ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หยดที่ 2 ร่ำไห้
หยดที่ 2 ร่ำไห้
สายฝนโปรยปรายลงมาอีกครั้ง..ตัวเซนที่อยู่หน้าหลุมศพเปียกโชก.. เขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไร…ต้องไปที่ไหน..ไม่รู้…ใช่แล้ว..เซนไม่รู้เลย
“เฮ้ย!!ฝนตกตามที่เจ้าตัวเล็กนั่นบอกจริงๆด้วย..ให้ตายสิ..แล้วผมจะไปอยู่ไหนล่ะครับ..แม่..พ่อ..บ้านก็โดนเผาไปแล้วด้วย.. ซวยจริงๆเลยน่ะครับผมเนี้ยะ..55555”ทั้งๆที่มันเป็นเสียงหัวเราะแต่ทำไมใบหน้าของเซนกลับมีน้ำตาไหลออกมาซ่ะขนาดนั้นล่ะ..ไม่ใช่..นั่นน่ะ..น้ำฝนสิน่ะเซน..เขาคงอยากให้เราทุกคนคิดว่านั่นเป็นน้ำฝนแน่ๆ
“ผมเนี้ยะ..ไม่เข้มแข็งเลยน่ะครับ..ถ้าพ่ออยู่ผมคงได้วิ่งรอบเขาเป็น 10 รอบอีกแหงเลย..เอาล่ะ..นอนดีกว่า”
ว่าแล้วเขาก็นอนลงทั้งๆที่ฝนกำลังตก..ไม่มีที่นอนนุ่มๆ..มีเพียงดินที่กลายเป็นโคลน..เปรียบเสมือนที่นอนให้กับเขา..แต่เขาไม่สนใจ..เขาล้มตัวลงนอนข้างๆกับหลุมศพของพ่อและแม่..แล้วเขาก็หลับลงไป..เพราะอะไรกันน่ะทำไมเขาถึงไม่รู้สึกหนาว..ทั้งๆที่เปียกมากขนาดนั้น…
---ย้อนกลับไปเมื่อ 5 ชั่วโมงก่อน---
“ปีศาจ”เสียงอันแผ่วเบาของหัวหน้าได้หลุดออกมาจากปากของมัน…และบัดนี้มันสิ้นลมไปแล้ว
“วืด…นี่มันอะไรกันน่ะ..”แววตาของเซนกลับสู่ปกติ..ตอนนี้เซนดูเหมือนจะตกใจมากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น..
“เกิดอะไรขึ้น…ใคร..ใครเป็นคนฆ่าพวกนี้..แล้วทำไมฉันถึงมายืนอยู่ที่นี่..ดาบ..ทำไมฉันถึงจับดาบ..ดาบ..!!!”ตอนนี้สิ่งที่เซนมองเห็นคือ..ดาบที่กลายเป็นสีแดงของเขา…เขาตกใจมาก
“ทำไมทำไม..ดาบ…สีแดง..นี่มันดาบของฉันชัดๆ..แต่ทำไมมันถึงเป็นสีแดงล่ะ..”ทว่าเขาก็ต้องหยุดความสงสัยเพียงแค่นั้น..เพราะว่าในตอนนี้เขาไม่มีแรงแล้ว..เป็นเพราะเสียเลือดมากเกินไป…ใช่แล้วเขากำลังจะตาย..ร่างกายของเขาล้มลงกองอยู่ที่พื้น..เขาเงยหน้าขึ้นมามองพ่อและแม่ของเขา..
เซนยิ้ม..เขาไม่กลัวที่จะตาย..ไม่ใช่แค่ไม่กลัว..แต่เขาต้องการที่จะตาย..เพราะว่าเขา..อยากจะตามบุคคล 2 คนที่เขารักที่สุดไป
“พ่อ…แม่..รอผมก่อนน่ะครับ..ให้ผมไปด้วย”ดวงตาของเซนปิดลง.. สติของเขาเลือนลางเต็มที..และก่อนที่สติของเขาจะขาดหายไป..ก็มีแสงสว่างจ้ามันเหมือนกับเป็นไฟอุ่นๆ..อะไรกันน่ะความรู้สึกอบอุ่นที่เข้ามาโอบอุ้มร่างกายของเขาในตอนนี้..มันทำให้เขามีพลัง..เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง..สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าเขาก็คือสายฝนที่โปรยปรายลงมา..
