\*- รักอันตรายของ..ยัยตัวแสบ -*/

ลำดับตอนที่ #1 : \*- บทนำ -*/

** หน้าโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง **

"นี่ๆมิยอนแวะซื้อการ์ตูนกะชั้นหน่อยสิ น่านะ"

ฉันขอร้องเพื่อนที่เดินมากับฉันขณะที่ผ่านหน้าร้านหนังสือเจ้าประจำ

"นามิ!! .. นี่มันใกล้สอบแล้วนะ  เธอจะมัวสนใจแต่การ์ตูนอยู่ทำไม"

"ก็ชั้นอยากจะอ่านนิ..นี่ก็เล่มจบของเรื่อง-ชายในฝัน-แล้วนะ

นางเอกก็กำลังจะได้คืนดีกับพระเอกแล้ว" ฉันยิ้มระรื่นแล้ววิ่งตรงเข้าไปในร้านหนังสือเจ้าเก่า

"ดะเดี๋ยวสิ..นามิ" มิยอนห้ามฉันไม่ทันซะแล้ว

ฉันกับมิยอนเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่ชั้นมัธยมต้นและเราก็สนิทกันมากด้วยสิ

 แต่ว่านิสัยเราต่างกันสุดขั้ว  ฉันนะบ้าอ่านแต่การ์ตูน เรียนก็ไม่ค่อยจะเอาไหน

ส่วนมิยอนเธอชอบอ่านการ์ตูนเหมือนกับฉันเราจึงเข้ากันได้ดี

แต่เธอเรียนเก่ง เรียบร้อยแถมเป็นหัวหน้าห้องอีกต่างหาก

ตอนนี้เราทั้งคู่กำลังเรียนอยู่ ม.4 และกำลังจะขึ้น ม.5ในไม่ช้านี่แหละ

แต่ฉันมีแววว่าจะไม่ได้ขึ้น ม.5 กะมิยอนแน่เลย

 ก็ฉันตั้งใจอ่านการ์ตูนมากกว่าหนังสือเรียนซะอีก ไม่รู้จะสอบผ่านกะเค้าป่าวเนี่ย

แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันอ่านการ์ตูนน้อยลงเลย ก็ฉันติดนิยายซะจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วนี่น่า

แถมยังแอบเปิดกิจการลับๆให้เพื่อนเช่าการ์ตูนไปอ่านอีกเป็นการสร้างรายได้

อย่างน้อยก็ยังมีประโยชน์กับตัวเองบ้าง  -ฮุๆ-

"นามิ..เลือกได้รึยังนะ" มิยอนเดินตามหลังฉันที่วกไปวนมารอบตู้หนังสือเป็นรอบที่ 10 แล้วมั้ง

"เดี๋ยวสิชั้นกำลังหาเรื่อง-ชายในฝันอยู่-ก็เมื่อวานชั้นแอบซ่อนไว้ซอกนี้นี่น่าแล้วมันหายไปไหนหว่า??"

"อ้าว..แล้วทำไมไม่ซื้อซะตั้งแต่เมื่อวานละ"มิยอนถามฉันด้วยความสงสัยปนเบื่อๆนิดหน่อย(มั้ง)

"ก็ชั้นไม่มีตังค์นี่น่าเลยอดซื้อ" ฉันตอบแบบอายๆ

 ก็เมื่อวานนะฉันเอาตั้งค์ไปซื้อการ์ตูนเรื่องใหม่ที่มีร้านมาตั้งขายหน้าโรงเรียนซะหมดเกลี้ยงเลย

แถมยังต้องเดินกลับบ้านเองอีก เพราะไม่มีตังค์ค่ารถ  - - "

"นี่ไง..เจอแล้ว เย้ๆ" ฉันดีใจจนออกนอกหน้า

 กระโดดโลดเต้นโดยที่ไม่ได้ดูพื้นที่บริเวณนั้นเลยว่ามันแคบขนาดไหน

ว๊ายยยย!!!!!!

