Playboy's love story รักนี้สุดๆขอหยุดที่เธอ!

ลำดับตอนที่ #5 : Part:4 She’s my angel..

:)  Shalunla

Part:4

She’s my angel..

Perfect’s Time

            “แล้วแกจะเอาไงวะ เพิร์ฟ” ดริฟต์เอ่ยถามเมื่อผมเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในห้องสมุดให้มันและเพื่อนอีกสองคนฟัง (ยกเว้นตอนที่มีนางฟ้ามาช่วยผม แต่พวกมันก็ถามเหมือนกันนะว่าใครพาไปส่งห้องพยาบาลแต่ผมบอกไปว่า ภารโรงแถวนั้นเป็นคนพาไปส่ง -..-)

          “นั่นสิ ฉันว่าพวกมันเล่นแรงกันเกินไปแล้วนะ หึหึ” เสียงพูดเนิบนาบที่ฟังดูสบายๆแต่ต่อท้ายด้วยเสียงหัวเราะชวนสยองขวัญอย่างนี้จะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกซะจากไอ้ชาร์ค - -^

          “เฮ้ย!! พวกแกจะมัวรออะไรอยู่วะ ลุยก็ลุยเลยสิฉันพร้อมจะแย่อยู่แล้วนะเฟ้ย!” ส่วนไอ้คนที่เพิ่งเอ่ยประโยคเมื่อกี้ออกไปก็คือไอ้เรนซ์ ใจร้อน มุทะลุเป็นที่หนึ่งเลยล่ะไอ้คนนี้ - -;

          “ดริฟต์” ผมว่าในแก๊งของพวกผมที่มีกันอยู่สามคน ผมคิดว่าไอ้หมอนี่ดูเป็นผู้เป็นคนที่สุดละ ดูดีมีชาติตระกูลมีเหตุผลสุขุมนุ่มลึกและเปี่ยมไปด้วยตรรกะอันหนาปึ้ก -^-เป็นที่สุด ส่วนหน้าตานั้นไม่ต้องพูดถึงไอ้นี่มันจะออกแนวหล่อคม มาดแมนแอนด์แฮนด์ซัม เห็นมันดูดีมีความคิดอย่างนี้แต่ที่จริงแล้วไม่อยากจะบอกเลยว่ามันน่ะชอบหักอกสาวๆเป็นว่าเล่นเลยล่ะนะ ไม่งั้นมันคงไม่สามารถมาอยู่ในแก๊งคาสโนว่าของพวกเราได้หรอก ฮ่าๆ

            คนที่สอง “ชาร์ค” บุคลิกที่มันแสดงออกมาภายนอกนั้นคนที่ไม่รู้จักกับมันจริงๆมักจะคิดว่ามันเป็นพวกสุขุมนุ่มลึก ดูดีมีความคิดแบบไอ้ดริฟต์ แต่อยากจะบอกจริงๆเล๊ยย ว่าพวกคุณน่ะคิดผิดกันซะแล้วล่ะ หึหึ -3- มันชอบเก็กหน้าหล่อดูดีมีความคิดเฉพาะกับสาวๆเท่านั้นแหละครับคู๊ณณพออยู่กับพวกผมแล้วนี่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลยก็ว่าได้ -[]- อย่างกับฆาตกรโรคจิตก็ไม่ปานโดยเฉพาะไอ้เสียงหัวเราะ หึหึ กับเสียงพูดเนิบนาบนี่พวกผมได้ยินทีไรขนลุกกันทุกทีเลยง่ะ TT

          คนสุดท้ายไอ้ “เรนซ์” ถ้าให้เปรียบเทียบไอ้หมอนี่เป็นสัตว์อะไรซักอย่างผมบอกได้เลยว่าอย่างมันน่ะเหมาะจะเป็นวัวกระทิงที่สุดเลยล่ะ มุทะลุดุดัน ใจร้อน ขี้โมโห โวยวาย ครบเซตเลยก็ว่าได้ แต่ไม่รู้ทำไมสาวๆถึงคลั่งมันนักก็ไม่รู้ สงสัยจะเป็นเพราะหน้าหวานๆของมัน (ซึ่งไม่เข้ากับนิสัยเอาซะเลย เหอๆ) สาวๆจึงยินยอมพร้อมใจดาหน้ามาให้มันหักอกถึงเตียง เอ๊ย ถึงที่ -.,-

          “หึหึ! เล่นฉันหนักขนาดนี้ฉันไม่เอาพวกมันไว้แน่!” ที่จริงพวกมันแค่ห้าหกคนผมเอาอยู่อยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าพวกมันเล่นทีเผลอตอนที่ผมกำลังคุยโทรศัพท์ พวกมันเล่นใช้ไม้หน้าสามฟาดผมจากข้างหลังก็ผมไม่ใช่แรดนี่จะได้อึดและได้ถึกขนาดนั้น =.= เหอๆ แต่ถ้าพวกมันสู้แบบซึ่งๆหน้า รับรองพวกมันได้หมอบคาเท้าผมทุกตัวแน่!

