ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การประลอง(2)
“ยัยเปี๊ยก! มานี่เร็ว”พี่ชายยืนกวักมือเรียกฉัน
“อาราย”ฉันพูดเสียงยานแล้วเดินไปหาพี่
“ถึงตาเธอแล้วนะ”
“ถึงละ เร็วจัง”แล้วฉันก็เดินขึ้นไปบนลานประลอง อีกฝั่งของลานประลองฉันเห็น ผู้ชายคนนึงเดินขึ้นมา เขามีผมสีขาว ฉันเรีกนายนี่ว่า ตาแก่ผมงอก ดีกว่า(ก็ฉันไม่รู้ชื่ออ่ะ) ตาสีฟ้า เขาใส่ชุดผ้าคลุมสีขาว ยาวปิดลงมาตั้งแต่คอจนถึงตาตุ่ม
“นี่ๆนายชื่อไรหรอ”ฉันถามไป ก็ตอนพิธีกรประกาศฉันไม่ได้ฟังนี่น่า
“...”ความเงียบคือคำตอบ
“งั้นฉันเรียกนายว่า ตาแก่ผมงอกละกัน”
“...เฮ้ย ได้ไง ฉันชื่อ เร็ฟ เฮ้าท์ ต่างหาก ไม่ใช่ตาแก่ผมงอก”
“ช่วยไม่ได้ นายบอกฉันช้าไป ฉันจะเรียกนายว่าตาแก่ผมงอกนี่ละ ดีแล้ว”อยากบอกช้าทำไมล่ะ เก๊กเท่อยู่นั้นละ 555+
“เอ่อ...จะเริ่มประลองกันได้รึยังครับ”พิธีกรถามแทรกขึ้นมา
“ไม่ได้ ตราบใดที่ยัยนี้ยังเรียกฉันว่าตาแก่ผมงอกอยู่”
“ตาแก่ผมงอก ตาแก่ผมงอก ตาแก่ผมงอก”โฮะๆ ได้แกล้งคนเนี่ยหนุกจิงๆเลย 555+
“ฉันชื่อเร็ฟตะหาก เรียกให้ถูกดิ”
“ไม่เอา ฉันจะเรียกนายว่าตาแก่ผมงอก”ถ้าเรียกเร็ฟก็หมดหนุกอ่ะดิ อิอิ
“เอ่อ...ถ้าท่านทั้ง2ไม่ยอมเริ่มประลองกันสักที ผมจะปรับแพ้ทั้งคู่นะครับ”
“งะ เริ่มก็ได้”ตาแก่ผมงอกพูดพร้อมดึงผ้าคลุมสีขาวออก เผยให้เห็นชุดอะไรเนี่ย เสื้อยืดและกางเกงขายาวกับปีกสีขาวอยู่ตรงกลางหลัง2ข้าง สงสัยหมอนี่จะเป็นเทพมั้งเนี่ย
“ทีแท้ก็เป็นเทพนี่เอง มิน่าละถึงผมขาว แต่ยังไงฉันก็จะเรียกนายว่าตาแก่ผมงอกอยู่ดี และไม่มีวันเปลี่ยนด้วย แบร่~~”ฉันพูดและแล็บลิ้นใส่เขา
“- -^^”เขาแสดงสีหน่าโกรธด้วยละ ฉันเพิ่งเคยเห็ยเทพโกรธนะเนี่ย สงสัยต้องแหย่อีกเยอะๆ อิอิอิ
แล้วทันใดนั้นเขาก็ร่ายเวทย์ มีแสงสีขาวพุ่งลงมาเป็นกรงกักขังฉัน ยังไม่ทันตั้งตัวเลยอ่ะเล่นทีเผลอนี่หว่า ในนั้นฉันรู้สึกร้อนมากๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรให้เห็นกลัวเสียฟอร์มหรือมาดหลุดนะเอง
*เมสพูด*
“ยัยเปี๊ยกแย่แล้วละ”ผมพูดเบาๆ
