ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : chapter4 72%
แสงแดดอ่อนของเช้าวันใหม่ค่อยๆสาดส่องแสงลงมาบนใบหน้าสวยที่กำลังงัวเงียอยู่บนเตียง
"ตื่นได้แล้วจะมัวนอนไปถึงไหนที่นี่ไม่ใช่สวรรคของนายนะ!"ร่างสูงแผดเสียงใส่ร่างบางที่กำลังหลับอยู่บนเตียงจนร่างบางที่กำลังหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นทันที
"อ..อะไรหรอฮะ พ..พอดีลู่คงเหนื่อยมาก ล...เลยตื่นสายน่ะฮะ"ร่างบางพยายามอธิบายร่างให้ร่างสูงที่ยืนกอดอกฟัง
"รีบไปอาบน้ำแต่งตัวซะวันนี้ทนายจะมาที่บ้าน"ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาใส่ร่างบางเค้าไม่ฟังแม้กระทั่งส่งที่ร่างบางพยายามอธิบาย
"ต..แต่"
"ไม่มีแต่ฉันให้เวลานายแค่สิบนาทีถ้านายยังไม่ลงไปไม่ต้องกินข้าวเช้า"ร่างสูงเดินออกมาจากห้องของร่างบางทิ้งไว้เพียงร่างบางที่ยังมีอาการปวดศรีษะที่กำลังคืบคลานไปทั้งส่วนหัวของร่างบาง
ร่างบางพยายามพยุงตัวเองขึ้นมาจากเตียงด้วยสองแขนของเค้า'จะทันสิบนาทีมั้ยเนี่ย'ร่าบางพยายามลุกขึ้นไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายแล้วก็อดนึดถึงเรื่องเมื่อวานไม่ได้ไม่ว่าจะเป็นรอยจูบริมฝีปากที่ร้อนแรงแบบนั้นร่างบางพยายามสะบัดหัวเอาความคิดพวกนั้นออกไปแต่ความปวดร้าวกลับเข้ามาแทนที่เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จร่าบางก็ลงมาที่ห้องทานอาหารซึ่งร่างสูงนั่งรออยู่แล้วด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่
"ทำไมมาช้า! นายก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่้ชอบคอยอะไรนานๆ!"
"ล..ลู่ ป..ปวดห.."ร่างบางยังไม่ทันพูดจบประโยคร่างสูงก็สวนขึ้นมาทันที
"ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้วให้มันอดไปเลย!!!"ร่างสูงปัดจานข้าวต้มจนถ้วยข้าวต้มแตกกระจายลงบนพื้นเกลื่อนกลาด
"ล...ลู่ขอโทษฮะ"ร่า่งบางเริ่มมีม่านน้ำตาบางๆก่อขึ้นที่ดวงตา
"ไป!!! อยากไปไหนก็ไป!!"
ร่างบางทำได้เพียงเดินขึ้นห้องไปด้วยอาการปวดหัวที่ตอนนี้กำลังพร้อมจะระเบิดหัวของเค้าแล้วเมื่อถึงห้องร่างบางก็เดินไปที่เตียงแต่ก่อนที่จะถึงเตียงสติของร่างบางก็วูบลงไปโลกทั้งโลกของร่างบางกำลังมืดมิดและมองไม่เห็นอะไร......
"คุณหนูคะๆ ป้า่เอาข้าวต้มมาให้ค่ะเห็นคุณหนูยังไม่ได้ทานอะไร"ป้าโบมีเคาะประตูกี่ครั้งก็ยังไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบาง
"........"
"งั้นป้าเข้าไปแล้วนะคะ"เมื่อป้าโบมีเข้าไปในห้องของร่างบางก็พบร่างบางกำลังนอนสลบอยู่บนพื้นจึงตะโกนเรียกให้ผู้เป็นเจ้านายมาช่วย
"คุณอู๋ฟานคะ!! คุณหนูเป็นลมค่ะช่วยด้วยๆๆๆๆ!!!!"
