คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Kai x Dream (คุณdreammy)
ก่อนอื่นต้องขออภัยที่ล่าช้านะคะ เป็นความผิดไรต์เองค่ะ เพราะถึงไรต์จะได้ปิดเทอม แต่ไรต์ก็ต้องเรียนพิเศษตั้งแต่แปดโมงถึงสี่โมง แล้วช่วงนี้ไรต์ก็ตันๆด้วย คิดนิยายไม่ออกเลย เครียดมากT^T แต่งแล้วก็ลบแต่งแล้วก็ลบหลายรอบมาก มึนหัวมากเลย แล้วช่วงนี้ก็ติดการ์ตูนงอมแงม(รอEXOคัมแบ็คเลยว่างๆ ฮา:D) ไรต์ลงพล่ามมานานละ ไปอ่านนิยายกันเลยละกันน๊าาา!
Kai x Dream
“ดรีม! สารภาพมาเลยนะ!”โคมไฟที่ส่องใบหน้าหญิงสาวภายในห้องมืดมิด หญิงสาวก้มใบหน้าลงต่ำราวกับจะปกปิดอะไรบางอย่างและไม่มีท่าทีว่าจะพูดง่ายๆ จนอีกฝ่ายหมดความอดทนก่อนที่มือเรียวจะตบลงบนโต๊ะ จู่ๆไฟในห้องก็สว่างขึ้น!
พรึบ..
“ทำอะไรของนายน่ะแบคฮยอน แล้วนี่ปิดไฟทำไม แล้วครูแดฮยอนบอกว่าให้เอาโคมไฟของเค้าไปคืนด้วย”ร่างสูงพร้อมกับใบหน้าไร้อารมณ์ยิ่งไปกระตุ้นต่อมหงุดหงิดของคนตัวเล็กขึ้นไปอีก
ดรีมมันจะปริปาก(?)บอกอยู่แล้วเชียว!
ไอ้ติ๋มโอเซซซซซซ!!!
อย่างนี้สินะเขาถึงบอกว่าห้ามให้เครื่องดื่มแก่ผู้ต้องหา(?)ในตอนที่จะพูดความจริง ไม่อย่างนั้นจะกลืนความจริงนั้นลงไปพร้อมน้ำ!(เกี่ยวเหรอลูก?)
(//เออะ แต่ว่าฉันไม่ใช่ผู้ต้องหานะ= = : ดรีม)
“ฮึ่ยย ช่างเถอะ สารภาพมาเลยนะดรีม ว่าเธอชอบไอ้รุ่นพี่จงอินน่ะ!”คำพูดขวานผ่าซากของเพื่อนหนุ่ม(หรือสาว?)ทำเอาหน้าของฉันร้อนผ่าว ผิดกับเพื่อนอีกคนที่ยื่นหน้ามาฟังอย่างสนอกสนใจ(เรียกง่ายๆว่าเผือก= =)
“มิน่าล่ะ ช่วงนี้แกถึงเสนอหน้าไปดูฉันซ้อมเต้นทั้งๆที่ไม่เคยสนใจเลย”เซฮุนยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วค่อยๆเดินมาทางฉัน ประโยคที่มันพูดทำเอาหูหมา อะ เอ่ย…หูของอิแบคกระดิก
“ว่าไงนะ! ขนาดนั้นเลยเหรอ?”อิหมาแบคหันไปลากโอเซแล้วไปกระซิบกระซาบกันสองคน ได้โอกาสล่ะ!ฉันค่อยๆลุกออกจากโต๊ะเรียนอย่างเงียบเชียบแล้วค่อยๆย่องหนี แต่โชคร้ายที่อิเพื่อนแบคดันตาไวและมือไวคว้าคอเสื้อของฉันทันพอดี
“จะไปไหน^^++++”
“ปล่อยเค้าไปเห๊อะT^T”แต่ก่อนที่หมาแบคจะกดดันจนฉันเผลอหลุดความจริงออกมา สวรรค์ก็ส่งเจ้าชายขี่ม้าขาวมาให้ฉัน
“อ้าว เซฮุน ยังไม่ไปซ้อมเหรอ”เสียงทุ้มที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างดีดังขึ้น อีกสามชีวิตในห้องพร้อมใจกันหันไปมองยังต้นเสียงก็ทำให้ฉันรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมา
ก็เจ้าชายขี่ม้าขาวนั่นดันเป็นคนที่อยู่ในประโยคสนทนาของเรามาตั้งแต่แรก รุ่นพี่จงอิน(ที่ฉันแอบชอบ)น่ะ!
