คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part:1 บุพเพสันนิวาส
Part:1
บุพเพสันนิวาส
At: M University
เห้อออออ ทำไมมันน่าเบื่ออย่างนี้นะ - -; วันนี้อาจารย์ดันไม่อยู่ไปราชการทุกรายวิชา ดังนั้นวันนี้ฉันจึงไม่มีเรียนซักวิชาเดียว รู้งี้ฉันไม่มามหา’ลัยให้เสียเวลานอนลั้นลาอยู่บนเตียงหหรอก ชิๆ -^-
พออุตส่าห์คิดว่าจะกลับคอนโดฝนก็เป็นใจดีซะจริงจริ๊ง ตกมาห่าใหญ่เลยง่ะ TT สุดท้ายฉันเลยต้องมาหลบฝนอยู่ที่ห้องสมุดของมหา’ลัย
ในนี้เงียบสงบจริงๆเลยให้ตายสิ! และเท่าที่สังเกตในบริเวณนี้รู้สึกเหมือนจะมีฉันอยู่คนเดียวซะด้วย = =^
แงๆๆ ฉันเกลียดห้องสมุดที่สุดเลยอ่ะT^T หันไปทางไหนก็เจอแต่หนังสือเล่มใหญ่หนาเป็นปึกๆ น่ากลัวง่า >.,< ไม่มีนิยายให้อ่านเลยรึไงกันนะ
ตุบ ตับ ตุบ ตับ!!
เอ๋? นั่นมันเสียงอะไรหว่า -0-
มันเหมือนกับเสียงเนื้อปะทะกัน ดังมาจากซอกตู้หนังสือทางฝั่งขวาถัดจากโต๊ะที่ฉันนั่งอยู่ประมาณสามตู้ ด้วยความสงสัยอย่างสุดซึ้ง ‘_’
ฉันจึงตัดสินใจเดินไปดูให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย (ง่ายๆคืออยากเจือกเรื่องชาวบ้าน แฮ่ะๆ><) ยิ่งเดินมาใกล้เท่าไหร่ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าเสียงมันดังขึ้นเท่านั้น ตอนนี้ฉันอยู่ทางอีกฝั่งหนึ่งของตู้หนังสือที่คาดว่าคงจะเป็นจุดเกิดเหตุเพราะเสียงสู้กันมันดังมาจากตรงนี้ชัดๆ แถมยังได้ยินเสียงคนร้องโอดครวญเบาๆด้วยความเจ็บปวดอีกด้วย
ฉันค่อยๆโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆกับชั้นวางหนังสือและใช้สายตาส่องตรงที่ว่างระหว่างช่องวางหนังสือที่มีอยู่นิดนึง
ตึกตัก! ตึกตัก! หัวใจฉันเต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้น (เป็นจังหวะฮิพฮอพเลยแหละ =[]=) ก็ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นคนตีกันจะๆเลยนี่นา =.,=
สิ่งที่ฉันเห็นก็คือ ภาพของผู้ชายคนหนึ่งโดนผู้ชายอีกประมาณ 5-6 คน รุมซ้อม เขาพยายามจะสู้แต่ก็ไม่สามารถจะสู้พวกนั้นได้เพราะพวกนั้นมีอาวุธเป็นไม้หน้าสามอยู่ในมือคนละอันแต่เขามีเพียงมือเปล่าแถมสถานที่ที่ใช้เป็นสังเวียนชั่วคราวยังคับแคบอีกด้วย เขาเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัดเลยล่ะตอนนี้สภาพของเขาดูไม่จืดเลยแฮะ ดูแย่ยิ่งกว่าไปฟัดกับหมาพันธุ์ลาบราดอร์เป็นขี้เรื้อนอีกแฮะ =.=
งืมๆ ชักรู้สึกว่าต่อมความดีของฉันมันกำลังทำงานตงิดๆวุ้ย ช่วยก็ช่วยวะถือว่าทำบุญทำทานชาติหน้าจะได้เกิดมาสวยๆ (กว่าเดิม หุหุ -..-)
สู้โว้ยยยยยยย! -^-!
“สวัสดีค่ะอาจารย์ ให้หนูช่วยถือของในมือมั้ยคะ ^^” ฉันแกล้งพูดดังๆเพื่อให้พวกนั้นได้ยิน และก็เป็นไปตามคาดเมื่อพวกนั้นได้ยินว่ามีอาจารย์มาก็รีบวิ่งหนีกันหางจุกตูด โดยไม่ยอมหันมามองเลยว่ามีอาจารย์จริงๆรึเปล่า ก๊ากกกกกๆๆๆ สะใจเดี๊ยนเบาๆ :P
เมื่อแน่ใจว่าพวกนั้นหนีไปหมดแล้ว ฉันก็รีบเข้าไปดูอาการเขาทันที ตายรึยังล่ะเนี่ย -0-
“นี่ๆ นายๆ ได้ยินฉันพูดรึเปล่า” ฉันค่อยๆยกหัวเขามาหนุนบนตักฉันและพยายามเรียกเขาแต่ก็ไร้ซึ่งเสียงตอบสนองจากอีกฝ่าย
อี๋! เลือดเต็มหน้าเลยแฮะ ดูสิคิ้วแตก ปากแตกยับเยินไปหมดแล้วอ่ะ ถึงแม้หน้าเขาจะยับเยินขนาดไหนแต่ฉันก็สามารถเห็นเค้าความหล่อของเขาได้อย่างมากมายมหาศาล =[]=
“หมอนี่ต้องหล่อมากแน่ๆเลยแฮะ”
ขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ในใจก็ได้ยินเหมือนเสียงเขาเอ่ยออกมาเบาๆอย่างกระท่อนกระแท่น
“ธะ..ธะ..เธอ....คะ..ใคร...” เอ๊ะ! ดูเหมือนเขาเริ่มจะได้สติแล้วแฮะ
ความคิดเห็น