คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หยดที่ 3 พบเจอ
หยดที่ 3 พบเจอ
“เอ๋..ตามแผนที่ต้องข้ามเขานี้แล้วก็จะเจอสิน่ะ..เมืองซีลุน..เอาล่ะ..อีกนิดเดียวก็จะรู้แล้ว”เซนพูดขณะพับแผนที่ใส่ในเสื้อ..แล้ววิ่งขึ้นเขาอย่างรวดเร็ว..แต่แล้ว..
“หวาาาาาาาาา…หยุดไม่ได้แล้ววววววววว”
“โครม!!!”
“อูย…เจ็บชะมัดเลย....โทษที..”เซนตั้งสติได้จึงรีบหันไปขอโทษคนที่โดนชน
“ทำอะไรของแกว่ะ…วิ่งไม่รู้จักมองทาง..” ชายหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเซนร้องขึ้น
“ขอโทษจริงๆ..ฉันไม่ทันระวัง..เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“ก็เจ็บสิ…ถามได้..ขอโทษแล้วหายเจ็บไหมล่ะ..เชอะ!!แกจะไปไหนก็ไปเลยไป๊..เห็นหน้าแล้วหงุดหงิดเว้ย”ทั้งๆที่ใบหน้าหล่อเหลาเข้ากับผมสีทองของเขาแท้ๆแต่ปากทำไมร้ายอย่างนี้
“ไป..ไม่ได้หรอก..”ว่าแล้วเซนก็ค่อยๆจับชายหนุ่มคนนั้น..แม้จะขัดขืนแต่ด้วยพลังของเซนทำให้ชายคนนั้นทำอะไรไม่ได้...เซนพยุงชายหนุ่มนั่นขึ้นยืน
“เจ็บตรงไหนมั่ง…ฉันมียา..เดี๋ยวจะทาให้”
“ไม่ต้อง…บอกแล้วไงว่าให้แกไปไกลๆน่ะ..ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงว่ะ”เซนไม่รู้จะพูดยังไง..จึงจับชายคนนั้นใส่บ่าและแบกไปที่เมืองซีลุนพร้อมกับตน
“เฮ้ย..ปล่อยน่ะเว้ย..ไอ้บ้านี่”
“หนวกหูชะมัด..เงียบๆไม่เป็นรึไงว่ะ..เดี๋ยวจับถ่วงน้ำซ่ะ..เจ็บก็อยู่เฉยๆ..บอกมาว่าบ้านอยู่ไหนจะไปส่ง”
“หนอย…ข้าไม่บอกเว้ย..จะถ่วงก็ถ่วงดิ..ไม่กลัวหรอก”
“งั้นเหรอ..ไม่มีที่ไปสิน่ะ…งั้นก็ไปสำนักดาบฮิโรโตะกับข้า..ไปรักษาขาที่นั่นก่อนแล้วค่อยไป”
“อะไรน่ะสำนักดาบฮิโรโตะ..แก..จะไปที่นั่นเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ..ทำไมล่ะ”
“แกจะไปทำไม”
“ไปหาความจริง..”
“ความจริง??”
ขณะนี้ทั้งคู่มาถึงสำนักดาบฮิโรโตะแล้ว…แน่นอนหาง่ายมาก..เพราะว่ามันตั้งใหญ่เด่นเป็นสง่าอยู่กลางเมือง..เซนเดินเข้าไปข้างใน
“สวัสดีครับ…มีใครอยู่ไหมครับ”
“ค่าาาาา..”หญิงวัยกลางคนเดินออกมาจากในบ้าน
“มีธุระอะไรกับสำนักดาบฮิโรโตะ..ของเราเหรอค่ะ..แล้วนั่นคนบาดเจ็บเหรอค่ะ.”
“ซวยแล้ว”ชายผมทองพึมพำ
“อ่ะใช่ครับ..ช่วยเขาก่อนน่ะครับ..แล้วผมจะค่อยๆเล่าให้ฟัง”เซนค่อยๆวางตัวชายหนุ่มนั้นลง
“อ๋าาาาาาา”หญิงคนนั้นอุทานด้วยความประหลาดใจ
“หวัดดีฮ่ะแม่….แฮะๆๆ”อะไรกันชายหนุ่มผมทองเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่งั้นเหรอ…เซนประหลาดใจ
“กอน..ลูกไปไหนมาน่ะ…อย่าบอกน่ะว่าขึ้นไปเล่นบนภูเขาอีก..ไม่ไหวเลย..”
