คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Section 1: โรงเรียนเอกชนเวนเซล่า
The story is…
The Argument of
โรงเรียนซ่า กับนักเรียนแสบ
เมื่อพวกเขาที่พึ่งจะได้เข้าเรียนที่โรงเรียนเอกชนแต่พอตื่นขึ้นมาพบว่าพวกเขากำลังจะได้เรียนพลังแฝง!สิ่งที่ไม่น่าเกิดขึ้นได้ สิ่งที่ไม่อาจพิสูจน์ได้ กำลังท้าพิสูจน์พวกคุณ!!
Section 1: โรงเรียนเอกชนเวนเซล่า
ท่ามกลางบรรยากาศของต้นไม้ และสิ่งก่อสร้างที่เรียกว่า อาคาร สิ่งก่อสร้างที่ถือกำเนิดมาจากมนุษย์ และ สิ่งที่ถือกำเนิดมาจาก ความขี้เกียจของมนุษย์ด้วยเช่นกัน
บริเวณอันกว้างของสถานที่ ที่ผู้คนทั้งหลายเรียกว่า "โรงเรียน" นั้น เต็มไปด้วยเด็กทั้งหนุ่มสาวในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม พร้อมกับเนคไทสีเทาที่มีลวดลายตวัดเสมือนเปลวไฟร้อนสีน้ำเงิน พวกเขาทั้งหมดกำลังมุ่งหน้าไปยังหอประชุมใหญ่ ที่เปรียบได้กับโรงยิมขนาดยักษ์ที่บรรจุคนได้นับล้านคน
หนึ่งในจำนวนของเด็กมากมาย มีเด็กสามคน ที่กำลังมุ่งหน้าไปที่เดียวกับคนอื่น เพียงแต่ พวกเขามีจุดสนใจสำหรับ "คนๆนั้น" ซึ่งกำลังเฝ้ามองผ่านอ่างน้ำลายวิจิตรสวยงาม ที่ภายในบรรจุน้ำสีเงินยวงซึ่งมีเพียง "คนๆนั้น" ที่สามารถมองผ่านมันไปได้ "คนๆนั้น" คลี่ยิ้มที่มุมฝีปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนเผยอริมฝีปากบางเอ่ยวาจาเรียบแต่นุ่มนวลว่า
"อืม...น่าสนใจแฮะ"
‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†
โรงเรียนเอกชนเวนเซล่า เป็นหนึ่งในห้าของโรงเรียนชื่อดังที่มีความทันสมัยมาก โรงเรียนนี้ตั้งอยู่บน "เกาะดรีม" ซึ่งเป็นเกาะที่อยู่ท่ามกลางท้องฟ้า สายลม และแสงแดด
โรงเรียนเวนเซล่านั้น กินอาณาเขตทั้งเกาะดรีม โดยมีกำแพงไฟฟ้าที่สูงถึง 4 เมตรคอยกั้นระหว่างป่าดิบที่มีอันตรายอย่างเช่นสัตว์ป่า เพราะเคยเกิดเรื่องนักเรียนที่คาบไปกินขณะกำลังเดินเล่น โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนแบบหอพักที่นักเรียนทุกคนที่สามารถผ่านด่านทดสอบต่างๆมาได้ จะต้องจับฉลากเลือกว่าจะได้อยู่หอพักใด ไม่ว่าจะเป็น "มิลาเคิล" หอพักที่ว่ากันว่า ใครตั้งใจทำอะไร ก็จะมีพลังวิเศษที่ทำให้สำเร็จ หรือจะเป็น "โซล" หอพักที่ร่ำลือถึงความลี้ลับ ที่นี้เองที่มีคนกล่าวว่ามี 'ผี' อยู่ยั้วเยี้ย และท้ายสุด "แรนดอม" เป็นห้องพักที่ว่ากันว่าหอพักนี้จะมีสิ่งพิศวงมากมาย บางคนก็เจอแต่สิ่งดีๆ บางคนก็เจออันตรายมากมาย
นักเรียนจำนวนมากที่กำลังทยอยเดินเข้าโรงเรียนด้วยความตื่นเต้น ก็เพราะพวกเขาได้มาเยือนโรงเรียนที่ชื่อดังที่รับนักเรียนเพียงปีละ 250 คน ไม่เพียงเท่านั้น ตลอดการศึกษา จะไม่ให้นักเรียนเส้นมาเข้าที่หลังเด็ดขาด แทบทุกคนมองไปรอบๆอย่างสนใจ
แต่~! สำหรับในสายตาของนักเรียน 3 คน ที่ดูเหมือนจะไม่ผิดปกติอะไร แต่พวกเขากลับคิดว่าที่นี้ ช่างน่าเบื่อเหลือเกิน...