“ทั้งๆที่เป็นฝน…แต่ทำไมถึงอบอุ่นเช่นนี้”..แล้วเซนก็เริ่มสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง..
“แผล..แผลของฉันกำลังเริ่มหาย..เรี่ยวแรงของฉันกำลังกลับมา..ไม่สิ..ฉันรู้สึกแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ..”
บาดแผลของเซนที่ถูกฟันพอโดนน้ำฝนนี้เข้า..มันก็หายสนิทไม่มีรอยแผลเป็น..ไม่สิ..ไม่หลงเหลือแม้แต่ร่องรอยที่จะบ่งบอกว่าเขาพึ่งโดนทำร้าย…ทำไม…ทำไมกันน่ะ
“รึว่านี่เป็นฝนที่สวรรค์ประทานมาให้ครอบครัวเรา..ใช่ต้องใช่แน่ๆ..พ่อ..แม่!!”
ตอนนี้เซนมีแรงพอที่จะลุกขึ้นยืนได้แล้ว..เขารีบวิ่งไปที่ร่างของพ่อกับแม่..เพราะเขาคิดว่าน้ำฝนนี้ต้องช่วยพ่อแม่ของเขาได้..เซนพาร่างของทั้งคู่ออกมาจากใต้ต้นไม้เพื่อให้ได้รับน้ำฝน..
“พ่อ…แม่…ไม่ต้องห่วงน่ะเดี๋ยวแผลก็หายแล้ว..น้ำฝนวิเศษจะช่วยพ่อกับแม่ได้แน่นอน..รีบๆตื่นขึ้นมาน่ะครับ..”
เซนยิ้มไปด้วยเขย่าร่างของพ่อกับแม่ไปด้วย..เขาดีใจมาก
“เอ๋…ไม่หายสักที..น้ำคงไม่โดยแผลสิน่ะ..งั้นต้องทำอย่างนี้..”ว่าแล้วเซนก็ใช้มือทั้ง 2 ข้างรองน้ำฝนแล้วเทลงบนบาดแผลที่ถูกแทงของพ่อและแม่..เขาทำเช่นนี้อยู่หลายครั้ง..ในที่สุด..สิ่งที่เขาพบก็คือ..
น้ำฝนที่เซนเทลงไป..ได้ไหลออกมาจากบาดแผลของทั้งพ่อและแม่..ออกมา…ออกมาเรื่อยๆ....บาดแผลไม่มีทีท่าว่าจะปิดลงเลย…เมื่อโดนน้ำยิ่งทำให้แผลเปิดมากขึ้น..เขาเริ่มรู้สึกถึงความจริงที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเขา
“อะไรกัน..ทำไมกัน..ก็นี่เป็นน้ำวิเศษไม่ใช่เหรอ…รักษาแผลฉันได้…แล้วทำไม…ทำไมถึงรักษาพ่อกับแม่ของฉันไม่ได้…ทำไม..ทำไมกานนนนนนนนนน”
เซนก้มหน้าลง..แล้วฝนก็หยุดตก..ตอนนี้เขางงมาก..มันเกิดอะไรขึ้น..ทำไมน้ำฝนวิเศษถึงไม่ช่วยพ่อกับแม่ของเขา..เขาล้มลงกอดร่างของพ่อและแม่ซึ่งตอนนี้ไร้สิ้นวิญญาณ..
“ถ้าไม่ช่วยพ่อกับแม่ของฉันแล้ว..จะช่วยฉันทำไม..”เขาลุกขึ้นนั่งคุกเข่าแล้วกล่าวด้วยความเศร้าโศก
“ฉันน่ะ…ฉันคนนี้น่ะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้หรอกถ้าไม่มีพ่อกับแม่…ใช่แล้วล่ะ..ฉันไม่สามารถมีลมหายใจอยู่อีกได้หรอกถ้าขาด..พวกท่าน”เขาก้มหน้าลงอีกครั้ง
“ทำไม…ทั้งๆที่ฉันกำลังจะไปหาพวกท่านอยู่แล้ว..ทำไมต้องให้ฉันหายเป็นปกติด้วย..”เซนเอื้อมมือไปหยิบดาบสีเลือดมา
“พ่อ..แม่..ผมจะตามไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”ว่าแล้ว..เซนก็ได้หันคมดาบจะแทงที่หัวใจของตน..
