คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หยดที่ 1 จุดเริ่มต้น
หยดที่ 1 จุดเริ่มต้น
"นั่นพี่เขาทำอะไรอยู่เหรอครับแม่..ทำไมทำหน้าเศร้าอย่างนั้นอยู่คนเดียว"เสียงแหลมเล็กเอ๋ยถามแม่ของเขา
"..พี่เขาคงมีเรื่องทุกข์ใจอยู่ละมั้งลูก..ไปเถอะฝนใกล้จะตกแล้ว"
"พี่ครับ..รีบๆกลับบ้านน่ะครับ..เดี๋ยวฝนตกจะเปียกเอา..แม่กับพ่อของพี่กำลังรออยู่น่ะครับ..รีบกลับไปกินอะไรอร่อยๆอุ่นๆที่บ้านซ่ะน่ะครับพี่"เด็กน้อยตะโกนบอกด้วยความเป็นห่วง..ก่อนจะเดินทางกลับบ้านพร้อมกับแม่ที่กำลังกุมมือเล็กๆของเขา
"พ่อ…แม่...บ้าน...งั้นเหรอ"ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าเศร้าสร้อยที่เด็กชายตัวน้อยทัก..พึมพำ
---เช้าตรู่ที่สดใส..แสงแดดอันอบอุ่นได้เข้ามาเยือนเป็นสัญญาณบอกว่า สายฝนโปรยปราย..ค่ำคืนอันหนาวเหน็บได้ผ่านไปแล้ว
"อืม..ฮ้าววววววว"
"อ้าว..ตื่นแล้วเหรอเซน"
"ฮ่ะ..แม่..อืม..พ่อล่ะครับ"
"ไปฝึกดาบบนเขาตั้งแต่เช้าแล้วล่ะลูก"
"ห๊าาาาาา.."ไม่ทันจะพูดอะไรชายหนุ่มก็รีบลุกขึ้น..ใช้มือรวบผมสีน้ำตาลยาวมัดอย่างลวกๆ..แล้วรีบวิ่งจับดาบที่หน้าประตูและออกจากบ้านตรงดิ่งไปที่ยอดเขาอย่างรวดเร็ว..รูปร่างสูงโปร่งและขายาวๆคู่นั้นของเขา..ทำให้เขาวิ่งได้เร็วมาก
"ซวยแล้ว..ลืมไปซ่ะสนิทเลย"…เซนพึมพำขณะเร่งฝีเท้าอย่างสุดชีวิต
----20นาทีผ่านไป..บนยอดเขา----
"แฮ่กๆๆ"ร่างของเซน..ได้มาถึงเป้าหมาย..ใช่แล้วยอดเขา..บัดนี้เบื้องหน้าเซนมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองมาที่เขา..ก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
"ฮ่ะฮ้าา..เจ้าลูกชาย..หอบมาเลยน่ะ.." ใบหน้าที่มีรอยแผลเป็นหลายแห่ง..ผมสีน้ำตาลสลับกับผมสีขาวพลิ้วไหวบนศรีษะ..บ่งบอกว่าชายผู้นี้อายุประมาณ 50 แล้ว
"จะไม่ให้หอบได้ไงล่ะพ่อ..ก็เล่นให้ผมวิ่งมาซ่ะไกล..พ่อน่าจะปลุกผม..จะได้ขึ้นม้ามาด้วยกัน..ผมจะได้ไม่ต้องวิ่งให้เหนื่อยแรง..แฮ่กๆ"
"มันเป็นการฝึก..นี่แกไม่เข้าใจรึเซน"..พูดจบ..ดาบของบุคคลผู้เป็นพ่อก็กวัดแกว่งใส่ลูกชายซึ่งสามารถรับได้ทันก่อนที่ดาบเล่มนั้นจะสัมผัสกับผิวของเขา
"โฮ่!!ฝีมือดีขึ้นนี่เซน" พ่อพูดแล้วค่อยๆดึงดาบกลับมา
"ฮ่าฮ่าฮ่า.. พ่อก็เล่นแบบนี้ประจำแหละ..ชินแล้วน่า..พลาดมาแล้ว417 ครั้ง..ไม่ยอมพลาดอีกหรอก"เซนตอบพร้อมกับยิ้มร่า..ใช้มือขวาข้างที่ถนัดถูจมูกเล็กน้อย..เพราะนานครั้งที่ผู้เป็นบิดาจะชมเขา
"งั้น..สำหรับฉันก็ไม่มีอะไรจะสอนแกอีก..เมืองซีลุน…ใช่แล้วแกต้องไปเมืองซีลุน..เพื่อฝึกดาบจากท่านอาจารย์ที่นั่นต่อ…เขาเป็นเพื่อนฉันเอง..เดี๋ยวฉันจะเขียนจดหมายฝากไปกับแก..รับรองเค้าต้องรับแกแน่"พ่อพูด..ท่าทีขี้เล่นบัดนี้เปลี่ยนฉายแววจริงจัง