"อเล็กซ์ นายเอาหมากฝรั่งบลูแบล็คมาเปล่าอ่ะ"
สาวผมดำยาวที่มัดเป็นหางม้า ทำให้ใบหน้าขาวอมชมพูดูโดดเด่น นัยน์ตาสีฟ้าดูร่าเริงริมฝีปากบางคลี่ยิ้มถามเพื่อนชายข้างๆ
"แซน ทำไมไม่เลิกกินของไม่มีประโยชน์ซักทีล่ะ"
หนุ่มผมทองตัวสูงเดินกอดอกด้วยสีหน้าเรียบเฉย นัยน์ตาสีเขียวเรียวคมดูเฉยชา
"นั้นสิ จริงอย่างที่ ไลค์ว่า...เออ แซน ฉันมีแต่บลูเบอร์รี่อ่ะ"
หนุ่มอารมณ์ดีตัวสูงเพียงกว่าแซนเพียงเล็กน้อย เรือนผมน้ำตาลเข้มดูยุ่งๆ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมองแล้วชวนให้นึกถึงรอยยิ้มที่เจ้าตัวมักมีเป็นเอกลักษณ์บนใบหน้าอยู่เป็นนิจ
"..."ไลค์ หนุ่มผมทองปรายตาไปมองอเล็กซ์อย่างผู้ใหญ่เตือนเด็ก
"ง่า นายอย่ามองฉันอย่างนั้นดิ ฉันไม่ใช่พวกไส้เดือนมีสองเพศนะ ฉันชอบแต่ผู้หญิงเท่านั้น"
อเล็กซ์กล่าว ก่อนวิ่งหนีฝ่าพระบาทของเจ้าชายไลค์ผู้เงียบขรึมที่ดูจะสติแตกทันทีที่โดนกล่าวหาว่าเป็น 'ไส้เดือน'
"ฉันพึ่งรู้นะเนี้ยว่า ไลค์เป็นเกย์..."
