Azure Cleave

ลำดับตอนที่ #1 : Azure Cleave I

Azure   Cleave

ยามเช้าที่แสงแดดมิอาจส่องผ่านหน้าต่างที่มีม่านสีเทาปิด จึงทำให้เด็กหญิงวัยเพียง 12 ขวบ มิอาจตื่นขึ้นมาได้

แอซเซอร์  คลีฟ อาริน นั้นคือชื่อของข้า

วัยเด็กที่แสนจะสบายมีความรู้สึกของความอบอุ่น มีเพียงจิตใจอันบริสุทธิ์ นั้นคือเวลาที่ข้ามีอายุเพียง 12 ขวบ

ตระกูล แอซเซอร์  คลีฟ เป็นตระกูลที่เลื่องชื่อมากมาย ทั้งเวทย์มนตร์และเรื่องของอัศวิน

พ่อและแม่ของข้าก็เช่นกัน ท่านทั้งสองคือ อาเชอร์อัศวินในวังซึ่งตอนนี้พักมือมาแล้ว กับ เอลลิน ผู้ใช้เวทย์แห่งการรักษา

ข้ายังมีพี่น้องอีก 2 คน คนโตคือ ไนท์ ผู้ใฝ่ฝันจะเป็นอัศวิน ตอนนี้เขาได้เป็นสมใจแล้ว...

ส่วนอีกคน ผู้หน้าละหม้ายคล้ายกับข้า อาเธอร์ ผู้เป็นพี่ชายฝาแฝดของข้า

พี่ฝาแฝดของข้าคือนักเวทย์ตามแบบฉบับของแม่ เขาเติบโตขึ้นมาด้วยความมีคนนับถือและเชื่อมั่น แล้วข้าเหล่า?

ข้าผู้เป็นน้องเกิดห่างกันเพียง 13 นาที พี่ข้าเกิดในอีกปีหนึ่ง ตอน 23.51 ส่วนข้าเกิดถัดมาในปีใหม่ด้วยระยะเวลาเพียง 13 นาที ทำไมข้าถึงแตกต่างจากพี่เหล่า??

พี่ผู้เพียบพร้อมด้วยพลังเวทย์ ในขณะที่ข้าไม่มีประโยชน์อะไร ทำงานหนักก็ไม่ค่อยมีใครให้ทำ เพราะเป็นเพียงเด็กผู้หญิง เรียนหนังสือก็ต้องตามหลังพี่ทุกครั้ง เพราะเราเรียนต่างชั้นกันไป พี่ได้ที่หนึ่ง ข้าก็ได้ที่หนึ่ง แต่ว่าพี่มักจะได้รับการสรรเสริญมากกว่าข้าเสมอ

แม้ว่าพี่จะก้าวเกินข้าไปหนึ่งขั้น แต่ข้าก็มีความชื่นชมในตัวพี่ ทุกครั้งที่ข้าล้ม คนที่ยืนมือมาคนแรกคือพี่ฝาแฝดผู้มีลักษณะคล้ายข้าแทบทุกอย่าง

ข้ามีผมสีทองยาวถึงกลางหลัง พี่ข้าก็มีผมสีทองยาวเลยบ่าและรวบไว้ รูปร่างและความสูงเราไม่ได้ต่างกันมากมาย พี่สูงกว่าข้าเพราะเป็นผู้ชาย แต่ถึงกระนั้นก็สูงกว่าข้าเพียง 3 เซนติเมตรเท่านั้น

มีเพียงอย่างเดียวที่แตกต่าง นั้นคือ นัยน์ตาของข้าเป็นสีฟ้ากระจ่าง ในขณะที่พี่ข้ามีสีน้ำเงินรัตติกาล

"อาริน ตื่นเถอะ ไปกินข้าวได้แล้ว"เสียงทุ้มๆแต่นุ่มนวลของพ่อดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศเงียบๆในยามเช้า ข้าส่งเสียงตอบในลำคอ พ่อจึงเดินจากไป

ข้าลุกขึ้นจากเตียงด้วยใบหน้างัวเงีย เพราะเมื่อคืนข้าต้องนั่งทำการบ้านอยู่จนดึก

ข้าเดินผ่านกระจกเงาที่ท่านพ่อและแม่ซื้อเป็นของขวัญให้ ผ่านมีดดาบเล่มงามที่แขวนอยู่กับผนังที่พี่ชายคนโตซื้อมอบให้ ก่อนที่ข้าจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อทำกิจวัตร