“แม่ครับ..ผมไม่ได้ไปเล่นน่ะ…ผมไปฝึกต่างหาก..ผมอยากเก่งขึ้นนี่นา..ทั้งๆที่ผมเป็นลูกชายของวาตาริเจ้าของสำนักดาบฮิโรโตะที่มีชื่อเสียงแท้ๆ..แต่ผมกลับอ่อนแอ..ผมก็แค่ไม่อยากให้ใครมาดูถูกผมนี่ฮ่ะ”
“มีอะไรกัน…เอะอะอะไรกัน”ชายวัยกลางคนออกมาจากในบ้าน
“อ้าว..กอน..ไปฝึกมาอีกแล้วเหรอลูก..”
“ครับพ่อ”
“55555…เจ้านี่ขยันจริงๆน่ะ”
“คุณค่ะ..ลูกยังเด็กน่ะส่งเสริมให้ไปฝึกในที่อันตรายอย่างนั้นมันไม่ปลอดภัยน่ะค่ะ”
“โธ่!!อายาโกะ..กอนน่ะอายุ18แล้วน่ะ..ไม่เด็กแล้ว..เค้าโตพอที่จะเรียนรู้ได้แล้ว..ใช่ไหมกอน”
“ช่ายยยครับพ่อ”กอนหันหน้าไปยักคิ้วกับพ่อแสดงความขอบคุณที่ช่วยให้รอดพ้นจากการเทศนาของแม่
“แต่ยังไม่ได้ฝึกก็โดนหมอนี่ชนแล้วพามาบ้านนี่ล่ะครับ”กอนพูดพร้อมทั้งเบ้หน้าไปทางเซน
“เอ๋…เจ้าช่วยพาลูกชายข้ากลับมาสิน่ะ..ขอบใจมากจริงๆ..”
เซนเริ่มจะเข้าใจเหตุการณ์เบื้องหน้า..เขาเริ่มตั้งสติแล้วถามว่า
“คุณวาตาริใช่ไหมครับ”
“ห๊ะ…อืม..ใช่..มีธุระกับฉันเหรอ”
“เอ่อ…เอ่อ..ใช่ครับ”
เซนตื่นเต้นที่ได้พบกับวาตาริ..ซึ่งเป็นเพื่อนของพ่อ..เขาคนนี้เหละที่รู้ความจริงทั้งหมด..ใช่แล้ว..เซนใกล้จะรู้เรื่องราวทุกอย่างแล้ว
“อายาโกะ..พากอนไปทำแผลข้างในก่อน..เดี๋ยวฉันจะคุยธุระกับเจ้าหนุ่มนี่”
“เอ่อ…ค่ะ..ไป..กอน”
“เจ้าหนุ่ม..ชื่ออะไรล่ะ”
“เซน..ผมชื่อเซนครับ”
“เซน..คุ้นๆน่ะ”
“พ่อของผมชื่อคิน..แม่ชื่อรีส..จริงสิ..พ่อฝากจดหมายให้คุณวาตาริด้วยครับ..นี่ฮ่ะ”
เซนพูดพร้อมกับยื่นจดหมายส่งให้วาตาริ
“คิน..รีส..ที่แท้เจ้าก็เป็นลูกชายของ 2 คนนี้เองเหรอ”วาตาริยิ้มให้เซนอย่างอ่อนโยน..และค่อยๆแกะจดหมายออกอ่าน
“อืม…งั้นเหรอ….”
“เอ่อ..พ่อผมบอกให้มาฝึกดาบที่นี่น่ะครับ..ตอนนี้ผมไม่มีที่ให้กลับไปหรอกครับ..ทั้งพ่อ..แม่..และบ้าน..”เซนทำหน้าเศร้า
“ฉันรู้..”
