คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The gift of valentine "Cake" {{Bunta x Jiro}}
Marui bunta x Akutagawa Jiro
The gift of valentine “Cake”
13 กุมภาพันธ์ 2xxx
ณ ย่านการค้าในเมืองซึ่งบัดนี้เต็มไปด้วยผู้คนที่เดินขวักไขว่มากมาย เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นเป็นจังหวะรวมกับเสียงพูดคุยที่ออกมาจากปากของแต่ละคนทำให้หูของจิโร่อื้ออึงไปหมด ร่างเล็กๆเดินหลบหลีกผู้คนไปมา สายตาก็จับจ้องเพื่อนตัวเล็กผมสีแดงที่เดินผ่านผู้คนเยอะๆได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว ผิดกับตัวเขาลิบลับ
“รอฉันหน่อยสิ กาคุโตะ-3-”มือบางยื่นไปดึงแขนเพื่อนสนิทที่เดินฉับๆโดยไม่หันมามองคนที่เดินตามไม่ทันอย่างเขาบ้างเลย
เห็นใจคนขาสั้นหน่อยสิ ฮึ่ย!-3-
“อ้าว นายตามไม่ทันเหรอO_o”มุคาฮิตีหน้าซื่อทำเหมือนกับว่างงสุดฤทธิ์ ความจริงตัวเขารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจิโร่เดินตามไม่ทันแน่ๆ ขาสั้นๆแบบนั้นน่ะ=..=
ก็นะ ยิ่งเห็นใบหน้างอนๆของอีกฝ่ายเพราะโดนแกล้งแบบนี้มันยิ่งทำให้อยากแกล้งอีกนี่นา…
“ฮึ่ย! กาคุโตะ-3-”แบบนั้นแหละ
“เอาน่าๆอย่าหงุดหงิดไปเลย^^”มุคาฮิลอบยิ้มอย่างพอใจที่วันนี้ได้แกล้งคนตรงหน้าแล้วเดินนำลิ่วๆไป จนจิโร่ต้องรีบก้าวตาม เพื่อไม่ให้พลัดหลงกับมุคาฮิ
“นี่ จิโร่ นายจะทำอะไรให้มารุอิเหรอ?”กล่าวแล้วหันไปมองคนข้างๆ
“มารุอิคุงชอบเค้กนี่นา”เป็นคำตอบที่ไม่ค่อยจะเหมือนคำตอบสักเท่าไหร่ แต่ก็สมเป็นจิโร่ล่ะนะ
“นายก็เลยจะทำเค้กให้?”จิโร่พยักหน้ารัวๆ จนกลัวว่ามันจะหลุดซะเหลือเกิน
“แล้วนายทำเค้กเป็นเหรอ?”
ฉึก!
ช่างเป็นคำถามที่แทงใจดำร่างเล็กซะเหลือเกิน จิโร่ยืนนิ่งค้าง ตีหน้าไม่ถูก ให้อิมเมจเหมือนแกะน้อยที่ทำหน้าเศร้าๆแล้วหูตกอย่างไรอย่างนั้น ท่าทางแบบนั้นทำให้มุคาฮิรู้ตัวว่าดันไปพูดแทงใจดำแกะน้อยเข้าซะแล้ว
“T^T”
“ง่า…”
“TOT”แกะน้อยจิโร่เบะปากเตรียมจะร้องไห้อยู่รอมร่อ
“เอ่อ…ถ้าอย่างนั้นมาทำพร้อมฉันไหมล่ะ ฉันกะจะทำเค้กให้ฮิโยชิพอดี-///-”หน้าหวานๆของมุคาฮิออกสีชมพูระเรื่อ นิ่วเรียวๆเกาแก้มเบาๆด้วยความขวยเขิน เมื่อนึกถึงรุ่นน้องจอมเจ้าเล่ห์นามฮิโยชิ
“จริงนะ เย้!^O^”จิโร่ฟื้นคืนชีพอย่างรวดเร็วพร้อมกับกระโดดกอดมุคาฮิ จนมุคาฮิเกือบจูบพื้น เพราะน้ำหนักตัวของจิโร่
ไอ้แกะบ้า! กระโดดมาได้ เห็นตัวเล็กๆแบบนี้แต่หนักชะมัด!=*=
14 กุมภาพันธ์ 2xxx (วันวาเลนไทน์)
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงออดหมดเวลาดังเข้าไปในโสตประสาทของร่างเล็กที่กำลังนอนหลับอุตุอยู่บนโต๊ะเรียนอย่างสบายใจ จิโร่ลุกพรวดพราดขึ้นจากตะ เก็บกระเป๋าแล้ววิ่งออกจากห้องไปในทันที โดยทิ้งความงุนงงไว้ให้เพื่อนๆในห้อง
โรงเรียนสาธิตริคไค
โพละ!