สิ้นเสียง แซนก็ต้องน้ำตาเล็ดเพราะกำปั้นของไลค์ได้ทุบลงมาตรงหัว
"นักเรียนปีหนึ่งของโรงเรียนเวนเซล่า กรุณามายังหอประชุมเบลเกซภายใน 10 นาที"
เสียงประกาศของผู้ชายดังขึ้น ทุกคนเริ่มรีบเข้าหอประชุมที่มีรูปร่างคล้ายกับแอ่งกระทะที่มีฝาปิด ด้านนอกเป็นเหล็กสีเงินเป็นประกาย ตรงด้านบนของประตู มีสัญลักษณ์เพลิงไฟสีน้ำเงิน อันเป็นสัญลักษณ์โลโก้ของโรงเรียน เอกชนเวนเซล่า ตรงประตูมีโต๊ะว่างอยู่สองตัว และมีบุคคลสองคนยืนถืออะไรเหลี่ยมๆที่แซนเรียกมันว่า ไม้ตีแมลง
"ไม้ตีแมลงนั้นเด็ดดีนะ ดูดิ มีเสียงร้องด้วยอ่ะ"
"แซน นั้นมันเครื่องตรวจโลหะ"ไลค์เตือน โดยมีอเล็กซ์หัวเราะคิกคักอยู่ข้างๆ
"ฉันรู้หรอกน่า แต่ไม่อยากเรียกว่า เครื่องตรวจเหล็กหรอก น่าเกลียด เรียกไม้ตีแมลงนั้นแหละดีแล้ว"แซนแก้ตัว
"ฉันว่ามันน่าเกลียดกว่านะ ไอ้ไม้ตีแมลงเนี้ย ฮ่า ฮ่า"
"เงียบน่า อเล็กซ์"แซนบ่นงุบงิบ
แล้วทั้ง 3 ก็เดินเข้าหอประชุมไปด้วยอารมณ์เดิมๆ นั้นก็คือ ร่าเริง แต่...น่าเบื่อ
*****************************************************************
"สวัสดีนักเรียนทุกคน"อาจารย์ใหญ่ผู้มีร่างกายน้ำหนักรวมที่อาจจะทำให้เก้าอี้เหล็กหักง่ายๆ ตาตี๋สีดำดูเจ้าเล่ห์ หัวล้านเลี่ยนดูวาววับ สวมชุดสูทสีน้ำเงินที่ดูเหมือนจะไม่ได้สวมเข็มขัดด้วยซ้ำ
"ให้ตายสิ อาจารย์หุ่นสุดยอด"แซนกระซิบเบาๆกับอเล็กซ์ที่กำลังหัวเราะกับคำพูดของแซน ส่วนไลค์นั้นยืนเงียบๆ พยายามไม่สนใจคนข้างๆ
"นักเรียนทุกคน ครูยินดีต้อนรับเข้าสู่โรงเรียนของเรา ที่นี้ ทุกคนจะเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน"ครูใหญ่เว้นวรรค ก่อนมองไปรอบๆ ไม่รู้ว่าแซนคิดไปเองหรือเปล่า ที่ดูเหมือนอาจารย์จะหยุดสายตาลงที่พวกเธอ "โรงเรียนแห่งนี้จะแบ่งหอพักออกเป็นสามที่ ซึ่งพวกเธอคงรู้ดี ครูจะไม่พูดอะไรมากมาย เพียงแต่ ครูบอกได้เลยว่า อาหารที่นี้อร่อยจริงๆ"
ทุกคนหัวเราะกับมุขของอาจารย์ใหญ่ แซนหัวเราะคิกคัก ก่อนเอ่ยกับอเล็กซ์อีกรอบ
"อาจารย์ไม่ต้องบอก ดูจาก หุ่น ก็รู้แล้วเนอะ"
"ใช่แล้ว แค่ดูจากหุ่นของครู ครูก็รู้ว่านักเรียนต้องเชื่อ"
คราวนี้แซนเงยทันที แล้วมองไปยังอาจารย์ใหญ่ ที่กำลังยิ้มให้เธอ ก่อนจะละสายตาบอกลา แล้วเดินลงเวที ไปขึ้นรถลีมูซีนออกไป
"พระเจ้า ฉันว่า อาจารย์คงได้ยินที่เธอพูดแน่เลยล่ะ"อเล็กซ์กล่าว ก่อนกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่
"น่าแปลก"ไลค์เอ่ยอุทานออกมา ทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนหันมาสนใจกับไลค์ "ห่างกันเกือบสี่เมตร อาจารย์จะได้ยินได้หรอ"
"อืม...นั้นสิ เฮ้ย นายอย่าบอกนะว่า อาจารย์มีญาณวิเศษ รู้ว่าคนคิดอย่างไงอ่ะ"อเล็กซ์ร้องโวยวาย
"อเล็กซ์ อย่าตีตนก่อนไข้ เรื่องนั้น เราไม่รู้หรอก"ไลค์เตือนสติอเล็กซ์ที่พยักหน้าอย่างขึงขัน
"เอาน่า ไม่เห็นต้องเครียด นายไม่ได้พูดซักหน่อย ฉันต่างหากล่ะที่พูด"แซนบ่นเสียงหง่อย ไลค์ยิ้มมุมปากอย่างสมน้ำหนาเล็กน้อย ในขณะที่อเล็กซ์เหมือนพึ่งนึกขึ้นได้
"เออ นั้นสิ งั้นโชคดีนะแซน ฮ่า ฮ่า"อเล็กซ์หัวเราะเยาะอย่างสะใจ
"เชอะ นายก็หัวเราะตามล่ะ แต่ก็ช่างมันสิ เราก็แกล้งไม่รู้ไม่ชี้ก็สิ้นเรื่อง"
แซนกล่าว ก่อนแท็คมือกับอเล็กซ์...