“เอ๊ะ..คุณวาตาริรู้ได้ยังไงครับ”
“เรียกซ่ะห่างเหินเลยน่ะ..เรียกฉันว่าอาก็ได้..ฉันอายุน้อยกว่าเจ้าคินน่ะ..เซน..ฉันว่าเราไปคุยกันข้างในเถอะ..จะได้ดื่มอะไรอุ่นๆด้วย”
“เอ่อ…ครับ.. อา”นอกจากพ่อและแม่เซนไม่มีญาติ..ไม่สิ..ไม่มีแม้แต่เพื่อน.. เลยรู้สึกแปลกๆที่จู่ๆก็มี..อา..
“อร่อยไหมล่ะ..ชาที่อายาโกะภรรยาฉันชงน่ะ”วาตาริถามท่าทางภูมิใจในตัวภรรยาสุดๆ
“..อร่อยครับ”
“เอาล่ะ..เจ้าจะถามใช่ไหมล่ะว่าฉันรู้ได้ยังไง..คำตอบก็คือ..ฉันรู้จากสิ่งที่พ่อเจ้าให้เจ้านำมาให้ฉันไงล่ะ”
“จดหมาย..”เพียงสิ่งเดียวที่เซนนึกออก
“ใช่แล้ว..เอ้า..อ่านสิ”วาตาริยื่นจดหมายให้กับเซน
“เอ๋..ให้ผมอ่าน..”
“ใช่..”
“แต่พ่อเขียนให้อานี่ฮ่ะ”
“อ่านเถอะ..อยากรู้ไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ…ครับ”เซนเอื้อมมือไปหยิบจบหมายจากมือวาตาริมาอ่านช้าๆ
ถึง..วาตาริ
ตอนที่จดหมายฉบับนี้ไปถึงมือของนายฉันกับรีสคงไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แล้ว..ที่ยืนอยู่ตรงหน้านาย..นำจดหมายนี้มาให้นายนั้นคือ..เซน..ลูกชายของฉันกับรีส..แน่นอนนายคงจำได้..ฉันสอนให้เขาฝึกดาบมาตั้งแต่ยังเล็กๆ..เพื่อหวังว่ามันจะมีประโยชน์ต่อตัวเขาในอนาคต..ที่จริงแล้ว..ฉันอยากจะสอนเขาอีก..แต่เวลามันไม่มีเหลือสำหรับทำอย่างนั้นอีกแล้ว..พวกDWมันรู้แล้ว..ฉันจะไม่ยอมให้มันทำอะไรลูกของฉันเด็ดขาด..เขาเป็นคนที่มีความขยันและเป็นคนดีมาก..ฝากให้นายช่วยดูแลเขาด้วยน่ะ..บอกเขาด้วยว่าเขาคือลูกของฉันกับรีส...
คิน
เซนกอดจดหมายแน่น..พร้อมกับยิ้ม..นี่เขาโชคดีจริงๆที่เกิดมาเป็นลูกของพ่อกับแม่
“เอาล่ะ..ตอนนี้..เซน..เจ้ากลายเป็นศิษย์ของฉันไปแล้ว..ขยันอย่างที่พ่อเจ้าบอกก็แล้วกัน”วาตาริบอกพร้อมกับยิ้มให้เซน
“ครับ..อา”เซนยิ้มตอบ
---เย็นวันนั้น---
“อะไรน่ะ..ผมต้องขึ้นเขาไปฝึกกับหมอนี่ทุกเช้าเลยเหรอฮ่ะ”กอนร้องโวยวายพร้อมกับใช้นิ้วชี้หน้าเซน
“ไม่ใช่หมอนี่..นี่เซน..เขาเป็นลูกชายของเพื่อนสนิทของพ่อน่ะลูก..แล้วก็อย่าชี้นิ้วใส่หน้าเขก”
อายาโกะพูดพร้อมกับใช้ส้อมที่มือขว้างใส่กอนด้วยความเร็วสูง..แต่โชคดีหลบทัน..บ้านนี้มันอะไรกันเนี้ยะ..แต่เซนมีความสุขมากที่ได้มาอยู่ที่นี่..เขารู้สึกอบอุ่นเหมือนกับที่นี่เป็นบ้านของตัวเอง..เกือบทุกคนใจดีกับเขายกเว้นกอน..เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไรกอนถึงไม่ชอบเขา
---หลังจากกินอาหารเย็นเสร็จ---
“กอนนี่เป็นลูกของอากับอาหญิงสิน่ะครับ”เซนถามเมื่ออยู่กับวาตาริตามลำพัง