"นามิ..ระวัง"

โครม!!!!

ฉันคงดีใจมากไปหน่อยเลยกระโดดชนตู้หนังสือทำให้หนังสือตกระจัดกระจายไปหมด

และที่สำคัญการ์ตูนของฉันหล่นหายไปอีกแล้ว แงๆๆ

"นี่มันก็เริ่มจะเย็นแล้วนะนามิ..เดี๋ยวกลับบ้านช้าเธอก็โดนพี่ชายเธอด่าอีกหรอก"

มิยอนเตือนฉันขณะที่ก้มเก็บหนังสือที่กระจัดกระจายให้เข้าที่

พร้อมกับหาการ์ตูนที่ฉันทำหายใหม่อีกรอบ T_T

ฉันอยู่กับแม่และพี่ชายสุดหล่อของฉันที่ชื่อโซชิ

 ส่วนพ่อของฉันท่านมีครอบครัวใหม่ตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ

หน้าที่ดูแลบ้านเลยเป็นหน้าที่ของพี่ชายฉัน ซึ่งตอนนี้พี่โซชิเรียนอยู่ปี 1

และมีแฟนสาวแสนสวยที่ชื่อว่าพี่ลียอง ทั้งคู่คบกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมด้วยกัน

"ใช่สิ!!ป่านนี้พี่โซชิคงเป็นห่วงน้องสาวผู้น่ารักคนนี้อยู่แน่ๆเลย"

 ฉันเริ่มคิดได้แบบไม่ค่อยจะหลงตัวเองสักเท่าไร

"เธอกลับบ้านก่อนก็ได้นะนามิ เดี๋ยวชั้นเก็บหนังสือและจะหาการ์ตูนของเธอแล้วจะออกตังค์ให้ก่อน"

 มิยอนแสดงบทเพื่อนผู้แสนดีอีกแล้วเธอมักจะเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับฉันแบบนี้เสมอ

มิยอนเป็นลูกคุณหนูครอบครัวของเธอค่อนข้างจะมีฐานะ พ่อเป็นนักธุรกิจใหญ่มีชื่อเสียง

ไปไหนมาไหนก็มีคนคอยไปรับไปส่ง ฉันจึงวางใจให้เธออยู่ในร้านการ์ตูนคนเดียวได้

เพราะว่ามีคนเบนซ์คันหรูจอดรอเธออยู่ที่หน้าร้านแล้ว

"ขอบใจนะ..มิยอนเธอนะใจดีกับชั้นแบบนี้เสมอเลย"

ฉันยิ้มให้เพื่อนพร้อมทั้งหอมแก้มเธอทีนึง  ก่อนที่จะวิ่งออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว

"เฮ่อ..วันนี้ชั้นโชคดีที่ยังมีตังค์นั่งรถกลับบ้าน ไม่รู้ตอนนี้พี่โซชิจะเป็นยังไงน๊าา"

ฉันนั่งคิดถึงพี่ชายของตัวเองไปเรื่อยเปื่อย

ขณะที่นั่งอยู่เบาะหลังสุดของรถเมล์ซึ่งวันนี้มีคนมากยืนเบียดกันเต็มไปหมด

เมื่อถึงป้ายที่ฉันจะลงฉันจึงเตรียมตัวแต่....

เอี๊ยดดด!!!

โป๊ก!!

"โอ้ยย!! หัวฉัน" ฉันเอามือจับที่ศรีษะเมื่อรู้สึกว่ากระทบกับของแข็งอะไรบางอย่าง

"ขอโทษครับ..เจ็บตรงไหนรึป่าว??" เสียงผู้ชายคนนึงขอโทษฉันแต่ว่าฉันเจ็บจน..