“ไม่หรอก พ่อว่ายัยเปี๊ยกเราต้องหาทางเอาตัวรอดได้แน่ๆ”พ่อพูดขึ้น ว่าแต่พ่อมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย โผล่มายังกะผี หรือว่าพ่อจะเป็นผีจิงๆอ่ะ
“แต่ ยัยเปี๊ยก เป็นพวกธาตุมืด ส่วนไอ้ตาแก่ผมงอก ผมเป็นธาตุแสงอ่ะ”ผมแย้ง เผอิญลืมชื่อหมอนั่นอ่ะ เลยเรียกตามยัยเปี๊ยก
“อันนี้พ่อรู้ ยัยเปี๊ยกน่ะถอดแบบมาจากแม่เปี๊ยบเลย แต่แม่ของลูกน่ะ ไม่ได้มีแค่ธาตุมืดอย่างเดียวนะ”พ่อผมพูด อะไรเนี่ยผมชักงงล่ะ พ่อต้องปิดบังความลับอะไรบางอย่างแน่เลย
“พ่อมีความลับอะไรปิดบังผม”
“เมื่อถึงเวลาลูกกะยัยเปี๊ยกก็จะรู้เอง อีกไม่นานหรอก”
“แต่มีอย่างนึงที่พ่อบอกลูกได้ ก็คือลูกกะยัยเปี๊ยกไม่เหมือนกัน ยัยเปี๊ยกน่ะได้รับของแม่มาเต็มๆ ส่วนลูกน่ะ ได้ของแม่มาครึ่งนึง ส่วนอีกครึ่งก็ของพ่อเองล่ะ”พ่อผมตอบ อะไรเนี่ยยิ่งพูดยิ่งงง อ๊ากกกกก ผมงงจนจะบ้าตายแล้ว
ตอนนี้ที่สนามประลอง ผมเห็นยัยเปี๊ยกเริ่มมีเหงื่อผุดออกมาละ สงสัยมาดยัยเปี๊ยกคงเริ่มหมดมาดแล้วละ 555+ นี่มันไม่ใช่เวลามาหัวเราะนะ ยัยเปี๊ยกของผมกำลังแย่ หรือไม่แย่หว่า อ้ะ ยัยเปียกเรียก เวล ดอน กับ...อีกตัวชื่อไรน่ะ ลืมไปละ อ๋อ มีเอล ออกมา แบบขนาดจิงนะ แล้วยัยเปี๊ยกก็สั่งให้เวลเอาเขาพุ่งชนกรง และแล้วกรงก็แตกสลายหายไปกับสายลม ไม่เห็นมีลมเลยนิ
“ใช้สัตว์อสูรขี้โกงอ่ะ”ตาแก่ผมงอกว่าขี้ยัยเปี๊ยกของผมโกง ไม่ใช่น้าาคนที่โกงน่ะยัยเปี๊ยกตะหาก ไม่ใช้ขี้ซะหน่อย อย่ากล่าวหาผิดคนเซ่
“ขี้เขาไม่ได้โกงน้าา มาว่าขี้เขาโกงได้ไง อีกอย่างเขาก็ไม่ได้มีกฎห้ามใช้ด้วย แบร่~~”ยัยเปี๊ยกของผมเนี่ยเถียงกลับแบบสุดยอดเลย ถึงมันจะป็นมุขเก่าๆก็เหอะ
“...”ตอนนี้ตาแก่ผมงอกเถียงไม่ออกเลย 555+เป็นไงบ้างเจอมุขของน้องผม
อ้ะ ในที่สุดยัยเปี๊ยกของผมก็เริ่มร่ายคาถาแล้ว แต่รู้สึกว่ายัยเปี๊ยกจะร่ายคาถามนต์ดำนะเนี่ย หรือว่ายัยเปี๊ยกจะเป็นแม่มด เอแต่แค่ร่ายมนดำก็ไม่เห็นจำเป็นว่าต้องเป็นแม่มดนิ และแล้วแสงสีดำก็พุ่งลงมาจากฟากฟ้า และเป็นกรงขังตาแก่ผมงอกไว้ในนั้น ตาแก่ผมงอกเหลื่อออกจนเริ่มเห็นได้ชัด