“ใช่แล้วล่ะ..แต่ไม่ใช่ลูกที่แท้จริงหรอกน่ะ..เป็นเด็กที่เรานำมาเลี้ยงน่ะ..แต่ว่าเรารักมากซ่ะจนลืมไปเลยว่าไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน”
“เหรอครับ..”เซนตกใจกับคำว่านำมาเลี้ยง แต่เขาก็หลีกเลี่ยงที่จะถามต่อ
“กอนน่ะเป็นคนที่ขยันมาก..แล้วก็อดทนมากด้วย..เป็นคนดีมากเลยล่ะ..ถึงปากร้ายไปหน่อยก็เถอะน่ะ..5555”
“นั่นสิครับ..แต่ว่าท่าทางจะไม่ค่อยชอบผม”
“กอนน่ะไม่เคยมีเพื่อนก็เลยไม่รู้ว่าต้องคุยยังไง..วางตัวยังไง..เขาอยู่แต่ที่นี่ตลอด..นั่นคงเป็นเหตุผลล่ะมั่ง”
“ไม่มีเพื่อน..งั้นก็เหมือนกับผมสิน่ะครับ..”เซนยิ้ม..ในที่สุดเขาก็มีเพื่อน..แต่ว่า..กอนจะคิดอย่างนั้นรึเปล่าน้าาา
ยังมีอีกเรื่อง…เรื่องสำคัญมากที่เขาอยากจะถามวาตาริ..เขารวบรวมความกล้าแล้วก็..
“อาครับ..คือว่าผมมีเรื่องอยากถามหน่อยฮ่ะ”
“DW..กับสงครามใช่ไหมล่ะ”
“ห๊าาาาา…อารู้ได้ไงครับ”
“หน้าเจ้าบอกฉันน่ะสิ..555”
“+_+..แล้วตกลงมันคืออะไรครับ..เกิดอะไรขึ้น”
“เมื่อ 18 ปีก่อน..เกิดสงครามระหว่างพวก มนุษย์..กับ..”
“กับอะไรครับ”
“….ลืมแล้ว..-_-”
“หา…”
“ฉันง่วงแล้ว..ไปนอนก่อนน่ะ..เจ้าก็ไปนอนได้แล้ว..พรุ่งนี้ต้องขึ้นเขาแต่เช้าน่ะ”วาตาริเดินมุ่งหน้าไปที่ห้องของตน..ทิ้งให้เซนงงอยู่คนเดียว
“อีกแล้ว…ให้ตายสิยังไม่ทันได้รู้อะไรเลย..เอาเถอะไว้ถามใหม่พรุ่งนี้ก็แล้วกัน”
------เช้าวันรุ่งขึ้น------
“เฮ้!!เจ้าบ้าเอ้ย..ตื่นสิว่ะ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนกัน ตื่นๆๆ”กอนคงจะพังประตูห้องนอนของเซนไปแล้วถ้าแม่ของเขาไม่เข้ามาซ่ะก่อน
“เอะอะอะไรตั้งแต่เช้าน่ะกอน”
“ก็หมอนี่ สิแม่ ไม่ยอมตื่น อยู่ในห้องเงียบเลย จะให้ผมไปฝึกกับคนพันธุ์นี้จริงๆเหรอครับ”
“อ้อ…ถ้าหมายถึงเซนล่ะก็ เขารอลูกอยู่หน้าบ้านน่ะ ลูกอย่าให้เขารอนานนักสิรีบไปได้แล้ว”
“ห๊าาาาาาาาาาาา..???…หมายความว่าหมอนั่นตื่นแล้วเหรอครับแม่”
ไม่มีคำตอบของคำถามนั้น มีเพียงนิ้วที่ชี้ไปยังหน้าบ้าน กอนรีบวิ่งไป
“ไง อรุณสวัสดิ์ กอน”เสียงเซนทักทายเมื่อเห็นบุคคลที่เขารอ
“OoO…วะ…วะ..วะ…หวัดดี..” เสียงตะกุกตะกักพร้อมกับท่าทางเขินกับสายตาที่จับจ้อง..นี่เขาไปปลุกใครกันเนี้ยะ..กอนหันไปทางแม่ก่อนที่จะส่งยิ้มที่มีความหมายโดยนัยว่า “แย่จัง”
“เอาล่ะ นี่ก็สายมากแล้ว จะไปกันได้รึยังล่ะ”กอนทำเสียงขึงขังกลบความอาย
“นั่นสิ..งั้นกอน นายก็นำทางฉันไปเลย” ไม่รอช้ากอนรีบวิ่งออกจากประตู ตรงไปยังภูเขาที่สูงตระหง่านอยู่ข้างหน้า ณ ที่แห่งนั้นคือสถานที่ฝึกของพวกเขา