มารุอิ บุนตะ นั่งเคี้ยวหมากฝรั่งเป็นแผ่นที่ร้อยของวัน จนน่าสงสัยว่ากรามหมอนี่ทำด้วยอะไร เคี้ยวหมากฝรั่งขนาดนั้นยังไม่มีท่าทีว่าจะปวดเลย= =; เขาเหม่อมองออกไปยังคู่รักแต่ละคู่ของชมรมที่กำลังสวีทกันจนมดแทบจะเกาะตัวให้ได้แล้วก็พลันไปนึกถึงแกะน้อยหัวหยิกคนรักของตนที่เรียนอยู่อีกโรงเรียนซะได้
เขาไม่เหมือนคู่รักพวกนั้นที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน เวลาไปมาหาสู่กันจะได้สะดวก…
คิดแล้วอิจฉาเฟ้ย!= =
“มารุอิคุง!!!!!!!!!”มารุอิฃะงักไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงของคนรัก ก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
จะบ้ารึไงมารุอิ บุนตะ จิโร่เค้าอยู่ที่เฮียวเท จะมาอยู่ที่ริคไคได้ยังไง นายคงคิดถึงเขามากจนเก็บเอามาคิดแน่ๆ
“มารุอิคุงๆ”สัมผัสนิ่มๆที่ไหล่ของเขาพร้อมกับเขย่าตัวเขาไปมา
“เฮ้ย! จิโร่*O*”เมื่อหันไปพบคนที่รักยืนยิ้มหวานอยู่ จากหมูหงอยเหมือนป่วย(?) ก็กลับมาดี๊ด๊าเหมือนเดิม
“มาได้ไงเนี่ย วันนี้ไม่ซ้อมเหรอ^^?”จิโร่ดึงร่างเล็กๆมานั่งข้างๆตนแล้วยิงเข้าถามใส่อย่างรวดเร็ว ความจริงแล้วเขาอยากจะถามเยอะกว่านี้น่ะนะ แต่กลัวคนตัวเล็กจะรับไม่ไหวก่อนนะสิ
คนมันดีใจนี่นา!
“อื้ม วันนี้อาโตเบะให้หยุดซ้อมน่ะ^^”ร่างเล็กโกหกหน้าตาย คนอย่างอาโตเบะน่ะเหรอจะให้หยุด แต่มีหรือร่างเล็กจะสน
หยุดหรือไม่หยุดเขาก็ตั้งใจจะมาอยู่แล้ว^^
“ดีเลยๆ งั้นวันนี้เราไปดูหนังกันมั้ย?”ร่างสูงเอ่ยอย่างร่าเริง ในใจของเขาตอนนี้ดีใจมากๆยิ่งกว่ามีเค้กสิบก้อนมากองตรงหน้าซะอีก!
“มารุอิคุงชวนใครจะไม่ไปล่ะ><”แกะน้อยหน้าแดงแล้วบิดตัวไปมา
เราพูดออกไปได้ยังไงนะ เขินจัง>///<~
“งั้นก็ไปกันเถอะ~”ว่าแล้วก็ออกแรงดึงเบาๆ
“ดะ เดี๋ยวก่อนมารุอิคุง”ร่างเล็กยื้อตัวไว้ แล้วหยิบกล่องสีแดงลายแกะ(ลายส่อ=.,=) แล้วยื่นไปจ่อหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าอัจฉริยะแห่งริคไคทันที
“เอ๋? ให้ฉันเหรอ?”ร่างบางพยักหน้ารัวๆแบบที่ชอบทำ หน้าแดงระเรื่อเล็กน้อย แต่ยิ่งแดงขึ้นมากกว่าเมื่อไปเห็นสายตาดีใจแบบปิดไม่มิดของร่างสูง
“ขอบใจ:D”มารุอิยื่นมือไปรับ แล้วเปิดดูทันที กลิ่นหอมหวานของเค้กวนิลาลอยมาแตะจมูกยั่วน้ำลาย เมื่อแกะออกเขาก็พบกับเค้กวนิลาถูกทาด้วยครีมสีขาวสด ข้างบนมีสตอเบอร์รี่ลูกโตสีแดงตัดกับสีครีมขาวๆประดับอยู่ มันอาจจะเละหน่อยๆเพราะร่างบางถือมาตลอดวัน และการตกแต่งอาจจะดูจืดไปต่างจากที่ขายในร้าน แต่ว่า…
ตั้งแต่มารุอิ บุนตะคนนี้เกิดมาจนอายุ15ปี เขาว่านี่เป็นเค้กที่น่ากินที่สุดในชีวิตของเขาเลยล่ะ!
“ขอชิมหน่อยได้ไหม^^”เหมือนจะเป็นคำถาม ถ้าหากว่าร่างสูงไม่พูดแล้วหยิบเค้กมากัดเลยโดยไม่รอคำตอบน่ะนะ
ไม่ใช่แค่นั้น ร่างโปร่งก็ค่อยๆก้าวไปหาร่างบางอย่างเชื่องช้า ขาเล็กถอยตามสัญชาติญาณ ถอยไปเรื่อยๆจนหลังบางติดกับโต๊ะ เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่จิโร่จะขยับหนี มารุอิก็ก้มลงประกบปากนิ่มนั่นเสียแล้ว…
เป็นเวลากี่นาทีก็ไม่มีใครทราบที่มารุอิลิ้มลองความหอมหวานจากจิโร่ เขารู้สึกได้ว่าเค้กวนิลาเทียบไม่ได้ความหวานจากปากของคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย มือบางๆทุบอกแกร่งเป็นเชิงว่าหมดลมแล้ว ร่างสูงจึงผละออกอย่างเสียดายแต่ความหวานยังติดอยู่ที่ปากเรียวได้รูป ร่างสูงยิ้มอย่างมีความสุขกับของขวัญล้ำค่าชิ้นนี้ แก็ต้องยิ้มกว้างขึ้นไปอีกเมื่อหัวกลมๆมุดหน้าอกแกร่งอย่างขวยเขิน เห็นแบบนี้คนขี้แกล้งก็รู้สึกเกิดอาการอยากจะแกล้งมากขึ้นไปอีก เขาจึงก้มลงไปกระซิบเบาๆที่ข้างหูของคนตัวเล็ก ซึ่งแน่นอนว่าได้ผลดีเลยล่ะ…
“อืม…เค้กเนี่ยหวานดีเนอะ~”
The End...
ความคิดเห็น