[Fic b.a.p.] it's all lies

ลำดับตอนที่ #2 : chapter1

         ผมยืนรอร่างสูงที่อยู่ในสูงที่อยู่ในห้องฉุกเฉินมากว่า2ชั่วโมงแล้วล่ะครับถึงแม้ว่าเค้าจะถึงมือหมอแล้วแต่ผมก็ยังอดห่วงเค้าไม่ได้อยู่ดี น้ำตาของผมมากมายที่ไหลออกมาไม่หยุดตอนนี้เริ่มสงบลงแล้วล่ะครับผมก็ยังสงสัยตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงไม่รับรักพี่แดฮยอนซักทีทั้งที่เค้าดีกับผมมากมายเหลือเกิน



                      ::3ชั่วโมงที่แล้ว::
"โอปป้าคะอย่าค่ะ อ๊ะ อืม~" นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่กำลังยืนมองคนรักของตัวเองจูบกับคนอื่นอยู่หรอเนี่ย
"ฮีกๆๆ ฮือๆๆ~~" ผมพยายามกลั้นเสียงของตัวเองไม่ให้คนที่กำลังมีความสุขอยู่ข้างในได้ยินมันผมพยายามวิ่งออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดแต่ผมก็กำลังชนกับใครบางคนเข้าอย่างจัง
"ขะ..ขอโทษอึก..ครับ ฮึกๆๆ"
"จงออบมันใช่มั้ยที่ทำจงออบ"คนร่างสูงพยายามบีบแขนและคั้นเอาความจริงจากผม
"พ...พี่แดฮยอน"
"บอกพี่มาสิจงออบ"
"เค้าไม่ได้ทำอะไรผมทั้งนั้นแหละ ำี่เลิกยุ่งกับผมซักที!!!"
"จงออบคบกับพี่เถอะ อยู่กับพี่เถอะแล้วพี่จะดูแลเราเอง"
"ผมบอกแล้วไงว่าเลิกยุ่งกับผมซักที!!!" หลังจากที่ผมตะคอกพี่แดฮยอนด้วยความโมโหผมก็วิ่งออกมาจากตรงนั้น วิ่งไปเรื่อยๆจนมาถึงหน้าถนน 
"จงออบระวัง!!!"
เอี๊ยด~...ปั้ง!!!..
 
 เพียงแค่ีผมลืมตาขึ้นผมก็เห็นเพียงผู้ชายคนนึงที่ผมไม่คิดจะแยแสเค้าซักนิดที่นอนลงจมกองเลือดที่ไหลไม่ยอมหยุด โสดประสาทที่ก่อนหน้านี้กำลังวุ่นวายและสับสนกลับหยุดนิ่ง หยุด จนไม่ได้ยินเสียงสิ่งรอบข้าง สายตาของผมตอนนี้มองเพียงแต่เค้า มองคนที่เอาชีวิตตัวเองเข้ามาเข้ามาแลกกับคนอย่างผม นี่ผมกำลังทำอะไรลงไป ทำไมเค้าถึงเป็นแบบนี้ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะผม ผม..ผมคนเดียว..ผมนี่แหละที่ทำให้เค้าเป็นแบบนี้ เมื่อผมตั้งสติได้ผมก็วิ่งไปหาร่่างที่กำลังสลบไม่ได้สติ 
         "พี่แดฮยอน พี่แดฮยอนครับ ตื่นสิครับพี่ พี่ๆๆๆ"
         "ช่วยด้วยครับ..ช่วยด้วย ฮือ~ ฮือ~ "
         "พี่ตื่นขึ้นมาสิครับ พี่ตื่นขึ้นมาฟังสิครับว่าผมตกลงเป็นแฟนกับพี่แล้วนะ พี่ครับ ฮือ~"
 ร่างสูงที่ดูเหมือนคนใกล้ตายเต็มที่กลับรวบรวมสติที่เหลืออยู่ลืมตาขึ้นมามองอีกคน
         "พี่ครับ พี่ฟื้นแล้ว" ร่างเล็กเริ่มยิ้มด้วยตัวที่สั่นเทา
         "นายสัญญาแล้วนะ จงออบ"ร่างสูงใช้มือที่เปื้อนเลือดพยายามเอื้อมมือจะจับใบหน้าของอีกคน
         "ครับผมสัญญา"ร่างเล็กพูดทั้งน้ำตา
         "พี่ แค่กๆๆ !!!! "ร่างสูงได้ยินเช่นนั้นมือที่พยายามเอื้อมแตะใบหน่าร่างเล็กก็หมดแรงลงในที่สุดปล่อยให้ตัวเองเข้าสู่ห้วงแห่งนิทราโดยที่ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาทำหน้าที่ของ'แฟน'กับอีกคนหรือไม่
               "พี่!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

  "คุณคับ ญาติคนไข้ใช่มั้ยครับ"เสียงเรียกของคุณหมอทำให้ผมตื่นจากภวัง
  "ค..ครับ เค้าปลอกภัยมั้ยคับคุณหมอ"
  "คนไข้ปลอดภัยแล้วครับเพียงแต่คงต้องรอดูอาการตอนฟื้นอีกนิดหน่อยแค่นั้นเอง"
  "ขอบคุณครับคุณหมอ"
                                  'พระเจ้าครับขอร้องล่ะอย่าให้ผมต้องเสียคนที่ผมรักไปอีกคนเลย'

_________________________________________________________________________________
  มาแล้วchapter1ซึ่งก็ยังงงๆเหมือนเดิมแต่ไรท์จะพยายามนะค๊าาาาา ><