--------45 นาทีผ่านไป--------
“ที่นี่แหละ ที่ที่ฉันมาฝึกบ่อยๆ” กอนพูด ในใจคิดว่า “เป็นไง ดูซ่ะว่าสถานที่ฝึกฉันมันทรหดขนาดไหน ฉันฝึกมาตั้งแต่เด็กเลยน่ะ ทึ่งล่ะซิ ตางี้ค้างเชียว” กอนทำท่าภูมิใจกับสถานที่นี้มาก
สายตาของเซนมองไปรอบๆก่อนจะตอบว่า
“อ้อ…อื้ม”
“ห๊ะ…อะไรน่ะ แค่อื้มงั้นเหรอ”กอนท่าทางหัวเสีย
“เอ๋…แล้วจะให้ฉันพูดว่าอะไรล่ะ”เซนงงกับท่าทีของกอน
“นายไม่เห็นรึไงว่าที่นี่น่าทึ่งแค่ไหน มีสัตว์ป่าดุร้ายเต็มไปหมด ปลานักล่า สิงโตยักษ์ ต้นไม้กินคน หน้าผาสูงชัน มีน้ำตกไหลผ่านแถมยังมีถ้ำในน้ำตกอีกน่ะ และน้ำก็ยังเป็นน้ำกรด PH 1.0 ไม่มีอาหาร ไม่มีเครื่องดื่มไกลจากหมู่บ้านมากเลยด้วยเป็นสถานที่ที่โหดมากสำหรับนักฝึกตน ฉันฝึกที่นี่มาตั้งแต่ฉันยังเป็นเด็กเลยน่ะ”
“อ้อ..ถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็..ฉันชินแล้วล่ะ”เซนพูดพร้อมกับยิ้มตอบ
“อะไรน่ะ”
“อื้ม ฉันชินกับการฝึกแล้วล่ะ เพราะตั้งแต่เด็กฉันก็ฝึกมาเหมือนกัน ฝึกกับ …เอ่อ..พ่อน่ะ”เซนเริ่มทำท่าเศร้า..แล้วก็หัวเราะร่ากลบเกลื่อน
“เชอะ!!”กอนแสดงท่าทางอารมณ์เสียมาก
“งั้นเราจะเริ่มฝึกจากอะไรก่อนดีล่ะ กอน”เซนถาม
“หึหึ หาอาหารเช้า”กอนพูดพร้อมกับทำท่าทางเจ้าเล่ห์ “นายจะต้องน้ำตาตกก็คราวนี้แหละ”
“อะไรตกน่ะ”
“ก็..ก็อาหารเช้าไง มันยังไม่ตกถึงท้องเราเลย เรายังไม่ได้กินกันเลยน่ะ นายหิวแล้วใช่ไหมล่ะ งั้นก็มาหาอะไรกินกันเถอะ”
“อ่ะ จริงด้วยสิ”
“งั้น ฉันจะไปล่าสัตว์ส่วนนายก็ไปหาฟืนก็แล้วกันน่ะ”
“หาฟืนเหรอ..ให้ฉันช่วยนายล่าสัตว์ก็ได้น่ะ ฉันรู้สึกว่านายเสียเปรียบยังไงก็ไม่รู้สิ”เซนยิ้ม
“ว่ะ…บอกว่านายหาฟืนน่ะดีแล้ว ไม่ต้องมาช่วยฉันหรอก แค่นี้เอง”กอนยกนิ้วโป้งขึ้นมาชี้ตัวเองบอกเป็นนัยนัยว่าฉันทำได้
“เอางั้นเหรอ ก็ได้ แล้วมันอยู่ไหนล่ะ”
“ทางโน้น”กอนชี้บอกทางหาฟืนให้กับเซน
“ส่วนสัตว์ป่ามันอยู่อีกทาง ทางนี้อ่ะ”กอนชี้ทางตรงกันข้ามกับทางของเซน ทางนั้นคือทางที่กอนจะไป
“งั้นไว้เจอกันหลังจากทำหน้าที่ตัวเองเสร็จนะ”เซนว่า
“อืม”
กอนเดินเข้าไปในป่าแล้วก็หายไปจากสายตาของเซนอย่างรวดเร็ว เซนเองก็เดินเข้าไปอีกทาง
“หาสัตว์ง่ายกว่า 100 เท่าเรื่องอะไรจะไปหาฟืน.. หึหึ..จงรับรู้รสชาติเหมือนกับฉันตอนเด็กเถอะ ว่าพ่อฉันให้ฉันฝึกอะไรบ้าง..พยายามเข้าน่ะพวก อย่าตื่นจนร้องไห้ขี้มูกโป่งก่อนได้ฟืนน่ะ 555…” เสียงพึมพำของกอนแฝงไปด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าชนะ