“นายจะยอมแพ้รึยัง”น้องผมถาม
“มะ ไอ่(ไม่)”ตาแก่ผมงอกตอบ
“งั้นก็”และแล้วก็รู้สึกว่า พลังมืดในกรงนั้นจะแรงขึ้น จนตอนนี้ตาแก่ผมงอกทรุดลงไปนั่งบนพื้นแล้ว
“วันนี้ฉันยังไม่อยากฆ่าเทพองค์ไหนน่ะ เพราะฉะนั้นรีบยอมแพ้ซะ”
“ยะ ออม พะ แอ้ ละ แอ้ว(ยอมแพ้แล้ว)”ตาแก่ผมงอกตอบ และยัยเปี๊ยกก็สลายเวทย์ไป
“ผู้ชนะ ก็คือ มาเรีย ฟราเซล”พิธีกรประกาศ
*มาเรียพูด*
“นายเป็นไรป่าว”ฉันเดินไปหาเร็ฟ
“ไม่..เป็น..ไร”คนพูดด้วยน้ำเสียงหอบหื่น เอ้ย หอบเฉยๆ ด้วยความที่ฉันสงสารเขา ฉันก็เลยสวมบทแม่พระร่ายเวทย์Heal* Excist***และก็Cure**ให้เขา
“ขอบใจ”เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะ
“ไม่เป็นไร”ฉันพูดพร้อมเดินจากไปหาพี่ โอ้ยย หิวข้าวจัง
“พี่ หิวข้าวอ่ะ แล้วนี่พ่อยังขี้แตกตกส้วม เอ้ย คุยธุระกะผู้ว่าจ้างไม่เสร็จอีกหรอ”
“เสร็จแล้ว และก็ไปแล้ว”
“อ้าว ไหงเป็นงั้นอ่ะ ว่าแต่พ่อให้ตังค์มาป่ะ แล้วนี่กี่โมงแล้วอ่ะ หิวข้าว”
“พ่อรีบไปอ่ะ แล้วก็ให้ตังค์มา 500,000 อ่ะให้แบ่งกันคนละครึ่ง แล้วนี่ก็ บ่ายโมง 9นาที กับอีก 25วินาที กับอีก 36..”
“พอๆ ตอนนี้ไปกินข้าวเหอะ หิวจะตายอยู่แล้ว”
“เอ่อ...เป็นการตอบแทนที่เธอรักษาฉัน ฉันจะเลี้ยงข้าวเที่ยงนะ”เร็ฟเข้ามาคุยกะฉัน
“อือ”ฉันรับปากด้วยความหน้าด้าน ก็มันหิวมากๆเลยอ่ะ
“แล้วพี่จะไปกินไหนอ่ะ”ฉันหันไปถามพี่
“ไปกินกะแฟน”พี่ตอบ และยื่นตังค์มาให้ฉัน
“อย่าลืมมาดูพี่แข่งด้วยนะ ตอนบ่าย3อ่ะ”พี่พูดพร้อมเดินจากไป
“ไปกินข้าวกันเหอะ”และแล้วฉันกับเร็ฟก็เดินไปกินข้าวที่ร้านอาหาร ‘RoHeN’เป็นร้านอาหารดังชั้น1ของเมือง
“เชิญคร้าบ มากันกี่ท่านคร้าบ”บ๋อยหน้าเอ๋อถามฉันกับเร็ฟ
“2คับ”เราเลือกนั่งติดหน้าต่าง
“รับอะไรดีคับ”บ๋อยคนเดิมถามพร้อมยื่นเมนูให้
“เอ่อ...ที่นี้มีอาหารญี่ปุ่นไหมค่ะ”
“ถ้าเป็นชูชิมีคับ”
“แล้วมีทาโกยากิรึเปล่าค่ะ”
“มีคับ”
“เอาทาโกยากิค่ะ”เย้ๆ โย่ๆ ย่อยๆ ย้อยๆ โย่งๆ โฮ่งๆ ง่ะ เริ่มมั่วอีกละ มีความสุขจัง ชอบกินทาโกยากิที่สุดเลย แต่กินเยอะไปก็ไม่ดี เดี๋ยวอ้วนเป็น หมู ช้าง ช้างน้ำ วัว ควาย ปลาวาฬ ยักษ์
