ใคร...อีกคน......................................

เนื้อเรื่อง

บ้านไม้หลังเล็กๆ ที่มีเถาไอวี่เลื้อยพันรอบบ้าน และห้อมล้อมด้วยทุ่งดอกไม้นานาพันธุ์ ดอกไม้สีสวยสดต่างส่งกลิ่นหอมเมื่อยามต้องสายลม
\"แม่ครับ พ่อครับเราจะอยู่ที่นี่กันใช่มั้ยครับ\"   แดเนียลส่งเสียงเจื้อยแจ้วและหันมาส่งยิ้มให้พ่อกับแม่   \"ใช่จ๊ะนี่เป็นบ้านของเรา เข้าไปข้างในกันเถอะ\"  แม่ตอบแดเนียลพร้อมกับส่งยิ้มตอบกลับไปด้วย แดเนียลวิ่งถลาไปตามทางดินแคบๆที่เชื่อมไปถึงตัวบ้านพลางสูดดมกลิ่นหอมของทุ่งดอกไม้ เขาหยุดยืนอยู่หน้าประตูและผลักบานประตูนั้นเข้าไป  เขาวิ่งขึ้นไปตามบันไดเพื่อจะขึ้นสู่ชั้นที่สองของตัวบ้าน และเดินสำรวจห้องต่างๆที่ยังไม่มีเฟอร์นิเจอร์ใดๆประดับตกแต่งอยู่เลย    ปัง! เขาผลักประตูเข้าไปยังห้องเล็กๆ ที่ดูเก่าและโทรมกว่าห้องอื่นๆ ห้องนี้เต็มไปด้วยอยากไย่ ฝุ่นจับหนาเตอะ แดเนียลกวาดสายตาไปทั่วห้องและก็หยุดสายตาลงที่กระจกบานหนึ่งที่ติดอยู่ข้างฝาผนัง มันเป็นกระจกรูปวงรีขนาดใหญ่กว่าใบหน้าของเขาเล็กน้อย  แดเนียลจ้องมองกระจกบานนั้น และเขาก็พบว่ามีเด็กชายวัย 8 ปี กำลังจ้องมองเขาตอบกลับมา
แดเนียลยิ้มน้อยๆ เด็กชายในกระจกก็ส่งยิ้มน้อยๆกลับมา   \"นายก็น่ารักเหมือนกันนี่แดเนียล\"   แดเนียลพึมพำกับตัวเอง และยังคงหัวเราะชอบใจในคำพูดของตนเอง แดเนียลยังคงจ้องมองกระจกบานนั้นอย่างไม่ละสายตา แต่ทว่าตอนนี้ใบหน้าของเด็กชายวัย 8 ปี กลับกลายเป็นใบหน้าของเด็กสาวผมสีทอง ผมของเธอหยักเป็นลอนแลดูนุ่มสลวย เธอส่งยิ้มให้แดเนียล แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับเจือปนไปด้วยความหมองเศร้า แดเนียลผงะและก้าวถอยหลังไป  \"ธะ--เธอ---เธอเป็นใคร มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง\"  แดเนียลพูดเร็วและรัว  \"ฉันชื่อแดเนียล่า ฉันอยู่ในตัวเธอ ฉันคือจิตสำนึกของเธอ ฉันมีเรื่องอยากให้เธอช่วย\"   \"จิตสำนึกของฉันขอให้ฉันช่วย นี่มันอะไรกัน\"  \"พี่น้องของฉัน  เอ่อ...ก็คือจิตสำนึกเหมือนๆกับฉัน พวกเราจะเกิดมาพร้อมๆกับมนุษย์ หนึ่งชีวิตที่เกิดมาบนโลก ก็จะมีพวกเราเกิดมาเพื่อที่จะคอยดูแลจิตใจของพวกเธอ เราอยู่ในตัวเธอ แต่นานวันเข้ามนุษย์เริ่มผลักไสจิตสำนึกอย่างพวกเรา เริ่มกระทำความชั่ว พี่น้องของฉันต้องเร่ร่อน ไม่สามารถเข้าไปในจิตใจของมนุษย์ที่ดูแลอยู่นั้นได้ ฉันเป็นจิตสำนึกของเธอ ฉันรู้ดีว่าเธอต้องช่วยฉันได้ ฉันอยากให้เธอช่วย ช่วยทำความดี สอนให้ผู้อื่นทำความดี  เธอช่วยฉันได้ใช่ไหม\"
แดเนียลรุ้สึกเหมือนทุกอย่างสงบนิ่งไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆในชั่วขณะนั้น และเมื่อเขาดูเหมือนว่าจะดึงเอาสติกลับมาได้แล้ว \"เอ่อ--ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ เพื่อเธอ เพื่อพ่อกับแม่ และก็เพื่อตัวฉันเองด้วย\" เด็กหญิงในกระจกยิ้มอย่างมีความหวัง \"ฉันเชื่อว่าเธอต้องทำได้
แดเนียล\"   แดเนียล่าขยิบตาให้แดเนียล ใบหน้าของเธอค่อยๆ จางหายไปในกลุ่มหมอกควันและหายวับไปจากกระจกบานนั้น
\"แดเนียลตื่นได้แล้วลูก ลงไปดูบ้านใหม่ของเราสิ แม่ชะโงกหน้ามายังเบาะหลังเพื่อปลุกแดเนียลให้ตื่น \"ผมจะเป็นเด็กดีครับแม่\"
แดเนียลพูดพลางเปิดประตูรถแล้ววิ่งถลาไปยังบ้านหลังเล็กๆที่เต็มไปด้วยเถาไอวี่....................


แล้วตอนนี้ล่ะ จิตสำนึกของคุณอยู่ที่ไหน  อยู่ในตัวคุณหรือป่าว ??? ถ้าไม่......ตามหาเขาซะ