"เอ๋…อะไรกันพ่อ..ผมยังต้องเรียนกับพ่ออีกเยอะน่า..พ่อน่ะเก่งกว่าผมมาก..ผมยังสู้พ่อไม่ได้..ผมก็ยังไปไหนไม่ได้"เซนทำท่าจับดาบขึ้นมาหันปลายดาบไปที่พ่อก่อนที่จะยิ้มเชิงท้า
"ไม่หรอก…ตอนนี้แกเก่งกว่าฉันแล้ว..ดาบเมื่อกี้ฉันไม่ได้ยั้งมือเลย..แต่แกก็สามารถรับมันได้อย่างง่ายดาย" บุคคลผู้ถูกเรียกว่าพ่อค่อยๆจับปลายดาบของเซนกดลงเบื้องล่าง
"โธ่..พ่อ..อยากให้ผมไปอยู่ที่อื่นนักรึไง…ไม่เอาหรอก..ผมขี้เกียจไป..น่าเบื่อจะตาย"เซนพูดพร้อมกับยิ้มแหยๆ
"ไม่ได้…ยังไงแกก็ต้องไป..เซน..แกต้องเก่งขึ้นกว่านี้..เพื่อรักษาชีวิตของแกเอง.."
"รักษาชีวิต…เอ่????"
..พ่อก็พูดต่อโดยไม่ฟังคำเซน "เพื่อไม่ให้เสียเวลา..แกต้องเดินทางเช้านี้..เอาล่ะกลับไปเก็บของได้แล้วเซน"
"เดี๋ยวสิครับพ่อ…พ่อ…พ่อออ"ไม่ทันเสียแล้วพ่อของเซนได้ขึ้นม้า..ลงจากยอดเขาแล้ว
"ให้ตายสิ…ต้องวิ่งลงจนได้..พ่อเป็นอะไรไปหว่า?"เซนพึมพำกับตัวเองขณะวิ่งลงจากเขาเพื่อกลับบ้าน..ในใจเขายังงงๆอยู่และรู้สึกว่าตกลงเขาขึ้นเขามาเพื่ออะไรกัน..ได้อยู่ไม่ถึง20นาที ..คุยกับพ่อไม่กี่ประโยค..แถมยังต้องไปไหนอีก..ถ้าเขาไม่สามารถเปลี่ยนใจพ่อได้..แม่..ใช่แล้ว..ยังไงแม่ก็ต้องไม่อยากให้เขาไปแน่..แม่เป็นพวกเดียวกับเขา
---ที่บ้าน---
"แฮ่กๆๆ..พ่อ..แฮก..พ่อ"เซนผลักบานประตูเข้าไปในบ้านด้วยอาการหอบ..แน่นอนล่ะวิ่งตั้งไม่รู้กี่กิโล
"เอ้า..ไปเก็บข้าวของที่จำเป็นให้เรียบร้อยซ่ะ"
"จริงเหรอ..นี่พ่อจะให้ผมไปจริงๆหรือ"
"ก็ใช่น่ะสิ..ฉันไม่ได้พูดเล่นสักหน่อย..แม่แกก็รู้แล้ว..ไปเตรียมตัวซ่ะ"
"ว่าไงน่ะ…แม่รู้แล้ว..แล้วแม่ยังจะให้ผม..ไป..อีกเหรอ"
"หึหึ..คิดล่ะสิว่าแม่แกจะเป็นพวกเดียวกับแก" พ่อพูดทำสีหน้าเป็นผู้มีชัย
"(ถูกเผงเลย…รู้ได้ไงเนี้ยะ) แต่ผมไม่อยากไปนี่…อยู่กับพ่อก็เก่งได้นี่นา.."หลังจากความหวังเพียงอันเดียวที่จะให้แม่ช่วยนั้นพังลงอย่างไม่มีชิ้นดีซ่ะแล้ว..ตอนนี้เขาก็คงต้องช่วยตัวเอง
"ฉันบอกให้ไปแกก็ต้องไป!!"พ่อเริ่มเสียงแข็ง สักครู่หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งก็เดินเข้ามา
"เชื่อพ่อเถอะลูก..ไปฝึกจะได้เก่งขึ้นไงล่ะจ๊ะ"เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"แต่..แม่.."ก่อนที่จะค้าน..เขาก็เห็นรอยยิ้มของแม่ที่ราวกับนางฟ้าที่โปรยยิ้มอันแสนอบอุ่นมาให้..ทำให้เขารู้สึกไม่อยากขัดใจ..เซนจึงได้ตอบตกลง
"ก็ได้ฮ่ะแม่…ผมจะไปฝึกให้เก่งกว่าพ่อเลยคอยดูสิ.."เซนพูดพร้อมชูกำปั้น
"ดีมากงั้นก็เก็บของซ่ะ..ฉันจะไปเขียนจดหมายก่อน"พ่อเดินออกไปทิ้งแม่กับเซนไว้หลังประตู
"แล้วแม่จะทำเสบียงอาหารระหว่างทางให้น่ะลูก.."