“ของผมเอาเสต็กปลาคับ”และแล้วบ๋อยหน้าเอ๋อก็จากเราไป
“เธอมาจากไหนอ่ะ”เร็ฟถามฉัน
“จากบ้านดิ ใครจะไปมาจากส้วม”เพล้ง! เสียงคนบางคนหน้าแตก หุหุ
“เธอมาจากประเทศอะไร”คนหน้าแตกเก๊กหน้าแล้วถามอีกครั้ง
“โรเวล”
“อ้ะ มาแล้ว”และแล้ว ทาโกยากิของฉันกับเสต็กปลาของเร็ฟก็มาส่ง โดยบ๋อยหน้าเอ๋อคนเดิม มันไม่มีบ๋อยคนอื่นแล้วใช่ไหมเนี่ย
“ได้แล้วคับ”
“นี่ๆ”ขณะที่ฉันกำลังสวาปามทาโกยากิอยู่ เอ้ย กินทาโกยากิอยู่ เร็ฟก็เรียกฉัน
“อี อะ ไอ(มีอะไร)”ฉันถามเขาขณะที่ยังมีทาโกยากิยัดอยู่เต็มปาก
“นั่นใช่พี่เธอป่ะ”ฉันหันหลังไปดูตามที่เร็ฟชี้
“อือ แล้วไงอ่ะ”
“ใครนั่งอยู่กะพี่เธออ่ะ”
“นายอยากรู้ไปทำไม หรือว่า นายชอบพี่ฉัน นายเป็นเกหรอเนี่ย”โอ้ ความจริงเพิ่งกระจ่างเร็ฟเป็นเกนี่เอง
“เฮ้ย! ไม่ใช่ แค่ถามดูเฉยๆ”
“นั่นแฟนพี่ฉันอ่ะ ชื่อ เรเซีย เออเวน”โห นึกว่าจะเป็นเกจิงๆซะอีก ว้าแย่จังอดแกล้งคนเลย
หญิงสาวร่างบางอรชร ดวงหน้ารูปไข่ ผมสีดำ นัยน์ตาสีน้ำเงินคราม ริมฝีปากสีชมพู ผิวสีขาว นั่นก็คือพี่เรเซียน่ะเอง พี่เค้าสวยมากๆเลยล่ะ แต่ฉันสวยกว่า 555+ แถมพี่เค้ายังได้รับการโหวตว่าสวยที่สุดในโรงเรียนเลย อยากได้โหวตมั่งจัง อิจฉาอ่ะ และเมื่อฉันกับเร็ฟก็กินเสร็จ เราทั้งสองเดินออกมาจากร้าน
“ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ บาย”เร็ฟกล่าวลาฉัน และฉันก็เดินไปที่ลานประลอง
“สำหรับคู่ที่จะมาประลองกัน สำหรับชั้นปี2ก็คือ เมส ฟราเซล นักฆ่า จาก โรเวล กับ เชล เดียเอส พ่อมด จาก วอโร”
*****************************************************************************************
*Heal(ฮีล)-เวทย์รักษา ช่วยเพิ่งพลังให้แก่ผู้ที่ถูกฮีล
**Cure(แคล์)-เวทย์รักษา ช่วยเพิ่งพลังเวทย์
***Excist-เวทย์รักษา ช่วยรักษาบาดแผลต่างๆตามเนื้อตามตัว
****การที่จะใช้เวทย์ได้นั้นจะต้องใช้พลังเวทย์ซึ่งจะลดตามจำนวนที่กำหนดไว้ในแต่ละครั้งที่ใช้เวทย์นั้นๆ(คลายๆในเกมต่างๆเช่น เร็คฯลฯ)
“อาราย”ฉันพูดเสียงยานแล้วเดินไปหาพี่
