19 1 20 1 14

ปีศาจ สิ่งมีชีวิตหนึ่งที่ยังคงอาศัยอยู่บนโลก มันมีพลังและอำนาจแตกต่างกันออกไป แต่ถึงจะมีพลังอำนาจอย่างไร ปีศาจก็ยังต้องดื่มกินอารมณ์และความรู้สึกของมนุษย์ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม พวกปีศาจถึงคงยังปล่อยให้มนุษย์ทั้งหลายหลงงมงายคิดว่าตนคือผู้ครองโลก ปีศาจเองก็มีลำดับและชนชั้นเช่นกัน หากเป็นปีศาจชั้นต่ำที่จำต้องเสพกินอารมณ์จากร่างกายมนุษย์โดยตรง ย่อมต้องลงแรงใช้ร่างกายของมันเพื่อบรรลุผล แต่หากเป็นปีศาจชั้นสูงที่มีพลังอำนาจมาก ก็ใช้พลังนั้นสร้างภาพลวงตาขึ้นมามอมเมามนุษย์ได้โดยง่าย 

           ปลายเท้าขาวนวลเสมือนเกล็ดหิมะหย่อนลงในบ่อน้ำใหญ่กลางหมู่แมกไม้นานาพันธุ์ ร่างกายขาวนวลเนียนสะอาดตาค่อยๆจมลงในบ่อน้ำอุ่นขนาดใหญ่ มือเรียววักน้ำขึ้นลูบไล้ตามเรียวแขนขึ้นมาจนถึงลำคอพลางกวาดสายตาขึ้นมองท้องฟ้าที่พระอาทิตย์ใกล้จะลับไปเต็มที่ ตอนนี้ล่วงเข้าฤดูหนาวมาได้ราวอาทิตย์กว่า อากาศเองก็เริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ ดูท่าอีกไม่นานหิมะก็คงจะตกลงมา 

“หากมนุษย์ละได้ซึ่ง รัก โลภ โกรธ หลง เจ้าเคยนึกหรือไม่ ปีศาจเช่นเราจะเป็นอย่างไร” เรียวแขนขาวสอดเข้าสวมเสื้อคลุมตัวบางสีรัตติกาล เผยให้เห็นแผ่นอกสีซีดตัดกันเพียงเล็กน้อย

“มันจะไม่เกิดขึ้นขอรับ” ปลายนิ้วตวัดพันสายรัดเสื้อคลุมตัวบางให้เป็นปมอยู่ระดับเอวที่คอดลงพอดีมือพร้อมลูบตามส่วนโค้งเว้าเพื่อจัดระเบียบแผ่วเบา

“ข้าเพียงอยากรู้ ถ้าหากวันนั้นมาถึง เจ้าคิดว่ามันจะเป็นเช่นไร” ปลายคางหนาถูกล็อคพร้อมเชยขึ้นสบดวงตาสีไวน์แดงที่ส่องประกายราวกำลังมอมเมาดึงดูดให้ผู้คนถูกสะกดอยู่ในห้วงฝันจนไม่อาจตื่นขึ้นรับรุ่งอรุณ 

“กระผมคิดว่ามันจะไม่เกิดขึ้นขอรับ” ใบหน้ายังคงความเรียบนิ่งไว้เป็นเอกลักษณ์ เป็นเช่นนี้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกัน ดวงตาสองคู่ยังคงจ้องกันไม่ลดละ ราวกับกำลังแข่งขันหาผู้แพ้

“ช่างมั่นใจดีเหลือเกินนะ” และแล้วเกมก็จบลงโดยผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีไวน์แดงเลือกจะแพ้อีกครั้ง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“เตรียมตัวเถิดขอรับนายท่าน ดยุกผู้นั้นใกล้จะมาถึงเต็มที” และเป็นอีกครั้งที่ดวงตาสีสนิมเลือกจะไม่สนใจสิ่งที่ตนเห็น หน้าที่ของเขามีเพียงการรับใช้ดูแล่ท่านผู้นี้เท่านั้น ถูกสั่งให้ไปซ้ายย่อมไม่อาจไปขวา หากสั่งให้ไปตาย ย่อมไม่มีสิทธิ์อ้อนวอนขอชีวิต ทุกอย่างของเขาเป็นของท่านผู้นี้ตั้งแต่วันนั้นแล้ว

