คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การเริ่มต้น
UNKNOW LAND
บทที่ 1
การเริ่มต้น
ซว่า ซว่า เสียงผักสดถูกผัดกับกระทะร้อนๆ ทันใดนั้นเสียงวิ่ง ตึก ตึก ตึก เข้ามาหาในห้องครัวในชั้นล่างของบ้านหลังเล็กสองชั้น
“แม่ แม่… ผมออกไปเที่ยวก่อนนะเดี๋ยวเย็นๆ จะกลับครับ” เสียงตะโกนของเมทดังขึ้นพร้อมกับเสียงวิ่งอย่างรวดเร็วออกจากบ้านไป
“เฮ้อเด็กคนนี้นิ่ เหลือร้ายจริงๆ” เสียงแม่ดาพึมพำบ่น --
เมทเป็นเด็กเรียนดีแต่ชอบเที่ยว อยู่ไม่ค่อยติดบ้าน เป็นเด็กอารมณ์ดี เมทเป็นลูกคนเดียว พ่อของเมทเสียตั้งแต่เมทอายุได้ 6 ขวบ เมทก็เลยต้องอยู่กับแม่ดาเพียงสองคน -- ตอนนี้เมทอายุ 14 ปี เรียนชั้นอยู่ ม.3
-----------------------------
“แมน สา แตง ข้ามาแว้ว..ว” เสียงของเมทดังขึ้นพร้อมกับสายตาของเพื่อนๆทุกคนที่หันมามอง--
“โห มาทำไมมาช้าจังว่ะ ปล่อยให้พวกข้ารอนายตั้งนาน” เสียงพูดของแมนจอมโม้ดังขึ้นเมื่อเมทโผล่หน้ามา--
“อ้าวพวกนายมานานแล้วหวอ” o-O เมทเอ่ย--
“มาตั้งนานแล้วย่ะ -^- ก็รอนายคนเดียวแหละ” สาพูดพร้อมกับทำหน้าเบื่อหน่าย--
“นิสัยนะ นิสัย มาช้าเนี้ยะ” แมนเสริม
“มาช้าแค่ครึ่งชั่วโมงเองแค่เนี้ยะทำเป็นโกรธ”-_-“
“ เอ้า… แล้วแตงเป็นไรนะทำสีหน้าเศร้าเชียว” เมทหันมาพูดกับแตงแล้วทำสีหน้าสงสัย -_-?
“…”
“ก็เมื่อเช้าชั้นโดนแม่น่ะ” แตงพูดพร้อมกับทำสีหน้าเหมือนจะร้องไห้--
“โดนดุเรื่องอะไรว่ะ” เมทถามด้วยความสงสัย-- -_-?
“ก็ที่ชั้นสอบตกเมื่อเช้าไง” แตงพูดเสียงแผ่ว---
“ตกแค่วิชาเดียวจะเป็นไรไปว่ะ” เมทพูดแกมให้กำลังใจ ^-^”
“วิชาเดียวที่ไหนกันล่ะย๊ะ -*-ตั้งสามวิชาย่ะ…” แตงพูดเสียงแข็ง--
“พอ พอ พอ เลิกเถียงกันได้แล้ว -*- แล้วเราจะไปไหนกันดีล่ะ” แมนพูดแทรกขันด้วยความรำคาญ--
แล้วทุกคนก็หันมาสนใจคำถามของแมนอย่างใจจดใจจ่อ
“…”
“ข้าว่าพวกเราไปเที่ยวภูเขาผีสิงท้ายหมู่บ้านเอาป่ะ -- พวกเรายังไม่เคยไปกันเลยนี่นา” แมนพูดขึ้นหลังคิดอยู่นาน ^O^ --
“เอ้า ที่นั่นไม่ค่อยมีคนเข้าไปบ่อยนี่นา ผู้เฒ่าผู้แก่เค้าว่า มี ผ..ผี ด้วยไม่ใช่หรอ” สาพูดด้วยเสียงเกร็งๆ -_-“
“สมัยนี้มันยุคอะไรแล้ว ยังเชื่อเรื่องผี ผี สางๆ อีก-- ไร้สาระ” เมทพูดอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“เผื่อเค้าสร้างเรื่องเอาก็ได้ เพื่อไม่ให้คนเข้าไป” เมทพูดให้กำลังใจทุกคน-_-!
