--ห้องลองโค้ด--(ไว้เก็บของไปเรื่อย)

ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

-Register Characters-

Register   {https://www.zerochan.net/742274} ชื่อ-นามสกุล {TH/EN}: เหนือสมุทร สีสุริยันต์/Nueasamut Sisuriyun ชื่อเล่น {TH/EN} : คราม เพศ : ชาย น้ำหนัก/ส่วนสูง : 64/181 งานอดิเรก : เล่นบาส, ฟังเพลง สิ่งที่ชอบ : ออกกำลังกาย, ผูกมิตรกับผู้อื่น สิ่งที่ไม่ชอบ : เหล้า(จริงๆนับเป็นคนคอแข็ง แต่เพราะเคยเมาแล้วซิ่งจนรถล้มจึงมักเลี่ยงมาตลอด) เหตุการณ์ในการตรวจหาความพิเศษ :  มองดูเด็กสาวข้างๆที่เพิ่งถูกเรียกไป คิวถัดมาก็เป็นตาของผมแล้ว ‘ห้องตรวจความพิเศษ’ ดูไม่ต่างจากห้องเจาะเลือดทั่วไปในสายตาผมนัก คุณหมอชวนผมคุยไปเรื่อยเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากเข็มขนาดใหญ่ที่แทงเข้ามา ปลายเข็มขนาดเท่านิ้วชี้ ใหญ่กว่าสมัยก่อนที่ผมโดนตอนรถล้มเสียอีก “เอาล่ะ เรียบร้อย” ผมกล่าวขอบคุณให้คุณหมอที่มองมาด้วยรอยยิ้ม ลุกขึ้นและกำลังหมุนตัวกลับไปออกทางเดิมซึ่งเพิ่งเดินเข้ามา แต่ทว่ากลับถูกขัดเสียก่อนด้วยเสียงทุ้มของคุณหมอ “อ่อ ผมลืมบอกไป ทางออกอยู่ข้างหลัง เดินตรงตามทางแล้วเลี้ยวขวาไปที่ห้องสีเขียวเลยครับ” ผมกล่าวขอบคุณอีกรอบ พร้อมยิ้มกลบเกลื่อนความรู้สึกคล้ายหน้าเกือบแตก พอถึงห้องสีเขียวที่ว่านั่นแม่ก็รอผมอยู่แล้ว นอกจากนี้ยังมีครอบครัวและเด็กคนอื่นๆในบรรยากาศที่หลากหลาย บ้างร่ำไห้ บ้างยิ้ม และกระทั่งบางคนซึ่งผมแทบมองไม่ออกถึงความรู้สึก ผมว่า ผมพอคาดเดาได้ถึงผลตรวจของตัวเอง มองดูแม่ที่น้ำตาอาบหน้า ความรู้สึกวูบโหวงอย่างประหลาดคล้ายปรากฎขึ้นในใจผม “ไม่เป็นไรหรอกครับ แม่ยังมีไอ้เมฆอยู่อีกคน” ผมยิ้ม ดึงม้วนทิชชู่ในกระเป๋าที่แม่ถือออกมา ดึงออกมาสามสี่แผ่นแล้วยัดใส่มืออีกฝ่าย “ดีออก ขาดผมไปคนที่บ้านจะได้สงบขึ้นเยอะ” ผมรู้สึกว่าตัวเองสงบนิ่งได้อย่างน่าประหลาด ไม่แน่คงเป็นเพราะช่วงรถล้มผมนอนโรงพยาบาลยาว และมีเวลาให้คิดให้ปลงกับเรื่องต่างๆมากมายไปตั้งนานแล้ว

-About me- นิสัยส่วนตัวคร่าว ๆ : มองโลกในแง่บวก เป็นมิตรได้กับทุกคนและพยายามเข้าใจคนทุกประเภท ใจเย็น ช่างสังเกต ปฏิกิริยาตอบสนองเร็ว แอบเอาแต่ใจ เหมือนเข้าถึงง่ายแต่จริงๆไม่เคยเปิดใจให้ใคร ประวัติส่วนตัวคร่าว ๆ :  ครามอาศัยอยู่กับพ่อ แม่ และน้องชาย ด้วยอายุที่ค่อนข้างห่างเกือบ10ปีจึงไม่ค่อยสนิทกับน้องนัก โดยมากพ่อมักไปออกเรือนานๆจึงกลับสักครั้ง ขณะที่แม่ขายของชำทั่วไปที่บ้าน ครามเรียนสายอาชีพแต่ก่อนนับว่าเป็นเด็กที่มีปัญหามาก สูบบุหรี่ ชกต่อย ทะเลาะวิวาทและอีกสารพัด แต่ทว่าหลังรถล้มครามกลับเปลี่ยนตัวเองอย่างแทบจะพลิกจากหน้าเท้าเป็นหลังมือ ส่วนหนึ่งคงเพราะแฟนสาวที่ไปคบกับเพื่อนสนิทจนทำให้เขาเมาปลิ้นเกิดอุบัติเหตุนั้น อีกส่วนคงเพราะนอนปลงในโรงพยาบาลนานเกินไปจากภาวะแทรกซ้อน หรือบางทีอาจเพราะปัญหาทางสมองหรือจิตใจอื่นๆที่แพทย์ไม่ได้ค้นพบ ทว่าหลังออกจากโรงพยาบาลเขาก็แทบไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับเพื่อนที่เคยสนิทอีก ครามเป็นมิตร มีน้ำใจช่วยเหลือผู้อื่นมากขึ้น เกรดและคะแนนทที่เคยเรียนๆโดดๆยังอุตส่าห์ผ่านคาบเส้นกลายเป็นดีจนติดอันดับต้น แต่ทว่าแม้เขาจะเข้าหาหรือตีสนิทกับผู้อื่นเพียงไรก็มักคล้ายมีกำแพงบางอย่างกั้นอยู่เสมอ ความคิดเห็นเกี่ยวกับพลังยูนิค : “คงจะดีถ้ามันทำให้อะไรๆง่ายขึ้น ผมเคยเห็นในการ์ตูนที่เขาร่ายเวทย์เพื่อก่อกองไฟ ไม่ก็บินไปมา ทุกวันนี้รถติดไม่น้อย คงสะดวกน่าดู” ความคิดเห็นเกี่ยวกับการแบ่งแยกคนธรรมดาและเด็กยูนิค : พวกเขาอาจต่างกันที่มีหรือไม่มีพลัง แต่สุดท้ายก็ต้องตายเหมือนกันอยู่ดี คำพูดติดปาก : “แม้จะแตกต่าง แต่สุดท้ายพวกเราก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง” สิ่งที่อยากจะบอก : “นึกไม่ออกแฮะ”