“หึ พวกมนุษย์น่าสมเพช เป็นถึงดยุกก็ยังไม่รู้จักพอ กลับทะเยอทะยานอยากขึ้นเป็นกษัตริย์ แม้จะต้องแลกด้วยเลือดเนื้อเท่าใดก็ไม่สน รสชาติชีวิตของพวกมันหอมเหมือนกลิ่นสตูทีเดียว” เพียงแค่นึกถึงก็พาลจะน้ำลายสอเสียแล้ว รสชาติพวกนั้นเหมือนได้กินอาหารรสเลิศ กลิ่นความโลภความทะยานอยากในอากาศที่ลอยฟุ้ง ต้องยอมรับว่าดยุกผู้นั้นดูท่าจะรสชาติเยี่ยมมากจริงๆ

“กระผมจะจัดของรับรองไว้ที่โถงนะขอรับ” โค้งกายลงแล้วเดินออกจากห้องนอนใหญ่ไปเพื่อจัดการงานของตนให้เสร็จเรียบร้อย

           ภายในห้องโถงใหญ่ปรากฏร่างของอัศวินจำนวนหนึ่ง บนตรงรับรองตรงกลางของเหล่าอัศวินมีร่างของดยุกผู้ยิ่งใหญ่กำลังนั่งทำหน้าเคร่งเครียดอยู่ คืนนี้เขาวางแผนแล้วที่จะบุกพระราชวังและสังหารซึ่งองค์ราชา ราชินี และทายาททั้งหลาย เขาเพียงจะมาที่นี่เพื่อขอรับคำยืนยันว่าเขาจะทำสำเร็จ

“ทำไมนายของเจ้ายังไม่มาเสียที” หลังจากรอมาเป็นเวลานาน ดยุกยิ่งร้อนใจ เขาลงทุนลงแรงไปมากเพื่อวันนี้ หากมีอะไรผิดพลาด วันนี้คงกลายเป็นวันตายของเขาแทน

“นายท่านกำลังมา ท่านไม่ต้องกังวล นายท่านกำลังเตรียมสิ่งที่จำเป็นต่อแผนการของท่านอยู่” ใบหน้าเรียบนิ่งที่ประดับด้วยดวงตาสีสนิมยื่นสงบอยู่บริเวณมุมห้องยามกล่าวให้ดยุกผู้นี้ใจเย็นลง ทุกครั้งที่มา ณ ที่แห่งนี้ เขาไม่กล้าสบตาสู้ดวงตาสีสนิมนี่เลยแม้สักครั้ง ถึงการแต่งตัวและการกระทำต่างๆบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าเป็นเพียงพ่อบ้านคนหนึ่ง ทว่ากลับมีบางอย่างในใจของเขาเองที่เกรงกลัวบุรุษตรงหน้าเหลือเกิน

“ท่านดยุก ใจเย็นลงหน่อย เราขอโทษด้วยที่มาช้า” ร่างกายขาวกระจ่างดุจหิมะแรกในฤดูเหมันต์ค่อยๆย่างเท้าลงจากบันได บนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มมอมเมาผู้คน อัศวินรอบกายที่มั่นใจว่าตนจิตใจแข็งแกร่งจนสามารถตัดหัวคนได้โดยไม่รู้สึกอะไรกลับกำลังสั่นจนร่างแทบทรุดเพียงแค่มองรอยยิ้มนั้น

“ข้าขอโทษ ข้าเพียงร้อนใจเท่านั้น ข้าลงทุกอย่างไปกับมันจนหมดสิ้น หากแผนการครั้งนี้ล้มเหลว เห็นทีข้าคงตกที่นั่งลำบาก” เพียงแค่เห็นใบหน้างดงามประดับรอยยิ้มก็ราวกับเมฆหมอกมืดครึ้มในใจถูกพัดปลิวหายไปจนหมด 

“เราบอกแล้วว่าจะสำเร็จ ย่อมเป็นจริงดังนั้น หากแต่ท่านต้องแลกด้วยอะไรบางอย่าง” ฝ่ามือขาววางกล่องใบเล็กสีดำสนิทลงบนโต๊ะกระจกใสพร้อมมองใบหน้าฉงนของบุรุษตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม

“ข้าต้องแลกด้วยอะไร?” สายตาระแวดระวังกวาดมองกล่องสีดำสนิท ทว่าจะดูอย่างไรก็เป็นแค่กล่องธรรมดาใบหนึ่งเท่านั้น

“ในการล้มราชวงศ์นั้น ท่านต้องทิ้งซึ่งจิตอันเป็นเมตตาและสำนึกผิดชอบชั่วดีทั้งหลาย ตั้งมั่นว่าจะทำทุกอย่างเพื่อบรรลุเป้าหมายที่ตั้งใจ กล่องนี่จะกักเก็บสิ่งไม่จำเป็นเหล่านั้นของท่านไว้กับเรา เชิญท่านวางมือลงมาบนนี้เถิด” หลังไตร่ตรองดูแล้วคิดว่าเป็นจริงดังคำที่ได้ยิน เขาไม่จำเป็นต้องพกความเมตตาและสำนึกใดๆไปรบ ทั้งยังดูจะมีแต่ประโยชน์ จึงยอมวางมือลงบนกล่องเล็กๆนั่น ไม่นานก็ปรากฏควันล้อมรอบตัวกล่องและถูกดูดกลืนเข้าไปในที่สุด