"คร้าบบบบบบ"
---เวลาผ่านไป---
"กินข้าวได้แล้วพ่อลูก"แม่ตะโกนเรียก
"จ้าาา"
"คร๊าบบบบ"
ตึงตัง..(เสียงลงบันได)
"โอ้โห..วันนี้มีแต่ของโปรดของผมทั้งนั้นเลยนี่ฮ่ะ"เซนทำตาโตมองอาหารเบื้องหน้าก่อนที่จะหันไปยิ้มร่ากับแม่..
"..งั้นก็กินให้เยอะๆน่ะลูก..จะได้มีแรงเดินทาง..แม่ทำเสบียงไว้ให้แล้วด้วย"
"เอ่อ..เอ่อ..ครับ"น้ำเสียงของเซนฟังดูก็รู้ว่าไม่ได้ต้องการที่จะเดินทางตามที่แม่บอกเลย
---หลังจากกินอาหารกันเสร็จ---
"เสร็จรึยังลูก..ต้องรีบออกเดินทางน่ะจ๊ะเดี๋ยวจะไปถึงซีลุนช้า.."
"ครับครับ…เสร็จแล้วฮ่ะ"
"เอาล่ะนี่เสบียงน่ะลูก..."
"ถ้าไปถึงที่นั่นเจ้าก็เอาจดหมายนี่ไปให้เพื่อนฉันที่ชื่อวาตาริ.. สำนักดาบฮิโรโตะน่ะ…บอกว่าจากคิน"
"รู้แล้วน่า..พ่อ"เซนตอบพร้อมกับดึงจดหมายในมือพ่อมา
"อ้อ..มีอีกเรื่องที่ฉันอยากจะให้แกทำ"คินเอ่ย
"อะไรอีกล่ะพ่อ..บังคับให้ไปก็จะไปแล้วนา..ยังมีอะไรอีก"เซนทำท่าเซ็งเมื่อพูดถึงคำว่าบังคับ
"….เซน…หลังจากที่แกออกเดินทางแล้วห้ามหันกลับมาที่นี่อีก…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็อย่าเดินกลับมา..จงรีบเดินทาง..รีบไปให้เร็วที่สุด"บัดนี้บนแววตาของคินฉายแววจริงจังกว่าทุกครั้ง…ราวกับว่า..เขาจะทำผิดมหันต์ถ้าเขาหันกลับมา
"????…ทำไม…"
"ไม่ต้องถาม…นี่คือคำสั่ง.. เอาเป็นว่ามันเป็นสิ่งที่แกต้องทำ..แกต้องทำตามที่ฉันบอก"คินตบไหล่เซนแล้วกล่าวอีกครั้ง
"เซน..คนเราต่างเกิดมาเพื่อทำในสิ่งที่ต้องทำ..ที่แตกต่างกัน..และถ้ายังหาสิ่งนั้นไม่เจอ..ก็จงตามหามัน..แล้วทำซ่ะ..นั่นแหละคือเหตุผลของการมีชีวิตล่ะ..ตราบใดที่ยังไม่ได้ทำในสิ่งที่ต้องทำ..ก็ยังตายไม่ได้เด็ดขาด"
"เอาล่ะ…แม่ก็ขอให้ลูกปลอดภัย…และมีชีวิตที่ยืนยาวน่ะ"แม่ยิ้มอย่างอ่อนโยน..แต่ก็ไม่สามารถซ่อนแววตาที่เศร้าสร้อยไว้ได้
"ฉันก็ขอให้แกโชคดี…ไม่ว่ายังไงแกก็คือลูกของฉันกับรีส"
"เซนลูกรัก..เรารักลูกน่ะ"รีสกล่าวก่อนที่น้ำตาจะไหลอาบแก้มทั้ง2ข้าง..ไม่ไหวแล้ว..เธอไม่สามารถปกปิดความเศร้าที่ต้องห่างจากลูกชายอันเป็นที่รักได้อีกแล้ว
"ผมก็รักพ่อกับแม่ครับ" เซนโผเข้ากอดบุคคลที่เค้าเรียกว่าแม่..ทั้งๆที่เซนเกิดความสงสัยมากมายในสิ่งที่พ่อและแม่ของเค้าพูด..แต่เค้าก็ไม่ถามอะไรเพราะเค้ารู้ว่าพ่อกับแม่..รักและเป็นห่วงเขา..ทั้งหมดที่พูดที่ทำนั้นเป็นเพราะความหวังดีเป็นแน่
"เอาล่ะรีบเดินทางเถอะลูกอย่าเสียเวลาเลย" รีสผละตัวออกห่างจากเซน
"อื้ม"เซนตอบรับ..คินกับรีสยิ้มพร้อมกับโบกมือเป็นสัญญาณว่าโชคดี..เซนยิ้ม..หันหลัง..โบกมือและเดินจากไป..ในใจของเซนคิดว่า…สักวันเขาจะต้องแข็งแกร่งขึ้นและกลับมาสู้กับพ่อให้ชนะอย่างแท้จริงให้ได้...