โอ๊ยยยย ตายแน่ ดรีมเอ่ยT//////////////T
“อ้าว พี่จงอิน”เซฮุนตอบรับเสียงร่าเริง ก่อนจะเมินคำถามของคนเป็นรุ่นพี่แล้วลากแขนรุ่นพี่เข้ามาในห้อง
“หือ มีอะไรเหรอ?”พี่จงอินมองไปรอบๆอย่างฉงน ก่อนที่ฉันจะตอบไปว่าไม่มีอะไร แบคฮยอนก็ชิงพูดไปก่อน
“คือ ดรีมมันชอบ…”ฉันรีบตะครุบปากหมาๆ(?)ของอิแบคทันทีก็ที่มันจะหลุดความลับที่ฉันเก็บมาเกือบปีเต็มด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
“ชอบอะไรเหรอ?”
“มันชอบพะ…”หายใจโล่งท้องได้ไม่ถึงสามวิ เซฮุนก็ทำท่าเอ่ยปากขึ้นมาอีก ฉันรีบวิ่งไปตะครุบปากไม่ทัน พี่จงอินมองฉันอย่างงงๆก่อนจะหลุดหัวเราะเบาๆ อ๊า…น่าอายชะมัดT//////T
“พะอะไร?”พี่จงอินเอ่ยขึ้นอย่างงงๆ แววตาอยากรู้อยากเห็นฉายชัดในดวงตาคู่คมที่ทำให้ฉันเขินได้ทุกครั้งยามสบตาด้วย
พะอะไรดีล่ะ คิดสิดรีม!T^T
“ฉัน ชอบ พะ…”ฉันเอ่ยอย่างตะกุกจะกัก ในหัวคิดหาข้ออ้างมาพูดไม่ได้ จึงหันไปมองเพื่อนสนิททั้งสองเป็นการขอความช่วยเหลือ แต่ก็ได้รับสายตาเป็นเชิงว่า ‘มาถึงขั้นนี้แล้วมึงบอกๆไปเหอะ=w=’
“ชอบ…”
“???”
“พะ…พะ”
“???”
“พาเฟ่ต์…หนูชอบพาเฟ่ต์หน้าโรงเรียนมากๆเลยค่ะ!”ฉันละล่ำละลั่กแก้ตัวไป พี่จงอินร้องอ๋อในลำคอ แล้วทำหน้าประมาณว่าแล้วบอกทำไม พอฉันหันไปมองแบคกับฮุน สองคนนั่นก็ทำหน้าเหมือนจะฆ่าฉันให้ได้
แง้ ก็คนมันไม่กล้านี่T^T!
“อ๋อ พอดีผมได้ยินว่ารุ่นพี่รู้จักกับเจ้าของร้านพาเฟ่ต์นั้นน่ะครับ”เซฮุนคงจะทนเห็นสภาพสุดอนาถของฉันไม่ได้จึงมาช่วยแก้ต่างให้ รักมึงวันนี้แหละ<3
“อ๋อ รู้จักสิ สนิทเลยล่ะ^^”ฉันยิ้มแหะๆไปให้ ก่อนจะลอบถอนหายใจเบาๆ รู้สึกว่าหายใจได้ทั่วท้องขึ้นมาเลยแฮะ
“งั้นเย็นนี้พวกพี่พายัยนี่ไปกินได้ไหมครับ พอดีเย็นนี้ผมกับแบคไม่ว่าง” คนที่ถูกเรียกว่า ‘ยัยนี่’ อ้าปากค้าง มองหน้าเพื่อนสนิทอย่างอึ้งๆ ก่อนจะหันไปมองหน้ารุ่นพี่ที่แอบชอบที่ยิ้มหวาน
ฮรึก หล่ออ่ะT//////T
“ได้สิ^^”คำสั้นๆที่ทำให้ใจของฉันเต้นรัวราวกับกลอง
“เยส!”ฉันกับพี่จงอินหันไปมองต้นเสียงก็เห็นอิแบคยิ้มร่าแล้วแทคมือกับเซฮุนอย่างร่าเริงราวกับเป็นคนได้ไปเสียเอง สองคนนั้นเอ่ยขอตัวแล้วเดินออกไปจากห้องทันที
เออะ…ประโยคนั้นฉันต้องเป็นคนพูดไม่ใช่เหรอ
แล้ว…
ทำไมพวกนายถึงทิ้งให้ฉันอยู่กับรุ่นพี่จงอินสองต่อสองหา!T/////////T
“สองคนนั้นเป็นอะไรมากรึเปล่า ทำไมดูดีใจกันจัง”ฉันสะดุ้งโหยงเมื่ออยู่ๆพี่จงอินก็หันหน้ามาถามฉันด้วยน้ำเสียงนุ่ม
ฮรือออ อย่าทำเสียงแบบนี้สิ หัวใจจะวายอยู่แล้วT//////T
ยิ่งได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้ด้วย!