ทำให้ไลค์กำหัวอย่างงงๆ ว่า 'เจ้าพวกนี้มันเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วจริงๆ'
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*
การซุ่มคนเพื่อคดเลือกเข้าหอนั้น เป็นอะไรที่น่าเบื่อเสียเหลือเกิน ทุกคนจะต้องผ่านเครื่องประหลาด ที่ส่งเสียงออกมาว่าอยู่หอไหน คราวนี้ก็เช่นกัน แซนตั้งฉายาให้มันอีกแล้ว...
"ประตูวิเศษ บอกข้าเถิด ข้าอยู่หอใด~!"และทันใดนั้นเอง
"เจ้าได้อยู่ในหอ...หอผีดุ@!!"
'ง่าาาา ตอบได้ถูกใจมากเลย' แซนประชดเจ้าคนส่งเสียงในใจ คนส่งเสียงที่ว่า หนีไม่พ้น อเล็กซ์
แล้วเรื่องมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น!!
ทั้งสามคน ใช่แล้ว ทั้งสามคน ได้อยู่หอมิราเคิล!!
ทั้งๆที่พวกเขายืนต่อแถวกันอยู่ เจ้ากระจกวิเศษ เอ๊ย ประตูวิเศษ ก็ตะโกนออกมาว่า "ผู้หญิงถึงชายผมทอง หอมิราเคิล"
แน่นอน ทุกคนจ้องมองมาอย่างน่ากลัวเลยล่ะ ก็ คนที่จะได้อยู่หอมิราเคิลมีเพียง 10 คนเท่านั้น และ พวกเขาทั้งสามก็คือคนที่ 8,9,10 พอดิบพอดี
"เฮ้อ หอพักนี้ใหญ่ดีนะ"แซนกล่าว ขณะยืนเท้าเอวมองดูตัวอาคารสีน้ำเงินใส ที่มีกระจกสวยงาม มองเห็นภายใน เจ้าตึกนี้สูงรวมๆน่าจะ 90 ชั้นได้เลยมั้งเนี้ย!!
"ไม่หน่อยแล้วล่ะ โคตรสูงเลย"อเล็กซ์บอกก่อนอ้าปากค้างจ้องมองต่อไป
"สวัสดีครับ ผมเป็นประธานประจำหอพักมิราเคิล เดเนียล จิม ริดนีย์ พวกคุณคือ...?"
ชายหนุ่มผมดำที่หวีอย่างเรียบร้อย นัยน์ตาสีดำที่อยู่เบื้องหลังแว่นตาเหลี่ยมๆเล็กนั้น มีรอยยิ้มปรากฏอยู่ในดวงตา เอ่ยทัก
"เอ่อ..."