"คอยดูน่ะพ่อ…แม่ผมจะแข็งแกร่งขึ้นให้เร็วที่สุด..ผมจะรีบกลับมา..และเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป"เขาพึมพำพร้อมกับยิ้มและสูดลมหายใจแล้วตะโกนว่า
"รอก่อนน่ะแล้วจะรีบกลับมา!!!!!!"
แต่…ยังไม่ทันที่เซนจะก้าวออกจากเขตที่ไกลพอที่จะมองไม่เห็นบ้าน.. เขาได้กลิ่นควันไฟจากทางด้านหลัง..เขาหยุดพร้อมกับคิด
"อะไรกันใครมาจุดไฟแถวนี้..ตามปกติไม่น่าจะมีใครมาแถวบ้านเรานี่นา"เขากำลังจะหันหลังไปดู..
"….เซน…หลังจากที่เจ้าเดินทางแล้วห้ามหันกลับมาที่นี่อีก…ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็จงอย่าเดินกลับมา..จงรีบเดินทาง..รีบไปให้เร็วที่สุด"ประโยคที่พ่อบอกเขาก่อนเดินทางก็แว๊บเข้ามาในหัวของเซน
"เอ่…ไม่ได้สิพ่อบอกไว้…คงไม่มีอะไรหรอกน่า.."ขณะที่เขากำลังจะก้าวเดินต่อ..ฉับพลับนั้นเองความรู้สึกเจ็บเปล้บก็เข้ามาทำให้เขาต้องหันหลังกลับไป..โดยไม่ใส่ใจกับคำพูดของพ่อ..
ขณะนี้..สิ่งที่อยู่ไกลลิบจากเบื้องหน้าของเซนซึ่งแม้มองเห็นเพียงลางๆแต่เขาก็รับรู้ได้ในทันทีว่าที่กำลังลุกไหม้อยู่นั้นคือบ้านที่เขาพึ่งจะก้าวท้าวออกมาเมื่อไม่กี่นาทีนี้เอง
ก่อนที่จะมีคำพูดใดๆออกมา..เท้าของเขาก็ก้าวออกไปยังที่ที่กำลังลุกไหม้นั้นอย่างรวดเร็ว..เมื่อไปถึงที่นั้น..ภาพที่เขาพบก็คือคนกลุ่มหนึ่งซึ่งต่างก็มีอาวุธทั้งดาบ..ขวาน..ค้อน..ประมาณ10คนกำลังล้อมบุคคล2คน…ซึ่ง2คนที่ถูกล้อมนั้นเค้ารู้จักเป็นอย่างดี พ่อ…กับแม่ที่พึ่งส่งเค้าเมื่อกี้นี้นั่นเอง..ตอนนี้ขาเขาก้าวไม่ออก..คงเป็นเพราะช็อคกับภาพตรงหน้ากระมัง..แล้วหนึ่งในคนกลุ่มนั้นก็ได้กล่าวขึ้น
"ไอ้ปีศาจมันอยู่ไหน…แกรีบส่งตัวมันมาเดี๋ยวนี้"
"ไม่มีใครเป็นปีศาจทั้งนั้น..หรือถ้ามีก็ไม่ใช่คนที่นี่..พวกแกมาผิดที่แล้วล่ะ"พ่อของเขากล่าว
"ทำไมจะไม่มีก็สารลับมันบอกว่าไอ้ปีศาจอยู่กับแกที่มันจะนำหายนะมาสู่โลก.."