สองคนนั้นนะ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ-_______________-***
“เอ่อ ไม่รู้สิคะ คงอยากเข้าห้องน้ำล่ะมั้ง^^;”ฉันส่งยิ้มเจื่อนๆแล้วตอบแบบแถๆไป แต่ผลที่ได้คือพี่จงอินที่ขำก๊ากซะดังลั่น
“ฮ่าๆ นั่นสินะ”
“จริงสิ เอ่อ เราชื่ออะไรนะ”
“ดรีมค่ะ”ฉันตอบด้วยท่าทางที่คิดว่านิ่งที่สุด แต่ในใจนั้นดีใจมากที่พี่จงอินถามชื่อ><
“อ้อ ดรีมสินะ ดรีมรอพี่ซ้อมเต้นจนถึงหกโมงได้รึเปล่า ถ้าเสร็จแล้วพี่จะพาไปกินพาเฟ่ต์”
“อ่า ได้ค่ะ”
พี่จงอินจะพาเราไปกินพาเฟ่ต์จริงๆเหรอเนี่ย! ดีใจอ่า!>______________________<
“โอเค งั้นเราไปกันเถอะ”พี่จงอินพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้นแล้วคว้าข้อมือฉันไปกุมก็จะดึงเบาๆเป็นเชิงให้ตามไป
“ไป ไปไหนคะ?”
“ห้องซ้อมเต้นไง^^”ฉันพยักหน้ารับ แล้วปล่อยให้พี่เขาเดินกุมมือไปอย่างนั้น มือของพี่เขาทั้งใหญ่แล้วก็อุ่นมากเลย ใจของฉันตอนนี้ก็เต้นเร็วมากๆซะจนกลัวว่าพี่เขาจะได้ยินเลยล่ะ><
อ่า…อยากให้ห้องซ้อมของพี่จงอินอยู่ไกลก็วันนี้แหละ
.
.
.
.
.
“พาเฟ่ต์อร่อยรึเปล่าดรีม?”มือที่ตักพาเฟ่ต์ชะงัก ฉันเงยหน้ามายิ้มแล้วตอบอย่างอารมณ์ดี(เพราะเจอของอร่อย)โดยลืมเขิน
“อร่อยมากๆเลยค่ะ พี่จงอินชิมไหมคะ^^?”ว่าแล้วก็ตักสตอเบอร์รี่แล้วยื่นให้คนที่นั่งตรงข้ามอย่างลืมตัว จนกระทั่งร่างสูงงับช้อนที่มีสตอเบอร์รี่แล้วจึงได้รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป
ดรีมเอ๋ยยย ทำอะไรลงไปเนี่ยT^T
เพราะติดทำแบบนี้กับอิแบคแล้วก็ฮุนมาแท้ๆเลย พี่จงอินเค้าจะมองว่าเราเป็นคนยังไงเนี่ยTT
“ขอบใจนะ อร่อยมากเลย^_^”
“(.//////.)”ฉันก้มหน้าก้มตากินพาเฟ่ต์โดยไม่สนใจคนตรงข้าม เพราะถ้าเงยหน้ามาร่างสูงตรงหน้าก็จะเห็นว่าตอนนี้หน้าของฉันน่ะแดงขนาดไหน!