“จงอยู่อย่างภาคภูมิในฐานะลูกชายที่เรารักเถอะน่ะ…เซน”
“เอาล่ะ…แม่ก็ขอให้ลูกปลอดภัย…และมีชีวิตที่ยืนยาวน่ะ”
คำพูดของคนที่เซนรักต่างเข้ามาในหัวสมองของเขา…จนทำให้ดาบหยุด..ก่อนที่จะได้สัมผัสกับเนื้อของเซน..เขาวางดาบลง
“..มีชีวิต..งั้นเหรอ..พ่อกับแม่ให้ผมมีชีวิตอยู่สิน่ะ..แล้วบอกได้ไหมล่ะว่าผมจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร..เพื่ออะไรกันล่ะครับ..พ่อ…แม่”
..แต่แล้วคำพูดของผู้เป็นพ่อก็เว้บขึ้นมาในสมองของเซน
“เซน..คนเราต่างเกิดมาเพื่อทำในสิ่งที่ต้องทำ..ซึ่งแตกต่างกัน..และถ้ายังหาสิ่งนั้นไม่เจอ..ก็จงตามหามัน..แล้วทำซ่ะ..นั่นแหละคือเหตุผลของการมีชีวิตล่ะ..ตราบใดที่ยังไม่ได้ทำในสิ่งที่ต้องทำ..ก็ยังตายไม่ได้เด็ดขาด”
“นั่นสิน่ะพ่อ..ตอนนี้ผมยังหาสิ่งที่ต้องทำไม่พบ..ผมก็ต้องหามันให้พบ..แล้วทำในสิ่งที่เกิดมาเพื่อทำซ่ะ..ถึงจะตายได้สิน่ะ..ถ้าผมไม่ได้ทำ..ไปเจอพ่อมีหวังได้วิ่งรอบเขาแน่ๆ..555..ฮึ..”
“พ่อ…แม่..ตกลง..ผมจะมีชีวิตอยู่..ตอนนี้เหตุผลในการมีชีวิตอยู่ของผมอาจจะยังไม่มี..แต่เพราะว่าไม่มีนี่ล่ะถึงต้องค้นหา..นั่นสิน่ะ..ผม..จะมีชีวิตอยู่เพื่อตามหาสิ่งที่ผมจะต้องทำน่ะ..”
เซนยืนขึ้นพร้อมทั้งแบกร่างของพ่อและแม่ไปที่บ้าน..ซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นเถ้าถ่านไปเสียแล้ว..เขาวางพ่อแม่ลงและขุดหลุมข้างๆบ้านขนาดใหญ่ 2 หลุม..แล้วเขาก็อุ้มร่างพ่อและแม่ใส่ลงในหลุม..ร่างล่ะหลุม..แล้วค่อยๆเอาดินกลบ..พร้อมกับพึมพำ
“พ่อ..แม่..ผมรักพ่อกับแม่มากน่ะ..ขอให้ผมได้เกิดเป็นลูกของพ่อกับแม่อีกทุกๆชาติน่ะ..หลับให้สบายน่ะครับ”
----ปัจจุบัน----
เด็กชายตัวน้อยรีบวิ่งไปหาแม่
“แม่ครับ…แม่ครับ..”
“อะไรเหรอลูก..วิ่งมาซ่ะหอบเลย..แล้วเอาร่มไปให้พี่ชายหน้าเศร้ารึยังล่ะลูก”
“ไปมาแล้วครับ..แต่พี่เขาคงไม่ต้องการแล้วล่ะ”
“อ้าวทำไมล่ะลูก”
“ก็พี่เขานอนหลับสบายอยู่ในบ้านที่เป็นน้ำแล้วนี่ครับ”
“เอ๋???พูดอะไรน่ะลูกบ้านที่เป็นน้ำ”
“ใช่ครับ..เป็นบ้านที่ใสๆเหมือนน้ำมารวมเป็นบ้าน”
“ฮิฮิ..เข้าใจพูดน่ะ..เอาเป็นว่าพี่เขากลับบ้านแล้วสิน่ะ..งั้นลูกก็ไปนอนได้แล้วล่ะ..”
