอ...เลิกเล่นกันได้แล้ว” ฉันอยากรู้ว่าฉันคบกับพวกแกไปได้ยังไงกันเนี่ย

 

“เออ” ให้ตายซิ อย่าพูดกับฉันด้วยหน้าตานมบูดอย่างงั้นซิ

 

“แล้วมีอะไรกันอ่ะ วันนี้ถึงมาได้เนี่ย” พวกแกมาปลุกฉันนะเนี่ย

 

“อ้าว! อาม๊าแกยังไม่ได้บอกเหรอ ก็วันนี้อาม๊าแกจะพาพวกเราไปส่งที่โรงเรียนอ่ะ” อ้าว! กรรม...ทำไมอาม๊าไม่บอกฉันล่ะเนี่ย ทำไมนะฉันต้องรู้เรื่องอะไรเป็นคนสุดท้ายตลอดเลย(ชักน้อยใจนะเนี่ย) คราวที่แล้วตอนที่รู้เรื่องที่จะไปเรียนที่ฝรั่งเศสฉันก็รู้เป็นคนสุดท้ายแถมอีกวันเดียวเขาก็จะไปกันแล้วด้วย ฮึ่ม!!~ ให้ตายเถอะจอร์ด ดับเบิลยู บู๊ท (เขียนถูกป่ะเนี่ย)

 

+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+