เป็นเวลาหลายนาทีที่ฉันก้มหน้าก้มตากินพาเฟ่ต์ไปโดยมีพี่จงอินนั่งตรงข้าม ก่อนที่บรรยากาศจะตึงเครียดไปกว่านี้ พี่จงอินก็พูดขึ้นมา
“นี่ ดรีม”
“คะ”ตอบรับทั้งๆที่หน้ายังก้มอยู่
“ขอถามอะไรหน่อยสิ”
“ค่ะ”
“เธอชอบฉันรึเปล่า”
“ค่ะ…ตะกี้พี่พูดว่าอะไรนะ!O_o”ฉันเงยหน้าขึ้นจากถ้วยพาเฟ่ต์ มองพี่จงอินที่ยิ้มร่าด้วยความดีใจแบบสุดๆ เมื่อกี้พี่เขาพูดว่าอะไรนะ!?
“ดีจังเลย ฉันก็ชอบเธอเหมือนกัน^^”คำพูดที่จะพูดถูกกลืนหายลงไปในลำคอจนหมด ฉันอ้าปากค้าง ก่อนจะรู้สึกได้ว่าตอนนี้หน้าร้อนผ่าวๆ
“เรามาคบกันไหม?”
“O///////////////////////O”ด้วยความตกใจฉันจึงคิดหาคำตอบมาตอบไม่ได้ ฉันเงียบอยู่นาน ทำให้พี่จงอินที่ยิ้มเมื่อกี้ทำหน้าเจื่อนลง
“เธอไม่ชอบฉันอย่างนั้นเหรอTT?”
“เปล่านะคะ ชอบสิคะ หนูชอบพี่มากๆเลย!”ความรู้สึกในใจถูกเผยออกไปจนหมด ฉันตะโกนเสียงดังลั่น ก่อนจะจ้องหน้าพี่เขาอย่างจริงจังให้รู้ว่าฉันไม่โกหก พี่จงอินที่ทำหน้าเจื่อนเมื่อกี้เมื่อได้ยินฉันพูดอย่างนั้นก็ยิ้มซะกว้างจนรังสีความหล่อกระแทกตา(เว่อร์) เขาจับมือของฉันไปกุมแน่น
“งั้นเรามาคบกันนะ”
“ค่ะ>/////////////////<”ฉันตอบรับอย่างอาย โดยมีเสียงประมือและเสียงโห่แซวของคนในร้านประกอบด้วย
อ่า…ฉันลืมไปเลยว่ามีคนอยู่ด้วย ตะกี้ฉันตะโกนบอกชอบพี่เขาซะดังลั่นเลย=//////////////////=
“ว่าแต่พี่ชอบฉันมาตั้งแต่ตอนไหนคะ?”นี่คือสิ่งที่ฉันสงสัยมากที่สุด เพราะตั้งแต่ที่ฉันแอบชอบและเฝ้ามองพี่เขามาตลอด ฉันไม่ค่อยได้คุยกับพี่เขาเลย คุยกันเฉพาะตอนที่พี่เขาถามถึงเซฮุนเท่านั้นแหละ
“เอ…จะบอกดีไหมนะ?”
“ต้องบอกสิคะ!-3-”
“ถ้าอย่างนั้นไม่บอกดีกว่า^^~”พี่จงอินยิ้มขันๆเมื่อเห็นฉันทำหน้ายู่ ฮื่อ ขี้แกล้งชะมัดเลย!=3=
“พี่จงอินอ่า!~”ร่างสูงยิ้มกับท่าทางน่ารักของแฟนสาวหมาดๆ ก่อนจะคิดในใจว่า ‘จากนี้ไปเขาคงจะต้องได้ฟังคำว่า ‘พี่จงอินอ่า!~’ นี้ตลอดชีวิตแน่^^’
.
.
.
.
.
.