"บ้าเอ๊ย ! " ร่างสูงเดินเข้ามาประคองร่างบางไว้ในอ้อมแขนด้วยกริยาที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงต่างจากกริยาตอนอยู่ที่ห้องอาหารเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง ร่างสูงทำได้เพียงสบถถ้อยคำต่างๆออกมาแล้วอุ่มร่างบางขึ้นไว้ในแขนแกร่งแล้ววางลงบนเตียง
"ทำตัวร้อนแบบนี้ล่ะ ! " ร่างสูงหันไปตวาดเสียงเข้มใส่คนใช่ที่กำลังยืนตัวสั่นอยู๋ด้านข้าง
"ตื่นได้แล้วจะมัวนอนไปถึงไหนที่นี่ไม่ใช่สวรรคของนายนะ!"ร่างสูงแผดเสียงใส่ร่างบางที่กำลังหลับอยู่บนเตียงจนร่างบางที่กำลังหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นทันที
"อ..อะไรหรอฮะ พ..พอดีลู่คงเหนื่อยมาก ล...เลยตื่นสายน่ะฮะ"ร่างบางพยายามอธิบายร่างให้ร่างสูงที่ยืนกอดอกฟัง
"รีบไปอาบน้ำแต่งตัวซะวันนี้ทนายจะมาที่บ้าน"ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาใส่ร่างบางเค้าไม่ฟังแม้กระทั่งส่งที่ร่างบางพยายามอธิบาย
"ต..แต่"
"ไม่มีแต่ฉันให้เวลานายแค่สิบนาทีถ้านายยังไม่ลงไปไม่ต้องกินข้าวเช้า"ร่างสูงเดินออกมาจากห้องของร่างบางทิ้งไว้เพียงร่างบางที่ยังมีอาการปวดศรีษะที่กำลังคืบคลานไปทั้งส่วนหัวของร่างบาง
ร่างบางพยายามพยุงตัวเองขึ้นมาจากเตียงด้วยสองแขนของเค้า'จะทันสิบนาทีมั้ยเนี่ย'ร่าบางพยายามลุกขึ้นไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายแล้วก็อดนึดถึงเรื่องเมื่อวานไม่ได้ไม่ว่าจะเป็นรอยจูบริมฝีปากที่ร้อนแรงแบบนั้นร่างบางพยายามสะบัดหัวเอาความคิดพวกนั้นออกไปแต่ความปวดร้าวกลับเข้ามาแทนที่เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จร่าบางก็ลงมาที่ห้องทานอาหารซึ่งร่างสูงนั่งรออยู่แล้วด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่
"ทำไมมาช้า! นายก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่้ชอบคอยอะไรนานๆ!"
"ล..ลู่ ป..ปวดห.."ร่างบางยังไม่ทันพูดจบประโยคร่างสูงก็สวนขึ้นมาทันที
"ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้วให้มันอดไปเลย!!!"ร่างสูงปัดจานข้าวต้มจนถ้วยข้าวต้มแตกกระจายลงบนพื้นเกลื่อนกลาด
"ล...ลู่ขอโทษฮะ"ร่า่งบางเริ่มมีม่านน้ำตาบางๆก่อขึ้นที่ดวงตา
"ไป!!! อยากไปไหนก็ไป!!"
ร่างบางทำได้เพียงเดินขึ้นห้องไปด้วยอาการปวดหัวที่ตอนนี้กำลังพร้อมจะระเบิดหัวของเค้าแล้วเมื่อถึงห้องร่างบางก็เดินไปที่เตียงแต่ก่อนที่จะถึงเตียงสติของร่างบางก็วูบลงไปโลกทั้งโลกของร่างบางกำลังมืดมิดและมองไม่เห็นอะไร......
"คุณหนูคะๆ ป้า่เอาข้าวต้มมาให้ค่ะเห็นคุณหนูยังไม่ได้ทานอะไร"ป้าโบมีเคาะประตูกี่ครั้งก็ยังไม่มีเสียงตอบรับจากร่างบาง
"........"
"งั้นป้าเข้าไปแล้วนะคะ"เมื่อป้าโบมีเข้าไปในห้องของร่างบางก็พบร่างบางกำลังนอนสลบอยู่บนพื้นจึงตะโกนเรียกให้ผู้เป็นเจ้านายมาช่วย
"คุณอู๋ฟานคะ!! คุณหนูเป็นลมค่ะช่วยด้วยๆๆๆๆ!!!!"
"บ้าเอ๊ย ! " ร่างสูงเดินเข้ามาประคองร่างบางไว้ในอ้อมแขนด้วยกริยาที่แสดงออกถึงความเป็นห่วงต่างจากกริยาตอนอยู่ที่ห้องอาหารเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง ร่างสูงทำได้เพียงสบถถ้อยคำต่างๆออกมาแล้วอุ่มร่างบางขึ้นไว้ในแขนแกร่งแล้ววางลงบนเตียง
"ทำตัวร้อนแบบนี้ล่ะ ! " ร่างสูงหันไปตวาดเสียงเข้มใส่คนใช่ที่กำลังยืนตัวสั่นอยู๋ด้านข้าง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น