In my heart

ข้อมูลเบื้องต้น

ความกล้เท่านั้นที่ผมมีไม่พอ....

เนื้อเรื่อง

             “อ่ะ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วนะโว้ย มันยิ่งบ่นๆให้กูฟังอยู่ว่าเดี๋ยวนี้ของแม่งหายอ่ะ” ผมรับแก้วน้ำในมือไอ้ฝุ่นมาและอมยิ้มอย่างมีความสุขโดยไม่สนใจเสียงบ่นของมัน แก้วน้ำนั้นเป็นของหยกซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของไอ้ฝุ่นเพื่อนสนิทผมเอง อ่า..ใช่แล้วครับ ผมแอบชอบหยกมาตั้งแต่ม.1 จนตอนนี้ผมอยู่ม.5 แล้ว และมีไอ้ฝุ่นเป็นตัวช่วยในการแอบหยิบของใช้ส่วนตัวเล็กๆน้อยๆของหยกมา นับวันผมยิ่งรู้สึกหมือนตัวเองเป็นโรคจิตเลยอ่ะครับ ฮ่าๆ

            “เออๆ เลิกบ่นได้แล้วเดี๋ยวกูไปซ้อมบอลก่อนนะ” ผมบอกเมื่อนึกได้ว่าตัวเองต้องรีบไปซ้อมบอล ป่านนี้เพื่อนในทีมคงบ่นระงมแล้วมั้งเนี่ย

            “อืม พรุ่งนี้เจอกัน”

“เฮ้อ...” ฝุ่นถอนหายใจออกมาและมองตามหลังต้นที่วิ่งไปทางสนามฟุตบอล ถ้าใครมาเห็นสายตาที่เขามองต้นในตอนนี้คงจะบอกเป็นเสียงเดียวกันเลยว่าเขากำลังแอบชอบต้นอยู่แน่ๆ แต่..มันจะมีความหมายอะไรในเมื่อเขาทำได้แค่ “แอบ” และคงจะแอบอย่างนี้ตลอดไปถ้าเขาไม่มีความกล้าพอ!!

 “ฝุ่น ทำการบ้านเสร็จยังวะ?” ผมถามทันทีเมื่อมาถึงห้องเรียน เมื่อเช้าผมเผลอตื่นสายไปนิดเดียวเกือบเข้าโรงเรียนไม่ทันแล้วมั้ยล่ะ แถมการบ้านก็ยังไม่เสร็จอีก เหอๆ

“อืม วางอยู่บนโต๊ะมึงนั่นแหละ” มันบอกโดยไม่ละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์ โธ่โว้ย! สนใจกูหน่อยสิวะ ไม่รู้ทำไมเวลาคุยกันผมถึงชอบให้มันมองหน้า ไม่ชอบเลยจริงๆประเภทที่เวลาคุยกันแล้วไม่สนใจเนี่ย

“เออ ขอบใจ”

“...........” มันเล่นเกมอย่างใจจดใจ่โดยไม่สนใจจะรับคำขอบคุณของผม ทำงี้มีเคืองนะเฟ้ย

“อ้าวเฮ้ย! ทำไรวะกูกำลังจะชนะนะโว้ย” ฝุ่นตะโกนเสียงดังอย่างหัวเสียเมื่อผมแกล้งเอามือไปบังหน้าจอโทรศัพท์ ฮ่าๆ เป็นไงล่ะมึงไม่สนใจกูดีนัก

“ก็มึงเงียบนี่หว่า กูไม่มีเพื่อนคุยจบมั้ย?” ผมบอกหน้าตาย หน้าไอ้ฝุ่นตอนนี้เหมือนกำลังจะฆ่าผมให้ได้เลยว่ะแต่ผมรู้ดีว่ามันไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่ ก๊ากกกกกกกกๆ

“..........” มันมองหน้าผมนิ่ง

“มองทำไมวะ?”