"หึหึ..สามีของข้าก็บอกพวกแกแล้วไงว่าที่นี่ไม่มีปีศาจ..กลับไปซ่ะ.."
"ทำเป็นปากดีบอกมาน่ะว่าแกซ่อนมันไว้ที่ไหน…เราจะกำจัดมันก่อนที่พลังของมันจะกลับมา..เพื่อปกป้องโลก"
"เชอะ!!ทำเป็นพูดว่าจะปกป้องโลก..ความจริงแล้วพวกแกรับคำสั่งมาจากDWใช่ไหมล่ะ"
"หนอยยยยยยัยนี่..วอนซ่ะแล้ว..ปึก.."สันดาบของชายชุดดำคนนั้นกระแทกอย่างแรงที่กลางหลังของผู้หญิง..รีสแม่ของเซน
"รีส!!!"คินพ่อของเซนรีบเข้าไปโอบอุ้มภรรยาของตน..
"ฉันไม่เป็นไรค่ะ…อุบส์.."
"แก!!!!บังอาจมาทำร้ายภรรยาสุดที่รักของฉัน..ตายซ่ะเถอะ…ปึก"คราวนี้สันดาบโดนที่กลางหลังของคิน
"555..ตอนนี้เจ้าก็เปรียบได้กับมดปลวกเท่านั้นแหละ..คินเอ๋ย..เจ้าคงไม่รู้สิน่ะว่าพวกเราได้ปล่อยพิษลดพลังที่ไร้สีไร้กลิ่นก่อนที่เราจะปรากฏตัวออกมา"
"อุ๊บส์…แก..ไอ้ขี้ขลาด.."
"ฮ่าๆๆเค้าเรียกว่าใช้สมองเว้ย…แกเป็นถึงหนึ่งใน 5 ขุนพลในสงครามครั้งนั้นนี่หว่า..แต่ฝีมือในตอนนี้อย่าว่าแต่ขุนพลเลย…ทหารปลายแถวแกก็ยังเป็นไม่ได้เลย..เอาละแกบอกมาได้แล้วว่าไอ้ปีศาจมันอยู่ที่ไหน"
"ไปตายซ่ะ…ไอ้สุนัขรับใช้ของDW..แกไม่มีวันแตะต้องคนที่แกเรียกว่าปีศาจได้หรอก..สำหรับพวกแกแล้ว..คนคนนั้นก็คงเปรียบเสมือนปีศาจที่จะมาโค่นพวกแก..แต่สำหรับเรา..คนคนนั้นเปรียบเสมือนพระเจ้าที่จะเข้ามาปกป้องเราจากพวกแก"
"ไอ้นี่วอน…เฮ้ย..แก2คนจับมันลุกขึ้นมาสิ"
"ครับ"
"ปึก..อุ๊บส์..อ๊อก..อั๊ก.."
"เป็นยังไงล่ะคิน..ฮ่าๆๆ..พระเจ้างั้นรึ..นี่แกคิดว่าคนผู้นั้นจะปกป้องแกจากพวกเราได้อย่างงั้นรึ..บอกมาซ่ะทีสิไอ้โง่..ฆ่าแกไปก็ไม่เกิดประโยชน์สักนิดแถมไม่ได้ผลงานไปรายงานบอสด้วย"
"หึหึ..ในที่สุดแกก็ยอมรับว่าแกเป็นพวกDW"
"แล้วไง…แกจะไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้วคงไม่มีโอกาสเห็นความเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ที่กำลังจะเกิดกับโลกนี้หรอก"
ถึงตอนนี้เกิดคำถามขึ้นมากมายในใจของเซน…นี่มันเรื่องอะไรกัน..DWคืออะไร..ใครคือปีศาจที่พวกนั้นพูดถึง..แล้วทำไมพ่อแม่ของเขาไม่เล่าอะไรให้เขาฟังเลย..แต่ตอนนี้การถามคำถามมันไม่ได้ช่วยแก้ไขสถานการณ์นี้ได้..เข้ารู้เพียงว่าเค้าต้องช่วยพ่อกับแม่ที่เขารักมากที่สุด..แล้วขาของเขาก็เชื่อฟังคำสั่ง…มันก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว
"หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ!!!!!!"เซนตะโกน
"เซน!!!!!!!"พ่อกับแม่ของเขาตกใจมากที่เห็นลูกชายตัวเองยืนอยู่เบื้องหน้าแต่เขาทั้งคู่หมดแรงแล้ว..เป็นเพราะยาพิษแน่ๆที่ทำให้เขาลุกไม่ขึ้น
"แกเป็นใครว่ะ..ไอ้หนุ่ม..ถึงได้มาสั่งฉัน..ช่างไม่รู้จักคำว่ากลัวเลยน่ะ"
"พวกแกเป็นใครฉันไม่รู้หรอก…แต่ว่าแกไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับพ่อกับแม่ของฉัน"
"อ่ะ…อ๋าา…แกเป็นลูกของไอ้คินกับนังรีสงั้นรึ..โฮ่!!ถ้างั้นแกก็มีประโยชน์แล้วล่ะ"
"พวกแกกลับไปเดี๋ยวนี้"เซนพูดพร้อมกับดึงดาบออกจากฝักเป็นสัญญาณว่าถ้าพวกมันไม่กลับเขาฟันแน่
"โอ๊โอ๋…เจ้าหนุ่ม..อย่าดีกว่าน่า....ฉันแค่มาถามดูเท่านั้น..ถ้าแกให้คำตอบที่น่าพอใจกับฉันล่ะก็รับรองว่าฉันจะปล่อยพวกแกทั้งหมดไป..ตกลงไหมไอ้หนู"
"ฉันไม่เชื่อพวกขี้ขลาดอย่างแกหรอก.."