"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ แซน ...แซนเดรีย แมคคาเรีย"แซนทักทายอย่างเป็นมิตร
"เลียร์ โดเนส"ไลค์พูดเสียงขรึม ก่อนจ้องประธานนักเรียนด้วยสายตาเฉยชา
"อเล็กซ์ เคฟ โรเรซ ยินดีที่ได้รู้จัก"อเล็กซ์เอ่ยทักทายเป็นคนสุดท้าย ประธานนักเรียนคนดังกล่าวมองทั้งสามก่อนยิ้มบางๆให้
"ครับ ผมจะพาไปที่ห้องพักเลยนะครับ"ว่าแล้วเดเนียลก็เดินนำเข้าสู่อาคารสูงสีน้ำเงินทันที
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ครับ ถึงแล้วครับ นี้เป็นทางแยกระหว่างหอพักชายและหญิงครับ"
เมื่อมาถึงชั้นที่ 25 ซึ่งเดเนียลกำลังรอใครบางคน ก็อธิบายเกี่ยวกับส่วนต่างๆของอาคารอย่างคร่าวๆ
"ที่นี้นะครับ ชั้นหนึ่งจะเป็นบาร์สำหรับนัดคุยกัน มีดนตรีมาแสดงทุกวันศุกร์ และทุกวันอาทิตย์จะมีปาร์ตี้โต้รุ่ง วันธรรมดาบาร์จะปิดตอนเที่ยงคืน แล้วเปิดตอนตีห้า เวลาเข้าบาร์ที่นี้พวกคุณจะต้องไม่อยู่ในชุดนักเรียน ซึ่งนั้นก็คือ พวกคุณจะต้องเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยก่อนจะเข้านะครับ"
"ส่วนชั้นที่ 2 เป็นโรงอาหารของโรงเรียน จะตั้งให้เฉพาะนักเรียนระดับซีเนียร์เท่านั้นนะครับ สำหรับพวกเราซึ่งเป็นจูเนียร์จะทานที่ชั้น 3นะครับ"
"แล้วทำไมต้องแยกกันด้วยล่ะ"แซนถาม
"คือว่า ผมจะอธิบายตั้งแต่การแบ่งระดับเลยนะครับ ระดับพวกเราคือ จูเนียร์ หรือเทียบเท่าเกรด 9 แต่ว่าโรงเรียนของเราจะเรียนเยอะกว่า จึงควบทั้งเกรด 9 และ 10 ดังนั้นอาจารย์ใหญ่เลยใช้จูเนียร์แทนการเรียกเป็นเกรดนะครับ ส่วนซีเนียร์จะเป็นรุ่นพี่ปีสุดท้ายนะครับ ซึ่งก็คือปีหน้าจะออก..."
"แล้วเกรด 11 ล่ะ รวมไปกับซีเนียร์เกรด 12 เลยหรอ"อเล็กซ์ถามอย่างสงสัย
"เปล่าหรอกครับ เกรด 11 ของโรงเรียนเราคือ มิดเดิล รุ่นนี้เรียนแค่ 3 เดือนก็จบหลักสูตรครับ"
"แล้วแต่ละระดับเรียนกันนานเท่าไหร่"ไลค์ถาม
"ก็ ซีเนียร์ 2 ปีครับ มิดเดิล 3 เดือน จูเนียร์ 10เดือน ครึ่งครับ"
"โห เรียนตั้ง 2 ปีเลยหรอ"แซนโวยวาย
"ครับ แต่ก็สนุกนะครับผมว่า"
"นี้ ถามหน่อยเหอะ สงสัยมานาน นายอายุเท่าไหร่ แล้วเป็นถึงประธานก็ต้องเป็นซีเนียร์สิ แล้วทำไมนายถึงพูดว่า 'สำหรับพวกเราซึ่งเป็นจูเนียร์'ล่ะ"ไลค์ถามเป็นชุด แซนก็พยักหน้าเหมือนกับจะบอกว่า 'ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน'