“..แม่ครับผมอยากอยู่บ้านน้ำมั่งจัง”
“จ้าๆ..เป็นเด็กดีเดี๋ยวก็ได้อยู่เองล่ะลูก”
“จริงเหรอฮ่ะ..งั้นผมไปนอนก่อนน่ะครับ..เด็กดี…บ้านน้ำ”เด็กน้อยพึมพำพร้อมกับขึ้นบันไดเพื่อเข้าห้องนอน
“บ้านน้ำรึ..ลูกเรานี่พูดอะไรพิลึก..จะไปมีจริงได้ไง”
---เช้าวันรุ่งขึ้น---
“เฮ้ยยยยยยวันนี้อากาศดีจัง…อรุณสวัสดิ์ฮ่ะพ่อ..แม่”เซนตื่นขึ้นมาแล้วบิดตัว
“วันนี้ผมคงต้องออกเดินทางแล้วล่ะ..พ่อกับแม่คงอยากให้ไปอยู่แล้วซิน่ะ..น่าจะบอกว่าอยากอยู่ด้วยกันสักนิด..เมื่อคืนคิดตั้งนานในที่สุดก็รู้แล้วว่าผมจะรู้เรื่องราวทุกอย่างได้ยังไง”เซนปรบมือแสดงท่าทางคิดได้
“ก็ไปที่ซีลุน..ไปสำนักดาบของเพื่อนพ่อไงล่ะ..เป็นที่เดียวที่จะทำให้ผมรู้ความจริงทั้งหมด..โครก..โอ้ย..ชักหิวแล้วสิยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยงเมื่อวานเลยน่ะเนี้ยะ..งั้นผมไปก่อนน่ะพ่อ..แม่..แล้วผมจะกลับมา..เมื่อได้ทำในสิ่งที่ต้องทำแล้ว…”
เซนยิ้มโค้งคำนับแล้วหันหลังเดินจากไป..ไม่มีน้ำตาสักหยดไหลออกมาจากดวงตาของเขา..เป็นเพราะเขาทำใจได้แล้วงั้นเหรอ..ไม่เลย…แต่เพราะเมื่อคืน.ทั้งคืนมันไหลออกมาตลอดจนหมดไม่เหลือแล้วต่างหาก
---50นาทีผ่านไป---
“เอาล่ะ..ก่อนอื่นต้องหาอะไรกินก่อนไม่ไหว..หิวเหลือเกิน..เจ้าท้อง..ทนหน่อยน่ะ..มองเห็นหมู่บ้านแล้ว..ข้างหน้านี้เอง”เซนบ่นพึมพำขณะลูบท้องตัวเอง
“เถ้าแก่”
“สวัสดีครับ..จะรับอะไรดีครับคุณลูกค้า”
“ไก่ทอด..แล้วก็อะไรก็ได้ที่เป็นอาหารขึ้นชื่อของร้านอีกสัก 4 อย่าง..ส่วนน้ำเอาชาก็แล้วกัน”
“ได้เลย…นั่งรอก่อนน่ะพ่อหนุ่ม”
เมื่ออาหารเสริฟเต็มโต๊ะ..เซนก็ลงมือกินอย่างเอร็ดอร่อย..ถ้านึกภาพเซนในตอนนี้ไม่ออก..ท่านก็ลองอดอาหารสัก 3 มื้อ..แล้วมื้อแรกหลังจากการอดอาหารของท่าน..ก็คืออาหารจานโปรดเต็มโต๊ะ..ท่านจะกินเยี่ยงไรกัน..นั่นแหละใช่เลย
ตอนนี้เซนไม่สนใจรอบข้างที่มองดูเขาด้วยความแปลกใจกับท่าทางการกินของเขา..จนเมื่อเขากินอิ่มแล้ว..ทุกอย่างเกลี้ยง..
“เฮ้ย…อร่อยมากเลยเถ้าแก่..”