"หนอยเจ้าหนุ่มนี่อวดดีนัก…แก.."หนึ่งในคนเหล่านั้นทนไม่ไหวทำท่าจะลงมือกับเซน
"หยุดก่อน..อย่าทำอะไรวู่วาม..เอาเถอะ..ฉันไม่ต้องการฆ่าใครอยู่แล้ว..แกตอบคำถามฉันมา..ว่าไอ้ปีศาจมันอยู่ไหน"
"แม่กับพ่อของฉันก็บอกแกแล้วนี่ว่าที่นี่ไม่มีปีศาจ..สิ่งที่พวกแกต้องการหาไม่มีที่นี่หรอก..กลับไปซ่ะ..วืด…"ฉับพลันก่อนที่สันดาบของหนึ่งในนั้นที่อยู่ข้างหลังเซนจะโดนตัวเขา…เขาก็หลบอย่างรวดเร็ว
"หึหึ..ไอ้หนู..แกนี่เร็วใช่เล่นเลยน่ะเนี้ยะแต่อย่าดูถูกเราให้มากนัก..เฮ้ยจัดการ"หัวหน้ากลุ่มสั่งให้ลูกน้องจัดการกับเซน
"แกก็อย่ามาดูถูกฝีมือฉันให้มันมากนักซี่..เคร้ง..เปรี้ยง..ปึง..เปรี้ยะ" เซนต่อสู้กับชายทั้ง2คนที่เข้ามาได้อย่างสูสี..แต่…..
"ตุ๊บ….อ๊ากส์"ดาบของหัวหน้าบัดนี้ได้ออกมาจากฝักแล้วฟันลงที่กลางหลังของเซน..เซนล้มลง..เลือดไหลไม่หยุด
"เซนนนนนนนนนนนนน"พ่อและแม่ของเขาตะโกนอย่างสุดเสียงและพยายามลุกขึ้นเพื่อเข้าไปหาลูกสุดที่รักของเขา…แต่ทว่าขณะนี้พ่อกับแม่ของเขาถูกชายชุดดำ4คนเข้ามาล็อกตัวไว้เสียแล้ว..เซนเห็นดังนั้นจึงพยายามที่จะลุกขึ้นมาเพื่อช่วยพ่อและแม่
"ไอ้หมาลอบกัด.."
"เปรี๊ยง..ฟึบ.."อีกครั้งที่ดาบฟันตัวเขา..มันมาจากทางด้านหน้าอย่างรวดเร็ว..เขาล้มลง...เลือดของเซนไหลนองไปตามพื้น
"…55555..อ่อนแออย่างแกจะปกป้องใครได้.."
..เซนหันไปสบตาพ่อและแม่ที่ถูกจับตัวอยู่..ตอนนี้แม่ของเขาน้ำตานอง..และอีกครั้งที่เขาพยายามลุกขึ้นมา..
