มอนเนเปิ้ล โรงเรียนนี้มีแต่เรื่องวุ่นๆ

ลำดับตอนที่ #2 : การประลอง(1)

                          10โมงเช้า ณ ลานกว้างใจกลางเมือง มีผู้คนมากมายยืนเบียดกันอยู่ เพื่อหวังจะดูการประลองกัน และตอนนี้ตรงลานกว้างนั้นก็ ผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวชุดสูทถือไมค์อันนึง เขาคือพิธีกรนั้นเอง



*มาเรีย*



“ขณะนี้ก็ถึงเวลาประลองแล้วนะครับ และเราจะเริ่มคัดนักเรียนที่หวังจะเข้าปี1 โดยจะต้องประลองกันและ 100คนสุดท้ายก็คือคนที่จะได้เข้าโรงเรียนของเรานะครับ สำหรับคู่ที่จะมาเปิดศึก ก็คือ... เคส ธาด็อจ นักเวทย์ จาก เซเวีย และ... มาเรีย ฟราเซล นักฆ่าจากโรเวล”



“เอ้ารีบขึ้นไปเร็วเข้า แล้วอย่าแพ้เขาล่ะ”พี่ผลักฉันขึ้นไปบนสนามประลอง



ฉันก้าวขึ้นไปบนสนามประลอง และเมื่อฉันก้าวขึ้นไปฉันก็เห็น ชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงเหมือนสีตาของเขาและฉันก็เห็นคทาสีแดงทั้งอัน(ดูท่านายคงจะชอบสีแดงมากเลยล่ะสิ) เรียบๆไม่มีลวดลายตกแต่ง มีเพียงลูกแก้วสีแดงอยู่ตรงบนสุดของคทา



“หึหึหึ ฉันล่ะสงสารเธอจิงๆเลยยัยเปี๊ยกที่ต้องมาเจอฉัน อย่างนี้แค่1นาทีก็พอ”ไอ้หัวแดงพูด เห็นว่ามันชอบสีแดงมากๆเลยตั้งชื่อให้มันว่าแดงซะเลย



“หนอย นายบังอาจมาเรียกฉันว่าเป็นยัยเปี๊ยกงั้นหรอ ตายซะเถิด!”อ้ายย ยอมไม่ได้มันบังอาจมาเรียกฉันว่ายัยเปี๊ยก นายคิดว่านายเป็นพ่อฉันหรือไง นายมันก็แค่ไอ้หัวแดง



“มาเรีย เย็นไว้ๆ ท่องว่าขันติ!”พี่ฉันตะโกนมาจากข้างล่าง ขันติ ขันติ ฆ่ามัน ขันตักน้ำ  ขันบินทบาต คำหลังๆนี้เริ่มมั่วแหะ



“คราวนี้หมอนั่นตายแน่ ดันมาเรียกมาเรียว่ายัยเปี๊ยก”พี่พูดกับพ่อ



“อาจจะตายแบบไม่เหลือซากให้เก็บด้วยนะ”เหมือนแม่ไม่มีผิด ทั้งนิสัยที่จะโกรธมากๆเวลาคนที่ไม่ได้สนิทเรียกว่ายัยเปี๊ยก และหน้าตา เหมือนกันมาก พ่อคิดในใจ



“บังอาจมาเรียกฉันว่ายัยเปี๊ยก นายต้องตาย”ฉันเดินเข้าไปใกล้หมอนั่นรื่อยๆแต่แล้วก็ฉุดคิดได้

หึหึหึ ไอ้หมอนี่เป็นนักเวทย์ใช่ไหม งั้นก็ต้องใช้อันนี้สิถึงจะดี (ตอนนี้หน้าของมาเรียบ่งบอกถึงความอำมหิต ซาดิสม์ เลว ต่ำช้า บ้ากาม หื่นกาม โรคจิต วิปริต อย่างเห็นได้ชัด:Husky)(ฉันไม่ได้หื่นกาม+บ้ากาม+วิปริต+โรคจิตนะ:มาเรีย)(งั้นก็แสดงว่ายอมรับว่า อำมหิต ซาดิสม์ เลว ต่ำช้า อ่ะดิ  อิอิ:Husky )(ไม่ได้ยอมรับและก็ไม่ได้เป็นด้วยยย :มาเรีย)



“ดาร์ค โบว์”ฉันเรียกธนูที่มีสีดำสนิทไม่เว้นแม้กระทั่งลูกศร



“หึหึ นายตายแน่ มีอะไรจะฝากไว้ก่อนตายรึเปล่า”ฉันพูดพร้อมเล็งธนูไปตรง หัวใจของอีกฝ่าย



“ทำอะไรโง่ๆ คิดหรอว่าธนูเซ็งกระบ๋วย ของเธอจะยิงผ่านทะลุเกราะมาโดนฉันได้ ไม่มีทางซะหรอก”ไอ้หัวแดงพูด หนอยถ้าฉันไม่ได้ฆ่ามันฉันต้องบ้าตายแน่ๆเลย บังอาจมาว่าธนูสุดที่รักของฉัน นายต้องตาย!!