ทุกคนต่างเงียบไปพักใหญ่
“ปะ พวกเราก็ไปกันดิลังเลกันอยู่ได้” แตงพูดขึ้นหลังเห็นทุกคนเงียบไปพักใหญ่--
“ป่ะ เราก็ไปกันได้แล้ว” เมทเสริม--
“ยัยนั่น เปลี่ยนอารมณ์เร็วชะมัด เมื่อกี้ก็ยังเห็นเศร้าอยู่เลย…”เสียงแมนและสาบ่นให้แตง-- +*0
แล้วทุกคนก็เริ่มออกเดินทางไปภูเขาผีสิงท้ายหมู่บ้าน--ซึ่งทุกคนไม่รู้เลยว่ากำลังเดินทางไปสู่มิติอื่นอย่างไม่รู้ตัว
---------------------------
“เฮ้อถึงซะที่ ปวดขาจะแย่” สาบ่นขึ้นพร้อมกับเอามือท้าวกับต้นไม้--
“ถึงที่ไหน…นี่มันแคเชิงเขาเอง”--เมทพูดขึ้น
“…”
“ห๊า ยังไม่ถึงอีกหรอ” สาพูดออกมาพร้อมกับสีหน้าที่ซีดเผือด--
“งั้นพวกเราพักแถวนี้ก่อนก็ได้” แมนบอกทุกคน--
“เอ่อ ก็ดี…”ทุกคนออกความคิดเห็นพร้อมกัน
ทุกคนต่างงีบหลับเพราะความเหน็ดเหนื่อยจนลืมไปว่า เวลานี้ใกล้จะค่ำแล้ว--และทุกคนกำลังจะไปอีกที่หนึ่งโดยไม่รู้ตัว
--------------------------
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด เสียงนาฬิกาของแมนดังขึ้น
“ห้าว…ว.ว กี่โมงแล้วนี่” สาพูดอย่างัวเงียพร้อมกับลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ
“ฮ้า ทุกค้นๆ ตื่นๆๆ ดูนี่สิ เมท แมน แตง ตื่นๆ” สาปลุกทุกคนอย่างรีบร้อน
“อะไรหรอสา เรียกซะดังเลย…ห้าว...”แตงพูดอย่างงัวเงีย -O-“
“ไอ้แมน ไอ้เมท ตื่นๆ ดิตื่น”สาเรียกเมทกับแมนให้ตื่น
“กะได้ กะได้” เมทกับแมนพูด
ทุกคนเบิกตาขึ้นพร้อมกับหันไปดูภาพเบื้องหน้า ทุกคนตะลึงกับภาพที่เห็น มันคือทุกหญ้าเขียวขจีกว้างสุดลูกหูลูกตา สายลมเย็นพัดเอี่อยๆ ปะทะผิวหนังทำให้ขนลุกซู่
ทุกคนต่างไม่เชื่อสายตาตัวเองกับภาพที่เห็น
“โห ฝันไปรึเปล่าว่ะเนี้ยะ” เมทพูดพร้อมกับเอามือหยิกแก้มตัวเอง--
“โอ๊ย ซี๊ด นี่คงไม่ใช่ฝันว่ะ เจ็บเป็นบ้า” เมทพูดด้วยเสียงซี๊ด…--
“ …”
----------------------
“ชั้นอยากกลับบ้าน ฮือๆๆ” แตงร้องไห้เบาๆ
“เรามาที่นี่ได้ไง ก็เมื่อกี้พวกเราอยู่ที่เชิงเขาอยู่นี่นา” สาถามทุกคน--
“???”
“ไม่รู้” คำตอบนี้ทำให้แตงร้องไห้โฮใหญ่-- -^-,
--เราจะกลับบ้านยังไง--เราจะไปทางไหน--เราจะทำยังไง-- คำถามเหล่านี้ผุดขึ้นในหัวของทุกคนอย่างอัตโนมัติ
“เราจะไปทางไหนกันดีล่ะ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ทุ่งหญ้าเต็มไปหมด”สาถามทุกคนอีกครั้ง
“พวกเราลองหาคนแถวนี้ดูเผื่อเจอคนที่จะช่วยเราได้บ้าง” เมทพูดพรางกวาดสายตามองดูรอบๆ --
“…ที่อย่างนี้จะมีคนหรอ” แตงพูดพร้อมทำหน้าหมดหวัง--
คำถามนี้เป็นที่สนใจของทุกคน
“ไอ้แมนนาฬิกาเองมีเข็มทิศไม่ใช่หรือว่ะ” พูดพูดขึ้นมาอย่างมีความหวัง--
“เอ่อ…ใช่ข้าก็ลืมไปว่ะ”แมนพูดพร้อมกับยกนาฬิกาขึ้นมาดู--
เพื่อนหันมามองหน้าแมนอย่างมีหวัง
“เฮ้ยมันไม่ดีว่ะ มันหมุนติ้ว ติ้ว เลยว่ะ ไม่หยุดเลย” แมนพูดพร้อมกับตบนาฬิกาให้มันหยุด
“หมดหวังแล้วสิเรา ขนาดทิศยังไม่รู้เลยเราจะไปทางไหนกันดี”เสียงแตงพูดแทรกขึ้นพร้อมกับเสียงร้องไห้อีกโฮใหญ่--
“เฮ้ทุกคนมาดูนี่ดิเห็นยอดปราสาทนั่นไม๊อ่ะ” เสียงแมนร้องเรียกเพื่อนๆ มาดูสิ่งที่เขาเห็น--
“ไปทางนั้นแหละเราไม่มีทางเลือกแล้วนี่นา”เมทพูดอย่างหดหู่-- -oo-
แล้วทุกคนมุ่งหน้าเดินทางเข้าสู่เมืองที่ไม่มีใครรู้จัก การผจญภัยของพวกเขากำลังเริ่มต้นขึ้น!!!
ความคิดเห็น