"เจ้าหนูแกน่ะมือสั่น..ขาสั่น..เลือดก็ไหลนองแล้วน่ะ..ยังจะลุกขึ้นมาอีกรึ…"
เซนเดินโซเซเข้าไปหาหัวหน้ากลุ่มพวกนั้น
"ฉัน…จะต้องปกป้อง…ไม่อย่างสูญเสีย..ไม่อยากยอมแพ้..ฉันต้องช่วย..ต้องช่ว..ย"
"แค่บอกมาว่าไอ้ปีศาจอยู่ไหนแกก็จะไม่เจ็บตัวอยู่แล้วเชียว"
"สวะอย่างแกฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง..ว่าที่นี่ไม่มี…ปีศาจน่ะ"
"หนอย…ยังปากดีพล่ามได้อีกรึ..ถ้างั้นฉันจะฆ่าแกซ่ะ..เรื่องไอ้ปีศาจไปหาเบาะแสที่อื่นก็แล้วกัน..หึหึ..ตายซ่ะเถอะเจ้าหนู"
"สวบ…"ร่างล้มลง..ดาบของหัวหน้าทะลุผ่านลำตัวคน 2 คน..ใคร..ใครกัน
ร่างที่ล้มลงทั้ง2ร่างนั้นเป็นร่างของพ่อกับแม่ของเซน..ท่ามกลางความตกตะลึงของเซน..เขาพูดไม่ออก..ไม่สิ..ไม่มีเสียงออกมามากกว่า
"พวกแกปล่อยมันหลุดมือมารับดาบข้าได้ไงว่ะ"
"เอ่อ..จู่ๆมันก็มีแรงสะบัดออกไปครับ"
"เซ…นน…นน"แม่ของเขาเรียก
"แม่…พ่อ.."เซนตอบรับพร้อมกับพยุงร่างของทั้ง2คนพิงที่ต้นไม้..เลือดไหลไม่หยุดจากทั้ง 3 ร่าง..แต่เซนไม่สนใจความเจ็บปวดของตัวเองเลย..เขาจับมือของพ่อและแม่..
"พ่อ..แม่ทำไมต้องทำอย่างนี้..ทำไมล่ะ…ทำไม"
รอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้าของแม่และพ่อ…แล้วแม่ก็กล่าวขึ้น
"เซนลูกรักที่เราทำอย่างนี้ไม่เสียใจเลย…อุ๊บส์..แค๊กๆ"
"ใช่แล้วล่ะ..เหตุผลเดียวที่ทำให้เราปกป้องแกน่ะเซน..อ๊อบส์.. นั่นก็คือ..แกเป็นลูกของเราไงล่ะ..ฉันเคยบอกแกแล้วนี่"ถึงจะเจ็บหนักแต่วาจาของคินก็ยังคงห้วนๆแต่แฝงด้วยความจริงใจ..ห่วงใยเช่นเดิม
"เรารักลูกน่ะ..รักมากเหลือเกิน...."แม่เซนกล่าว
ทั้งคู่หลับตาพร้อมกับพูดว่า
"จงอยู่อย่างภาคภูมิในฐานะลูกชายที่เรารักเถอะน่ะ…เซน" รอยยิ้มยังไม่จางหายไปจากใบหน้าของพ่อและแม่ …ที่จริงเซนมีเรื่องอยากคุยอยากถามกับพ่อและแม่มากมายแต่เขาก็รู้ว่าควรจะให้ท่านพักผ่อนก่อน
"พ่อ…แม่..ผมน่ะมีเรื่องที่อยากถามมากมายเลย…แต่ผมรู้ว่าพ่อกับแม่เหนื่อยต้องการผักผ่อน"
"…….."เซนมองหน้าแม่แล้วพูดว่า
"แม่ครับเรายังไม่เคยไปเที่ยวทะเลด้วยกันเลยน่ะ…แม่เคยบอกว่าอยากไปบ่อยๆแต่เจ้าพ่อนี่..ไม่ยอมพาไปสักทีอ้างว่าเดี๋ยวจมน้ำ..แต่ผมก็บอกกับแม่ว่าสักวันเราจะต้องไปให้ได้.."เซนยิ้มให้กับแม่..พร้อมกับหันไปหาพ่อ
"พ่อ…ผมน่ะยังไม่เคยชนะพ่อเลยสักครั้ง…ที่พ่อบอกว่าแค่รับดาบได้ก็ชนะพ่อแล้วน่ะ..ผมไม่ยอมรับหรอกน่ะ…พ่อเก่งจริงๆแต่ชอบสอนแค่พื้นฐานให้กับผม..แถมชอบให้ผมวิ่งขึ้นเขาอยู่เรื่อย..ตัวเองล่ะขึ้นม้า..ขี้โกงชะมัดเลย..555" เซนหัวเราะพร้อมกับก้มหน้า