“หนอยไอ้$@^!@#& บังอาจมาว่าธนูของฉันงั้นหรอคราวนี้นายได้ตายแน่ๆขอรับประกันเลย”ฉันปล่อยลูกธนูออกทันที ลูกธนูพุ่งตรงไปเล้งที่หัวใจของเคสด้วยความเร็วสูง แต่ไอ้หัวแดงด้ใช้เวทย์ไฟหวังจะทำลายลูกธนูนั้น แต่กลายเป็นว่าลูกธนูนั้นกลับทำลายเวทย์ไฟแทน และมันก็พุ่งตรงไปด้วยความเร็วที่ไม่ได้ลดลงเลย ลูกธนูพุ่งไปปะทะกับบาเรียไฟของไอ้หัวแดงละเมื่อผ่านไป2วินาที บาเรียไฟของเคสก็ร้าวและในที่สุดก็แตกสลายไป ลูกธนูพุ่งตรงมาที่หัวใจของไอ้หัวแดง



“ฉึก”ลูกธนูพุ่งมาที่หัวใจพอดี ไอสีดำเริ่มลอยออกมาจากลุกธนูและในที่สุดมันก็ลอยออกมาบังตัวเคสจนมิดและเริ่มหายไปพร้อมกลับเคสและสุดท้ายก็ไม่มีอะไรเหลือเลยแม้กระทั่งลูกธนูหรือไอ้หัวแดง ทุกอย่างนี้เกิดขึ้นด้วยเพียงเวลา25วินาทีเท่านั้นบ่งบอกว่านักฆ่าคนนี้มีฝีมือที่ไม่ธรรมดา



“พะ อู้ ฉะ นะ คะ อือ(ผู้ชนะคือ) มาเรีย ฟราเซล ครับ”พิธีกรพูดด้วยน้ำเสียงที่บอกได้ว่ายังอึ้งอยู่ และ ฉันเดินลงจากสนามประลอง ไอ้หัวแดงน่าจะดีใจนะที่ฉันเรียกมันว่าไอ้หัวแดงตราบจนวินาทีสุดท้ายที่มันตาย



“ไงเจ้าตัวเล็กชนะแล้วนะ”พี่พูดทักฉัน



“อือ”



“แล้วนั้นจะเดินไปไหนล่ะ”



“ไปตาย”



“ตอบดีๆดิ”



“ไปลงนรก”



“มาเรีย ตอบดีๆ”



“ไปนั่งเล่น พอใจยัง”และฉันก็เดินไปนั่งตรงเก้าอี้ม้านั่ง มองดูตรงสนามประลอง และแล้วฉันก็ ปิ้ง    ไอเดีย ขึ้นมา ฉันเรียก เวล กับ ดอน ออกมา แบบย่อส่วน และก็ไม่ลืมที่จะเรียก มีเอล ออกมาด้วย



“พี่ พ่อไปไหนอ่ะ”ฉันตะโกนถามพี่



“ขี้แตกตกส้วม”พี่ตอบ



“...”



“ล้อเล่น พ่อไปคุยธุระ กับคนว่าจ้าง”พี่ตอบ แล้วฉันสั่งให้เวลใช้เวทย์ก็อบปี้ตัวฉัน อีกคนว่านั่งอยู่ตรงมานั่งนี่ และฉันกับ เวล ดอน และ มีเอล ก็ลุกขึ้นและเดินไปดูของที่ตลาด



“ว้าว มีของกินเพียบเลย เวล ดอน มีเอล กินอะไรกันดี”ฉันไม่ใช่คนตละกะนะ อย่าเข้าใจผิด ดอนบอกว่าอยากกินตะหาก ลืมบอกไปฉันสามารถฟังและพูดภาษาสัตว์และภาษาต่างๆนานาได้ และอีกหลายอย่างเลยเนื่องด้วยมักจะมีอุบัติเหตุเสมอและฉันก็จะได้รับความสามารถที่คนธรรมดาไม่มีกัน