“ถึงตาเธอแล้วนะ”
“ถึงละ เร็วจัง”แล้วฉันก็เดินขึ้นไปบนลานประลอง อีกฝั่งของลานประลองฉันเห็น ผู้ชายคนนึงเดินขึ้นมา เขามีผมสีขาว ฉันเรีกนายนี่ว่า ตาแก่ผมงอก ดีกว่า(ก็ฉันไม่รู้ชื่ออ่ะ) ตาสีฟ้า เขาใส่ชุดผ้าคลุมสีขาว ยาวปิดลงมาตั้งแต่คอจนถึงตาตุ่ม
“นี่ๆนายชื่อไรหรอ”ฉันถามไป ก็ตอนพิธีกรประกาศฉันไม่ได้ฟังนี่น่า
“...”ความเงียบคือคำตอบ
“งั้นฉันเรียกนายว่า ตาแก่ผมงอกละกัน”
“...เฮ้ย ได้ไง ฉันชื่อ เร็ฟ เฮ้าท์ ต่างหาก ไม่ใช่ตาแก่ผมงอก”
“ช่วยไม่ได้ นายบอกฉันช้าไป ฉันจะเรียกนายว่าตาแก่ผมงอกนี่ละ ดีแล้ว”อยากบอกช้าทำไมล่ะ เก๊กเท่อยู่นั้นละ 555+
“เอ่อ...จะเริ่มประลองกันได้รึยังครับ”พิธีกรถามแทรกขึ้นมา
“ไม่ได้ ตราบใดที่ยัยนี้ยังเรียกฉันว่าตาแก่ผมงอกอยู่”
“ตาแก่ผมงอก ตาแก่ผมงอก ตาแก่ผมงอก”โฮะๆ ได้แกล้งคนเนี่ยหนุกจิงๆเลย 555+
“ฉันชื่อเร็ฟตะหาก เรียกให้ถูกดิ”
“ไม่เอา ฉันจะเรียกนายว่าตาแก่ผมงอก”ถ้าเรียกเร็ฟก็หมดหนุกอ่ะดิ อิอิ
“เอ่อ...ถ้าท่านทั้ง2ไม่ยอมเริ่มประลองกันสักที ผมจะปรับแพ้ทั้งคู่นะครับ”
“งะ เริ่มก็ได้”ตาแก่ผมงอกพูดพร้อมดึงผ้าคลุมสีขาวออก เผยให้เห็นชุดอะไรเนี่ย เสื้อยืดและกางเกงขายาวกับปีกสีขาวอยู่ตรงกลางหลัง2ข้าง สงสัยหมอนี่จะเป็นเทพมั้งเนี่ย
“ทีแท้ก็เป็นเทพนี่เอง มิน่าละถึงผมขาว แต่ยังไงฉันก็จะเรียกนายว่าตาแก่ผมงอกอยู่ดี และไม่มีวันเปลี่ยนด้วย แบร่~~”ฉันพูดและแล็บลิ้นใส่เขา
“- -^^”เขาแสดงสีหน่าโกรธด้วยละ ฉันเพิ่งเคยเห็ยเทพโกรธนะเนี่ย สงสัยต้องแหย่อีกเยอะๆ อิอิอิ
แล้วทันใดนั้นเขาก็ร่ายเวทย์ มีแสงสีขาวพุ่งลงมาเป็นกรงกักขังฉัน ยังไม่ทันตั้งตัวเลยอ่ะเล่นทีเผลอนี่หว่า ในนั้นฉันรู้สึกร้อนมากๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรให้เห็นกลัวเสียฟอร์มหรือมาดหลุดนะเอง
*เมสพูด*
“ยัยเปี๊ยกแย่แล้วละ”ผมพูดเบาๆ