“เยี่ยมมากท่านสุภาพบุรุษ เราขอให้ท่านโชคดีและคว้าชัยชนะมาได้สำเร็จ” กล่องใบเล็กถูกเก็บไปด้วยฝีมือของพ่อบ้านข้ากายพอดีกับที่เหล่าอัศวินทั้งหลายเดินทางออกจากคฤหาสน์เพื่อมุ่งหน้าตรงไปยังพระราชวังและดำเนินแผนการของพวกเขา

            หลังจากการเปลี่ยนแปลงราชวงศ์ครั้งยิ่งใหญ่ ดยุกผู้นั้นได้ขึ้นเป็นพระราชาดังที่หวัง ถึงแม้ในคืนแห่งการเปลี่ยนแปลงจะมีข่าวลือออกมาว่าพระองค์ได้เสียดัชเชสไปพร้อมกับเหล่าราชวงศ์ ไม่นานหลังจากนั้นพระองค์ได้อภิเษกและแต่งตั้งราชินีใหม่ขึ้นนั่งบัลลังก์ องค์หญิงและองค์ชายจากพระราชาองค์ใหม่มักจะหายไปอย่างไม่ทราบสาเหตุหลายพระองค์ มีข่าวลือหลายอย่างเกี่ยวกับราชวงศ์แพร่กระจายออกไป จนกระทั่งวันหนึ่งมาถึง

“เราดีใจด้วยที่ท่านขึ้นครองบัลลังก์ได้สำเร็จนะองค์ราชา” ร่างงดงามที่พึ่งเดินทางมาแสดงความยินดีพร้อมกับพ่อบ้านคนสนิทแม้จะผ่านการเปลี่ยนราชวงศ์มาเป็นเวลากว่าห้าเดือนแล้วก็ตาม

“หากไม่มีท่าน เกรงว่าข้าก็คงยากจะมีวันนี้” พระราชาส่งสัญญาณให้ทหารคนสนิทเพื่อไปนำของกำนัลมามอบให้ แต่ร่างงดงามตรงหน้ากลับส่ายหัวไปมาพร้อมเผยรอยยิ้ม

“เราไม่ได้มาเพื่อรับของกำนัล เรามาเพื่อมอบของขวัญให้ท่านต่างหาก” มือขาวยื่นออกไปรับกล่องของขวัญสีดดำสนิทที่ผูกด้วยโบว์สีขาวสะอาดจากพ่อบ้านและมอบมันให้กับพระราชาองค์ใหม่ 

“ข้าขอขอบใจท่านมาก ท่านช่างมีน้ำใจเสียจริง” องค์ราชารับกล่องของขวัญมาถือไว้และทำท่าจะแกะมันออก แต่ก็ถูกหยุดไว้ด้วยเสียงจากคนตรงหน้าเสียก่อน

“ของขวัญของเรา เกรงว่าเอาไว้เปิดคืนนี้ยามอยู่ลำพังน่าจะดีกว่า” องค์ราชามองรอยยิ้มสวยบนใบหน้างดงามแล้วก็ได้แต่พยักหน้ายอมตกลงจะเก็บมันไว้เปิดคืนนี้

           คืนนั้นเองก็ได้เกิดเรื่องวุ่นวายครั้งใหญ่ในเมืองหลวงขึ้น เมื่อพระราชินีทรงเปิดห้องบรรทมเข้าไปพบพระราชานอนสิ้นใจอยู่บนเตียงใหญ่ โดยที่มือยังคงกุมกริชที่ปักลงปลิดชีพตัวเองเอาไว้แน่น ทหารต่างพยายามตามหาคนร้ายแต่ก็ไม่พบ หลักฐานทุกอย่างชี้ชัดว่าพระราชาเป็นผู้ลงมือปลิดชีพตนเอง โดยข้างตัวมีเพียงกล่องสีดำสนิทใบหนึ่งวางอยู่เท่านั้น

“ยิ้มเช่นนั้นหมายความว่าอย่างไรขอรับ” แก้วน้ำชาที่ทำจากกระเบื้องเคลือบพร้อมบรรจุน้ำชากลิ่นหอมละมุนวางลงบนโต๊ะกระจกตรงหน้าร่างงดงามที่เอาแต่ฉีกยิ้มไปหยุด