เมื่อข้าลงมา ก็พบบุคคลทั้ง4คน ที่นั่งกันพูดคุยเฮฮาดูช่างมีความสุข ข้ายืนมองอยู่อย่างนั้นจนเนิ่นนาน พี่ฝาแฝดของข้าก็เหลือบมาเห็นแล้วยิ้มบางๆให้ เป็นรอยยิ้มแห่งความจริงใจที่มีต่อน้อง แต่ตอนนั้นข้ายังเป็นเพียงเด็กเอาแต่ใจ จึงถือว่ารอยยิ้มที่ว่าคือรอยยิ้มเยาะ

"มาสิอารินน้องรัก มาร่วมกินข้าวกัน"พี่ไนท์เอ่ยขึ้น โดยไม่หันหลังมามอง ใช่แล้ว ที่จริงเวลานั้นพี่ไนท์กำลังอ่านจดหมายฉบับเล็กๆอยู่ แต่ทว่าข้าในเวลานั้นก็เข้าใจผิด คิดว่าสิ่งที่พี่พูดคือการเสแสร้ง

ตอนนี้ทุกคนหันมามองข้าแล้วยิ้ม ....พวกเขาช่างมีความสุขยิ่งนัก.....ข้าคิดในเวลานั้น ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ไม่จริงออกไป

"หนูไม่หิว กินกันไปเถอะ เดี๋ยวจะไปหยิบของแล้วไปโรงเรียนเลย"

ข้าเดินหนีจากภาพนั้นขึ้นมาบนห้อง โดยไม่สนใจพี่ชายทั้งสองที่ร้องเรียกว่าจะไปส่ง หรือ จะร้องเรียกให้มากินข้าวสักนิดเสียก่อน ข้าในวัยเด็กช่างโง่เขลายิ่งนัก ที่ไม่เข้าใจความปรารถนาอันดีของใคร

ข้าหยิบของเสร็จแล้วก็ปีนออกทางหน้าต่าง เพื่อที่จะไม่ต้องพบหน้าใคร ถ้าข้าจำไม่ผิด เวลานั้นข้ารู้สึกเปล่าเปลี่ยวยิ่งนัก

"ไงเรา"

พี่ฝาแฝดของข้านั้นเอง เขาคนรู้จักข้าดี จึงมาดักรอเช่นนี้

"อรุณสวัสดิ์"ข้าทักตอบเพียงเบาบาง เสียงขาดหายไปกับสายลม ข้ามองพี่ชายแล้วนึกถึงภาพเมื่อกี้ ก่อนสะบัดหัวแล้วเดินออกไป แต่ยังว่า พี่ข้าตามมาใกล้ๆ

"ทำไมไม่กินข้าวเช้าล่ะฮึ?"พี่ข้าถามด้วยความเป็นห่วง ข้ารู้ดี ความทิฐิของข้าจึงจางลงแล้วคุยกับพี่โดยหลีกเลี่ยงที่จะพูดเรืองที่พี่ถาม

เราพูดกันทุกสรรพสิ่ง ไม่ว่าจะแซวสาวที่เดินผ่านมา ซึ่งทำเอาพี่ข้านั้นอายจนแทบจะวิ่งหนี หรือพักยกด้วยการคุยยอกล้อเรื่องที่มีคนมาบอกว่าพี่ข้าแอบชอบลูกสาวเจ้าเมือง

"ข้ารู้นะว่าพี่ชอบเขานะ"ข้าเอ่ยไปอย่างนั้น เพียงเพราะแค่แซวเล่นๆ แต่พี่ข้ากลับมองข้าเหมือนตัวประหลาดก่อนเอ่ยด้วยวาจาผิดปกติว่า

"ข้าไม่ได้ชอบนาง"

พี่หลบสายตาข้าก่อนเดินนำขึ้นไป ข้าเดินตามหลังไม่รู้ว่าพูดอะไรผิดไป แต่ที่แน่ๆ ข้าจะต้องไปแกล้งคนที่มาบอกข่าวนี้กับข้าเป็นแน่