“ฮ่าๆ..ไม่เห็นใครกินอาหารข้าแล้วทำท่าอร่อยมากขนาดนี้มานานแล้วน่ะ..เจ้าไม่ใช่คนของหมู่บ้านนี้สิน่ะ..หน้าไม่คุ้นเลย”
“..ข้ามาจากที่อื่น..ว่าแต่.. หมู่บ้านนี้ใหญ่จริงๆน่ะ” (พึ่งจะสังเกตรึเซน)
“ใช่แล้วล่ะ..ที่นี่เจริญรองจากเมืองซีลุนเลยน่ะ..ถึงจะเป็นเพียงหมู่บ้านก็เถอะ”
“เอ๋..ซีลุน..เถ้าแก่รู้จักด้วยเหรอ”
“555..เจ้าหนุ่มนี่ถามแปลก..ซีลุนเป็นเมืองท่าที่สำคัญ..และยังเป็นเมืองที่มี 2 ขุนพลในสงครามเมื่อครั้งอดีตอยู่ที่นั่นนะ..ไม่รู้จักก็บ้าแล้ว..”
“สงคราม..ขุนพล??”
“เอ๋..เจ้าหนุ่ม..นี่เจ้าอายุเท่าไหร่รึ”
“18..”
“งั้นรึ…อย่างนี้นี่เองเจ้าถึงไม่รู้เรื่อง..”
“ใช่แล้วล่ะ…ข้าน่ะไม่รู้อะไรเลย..พ่อกับแม่ไม่เคยเล่าให้ฟังเลยสักนิด” ..เซนทำหน้าเศร้า..ก่อนจะหันกลับมายิ้มกวนๆ..สร้างความงุนงงให้กับเถ้าแก่จากท่าทีของเขา
“หมู่บ้านนี้ที่เจริญแบบนี้ได้เพราะว่าไม่ได้อยู่ในเขตสูญเสียหนัก..ในช่วงสงคราม..ดังนั้นจึงฟื้นฟูได้เร็วกว่าหมู่บ้านอื่น..”
“…ขอร้องล่ะ…เล่าให้ข้าฟังหน่อย..เกี่ยวกับสงครามนั่น”
“บางทีที่พ่อกับแม่ของเจ้าไม่เล่าให้ฟัง..มันอาจจะดีแล้วก็ได้..ใช่ดีแล้ว..ปล่อยให้สิ่งเลวร้ายอย่างนั้นเป็นเพียงความทรงจำอันขมขื่นของผู้ที่สูญเสียเถอะ…ว่าแต่เจ้าจะไปไหนล่ะ”
“ข้าจะไปเมืองซีลุน”
“โอ้..อย่างนั้นรึ..เจ้ารู้ทางรึเปล่าล่ะ”
“ก็พอรู้..ข้ามีแผนที่..”
“อ้อ..งั้นรึ..ว่าแต่..เจ้าเป็นนักดาบที่จะไปฝึกดาบที่นั่นสิน่ะ..”
“ทำไมถึงรู้ล่ะ”
“ก็เจ้าถือดาบมาด้วยไม่ใช่รึ..555..เจ้านี่ตลกดีน่ะ”
“เอ๋…จริงด้วย..”
“ว่าแต่เจ้าจะไปสำนักดาบไหนล่ะ..ข้าพอจะรู้จักคนที่เมืองนั้นอยู่บ้าง..บางทีอาจช่วยเจ้าได้”
“…สำนักดาบที่ข้าจะไป…เอ๋…รู้สึกว่าจะเป็นสำนักดาบที่ชื่อฮิโรโตะ..น่ะ”
“O_O.. ฮิโรโตะ..งั้นเหรอ..”
“ใช่แล้วล่ะสำนักดาบฮิโรโตะ”
“เจ้าพูดเล่นอะไรของเจ้าน่ะ…ที่นั่นไม่ใช่ที่ๆเจ้าจะนำมาพูดเล่นแบบนี้ได้น่ะ”
“ไม่ได้พูดเล่นนี่…ข้าจะไปที่นั่นจริงๆ..จะไปหาคนที่ชื่อว่าวาตาริ”
“บังอาจจจจจ…นี่เจ้าคิดลบหลู่ท่านวาตาริ 1 ใน 5 ขุนพลอย่างนั้นรึ”
“เอ๋…ใครคือ 1 ใน 5 ขุนพล..แล้วมันคืออะไรล่ะ..ทำไมต้องโมโหขนาดนั้น”เซนสงสัยมาก..ความสงสัยนั้นแสดงออกมาทางสีหน้าของเซนทันที..จนเถ้าแก่รู้ว่าเซนไม่คิดจะลบหลู่แต่เขาพูดเรื่องจริง
“งั้นรึ..เจ้าจะไปที่นั่นรึ..เจ้าคงยังไม่รู้ว่าที่นั่นเป็นอะไร..มีความสำคัญแค่ไหนสิน่ะ..ที่นั่นน่ะเป็นสำนักดาบที่มีชื่อเสียงที่สุด..มีแต่ยอดฝีมือมารวมตัวกัน..และเจ้าสำนักก็คือขุนพลวาตาริ..1 ใน 5 ขุนพลที่เป็นผู้นำของโลก..เป็นตัวแทนของมวลมนุษยชาติ..ทำสงครามกับพวกD…D..DW”เถ้าแก่กระซิบที่ข้างหูของเซนเบาๆเมื่อถึงคำว่าDW..