“..........” มันไม่ตอบแต่ยังคงมองผมนิ่งอยู่เช่นเดิม ชักใจคอไม่ดีแล้วสิหวังว่าจะไม่โกรธผมกับเรื่องแค่นี้หรอกนะ

“อย่าพึ่งไปดิ แค่นี้ทำงอนนะมึง” ฝุ่นกลับไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง มันหยิบไอพอดขึ้นมาแล้วเสียบหูฟังที่หูทั้งสองข้าง เหมือนเป็นการบอกทางอ้อมว่ามันกำลังรำคาญผม

ผมผิดหรอที่อยากให้เพื่อนสนใจอ่ะ....

“ป่ะ ไปกินข้าวกันเดี๋ยววันนี้กูเลี้ยงราดหน้าของโปรดมึงเอง” ผมเดินไปหาฝุ่นที่โต๊ะเมื่อได้เวลาพักกลางวัน มันไม่คุยหรือสบตากับผมตั้งแต่เมื่อเช้าแล้วอ่า เรื่องเกมส์แค่นี้มันจะโกรธอะไรนักหนาวะผมล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ

“มึงจะมาเลี้ยงกูทำไม ถึงกูไม่ได้รวยแต่ก็มีเงินเลี้ยงท้องตัวเอง”

“น่า~ เดี๋ยววันนี้กูเลี้ยงเอง นะ” ผมแกล้งทำตาปริบๆเหมือนนางเอกการ์ตูนที่กำลังง้อพระเอกเพราะเผื่อว่ามันจะขำและหายโกรธที่ผมทำตัวติงต๊องให้มันดู

“คิดว่าตัวเองน่ารักรึไงวะ ทำหน้าตากวนส้นชิบ” มันบอกพร้อมกับเสหน้ามองไปทางอื่น เอ่อ...ผมคงจะอุบาทว์ไปมั้งเนี่ยเพราะสงสัยมันกำลังกลั้นหัวเราะอยู่แน่ๆเลยหน้าแดงจัดอย่างนั้นอ่ะ ฮ่าๆ

“นะๆ~” ผมไม่ลดความพยายาม

“ไม่เอา” คำพูดกับสีหน้าไปคนละทางเลยนะมึง ฮ่าๆ ปากบอกไม่เอาแต่หน้ามันนี่สิอมยิ้มแก้มตุ่ยเลยซะงั้น

“ถ้ามึงไม่ไปกูบีบแก้มมึงแตกนะ!” ผมแกล้งขู่และใช้มือบีบที่แก้มมันเบาๆ

“กูต่างหากที่จะบีบแก้มมึงให้แตกถ้ามึงไม่ยอมปล่อยแก้มกูไอ้ต้น หึหึ” ฝุ่นใช้มือมาบีบแก้มผมบ้าง ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าผมกับมันต่างฝ่ายต่างบีบแก้มของกัน

“โอ๊ยยยยยยยยยยย ไม่เอาโว้ย ไม่เล่นแล้ว” ผมสะบัดหน้าหนีเมื่อมันเล่นบีบซะแรง

“ฮ่าๆ ตกลงมึงจะเลี้ยงราดหน้ากูมั้ย?”

“ไม่เอากูไม่เลี้ยงมึงแล้ว มึงทำกูเจ็บ” อูยยยยย~ สงสัยแก้มช้ำหมดแล้วมั้งเนี่ย

“ช่วยไม่ได้ใครบอกให้มึงแก้มเยอะเอง ก๊ากกกกกกกก”

“โธ่ ไอ้@#$%^&*” ผมด่ามันชุดใหญ่และหยาบคายจนไม่สามารถออกอากาศได้ ฮ่าๆ

“มึงไม่ไปงั้นกูไปละนะ หิวชิบ” ฝุ่นบอกและออกวิ่งไปก่อนผม ผมรีบวิ่งตามไปทันทีเมื่อมันเห็นผมวิ่งมาจนทันมันก็หยุดและเดินไปพร้อมกับผมพร้อมกับใช้มือมาโอบไหล่ผม เราสองคนต่างก็ยิ้มอย่างมีความสุขกับมิตรภาพระหว่างเพื่อนที่ไม่มีวันจางหาย.....

กูขอแค่ได้อยู่ข้างๆและคอยดูแลมึงอย่างนี้ตลอดไปกูก็พอใจแล้วล่ะต้น ถึงแม้จะแค่ในฐานะเพื่อนก็เถอะ....