“ไม่หรอก พ่อว่ายัยเปี๊ยกเราต้องหาทางเอาตัวรอดได้แน่ๆ”พ่อพูดขึ้น ว่าแต่พ่อมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย โผล่มายังกะผี หรือว่าพ่อจะเป็นผีจิงๆอ่ะ
“แต่ ยัยเปี๊ยก เป็นพวกธาตุมืด ส่วนไอ้ตาแก่ผมงอก ผมเป็นธาตุแสงอ่ะ”ผมแย้ง เผอิญลืมชื่อหมอนั่นอ่ะ เลยเรียกตามยัยเปี๊ยก
“อันนี้พ่อรู้ ยัยเปี๊ยกน่ะถอดแบบมาจากแม่เปี๊ยบเลย แต่แม่ของลูกน่ะ ไม่ได้มีแค่ธาตุมืดอย่างเดียวนะ”พ่อผมพูด อะไรเนี่ยผมชักงงล่ะ พ่อต้องปิดบังความลับอะไรบางอย่างแน่เลย
“พ่อมีความลับอะไรปิดบังผม”
“เมื่อถึงเวลาลูกกะยัยเปี๊ยกก็จะรู้เอง อีกไม่นานหรอก”
“แต่มีอย่างนึงที่พ่อบอกลูกได้ ก็คือลูกกะยัยเปี๊ยกไม่เหมือนกัน ยัยเปี๊ยกน่ะได้รับของแม่มาเต็มๆ ส่วนลูกน่ะ ได้ของแม่มาครึ่งนึง ส่วนอีกครึ่งก็ของพ่อเองล่ะ”พ่อผมตอบ อะไรเนี่ยยิ่งพูดยิ่งงง อ๊ากกกกก ผมงงจนจะบ้าตายแล้ว
ตอนนี้ที่สนามประลอง ผมเห็นยัยเปี๊ยกเริ่มมีเหงื่อผุดออกมาละ สงสัยมาดยัยเปี๊ยกคงเริ่มหมดมาดแล้วละ 555+ นี่มันไม่ใช่เวลามาหัวเราะนะ ยัยเปี๊ยกของผมกำลังแย่ หรือไม่แย่หว่า อ้ะ ยัยเปียกเรียก เวล ดอน กับ...อีกตัวชื่อไรน่ะ ลืมไปละ อ๋อ มีเอล ออกมา แบบขนาดจิงนะ แล้วยัยเปี๊ยกก็สั่งให้เวลเอาเขาพุ่งชนกรง และแล้วกรงก็แตกสลายหายไปกับสายลม ไม่เห็นมีลมเลยนิ
“ใช้สัตว์อสูรขี้โกงอ่ะ”ตาแก่ผมงอกว่าขี้ยัยเปี๊ยกของผมโกง ไม่ใช่น้าาคนที่โกงน่ะยัยเปี๊ยกตะหาก ไม่ใช้ขี้ซะหน่อย อย่ากล่าวหาผิดคนเซ่
“ขี้เขาไม่ได้โกงน้าา มาว่าขี้เขาโกงได้ไง อีกอย่างเขาก็ไม่ได้มีกฎห้ามใช้ด้วย แบร่~~”ยัยเปี๊ยกของผมเนี่ยเถียงกลับแบบสุดยอดเลย ถึงมันจะป็นมุขเก่าๆก็เหอะ
“...”ตอนนี้ตาแก่ผมงอกเถียงไม่ออกเลย 555+เป็นไงบ้างเจอมุขของน้องผม
อ้ะ ในที่สุดยัยเปี๊ยกของผมก็เริ่มร่ายคาถาแล้ว แต่รู้สึกว่ายัยเปี๊ยกจะร่ายคาถามนต์ดำนะเนี่ย หรือว่ายัยเปี๊ยกจะเป็นแม่มด เอแต่แค่ร่ายมนดำก็ไม่เห็นจำเป็นว่าต้องเป็นแม่มดนิ และแล้วแสงสีดำก็พุ่งลงมาจากฟากฟ้า และเป็นกรงขังตาแก่ผมงอกไว้ในนั้น ตาแก่ผมงอกเหลื่อออกจนเริ่มเห็นได้ชัด
“นายจะยอมแพ้รึยัง”น้องผมถาม
“มะ ไอ่(ไม่)”ตาแก่ผมงอกตอบ
