คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #92 : 92
“แะน้อยยยยยยย” ผมลาเสียยาวเรียเ้าแะนปุยที่นอนอยู่รวมเป็นฝู ทวีูวามน่ารันุ่มนิ่มราวับปุยนุ่นอมันเพิ่มึ้นไปอี หลัพยายามอใไม่ให้เ้าไปฟัพวมันอยู่นานในที่สุผม็ทนวามอยาอัวเอไม่ไหวน ใ้วิาัวเบาทะยานัวเ้าในวามนุ่มนิ่มอพวมันและฝััวเออยู่ในนั้น
แมะ~ แมะ~
มันผ่อนลายมาเลยรับ นบ้าอะไรไม่รู้นิ่มโร เียในโรแรมห้าหาวที่เปิเยเปิในนอนับผู้ในส๊อ แ่! อะแฮ่ม!ๆ เอ่อ…ผมหมายถึไปนับับมือับเพื่อนผู้ายอะรับ แหะๆ ทุนเ้าใว่าอะไรันหรอ บ้า! ผมบอแล้วไว่าผมใสื่อบริสุทธิ์เหมือนแ้ม้นอเ็ทารแรเิ ิ ิามอะไรผมไม่รู้ั๊!
“ท่าน้อใ้รรไรันแบบพิเศษันพวมันไ้อรับ” รรไรแบบพิเศษ
“พิเศษยัไหรอ” ผมถาม่อ
“แบบลอามเสริมวามแ็แร่ หรือทำมาาแร่ระับนภาอรับ” เสี่ยวฮุ่ยอบแลเว้อนเ้าแะที่ลิ้ัวออไปาที่นอนอผมให้ลับมาอยู่ที่เิม
“นั้นหายามาเลยนะ…” ผมพูแล้วยิ้มแห้ ถ้าเป็นาบที่ทำาแร่ระับนภา็ยัพอว่า แ่รรไรเนี่ยใรที่ไหนเาะทำายัน แล้วใรมันะไปื้อ! ถ้า้อไปสั่ทำเอ็แพมา
“ไม่มีวิธีอื่นเลยหรอ” ผมพยายามถามหาทาอออื่นาเสี่ยวฮุ่ย ยัไืนนี้ผม็้อมีนแะนภานุ่มๆไปห่มนอนบนเียอะรับ ผมบอเลยว่าสิ่ที่ผมอบรอลมาาเิน็ือวามนุ่มนิ่ม! หือ? เิไอ่อยู่ในอันับเท่าไหร่ในวามอบอผมหรอ? ที่โหล่รับ
“สามารถใ้ใบมีสายลมันพวมันไ้้วยอรับ” เสี่ยวฮุ่ยพู
“ใบมีสายลม เ้าใแล้ว” ผมเ็แล้วว่า้อวามุมสายลมบาและมเหมือนับมีเพื่อมาใ้ันให้มัน แ่ผมไม่เยลอใ้มันมา่อนเลย เพราะั้นอาะเผลอทำน้อแะบาเ็บไ้ ผมเลยิว่าะลอทลอใบมีสายลมที่ว่านี่ัใบไม้หรือ้อนหินู่อน
เมื่อิไ้แบบนั้นผม็ลุออาวามนุ่มนิ่มไปามหาใบไม้และ้อนหิน ผมามหานรบ็เอามาวาเรียัน ั้น็เริ่มาใบไม้่อนเลยรับ ผมั้สามธิใเสายลมมริบัใบไม้นมันาออาัน านั้น็เปลี่ยนเป้าหมายมาที่หิน่อ
เร็!!!
“เี่ย…” ผมหลุอุทานออมาเสียไม่ัมาเมื่อใบมีสายลมที่ผมวบุมให้ัหิน้อนเล็มันันเลยไปัหินนาให่ราวๆสามเมราออาันเป็นสอท่อน
“นายท่านัวลเรื่อที่ะเผลอใ้ใบมีสายลมทำร้ายแะนภาอยู่หรืออรับ” เสี่ยวฮุ่ยที่นั้มอทุอย่าั้แ่แรเอ่ยถามผมึ้น
“อื้ม” ผมรารับในลำอ
“ผิวหนัอมันถึะูอ่อนแอแ่็แ็ยิ่ว่าแร่ระับนภาั้นสูเียวนะอรับ ท่านไม่้อลัวมันบาเ็บหรอ ัยัไ็ไ้แ่นมันอยู่ี” แล้วทำไมไม่บอแ่แรฟะ!!!
“อบใ” ผมัฟันแลเวยู่หน้าใส่เสี้ยวฮุ่ย่อนะลับไปันแะออมา และัไปสัพ็ไ้นแะที่ผมัออมาอรวมันอยู่เป็นลุ่ม้อนให่ๆ ผมับพวมันะว่าะเอาไปสานให้เป็นผ้านแะ เพราะนที่ัออมาน่าะไม่รวมัวันเป็นลุ่ม้อนเหมือนเวลาถลหนัออมา
แหมะ~
“หืม?” ผมสเสียแปลใออมาเมื่อพบว่านแะที่ผมัออมารวมันเป็นเหมือนผ้านุ่มๆ หลายๆผืนผิาที่ผมาเอาไว้ “ทำไมนแะพวนี้ถึรวมัวันล่ะเสี้ยวฮุ่ย”
“นอแะนภาะรวมัวันเหมือนถูสานรที่ถูัออมาอรับ” สะวสุๆ!
“แบบนี้ถ้าหาึแรๆมันะหลุออาันรึเปล่า” ผมถาม่อ
“มันะไม่หลุออาันอรับ นอเสียาะใ้วิธีเพาะ” เสี่ยวฮุ่ยอบ และผมะไม่ถาม่อหรอรับ เพราะว่านแะพวนี้ออมาเป็นเหมือนผ้าเอแล้วแบบนี้ ผมแ่นำมันมาเย็บิันและิผ้ารอพื้นเ้าไป็ใ้ไ้แล้ว ว่าแล้วผม็นัเย็บนแะามที่ว่ามาอยู่ในวามนุ่มนิ่มบาส่วนที่ยัเหลืออยู่นเสร็
“วันนี้ลับันเถอะ ้าิว่า้า้อนำเ้านี่ไปเ็บที่บ้าน และินมื้อเที่ย่อนะเริ่มฝึริๆัๆสัที ไว้พรุ่นี้่อยมาสำรว่อนะ” ผมพูับเสี่ยวฮุ่ย เมื่อออมานอถ้ำแลเวพบว่าพระอาทิย์อยู่ลาหัว ผมวรลับไปฝึริๆัไ้แล้วเพราะนี่็เสียเวลามามาแล้ว
เมื่อัารนแะบาส่วนที่ัมาแล้วไม่ไ้ใ้นเสร็เรียบร้อยี ผมับเสี่ยวฮุ่ยเินทาลับไปที่ระ๊อบินน้อยๆอผมัน
ความคิดเห็น