"ผมเรียนจูเนียร์ แต่ปีหน้าก็จบแล้วครับ เป็นรุ่นพี่คุณปีหนึ่ง ผมอายุ 17 แล้วครับ ส่วนเรื่องประธานนักเรียน ผมคงอธิบายไม่กระจ่าง คือว่าที่จริงแล้ว ผมก็คือหัวหน้าสายจูเนียร์นะครับ รับผิดชอบเรื่องนักเรียนเข้าใหม่ทั้งหมด"
"อ้าว แล้วยังงี้ประธานหอคือใครล่ะ"แซนถาม
"ก็ผมนั้นแหละครับ"
"..."ทั้งสามคนนิ่งทันที ไม่รู้ว่าคนตรงหน้ามันเล่นมุขหรือว่าพูดอะไรไม่รู้เรื่อง ไม่แน่อาจจะเป็นเพราะพวกเขาไม่เข้าใจที่มันพูดมากกว่า
"ดีจ้า"
เสียงของสาวคนหนึ่งร้องทักเดเนียล ผมสีทองเป็นประกายพลิ้วไสว ตาสีฟ้ากลมโต ผิวออกสีแทนอย่างคนสุขภาพดี และที่สำคัญ เธอคนนี่คงเป็นนักกีฬาแน่ๆ เพราะว่า เธอมีกล้ามนะสิ
"สวัสดีครับ บิว"เดเนียลทักสาวที่มาใหม่
"จ้า แล้วนี้หรอนักเรียน หน้าตาดีใช้ได้เลยนะเนี้ย เจ๊ชื่อ บิวตี้ เรียกเจ๊ว่า บิว ก็ได้นะจ๊ะ"สาวกล้ามโตทัก ก่อนชายตามองไลค์และอเล็กซ์ด้วยสายตาลวนลาม
"เง้อ มองอะไรอ่ะเจ๊"อเล็กซ์ร้องออกมา ก่อนดันแซนให้ไปยืนบังหน้าเขาแทน ส่วนไลค์ก็เอามือมากุมข้างหน้าอย่างระมัดระวัง
"ฮิฮิ ความลับจ๊ะ"เจ๊บิวหัวเราะอย่างสะใจ
"เอาล่ะครับ คุณแซนก็ไปกับบิวเลยนะครับ ไปดูห้องแล้วพักผ่อน อีก 35 นาทีจะมีอาหารเที่ยงที่ชั้นสาม เดี๋ยวบิวคงไปปลุกคุณนะครับ"เดเนียลพูดเป็นการเป็นงาน ก่อนเดินนำสองหนุ่มไปทางซ้ายมือ
"ไปเถอะจ๊ะ เดี๋ยวจะไม่ได้พักผ่อนหน้าจะพังเอาน่า อู๊ยยย หล่อจังตัวเอง"เจ๊บิวเตือนก่อนหันไปส่งสายตาปิ๊งปั๊ง น้ำลายจะหกกับหนุ่มอีกคนที่เดินสวนมา แล้วเจ๊บิวก็เข้าไปจีบอย่างสะดีดสะดิ้ง ในขณะเดียวกันแซนก็แอบร้องไห้ในใจ ฮือ ฮือ หน้าจะพังก็เพราะเห็นหน้าเจ๊กำลังจะกินผู้ชายคนที่นั้นนะสิ ฮือ
……………………………………………………………………………………………………………………………………
หลังจากผ่านไป 30 นาที
หนุ่มทั้งสาม แซนและเจ๊บิว ก็ลงมาพร้อมกันที่ชั้น 3 อย่างพร้อมเพรียง
โรงอาหารที่ชั้นนี้ ถูกแต่งไปด้วยหน้าตาบานใหญ่ที่ทำให้เห็นวิวที่สวยงาม ตัววอลเปเปอร์เป็นสีส้มทอง พรมสีแดงดูตัดกันอย่างสวยงาม ประกอบด้วยไฟสีส้มอ่อนๆที่มีตามมุมต่างๆ ผ้าม่านสีฟ้าถูกมัดรวมไว้ ทำให้สามารถมองลงไปได้อย่างชัดเจน โต๊ะกลมที่นั่งได้สิบคน มีผ้าปูที่ทำมาจากผ้าสีขาวนวลที่มีลายเป็นตัวอักษร M และหงส์ซึ่งใช้ดิ้นทองในการทำ เก้าอี้แต่ละตัวมีผ้าคลุมสีขาวดูสะอาดตา จานชามแต่ละใบทำจากแก้วพิเศษเป็นสีฟ้าโปร่งใส แม้แต่แก้วก็เป็นแก้วทรงสูงที่เรียบง่ายแต่ทำมาจากแก้วพิเศษชนิดเดียวกันกับที่ทำจาน โต๊ะที่นั่งได้สิบคน มีร่วมๆแล้ว ไม่ต่ำกว่า 100 โต๊ะ!!