“แล้วDWนี่มันคืออะไรเหรอเถ้าแก่”คำถามนี้ทำให้เถ้าแก่สะดุ้ง..เหงื่อตก..ถ้าเซนสังเกตจะพบว่าขณะนี้..ทุกสายตาฉายแววหวาดกลัวมองมาที่หน้าของเซน..เถ้าแก่รีบหันหน้าหนี
“เจ้าหนุ่มเรื่องนี้ข้าไม่รู้หรอก…เจ้าไปได้แล้ว..ข้าจะทำงานต่อ..”
“เดี๋ยวก่อนสิเถ้าแก่…บอ.ก…”ยังไม่ทันที่เซนจะพูดจบ
“ข้าไม่มีอะไรจะบอกเจ้า..ถ้าเจ้าอยากรู้ก็จงไปถามคนที่เจ้าจะไปพบเถอะ..โชคดี”ว่าแล้วเถ้าแก่ก็เดินไปหลังร้าน..
ตอนนี้เซนสังเกตเห็นแววตาที่มองมาของทุกคนแล้ว...เขาพูดอะไรผิดไปอย่างงั้นเหรอ..
เขารู้สึกว่า.. ตอนนี้อยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ทำให้เขารู้อะไรมากขึ้น..เซนจึงลุกขึ้น..หยิบดาบ..แล้วออกเดินทางมุ่งหน้าไปหาคำตอบของคำถามที่เขาอยากรู้..
จากครั้งนี้ทำให้เขารู้ว่า..เขาจะถามใครไม่ได้เกี่ยวกับสงครามครั้งนั้นหรือเกี่ยวกับDW..เพราะมันเหมือนเป็นสิ่งที่ไม่มีใครอยากพูดถึง..ไม่สิ..ต้องบอกว่าไม่กล้าพูดถึง..
มีเพียงคนเดียวที่จะให้คำตอบแก่เขาได้..นั่นก็คือ..วาตาริ..บุคคลที่เป็น1 ใน 5 ขุนพลเมื่อสงครามครั้งอดีต..เหมือนกับพ่อของเขา..ใช่แล้วตอนนี้เขาพึ่งนึกออกว่าเจ้าพวกชายชุดดำที่ฆ่าพ่อและแม่ของเขา..บอกว่า..พ่อของเขาเป็น 1 ใน 5 ขุนพล..ในสงครามเมื่อครั้งอดีตนั้น…
ขณะนี้ไม่มีเวลาที่เซนจะมานั่งเสียใจอีกแล้ว..เขาต้องทำอะไรสักอย่าง..ใช่มันต้องมีอะไรสักอย่างที่เขาจะต้องทำเมื่อได้รู้ความจริงทั้งหมด..อะไรกันน่ะ..มันคืออะไรกัน??
++from JuAt >>เรื่อง Light Devil ก็ได้ดำเนินมาถึงตอนที่ 2 แล้วน่ะค่ะ ตอนที่แต่งตอนนี้น่ะกำลังเศร้าๆอยู่พอดีเลยค่ะ…ก็เลยใช้ความรู้สึกตัวเองแต่ง..มันก็ออกมาอย่างที่ได้อ่านไปล่ะค่ะ ยังไงก็ช่วยcommentด้วยน่ะค่ะ ฉันอยากจะใช้ปรับปรุงในตอนต่อไปน่ะค่ะ…ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านน่ะค่ะ…เจอกันตอนหน้าค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น