"แล้วทำไมล่ะครับ…ทำไมล่ะ..ทั้งๆที่..ทั้งๆที่ผมมีความสุขมากขนาดนั้นแท้ๆ..ไม่ใช่แค่ผม..แต่รวมถึงพ่อกับแม่ด้วยไม่ใช่เหรอครับ..พ่อกับแม่บอกว่ารักผม…แต่…ทำไม..ทำไมล่ะคร๊าบบบบบบบ"
เซนเงยหน้าขึ้นน้ำตาพลั่งพรูออกมาจากตาทั้ง 2 ข้างของเขา..อาบแก้ม..ไหลรินลงบนมือที่เปื้อนเลือดของเซนที่กุมมือแม่กับพ่อไว้..ตอนนี้ทั้ง2คนจากเขาไปในที่ไกลแสนไกลแล้ว..ใช่แล้วล่ะ…ไกลเหลือเกิน
"ตายแล้วสิน่ะ..เอาล่ะเหลือแต่แกแล้ว..เจ้าหนุ่มถ้ายังรักชีวิตอยู่ก็บอกมาว่าไอ้ปีศาจมันอยู่ที่ไหน..รึว่าแกอยากจะตายแบบพ่อกับแม่ที่โง่เขลาของแก"
เซนค่อยๆวางมือของพ่อและแม่ลง..แล้วค่อยๆจับดาบขึ้นมา..เขายืนขึ้น..ท่ามกลางความตกตะลึงของกลุ่มคนที่สังหารพ่อกับแม่ของเขา
"นั่นมันอะไรน่ะ…อะไรกัน…ไม่เคยเห็นอะไรแบบนั้นมาก่อนเลย"หนึ่งในนั้นร้องขึ้นด้วยความประหลาดใจ
"นั่นสิ…นั่นมันเกิดอะไรขึ้นกับดาบของหมอนั่น"
ไม่แปลกเลยสักนิดที่บรรดาเหล่าชายชุดดำจะแปลกใจก็เบื้องหน้าของเขานั้น..มีภาพที่ไม่น่าจะเป็นไปได้เกิดขึ้น…เลือดที่ไหลนองตามพื้น..เลือดของพ่อ…แม่…รวมทั้งเลือดของเซน..ได้ไหลเข้าไปในดาบของเซน..จากปลายดาบที่แตะอยู่กับพื้น..สีของดาบเริ่มเปลี่ยนไป..มันเป็นสีแดง..ใช่แล้วล่ะเป็นสีแดงของเลือดสดๆนั่นเอง
"ดาบสีเลือดนั่น…อะไรกันครับหัวหน้านั่นมันอะไร…"
"รึรึ…รึ…รึ..ว่าาา"ก่อนที่จะมีประโยคใดๆหลุดออกมาจากปากของหัวหน้ากลุ่ม..เซนก็หันหน้ามามองบุคคลที่ฆ่าพ่อและแม่ของตน..
หัวหน้าตอนนี้ทรุดตัวลงกับพื้น..เหงื่อไหลท่วมร่าง..เป็นเพราะอะไรน่ะเหรอ..ก็เพราะสิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจนั้นไม่ได้มีเพียงดาบสีเลือดเท่านั้น…แต่…
ดวงตาของชายชุดดำจ้องมองไปที่ดวงตาของเซน..ซึ่งตอนนี้ภายในแววตานั้น..ปรากฏปีกสีดำขึ้นที่นัยน์ตาข้างซ้ายของเซน..มันคืออะไรกันน่ะ..นั่นสิอะไรกัน..ดูเหมือนว่าคนที่รู้คำตอบจะเป็นหัวหน้ากลุ่ม..แต่เขาจะมีโอกาสได้บอกเรารึเปล่าน่ะ
ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของเซน.. เพียงเสี้ยววินาทีร่างของเซนก็มาอยู่ที่ด้านหลังของหัวหน้า..ฉับพลันพร้อมกันกับเหล่าชายที่เคยล้อมพ่อกับแม่ของเขาทุกคนล้มและสิ้นใจ..กลายเป็นร่างซึ่งไร้สิ้นวิญญาณโดยไม่มีโอกาสได้ร้องขอชีวิตเลย..มีเพียงเสียงกระซิบอย่างแผ่วเบาของหัวหน้าก่อนหมดลม..ว่า…
"ปีศาจ"
++from JuAt >>ขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านน่ะค่ะ ที่อ่านเรื่องLight Devil ที่ฉันแต่ง เรื่องนี้เป็นเรื่องยาวเรื่องแรกที่แต่งน่ะคะ ถ้ามีข้อติชมกรุณาโพสต์ไว้ด้วยน่ะค่ะ ฉันอยากจะใช้ในการปรับปรุงในตอนหน้าน่ะค่ะ..ฝากตัวด้วยค่ะ
ความคิดเห็น