Playboy's love story รักนี้สุดๆขอหยุดที่เธอ!

ลำดับตอนที่ #4 : Part:3 I eager to know her nam

:)  Shalunla

Part:3

 I eager to know her name

“- -?” อะไรของหมอนี่กันนะ โดนซ้อมแค่นี้ถึงกับเอ๋อไปเลยงั้นหรอ -.-

          “เธอเป็นใครกันฮะ!! กล้ามาสั่งฉันงั้นหรอ!?”

            “..........” ฉันเงียบและจ้องหน้าเขาเพื่อรอฟังว่าเขาจะพล่ามอะไรออกมาอีก - -^

          “เฮ้ย! นี่เธอมันจะมากไปแล้วนะ มีสิทธิ์อะไรมาจ้องหน้าฉันรู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร! -^-”

“นี่! นายนั่นแหละที่จะมากไปแล้วนะ!” ฉันตะโกนขึ้นมาบ้างอย่างเหลืออดหลังจากที่ทนฟังเขาพล่ามอวดดีไม่หยุดซักที

“-0-!”

“ถ้าไม่มีฉันที่ยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ นายคิดหรอว่าตัวนายยังจะมีชีวิตรอดมาตะโกนใส่หน้าฉันปาวๆอย่างนี้ได้น่ะ เฮอะ!”

“.........” ตอนนี้กลับเป็นฝ่ายเขาบ้างที่เงียบและจ้องหน้าฉันด้วยสายตาเรียบเฉยแต่ไม่รู้ฉันคิดไปเองรึเปล่าว่าสายตาเรียบเฉยของเขามันมีประกายอะไรบางอย่างที่ทำให้ใบหน้าของฉันร้อนวูบวาบขึ้นมาซะอย่างนั้น >///< เอ...ห้องนี้ก็ไม่ร้อนซะหน่อยนี่ แอร์เย็นฉ่ำเลยด้วย -0-

“ในเมื่อนายฟื้นแล้วฉันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเฝ้านายต่อไป นายโทรฯเรียกเพื่อนนายมาก็แล้วกันนะ ฉันต้องรีบกลับบ้าน” ฉันรีบหาทางชิ่งอย่างเนียนๆเมื่อเห็นบรรยากาศรอบข้างชักหวิวๆแปลกๆ ><!

“งั้นหรอ” เขาเอ่ยออกมาหลังจากที่มัวแต่เงียบและจ้องหน้าฉัน

“อืม”

“ยังไงก็ต้องขอโทษเธอเรื่องเมื่อกี้ด้วยนะ พอดีฉันเบลอๆไปหน่อยน่ะ^^”

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจ” ฉันบอกเสียงเรียบโดยพยายามเก๊กหน้านิ่งไปด้วยทั้งๆที่ในอกฉันตอนนี้มันแทบจะระเบิดอยู่แล้ว อร๊ายยยยย ก็เล่นจ้องกันซะอย่างนั้น >///<

ถ้าเขาเป็นคนหน้าตาธรรมดาหรือว่าขี้เหร่ฉันจะไม่รู้สึกอะไรเลย แต่นี่ไม่ใช่ หลังจากที่ทำแผลให้เขาเสร็จ ฉันลองเพ่งใบหน้าของเขาตอนไม่มีคราบเลือดอยู่ แม้จะมีรอยฟกช้ำบ้างแต่นั่นก็ไม่ใช่อุปสรรคที่จะทำให้ใบหน้าของเขาลดความเปล่งประกายดุจแสงออร่าออกมาได้เลย *0* ในมหา’ลัยมีคนหล่อขนาดนี้ด้วยงั้นหรอ ทำไมฉันไม่เคยเห็นนะ อิอิ

จะว่าไปที่ฉันไม่เคยเห็นก็คงจะไม่แปลกซักเท่าไหร่หรอก รวมทั้งพวกผู้ชายที่สาวๆทั้งมหา’ลัยตามกรี๊ดกร๊าดด้วย ก็ฉันมันเป็นพวกไม่ชอบสนใจเรื่องไร้สาระพรรค์นี้นี่นา

“เอ่อ...เธอยังไม่หายโกรธฉันอีกหรอ?” เขาเอ่ยถามเสียงเบา

“ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะ ในเมื่อฉันบอกไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ = =^”

“ก็ดูหน้าเธอสิ แทบจะฆ่าฉันหมกห้องพยาบาลได้อยู่แล้วง่ะ TT” เขาบอกพร้อมแกล้งทำหน้าเหมือนกลัวจริงๆและทำปากเบะแบบเด็กที่กำลังจะร้องไห้ - -;

“หึหึ” ฉันหัวเราะออกมาเบาๆอย่างอดไม่ได้ในความต๊องของเขา แค่นี้ก็ฉันก็พอจะเดาได้ว่าเขาคงเป็นพวกเอาใจสาวๆเก่งแหงๆ

“ฮ่าๆ ในที่สุดเธอก็ยอมยิ้มแล้ว ฉันเห็นเธอทำหน้าบูดเหมือนตูดเป็ดแล้วฉันอึดอัดอ่ะ -.-”

“อ่าห้ะ”

“เวลาเธอยิ้มแล้วฉันว่าสวยออกนะ ^##^”

“นี่นายกำลังโปรยเสน่ห์ใส่ฉันอยู่งั้นหรอ หึหึ” ฉันเอ่ยออกมาอย่างรู้ทันเมื่อเห็นท่าทางยิ้มกรุ้มกริ่มของเขา

“ฮ่าๆ เกลียดจังคนรู้ทัน”

“ฉันต้องไปจริงๆละ เดี๋ยวฝนตกอีกรอบแล้วจะยุ่ง” ฉันบอกและขณะที่ฉันกำลังจะหันหลังเดินออกไปเขาก็....

“นี่เธอ! บอกชื่อเธอก่อนไปได้มั้ย?”

“คำสั่งรึว่าคำถามล่ะ?”

“ฮ่าๆ ถ้าบอกว่าเป็นคำถามเธอจะตอบรึเปล่าล่ะ?”

“รัน...ฉันชื่อ รัน ^^”

“รัน..งั้นหรอ”

“บาย”

หลังจากที่หญิงสาวก้าวพ้นประตูออกไปได้ไม่นาน ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงพักฟื้นสำหรับคนไข้ก็ค่อยๆเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาโดยที่ดวงตาของเขานั้นเหม่อลอยเหมือนกำลังคิดถึงใครบางคน...

“แล้วเราจะได้พบกันอีกอย่างแน่นอน รัน”