"ตาบ้า..ไม่ดูตาม้าตาเรือเลยดูสิฉันเจ็บนะ" ฉันตะคอกใส่เขาขณะที่พยายามประคองตัวลุกขึ้นยืน

"นี่คุณ..ผมนะยืนถือลังของผมอยู่ดีๆแต่คุณนะสิเดินอีท่าไหนเอาหัวมาโขกกะลังของผมนะ"

หาาา!! o_O ฉันเป็นคนผิดรึเนี่ย

ชายรูปร่างสูงโปร่ง  ผิวขาว  ปากแดงได้รูป ไว้ผมยาวประบ่า  พลิ้วสยายไปตามลม

 ที่ยืนถือกล่องกระดาษใบใหญ่  หันหน้ามาต่อว่าฉัน

 ดูเท่ห์เป็นบ้า แต่คงจะหล่อน้อยกว่า ไอค์ พระเอกเรื่อง-ชายในฝันของฉันแหละน่า

"อาวหรอ..งั้นก็แล้วไปฉันยกโทษให้" ฉันด่วนสรุปหน้าตาเฉย ฉันให้อภัยอย่างน้อยนายก็ดูหล่อ

"นี่คุณ..คำนี้นะผมควรจะพูดมากกว่านะ" เขาพูดพลางอมยิ้มเล็กน้อยแต่ฉันนะยิ้มไม่ออก

เพราะว่าตอนนี้รถเลยป้ายที่ฉันจะลงแล้ว  แล้วฉันจะได้กลับบ้านมั๊ยเนี่ย  T_T

"คุณๆจะลงมั๊ยครับนี่มันสุดสายแล้ว" อีตาคนเมื่อกี้ตะโกนถามฉันขณะที่คนทยอยลงกันหมดแล้ว

"เฮ้ย!!ลงสิ" ฉันได้สติเลยรีบลงก่อนที่รถจะพาฉันไปไกลกว่านี้

"เป็นอะไรไปนะทำไมสีหน้าไม่ค่อยจะดีเลย"

ชายหนุ่มคนั้นถามฉันด้วยแววตาสงสัยขณะที่เราเดินไปด้วยกัน

"ก็ฉัน..ป่าว" ฉันเปลี่ยนใจกะทันหัน

แล้วฉุกคิดขึ้นได้ว่านี่มันก็เริ่มมืดแล้วแถมฉันยังอยู่กับชายแปลกหน้าอีก

หน้าตาออกแนวโรคจิตด้วย สงสัยเป็นพวกวิตถาร บ้ากาม แหงๆเลย  อึ๋ย!! ไม่อยากจะคิด 

 พี่โซชิเคยบอกว่าห้ามอยู่กับผู้ชายแปลกหน้ายามค่ำคืน
 
แต่ไม่ได้บอกว่าห้ามอยู่กับคนหล่อๆนี่น่า  เฮ้ย!! บ้าแล้วเรา   งั้นฉันต้องรีบถอยห่าง

"ทำไมมองผมด้วยสายตาแบบนั้นละเป็นไรป่าว??"

  เขาเอาเจ้ากล่องกระดาษที่เดินถือมาวางลงกับพื้นแล้ว..

ล้วงอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋ากางเกงพร้อมทั้งยิ้มแสยะให้กับฉัน

ไม่ได้การแล้วหมอนี่ต้องลงมือทำอะไรฉันซักอย่างแน่ๆเลยต้องรีบเผ่นแล้วเรา

ฉันจึงตัดสินใจวิ่งหนีโดยที่ไม่มีจุดหมาย

"อ้าวคุณ..จะวิ่งไปไหนเดี๋ยวก่อนสิ..รอผมก่อน" เขาวิ่งตามฉันมาแล้ว ฉันไม่รอดแน่ๆเลย

"อย่าตามมานะไอบ้า  ไอโรคจิต ไอบ้ากาม  ไอ..อ๊ายย!!!"    แย่แล้ว..ฉันโดนมันจับได้แล้ว

"อย่าทำอะไรฉันเลยนะ  ขอร้องละ" ฉันรู้สึกกลัวแบบบอกไม่ถูก

"เฮ้ย!!ตลกน่าคุณ ผมนะไม่ทำอะไรคุณหรอก หุ่นอย่างคุณนะผมเห็นแล้วไม่เสปก"

กรี๊ด!!!นายว่าอะไรก็ว่าได้แต่อย่ามาดุถูกหุ่นฉันนะยะ

ผัวะ!!