“ก็ข้ามีความสุข ได้กินอาหารอร่อยๆใครบ้างจะไม่ยิ้ม” กล่าวพร้อมยกแก้วชาจรดริมฝีปากสีสดแล้วละเลียดชิมน้ำชาที่หอมฟุ้งในปาก ถึงแม้ปากของปีศาจจะรับรสชาติไม่ได้ก็ตามที

“แล้วเหตุใดราชานั่นถึงฆ่าตัวตายได้” เสียงสนทนาจากฝั่งตรงข้ามดังขึ้น เขี้ยวเล็กๆโชว์ออกมายามขยับริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม ดวงตาสีมะกอกเปล่งประกายราวกับกำลังตั้งใจฟังเรื่องสนุก

“ในคืนที่เขาบุกขึ้นสังหารราชวงศ์ ดัชเชสที่ไม่เห็นด้วยพยายามจะห้ามแล้ว แต่เพราะเขาไม่เหลือสำนึกอันใด คิดเพียงต้องสำเร็จเท่านั้น จึงจัดการฆ่านางทิ้งเสีย หลังแต่งพระราชินีองค์ใหม่เขาก็โดนเป่าหูเรื่องการยึดครองอำนาจจากโอรสและธิดาที่กำลังย่างเข้าวัยหนุ่มสาวว่าอาจจะแค้นใจที่แม่ถูกฆ่าและคิดโค่นล้มบิดา จึงสังหารพวกเขาเช่นกัน ข้าเพียงนำของที่เขาเคยฝากไว้ไปคืนเท่านั้น สำนึกผิดชอบชั่วดีของเขาต่างหากที่ทำลายตัวเขาเอง รสชาติวิญญาณที่ตายอย่างเศร้าโศกและสิ้นหวังก็อร่อยดี” 

“เห็นทีข้าต้องเริ่มหาของกินบ้างเสียแล้ว ไม่มีอะไรตกถึงท้องมานานพอดู” ฝ่ามือสีซีดลูบหน้าท้องเรียบเนียนของตัวเอง ทำท่าทางเสมือนเด็กข้างถนนที่ไม่มีข้าวจะกิน

“ว่าแต่เจ้ามาหาข้า มีธุระอะไร” ท่าทางพยายามทำตัวน่าสงสารนั่นเห็นแล้วขัดลูกหูลูกตาจนอยากจะโยนออกไปให้พ้นๆเสียเดี๋ยวนี้

“ข้าเพียงแต่เหงาก็เท่านั้น ข้าไม่ได้มีพ่อบ้านดีๆมาคอยอยู่ด้วยเหมือนเจ้านี่ นี่ถ้าข้า..”

“ไม่ให้” น้ำเสียงนิ่งแข็งถูกเปล่งออกมาทันทีโดยยังไม่ต้องรอฟังให้จบประโยคก็รู้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร “ถ้าอยากได้ก็ไปหาเอาเอง นี่ของข้า”

“เจ้านี่ ขี้งกเสียจริงนะ ก็ได้ๆ ข้าไม่ยุ่งด้วยก็ได้” 

           เมื่อการเวลาผ่านไป มนุษย์สร้างความเจริญขึ้นมามากมายเพื่อการใช้ชีวิต แต่ถึงจะมีความเจริญเพิ่มมากขึ้นเท่าไหร่ จิตใจของมนุษย์กลับยังคงวนเวียนอยู่ในสิ่งมอมเมายั่วยุต่างๆ ดูเหมือนจะเป็นมากขึ้นกว่าเดิมเสียด้วย ปีศาจทั้งหลายต่างก็ต้องปรับตัวในยุคสมัยที่เปลี่ยนไป แม้กระทั่งปีศาจที่มีอำนาจมากก็ตาม

To : ผู้รับ

From : 19.1.20.1.14 

                     มนุษย์ย่อมมีสิ่งที่ปรารถนา บางคนสมปรารถนาแล้ว แต่บางคนก็ไม่ ท่านเป็นหนึ่งในมนุษย์ที่ยังไม่สมปรารถนาในสิ่งที่ต้องการใช่มั้ยล่ะ มาหาเราสิ เราจะให้ในสิ่งที่ท่านปรารถนาเอง แต่มีข้อแม้ว่า ท่านต้องมีของแลกเปลี่ยนให้เรา แต่ไม่ต้องห่วง ของแลกเปลี่ยนที่เราอยากได้จะเป็นของง่ายๆแบบที่ท่านจะไม่เดือดร้อน 

                       

                         ถ้าท่านสนใจ เชิญมาพบเราได้ที่ ถนนหมายเลข 7 ซอยที่ 13 ห้องหมายเลข 666

ปล.สิ่งที่ให้เรามาแล้วไม่สามรถเรียกคืนได้ จงตัดสินใจให้ดีที่จะตกลงทำสัญญา