“งั้นก็”และแล้วก็รู้สึกว่า พลังมืดในกรงนั้นจะแรงขึ้น จนตอนนี้ตาแก่ผมงอกทรุดลงไปนั่งบนพื้นแล้ว
“วันนี้ฉันยังไม่อยากฆ่าเทพองค์ไหนน่ะ เพราะฉะนั้นรีบยอมแพ้ซะ”
“ยะ ออม พะ แอ้ ละ แอ้ว(ยอมแพ้แล้ว)”ตาแก่ผมงอกตอบ และยัยเปี๊ยกก็สลายเวทย์ไป
“ผู้ชนะ ก็คือ มาเรีย ฟราเซล”พิธีกรประกาศ
*มาเรียพูด*
“นายเป็นไรป่าว”ฉันเดินไปหาเร็ฟ
“ไม่..เป็น..ไร”คนพูดด้วยน้ำเสียงหอบหื่น เอ้ย หอบเฉยๆ ด้วยความที่ฉันสงสารเขา ฉันก็เลยสวมบทแม่พระร่ายเวทย์Heal* Excist***และก็Cure**ให้เขา
“ขอบใจ”เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะ
“ไม่เป็นไร”ฉันพูดพร้อมเดินจากไปหาพี่ โอ้ยย หิวข้าวจัง
“พี่ หิวข้าวอ่ะ แล้วนี่พ่อยังขี้แตกตกส้วม เอ้ย คุยธุระกะผู้ว่าจ้างไม่เสร็จอีกหรอ”
“เสร็จแล้ว และก็ไปแล้ว”
“อ้าว ไหงเป็นงั้นอ่ะ ว่าแต่พ่อให้ตังค์มาป่ะ แล้วนี่กี่โมงแล้วอ่ะ หิวข้าว”
“พ่อรีบไปอ่ะ แล้วก็ให้ตังค์มา 500,000 อ่ะให้แบ่งกันคนละครึ่ง แล้วนี่ก็ บ่ายโมง 9นาที กับอีก 25วินาที กับอีก 36..”
“พอๆ ตอนนี้ไปกินข้าวเหอะ หิวจะตายอยู่แล้ว”
“เอ่อ...เป็นการตอบแทนที่เธอรักษาฉัน ฉันจะเลี้ยงข้าวเที่ยงนะ”เร็ฟเข้ามาคุยกะฉัน
“อือ”ฉันรับปากด้วยความหน้าด้าน ก็มันหิวมากๆเลยอ่ะ
“แล้วพี่จะไปกินไหนอ่ะ”ฉันหันไปถามพี่
“ไปกินกะแฟน”พี่ตอบ และยื่นตังค์มาให้ฉัน
“อย่าลืมมาดูพี่แข่งด้วยนะ ตอนบ่าย3อ่ะ”พี่พูดพร้อมเดินจากไป
“ไปกินข้าวกันเหอะ”และแล้วฉันกับเร็ฟก็เดินไปกินข้าวที่ร้านอาหาร ‘RoHeN’เป็นร้านอาหารดังชั้น1ของเมือง
“เชิญคร้าบ มากันกี่ท่านคร้าบ”บ๋อยหน้าเอ๋อถามฉันกับเร็ฟ
“2คับ”เราเลือกนั่งติดหน้าต่าง
“รับอะไรดีคับ”บ๋อยคนเดิมถามพร้อมยื่นเมนูให้
“เอ่อ...ที่นี้มีอาหารญี่ปุ่นไหมค่ะ”
“ถ้าเป็นชูชิมีคับ”
“แล้วมีทาโกยากิรึเปล่าค่ะ”
“มีคับ”
“เอาทาโกยากิค่ะ”เย้ๆ โย่ๆ ย่อยๆ ย้อยๆ โย่งๆ โฮ่งๆ ง่ะ เริ่มมั่วอีกละ มีความสุขจัง ชอบกินทาโกยากิที่สุดเลย แต่กินเยอะไปก็ไม่ดี เดี๋ยวอ้วนเป็น หมู ช้าง ช้างน้ำ วัว ควาย ปลาวาฬ ยักษ์