"โอ๊ย!! อะไรกันคุณต่อยหน้าผมทำไม" เขาเอามือปาดหน้าที่เป็นจ้ำแดงๆจากหมัดของฉัน

 ฉันจำมาจากการ์ตูนเรื่อง-ชายในฝัน- ฉากที่นางเอกต่อยหน้าตัวโกง  เก่งมั๊ยละ

"นายอย่ามาดูถูกฉันแบบนี้นะ  ฉันนะหุ่นออกจะดี" ฉันต่อว่าเค้าอย่างไม่ลดละ

"หุ่นพุงกะทิแบบนี้อะนะดี!! เฮอะๆ ตลกแล้วคุณ" เขาหัวเราะอย่างกับฉันเป็นตัวตลกงั้นแหละ

สมควรโดนอีกซักหมัด  แต่ว่าฉันรู้สึกเจ็บมือแล้วละ..

"แล้วนายตามฉันมาทำไมละถ้าไม่รุ้สึกพิศวาสฉันนะ"

"ผมก็เอาของมาคืนคุณนะสิ นี่กระเป๋าสตางค์ลายสตรอเบอรี่ของคุณนะทำตกไว้บนรถ"

เขาเอากระเป๋าตังค์สุดเลิฟมาคืนฉัน

"อาว..แล้วทำไมไม่บอกแต่แรก  ฉันจะไม่ได้ต้องวิ่งให้เหนื่อย"

"ก็ใครจะไปรุ้ละว่าคุณจะวิ่งหนี  ว่าแต่บ้านคุณอยู่ไหนเดี๋ยวผมจะไปส่ง"

เขาอาสาพาฉันไปส่งบ้าน อันที่จริงฉันก็อยากจะให้เค้าไปส่งนะ

แต่กลัวว่าเขาจะไม่พาฉันไปส่งบ้านนะสิ

"ขอบใจแต่..ไม่ดีกว่า" ฉันปฏิเสธ

"คุณคงจะไม่ใช่คนแถวนี้นะ..ผมไม่คุ้นหน้าคุณเลย"

แน่สิก็บ้านฉันไม่ได้อยู่แถวนี้นี่น่า

ตี๊ดๆๆๆๆ!! เสียงมือถือของฉันดังขึ้น

"พี่โซชินี่น่า" ฉันรีบกดรับสาย

"นามิ..อยู่ไหน  ทำไมไม่กลับบ้าน แล้วทำอะไรอยู่  อยู่กับใคร ฯลฯ"

พี่โซชิถามจนฉันตอบแทบไม่ทัน

"เอาทีละคำถามซิพี่"

"อยู่ไหน??"

"เอ่อ..เดี๋ยวนะ" ฉันไม่รู้ว่าที่นี่เค้าเรียกว่าที่ไหนเลยตัดสินใจถามชายคนที่อยู่ข้างๆฉัน

"นี่นาย..ทีนี่เค้าเรียกว่าที่ไหนอะ"

" สุดสาย " เค้าตอบ

"พี่โซชินามิอยู่ที่.."ฉันทำท่าจะบอกพี่โซชิแต่เค้าคงจะได้ยินแล้ว

"นามิเธออยู่กับผู้ชายหรอ" พี่โซชิตะคอกใส่หูโทรศัพท์จนฉันตกใจ

"ค่ะ..นามินั่งรถเลยป้ายนะพี่โซชิ" ฉันตอบเสียงอ่อนๆ

"งั้นรอพี่อยู่ที่นั่นนะเดี๋ยวพี่จะไปรับเดี๋ยวนี้นะ ขอย้ำว่าห้ามไปไหน

 รอพี่อยู่ที่นั่นนะ ตู๊ดดด" พี่โซชิย้ำกับฉันแล้วรีบวางสายคงจะรีบออกมารับฉันมั้ง

พี่โซชิเป็นพี่ชายที่รักและห่วงฉันมาก

จนบางครั้งแม่ต้องคอยปรามเพื่อให้ฉันได้หัดดูแลตัวเองบ้าง

"พี่ชายคุณหรอ??" ชายคนนั้นถาม

"ใช่.."