------15 นาทีผ่านไป-------
“เจอแล้ว เฮ้…..ย ฉันว่าแล้ว มันง่ายจริงๆด้วย กอนเป็นไงมั่งน่ะ หมอนั่นเป็นห่วงฉันเกินไปก็เลยรับล่าสัตว์เอง”เซนพูดพร้อมกับทำท่าขอบอกขอบใจกอน(ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยหมอนี่) แล้วเซนก็กำลังจะเดินทางกลับไปที่น้ำตก…แต่แล้ว…
“ใครว่ะ…ใครหน้าไหนมันกล้าบุกรุกเข้ามาในถิ่นของข้า” เสียงแหลมเล็กเสียดแทงแก้วหูดังมาจากระยะใกล้ๆตัวของเซน
“เอ๋????มีใครอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ”เซนสงสัย
แล้วร่างร่างหนึ่งก็ปรากฏตรงหน้าของเซน ทำเอาอึ้งไปพักใหญ่กับใบหน้าคนที่ดูสุดแสนจะโหดเหี้ยม แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุหลัก ร่างกายท่อนล่างต่างหากที่ทำให้อึ้ง นั่นมันสิงโต สิงโตชัดๆ มันคืออะไรกันทำไมท่อนบนเป็นคนแต่ท่อนล่างเป็นสิงโต
“คิเมร่า!!”เซนอุทาน ใช่แล้วมันคือคิเมร่าที่เป็นร่างผสมระหว่างมนุษย์+สิงโต ตาของมันเบิกกว้างมองมาที่เซน
“โอ้!!เจ้าหนุ่มนี่รึ ที่บุกมาในถิ่นของข้า ใช่แล้วข้าคือคิเมร่า”เจ้าคิเมร่าชะโงกหน้ามองเซน
“เจ้าเป็นใคร มาที่นี่ไม่รู้รึว่าบริเวณนี้เป็นที่ของข้า”คิเมร่าถามเซน
“ข้าชื่อเซน ข้าไม่รู้ว่าที่นี่เป็นถิ่นของท่าน ข้ามาเก็บฟืน”เซนตอบ ทำไมกับนะเขาไม่กลัวคิเมร่าตัวนี้เลย คงเป็นเพราะสันชาติญาณของเขาที่บอกว่าคิเมร่าตัวนี้จะไม่ทำร้ายเขา
“โฮ่!!เจ้าไม่กลัวข้ารึ ถ้าเป็นคนอื่นวิ่งหนีกันหมดแล้ว นี่เจ้ากลับตอบคำถามของข้า”คิเมร่าที่น่าเกลียดน่ากลัวยิ่งขยับหน้าเข้ามาใกล้เซน
“ทำไมข้าจะต้องกลัวท่าน ในเมื่อเราไม่มีสิ่งใดบาดหมางใจกัน แล้วแววตาของท่านก็มิได้บ่งบอกว่าท่านจะทำร้ายข้า”เซนตอบตอนนี้เขายิ่งมั่นใจว่าคิเมร่าตัวนี้เป็นมิตรมากกว่าศัตรู
“หึหึ…ดูเจ้ามั่นใจจริงน่ะว่าข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า”
“ใช่”
“เจ้านี่น่าสนใจจริงๆ เจ้าชื่อเซนสิน่ะข้าจะให้ฟืนกับเจ้าก็ได้ แต่เจ้าจะต้องอยู่คุยเป็นเพื่อนข้าก่อน ไม่มีใครคุยกับข้ามานานมากแล้ว”
“ได้สิ ข้าก็อยากจะถามท่านเหมือนกันว่าท่านเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร..ท่านพอจะบอกกับข้าได้รึไม่ล่ะ”
ด้วยความอยากรู้+อยากได้ฟืนเซนจึงนั่งลงแล้วเริ่มคุยกับคิเมร่า
“อยากรู้งั้นรึ..ก็ได้ เห็นกับที่เจ้าไม่กลัวข้าข้าจะเล่าให้ฟัง…แต่เดิมข้าก็เป็นมนุษย์เหมือนกับเจ้านี่แหละข้าเข้าร่วมรบในสงครามเมื่อ18ปีที่แล้ว..”