“นี่ๆมาเรีย ผมอยากกินappleอ่ะ ซื้อให้หน่อยน้าาา”ดอนอ้อนฉัน ดอนนั้นเป็นกริฟฟินที่ชอบกินมากๆ



“จ้าๆ เอากี่ลูกล่ะ ดอนน่ะน่ารักมากเลยนิสัยเหมือนเด็กไม่มีผิด ชอบดอนจังเลย แหมเวลกับมัเอลก็อย่าน้อยใจนะฉันรักทุกคนเท่ากันแหละ”ฉันพูดพลางกอดทุกคนแบบย่อส่วนยกเว้นมีเอลนะ มีเอลน่ะตัวเล็กอยู่แล้ว



“4 ลูกฮับ แบ่งกันคนละลูก”ดอนตอบ



“ว้ายย ดอนยิ่งพูดหยั่งงี้ยิ่งน่าร๊ากก ฉันซื้อ5ลูกเลยให้ดอน2ลูก”ฉันพูด หลังๆนี้รู้สึกตัวเองจะบ้าแหะ



“ขอบคุณ ฮับ”ดอนขอบคุณฉัน



“ว้ายย ดอนน่ารักอีกแล้ว งั้นฉัน...เอาเป็นว่าดอนน่ารักมากจ้ะ”ตอนแรกฉันกะจะให้ดอนอีกลูกแต่พอเห็นสายตาที่งอนๆของเวลกับมีเอลแล้วจึงไม่ได้ให้ดอนเพิ่มอีก



“นี่จ้ะapple”ฉันส่งappleให้ทุกคน



“นี่เวลกับมีเอลอยากได้อะไรจ้ะเดียวฉันซื้อให้”กลัวเวลกับมีเอลจะงอนอ่ะ เลยต้องง้อไว้ก่อน



“ผมอยากได้ นี่ฮะ”เวลชี้ไปที่ ยาย้อมสี เวลนั้นชอบยอมสีตัวเองเล่น ฉันไม่เข้าใจเลยว่ามันสนุกตรงไหน แต่เวลเขาชอบนิช่วยไม่ได้ฉันเลยต้องชื้อให้



“เอาสีไหนล่ะ”ฉันถาม



“สีฟ้าฮะ”ตอนนี้เวลตัวสีขาวอยู่ พึ่งจะยอมกลับมาเป้นสีขาวเมื่อ2วันก่อนเอง



“จ้าๆ นี่ได้แล้ว”ฉันยื่นขวดสีใส ในนั้นมีน้ำเหลวๆสีฟ้าบรรจุอยู่



“แล้วมีเอลล่ะจ้ะอยากได้อะไร”ฉันถาม



“อยากได้ชุดใหม่ค่ะ”มีเอลตอบ ฉันล่ะสงสัยจิงๆเลยที่ตาเจ้าของร้านบอกว่ามีเอลไม่เชื่อฟัง ฉันว่ามีเอลก็ออกจะเชื่อฟังนะ แถมยัง น่ารัด น่ารัก น่าชัง น่าบิดแก้ม น่า...หมดน่าแล้วอ่ะ



“จ้าๆ งั้นเราสั่งให้ร้านตัดเสื้อตัดให้ละกันนะ”ฉันพูดพลางเข้าไปในร้านตัดเสื้อ



“จะมาตัดเสื้อหรอค๊าฟ”เจ้าของร้านหน้าตี๋ถามฉัน



“ค่ะ”



“งั้นช่วยวาดแบบเสื้อที่จะให้ตัดนะค๊าฟ”เขาพูดพร้อมยื่นกระดาษกับดินสอมาให้ฉัน



“มีเอลเธอจะวาดเองไหมจ้ะ”



“ค่ะ”มีเอลรับกระดาษจากฉันแล้วก็นั่งวาด



*5นาทีผ่านไป ไวเหมือนโกห้า โกหก โกเจ็ด *



“เสร็จแล้วค่ะ แต่ห้าม เวล ดอน และก็ มาเรีย ดูนะ ต้องดูตอยเสร็จเท่านั้น”มีเอลพูดและยื่นใบนั้นให้เจ้าของร้าน



“จะต้องมารับอีกตอนไหนค่ะ”



“พรุ่งนี้คับ”และพวกเราก็เดินกลับมาที่ม้านั่งตัวเดิม อยากดูแบบเสื้อผ้าที่มีเอลวาดเร็วๆจังเลยอ่ะ