"ชื่อโซชิหรอ"

"ใช่.."

"เรียนปี 1 รึป่าว"

"ใช่.."  เอ๊ะเค้ารู้ได้ไงก็ฉันไม่ได้บอกเค้านี่ว่าพี่โซชิเรียนอยู่ปี 1

"ที่มีแฟนชื่อลียองมั๊ย??"

"นายรุ้จักพี่ชายของชั้นด้วยหรอ"

"ทำไมจะไม่รู้จักละ พี่ชายคุณออกจะดังในวงการ"


"ในวงการ??หมายความว่าไง"

"คุณไม่รู้หรอว่าพี่ชายคุณนอกจากจะเรียนแล้วยังทำงานอะไร" เขาย้อนถามฉัน

ด้วยแววตาและสีหน้าจริงจังต่างจากตอนแรกๆลิบลับ

"มะ..ไม่รู้"

"โซชิ..สมุนมือขวาของกิมยอนฮุย ฮึๆ!! นึกไม่ถึงว่าจะมีน้องสาวแสนสวยกะเค้าด้วย"

เขาพูดด้วยสายตาอาฆาตแค้นน่ากลัวชะมัด

"ใครคือกิมยอนฮุย??"

เอี๊ยดดดดดดดดด!!!

เสียงมอเตอร์ไซด์เบรคดังมาแต่ไกลทำให้การสนทนาของฉันกับชายคนนั้นยุติลง

"พี่โซชิ.." ฉันครางเรียกชื่อออกมาเบาๆ

"นามิ...มานี่ ออกให้ห่างจากชายแปลกหน้าคนนั้นเดี๋ยวนี้"

เสียงพี่โซชิสั่งฉันด้วยเสียงอันเกรี้ยวกราดก่อนที่จะเดินมาดึงข้อมือฉันแล้ว...

ผัวะ!!

พลั่ก!!!!

กรี๊ด!!!!!

"อย่านะพี่โซชิ..อย่าทำอะไรเค้า"

ฉันวิ่งไปคว้ามือพี่โซชิที่กำลังกำหมัดจะต่อยหนุ่มเคราะห์ร้ายคนนั้นซ้ำ
 
เดี๋ยวหน้าหล่อๆของเค้าพังหมด  อันที่จริงฉันก็ไม่จำเป็นจะต้องห่วงเค้านี่น่า

"อย่าให้ชั้นเห็นแกมายุ่งกะน้องสาวชั้นอีกนะ ไม่งั้นแกเสร็จชั้นแน่ .. คิมยูอิน"

คิมยูอินงั้นหรอ!!  พี่โซชิชี้หน้าเขาที่นอนกองอยู่กับพื้น

ที่หน้าหล่อๆของเขามีเลือดด้วย

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นพี่ชายสุดที่รักของฉันโมโหแล้วทำร้ายคนอื่น

 มันน่ากลัวมากเลย ว่าแต่พี่โซชิรู้จักชื่อหมอนั่นด้วยหรอ??

"พี่คะ..กลับเถอะ" ฉันขอร้องพี่โซชิให้รีบกลับก่อนที่เหตุการณ์มันจะรุนแรงกว่านี้

บรืน  บรืน!!!

ฉันนั่งมอเตอร์ไซด์ซ้อนท้ายพี่โซชิด้วยความรู้สึกหวาดกลัว

โดยที่สายตาของฉันยังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างของชายคนหนึ่งที่ยังคงกองอยู่กับพื้น

และค่อยๆกลายเป็นร่างเล็กๆในขณะที่รถมอเตอร์ไซด์ขับออกไปไกลเรื่อยๆ