“สงคราม”ดวงตาของเซนเบิกกว้างเขาสนใจฟังเป็นอย่างมาก
“ใช่สงคราม..ถึงฝ่ายมนุษย์จะชนะสงครามแต่ก็มีคนมากมายที่ถูกสาป”
“สาป??”
“อืม..ถูกสาปโดยไอ้ราชาปีศาจ..มันสาป..มัน…มัน..”
“เอ่อ..ท่านไม่เป็นไรน่ะ”
“อื้ม ข้าไม่เป็นไรหรอก..ข้าก็เป็นหนึ่งในนั้นที่โดนสาป..ข้าถูกสาปให้เป็นคิเมร่า..เท่านั้นยังไม่พอ..มันยังพรากทุกอย่างไปจากข้า…มันฆ่าทุกคนที่อยู่รอบข้างข้า…ครอบครัวของข้า”
“ไอ้เลว”เซนกลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่
“ใช่แล้ว..มันเลวมาก..ไม่ใช่แค่ข้าน่ะ..หลายคนที่เข้าร่วมในสงครามก็โดน..แต่ในที่สุดเราก็ชนะ..ตอนนี้มันได้ตายไปแล้ว..สาสมกับที่มันทำกับคนอื่นไว้แล้วล่ะ..ราชาปีศาจอย่างมัน”
“นั่นสิครับ โชคดีที่มันตายแล้ว..จะได้หยุดสร้างความเดือดร้อนให้กับคนอื่น”
“หึหึ..เจ้านี่เลือดร้อนจริงน่ะ..แต่ถึงมันจะตายแล้วแต่เจตนารมณ์ของมันยังคงอยู่น่ะ..DWยังไม่ถูกทำลาย เสาหลักของมันยังอยู่”คิเมร่าทำท่าขึงขัง
“อะไรน่ะDWงั้นเหรอ”เซนตกใจกับคำพูดของคิเมร่า
“ใช่แล้ว..เอ๋…เจ้าหนูไม่ต้องทำท่าน่ากลัวอย่างนั้นก็ได้…555..จ๊อกๆ..โอ้ย!!จะว่าไปเดี๋ยวนี้ข้าไม่ค่อยได้พูดมากเท่าไหร่ มันก็เลยหิวง่าย งั้นข้าไปก่อนล่ะน่ะเจ้าหนูเซน..ไปหาอะไรรองท้องก่อน…”
“อ่ะ…แย่แล้ว..ผมต้องกลับไปหาเพื่อนเหมือนกันล่ะครับ กอนคงหิวแย่”
“กอน..คุ้นๆเหะ..เอาเถอะ.. ยังไงถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันอีกน่ะ”
“ครับ..อ่ะจริงสิ..ท่านชื่ออะไรครับ”
“เอ๋..ไม่ต้องเรียกท่านก็ได้..ข้าชื่อซาคุยะ..เจ้าเรียกข้าว่าซาคุยะเฉยๆก็ได้”
“งั้นไว้เจอกันอีกน่ะครับท่าน…เอ้ย..ซาคุยะ”เซนกล่าวพร้อมกับโบกมือลา
“ได้เลยเจ้าหนูเซน”คิเมร่าซาคุยะโบกมือลาตอบพร้อมกับเดินหายลับเข้าไปในป่า “นานเท่าไหร่แล้วน่ะที่ไม่มีคนเรียกชื่อของข้า ขอบใจมากเซน”ซาคุยะพึมพำด้วยรอยยิ้ม
“ซวยล่ะหว่า…โดนกอนด่าแหง”
---อีกด้าน---