Secret of Jongin (คลุมดำเพื่อดูนะคะ ไม่ได้เน้นตรงดำเลยนะ จริงจริ๊ง^w^)
คิมจงอินเป็นคนเอื่อยเฉื่อย ใครๆก็รู้เรื่องนี้ดี งานอดิเรกคือการนอนของเขาทำให้ทุกคนมองเขาเป็นคนเอื่อยเฉื่อย และสิ่งที่จะทำให้จงอินกระตือรือร้นนอกจากการเต้นแล้วก็มีอีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขาสนใจและกระตือรือร้นได้…
เขาได้เจอกับสิ่งนั้นครั้งแรกเมื่อสามเดือนก่อนตอนที่ไปแอบนอนหลับบนดาดฟ้าของโรงเรียน สิ่งนั้นได้รบกวนการนอนของเขาโดยการบ่นโวยวายด่าใครไม่รู้คนเดียวอยู่ใกล้ๆที่ที่เขานอนจนหมดเปลือกแล้วก็เดินลงไปหน้าตาเฉยโดยไม่รู้ว่าตัวเองทำให้ใครคนหนึ่งไม่ได้นอน แต่ตอนนั้นผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมาย
ครั้งที่สองที่เขาได้เจอกับสิ่งนั้น เป็นที่แปลงเกษตรหลังตึกเรียนม.5 สิ่งนั้นกำลังเล่นกับแมวที่ผมฝากลุงภารโรงเลี้ยงอย่างสนุกสนาน ผมได้เห็นสิ่งนั้นยิ้ม ผมก็รู้สึกได้ลยว่า
‘เป็นรอยยิ้มที่สวยงามเหลือเกิน’
พอมาถึงครั้งที่สามที่ผมเจอสิ่งนั้น ผมก็ได้รู้ว่าสิ่งนั้นเป็นเพื่อนสนิทของเซฮุนรุ่นน้องในชมรมเต้นของผม ผมได้รู้ว่าสิ่งนั้นชื่อดรีม ผมได้เห็นหน้าสิ่งนั้น เอ่ย…ดรีมชัดๆใจของผมก็เต้นรัว แต่ทำไมดรีมเขาถึงไม่ค่อยมองหน้าผม แถมยังหน้าแดงหน่อยๆเวลามองหน้าผมด้วย หรือว่าเขาโกรธผมกันนะ…
และครั้งที่สี่ผมเจอกับดรีมที่กำลังช่วยเด็กผู้ชายคนหนึ่งเก็บลูกโป่งอย่างสุดความสามารถ ผมก็รู้เลยว่าดรีมนี่แหละใช่เลยสำหรับผม…ผมว่า ผมชอบเธอเข้าแล้วล่ะ
น่าแปลกทั้งๆที่ผมรักคนที่เจอกันเพียงสี่ครั้งเท่านั้น ผมกำลังนึกถึงนิยายรักที่น้องสาวชอบอ่านแล้วมาเพ้อให้ผมฟังบ่อนๆ ผมรู้สึกแปลกใจที่ผมรู้สึกแบบพระเอกนิยายในนั้นเด๊ะ
หลังจากนั้นผมก็พยายามให้เจอหน้าเธอทุกวัน บางวันก็เข้าไปเนียนๆถามเรื่องเซฮุนกับเธอด้วย
จนกระทั่งเมื่อวานที่แบคฮยอนเพื่อนสนิทของดรีมกับเซฮุนมาบอกกับผมว่าดรีมชอบผมมาปีนึงแล้ว พอผมหลุดปากไปว่าผมก็ชอบเธอเหมือนกัน เด็กคนนั้นก็จัดการวางแผนให้ผมได้สารภาพรักกับเธอเสียเสร็จสรรพ
จนมาถึงวันนี้ผมก็ได้บอกเธอไปว่าผมชอบเธอ ดูเธอจะตกใจมาก ตอนแรกผมแอบใจแป้วเล็กน้อยเมื่อเธออ้ำอึ้งกับการขอคบของผม แต่พอเธอบอกว่าชอบผมมากๆผมก็ยิ้มจนแก้มแทบปริแล้วก็คว้ามือเล็กๆของเธอมากุมพร้อมกับขอเป็นแฟนทันที ผมดีใจมากที่เธอตอบตกลง
จบสิ้นกับสามเดือนของการแอบชอบเธอของผม และหนึ่งปีกับการแอบชอบผมของเธอ
ตั้งแต่วันนี้ผมจะเริ่มนับเวลาที่เราคบกัน ทุกวัน ทุกนาที ทุกวินาที และจะนับตลอดไปเลย J
Happy Ending.
็็
ความคิดเห็น