          “เฮ้ออออ ทำไมแกมีแต่เรื่องแต่ราวนักนะไอ้เพิร์ฟฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยให้เพลาๆเรื่องพวกผู้หญิงซักหน่อย” เพิร์ฟ คือชื่อย่อของผมเองล่ะ ผมจะให้เฉพาะคนที่สนิทจริงๆเรียกเท่านั้นเพราะถ้าให้เรียกเต็มยศเพอร์เฟคต์ไรงี้มันดูเว่อๆชอบกล = =;

            “ ‘_’” ผมแกล้งทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เมื่อรับรู้ได้ว่าในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าหลวงพ่อดริฟต์กำลังจะเทศนาให้ฟังชุดใหญ่ หุหุ -..-

          “แกไม่ต้องมาทำหน้าอินโนเซนต์เลยนะ ท่าทางแบบนี้แกใช้ได้เฉพาะกับสาวๆของแกเท่านั้นแหละ เหอะ!” ฮ่าๆ ได้กวนประสาทไอ้ดริฟต์นี่สนุกชะมัดเลยแฮะ ><

            บางครั้งผมก็เคยคิดนะว่าตัวเองมีปัญหาทางจิตรึเปล่า - -; เพราะผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นพวกสองบุคลิก บางครั้งก็เป็นคนเฮฮาสนุกสนานและกะล่อนบ้างในบางที (มั้ง) >.< และอีกด้านที่ใครๆต่างก็กลัวและไม่ชอบให้มันปรากฏออกมาสู่สาธารณะชน (?) ก็คือด้านคุณชายจอมวายร้ายน่ะสิ พวกเพื่อนๆผมเคยบอกว่าตอนผมโมโหนี่น่ากลัวยิ่งกว่าพายุทอร์นาโด+ไซโคลน เข้าซะอีก -..-

            “เฮ้ยพวก! ฉันต้องไปละนะ มีนัดกับสาวๆว่ะ” ไอ้เรนซ์เอ่ยปากออกมาหลังจากที่ยุ่งอยู่กับเกมในโทรศัพท์อยู่นานสองนาน = = ไหนตอนแรกอารมณ์ร้อนนักวะ

            “เออ”

            “ฉันก็ต้องไปแล้วเหมือนกัน ฉะ..”

            “เออ ไปหาสาวๆกันให้หมดเลยไอ้พวกเวร ทิ้งเพื่อนTT” ผมรีบขัดคอไอ้ดริฟต์อย่างรู้ทัน หุหุ

            “หึหึ”

            “แกก็เหมือนกันไอ้ชาร์คไม่ต้องมาทำเสียงชวนสยองอย่างนั้นเลยนะ ไม่ไปอีกคนรึไงวะ” ผมแขวะเข้าให้

            “เออ ฉันก็จะไปเหมือนกัน หึหึ” ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคำพูดของมันทุกประโยคต้องมี หึหึ ต่อท้ายด้วยวะเนี่ย ไม่มีซักวันมันจะตายรึไงฟะ = =;

หลังจากที่พวกนั้นกลับออกไปกันหมดแล้วตอนนี้ผมก็เลยต้องนอนเหงาอยู่คนเดียวในห้องนอน TT

ถึงแม้ว่าวันนี้ผมจะเจอเหตุการณ์ที่ไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ แต่ผมกลับคิดว่ามันก็คุ้มนะเพราะมันทำให้เราได้เจอกับคนที่คิดว่าเป็นคนที่ใช่สำหรับเรา  ตอนที่ผมถูกรุมซ้อมจนสลบไปแต่แล้วไม่นานนักผมก็ได้ยินเสียงใสๆของใครซักคนร้องเรียกผมอยู่ ผมคิดในใจว่าสงสัยคงเป็นนางฟ้าที่ไหนซักแห่ง ขนาดเสียงเธอยังไพเราะขนาดนี้แล้วหน้าตาเธอจะสวยขนาดไหนกันนะ คิดได้ดังนั้นผมเลยค่อยๆพยายามที่จะลืมตาขึ้นมามองใบหน้าของเธออย่างสะลึมสะลือ แล้วผมก็ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ ถึงแม้จะเห็นเพียงใบหน้าของเธอที่เลือนลางเต็มทีแต่ผมก็สามารถรู้ได้เลยว่าเธอเป็นคนสวยคนนึงเลยทีเดียว  จนกระทั่ง....