กอนเดินไปเดินมาพร้อมกับท่าที่ดูกระวนกระวายใจ ตอนนี้ในใจเขาเกิดความคิดเป็น 2 ฝ่าย
“มันจะตายรึเปล่าน่ะ”
“ไม่หรอกน่า ก็คิเมร่านั่นพ่อบอกว่าไม่ฆ่าคนนี่”
“อ่ะ…แต่ถ้ามันอยากฆ่าขึ้นมาล่ะ..หน้าสุดโหดอย่างมันฆ่าก็ไม่แปลกหรอก”
“ไม่หรอกน่า หมอนั่นก็บอกแล้วนี่ว่าฝึกมาตั้งแต่เด็ก..มันคงไม่เป็นไรหรอก”
“แต่อีกฝ่ายเป็นคิเมร่าน่ะ”
“???????”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกก…ฉันผิดไปแล้วอย่าตายน่ะเว้ยยเซน!!!!!!!”กอนตะโกนสุดเสียง
“โทษทีโทษที…มาช้าไปหน่อย..อย่าถึงขั้นฆ่ากันเลยน่ากอน”เซนเดินออกมาจากป่าพร้อมกับฟืนหอบใหญ่(เซนได้ยินกอนบอกว่าตายซ่ะเว้ยยเซน…หูดีจริงจริ๊ง)
“เซนนน”กอนเห็นเซนถึงกับตกใจปนดีใจ เขาไม่ได้ส่งหมอนั่นไปตายแล้ว…แต่ในที่สุดกอนก็เริ่มกลับมาวางฟอร์มอีกครั้ง
“นายมาช้าชะมัดเลยน่ะ…ฉันรอตั้งเกือบชั่วโมง”แล้วกอนก็สังเกตเห็นฟืนที่เซนหอบมา
“นายได้มันมาได้ยังไงเนี้ยะฟืนพวกนี้”กอนถามด้วยความสงสัยปนตกใจ
“อ้าวก็ไปเอามาจากที่ที่นายบอกไงกอน”
“นั่นแหละ นายไปเอามาได้ยังไง…ก็คิเม..”ก่อนที่กอนจะพูดจบเขาก็เริ่มตั้งสติได้ใช้มือทั้ง 2 ปิดปากของตัวเอง
“อะไรเหรอ”
“ช่างเหอะ..เอามาก่อไฟสิฟืนพวกนั้นน่ะ..หิวชะมัดเลย” ทั้งๆที่อยากถามเหลือเกิน กอนอยากจะถามเซนเหลือเกินว่าทำไมเขาถึงได้ฟืนมา เขาไม่เจอคิเมร่าเหรอ มันไม่ทำร้ายเขาเหรอ แล้วที่สำคัญคือถ้าเขาเจอเขาไม่กลัวมันเหรอ..แต่สถานการณ์+สถานภาพของกอนทำให้ไม่สามารถถามคำถามนั้นกับเซนได้
++from JuAt >>เย้ๆ!!!..ตอนที่ 3 แล้วเจ้าค่ะ ตอนที่แต่งตอนนี้…ก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรอกค่ะ…พอรู้ตัวอีกทีก็เขียนได้หลายหน้าแล้ว…เหมือนฉันถอดจิตแล้วแต่งยังไงอย่างงั้นเลยค่ะ.. มันก็เลยออกมาอย่างที่เห็นนี่ล่ะค่ะ ยังไงก็ช่วยcommentหน่อยน่ะค่ะ ฉันจะได้ใช้ปรับปรุงในตอนต่อไปน่ะค่ะ…ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนและช่วยอ่านน่ะค่ะ…แล้วพบกันตอนหน้าค่ะ
ความคิดเห็น