ผู้คนที่อยู่ในห้องนี้ ส่วนใหญ่จะอยู่ในชุดธรรมดากันหมดแล้ว มีเพียงไม่กี่คนที่ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่ ซึ่งทั้งเดเนียล เจ๊บิว แซน อเล็กซ์ และ ไลค์ ทุกคนยังอยู่ในชุดสูทของที่นี้
"โอ้โห แซนมาดูวิวที่นี้สิ ใหญ่ชะมัดเลย"อเล็กซ์ร้องเรียกแซนอย่างตื่นเต้น ทำให้เกิดปฏิบัติการตุ๊กแกเกาะกระจก เพราะทั้งสองเข้าไปเกาะดูเหมือนเด็กๆไม่มีผิด
"ไลค์นายมาดูด้วยกันสิ โห ดูนั้นดิ ผู้หญิงคนนั้นใหญ่มากๆเลย"แซนพูดเสียงดัง จนหลายคนเริ่มมอง มองอะไรนะหรอ ไม่ได้มองแซนหรอก มองหาสาวใหญ่มากๆของแซนตั้งหาก
"ไหนอ่ะแซน ไม่เห็นมีเลย"อเล็กซ์ถาม ตาก็ชะเง้อหา
"ก็นั้นอ่ะ กระเป๋าสีเรนโบว์อ่ะ ใบมหาใหญ่ ไม่รู้กล้าถือได้ไงอ่ะ"แซนบอก ก่อนได้รับสายตาเซ็งๆจากอเล็กซ์
"นั้นน่าจะเรียกว่าแบกนะ"ไลค์บอก ก่อนยิ้มบางๆให้
"มานั่งทานด้วยกันเลยนะครับ อาหารครั้งนี้เป็นอาหารมื้อต้อนรับ คงจะมาเยอะเลยล่ะครับ"เดเนียลเอ่ย
ขณะเดียวกัน แซนก็เริ่มมองหาเจ๊บิวที่อยู่ดีๆหายล่องลอยไป
"นี้ เจ๊บิวไปไหนอ่ะ"แซนถาม
"หมอนั้นไปเสริมสวยอีกล่ะมั้ง"อเล็กซ์บอก ก่อนนั่งลงข้างๆแซน
"หมอนั้น??"
"ไม่รู้หรอ"อเล็กซ์ทำเสียงตื่นเต้น ก่อนหัวเราะขำกลิ้ง
"บิวตี้ หรือก็ชื่อจริงว่า บิลลี่"ไลค์บอก
"ห๊าาาา"แซนทำหน้าเครียดทันที ก่อนหลุดขำออกมา "ฮึ มิน่า กล้ามเป็นมัดเลย"
แล้วทั้งหมดก็ลงมือกินอาหารที่ถูกนำมาจัดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะแยกย้ายกันไปนอนพักผ่อน
"เฮ้อ นี้นะหรอเด็กที่ ผอ. จะส่งไปนะ"
"อืม ทำไมหรอ"
"จะไหวหรอ"
"ไม่รู้สิครับ เรื่องอย่างนี้ มันไม่แน่ไม่นอน"
จบประโยค ชายหนุ่มก็แสยะยิ้มออกมา ก่อนเดินเข้าห้องพักของตัวเอง
‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†‡†
-s
b-
ความคิดเห็น