“ของผมเอาเสต็กปลาคับ”และแล้วบ๋อยหน้าเอ๋อก็จากเราไป
“เธอมาจากไหนอ่ะ”เร็ฟถามฉัน
“จากบ้านดิ ใครจะไปมาจากส้วม”เพล้ง! เสียงคนบางคนหน้าแตก หุหุ
“เธอมาจากประเทศอะไร”คนหน้าแตกเก๊กหน้าแล้วถามอีกครั้ง
“โรเวล”
“อ้ะ มาแล้ว”และแล้ว ทาโกยากิของฉันกับเสต็กปลาของเร็ฟก็มาส่ง โดยบ๋อยหน้าเอ๋อคนเดิม มันไม่มีบ๋อยคนอื่นแล้วใช่ไหมเนี่ย
“ได้แล้วคับ”
“นี่ๆ”ขณะที่ฉันกำลังสวาปามทาโกยากิอยู่ เอ้ย กินทาโกยากิอยู่ เร็ฟก็เรียกฉัน
“อี อะ ไอ(มีอะไร)”ฉันถามเขาขณะที่ยังมีทาโกยากิยัดอยู่เต็มปาก
“นั่นใช่พี่เธอป่ะ”ฉันหันหลังไปดูตามที่เร็ฟชี้
“อือ แล้วไงอ่ะ”
“ใครนั่งอยู่กะพี่เธออ่ะ”
“นายอยากรู้ไปทำไม หรือว่า นายชอบพี่ฉัน นายเป็นเกหรอเนี่ย”โอ้ ความจริงเพิ่งกระจ่างเร็ฟเป็นเกนี่เอง
“เฮ้ย! ไม่ใช่ แค่ถามดูเฉยๆ”
“นั่นแฟนพี่ฉันอ่ะ ชื่อ เรเซีย เออเวน”โห นึกว่าจะเป็นเกจิงๆซะอีก ว้าแย่จังอดแกล้งคนเลย
หญิงสาวร่างบางอรชร ดวงหน้ารูปไข่ ผมสีดำ นัยน์ตาสีน้ำเงินคราม ริมฝีปากสีชมพู ผิวสีขาว นั่นก็คือพี่เรเซียน่ะเอง พี่เค้าสวยมากๆเลยล่ะ แต่ฉันสวยกว่า 555+ แถมพี่เค้ายังได้รับการโหวตว่าสวยที่สุดในโรงเรียนเลย อยากได้โหวตมั่งจัง อิจฉาอ่ะ และเมื่อฉันกับเร็ฟก็กินเสร็จ เราทั้งสองเดินออกมาจากร้าน
“ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ บาย”เร็ฟกล่าวลาฉัน และฉันก็เดินไปที่ลานประลอง
“สำหรับคู่ที่จะมาประลองกัน สำหรับชั้นปี2ก็คือ เมส ฟราเซล นักฆ่า จาก โรเวล กับ เชล เดียเอส พ่อมด จาก วอโร”
*****************************************************************************************
*Heal(ฮีล)-เวทย์รักษา ช่วยเพิ่งพลังให้แก่ผู้ที่ถูกฮีล
**Cure(แคล์)-เวทย์รักษา ช่วยเพิ่งพลังเวทย์
***Excist-เวทย์รักษา ช่วยรักษาบาดแผลต่างๆตามเนื้อตามตัว
****การที่จะใช้เวทย์ได้นั้นจะต้องใช้พลังเวทย์ซึ่งจะลดตามจำนวนที่กำหนดไว้ในแต่ละครั้งที่ใช้เวทย์นั้นๆ(คลายๆในเกมต่างๆเช่น เร็คฯลฯ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น